Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2015

ΓΙΑΤΙ Η ΕΥΡΩΠΗ ΖΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.




Τα δύο Ελληνικά εκθέματα που θα αναφέρουμε παρακάτω ανεβάζουν στο ζενίθ την επισκεψημότητα
στο Μουσείο του Λούβρου αποφέροντας ιλιγιώδη ποσά στη Γαλλία προσφέροντας χιλιάδες θέσεις εργασίας χωρίς ποτέ όχι μόνο να φθείρεται η αξία τους αλλα να αποκτούν υπεραξία διαχρονικά…
Αυτό κατ, αναλογία γίνεται και στο Βρετανικό και σε άλλα μουσεία της Ευρώπης...

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΔΥΟ ΕΡΓΑ..

1) Η αίθουσα με την Αφροδίτη της Mήλου, δηλαδή το άγαλμα (3ος αι. π.Χ.) της γυναικείας θεότητας που βρέθηκε το 1820 στο νησί της Μήλου.

Ο αξιωματικός Jules-Sébastien-César Dumont d’Urville, που έπεισε τους Γάλλους να βιαστούν να αγοράσουν την Αφροδίτη της Μήλου και που αργότερα εξελίχθηκε σε σημαντικό εξερευνητή της Ανταρκτικής

Το έργο βρέθηκε σε πολλά κομμάτια (πιθανόν έξι, από τα οποία τα χέρια και το όνομα του γλύπτη πλέον λείπουν), με δύο βασικά, τον κορμό και τα πόδια. Όλα αυτά τα κομμάτια και οι Ερμές έγιναν αμέσως αντικείμενο διαπραγμάτευσης.

Ο Βουτιέ ενημέρωσε με μιας τον Γάλλο υποπρόξενο στην Μήλο, τον Λουϊ Μπρεστ (Louis Brest) και αυτός παρουσιάστηκε και άρχισε να παζαρεύει λέγοντας πως "δεν είναι βέβαιο ότι το άγαλμα αξίζει 1.000 γρόσια".

Ειδοποίησε όμως αμέσως τον ντε Ριβιέρ (Charles-François de Riffardeau, μαρκήσιος και αργότερα δούκας de Rivière), πρόξενο των Γάλλων στην Υψηλή Πύλη.

Στη διαπραγμάτευση αναμίχθηκε ενεργά και ένας άλλος Γάλλος αξιωματικός που είχε πάθος με τις αρχαιότητες, ο Ντιμόν ντ' Ουρβίλ (Dumont d'Urville) που σημειωτέον ήταν βέβαιος πως επρόκειτο ή για την Αφροδίτη που κρατούσε το μήλο του Πάρι.

Οι Γάλλοι αποφάσισαν να πάρουν οπωσδήποτε όλα τα ευρήματα στην κατοχή τους.
Το παζάρι καθυστερούσε όμως, όπως και το πλοίο που θα μετέφερε με ασφάλεια το άγαλμα στη Γαλλία.

Ο Κεντρωτάς ή και οι δημογέροντες (καθώς πλέον στα παζάρια είχε αναμιχθεί όλο το νησί) αδημονούσαν και αποφάσισαν να δώσουν ή να πουλήσουν το άγαλμα σε άλλους ενδιαφερόμενους. Ίσως εξάλλου υφίσταντο και πολιτικές πιέσεις -η Υψηλή Πύλη περνούσε σοβαρή κρίση στις εξωτερικές της σχέσεις και η παραχώρηση αρχαιοτήτων από πλευράς της συνιστούσε ουσιαστικά άσκηση εξωτερικής πολιτικής.

Ο νόμος όριζε όλες οι αρχαιότητες να καταλήγουν στην Κωνσταντινούπολη και να αποφασίζεται κεντρικά η διάθεσή τους ώστε ο σουλτάνος να κολακεύει τα έθνη που τον συνέφερε.

Μέσα σε όλα, παρουσιάστηκε και ο Νικόλαος Μουρούζης, μέγας δραγουμάνος του οθωμανικού στόλου, και έπεισε τους Μηλίους να πουλήσουν το εύρημα σε εκείνον (ο Μουρούζης εκτελέστηκε με απαγχονισμό ένα χρόνο αργότερα μαζί με άλλους Φαναριώτες με την κατηγορία ότι συμμετείχαν στην ελληνική επανάσταση).

Ο εκπρόσωπος των Γάλλων που βρέθηκε τότε εκεί ήταν ο υποκόμης ντε Μαρκέλους (Vicomte de Marcellus) που έπεισε τους ντόπιους να μη φορτωθεί τελικά η Αφροδίτη στο πλοίο του Μουρούζη για να πάει στην Πόλη, αλλά στο πλοίο των Γάλλων για να πάει στο Λούβρο.

Το γλυπτό όντως ταλαιπωρήθηκε και φορτώθηκε μετ' εμποδίων στο γαλλικό καράβι, γιατί οι κάτοικοι της Μήλου είχαν διχαστεί (και διαπληκτίζονταν) και τραβολογούσαν τους Γάλλους μεταφορείς -πολλοί ντόπιοι φοβούνταν ότι αν το γλυπτό έφευγε για τη Γαλλία θα είχαν συνέπειες από τους Οθωμανούς ενώ άλλοι πίστευαν ότι έπρεπε να πάει στη Γαλλία αλλά να δοθούν περισσότερα χρήματα.

2) Η Νίκη της Σαμοθράκης (200 π.Χ.), το πιο αξιοθαύμαστο ίσως καλλιτέχνημα της
αρχαίας ελληνικής γλυπτικής τέχνης, που παριστάνει τη φτερωτή θεά της νίκης.
Δυστυχώς, από το άγαλμα λείπει το κεφάλι της. Ανακαλύφθηκε το 1863 από τον
Γάλλο πρόξενο Σαμπουαζώ2. Το άγαλμα έφτασε στο Λούβρο στις 11 Μαϊου του 1864 και δύο χρόνια μετά εκτέθηκε για πρώτη φορά μετά τις απαραίτητες εργασίες – χωρίς όμως ακόμα να μπορούν να εκθέσουν το επάνω μέρος τους κορμού και τα φτερά.

Η ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗΣ ΚΛΟΠΗΣ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

Με αναλογιστική μελέτη αποδεικνύεται ότι οι εισπράξεις των τελευταίων 98 ετών στο μουσείο του Λούβρου μόνο από τα Ελληνικά εκθέματα αγγίζει το ιλιγγιώδες ποσό των 359 τρις ευρώ…!!!
302 Δίς ευρώ έχει εισπράξει αναλογικά η Γαλλία από τα Ελληνικά εκθέματα τα τελευταία 50 χρόνια…!!!

Μήπως τελικά μέσα στο παιγνίδι που παίζεται τον τελευταίο καιρό κρύβεται στην ουσία η εξαγορά του πολιτισμού της Ελλάδας που η απόδοση σε κέρδη δεν τελειώνει ποτέ και είναι πάνω από πετρέλαια, θάλασσες, κλίματα και διάφορα άλλα…!!!
Toυ Περικλή Αθανασόπουλου.

ΠΗΓΗ:TRIKLOPODIA.GR

-)(- IEΡΑ ΕΛΛΑΣ- "ΟΡΓΑΝΟΝ"
Παράγραφος 4:

-ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ 
ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΡΓΩΝ ΤΕΧΝΗΣ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΑΣ
ΣΤΑ ΠΑΤΡΙΑ ΕΔΑΦΗ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΦΥΣΙΚΟΥΣ ΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ.

ΟΠΟΥ ΑΥΤΟ ΑΡΓΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΦΟΡΟΣ-ΠΡΟΣΤΙΜΟ 50% 
ΕΠΙ ΤΩΝ ΚΕΡΔΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΕΙΣΗΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΜΟΥΣΕΙΩΝ 
ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΛΟΓΗΣ ΙΔΡΥΜΑΤΩΝ 
ΠΟΥ ΦΙΛΟΞΕΝΟΥΝ ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ.
ΤΟ ΙΔΙΟ ΝΑ ΙΣΧΥΣΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΜΝΗΜΕΙΑ,
ΟΠΩΣ ΑΡΧΑΙΑ ΘΕΑΤΡΑ,ΑΣΚΛΗΠΕΙΙΑ Κ.Α.

ЭЄ Γιατί δεν τα φέρνετε ζωντανά να τα φυτέψουμε μετά;



Τα πολλά δέντρα μαζί -τα δάση- είναι πολύτιμα για την ισορροπία του πλανητικού οικοσυστήματος, για να σωθούν οι άνθρωποι από την απειλή της κλιματικής αλλαγής.

Χρειάζονται όμως ζωντανά και όχι πεθαμένα - κομμένα. Το πεθαμένο δέντρο δεν αναπνέει, για να παράγει οξυγόνο, και έτσι στερούμαστε και εμείς αυτή την προσφορά τους.

Τα δέντρα συνδέονται με τις καλύτερες αναμνήσεις μας, φιλοξενούν πουλιά, σκαρφαλώνουν πάνω τους τα παιδιά, συγκρατούν το νερό, μας δίνουν τη σκιά τους.

Όσοι παλαιότερα τα πετάγανε στα σκουπίδια, αμέσως μετά τα Φώτα, είχανε προβλήματα.
Τα παιδιά νόμιζαν πως τα έλατα υπάρχουν για να στολίζουμε τα σπίτια μας τα Χριστούγεννα.
Πίστευαν πως ήταν προϊόν μιας χρήσης που έπρεπε να καταλήξει στα σκουπίδια, μαζί με τα αποφάγια μας.

Θλίβομαι όταν αντικρίζω τα νεκρά αποφυλλωμένα κουφάρια των δένδρων στα σκουπίδια μετά τις γιορτές.

Σε μερικές περιπτώσεις αρκετοί προτιμούν να αγοράζουν ζωντανό δένδρο σε γλάστρα και μετά τις γιορτές να το φυτεύουν στην αυλή τους ή στο πλησιέστερο βουνό.

Πρέπει να γνωρίζουμε ότι το φυτό υφίσταται ένα ισχυρό στρες κατά τη μεταφορά του από το φυτώριο στο σαλόνι και στη συνέχεια στο ύπαιθρο.

Αν εξαιρέσουμε επιπλέον, τις ελάχιστες περιοχές που θα μπορούσαν να προσφέρουν ευνοϊκό περιβάλλον για να αναπτυχθεί ένα τέτοιο φυτό (κατάλληλο υψόμετρο, πλησιέστερα ελατοδάση, ταυτότητα είδους με τα αντίστοιχα φυσικά, προστασία της βιοποικιλότητας), μάλλον μια τέτοια ενέργεια είναι μάταια.

Η αγορά έλατου σε γλάστρα απλά απαλλάσσει τους πολίτες από την αίσθηση ότι διαπράττουν περιβαλλοντικό «έγκλημα».

Για να γίνει περισσότερο κατανοητό, δεν είναι δυνατόν να φυτεύουμε ένα δένδρο ερυθρελάτης (το είδος από το οποίο προέρχονται τα έλατα που χρησιμοποιούνται για στολισμό στις γιορτές) στην Πάρνηθα, όταν ο φυσικός του χώρος είναι τα ορεινά της Δράμας και να είμαστε ήσυχοι ότι το σώσαμε.

Ας ελπίσουμε ότι σιγά-σιγά θα αρχίσει ο κόσμος να σέβεται την μητέρα Φύση και θα σταματήσει αυτή την εγκληματική συμπεριφορά που έχει εξ αιτίας ενός ξενόφερτου εθίμου.

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2015

ЭЄ ΠΕΤΡΟΣ ΖΩΓΡΑΦΟΣ: Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΑΪΝΣΤΑΪΝ ΠΟΥ ΠΑΡΑΓΕΙ ΡΕΥΜΑ ΚΑΙ ΚΙΝΗΣΗ ΜΕ ΝΕΡΟ! - THE GREEK EINSTEIN



 Αλλάζει η ιστορία της Ελλάδας αλλά όλου και του κόσμου, από την πλέον συνταρακτική υπερεφεύρεση όλων των εποχών, την οποία δημιούργησε ο Ηλεκτρονικός Μηχανικός, Ερευνητής και Εφευρέτης Πέτρος Ζωγράφος, ο Έλληνας Αϊνστάιν, που ξεπερνά τον Αϊνστάιν!



Ο εξηντάχρονος Πειραιώτης Επιστήμονας έχει κατοχυρώσει Δίπλωμα Ευρεσιτεχνίας από τον ΟΒΙ, για μέθοδο και συσκευή ηλεκτρόλυσης ύδατος και παραγωγής υδρογόνου ως καυσίμου με χρήση συνδυασμού συχνοτήτων!

Με άλλα λόγια έχει καταφέρει να παράγει ηλεκτρικό ρεύμα 220V, όπως και να κινεί μηχανή εσωτερικής καύσης, με ένα μόνο ποτήρι πόσιμο νερό!



Κάμερες του zougla.gr και του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, είναι οι πρώτες στον κόσμο προς τιμήν τους, που κατέγραψαν πραγματικά και αποδεδειγμένα, παρουσία επωνύμων Καθηγητών Φυσικής και άλλων Ειδικών, τη ζωντανή δοκιμή των εφευρέσεων του μεγάλου Έλληνα Εφευρέτη Πέτρου Ζωγράφου!

Η μία καταγραφή δείχνει ότι με ένα ποτήρι νερό παράγεται οικιακό ρεύμα για 11 ημέρες, ενώ η άλλη δείχνει την ζωντανή κίνηση δικύκλου που διανύει δοκιμαστικά 10 χιλιόμετρα με λίγο μόλις νερό!



ΔΩΡΕΑΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑ
 Ο Πέτρος Ζωγράφος κατάφερε το απίστευτο: την παραγωγή της δωρεάν ενέργειας, που προέρχεται από ανακάλυψη μεθόδου ηλεκτρόλυσης του νερού με χρήση συνδυασμού ιδιοσυχνοτήτων!

Ο μεγάλος Έλληνας Εφευρέτης διασπά αστραπιαία το νερό σε οξυγόνο και υδρογόνο με συχνότητες και χρησιμοποιεί το ακαριαία παραγόμενο υδρογόνο για να δώσει ηλεκτρική ενέργεια ή ως καύσιμο  κίνησης μηχανής!





 ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Ήδη έχει ενδιαφερθεί η Ελληνική Επιστημονική Κοινότητα και μάλιστα το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας με τον Υπουργό και το Επιτελείο του που έμειναν άφωνοι από το αποτέλεσμα!

Τι σημαίνουν όμως οι Εφευρέσεις του Πέτρου Ζωγράφου για την Ελλάδα;


Ότι η χώρα γίνεται όχι μόνο αυτάρκης αλλά και εξαγωγέας Ενέργειας!

Ότι νοικοκυριά και επιχειρήσεις θα έχουν σύντομα σχεδόν δωρεάν ρεύμα και θέρμανση!

Ότι τα αυτοκίνητα και οι μηχανές, χωρίς μετατροπή, θα κινούνται σχεδόν δωρεάν! Με 2 ευρώ για δεκαπέντε μέρες και μεγαλύτερη ιπποδύναμη! Ενώ με γεμάτο ρεζερβουάρ θαλασσινού νερού θα υπάρχει αυτάρκεια κίνησης για 1 με 2 μήνες!

Ότι οι πόλεις δεν θα μολύνονται πλέον από καυστήρες και κινητήρες!





Ότι η Εθνική μας Άμυνα θα είναι παντοδύναμη, ότι τα αεροσκάφη μας θα είναι απρόσβλητα από πυραύλους, καθώς δεν θα αφήνουν θερμικό ίχνος, ότι τα πλοία μας θα είναι αεικίνητα, χρησιμοποιώντας ως καύσιμο το θαλασσινό νερό στο οποίο θα πλέουν! Επιπλέον το "πηνίο Ζωγράφου" διαλύει σε δευτερόλεπτα κάθε μεταλλικό αντικείμενο που θα εισχωρήσει εντός του και μπορεί να μεταβληθεί σε Πανασπίδα!

Ότι η Ελλάδα θα είναι η πιο "πράσινη" και η πιο οικολογική και φιλική στο περιβάλλον χώρα!

Τα εισιτήρια θα φθηναίνουν, η ζωή θα απλοποιηθεί, η Οικονομία θα απογειωθεί, ο Ελληνισμός θα φέρει Επανάσταση στην ενέργεια και προστασία του Πλανήτη και την Παγκόσμια Οικονομία, χάρη στον Έλληνα Αϊνστάιν Πέτρο Ζωγράφο!

ЭЄ “Δεξί” χέρι του Φίλη: Τζιχαντιστές της εποχής τους ήταν και οι Μακεδονομάχοι!




