Τρίτη 30 Αυγούστου 2016

Όρραον: Η άγνωστη πέτρινη πόλη της Ηπείρου όπου διασώζονται τα καλύτερα διατηρημένα σπίτια της ελληνικής αρχαιότητας


Από τον αρχαίο ελληνικό κόσμο διασώζονται, σε σπάνιες περιπτώσεις μοιάζοντας κιόλας άθικτα από τον χρόνο, κτίρια και αρχιτεκτονήματα διαφόρων ειδών- ναοί, αμφιθέατρα, στάδια, μαντεία, αγορές, νεκροπόλεις. Όχι όμως και ιδιωτικές οικίες, παρά μόνο τα θεμέλιά τους και αυτό όταν η αρχαιολογική σκαπάνη σταθεί τυχερή.

Στον ελλαδικό χώρο, τα καλύτερα διατηρημένα σπίτια των αρχαίων Ελλήνων, διατρέχοντας όλη την χρονική περίοδο από τα κλασικά έως και τα ελληνιστικά χρόνια, δε βρίσκονται στις υπώρειες της Ακρόπολης των Αθηνών, ούτε σε κάποιον φημισμένο αρχαιολογικό χώρο- αλλά σε έναν γυμνό, πετρώδη λόφο της Ηπείρου, ακριβώς στα σύνορα των νομών Άρτας και Πρέβεζας.

Είναι το αρχαίο Όρραον, μια κωμόπολη των Μολοσσών της Ηπείρου- εκεί στέκουν ακόμη όρθια 4 κτίρια της ύστερης κλασικής περιόδου, τρεις ιδιωτικές κατοικίες και (μάλλον) ένα δημόσιο κτίριο. Και μόνο η ύπαρξη των κτιρίων αυτών, με τους τοίχους τους να στέκουν όρθιοι μέχρι το ύψος της στέγης του δευτέρου ορόφου τους, μεταμορφώνει τον άσημο λοφίσκο των 345 μέτρων ύψος, σε ένα εντυπωσιακό αρχαιολογικό τοπόσημο.

Το Όρραον ιδρύθηκε (πιθανότατα) στο δεύτερο μισό του 4ου αι. π.Χ., από τους Μολοσσούς σε θέση με στρατηγική σημασία, καθώς φρουρούσε την κυριότερη διάβαση από τον Αμβρακικό προς την ενδοχώρα τους- ήταν ένας σχετικά μικρός οικισμός, με περίπου 100 σπίτια, όλα τους κτισμένα από ντόπιο ασβεστόλιθο, όπως και το ισχυρό, διπλό πέτρινο τείχος που προστάτευε την αρχαία πολίχνη. Ο πολεοδομικός της σχεδιασμός είχε σαν πρότυπο αυτόν της γειτονικής Αμβρακίας (σημερινή Άρτα)- δώδεκα στενοί, παράλληλοι δρόμοι, διασταυρώνονται με δύο κάθετους, σχηματίζοντας ορθογώνια οικοδομικά «τετράγωνα».

Ο οικισμός υδρευόταν από μια πηγή που βρισκόταν εκτός των τειχών του- ένα μονοπάτι που ξεκινούσε από την ανατολική πύλη οδηγούσε εκεί. Εκτός της φυσικής πηγής, οι κάτοικοι του οικισμού διασφάλισαν την ύπαρξη πόσιμου νερού και με την κατασκευή μιας μεγάλης δεξαμενής όπου συγκεντρωνόταν το βρόχινο νερό. Η δεξαμενή ήταν έργο δημόσιο- ακόμα και με τα σημερινά δεδομένα είναι μια κατασκευή άρτια τεχνικά.

Μια πέτρινη κλίμακα από 19 σκαλοπάτια οδηγεί και τον σημερινό επισκέπτη στον πυθμένα της, που ήταν φτιαγμένος από πήλινα όστρακα. Περπατώντας τον αρχαίο οικισμό, παρατηρώ το άψογο λάξευμα των μεγάλων πέτρινων όγκων, τα απολύτως ευθετισμένα και (ακόμη) άρρηκτα μεταξύ τους «δεσίματα» και αναλογίζομαι την τεχνογνωσία των μηχανικών, μαστόρων και τεχνιτών που εργάστηκαν χιλιάδες χρόνια πριν στον ίδιο τόπο- το περφεξιονιστικό μεράκι και τον κόπο τους.

 Τα παράθυρα των σπιτιών υπάρχουν ακόμα- μέσα από αυτά διαγράφεται ο ίδιος ορίζοντας με τα χρόνια που στα σημερινά πέτρινα κουφάρια έδιναν ζωή πολυμελείς οικογένειες. Τα ίδια τα σπίτια ήταν διώροφα- στους τοίχους τους χάσκουν ακόμα οι τρύπες (δοκοθήκες) που «κούμπωναν» τα δοκάρια του πάνω πατώματος.,

Η κ. Ανθή Αγγέλη, είναι προϊσταμένη της Εφορίας Αρχαιοτήτων Πρέβεζας, αρχαιολόγος που έχει συμμετάσχει στις ανασκαφές του Όρραον.«Το Όρραον έχει την εξής ιδιαιτερότητα: γενικά τα αρχαία σπίτια κτίζονταν ως ένα επίπεδο 70- 80 εκατοστών με λίθινα θεμέλια αλλά από εκεί και πάνω η δόμηση συνεχιζόταν με πλίνθινα τούβλα, για αυτό και σώζονται μέχρι ένα μικρό ύψος. Επειδή, όμως, στη γύρω περιοχή του Όρραον αφθονεί, όπως και σήμερα, ο ασβεστόλιθος και η εξόρυξη του είναι σχετικά εύκολη, οι κάτοικοι εδώ έχτισαν τα σπίτια τους εξολοκλήρου από πέτρα, μέχρι και το ύψος της στέγης.

 Στον ελλαδικό χώρο δεν υπάρχουν άλλα τέτοια διατηρημένα σπίτια και αυτά στο Όρραον μας δίνουν μια πολύ καλή εικόνα για την αρχιτεκτονική των ιδιωτικών κατοικιών εκείνης της περιόδου. Υπήρχε ένας προθάλαμος και μια εσωτερική αυλή που γύρω της διατάσσονταν αρκετά δωμάτια. Ένα τμήμα του σπιτιού μπορεί να ήταν μονώροφο για να εξασφαλίζει καλύτερο φωτισμό αλλά τα σπίτια του Όρραον ήταν δύο ορόφων. Στην «Οικία Α» διασώζεται και η βάση της πέτρινης κλίμακας που οδηγούσε πάνω».


Ερείπια τοίχος, στο βάθος η Ιονία Οδός

Ρωτάω την κυρία Αγγέλη για το κίνητρο των Μολοσσών- ενός ελληνικού φύλου που από την βορειοδυτική Μακεδονία μετακινήθηκε στο οροπέδιο των Ιωαννίνων περίπου το 1.200 π.Χ.- να κτίσουν αυτή την πέτρινη πολίχνη. «Το Όρραον φύλασσε το πέρασμα από τον Αμβρακικό κόλπο προς το λεκανοπέδιο των Ιωαννίνων.

 Γνωρίζουμε από αρχαίες πηγές ότι οι Μολοσσοί είχαν πρόσβαση στον Αμβρακικό, μάλιστα κατείχαν μια μικρή έκταση περίπου 80 σταδίων στις ακτές του. Κανείς δεν μπορούσε να περάσει από τον Αμβρακικό και την πεδιάδα της Άρτας χωρίς να γίνει αντιληπτός από το Όρραον. Επίσης, φύλασσε το πέρασμα από την κοιλάδα του Αράχθου, που ήταν το όριο της επικράτειας των Μολοσσών».