Νέο λάδι στη φωτιά, που ο ίδιος άναψε με τις δηλώσεις για τη Γενοκτονία των Ποντίων, ρίχνει ο Νίκος Φίλης.

Ο υπουργός Παιδείας, στο πλαίσιο του εθνικού διαλόγου για την Παιδεία, διόρισε ως επικεφαλής της αναθεώρησης του προγράμματος και των σχολικών βιβλίων τον καθηγητή Αντώνη Λιάκο.

Τι εστί Αντώνης Λιάκος; Ένας πανεπιστημιακός που «μοιράζεται» ιστορικές σκέψεις και ανησυχίες με τον κ. Φίλη, υπήρξε πνευματικός μέντορας της Μαρίας Ρεπούση του συνωστισμού και χαρακτηρίζει τη Γενοκτονία των Ποντίων ένα πυροτέχνημα που «αναδύθηκε μαζί με το Μακεδονικό, στο πλαίσιο της αναζωπύρωσης του εθνικισμού στη δεκαετία του ‘90»!

Εθνοκάθαρση των Ελλήνων κατά των Οθωμανών το 1821!

Ο κ. Λιάκος δεν δίστασε στο παρελθόν να κατηγορήσει εμβληματικές μορφές της Αριστεράς, όπως τους Κορδάτο, Σκληρό, Σβορώνο, Ψυρούκη, Θεοδωράκη, Ρίτσο και Λειβαδίτη, για «εθνικιστικό λαϊκισμό».

Είναι ο ίδιος που έχει μιλήσει για εθνοκάθαρση των Ελλήνων κατά Οθωμανών και Εβραίων κατά την Επανάσταση του 1821 και κατά Βουλγάρων στη Μακεδονία μετά το 1912, ενώ έχει χαρακτηρίσει το Χορό του Ζαλόγγου και το Κρυφό Σχολειό ως «μεγαλόστομες πατριωτικές ανοησίες».

Είναι ο επιστήμονας που είχε ζητήσει να μη χρησιμοποιείται ο όρος «Μικρασιατική Καταστροφή» διότι θίγεται η αφήγηση των Τούρκων και να αντικατασταθεί ο όρος «Τουρκοκρατία» από τον όρο «πολυεθνική Οθωμανική Αυτοκρατορία», σχεδόν υπονοώντας ότι οι υπόδουλοι λαοί της περνούσαν εκεί ζάχαρη!

Τζιχαντιστές της εποχής τους ήταν και οι Μακεδονομάχοι!

Ως αποκορύφωμα της οπτικής του για την επαναχαρτογράφηση του παρελθόντος, κρίνεται ωστόσο ένα άρθρο του για το Μακεδονικό Αγώνα, αναφερόμενος στο βιβλίο του Σπύρο Καραβά, επιχειρεί να αναψηλαφήσει την ιστορία του Μακεδονικού Αγώνα.

«Με φρίκη τα διεθνή ΜΜΕ αναφέρονται στις ομαδικές εκτελέσεις αιχμαλώτων από φανατικούς εξτρεμιστές του Ισλάμ στο Ιράκ αυτές τις ημέρες ή στη Συρία τους προηγούμενους μήνες. Ακόμη μεγαλύτερη φρίκη όταν πρόκειται για αμάχους. Μια παρόμοια ιστορία είναι η ακόλουθη…» γράφει ο καθηγητής, αναφερόμενος στα «εγκλήματα κατά των αμάχων» στα οποία προέβη «ένοπλη ομάδα που συμμετείχε στον Μακεδονικό Αγώνα με επικεφαλής τον Σπύρο Σπυρομήλιο»!

Πηγή : Πρώτο Θέμα

Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2015

ЭЄ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΘΕΟΥ.




₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪ ЭЄ ₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪

Διατυμπανίζεται πως οι αρχαίοι έλληνες είχαν βωμό αφιερωμένο στον άγνωστο θεό, επειδή ...;λένε, περίμεναν κάτι άλλο.

Αυτό μπορεί να σταθεί μόνο με άγνοια της ιστορίας με έλλειψη ενδιαφέροντος για έρευνα και με ευκολοπιστία χωρίς αποδείξεις. Και να πως έχουν τα πράγματα μέσα από ιστορικές πηγές.

Με το όνομα Κυλώνειον άγος έμεινε γνωστή στην ιστορία μια σειρά από δεινοπαθήματα και θεομηνίες που έπληξαν την αρχαία Αθήνα και που αποδόθηκαν στην οργή των θεών για τη σφαγή των οπαδών του Κύλωνα που συνέβη κάτω από τις ακόλουθες συνθήκες.

Μετά την εφαρμογή της Δρακοντιας νομοθεσίας μεγάλη μερίδα της Αθηναϊκής κοινωνίας ήταν έντονα δυσαρεστημένη λόγω της αυστηρότητας των νόμων. Τότε ο Κύλων που ανήκε στη τάξη των ευγενών, είχε αναδειχθεί ολυμπιονίκης και ήταν γαμπρός του Τυράννου των Μεγάρων Θεαγένη επεχείρησε να δώσει τέλος.

Είχε μάλιστα πάρει και χρησμό από το Μαντείο των Δελφών που έλεγε: «εν του Διός τη μεγίστη εορτή καταλαβείν την Αθηναίων ακρόπολιν» (Θουκ. Α' 126, 4). Θεώρησε ότι η μεγαλύτερη γιορτή του Δία ήταν τα Ολύμπια (κατά πάσα πιθανότητα όμως το Μαντείο αναφερόταν στα Διάδια).

Κατά την διάρκεια της εορτής των Ολυμπίων επιτρεπόταν στους ολυμπιονίκες στην επέτειο της νίκης τους να πηγαίνουν με συγγενείς και φίλους και να κάνουν θυσίες σε διάφορα ιερά της πόλης. Εκμεταλλευόμενος τη συνήθεια αυτή αλλά και τη δυσαρέσκεια εκείνη των Αθηναίων, μαζί με τον αδελφό του και τους οπαδούς του κατέλαβε την Ακρόπολη το 620 π.Χ., (κατ΄ άλλους το 612).

Δεν επέτυχε όμως την ολοκλήρωση του σκοπού του γιατί ο τότε επώνυμος αρχων της Αθήνας ο Μεγακλής που ανήκε στην ισχυρή οικογένεια τωνΑλκμαιωνιδων αντέδρασε δραστήρια και πολιορκώντας την Ακρόπολη ανάγκασε τον μεν Κύλωνα και τον αδελφό του να διαφύγουν στα, Μέγαρα τους δε οπαδούς του να καταφύγουν ικέτες στον βωμό της Πολιάδας Αθηνάς. Τότε όσοι κατέφευγαν στους βωμούς θεωρούνταν προστατευόμενοι των θεών και συνεπώς ήταν απαραβίαστοι.

Οι οπαδοί όμως του Μεγακλή, ενώ τους υποσχέθηκαν πως αν βγουν από το ιερό δεν θα τους πείραζαν, παραβαίνοντας το πανελλήνιο εκείνο ιερό έθιμο, τους φόνευσαν προ του ιερού των Ευμενίδων, τη στιγμή που κατέρχονταν από την Ακρόπολη κρατώντας κατά την παράδοση ταινίες των οποίων η άλλη άκρη ήταν δεμένη στο βωμό, αφού προηγουμένως έκοψαν αυτές τις ταινίες, θεωρώντας έτσι ότι δεν τυγχάνουν πλέον της θείας προστασίας.

Το έγκλημα αυτό των ικετών προκάλεσε τη φρίκη των Αθηναίων και τη γενική κατακραυγή και εκτός της Αθήνας, και οι δε Αλκμαιονίδες θεωρήθηκαν "εναγείς", ενώ αντίθετα οι συμπάθειες στράφηκαν προς τον Κύλωνα. Του γεγονότος αυτού επακολούθησε σειρά στάσεων και ταραχών μέχρι το597 π.Χ. που ανέλαβε ο Σόλων να συμβιβάσει τα αντιμαχόμενα μέρη παρακαλώντας τους "εναγείς" να υποβληθούν οικειοθελώς στη κρίση τριακοσιομελούς δικαστηρίου που θα αποφασίσει σχετικά.
Οι Αλκμαιονίδες προ αυτής της κατακραυγής δέχτηκαν και το δικαστήριο εκείνο με κατήγορο τον Μύρωνα τον Φλυέα τους καταδίκασε σε εξορία. Αποφάσισε μάλιστα να εκταφούν όσοι εν τω μεταξύ είχαν πεθάνει και να θαφτούν έξω από τη πόλη.

Αν και εκτελέστηκε η απόφαση εκείνη το αγος εξακολουθούσε να υφίσταται και φοβερή ασθένεια, λοιμός έπληξε την Αθήνα, με πολλούς θανάτους, τον οποίο οι πολίτες θεώρησαν ως θεία δίκη για το έγκλημα. Τότε λέγεται πως πάνω από τη πόλη εμφανίσθηκαν να πλανώνται ψυχές νεκρών (φαντάσματα) και ένας δεισιδαίμονας φόβος κατέλαβε τους Αθηναίους. Την ίδια περίοδο ο Κύλωνας ξεσήκωσε τους Μεγαρείς εναντίον των Αθηναίων και κατάφεραν να καταλάβουν την Σαλαμίνα προκαλώντας καταστροφές και στην υπόλοιπη Αττικη.

Μετά απ΄ αυτά ρωτήθηκε το Μαντείο των Δελφών το οποίο και έδωσε εντολή να γίνει πλήρης καθαρμός υπό τις οδηγίες του τότε φιλόσοφου αλλά και ιερέα Επιμενιδη που έμενε όμως στην στη Φαιστό στην Κρήτη.
Τότε στάλθηκε στη Κρήτη εσπευσμένα ο Αθηναίος Νικίας ο Νικαράτου με ιερό πλοίο, πιθανώς τη Πάραλο ο οποίος προσκάλεσε τον Επιμενίδη στην Αθήνα πράγμα που δέχθηκε και τον ακολούθησε. Σημειώνεται πως μόλις ο Επιμενίδης έφθασε στο λιμένα της Μουνιχίας, και αντίκρισε τον λόφο της Μουνιχίας προφήτεψε τον πραγματικό κίνδυνο της Αθήνας.

Ο Επιμενίδης φθάνοντας στην αρχαία Αθήνα και βλέποντας τον χώρο έδωσε αμέσως εντολή να συγκεντρώσουν πάνω στον Αρειο Παγο μαύρα και λευκά πρόβατα τα οποία στη συνέχεια άφησαν ελεύθερα διατάζοντας να τα παρακολουθούν και όπου σταματήσει καθένα εξ αυτών εκεί να ιδρύεται (στήνεται) βωμός και να θυσιάζεται. Μετά την εκτέλεση των οδηγιών αυτών του Επιμενίδη οι θεοί μαλάκωσαν και το άγος εξέλιπε.

Οι Αθηναίοι τίμησαν ιδιαίτερα τον Επιμενίδη προσφέροντάς του μεγάλες αμοιβές και δώρα πλην όμως εκείνος αρκέσθηκε μόνο σε ένα κλώνο ελαίας.
Και εδώ οφείλουμε να συμπληρώσουμε μια λεπτομέρεια στην παραπάνω πραγματική ιστορία που παραλείπεται (εσκεμμένως;). Μια παράληψη η οποία στηρίζει το μύθευμα του Παύλου και των υποστηρικτών αυτού, περί βωμού προς τον άγνωστο θεό. Βεβαίως και υπήρχαν βωμοί προς τον άγνωστο θεό.

ΟΧΙ όμως για τον λόγο που υποστηρίζουν κάποιοι.
Είδαμε πιο πάνω πως η εντολή του Επιμενίδη ήταν «όπου σταματήσει καθένα εξ αυτών (των προβάτων) εκεί να ιδρύεται (στήνεται) βωμός και να θυσιάζεται. Αυτό που παραλείπεται είναι ότι ο βωμός που θα ιδρύεται (κατ εντολή του Επιμενίδη) θα ιδρύεται προς τιμήν του θεού ο οποίος έχει ναό κοντά στο σημείο του νεοϊδρυθέντος βωμού.

Σε αρκετά από τα σημεία αυτά δεν υπήρχε κοντά ναός και έκριναν, στους απομακρυσμένους βωμούς, να μη δοθεί κάποιο όνομα ώστε να μην αδικηθεί κάποιος θεός και για την αποφυγή λάθους ονομάστηκαν «τω αγνώστω θεώ».

Ιδού: Εκ του Αθανασίου Σταγειρίτη και εις τον 2ον τόμο του έργου "Ωγυγία ή Αρχαιολογία", σελίδα 141, στο κεφάλαιο "Περί των Αγνώστων Θεών" διαβάζουμε τα κάτωθι:

«Τούτων των Αγνώστων Θεών την λατρείαν εισήγαγεν ο Επιμενίδης εις τους Αθηναίους πρώτον, ως και εν άλλοις είρηται, ολίγον προ του Μηδικού πολέμου, δια την εξής αιτίαν. Κύλων ο Ολυμπιονίκης, ο Αθηναίος, γαμβρός ων του Θεαγένους τυράνου των Μεγάρων, και άνθρωπος επιφανής, ηθέλησε να αρπάση την τυραννίαν των Αθηνών, και δια τούτο κατέλαβε την ακρόπολιν, έχων και άλλους πολλούς συνωμότας, βοηθούμενος και υπο του πενθερού. πολιορκηθέντες δε ηναγκάσθησαν, και κατέφυγον ικέται εις το άγαλμα της Αθηνάς.

Οι δε Αθηναίοι πρώτον μεν υπεσχέθησαν, να μη τους φονεύσωσιν, έπειτα τους εφόνευσαν όλους. τινές δε κατέφυγον και εις τον βωμόν των Σεμνών Θεών, ως και αυτός ο Κύλων, και ο αδελφός αυτού, πλην εφόνευσαν και αυτούς.

Και τούτο ήτον το θρυλλούμενον κυλώνειον άγος, το οποίον κατετάραττε τας Αθήνας ύστερον με διαφόρους δυστυχίας, επειδή ωργίσθη η Αθηνά, δια τον φόνον των ικετών αυτής.

Οι δε φονείς των φονευθέντων τούτων και οι απόγονοι αυτών ωνομάσθησαν εναγείς, τους οποίους εδίωξαν ύστερον εκ της πόλεως. Τέλος δε, θλιβόμενοι οι Αθηναίοι υπό νόσου σφόδρας, έλαβον χρησμόν, να καθαρίσωσι την πόλιν. Όθεν ακούοντες τον Επιμενίδην άνθρωπον θεοφιλή, έπεμψαν εις την Κρήτην πλοίον και τον Νικίαν του Νικηράτου, να καλέση αυτόν.

Έλθων ουν ο Επιμενίδης κατά την τεσσαρακοστήν έκτην ολυμπιάδα, εκάθηρε την πόλιν, και έπαυσε τον λοιμόν οίτω. λαβών πρόβατα λευκά και μέλανα τα έφερεν εις τον Άριον Πάγον. έπειτα απολύσας αυτά παρήγγειλε, να τα ακολουθήσωσιν άνθρωποι διωρισμένοι και όπου σταθή έκαστον, εκεί να το θυσιάσωσιν εις τον θεόν εκείνον, εις τον οποίον ανήκει το πλησιέστερον ιερόν.

Επειδή δε εστάθησαν, και εθυσιάσθησαν εις τας πεδιάδας, όπου δεν ήτον ιερά, έκτισαν εκεί βωμούς ανωνύμους και έλεγον αυτούς των Αγνώστων θεών. Όθεν και μόνο εις την Αττικήν είχον βωμούς οι Άγνωστοι θεοί, και μάλιστα προς τον Φαληρέα λιμένα. Ύστερον δε έκτισαν και εις την Ολυμπίαν.»
...;για να μπαίνουν, κάποια πράγματα στην θέση τους.

₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪ ЭЄ ₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪

ЭЄ O Mέγας Παν δεν πέθανε, ΟΧΙ ο Παν δεν πεθαίνει...