Ήταν λοιπόν το Όρραον ένα οχυρό- παρατηρητήριο; «Ο φρουριακός του χαρακτήρας είναι σαφής. Διακρίνεται από την ισχυρή οχύρωση, τους στενούς δρόμους, ώστε ακόμα και αν οι εχθροί εισέβαλαν από τα τείχη να εγκλωβίζονταν, όπως επίσης από τα κτερίσματα που βρέθηκαν στις ταφές. Σχεδόν σε όλες βρέθηκαν όπλα, σε αντίθεση με την Αμβρακία, όπου μόνο σε ελάχιστους από τους χιλιάδες τάφους που ανασκάφηκαν, βρέθηκαν όπλα».

Τι γνωρίζουμε σήμερα για την αρχαία ζωή στον μικρό οικισμό; Πόσοι άνθρωποι ζούσαν εκεί, πως κατάφερναν να βιοπορίζονται; «Ο πληθυσμός του Όρραον εκτιμάται, βάση των περίπου 100 σπιτιών που περικλείονται από τα τείχη (εκτός βρισκόταν μόνο η νεκρόπολη), σε δύο χιλιάδες κατοίκους. Σε κάποιους χώρους των σπιτιών υπάρχουν ενδείξεις ότι σταβλίζονταν ζώα- σίγουρα λοιπόν ήταν ποιμένες και κτηνοτρόφοι, ενώ και ένας μικρός κάμπος στον γειτονικό Αμμότοπο, μάλλον καλλιεργούνταν από αυτούς τους ανθρώπους.

Και σίγουρα κατοικούσαν εδώ αρκετοί στρατιώτες. Οι σχέσεις τους με την κοντινή Αμβρακία, που ήταν το μεγαλύτερο αστικό κέντρο της Ηπείρου αλλά αποτελούσε αποικία των Κορινθίων και όχι τμήμα της «χώρας» των Μολοσσών, πιθανότατα ήταν φιλικές. Και εμπορικά αναπτυγμένες. Προϊόντα της Αμβρακίας, όπως αγγεία, αλλά και νομίσματα έχουν βρεθεί σε τάφους στο Όρραον.

Η Αμβρακία ήταν μια τυπική πόλη- κράτος, που γύρω από το άστυ είχε μια αγροτική περιοχή που ήλεγχε για να εξασφαλίζει την επάρκεια της σε αγαθά. Το Όρραον δεν ανήκε στην επικράτεια της Αμβρακίας, αλλά είναι σχεδόν σίγουρο ότι οι κάτοικοι του είχαν εμπορικές σχέσεις με την πόλη- θα διακινούσαν εκεί τα αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα τους, αγοράζοντας μετά ότι τους έλειπε».


Αντικείμενα από το Όρραον

Η ταύτιση του αρχαίου οικισμού- που είχε εντοπίσει τη δεκαετία του ’30 ο Βρετανός αρχαιολόγος Νίκολας Χάμοντ- με το Όρραον που αναφερόταν στις αρχαίες πηγές, επιτεύχθηκε βάσει ανασκαφικών ευρημάτων στη σημερινή Άρτα. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 σε ανασκαφές στον Ναό του Απόλλωνα, βρέθηκαν τμήματα ενεπίγραφης στήλης που καθόριζε τα όρια της χώρας της Αμβρακίας. Εκεί αναφερόταν και το Όρραον και σύμφωνα με τα τοπογραφικά στοιχεία που προέκυπταν- απόσταση από Αμβρακία, προς ποια κατεύθυνση- έγινε η ταύτιση του οικισμού με το Όρραον των αρχαίων πηγών.

Η μικρή αυτή αγροτική πολίχνη κρύβει και μια ηρωική ιστορία, που σχεδόν συμπίπτει με την παρακμή και το τέλος της. Το Όρραον υπήρξε μια από τις 4 μόνο πόλεις της Ηπείρου (του «Κοινού των Ηπειρωτών») που αντιστάθηκαν στους Ρωμαίους, το 168 π.Χ., έτος της ρωμαϊκής εισβολής. «Για αυτό οι Ρωμαίοι κατέστρεψαν ολοσχερώς τα τείχη της πόλης. Όχι όμως και τα σπίτια της- ήταν μια πόλη που πολιορκήθηκε και κατακτήθηκε, υπήρξαν σίγουρα καταστροφές αλλά δεν ήταν ολοσχερείς. Οι Ρωμαίοι της επέτρεψαν να συνεχίσει να υπάρχει, ατείχιστη όμως, σαν ένδειξη της δικής τους, πλέον, εξουσίας στην περιοχή. Η πόλη τελούσε υπό την ρωμαϊκή κυριαρχία, δεν μπορούσε να έχει δική της άμυνα», σχολιάζει η κα Αγγέλη.

Στα τέλη του 1ου αι. π.Χ., τα χρόνια που ακολούθησαν τη ναυμαχία του Ακτίου (31 π.Χ.), οι εναπομείναντες κάτοικοι του Όρραον μεταφέρθηκαν αναγκαστικά από τους Ρωμαίους του Οκταβιανού Αύγουστου στη νεοϊδρυθείσα Νικόπολη. Η ανθρώπινη παρουσία στο Όρραον έγινε παρελθόν.

Έμειναν, μέχρι και σήμερα, οι σωροί από τις πέτρες του τείχους που γκρέμισαν οι λεγεωνάριοι, τα κουφάρια των σπιτιών αυτών των περήφανων ανθρώπων με το «αγύριστο, ηπειρώτικο κεφάλι» τους, η δεξαμενή που φύλασσε το νερό τους, η νεκρόπολη των προγόνων τους. Στο σύγχρονο αρχαιολογικό μουσείο της Άρτας, μια προθήκη είναι αφιερωμένη στο Όρραον- αγγεία, κοσμήματα, μικροπράγματα καθημερινής χρήσης, αγροτικά εργαλεία.
Σήμερα, από το παράθυρο της οικίας Α. διακρίνεται ένα αποπερατωμένο τμήμα της Ιόνιας Οδού και αν προχωρήσεις προς το άκρο του οικισμού, παράλληλα με τα πεσμένα τείχη, ο κάμπος της Άρτας και στο βάθος ο Αμβρακικός.
Φεύγοντας από τον οικισμό, στη δύση ενός ηλίου, καλοκαίρι του 2016, τους σκεφτόμουνα σεβαστικά- εκείνους τους Ηπειρώτες προπάτορες, να συσκέπτονται με τα βόρεια δωρικά τους για την στάση που θα κρατούσαν, βλέποντας από τα ίδια σπίτια τις ρωμαϊκές λεγεώνες να έρχονται. 

Δευτέρα 29 Αυγούστου 2016

Γαλλία: 9 στα 10 γυμνάσια της χώρας επέλεξαν την εκμάθηση αρχαίων ελληνικών.




Στα πλαίσια της μεταρρύθμισης στην παιδεία που προωθεί η κυβέρνηση Βαλς, οι Γάλλοι καθηγητές και μαθητές φαίνεται πως επέλεξαν συνειδητά να συνεχίσουν να διδάσκονται αρχαία ελληνικά και λατινικά

Με τη νέα σχολική χρονιά, το γυμνάσια της Γαλλίας αναμένεται να εφαρμόσουν ένα νέο πρόγραμμα σπουδών που εισαγάγει το υπουργείο Παιδείας με στόχο όπως ισχυρίζεται την εξατομίκευση και την ελευθερία στην επιλογή των γνωστικών αντικειμένων από μαθητή,  σε μαθητή.

 Στα πλαίσια αυτά, το υπουργείο διάρθρωσε μια σειρά από θεματικές που μπορεί ένας Γάλλος μαθητής του γυμνασίου να επιλέξει, όπως Πολιτισμός και τέχνες, Πληροφορική, Επικοινωνία, Κοινωνία, Ξένες γλώσσες, Επιστήμες, Σώμα και υγεία και πολλά άλλα.

 Ανάμεσα σε αυτά, δημιουργήθηκε και μια ξεχωριστή θεματική με τίτλο Γλώσσες και πολιτισμός της Αρχαιότητας στην οποία όπως είναι φυσικό δεσπόζει η εκμάθηση της αρχαίας ελληνικής και της λατινικής γλώσσας.