ΧΩΡΙΣ αμφιβολία, όταν μιλάμε για τον μυθικό Πάνα, ο νους μας ανατρέχει στον αρχαίο ελληνικό θεό των λόφων και των δασών, που ήταν ο προστάτης θεός των κοπαδιών, των βοσκών και των κυνηγών.
Τον περιέγραφαν ως γιο του Ερμή, ή του Δία, ή κάποιας άλλης θεότητας, και τον παρίσταναν τραγόμορφο και τραγοσκελή. Υπήρξε αρχικά αρκαδικός θεός, και το όρος Μαίναλο στην Αρκαδία (όπου, σύμφωνα με τον Παυσανία, οι κάτοικοι νόμιζαν πως άκουγαν ακόμα τον Πάνα να παίζει τον αυλό του) ήταν αφιερωμένο σ' αυτόν.
Επινόησε το μουσικό αυλό με τα επτά καλάμια, και τον ονόμασε Σύριγγα προς τιμήν της νύμφης που έφερε αυτό το όνομα και που για να αποφύγει τον έρωτα του Πάνα είχε μεταμορφωθεί σε καλαμιά. Λέγεται ότι ο Παν έκοψε απ' αυτή την καλαμιά επτά καλάμια και τα τοποθέτησε παράλληλα για να κάνει τον καινούργιο αυλό, τη σύριγγα.

Ο Παν δεν ήταν μόνο εκπληκτικός κυνηγός άγριων ζώων, αλλά και των νυμφών, που, παρά τη δυσμορφία του, κατόρθωνε να τις μπλέκει στα δίχτυα του.
Έτσι κατόρθωσε να παρασύρει και τη νύμφη Πίτυν, που τον αγάπησε παράφορα, αλλά ο αντίζηλος του Πάνα, Βορέας, την παρέσυρε με την ορμή του σε κρημνό, και τότε η Γαία τη μεταμόρφωσε στο ομώνυμο δέντρο Πίτυν (πεύκο). Ο Παν αγαπούσε από τότε να κάθεται κάτω από το πεύκο και να νανουρίζεται με το θρόισμα του βελονοειδούς φυλλώματος της αγαπημένης του.

Ο Παν φημιζόταν επίσης για τον ξαφνικό και αδικαιολόγητο φόβο που προκαλούσε, και που τον ένιωθαν ιδιαίτερα όσοι ταξίδευαν σε μακρινά και έρημα μέρη, ιδιαίτερα τη νύχτα.
 Έτσι, λέγεται Φόβος Πανικός κάθε αδικαιολόγητος φόβος, και αποδίδεται στον Πάνα, που τους τρομοκρατούσε όλους με κρότους και άγριες φωνές. Λέγεται (Ηρόδοτος ΣΤ΄ 105, 106) πως, όταν ο Φειδιππίδης, πριν από τη μάχη του Μαραθώνα, είχε σταλεί για να ζητήσει βοήθεια από τη Σπάρτη, συνάντησε μπροστά του, στην περιοχή του Παρθενίου (ανάμεσα στην Αργολίδα και την Αρκαδία), τον Πάνα, που τον φώναξε με το όνομά του και τον πρόσταξε να ρωτήσει από μέρους του τους Αθηναίους γιατί δεν φροντίζουν καθόλου γι’ αυτόν, ενώ εκείνος τους ήταν ευνοϊκός και τους είχε φανεί χρήσιμος σε πολλές περιστάσεις.

Υποσχέθηκε μάλιστα να βοηθήσει τους Αθηναίους και σε αυτή τη μάχη. Αυτό έγινε αιτία να εισαχθεί η λατρεία του στην Αθήνα μετά τη μάχη του Μαραθώνα. Οι Αθηναίοι κάτω από την Ακρόπολη έχτισαν Ιερό του Πάνα και, έπειτα από το μήνυμα που τους έστειλε, έκαναν κάθε χρόνο θυσίες και λαμπαδηδρομίες.

Τη λατρεία του Πάνα φαίνεται ότι διέδωσε πρώτος στη Ρώμη ο Αρκάς Εύανδρος. Οι Ρωμαίοι ταύτισαν τον Πάνα με το Φαύνο και το Λούπερκο, που προς τιμήν του γιόρταζαν τα Λουπέρκια ή Λουπερκάλια.
Υπήρχε και σπήλαιο του Πάνα (Λουπέρκου) στον Παλατίνο λόφο της Ρώμης, που ονομαζόταν και Πάνειο άντρο. Ο Πλούταρχος αφηγείται ότι επί της βασιλείας του Τιβερίου ένα πλοίο με επιβάτες, που έπλεε κοντά στους Παξούς, αναστατώθηκε όταν ο πλοίαρχος του πλοίου, Θαμούν, άκουσε μια δυνατή φωνή να του φωνάζει ότι ο Μέγας Παν πέθανε.
Η φωνή ήταν υπερφυσική και τάραξε όλους πάνω στο πλοίο, γιατί ανέφερε και το όνομα του πλοιάρχου, με την εντολή να αναγγείλει το φοβερό γεγονός.
Η είδηση διαδόθηκε στη Ρώμη και έφτασε ως τα αφτιά του αυτοκράτορα Τιβερίου, που κάλεσε το Θαμούν και πολλούς φιλολόγους.
Αυτοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι πρέπει να επρόκειτο για τον Πάνα, το γιο του Ερμή και της Πηνελόπης, αλλά δεν βρέθηκε καμιά ικανοποιητική εξήγηση. Νεότεροι ερευνητές θεωρούν πως ο θρύλος συμβολίζει το τέλος του αρχαίου κόσμου και τη γέννηση του χριστιανισμού. Σ
ύμφωνα με άλλη εκδοχή, η εξήγηση μπορεί να βρεθεί στο θρήνο των οπαδών του ανατολίτη θεού Θαμμούζ, Θαμμούζ ο πάμμεγας τέθνηκε, που ακούστηκε, και οι επιβάτες του πλοίου το παρεξήγησαν.

Η λατρεία του Πάνα συναντάται και στην Αίγυπτο, όπου είχε ταυτιστεί με ανάλογους ζωόμορφους θεούς των Αιγυπτίων, όπως ο Μιν, θεός τραγόμορφος και από τους κυριότερους του αιγυπτιακού πανθέου, που λατρεύονταν στο Απου-Χμινού, μια πόλη που οι Έλληνες ονόμασαν Πανόπολη.
Ο Ηρόδοτος αναφέρει (Β΄ 145) ότι ενώ στους Έλληνες ο Ηρακλής, ο Διόνυσος και ο Παν θεωρούνται οι νεότεροι από τους θεούς, οι Αιγύπτιοι θεωρούσαν τον Πάνα τον αρχαιότερο από τους οκτώ πρώτους θεούς.
Οι αρχαίοι Έλληνες παρίσταναν τον Πάνα με γένια, τραχιά μαλλιά, δύο κέρατα και πόδια τράγου. Τον φαντάζονταν να περιπλανιέται την ημέρα στους λόφους και στις κοιλάδες μαζί με Νύμφες, να φυλάει κοπάδια, ιδιαίτερα κατσίκες, και να κυνηγάει άγρια ζώα (Ομηρικός Ύμνος, XIX). Με τη ζέστη του μεσημεριού τού άρεσε να κοιμάται, και τότε ήταν ευαίσθητος σε κάθε ενόχληση.
Γι’ αυτό εκείνη την ώρα κανένας βοσκός δεν παίζει τον αυλό του. Το δειλινό καθόταν μπροστά στη σπηλιά του κι έπαιζε τον αυλό που είχε επινοήσει μόνος του, τη σύριγγα. Σαν πνεύμα των δασών, υπήρξε επίσης θεός της προφητείας, γι' αυτό υπήρχαν και μαντεία του Πάνα. Σύμφωνα με άλλες παραδόσεις, ο Παν φέρεται ως γιος του Ερμή και της νύμφης Καλλιστώς, συνοδού της Αρτέμιδας, στην Αρκαδία. Η επικρατέστερη ωστόσο παράδοση είναι η αρκαδική, που τον θέλει γιο του Ερμή και της νύμφης Πηνελόπης, που κατόπιν πήγε στους ουρανούς και ύφαινε εκεί ένα λαμπρό ιστό. Οι μεταγενέστεροι μυθογράφοι, όπως ο Παυσανίας ο Περιηγητής, την ταύτισαν με την ομώνυμη Σπαρτιάτισσα και πιστή σύζυγο του Οδυσσέα.

Αλλά η παράδοση που υιοθετήθηκε γενικά αργότερα είναι αυτή που αναφέρεται στο λεγόμενο Ομηρικό Ύμνο που είναι αφιερωμένος στον Πάνα.
Σύμφωνα με αυτή την παράδοση, ο Παν γεννήθηκε κοντά στο όρος Κυλλήνη από μια νύμφη, κόρη του θνητού Δρύοπα, που είχε για ένα σύντομο χρονικό διάστημα ως έμμισθο βοσκό του τον Ερμή.
Ο Ερμής ερωτεύτηκε την κόρη του Δρύοπα, και καρπός του έρωτά τους, υπήρξε ο Παν.
Η τερατώδης μορφή του Πάνα τρόμαξε τόσο πολύ τη μητέρα του, ώστε αμέσως μόλις τον γέννησε το έβαλε στα πόδια.
Ο Ερμής πήρε το μωρό, το τύλιξε σε δέρμα λαγού και το πήγε στον Όλυμπο, όπου οι αθάνατοι θεοί έβαλαν τα γέλια μόλις τον αντίκρισαν και με μια φωνή τον ονόμασαν Πάνα, γιατί φαίδρυνε την καρδιά πάντων (Πάνα δε μιν καλέεσκον, ότι φρένα πάσιν έτρεψε - στίχ. 47).

Οι κυριότερες ιδιότητες του Πάνα, σύμφωνα με τις μυθολογικές παραδόσεις των Ελλήνων, είναι:

1) Βοσκός, και γι’ αυτό αγαπά όλα γενικά τα ζώα των κοπαδιών. Λέγεται πως είχε μια ιερή αγέλη, που την οδηγούσε στις κορυφές των βουνών. Γι’ αυτή του την ιδιότητα τον αποκαλούσαν ορεσιβάτη, ορειώτη, βουνίτα, φιλωρείτη κλπ.

2) Αγρονόμος, και γι’ αυτό του άρεσε να κατοικεί στα δάση, τις κοιλάδες και τους αγρούς, που είναι και φύλακάς τους. Γι’ αυτή του την ιδιότητα τον αποκαλούσαν φιλάγραυλο, ερημονόμο, φιλόδενδρο, κλπ.

3) Κυνηγός και προστάτης των κυνηγών και των θεριστών, όπως και των αλιέων. Για τις ιδιότητές του αυτές τον αποκαλούσαν θηρευτή, θηρονόμο, σκυλακοτρόφο, κ.ά. Ο Πάν ήταν κατεξοχήν θεός της Αρκαδίας, που ήταν ποιμενική και δασώδης χώρα. Τον λάτρευαν στο Λύκαιο όρος μαζί με τη Σελήνη και το Δία, κι έκαναν και αγώνες προς τιμήν τους (Διόπανα). Από τους τελευταίους ήδη αιώνες της κλασικής εποχής, ο Παν είχε γίνει πανελλήνιος θεός, ιδιαίτερα εξαιτίας της μάχης του Μαραθώνα και του Φειδιππίδη. Αργότερα, η λατρεία του διαδόθηκε περισσότερο, και τότε πλάστηκαν διάφοροι μύθοι με ήρωα τον Πάνα, και με διάφορες μορφές. Έτσι δημιουργήθηκαν λ.χ. οι Πανίσκοι, που τους θεωρούσαν παιδιά του και που ζούσαν κι αυτοί στα βουνά, ως μικροί κερασφόροι δαίμονες.

Στους δύο τελευταίους αιώνες π.Χ., η λατρεία του Πάνα, αφού διαδόθηκε σε όλη σχεδόν τη Μεσόγειο, ανυψώθηκε σε μονοθεϊστική θρησκεία και υιοθετήθηκε από τους Στωικούς και τους Ορφικούς, που, έχοντας παρερμηνεύσει το όνομα του θεού Πάνα, τον πήραν ως σύμβολο του παντός μέσα στο σύμπαν.
Υπήρχαν όμως και άλλες απόψεις, περισσότερο ίσως διαδεδομένες στο λαό κατά τους χρόνους εκείνους, σύμφωνα με τις οποίες ο Παν ανήκε περισσότερο στους δευτερεύοντες δαίμονες και όχι στους αθάνατους θεούς.
Αυτή η άποψη τον ήθελε και θνητό, αλλά ο θάνατός του μπορούσε να συμβεί έπειτα από πολλούς αιώνες.
 Έτσι εξηγείται και το ότι ο Πλούταρχος αναφέρει την είδηση για τη διάδοση περί θανάτου του Μεγάλου Πάνα.

ЭЄ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ : ΤΟ ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΟ ΦΩΣ (ΤΟ ΘΕΙΟΝ ΠΑΘΟΣ) Μέρος 2.


...Ο πιό  "λαϊκός"  και δημοφιλής θεός της Ελλάδας υπήρξε ο Διόνυσος. Γιός του Δία και της Σεμέλης, γεννήθηκε στις Θήβες, αφού κυοφορήθηκε τους τρείς τελευταίους μήνες στον μηρό του Δία (έτσι μπήκε και βγήκε από δύο θύρες : διθυρο-αμβος).
{Διθύραμβος :τα βακχικά τραγούδια, γύρω από τον βωμό του Διονύσου, με τον διπλό χαρακτήρα, τον εύθυμο για την άνοιξη απ΄ όπου προήλθε η κωμωδία και τον θρηνητικό για το φθινόπωρο, απ΄ όπου προήλθε η τραγωδία}.

Είναι θεός του κύκλου της βλάστησης, της γονιμότητας και της ευφορίας - κυρίως της αμπέλου, της μεταληπτικής  "κοινωνίας", της έκστασης (μέθης), του χορού, της ποιήσης και της μουσικής (:μουσηγέτης). Για αυτό και ονομαζόταν : ανθεύς, δασύλλιος, βωηλάτης, ταυρόμορφος, σταφυλίτης, συκίτης, βάκχος κλπ.
Διώχνει την θλίψη από τους ανθρώπους, συμβάλλει στην ανάπτυξη του πολιτισμού τους, δυναμώνει την αρμονική επικοινωνία των ανθρώπων στις πόλεις και τα χωριά. Είναι γιατρός, γιατί γνωρίζει τις μυστικές πηγές της ζωής, είναι αποκαλυπτικός γιατί εκτός από την μαντική των ναών, χαρίζει τα όνειρα και την έμπνευση. Είναι το κορυφαίο πρόσωπο στα Ορφικά και Ελευσίνια μυστήρια. Είναι η προσωποποίηση της ερμηνείας, της πραγματικότητας της φύσης και της ζωής. Είναι ο εκφραστής της θύελας του πνεύματος και της τρικυμίας της εσωτερικής ζωής του ανθρώπου. Είναι αυτός, που συνταράσσει την ψυχή με την πνοή των παθών, με την αθώα έννοια των φυσικών ενορμήσεων κι όχι με τη σημασία των βρώμικων κι εγκληματικών επιθυμιών, αφού και πρωτεύοντα ρόλο παίζουν οι καθαρμοί και οι αγνοίες των μυουμένων στα βακχικά μυστήρια.

Η Διονυσιακή έξαρση, απομονώνει το άτομο και ταυτόχρονα το συνενώνει με την ομάδα. Το αφαρπάζει αλλά και το ταυτοποιεί. Το ανυψώνει και το συμφιλιώνει. Του χαρίζει την αισθητική μέθη και την επιβεβαίωση της ζωής. Η Διονυσιακή λειτουργία της ψυχής, δεν είναι απλώς μια τυφλή ταραχή, ούτε μια διαλυτική αναρχία και καταστροφικότητα των ενστίκτων αλλά μια κατάφαση της ζωής, που ποτέ δεν είναι  "ανήθικη" με την στενή ερμηνεία του όρου. Ο ηδονισμός των αισθήσεων γεννάει την ευγενική συναισθηματική ευφορία, που προετοιμάζει την ψυχή για ευκολότερα πετάγματα.

Άν ο Απόλλων είναι η συμβολική του πνεύματος, ο Διόνυσος είναι του σώματος. Άν ο Απόλλων είναι το επιστέγασμα της ύπαρξης, ο Διόνυσος είναι το θεμέλιο. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλο. Ο θεός της λογικής είναι η νοητική μεταρσίωση, ο θεός του πάθους είναι η ζωοποιός μέθη. Ο Απόλλων είναι η ευφροσύνη της ημερήσιας θέας, ο Διόνυσος είναι η γοητεία του νυχτερινού ονείρου. Ο έφηβος της Δήλου πλάϊ στην  "Κρήνη του Ινώπου"  παίζει τη λύρα του, ο Σάτυρος της Θράκης πλάϊ στην βελανιδιά παίζει τον αυλό του. Μα η μουσική έχει αρμονική ενότητα.Ο πόθος (για τα ουράνια) και το πάθος (για τα γήινα) συνταιριάζονται θαυμαστά. Από τους Έλληνες - και τούτο είναι πολύ χαρακτηριστικό - η τέχνη θεωρήθηκε σαν μορφή της σοφίας , έτσι η διανοητική ομορφιά εμπεριέχει και την συναισθηματική ομορφιά. Το κάλλος του Λόγου σμίγει με την συγκινησιακή δόνηση.