Παρά τις πρώτες αντιδράσεις, με καθηγητές και συνδικαλιστές να ισχυρίζονται πως το νέο σύστημα θα εξαλείψει τις λεγόμενες μητρικές γλώσσες από την παιδεία, από το υπουργείο ανακοίνωσαν τη Δευτέρα σε κλίμα ευφορίας πως το 92% των γυμνασίων της χώρας, καθώς και το 70% των μαθητών γυμνασίου επέλεξαν την παραπάνω θεματική.

 "Αυτό σημαίνει πως όχι απλά, τα λατινικά και τα ελληνικά δεν θα εξαφανισθούν, αλλά θα ενισχυθούν" σημειώνουν κύκλοι του υπουργείου.

Όπως αναφέρουν, τα στοιχεία δείχνουν πως τριπλάσιος αριθμός μαθητών σε σχέση με την περασμένη χρονιά θα μαθαίνουν τις αρχαίες γλώσσες στο γαλλικό σχολείο.

Ποιος ή τι ήταν ο Εχετλαίος;


Επειδή πάντα μου άρεσαν τα έκκεντρα θέματα, σήμερα θα γράψω για τον Εχετλαίο, τον μυστηριώδη ήρωα της μάχης του Μαραθώνα, και βγάλτε εσείς τα δικά σας συμπεράσματα.

Πρόκειται λοιπόν για έναν άγνωστο άνδρα, ο οποίος εμφανίστηκε ξαφνικά στον πυρήνα της ιστορικής και διάσημης αυτής μάχης, φορώντας μια περίεργη στολή και κρατώντας ένα εξίσου περίεργο άγνωστο όπλο (που έμοιαζε με τη λαβή αρότρου, εχέτλη), και ο οποίος μέσα σε ελάχιστα λεπτά «σκότωσε» δεκάδες Πέρσες.


Στη συνέχεια εξαφανίστηκε εξίσου ξαφνικά όπως είχε εμφανιστεί…

Το όπλο του ήταν τόσο φονικό, που ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι ο Επίζηλος, γιος του Κουφαγόρα, ενώ πολεμούσε στήθος με στήθος με τους Πέρσες, ξαφνικά έχασε το φως του, χωρίς όμως να χτυπηθεί από οτιδήποτε.

Σύμφωνα πάντα με τον Ηρόδοτο, ο Επίζηλος φέρεται να διηγήθηκε αργότερα ότι το μόνο που πρόλαβε να δει ήταν έναν γιγαντόσωμο άγνωστο άνδρα, με μεγάλη γενειάδα η οποία «κάλυπτε την ασπίδα του», ο οποίος κρατούσε στα χέρια του ένα παράξενο φωτεινό όπλο!

Την ώρα, είπε, που ο μαχητής αυτός περνούσε από δίπλα του «θερίζοντας» τους εχθρούς, μια λάμψη από το όπλο του ήταν το τελευταίο πράγμα που είδε, αφού έχασε την όρασή του και στα δυο μάτια.

Να υπογραμμίσω εδώ ότι τα παραπάνω τα αναφέρει ο ίδιος ο Ηρόδοτος, και όχι φερ’ ειπείν ο … Λιακόπουλος.

Συνεχίζω με τον Παυσανία, ο οποίος επίσης έγραψε για τον άγνωστο αυτόν ήρωα:

"συνέβη δὲ ὡς λέγουσιν ἄνδρα ἐν τῇ μάχῃ παρεῖναι τὸ εἶδος καὶ τὴν σκευὴν ἄγροικον· οὗτος τῶν βαρβάρων πολλοὺς καταφονεύσας ἀρότρῳ μετὰ τὸ ἔργον ἦν ἀφανής· ἐρομένοις δὲ Ἀθηναίοις ἄλλο μὲν ὁ θεὸς ἐς αὐτὸν ἔχρησεν οὐδέν, τιμᾶν δὲ Ἐχετλαῖον ἐκέλευσεν ἥρωα. πεποίηται δὲ καὶ τρόπαιον λίθου λευκοῦ"… 
(Παυσανίας βιβλ. 1, κεφ. 32)

Και για όσους δεν πήγαν κλασικό, μια πρόχειρη δική μου μετάφραση:

«Λένε επίσης πως στη μάχη έτυχε να παρευρεθεί ένας άνδρας με αγροτική εμφάνιση και ρούχα. Σκοτώνοντας πολλούς βαρβάρους με το άροτρο (εχέτλη) στη συνέχεια εξαφανίστηκε μετά τη μάχη. Όταν οι Αθηναίοι ρώτησαν το Μαντείο (των Δελφών), ο Θεός τους έδωσε εντολή να τιμούν τον «Εχετλαίο» (σημ. τον φέροντα δηλαδή το άροτρο) ως ήρωα. Ανήγειραν μάλιστα προς τιμή του και μνημείο από λευκό μάρμαρο…».

Ποιος λοιπόν ήταν αυτός ο άγνωστος άνδρας, και τι ακριβώς κρατούσε στα χέρια του;

Food for thought, αρκεί να υπάρχει ανοιχτό μυαλό…

Κυριακή 21 Αυγούστου 2016

Απίθανο Θαύμα: «Η Παναγία μπροστά στο ταμείο της εφορίας πλήρωσε το χρέος μου»!



Σύγχρονο θαύμα της Παναγίας Γοργοεπηκόου Μάνδρας Αττικής.


Μια κυρία στα Μέγαρα, μετά το θάνατο του ανδρός της, την ειδοποίησε η Εφορία Μεγάρων να πάει προς τακτοποίηση του μεγάλου χρέους που άφησε ο άνδρας της από επιχειρήσεις που είχε. Πήγε στην εφορία να μάθει το ποσό και πώς να το τακτοποιήσει.

Ο Έφορος της είπε ότι δεν μπορούσε εκείνη την ημέρα, γιατί είχε κόσμο και ότι πρέπει με προσοχή να δει τον φάκελλο, οπότε να του τηλεφωνήσει σε δυο-τρεις ημέρες.


Πριν έλθει η δύσκολη αυτή ώρα, πήγε με την αδελφή της στη Μονή Γοργοεπηκόου και εκ βαθέων προσευχήθηκαν στην Παναγία «να τακτοποιήσει το θέμα, όπως αυτή ήξερε και μπορούσε, διότι χρήματα δεν υπήρχαν».

Πράγματι, σε τρεις μέρες που πήρε τον Έφορο να της πει το ποσό, άκουσε κάτι που δεν πίστευε στ' αυτιά της. «Κυρία, το χρέος σας τακτοποιήθηκε, ήρθε χθες μια κυρία και ξόφλησε όλο το χρέος, ο φάκελλος έκλεισε».

Η κυρία τον ρωτούσε πώς και τι, διότι δεν είχε πάει να πληρώσει. «Δεν ξέρω, της είπε, ποια ήταν η κυρία. Το θέμα είναι ότι ο φάκελλος έκλεισε, διότι πληρώθηκε το χρέος».
Ας σημειωθεί ότι το θέμα δεν το γνώριζε άλλος εκτός από την μητέρα της και την αδελφή της. «Το ήξερε όμως η Παναγία και έτρεξε..».

Η αδελφή της άκουσε τη χήρα να λέει μεταξύ άλλων: «Και μόνο, Παναγία μου, που το σκέπτομαι αυτό το πρωτάκουστο θαύμα, πως ήλθες η ίδια μέσα στην Εφορία και κράτησες στα χέρια σου χρήματα της δικής μας απρόσεκτης συναλλαγής, που περπάτησες στο θορυβώδη χώρο της Εφορίας, φλέγεται η καρδιά μου να το διαλαλήσω σε όλον τον κόσμο..


Ποιος ήταν ο ταμίας που πήρε από τα αγιασμένα χέρια σου τα χρήματα χωρίς να συγκλονιστεί ανεξήγητα; Καμπάνες δεν χτύπησαν στο πέρασμά σου, Παναγία μου, αλλά κτυπούν στην καρδιά μου και θα κτυπούν όσο θα υπάρχω με δάκρυα ευγνωμοσύνης, που με αξίωσες να ζήσω τέτοιο θαύμα εγώ η ασήμαντη δούλη του Θεού».