Το ότι ο  "διονυσιασμός"  δεν έχει μόνο αισθησιακό αλλά και αισθητικό περιεχόμενο, φαίνεται και από τον όρο :"απροσδιόνυσος" που σημαίνει τον ασυμβίβαστο με τον Διόνυσο, τον άνθρωπο χωρίς γούστο, τον φλύαρο και μωρόλογο, τον ανάρμοστο.

Ο Νίτσε επιχειρώντας μια βαθιά τομή στη σχέση του Απολλώνιου και Διονυσιακού πνεύματος (στη "Γέννηση της Τραγωδίας) μας λέει :

"Θεωρώ τις δύο καλλιτεχνικές θεότητες των Ελλήνων, τον Απόλλωνα και τον Διόνυσο, για αναγκαία πηγή ζωής, για πηγή κάθε έργου τέχνης. Είμαι βέβαιος πως η προοδευτική εξέλιξη της τέχνης, είναι το αποτέλεσμα του διπλού χαρακτήρα του Απολλωνίου πνεύματος και του Διονυσιακού πνεύματος, ακριβώς όπως γεννιέται και η ζωή απ΄τη δυαδικότητα των φύλλων ανάμεσα σε αέναη πάλη και με περιοδικές μονάχα προσεγγίσεις.
Η περίπλοκη σχέση του Απολλωνίου πνεύματος και του Διονυσιακού ενστίκτου στην τραγωδία, θάπρεπε να συμβολησθεί με μια αδερφική συμμαχία αυτών των δύο θεοτήτων. Ο Διόνυσος μιλάει την γλώσσα του Απόλλωνα, αλλά στο τέλος ο Απόλλωνας μιλάει την γλώσσα του Διόνυσου κι έτσι πετυχαίνεται ο υπέρτατος σκοπός της τραγωδίας και της τέχνης.
Πρέπει να θεωρήσουμε την Ελληνική τραγωδία σαν διονυσιακό χορό, που οι υπερκχειλίζουσες ψυχικές του εκρήξεις μεταμορφώνονται ακατάπαυστα σε απολλώνιες εικόνες και διάλογο.
Το δράμα είναι η απολλώνια αναπαράσταση διονυσιακών ιδεών και επιροών και ακριβώς τούτο σαν άβυσσος το χωρίζει από το έπος...Όλα τα διάσημα πρόσωπα του ελληνικού θεάτρου, Ο Προμηθέας, ο Οιδίποδας κ.τ.α. είναι μονάχα προσωπεία του αρχικού ήρωα ; του Διόνυσου.
Η Διονυσιακή τέχνη, όπως και η Απολλώνια θέλει να μας πείσει για την αιώνια χαρά που είναι συνδεδεμένη με την ύπαρξη. Μόνο που η διονυσιακή αντίληψη μας λέει πως δεν πρέπει να αναζητούμε την χαρά αυτή στις φαινομενικότητες, αλλά πίσω απ΄αυτές τις ακτινοβολίες της φαινομενικότητας.
Πρέπει να κατανοήσουμε πως κάθετι που γεννιέται, πρέπει να είναι έτοιμο για μια επώδυνη παρακμή. Έτσι αναγκαζόμαστε να βυθίσουμε το βλέμμα μας στη φρίκη της ατομικής ύπαρξης, που όμως ο τρόμος δεν πρέπει να μας παγώσει : μια μεταφυσική παρηγοριά μας αποτραβάει στιγμιαία απ΄ τους τροχούς των εφήμερων αποδημιών.
Είμαστε για απειροελάχιστες στιγμές, η ίδια πρωταρχική ουσία ( στην οντολογική της δομή) και για αυτό νιώθουμε τον φρενήρη ορμέμφυτο πόθο και τη θυελώδη χαρά για την ύπαρξη.
Η πάλη, το μαρτύριο, η εκμηδάνιση των φαινομενικοτήτων, μας παρουσιάζονται στο εξής για αναγκαία, μέσα στις απειράριθμες μορφές της ζωής, που συνωθούνται και συγκρούονται, μπροστά στην περισσή γονιμότητα της παγκόσμιας Βούλησης.
Τα βάσανα αυτά μας πληγώνουν τη στιγμή που είμαστε κάπως ταυτισμένοι με τη μεγάλη πρωταρχική χαρά της ύπαρξης και προαισθανόμαστε τη διονυσιακή έκσταση, το αναλοίωτο και την αιωνιότητα αυτής της χαράς.
Σε πείσμα της φρίκης και του οίκτου, γευόμαστε την ευδαιμονία του ζείν, όχι σαν άτομα, αλλά σαν ενιαία, ολοκληρωτική ζωή, απορροφημένοι και συννενωμένοι στη δημιουργική της χαρά".

ΙΕΡΑ ΕΛΛΑΣ

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2015

ЭЄ Πάνας - Από τον Χ.Φ. Λαβκραφτ




Κάποτε, σε ένα ξέφωτο του δάσους,
κάθισα κοντά σε ένα ρηχό ποταμάκι με λόχμες
και εκεί βυθίστηκα γλυκά στο όνειρο.

Από το ποταμάκι μια μορφή ξεπρόβαλε
μισός άνθρωπος μισός τράγος.
Αντί για δάχτυλα στα πόδια είχε οπλές
και ένα γένι στόλιζε το λαιμό του.

Καθισμένο πάνω σε ένα σωρό παλιά καλάμια
αυτό το μισοανθρώπινο ον έπαιξε γλυκά
και εγώ έπαψα πια να ενδιαφέρομαι για τα γήινα
γιατί ήξερα ότι αυτός ήταν ο Πάνας.

Νύμφες και Σάτυροι μαζεύτηκαν τριγύρω
για να απολαύσουν τον ζωντανό σκοπό.
Πολύ σύντομα ξύπνησα πονεμένος βαθιά
και γύρισα στον κόσμο των ανθρώπων.

Αλλά αυτό που λαχταρώ, είναι στις εξοχικές κοιλάδες
να ζήσω και να ξανακούσω τον
Αυλό του Πανός.

ЭЄ ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ.



Τὰ κάλαντα σὰν ἔθιμο εἶναι ἀρχαϊκὸ ἑλληνικὸ καὶ ῥωμαϊκό, καὶ μᾶλλον προϊστορικὸ
καὶ γιὰ τὰ δύο ἔθνη.
Σὰν τωρινὸ ἑλληνικὸ εἶναι μιγαδικὸ ἑλληνορρωμαϊκό. ἡ λέξι κάλαντα εἶναι λατινική.
 Στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα τὰ κάλαντα ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς ἀγερμούς, δηλαδή τοὺς ἐράνους καὶ λέγονταν ἔτσι ἀκριβῶς κι αὐτὰ ἀγερμοί, ἑνῷ εἶχαν καὶ τὶς ἰδιαίτερες ἐποχιακὲς ὀνομασίες εἰρεσιῶναι, χελιδονίσματα, καὶ κορωνίσματα.
Λέγονταν βέβαια ἀγερμοὶ (ἀπὸ τὸ ῥῆμα ἀγείρω, ποὺ θὰ πῇ ἀθροίζω, μαζεύω, ἐρανίζομαι) καὶ ὅλοι γενικῶς οἱ ἔρανοι.
 Ο ἔρανος χορηγιῶν μεταξὺ τῶν ὑποστηρικτῶν ἑνὸς πολιτικοῦ γιὰ τὴν οἰκονομικὴ στήριξι τοῦ πολιτικοῦ ἀγῶνος του, ἡ ζητιανιὰ τῶν φτωχῶν στ΄ ἀρχοντικὰ ποὺ γλεντοῦσαν, ἢ στοὺς ναοὺς ποὺ πανηγύριζαν, ἡ θρησκευτικὴ καὶ βακούφικη ζητεία σιτηρῶν καὶ ἄλλων ἀγροτικῶν προϊόντων γιὰ τοὺς ναοὺς καὶ τὰ μοναστήρια τῶν θηλυκῶν ἰδίως θεοτήτων Ῥέας, Εἰλειθυίας, Μητρός, Κυβέλης, Ἀρτέμιδος, Ἥρας, Νυμφῶν, καὶ πολλῶν ἄλλων, ἀλλὰ κυρίως καὶ ἐν τέλει ἀγερμοὶ λέγονταν αὐτὰ ποὺ τώρα λέμε κάλαντα ἢ κόλιντα τῶν παιδιῶν.

Πρὶν ὅμως πῶ γιὰ τοὺς ἀγερμοὺς ἢ κάλαντα, πρέπει νὰ πῶ ὡρισμένα πράγματα γιὰ τὰ ἡμερολόγια τῶν ἀρχαίων.
Κατὰ τὴν ἀρχαιότητα τὰ ἡμερολόγια δὲν ἦταν ἀκριβῆ καὶ οἱ ἡμεροδεῖκτες, εἴτε σὰν κρεμαστάρια τοῦ τοίχου εἴτε σὰ σημειωματάρια ἐπιτραπέζια εἴτε σὰ βιβλιαράκια τῆς τσέπης, δὲν ὑπῆρχαν.
Τὸ ἀρχαιότερο ἡμερολόγιο τοίχου ἢ τραπέζης ἔγραψε κατὰ τὸν Δ΄ π.Χ. αἰῶνα ὁ σύγχρονος τοῦ Ἀριστοτέλους μαθηματικὸς καὶ ἀστρονόμος Εὔδοξος ὁ Κνίδιος, γι΄ αὐτὸ λεγόταν Εὐδόξου Τέχνη.

Πιὸ μπροστὰ ὁ ἁπλὸς λαὸς καὶ κυρίως ὁ ἀγρότης μάθαινε τὴν ἀλλαγὴ τοῦ ἔτους ἢ καὶ τοῦ μηνὸς ὡς ἄγγελμα ἀπὸ τὰ μικρὰ παιδιὰ ποὺ ἔλεγαν τὰ κάλαντα. ἀκριβέστερα τὶς ἡμερολογιακὲς ἀλλαγὲς στὸ λαὸ τὶς ἀνακοίνωναν μὲ τὰ παιδιὰ ἐκεῖνοι ποὺ ἀσχολοῦνταν μὲ τὸ ἡμερολόγιο, τὸ ὁποῖο, ὅπως λέει ὁ ποιητὴς Ἡσίοδος, ἦταν Ἔργα καὶ ἡμέραι, δηλαδὴ Καζαμίας, ἀγροτικὸ ἡμερολόγιο.

Τὰ παιδιὰ μετέφεραν στὸ λαὸ τὸ μήνυμα τῆς χρονικῆς ἀλλαγῆς μὲ μηνυτήρια κι εὐχετήρια τραγουδάκια, ὁ δὲ λαὸς ἔδινε στοὺς μικροὺς ἀγγελιοφόρους φιλοδωρήματα.
Στὴν ἀρχή, ποὺ δὲν ὑπῆρχε νόμισμα, τὰ φιλοδωρήματα ἦταν καρποί, ἰδίως ξηροὶ ἢ λιασμένοι, ἀμύγδαλα, καρύδια, ξυλοκέρατα, σῦκα, αὐγά, τυρί, κρέας, ψωμιά, κουλοῦρες, κρασὶ στὸ ποτήρι, σιτάρι, κριθάρι, μέλι, ἅλας, καὶ διάφορα ἄλλα καλούδια ἀπὸ τὸ κελλάρι τοῦ σπιτιοῦ.

Αργότερα ἦταν καὶ νομίσματα μικρῆς ἀξίας, ὀβολοὶ καὶ ἡμιώβολα ἢ ἤμαιθα.

Στοὺς ἀρχαίους ἑλληνικοὺς παιδικοὺς ἀγερμοὺς ἀναφέρονται οἱ κωμικοὶ ποιηταὶ Ἀριστοφάνης ( Ε΄ π.Χ. αἰ.) Ἔφιππος, καὶ Ἁγνοκλῆς ὁ Ῥόδιος, ὁ ἰαμβικὸς ποιητὴς Φοίνιξ ὁ Κολοφώνιος, ὁ ἱστορικὸς τῶν ἀλεξανδρινῶν χρόνων Θέογνις, οἱ λεξικογράφοι Πάμφιλος Ἀλεξανδρεύς, καὶ Ἡσύχιος Ἀλεξανδρεύς, ὁ λόγιος ἐπίσκοπος Θεσσαλονίκης Εὐστάθιος, ὁ Ἰωάννης Τζέτζης, καὶ κυρίως ὁ Πλούταρχος (Α΄-Β΄ μ.Χ. αἰ.), ὁ ἀνώνυμος συγγραφεὺς τοῦ Β΄ π.Χ. αἰῶνος ποὺ ἔγραψε τὸν ψευδηροδότειο Ὁμήρου βίον, ὁ συγγραφεὺς τοῦ Γ΄ αἰῶνος Ἀθήναιος, καὶ ἡ ἀρχαία ἐγκυκλοπαίδεια Σούμμα.

Οἱ τέσσερες τελευταῖοι διέσωσαν καὶ τέσσερα πολὺ ἀρχαιότερά τους δημοτικὰ τραγούδια καλάντων, δύο στὴν ἰωνικὴ διάλεκτο τῆς Σάμου καὶ τῆς Κολοφῶνος, ἕνα στὴ δωρικὴ τῆς Ῥόδου, καὶ ἕνα στὴν πρότερη κοινὴ ἑλληνικὴ τὴ λεγομένη καὶ ἀττική.

Τὰ δύο εἶναι ἀρχαιότερα τοῦ 500 π.Χ. καὶ τ᾽ ἄλλα δύο νεώτερα.

Τα κάλαντα του Τριέσπερου που έρχονται κατευθείαν από τους Αρχαίους Χρόνους,τραγουδι΄ωνται ακόμα και σήμερα ασταμάτητα στα ορεινά χωριά της Κύπρου και τα παραθέτω στη καθομιλουμένη με την αγάπη μου και τις ευχές μου.

" Καλην εσπεραν άρχοντες ,αν είναι ο ορισμός σας
Ηλίου τη θεία γέννηση να πω στ΄ αρχοντικό σας.
Απόλλωνα άρχοντα θεέ, έλα ξανά κοντά μας
συ φωτοδότη Βασιλιά, φώτισε την καρδιά μας.
Λιώσε τα χιόνια στα βουνά ζέστανε τα πλατάνια ,
φέρε γέλια και χαρά, ειρήνη και ζωντάνια.
Στο σπίτι αυτό που μπήκαμε οι εστίες να μη σβήσουν
 κι όλοι οι νοικοκυραίοι του χίλια χρόνια να ζήσουν".


ЭЄ ΠΑΓΚΡΑΤΙΟ.

₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪ ЭЄ ₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪



Το παγκράτιο ήταν το αγαπημένο άθλημα των αρχαίων φιλοσόφων γιατι αποτελουσε την μεσοτητα αναμεσα στην παλη και την πυγμαχια.

Ο παγκρατιαστης ηταν ανωτερος στην πυγμαχια απο εναν παλαιστη και ανωτερος στην παλη απο εναν πυγμαχο.

Ο Σωκρατης ανέφερε: «Οσοι δεν έχουν συνειδητοποιήσει τη σύνεση και την αρετή της ευγένειας της άθλησης,
αλλά σπαταλούν άσκοπα το χρόνο τους σε συμπόσια και παρόμοιες καταστάσεις,
βαίνουν προς την καταστροφή, εξαπατώντας τον εαυτό τους σε όλη τους τη ζωή.

Χτυπιούνται μεταξύ τους σαν να είχαν σιδερένια κέρατα και όπλα κι αφανίζονται από την ίδια την απληστία τους».

Ο μυθιστοριογράφος Απολλόδωρος αναφέρεται στον Ηρακλή που τσάκιζε τα πλευρά τών αντιπάλων του, υπόδειγμα «ηρωικό» για τους αθλητές « Ο Σωκράτης ήταν παγκρατιστής.

Ο Πλάτων το ίδιο και παλαιστής.

Μάλιστα, υπήρξε δύο φορές ισθμιονίκης και μία πυθιονίκης, με μία νίκη στο παγκράτιο και δύο στην πάλη.

Τ’ όνομά του δεν ήταν Πλάτων.
Επονομάσθηκε έτσι επειδή ήταν πλατύς, ευρύς στο στήθος.

Ο βασιλιάς Φίλιππος της Μακεδονίας το διδάχθηκε και το έμαθε στον στρατό του.

Η λέξη παγκράτιον είναι σύνθετη από τον παν και το κρατώ.

Ο Δίας απεκαλείτο Ζευς Παγκράτης, δηλαδή Παντοδύναμος. Ηταν το πιο δημοφιλές άθλημα στη αρχαιότητα.

O ιστορικός Φιλόστρατος το χαρακτηρίζει ως “το εν Oλυμπία το κάλλιστον”.

Το παγκράτιο υπήρξε, αναμφισβήτητα το μεγαλοπρεπέστερο, θεαματικότερο και διακριτικότερο αγώνισμα στην Ολυμπία, κι αυτό διότι δεν είναι τυχαίο που το χαρακτηρίζει ως το κάλλιστον, ο Φιλόστρατος.

Παγκράτιο, λέξη σύνθετη από το παν + κράτος = αυτός που εξουσιάζει, που έχει την απόλυτη δύναμη. Ζευς παγκρατής, ήταν η ιδιότητα που είχαν προσδώσει στον Δία οι Έλληνες καθώς αυτός εξουσίαζε τα πάντα!

Ουσιαστικά, θα μπορούσαμε να πούμε, σε αθλητικά πλαίσια, ότι το παγκράτιο αποτελεί «μάχη υποταγής», αγώνας όπου ο κάθε αθλητής προσπαθεί να υποτάξει τον αντίπαλο.

Ο λεξικογράφος Σουίδας, αναφέρει για τον παγκρατιαστή: «..ταις χερσί και ποσί πυκτομαχούσι» δηλαδή αυτός που μάχεται κτυπώντας με τα χέρια και τα πόδια.

«Παγκρατής» είναι ο τα πάντα κρατών, σύμφωνα με τον σχολιαστή του Σοφοκλή.

Ο σχολιαστής του Αισχύλου γράφει ότι ο Ζευς καλείται «παγκρατεύς», διότι επικρατεί, κυριεύει και βασιλεύει πάνω σε όλους.

Την Αθηνά, ο Αριστοφάνης στις «Θεσμοφοριάδουσες» ;, την αποκαλεί «παγκρατές κόρα» (πανίσχυρη κόρη) του Δία «παγκρατές Ζευς».

Για τον Ηρακλή λέγανε ότι «παγκρατές ήτορ έχων», ότι έχει πανίσχυρη καρδιά!

Ας δούμε όμως τι λένε οι αρχαίοι για το άθλημα του παγκρατίου.

Ο Αριστοτέλης, στην ρητορική του αναφέρει: «ο θλίβειν και κατέχειν δυνάμενος παλαιστικός, ο δε ως αι τηι πληγήι πυκτικός, ο δ’ αμφότεροις παγκρατιαστικός»
(παλαιστής είναι αυτός που μπορεί να αρπάζει και να περισφίγγει τον άλλον, πυγμάχος είναι αυτός που καταφέρει πληγές με κτυπήματα, ενώ αυτός που αγωνίζεται και με τους δύο τρόπους είναι παγκρατιαστής).

Ο σχολιαστής στον Πλάτωνα μας δίνει τον ορισμό: «..εστί Δε τούτο αγών της εξ ατελούς πάλης και ατελούς πυγμής συγκείμενος» (Πολιτ. 386 )

Ο Πλούταρχος: « ότι γαρ μέμικται το Παγκράτιον εκ τε πυγμής και πάλης»

Κατά τον Φιλόστρατο η πάλη, η πυγμή και το παγκράτιο μπήκαν στους Ολυμπιακούς αγώνες για πολεμική χρησιμότητα αφού κατά τον συγγραφέα, στο Μαραθώνα και στις Θερμοπύλες:

«κλασθέντων αυτοίς ξιφών τε και δοράτων, πολλά ταις χερσί γυμνάς έπραξαν …. πάλη και παγκράτιο ως ες το πρόσφορον το πολέμω εύρηται…» (Γυμν.11 )

Ο Πλούταρχος το επιβεβαιώνει: «ταύτα μη τα πάντα μιμήματα δοκεί και γυμνάσματα των πολεμικών είναι» (Ηθικά 639Ε)

Ο Φιλόστρατος επίσης, καταδεικνύοντας το καλύτερο αγώνισμα στην Ολυμπία λεει χαρακτηριστικά: «εις αυτά ήκεις Ολυμπία και των εν Ολυμπίαι το κάλλιστον τουτι γαρ δη ανδρών το Παγκράτιον» (Εικόνες Β΄1)

Στην αρχαία Ελλάδα, πίστευαν ότι όλα τα αθλήματα γεννήθηκαν από κάποιον θεό.

Για το Παγκράτιο, πίστευαν ότι το εφεύρε ο ήρωας Θησέας, ο οποίος νίκησε τον Μινώταυρο με τέχνασμα Παγκρατίου (Πλούταρχος).

Ο σχολιαστής του Πινδάρου αναφέρει: «…ο Θησεύς ο Αθηναίος … ηνίκα γαρ εν τω Λαβυρίνθω εξησθένει προς την ισχύν του Μινωταύρου, παγκρατίω αυτόν διαπαλαίων περιγέγονεν, ου γαρ είχε μάχαιραν…»

Κατά τον Παυσανία το επινόησε ο ήρωας – ημίθεος Ηρακλής.

Στον σχολιαστή του Πίνδαρου (Νεμ.3,27) αναφέρεται ότι σύμφωνα με τον Αριστοτέλη το αγώνισμα του παγκρατίου έγινε «έντεχνο», από παλαιότερη μορφή που είχε, και διαμορφωτής αυτού θεωρείται ο Λεύκαρος ο Ακαρνάνας!

«…ο Δε Λεύκαρον φησι τον Ακαρνάνα πρώτον έντεχνον το παγκράτιον ποιήσαι». Αριστοτέλης

«Οι παγκρατιαστας επρεπε να διδασκονται τα πιο δυσκολα γυμνασματα και φυσικα να αντεχουν εις τους πονους και να μην λαμβανουν υποψιν των τας πληγας εκ των χτυπηματων,
δια να εχουν ετσι την δυνατοτητα να ανταποκρινονται εις πασης φυσεως δυσκολιες»ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ

«Γνωριζω παλαιστας και παγκρατιαστας που συχνα επιδιωκουν εκτος απο αγαπην δια την τιμην και ζηλον δια την νικην μεχρι του σημειου θανατου,οταν τα σωματα τους εχουν παραδωσει καθε δυναμη και συνεχιζουν να αναπνεουν και να εφαρμοζουν λαβες πνιγμου μονο με το πνευμα τους,
ενα πνευμα το οποιο εχουν εθισει να περιφρονει τον φοβο με καθε δυνατοτητα..αναμεσα εις αυτους τους αγωνιστας ο θανατος δια την αποκτηση ενος κλαδου ελιας η’ σελινου ειναι ενδοξος και μεγαλοπρεπος.»
ΦΙΛΩΝ Ο ΙΟΥΔΑΙΟΣ

Εκείνο που ενθουσίαζε τους θεατές, ήταν ο συνδυασμός του τρίπτυχου: φυσική ικανότητα, πνευματική διαύγεια και ηθική τελειότητα.

Τα αγωνίσματα της πάλης και της πυγμής έφτασαν στο σημείο να περιορίζουν σημαντικά τις κινήσεις των αγωνιζομένων με αποτέλεσμα να καταπνίγουν την ολοκλήρωση του θεάματος που περίμεναν και απαιτούσαν οι θεατές αλλά και που επιζητούσαν οι αθλητές.

Το παγκράτιο αντίθετα έφτανε σε αυτή την ολοκλήρωση του θεάματος, με την ελευθερία που παρείχε στους αγωνιζομένους,
οι οποίοι,
αν και επιχειρούσαν επικίνδυνες λαβές και κτυπήματα,
εν τούτοις ποτέ δεν είχαν ως στόχο την εξόντωση του ανταγωνιστή, όπως αρκετές φορές συμβαίνει και σήμερα σε παρόμοιους επαγγελματικούς – επίλεκτους αγώνες που θυμίζουν περισσότερο Ρωμαϊκή αρένα παρά πεδίο δόξης και ευγενούς άμιλλας.

Το να φτάσει όμως ένας αθλητής, στο σημείο να δέχεται χτυπήματα και λαβές σκληρά και επικίνδυνα,
χωρίς να δημιουργείται μέσα του η επιθυμία να εξοντώσει αυτόν που του τα επιφέρει,
χρειάζεται τεράστια ψυχική προετοιμασία.

Και αυτή ακριβώς, επιτυγχάνονταν στις παλαίστρες,
στους χώρους δηλαδή εκείνους που κυριαρχούσε πρώτα η φιλοσοφική διδασκαλία και έπειτα οι αγώνες.

Στην παλαίστρα, κάθε κτύπημα παγκρατιαστή στον ανταγωνιστή του, είναι και ένα σφυρηλάτημα στην ψυχική αντοχή, στο σθένος, στην υπομονή, στην εγκαρτέρηση, στην αυτοπεποίθηση, στην αυτοσυγκράτηση, στην αυτοκυριαρχία.

Κάθε λαβή υποταγής, είναι και ένα μάθημα για τον εγωισμό του, για τα όρια του που οδηγεί στην αυτογνωσία.

Η μεγάλη δύναμη, τότε μόνο αποβαίνει ωφέλιμη, όταν διατίθεται για αγαθές, ανθρωπιστικές και πατριωτικές πράξεις.

Και οι παγκρατιαστές, αυτήν ακριβώς την διδασκαλία την είχαν ως ευαγγέλιο, ως αρχή, ως άπαν!

Γι αυτό το παγκράτιο δεν ήταν μόνο ένα απλό θεαματικό αγώνισμα. Ήταν μια ολοκληρωμένη φιλοσοφική θεώρηση της ίδιας της ζωής με τους κανόνες της, τους οποίους ο παγκρατιαστής, πρέπει να σέβεται και να αγωνίζεται για την επικράτηση τους.

Κι αυτή ακριβώς ήταν η φιλοσοφία που ήταν και το ουσιαστικό πνεύμα της Ολυμπιακής Ιδέας,
η οποία ξεσήκωνε τα πλήθη απο ενθουσιασμό και είναι αυτή που με τόση γλαφυρότητα έχουν αποδώσει ιστορικοί και συγγραφείς,
όπως με την περίπτωση του Αρριχίων του Φυγαλέα,
2 φορές Ολυμπιονίκη στο παγκράτιο,
ο οποίος στην τρίτη Ολυμπιάδα το 564 π.Χ.
υπακούοντας στην προτροπή του προπονητή του Εριξία
«ως καλόν εντάφιον τον εν Ολυμπία μην απηπείν» έφτασε στο σημείο «και νεκρός εστέφθη».

Όσον αφορά τα τεχνάσματα που εφαρμόζονταν στο παγκράτιο και ήταν τόσα «ων ουκ έστιν αριθμός» ήταν εκείνα που προσέδιδαν την ιδιαίτερη αίγλη,
επιβεβαιώνοντας την ελευθερία του αθλήματος, αλλά και εκείνα που οι θεατές,
περίμεναν κάθε φορά με αδημονία και ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δουν πρωτοεμφανιζόμενα για να θαυμάσουν και να επευφημήσουν.

Να πούμε ότι σχολές παγκρατίου που απέκτησαν μεγάλη φήμη, ήταν αυτές των Αθηνών, της Ρόδου, της Αίγινας, των Θηβών, των Συρακουσών και της Αλεξάνδρειας.

Τέλος ας τονιστεί και το γεγονός ότι τον Ολυμπιονίκη παγκρατιαστή οι θεατές αποκαλούσαν «ισόθεο»,
η δε πόλη καταγωγής του γκρέμιζε ένα μέρος των τειχών της για να περάσει μέσα Αυτός.

₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪ ЭЄ ₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪ 

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2015

ЭЄ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ : ΤΟ ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΟ ΦΩΣ (ΤΟ ΘΕΙΟΝ ΠΑΘΟΣ) Μέρος 1.


Το συναίσθημα (το θυμικό, το πάθος) είναι ταυτόσημο με τον άνθρωπο και μαζί με την λογική ενεργοποιεί τη βούληση για να πραγματοποιήσει την οποιαδήποτε πράξη. Η ψυχική εμπειρία μας (από τις επιδράσεις του έξω και του έσω κόσμου) δημιουργεί αναπόφευκτα μια ευχάριστη ή δυσάρεστη ψυχική κατάσταση μέσα μας και χρωματίζει ολόκληρη την γενική διάθεσή μας - σε μια κλίμακα χρωματική που αρχίζει απ΄την απλή ευφορία ή δυσφορία και τελειώνει στο ισχυρό πάθος.

Όμως και το ίδιο το συναίσθημα, είτε υποτονικό είτε υπερβολικό, χρωματίζεται από την ιδιοσυγκρασία και τον χαρακτήρα μας για να δώσει τον ανάλογο τόνο στη συμπεριφορά μας.Έτσι όταν αντιδρούμε συναισθηματικά - με την σιωπή ή την εκτόνωση - αποκαλύπτουμε ολόκληρη την ψυχική μας δομή, ολόκληρο τον εσωτερικό μας άνθρωπο, όπως τον κληρονομήσαμε κι όπως τον διαπλάσαμε. Από αυτή τη σκοπιά βλέπουμε το συναίσθημα όχι μόνο σαν μια συγκινισιακή δύναμη της ψυχής αλλά και σαν ένα ασφαλές κριτήριο της υπόστασης του ανθρώπου - στον ατομικό και κοινωνικό χώρο.

Ο Αριστοτέλης (Ηθικ.Νικομ. ΙΙ, Δ΄ ) λέει : "Αυτά που συμβαίνουν μέσα στην ψυχή είναι τριών ειδών : Πάθη, Δυνάμεις και Καταστάσεις. Πάθη είναι η επιθυμία, η οργή, ο φόβος, το θάρρος, ο φθόνος, η χαρά, η φιλία, το μίσος, ο πόθος, η ζυλοτυπία, ο οίκτος  και γενικά όλα όσα παρακολουθεί η ηδονή ή η λύπη". Επιχειρεί έτσι ο Αριστοτέλης μια διαίρεση των παθών σε ωφέλιμα ή ευγενικά και σε βλαβερά ή ταπεινά κι ακόμα προσδίδει στα συναισθήματα ένα χαρακτήρα  "τελολογικό".

Ο στωικός Ζήνων ορίζει το πάθος σαν σφοδρή δόνηση της ψυχής, αντίθετη προς την ορθή λογική κι ενάντια στην φύση.Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα πολλοί ασχολήθηκαν με το συναίσθημα και τον συναισθηματικό βίο και ο 17ος αιώνας κυρίως έχει να μας δείξει σημαντικά ονόματα όπως τους Descartes, Spinoza, Hume, Herbart, Wundt, Ribot, Rousseau, Schopenhauer, James κ.α.

Το συναίσθημα σαν ψυχική λειτουργία διαφέρει από την γνωστική λειτουργία που αναφέρεται στον εξωτερικό κόσμο, ενώ το συναίσθημα στον εσωτερικό και είναι πολύ πιο υποκειμενικό από την γνώση, αφού και εξαρτάται από την εσωτερική διάθεση αυτού που αισθάνεται - σαν άτομο με τον δικό του χαρακτήρα. Θα μπορούσαμε να πούμε πως ο ορθολογισμός με την αντικειμενικότητά του, κάνει τυποποιημένες τις ιδέες και ομοιόμορφους τους ανθρώπους. Γιατί σε τι μπορούν να διαφέρουν δύο μαθηματικά "τετράγωνοι"  λογικοί άνθρωποι; Όμως ο συναισθηματισμός με την υποκειμενικότητά του κάνει τους χαρακτήρες να διαφέρουν και τους  "σώζει" από την πνευματική ισοπέδωση. Κι ακόμα κάτι χαρακτηριστικό : στη ζωή, λιγότερο αντιπαθούμε αυτούς που εναντιώνονται στην λογική μας παρά εκείνους που εναντιώνονται στα συναισθήματά μας. Γιατί το συναίσθημα έχει μεγάλη δύναμη. Άν μόνο η λογική ρυθμίζει τις κοινωνικές σχέσεις, αποξενώνει τους ανθρώπους. Μα το συναίσθημα - σαν έκφραση εσωτερικότητας - τους συνενώνει.

Η ενότητα του ψυχικού βίου, παρά τις αντιθετικές εκδηλώσεις της έγινε για πρώτη φορά κατανοητή από τους Έλληνες, στην προσπάθειά τους να συλλάβουν ολόκληρο το οντολογικό βάθος και το αξιολογικό πλέγμα της ανθρώπινης ψυχής. Είδανε τη λογική σαν το Απολλώνιο φως που τοποθετήθηκε μέσα στο πήλινο λυχνάρι - τον άνθρωπο ("τον νούν ο Θεός φώς ανήψεν εν τη ψυχή" Αριστ. Ρητορ. Γ 1411 β, 12) και στάθηκαν εκστατικοί μπρος σε αυτόν τον "θείον Λόγον". Κι ύστερα είδανε το συναίσθημα σαν  το Διονυσιακό φως που διαπερνά επίσης ολόκληρη την ύπαρξη του ανθρώπου και στάθηκαν πάλι εκστατικοί μπρος σ΄αυτό το  "θείον Πάθος".

Έτσι πρώτοι οι Έλληνες ανακάλυψαν τους μυστικούς εκείνους δεσμούς που δημιουργούν μια ταύτιση ανάμεσα στον Απόλλωνα και στον Διόνυσο, που εκφράζουν αντιπροσωπευτικά ο καθένας τους τις δύο αυτές βασικές λειτουργίες της ψυχής. Και διαπίστωσαν ακόμα την ευφρωσύνη που προκαλείται όταν ο Απόλλων και ο Διόνυσος κατορθώνουν να συνυπάρχουν. Γιατί η λογική ολοκληρώνει το συναίσθημα και το συναίσθημα αρτιώνει την λογική (όταν δεν καταστρέφει και δεν υποκαθιστά το ένα το άλλο).

Άν ο Απόλλων είναι ο καθαρός Ήλιος που φωτίζει, ο Διόνυσος είναι η λαμπερή Σελήνη που φωτίζει επίσης. Το ίδιο φως, ουσιαστικά - ποιοτικά, οδηγεί τα βήματα του ανθρώπου τη μέρα και τη νύχτα. Και στις δύο περιπτώσεις το σωτήριο αυτό φως λυτρώνει τον άνθρωπο. Τον κάθε άνθρωπο και ιδιαίτερα εκείνον που η παιδεία και η παράδοση της Ελληνικής ευγένειας διέπλασαν. Γιατί μόνο ένας τέτοιος άνθρωπος - "καλός καγαθός" κατά τα ελληνικά πρότυπα - "και στην θολή του ορμή, τον δρόμο τον καλό τον ξέρει" (W.Goethe).

O Aπόλλωνας είναι υπέυθυνος για τον Νού κι ο Διόνυσος είναι υπόλογος για την καρδιά, μια και οι δυό είναι Έλληνες θεοί κι έχουν κοινό στόχο στην δράση τους : το Αγαθό. Τίποτε περισσότερο ή λιγότερο. Το αγαθό είτε τούτο είναι η ορθολογιστική φιλοσοφία, είτε είναι λυρική ποίηση, διθύραμβος και τραγωδία. Και είτε τούτο επισημαίνεται μέσα  σε μια ιερατική επίκληση στον Απόλλωνα είτε υποδηλώνεται σε μια οργιαστική έκσταση στα Διονυσιακά. Γιατί όπως το  "κατά πνεύμα ζήν"   έτσι και το  "κατα φύσιν ζήν" δεν είναι τίποτε άλλο παρά παρά "ταυτό του κατ΄ αρετήν ζήν" όπως υποστήριζαν οι Στωικοί (Ζήνων) Διογ. Λαερτ. VII 87. Και οι δύο θεοί τον ίδιο άνθρωπο υπηρετούν φωτίζοντάς τον, τον άνθρωπο που πατάει στέρεα στην γή και κοιτάζει ψηλά τον ουρανό, το "χθόνιο" αυτό όν που  "αναθρώσκει".

Και αυτόν τον άνθρωπο έχουν χρέος να βοηθήσουν  και να βελτιώσουν, να καθοδηγήσουν και να τελειοποιήσουν σ΄όλες τις εκδηλώσεις του, από τις πιό κτηνώδης ίσαμε τις πιό θεϊκές. Η εξημέρωση του ανθρώπινου κτήνους, η ανάπτυξη της κοινωνικής του συνείδησης και η ανθοφορία των αρετών του - παρά τα ελαττώματα - υπήρξε τελικά η μεγάλη επιτυχία των δυο αυτών θεών.Μια επιτυχία που στον συναισθηματικό τομέα αφορά ιδιαίτερα τον Διόνυσο. Το θυμικό, το πάθος, το συναίσθημα του μέσου πολίτη της αρχαίας Ελλάδας, δεν υπήρξε αιμοβόρο, κακόβουλο, ανθρωποφθόρο, βάρβαρο και κακούργο αλλά στάθηκε αντάξιο της ανθρωπιστικής ιδέας έτσι όπως την διέπλασε η κλασική εκείνη εποχή.

Για αυτό και  "αγεφύρωτη άβυσσος χωρίζει τους Διονυσιακούς Έλληνες από τους Διονυσιακούς βαρβάρους (Νίτσε). Το συναίσθημα αυτό παράλληλα με την λογική έγινε το σύμβολο και η βούληση ενός λαού που σφράγισε την πολιτική και την πολιτιστική μοίρα του κόσμου. Γιατί σε βαθύτερη ανάλυση αυτή η ένταση του συναισθήματος και η μέθη της βούλησης που λέγεται  "Διονυσιασμός"  προσδιορίζει το μεγαλέιο του ανθρώπου που είναι η κατάφαση της ζωής όχι μόνο μέσα στην ενεργετικότητα της αισιοδοξίας του, αλλά και μέσα στην απελπισία του (για τον θάνατο).

Ο άνθρωπος είναι τραγικός δηλαδή παγιδευμένος κι αυτό το συνειδητοποιεί κι αναζητάει πάντοτε διεξόδους και εκτονώσεις που τις βρίσκει στην φαντασία, στην τέχνη, στην μέθη των αισθήσεων, στην οργή, στο ξέσπασμα του πάθους. Ενός πάθους προμηθεϊκού που εκτοξεύει την οργή και την απαρέσκειά του απέναντι στο πεπρωμένο, στο θείο (σαν ύβριν). Μπορεί ακόμα και την ύπαρξή του να πετάξει κατάμουτρα στην Μοίρα, σαν έκφραση αποδικιμασίας σ΄αυτό το τραγικό πεπρωμένο του, που δεν εγκρίνει κι απ΄όπου θέλει να δραπετεύσει.

Μέσα στην ομίχλη και την καταιγίδα του πόνου και της οδύνης, ανακαλύπτει έστω και την ψευδαίσθηση μιας φωτεινής ελπίδας ή μιας παροδικής χαράς. Και μετά την ψυχική εκτόνωση, την συναισθηματική εκφόρτιση και χαλάρωση, είναι πάλι σε θέση να σηκωθεί και να προχωρήσει. Το φως του απόλλωνα θα φωτίσει ξανά την κακοτράχηλη στράτα του.

Η συμφιλίωση του Διόνυσου με τον Απόλλωνα προαναγγέλεται από την ποίηση του Αρχίλοχου του Μίμνερμου και της Σαπφούς.
Ώσπου τελικά γίνεται συνείδηση τόσο στον φιλοσοφικό όσο και στον αισθητικό χώρο.

ΙΕΡΑ ΕΛΛΑΣ

ЭЄ ΚΟΙΤΑΞΤΕ ΤΙ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ..!!! ΠΩΣ ΝΑ ΜΗ ΓΙΝΟΥΝ ΕΒΡΑΙΟΙ ΜΕΤΑ..!!



ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΤΗΣ Ά ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ..!!

-"ΓΡΑΨΕ ΓΡΑΜΜΑ ΣΑΝ ΥΠΟΔΟΥΛΟΣ ΙΣΡΑΗΛΙΤΗΣ"...!!!

ΑΥΤΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ..!!!

ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ ΠΟΥΛΗΜΕΝΟΙ..!!!

ΟΠΟΙΟΣ ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ ΓΟΝΙΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ..!!!

*ΤΗΝ ΦΩΤΟ ΤΗΝ ΑΛΙΕΥΣΑΜΕ ΑΠΟ:αλφειό ποταμό


Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2015

ЭЄ ΛΟΓΙΚΗ : ΤΟ ΑΠΟΛΛΩΝΙΟ ΦΩΣ (Ο ΘΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ) Μέρος 6.


...Οι Έλληνες έχουν ιδιαίτερη ευαισθησία στο φως του λόγου, γιατί η Φύση τούς μαθαίνει να βιώνουν το φως και η παράδοση να βιώνουν τον Λόγο. Το Φώς τονίζει την λεπτομέρεια και την ακρίβεια των μορφών, η Λογική τονίζει την καθαρότητα της ουσίας.

Όλοι οι κλασικοί φιλόσοφοι της Ελλάδας, υλιστές και ιδεαλιστές, στα  "ηθικά" τους έργα ύμνησαν την Λογική.
Ο Δημόκριτος έγραψε: "Βαιά γαρ φρονήσει τύχη μάχεται, τα δε πλείστα εν βίω ευξύνετος οξυδερκείη κατιθύνει" (Σπάνια η τύχη αντιμάχεται την Λογική. Τα περισσότερα στην ζωή τα κατευθύνει σωστά η καλοθεμελιωμένη οξυδέρκεια).
Ακόμα ο Δημόκριτος ονόμαζε την Αθηνά  "Τριτογένεια φρόνησιν", ότι από της φρονήσεως τρία ταύτα συμβαίνει: το εύ λογίζεσθαι, το εύ λέγειν και το πράττειν α δεί (Diels II,B, 2 και 118.

Ο Μένανδρος είπε πως  "ψυχής μέγας χαλινός έστιν ανθρώποις ο νούς". Ο Αριστοτέλης διακρίνει δύο ειδών ευδαιμονίες : α) την πρακτική (ατελής ευδαιμονία).Αυτή προέρχεται από την άσκηση των ηθικών αρετών (που έχουν έδρα την Βούληση) στην κοινωνία. β) την θεωρητική (τέλεια ευδαιμονία). Αυτή προέρχεται από την άσκηση των διανοητικών αρετών (που έχουν έδρα τον Λόγο). Πρόκειται για την ιδανική ικανοποίηση του ανθρώπου που γίνεται με τον λόγο ισόθεος, γιατί ο νούς γεμίζει με την φιλοσοφική γνώση και γίνεται θεωρός - και ερμηνευτής - του επιστητού.
Η θεωριτική αυτή στάση ζωής, που καταλήγει στην αρτίωση της προσωπικότητας υπερβαίνει την ανθρώπινη συμβίωση. Ο  "κατά νούν βίος" αφίσταται σαν  "κράτιστος και ήδυστος"  του πρακτικού βίου (Ηθικά Νικομ. 1098 α 7,1177 α 12,1178 α5).
Ακόμα μας λέει πως "ο λόγος και ο νούς της φύσεως τέλος εισίν" (Πολιτικά Η 15, 1334β) και καθορίζει την σχέση του νού προς την ψυχή "ως εν σώματι όψις, εν ψυχή νούς " (Ηθικ.Νικομ. Ι, 4 1096 β) για να εκφραστεί τελικά με όλο του τον θαυμασμό  "Τον νούν ο θεός, φως ανήψεν εν τη ψυχή" (Ρητορ. Γ, 10 1411, 12). Και το φως αυτό συνοδεύει τον άνθρωπο μέχρι τα βαθειά γεράματα, αφού κατά τον Πλούταρχο  "μόνον ο νούς, παλαιούμενος ανηβά και χρόνος τ΄ άλλα πάντ΄αφαιρών, τω γήρα προστίθησι την επιστήμην" (Περί Παίδων Αγωγής 8,5e).

Την υπεροχή του Λόγου, την πρωτοκαθεδρία του Νού, δηλώνει επιγραμματικά ο Πλάτων στούς Νόμους (Θ. 875D): "Επιστήμης γαρ, ούτε νόμος ούτε τάξις ουδεμία κρείττων, ουδέ θέμις εστίν ΝΟΥΝ ουδενός υπήκοον ουδέ δούλον, αλλά πάντων άρχοντα είναι εάν περ αληθινός, ελεύθερος τε όντως ή κατα φύσιν".
Και στον Κρίτωνα (40) εξομοιώνει τον Λόγο με τον Θεό: "Το δε πείθεσθαι τω αργώ (=καθαρώ,αληθεί) λόγω τω θεώ ταυτόν εστι". Έτσι ο Ελληνικός Λόγος, με υψηλό φιλοσοφικό πάθος, έδωσε έκφραση στο ανέκφραστο, μορφή στην αμορφία, ζωή στις νεκρές λέξεις και νόημα στις αφηρημένες έννοιες. Καλλιέργησε την αμφιβολία προς τους μύθους και τα δόγματα, τον κριτικό έλεγχο και τον διάλογο. Η διαλεκτική βασισμένη στον ορθό λόγο, υπερνίκησε το αδιέξοδο της απορίας αποκατέστησε τις θεϊκές και ανθρώπινες αυθεντίες και χωρίς να αναλίσκεται σε σοφίσματα και νοητικέ δεξιοτεχνίες προχώρησε ελεύθερα και υπεύθυνα για την κατάχτηση της αλήθειας.
Έμφορτη από ηθική ουσία, σεβάστηκε το κύρος της και τους ανθρώπους. Έμφορτη ακόμα κι από αισθητικά στοιχεία έγινε υπόδειγμα ευγενούς λόγου.

Η Ηρακλειτική και μετά η Σωκρατική φιλοσοφία έστησαν στο αιώνιο βάθρο της μια υπερκοσμική λογική επιταγή, υποχρεωτική για όλες τις συνειδήσεις, μια υπερπροσωπική λογική τάξη, έναν ανιδιοτελή Ορθό Λόγο, απόλυτο και υπερχρονικό με ιστορική επιβεβαίωση.
Ο  "Λόγος"  του Ηράκλειτου, είναι η αιώνια αλήθεια κι ο κοσμικός νόμος μαζί. Είναι η συμφωνία του ατομικού λόγου με τον καθολικό λόγο, που αποτελεί την ενότητα όλων των πραγμάτων και την ενιαία και αληθινή σοφία. Έτσι ο Λόγος γίνεται η Σοφία με το καθολικό κύρος. "
Ουκ εμού, αλλά του Λόγου ακούσαντας, ομολογείν σοφόν εστιν εν πάντα είναι" Απόσπ.50 (Όχι εμένα αλλά τον λόγο να ακούσετε...).
Το δαιμόνιο του Σωκράτη δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ο υπερχρονικός αυτός Ορθός Λόγος, ο αγαθός Νούς. Και η πίστη του Σωκράτη ότι είναι  "διδακτόν η αρετή"  μαρτυρεί την αντίληψη πως το αγαθό είναι προϊόν της ορθολογικής σκέψης και παιδείας.
Γιατί ο Λόγος έκλεινε μέσα του ολόκληρο το πνεύμα, αφού ήταν φορτισμένος με ηθικά και αισθητικά στοιχεία. Από μια τέτοια σφαιρική θεώρηση, ο λόγος βγαλμένος μέσα από τον άνθρωπο, έρχεται να σταθεί πάνω από αυτόν, σαν υπέρτατος νομοθέτης και κριτής με καθολικό κύρος σαν μοναδικός ταξιθέτης κι επιμελητής των εγκοσμίων, σαν κεντρικό σημείο αναφοράς των επί μέρους στοχασμών, σαν ενωτικός δεσμός των πάντων.

Όσο θα υπάρχουν λογικά όντα που θα λέγονται άνθρωποι, ο Λόγος θα είναι μια οντολογική κατηγορία, πρωταρχική στην αξιολογική κλίμακα και αμετάβλητη, αφού βιολογικά αμετάβλητη παραμένει και η ανθρώπινη υπόσταση.

Με όλες αυτές λοιπόν τις προδιαγραφές ο Ελληνικός Λόγος έγινε το επίκεντρο μιας στέρεης κοσμοθεωρίας και βιοθεωρίας και πέτυχε να διαμορφώσει ένα κλασικό ανθρώπινο πρότυπο, με τονισμένους τους χαρακτήρες της αυτογνωσίας (νόηση), της ισορροπίας (κάλλος) και της αξιοπρέπειας (ήθος), αλλά και να διαπλάσσει ένα πλατύτερο κι υψηλότερο ανθρωπιστικό ιδεώδες.

ΙΕΡΑ ΕΛΛΑΣ

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2015

ЭЄ Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΩΝ ΦΙΔΙΩΝ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ - Η ΜΑΝΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑ ΦΙΔΙΑ.


Ο Απόλλων με τον Μαντικό Τρίποδα, όπου τυλίγεται ο
Πύθων-Πυθία. Αντίγραφο έργου του Πραξιτέλη



«Χαρακτηριστικό των φιδιών είναι και η μαντική" ..."Τιμούν στην πόλη Λαβινία ένα άλσος μεγάλο και πυκνό, με ναό εκεί κοντά της Ήρας της Αργολίδας. Εκεί στο άλσος έχει μια μεγάλη και βαθιά φωλιά που έχει μέσα φίδι. Τις καθορισμένες μέρες, ιερές παρθένες μπαίνουν στο άλσος φέρνοντας στα χέρια ζυμάρι, και με τα μάτια δεμένα. Τις οδηγεί αμέσως θεϊκό πνεύμα στου φιδιού την φωλιά, άσφαλτα και ήρεμα. Και αν μεν είναι πραγματικά παρθένες, το φίδι τρώει αυτές τις τροφές, όπως αρμόζει σε ζώο φιλικό στους θεούς. Αν δεν τις ακουμπήσει, σημαίνει πως το φίδι μάντεψε την φθορά της παρθενίας. Και το ζυμάρι της διακορευμένης, το κόβουν τα μερμήγκια μικρά κομμάτια, ώστε να μπορούν να το μεταφέρουν, και το βγάζουν έξω από το άλσος, καθαρίζοντας τον τόπο.»

Αιλιανός "Περι της φύσεως των ζώων" 11, XVII



Δεν μπορούμε σήμερα να συνειδητοποιήσουμε απόλυτα τον ρόλο που έπαιζαν τα Μαντεία στην αρχαιότητα. Ζητήματα υγείας, καθημερινής ζωής, αλλά και πολιτικά θέματα, ρυθμίζονταν  με χρησμούς, που κανείς δεν είχε δικαίωμα να τους αμφισβητήσει.

Τα φίδια έπαιζαν βασικό ρόλο στην μαντική τέχνη. Στο μαντείο του Τροφωνίου, γιου του Απόλλωνα, τα φίδια ήταν ιερά. Ο Παυσανίας υποθέτει πως ο Τροφώνιος απεικονίζονταν περίπου σαν τον Ασκληπιό, με φίδια τυλιγμένα στο ραβδί του. Ο πιστός που ήθελε να μπει σε αυτό το Μαντείο έπρεπε να κρατά στα χέρια του τροφές, γιατί αμέσως τον περικύκλωναν ήμερα ερπετά που περίμεναν μεζέ, σαν σκυλάκια.

Ο μεγάλος Μάντης της Μυθολογίας, ο Μελάμπους, απόκτησε τις μαντικές του ικανότητες καθώς και τη γνώση της γλώσσας των ζώων [σαφές χαρακτηριστικό της τοτεμικής λατρείας, όπου ο άνθρωπος επικοινωνεί με τους γενάρχες του, τα ζώα] όταν δυο φίδια του καθάρισαν τα αυτιά γλύφοντας τα την ώρα που κοιμόταν.




Οι Ιαμίδες ήταν η πιο φημισμένη οικογένεια [γένος] Μάντεων. Ο γενάρχης τους, ο Ίαμος, είχε εγκαταλειφθεί από τη μάνα του, και ανατράφηκε από δυο φίδια που τον τάιζαν με μέλι. Ο Ίαμος κατάγονταν από τον Ποσειδώνα και τον Απόλλωνα.

Ο Γλαύκος, έφαγε το μαντικό βοτάνι της Αθανασίας που αποκάλυψαν δυο φίδια.
Ο Τειρεσίας, άλλος μεγάλος Μάντης, σκότωσε ένα φίδι και μεταμορφώθηκε σε γυναίκα. Μετά από χρόνια, σκότωσε άλλο φίδι, και ξαναέγινε άντρας. Μάλιστα, οι θεοί τον κάλεσαν να γνωμοδοτήσει για το ποιο φύλο νοιώθει την μεγαλύτερη ηδονή στον έρωτα, μια που όσο ήταν γυναίκα έφαγε τον απαγορευμένο καρπό… Ο Τειρεσίας διέταξε τον νεκρικό εξευμενισμό του Δράκοντα της Θήβας με ανθρωποθυσία.




Αφιερώματα στο Μαντείο του Δία στη Δωδώνη, το αρχαιότερο  Μαντείο της Ελλάδας.




Δυο φίδια οδήγησαν τον Μεγαλέξαντρο στο μαντείο του Άμμωνα. Ο θεός αυτός, που ταυτίζονταν με τον Δία, μεταμορφώθηκε σε φίδι για να σπείρει τον Μακεδόνα κατακτητή, όπως μας εξήγησε το Μαντείο των Δελφών. Στην Δωδώνη, το Μαντείο του Άμμωνα - Δία, υπάρχουν πολλά αρχαιολογικά δείγματα φιδολατρείας, πράγμα φυσικό, μια που ο θεός μεταμορφώνονταν σε φίδι.





Ο Αμφιάραος ήταν Ήρωας με μαντικές ικανότητες.
Το μαντείο του, όμως, πρόσφερε και ιατρικές υπηρεσίες.
Παρακολουθούμε θεραπεία αρρώστου από ένα ιαματικό φίδι.



Η εξάσκηση της ιατρικής στα Ασκληπιεία όπου τα φίδια ήταν ιερά, ήταν κατά ένα τρόπο, είδος μαντείας, μια που μέρος της θεραπείας βασίζονταν στα οράματα που έβλεπε ο ασθενής. Συχνά εμφανίζονταν ο ίδιος ο θεός και υπόδειχνε την θεραπεία, έδινε συνταγές και σπανιότερα, έπιανε και ο ίδιος δουλειά. Υπήρχαν και καθαυτό Μαντεία του θεού.




Το γνωστότερο από αυτά, ήταν το Μαντείο του Γλύκωνα, [β’ αι μ Χ.] ενός συγγενή με τον Ασκληπιό θεού, ένα ανθρωποκέφαλο φίδι, που δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα μακεδονικό φίδι, ίδιας ράτσας με αυτά που εξέθρεφε η Ολυμπιάδα, η μάνα του Μεγαλέξαντρου, που του φοράγανε ανθρώπινη μουτσούνα. Ο ιδιοκτήτης του, ο αρχιμάντης Αλέξανδρος Αβωνοτειχίτης, ισχυρίζονταν πως ήταν μετεμψύχωση του Ασκληπιού, και έκοβε μέχρι και δικό του νόμισμα από τις εισπράξεις. Τόση ήταν η πίστη στα φίδια, που μπορούσαν να περάσουν τόσο χοντροκομμένες αγυρτείες.





Ο Πύθων τυλιγμένος γύρω από τον «Ομφαλό της Γης»
δεν φαίνεται να έχει μεγάλο καυγά με τον Απόλλωνα,
που είναι έτοιμος να του θυσιάσει ένα ταύρο, για να τον εξευμενίσει.



ΔΕΛΦΟΙ

Όλοι γνωρίζουμε τον Μύθο όπου ο Απόλλωνας σκότωσε το καταστροφικό φίδι Πύθωνα, και στην φωλιά του έστησε το Μαντείο του, τους πασίγνωστους Δελφούς. Ο Μύθος είναι παραπλανητικός, άλλωστε δεν είναι η μόνη εκδοχή που διαθέτει η Μυθολογία.

Οι αρχαίοι συγγραφείς ισχυρίζονται πως το Μαντείο των Δελφών προϋπήρχε του Απόλλωνα, ως Μαντείο της Γής, δηλ. της μητέρας όλων των οφιόμορφων πλασμάτων. Η αρχαιολογία, πράγματι, ανακάλυψε στους Δελφούς ένα ιερό που αποδίδεται στη Γη. Ο Πύθωνας ήταν ο φύλακάς του, που ο Απόλλωνας σκότωσε για να οικειοποιηθεί το Μαντείο. Συνεπώς, η Μαντική δύναμη προέρχονταν από τον τόπο, την Γη, και όχι τόσο από τον θεό.

Συγκεκριμένα, από ένα χάσμα που ανέδιδε αναθυμιάσεις, που αποκλήθηκε Ομφαλός της Γης. Μερικοί λένε πως στους προ-Απόλλωνα Δελφούς προφήτευε το ίδιο το φίδι Πύθων, πράγμα προφανές, αν προσέξουμε πως το φύλο του ήταν Θηλυκό, και έπρεπε συνεπώς να ονομάζονταν Πυθία, και όχι Πύθων…

Άλλωστε, η μαντική ήταν αρχικά γυναικεία υπόθεση, σύμφωνα με τον Παυσανία, υπάρχει άλλωστε και σχετικός Μύθος. Η πρώτη Μάντης των Δελφών ήταν η Δαφνίς.





Ο Κάλχας στην Ιλιάδα, μαντεύει με βάση
 τις ενέργειες του φιδιού στο δέντρο.
Το αρχαίο είδος Μαντείας,
που εκπροσωπούσε και ο Πύθων



Ας θυμηθούμε πως η έκβαση και η διάρκεια του Τρωικού πολέμου προφητεύθηκε από ένα φίδι, που έφαγε τόσα πουλάκια όσα τα χρόνια που θα κρατούσε ο πόλεμος. Το φίδι είχε σταλθεί από τον θεό. Αυτό το εξήγησε ο μάντης Κάλχας. Όπως οι ιερείς των Δελφών ερμήνευαν το παραλήρημα της Πυθίας, έτσι και αυτός ερμήνευσε τις ενέργειες του φιδιού.

Η μαρτυρία του Διογένη Λαέρτιου πως μια Πυθία πέθανε από δάγκωμα ιερού φιδιού που ήταν στο άδυτο, μας κάνει να συμπεράνουμε πως αυτή μάντευε μέσα στα φίδια -πύθωνες, και γι αυτό τους βλέπουμε πάνω στους μαντικούς τρίποδες.

"Ἕρμιππος δὲ λιμοῦ κατασχόντος τὴν χώραν φησὶν αἰτεῖν τοὺς Ἡρακλεώτας τὴν Πυθίαν λύσιν. τὸν δὲ Ἡρακλείδην διαφθεῖραι χρήμασι τούς τε θεωροὺς καὶ τὴν προειρημένην, ὥστ' ἀνειπεῖν ἀπαλλαγήσεσθαι τοῦ κακοῦ, εἰ ζῶν μὲν Ἡρακλείδης ὁ Εὐθύφρονος χρυσῷ στεφάνῳ στεφανωθείη πρὸς αὐτῶν, ἀποθανὼν δὲ ὡς ἥρως τιμῷτο. ἐκομίσθη ὁ δῆθεν χρησμὸς καὶ οὐδὲν ὤναντο οἱ πλάσαντες αὐτόν. αὐτίκα γὰρ ἐν τῷ θεάτρῳ στεφανούμενος ὁ Ἡρακλείδης ἀπόπληκτος ἐγένετο, οἵ τε θεωροὶ καταλευσθέντες διεφθάρησαν. ἀλλὰ καὶ ἡ Πυθία τὴν αὐτὴν ὥραν κατιοῦσα ἐς τὸ ἄδυτον καὶ ἐπιστᾶσα ἑνὶ τῶν δρακόντων δηχθεῖσα παραχρῆμα ἀπέπνευσε. καὶ τὰ μὲν περὶ τὸν θάνατον αὐτοῦ τοσαῦτα."




Στην Ήπειρο, έστελναν μια γυμνή παρθένο με προσφορές, μέσα σε φίδια που έλεγαν πως είναι απόγονοι του Πύθωνα των Δελφών. Η τελετή ήταν αφιερωμένη στον Απόλλωνα. Αν τα φίδια έτρωγαν τις προσφορές και δεν πείραζαν το κορίτσι, η χρονιά, έλεγαν, θα ήταν καλή. Αν αντίθετα δάγκωναν το κορίτσι, η χρονιά θα ήταν κακή...
Αιλιανού “Περι φύσεως ζώων” 11, 2

Έτσι, η σύγκρουση Απόλλωνα – Πύθωνα συμβολίζει την επικράτηση της ανθρωπομορφικής λατρείας πάνω στην τοτεμικ.. Η κυριαρχία της λατρείας του Απόλλωνα στους Δελφούς τοποθετείται ιστορικά μετά την πτώση των Μυκηνών.
Ο Υγίνος μας λέει πως οι αγώνες που γίνονταν στους Δελφούς, τα “Πύθια” ήταν αφιερωμένοι στη μνήμη του φιδιού, και όχι προς τιμήν του Απόλλωνα! Το ίδιο λέει και ο Κλήμης Αλεξανδρείας.



Νόμισμα ρωμαϊκής εποχής με το φίδι στον τρίποδα



 Αθόρυβα, ο πραγματικός ιδιοκτήτης του Μαντείου, το φίδι, ο Δράκων, ο Πύθων - Πυθία, ξαναγύρισε στη φωλιά του μπλεγμένο στα πόδια του Απόλλωνα, όπως φαίνεται σε ένα σοφά σχεδιασμένο άγαλμα του Πραξιτέλη, που παραθέτουμε. Το «Πύθων» υπήρχε και σαν κύριο όνομα.



Γνωρίζουμε πως ο Μαντικός Τρίποδας των Δελφών στηρίζονταν πάνω σε τρία φίδια, όπως τα περιγράφουν ο Ηρόδοτος, ο Παυσανίας, και τα απεικονίζει μια Τουρκική μικρογραφία, που παριστάνει τον Σουλτάνο να σπάει τα κεφάλια τους, στην Πόλη.






Η σαύρα ήταν ιερό ζώο των Μάντεων.
Το άγαλμα αυτό, λοιπόν, ονομάζεται λαθεμένα  «Απόλλων Σαυροκτόνος»                                                                                    


Δεν ήταν μόνο τα φίδια, αλλά και όλα τα ερπετά που έγιναν σύμβολα του Απόλλωνα και της Μαντείας, <<αντιφάσκοντας>> και πάλι με τον μύθο του Πύθωνα. Στο άγαλμα του Ιαμίδη μάντη Θρασύβουλου, στην Ολυμπία, απεικονίζονταν μια σαύρα στον δεξί του ώμο. Και τα αγάλματα του Απόλλωνα τον δείχνουν να συνοδεύεται από φίδια ή σαύρες, και η προσφώνησή του <<σαυροκτόνος>> σε αντίστοιχο άγαλμά του, είναι προφανέστατα λανθασμένη.

Τέτοιου είδους ενοποιήσεις αντιφατικών στοιχείων είναι, κατά τη γνώμη μου, το καλύτερο στοιχείο που έχει να μας δώσει ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός. Η ενότητα των πάντων, σε αντίθεση με την Δυτική αντίληψη των αντιθέτων, πχ, Καλού – Κακού, Δίκαιου και Άδικου, κλπ.

Τέτοιες ηθικές αντιθέσεις δεν υπήρχαν στην αρχαία Ελλάδα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως αγνοούσε αυτές τις έννοιες. 

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2015

ЭЄ The Return of Pan - The Waterboys


ЭЄ ΤΟ ΓΟΡΓΟΝΕΙΟ.



-ΤΟ ΓΟΡΓΟΝΕΙΟ ΗΤΑΝ ΟΠΛΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΠΟΤΕΛΕΙΤΟ ΑΠΟ ΚΡΥΣΤΑΛΛΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΛΛΕΚΤΕΣ, ΟΜΦΑΛΟΥΣ ΚΑΙ ΔΕΚΤΕΣ, ΣΕ ΙΕΡΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΡΟΙΑ ΕΩΣ ΤΗΝ ΟΑΣΗ ΣΙΟΥΑ.
ΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΙΕΡΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΔΙΕΘΕΤΑΝ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΓΟΡΓΟΝΕΙΟ ΠΟΥ ΑΝΗΚΕ ΣΤΟ ΠΛΕΓΜΑ ΤΟΥ ΓΟΡΓΟΝΕΙΟΥ ΤΟΥ ΕΥΡΥΤΕΡΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ.

-ΚΑΘΕ ΙΕΡΟ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΟΥΣΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΚΙΝΔΥΝΟΥ, Ή ΕΝΙΣΧΥΕ ΤΟ ΓΟΡΓΟΝΕΙΟ ΑΛΛΩΝ ΠΕΡΙΟΧΩΝ ΟΤΑΝ ΑΠΑΙΤΕΙΤΟ, ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΕΙΣΒΟΛΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΟΥ.

-ΤΟ ΓΟΡΓΟΝΕΙΟ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ ΗΤΑΝ ΤΟ ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ.
ΤΟ ΑΜΕΣΩΣ ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΟ ΗΤΑΝ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ ΚΛΑΔΟΥΣ ΓΟΡΓΟΝΕΙΟΥ ΓΙΑΤΙ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΤΑΝ ΑΠΌ ΠΛΗΘΟΣ ΙΕΡΩΝ ΑΛΛΑ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ ΤΗΣ ΘΕΑΣ ΑΘΗΝΑΣ.

-ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΡΟΛΟ ΔΙΑΔΡΑΜΑΤΙΖΑΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΑΠΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟΥΣ ΛΙΘΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΓΟΡΓΟΝΕΙΟ ΤΗΣ ΑΙΓΙΔΑΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΤΟΥ ΧΡΥΣΕΛΕΦΑΝΤΙΝΟΥ ΑΓΑΛΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ.

-Η ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΗ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΣΥΝΤΕΛΕΣΘΕΙ ΜΕ ΠΟΛΛΩΝ ΕΙΔΩΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑ, ΗΛΙΑΚΗ, ΑΣΤΡΙΚΗ, ΤΕΛΛΟΥΡΙΚΗ, ΚΟΣΜΙΚΗ.

-ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΣΕΙΡΙΟΥ ΟΤΑΝ ΑΝΕΤΕΙΛΛΕ ΤΗΝ 25 ΙΟΥΛΙΟΥ ΦΩΤΙΖΕ ΤΟ ΧΡΥΣΕΛΕΦΑΝΤΙΝΟ ΑΓΑΛΜΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ.
ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΣΕ ΑΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΠΟΥ ΕΝΙΣΧΥΕΤΑΙ ΣΕ ΜΕΓΑΛΟ ΠΟΣΟΣΤΟ ΑΠΟ  ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΣΕΙΡΙΟΥ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΤΑ ΓΝΩΣΤΑ  "ΚΥΝΙΚΑ ΚΑΥΜΑΤΑ".

-ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΩΝ  ΚΥΝΙΚΩΝ ΚΑΥΜΑΤΩΝ Η ΗΛΙΑΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΕΝΙΣΧΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΕΙΡΙΟ ΚΑΤΑ 50%.

-ΤΟΝ ΧΕΙΜΩΝΑ ΑΝΤΛΟΥΣΕ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΛΕΚΤΡΙΣΜΟ ΤΩΝ ΝΕΦΩΝ,
ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΣΕ ΠΙΕΖΟΗΛΕΚΤΡΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΟ ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΩΝ ΣΤΟΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟ ΧΩΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΝΤΕΛΙΚΟ ΜΑΡΜΑΡΟ.

-ΤΕΛΟΣ ΤΟ ΓΟΡΓΟΝΕΙΟ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΘΕΙ ΜΕ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΠΟΥ ΑΠΟΡΟΦΟΥΣΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΤΗΣ ΓΗΣ.
ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΑΠΟΡΡΟΦΗΣΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΟΥΣΕ ΤΗΝ ΚΙΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΔΙΑΠΥΡΟΥ ΜΑΓΜΑΤΟΣ (ΛΑΒΑ) ΚΑΙ ΠΡΟΚΑΛΟΥΣΕ ΣΕΙΣΜΟΥΣ.

-ΣΗΜΕΡΑ Η ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΓΟΡΓΟΝΕΙΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ ΜΕ ΜΕΣΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΓΗΙΝΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ, ΧΩΡΙΣ ΚΟΣΜΙΚΟΥΣ ΣΥΛΛΕΚΤΕΣ ΚΑΙ ΟΜΦΑΛΟΥΣ.
ΕΠΙΣΗΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΛΥΣΕΙ ΤΑ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΙΣ ΣΕΙΣΜΙΚΕΣ ΖΩΝΕΣ.

-ΟΙ ΚΡΥΣΤΑΛΛΟΙ ΤΟΥ ΓΟΡΓΟΝΕΙΟΥ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΖΑΝ ΤΗΝ ΣΥΛΛΕΓΟΜΕΝΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΑΠΟ ΟΜΦΑΛΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΛΛΕΚΤΕΣ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΤΡΙΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ:
ΟΙ ΟΥΡΑΝΙΟΙ ΕΝΑΛΑΣΣΟΜΕΝΟΥ ΧΡΩΜΑΤΟΣ  ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ, ΟΙ ΠΟΛΥΤΙΜΟΙ ΛΙΘΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΡΜΑΡΙΝΟΙ ΤΩΝ ΣΥΛΛΕΚΤΩΝ - ΟΜΦΑΛΩΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ.

-ΟΙ ΠΛΑΝΗΤΙΚΟΙ ΣΥΛΛΕΚΤΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΤΟΥ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟΥ ΠΛΕΓΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ ΗΤΑΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΠΕΝΤΕΛΙΚΟ ΜΑΡΜΑΡΟ ΚΑΙ ΦΙΛΟΞΕΝΟΥΣΑΝ ΠΟΛΥΤΙΜΟΥΣ ΛΙΘΟΥΣ, ΠΟΥ ΔΡΟΥΣΑΝ ΣΑΝ ΠΥΚΝΩΤΕΣ ΚΑΙ ΛΕΓΟΝΤΑΝ ΟΜΦΑΛΟΙ ΣΥΜΠΥΚΝΩΣΗΣ.

-Ο ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΟΣ ΚΡΥΣΤΑΛΛΟΣ ΥΠΗΡΧΕ ΣΤΟΥΣ ΔΕΛΦΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΙΧΕ ΦΕΡΕΙ Ο ΖΕΥΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΑΛΑΞΙΑ ΤΗΣ ΑΝΔΡΟΜΕΔΑΣ, ΕΙΝΑΙ Ο  "ΟΜΦΑΛΟΣ" ΓΝΩΣΤΟΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ, ΣΑΝ ΠΕΤΡΑ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΚΑΤΑΠΙΕΙ Ο ΚΡΟΝΟΣ ΑΝΤΙ ΤΟΥ ΔΙΑ.
ΟΛΟ ΤΟ ΠΛΕΓΜΑ ΤΩΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ ΤΟΥ ΟΜΦΑΛΟΥ ΗΤΑΝ ΑΠΟ ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ ΚΡΥΣΤΑΛΛΟΥΣ, ΔΕΜΕΝΟΥΣ ΜΕ ΧΡΥΣΟ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣΑΝ ΑΡΜΟΝΙΑ ΕΝΑΛΑΣΣΟΜΕΝΩΝ ΧΡΩΜΑΤΙΣΜΩΝ ΟΤΑΝ Ο ΙΕΡΟΦΑΝΤΗΣ ΑΦΑΙΡΟΥΣΕ ΤΟ ΚΑΛΛΥΜΑ.

-ΠΑΡΟΜΟΙΟΙ ΚΡΥΣΤΑΛΛΟΙ ΜΕ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ ΗΤΑΝ ΤΗΣ ΔΗΛΟΥ ΠΟΥ ΕΦΕΡΕ Ο ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΥΡΑ, ΤΟΥ ΑΜΜΩΝΕΙΟΥ ΤΗΣ ΣΙΟΥΑ ΠΟΥ ΕΦΕΡΕ Ο ΕΡΜΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΑΛΑΞΙΑ ΤΟΥ ΠΗΓΑΣΟΥ, ΤΟΥ ΙΔΑΙΟΥ ΑΝΤΡΟΥ ΠΟΥ ΕΦΕΡΕ Ο ΗΦΑΙΣΤΟΣ ΑΠΟΤΟΝ ΓΑΛΑΞΙΑ ΤΗΣ ΚΑΜΙΝΟΥ, ΤΗΣ ΕΛΕΥΣΙΝΑΣ ΠΟΥ ΕΦΕΡΕ Η ΔΗΜΗΤΡΑ ΑΠΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΚΡΗ ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ (ΙΙΙ) ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΙΛΙΟΥ ΠΟΥ ΕΦΕΡΕ Ο ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΥΡΑ - ΟΜΟΙΟΣ ΑΛΛΑ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟΣ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ.

-ΤΕΛΟΣ Ο ΚΡΥΣΤΑΛΛΟΣ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΕΩΣ ΕΙΧΕ ΤΟ ΣΧΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ 1,39Χ0,62Χ0,42 ΜΕΤΡΩΝ, ΗΤΑΝ ΕΝΑΛΑΣΣΟΜΕΝΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΕΙΤΟ ΜΕ ΤΗΝ ΑΦΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΚΑΛΛΥΜΑΤΟΣ ΤΟΥ - ΤΟΥΤΟΝ ΕΦΕΡΕ Η ΑΘΗΝΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΑΛΑΞΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ.

-ΚΑΙ ΟΙ 7 ΑΥΤΟΙ ΚΡΥΣΤΑΛΛΟΙ ΦΥΛΑΣΣΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΓΗ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΒΑΣΗ ΤΟΥ ΚΡΥΣΤΑΛΛΙΚΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ.

-ΤΟ ΓΟΡΓΟΝΕΙΟ ΤΟ  ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΟΥΣΑΝ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΚΙΝΔΥΝΟΥ, ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΣΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΝ ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ Ή ΕΥΝΟΪΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ.

-ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΡΥΣΤΑΛΛΟΥΣ ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΙΧΕ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΛΥΜΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΤΟΥΣ ΚΑΛΛΥΠΤΕ ΠΟΥ ΤΟ ΑΝΑΝΕΩΝΑΝ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ.

-ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΣΑΝ ΚΑΛΛΥΜΑ ΚΡΥΣΤΑΛΛΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΟ Ο ΠΕΠΛΟΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ, ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΥΠΗΡΧΕ ΕΙΔΙΚΗ ΤΕΛΕΤΗ ΣΤΗΝ ΓΙΟΡΤΗ ΤΩΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΩΝ.

-Ο ΠΕΠΛΟΣ ΕΙΧΕ ΧΡΩΜΑ ΚΙΤΡΙΝΟ, ΧΡΥΣΟΚΕΝΤΗΤΟΣ, ΜΑΛΛΙΝΟΣ ΜΕ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΔΙΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΓΙΓΑΝΤΩΝ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΓΟΡΓΟΝΕΙΟ ΚΕΝΤΗΜΕΝΟ.

-Η ΚΟΛΟΣΣΙΑΙΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑ  ΠΟΥ ΠΑΡΗΓΑΓΕ ΤΟ ΓΟΡΓΟΝΕΙΟ ΔΙΑΝΟΙΓΕ ΟΜΦΑΛΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΛΛΕΚΤΕΣ ΚΑΙ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΑΚΑΡΙΑΙΑ ΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ, ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ ΣΚΑΦΩΝ.

-ΤΟ ΓΟΡΓΟΝΕΙΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΡΕΒΛΩΝΕΙ ΤΟΝ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΤΕΧΝΗΤΟΥΣ ΔΙΑΥΛΟΥΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, ΝΑ ΑΝΟΙΓΕΙ ΠΥΛΕΣ ΕΞΟΔΟΥ ΣΕ ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ.

-ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΕΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΡΧΕΓΟΝΕΣ ΜΝΗΜΕΣ, ΤΗΝ ΟΥΔΕΤΕΡΑ ΥΠΟΦΥΣΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΛΛΑΣΕΙ ΣΕ ΦΩΤΟΦΟΡΟ ΟΝ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ.  ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΑΝ ΥΠΟΠΕΣΕΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΤΟΝ ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΟ.

-ΤΟ ΓΟΡΓΟΝΕΙΟ ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΤΟΥ ΧΕΙΡΗΣΤΗ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΟΒΑΛΛΕΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΑΖΕΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΣΕ ΠΡΑΞΕΙΣ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ, ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΒΟΥΛΗΣΗ, ΝΑ ΕΝΣΠΕΙΡΕΙ ΠΑΝΙΚΟ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ ΠΑΡΑΚΡΟΥΣΗ.

-ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΜΕΤΑΒΑΛΛΕΙ ΤΗΝ ΑΠΛΗ ΑΙΟΛΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΣΕ ΤΥΦΩΝΑ, ΤΗΝ ΒΡΟΧΗ ΣΕ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟ, ΤΗΝ ΑΠΛΗ ΔΟΝΗΣΗ ΣΕ ΣΕΙΣΜΟ, ΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ ΠΥΡΣΩΝ ΣΕ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΑ, ΤΗΝ ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΑ ΤΗΣ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑΣ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΕ ΠΥΡΙΝΗ ΛΑΙΛΑΠΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΥΟ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ ΣΕ ΠΟΛΙΚΟ  ΨΥΧΟΣ.

-ΣΤΗΝ ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΤΟΥ ΜΟΡΦΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΦΥΣΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ.

-ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΔΙΑΚΤΙΝΙΣΕΙ  ΦΩΣ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙ ΟΤΙ ΚΙΝΕΙΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ ΤΗΣ ΓΑΙΑΣ, ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΕΡΑ.

-ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΕΙ ΜΕ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΚΑΘΕ ΤΙ  ΠΟΥ ΔΙΑΣΑΛΕΥΕΙ ΤΑ ΜΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΕΡΑ ΤΗΣ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑΣ  Ή ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ ΤΗΣ ΓΑΙΑΣ.

-ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΟΡΡΟΦΗΣΕΙ ΤΟ ΜΑΓΝΗΤΙΚΟ ΠΕΔΙΟ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟ Ή ΝΑ ΤΟ ΕΝΙΣΧΥΣΕΙ ΑΝΑΤΡΕΠΟΝΤΑΣ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΔΥΣΜΕΝΕΙΣ ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΠΑΝΩ ΣΕ ΑΥΤΟ.

-ΤΟ ΓΟΡΓΟΝΕΙΟ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΣΤΟΝ ΜΑΡΑΘΩΝΑ, ΤΗΝ ΣΑΛΑΜΙΝΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΕΛΦΟΥΣ, ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΣΤΗ ΜΕΤΑΒΟΛΗ ΚΑΙΡΙΚΩΝ ΣΥΝΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΨΥΧΟΤΡΟΝΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ.

-ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΓΟΡΓΟΝΕΙΟ ΤΑ ΓΗΙΝΑ ΨΥΧΟΤΡΟΝΙΚΑ ΟΠΛΑ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΠΡΩΤΟΓΟΝΑ ΚΑΙ ΑΝΕΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ.

-ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΤΡΟΜΕΡΗ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΑΠΟΡΙΕΣ ΠΩΣ ΚΟΥΒΑΛΗΘΗΚΑΝ ΤΑ ΜΑΡΜΑΡΑ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ ΟΥΤΕ ΤΙ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΗΤΑΝ ΑΥΤΗ ΜΕ ΤΟΣΕΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΑΚΡΙΒΕΙΑΣ.

-ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟ ΠΛΕΓΜΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΒΡΑΧΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΥΡΩ ΛΟΦΩΝ ΠΑΡΗΓΑΓΕ ΚΑΙ ΠΑΡΑΓΕΙ ΦΩΤΕΙΝΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ, ΠΙΔΑΚΕΣ ΦΩΤΟΣ, ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΗΣΕΙΣ ΑΓΝΩΣΤΗΣ ΥΦΗΣ ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ  ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΣΑΝ ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΤΟΥ ΕΒΡΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΜΟ ΛΗΣΤΡΙΚΟ ΤΟΥ ΤΡΟΠΟ, ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΤΑ ΑΠΟΔΩΣΕΙ ΣΤΟΝ ΓΙΑΧΒΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΜΕΤΕΤΡΕΨΕ ΤΟΝ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ ΤΟ +450 ΣΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΤΟΥ ΓΙΑΧΒΕ ΣΟΦΙΑΣ ΚΑΙ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΣΕ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΧΑΣΟΥΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΝ  ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟ ΑΘΗΝΑ.

-ΤΟ ΠΛΙΑΤΣΙΚΟ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΟΥ ΕΒΡΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΕΙΧΕ ΣΑΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΥΤΙΜΟΥΣ ΛΙΘΟΥΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΜΕ ΠΡΩΤΟΦΑΝΗ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑΣΑΝ ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ.

-Η ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΙΚΕΣ ΜΑΡΜΑΡΙΝΕΣ ΚΟΛΟΝΕΣ ΓΙΑ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟ ΑΞΙΟΘΕΑΤΟ.

-ΕΙΝΑΙ ΤΟΠΟΣ ΙΕΡΟΣ ΟΠΟΥ Η ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ ΔΙΑΝΟΙΑ ΣΥΝΑΝΤΑΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΟΡΑΤΟ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.

ΙΕΡΑ ΕΛΛΑΣ