Συνέβη μετά το 1995. Τα στοιχεία της γυναίκας τα έχει η ιερά Μονή.

Πηγή: Ευρίσκεται στη σ.82 στο βιβλίο της Μονής: Η Παναγία, Κυρία Γοργοεπήκοος - Μάνδρα Αττικής

πηγη βημα ορθοδοξιας

O Κυπάρισσος.




Ο Κυπάρισσος είναι ήρωας της ελληνικής μυθολογίας. Σύμφωνα με αυτή, πρόκειται για έναν όμορφο νέο με αριστοκρατική καταγωγή.

 Οι εκδοχές για την καταγωγή του αυτή είναι δύο. Η πρώτη αναφέρει ότι ο Κυπάρισσος ήταν από την νήσο Κέα (Τζια), ήταν γιος του Τήλεφου και εγγονός του ημίθεου Ηρακλή.

Η δεύτερη υποστηρίζει πως ήταν γιος του βασιλιά Μινύα και αδερφός του Ορχομενού. Ανεφέρεται επίσης η εκδοχή ότι έδωσε το όνομά του στην Κυπαρισσία.

Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο έφηβος Κυπάρισσος απέκτησε την εύνοια του θεού Απόλλωνα, ο οποίος του χάρισε ένα εξημερωμένο ιερό ελάφι για συντροφιά.

 Μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα ο Κυπάρισσος είχε βγει για κυνήγι, στο δάσος το οποίο το ελάφι συνήθιζε να διασχίζει.
Και ενώ το ελάφι κοιμόταν ξαπλωμένο στον ίσκιο των θάμνων και των κλαδιών που υπήρχαν τριγύρω, ο νέος χωρίς να αντιληφθεί ότι επρόκειτο για το αγαπημένο του ζώο και πιστεύοντας ότι είναι κάποιο θήραμα, σήκωσε το δόρυ του, το σημάδεψε και το σκότωσε.
Καθώς πλησίασε το τραυματισμένο ζώο, κατάλαβε το λάθος του και ξέσπασε σε κλάματα. Απαρηγόρητος και απελπισμένος πια παρακάλεσε τους θεούς να πεθάνει και εκείνος, μην μπορώντας να αντέξει την θλίψη και το βάρος του χαμού του αγαπημένου του συντρόφου, και ζήτησε τα δάκρυα του να κυλούν αιώνια.

Ο Απόλλωνας λυπήθηκε τον νεαρό και αποφάσισε να τον ανακουφίσει από την μεγάλη του δυστυχία. Τον μεταμόρφωσε λοιπόν σε κυπαρίσσι και τα δάκρυα του θα κυλούσαν αιώνια από το δέντρο αυτό. Το δένδρο αφιερώθηκε στον Πλούτωνα, τον θεό των νεκρών και έγινε σύμβολο πένθους.

Οι αρχαίοι Έλληνες μετά τον θάνατο ενός αγαπημένου τους προσώπου, κρεμούσαν κλωνάρια κυπαρισσιού έξω από τις πόρτες τους, στόλιζαν με αυτά τα σώματα των νεκρών ή έκαιγαν πάνω τους τις νεκρικές σωρούς.

Επίσης, κυπαρίσσια φυτεύονταν δίπλα σε τάφους και ναούς, αλλά και στα ιερά άλση, μια συνήθεια που διατηρείται μέχρι και σήμερα.
Ο χυμός του δένδρου αυτού σχηματίζει σταγόνες όμοιες με δάκρυα πάνω στον κορμό του.

Σάββατο 20 Αυγούστου 2016

ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΤΟΥ ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ


ΣΤΗΝ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ ΔΗΛΩΝΕΤΑΙ
πανταχόθεν, ὅτι τώρα «ἐκδημοκρατίζουμε
τὴν ἰσχύουσα Δημοκρατία μας», περιφέρονται
οἱ ὑποψήφιοι μὲ δίσκους κουραμπιέδων
στὰ χέρια ἢ στὶς λαϊκὲς ἀγορὲς
κρατῶντας τὸ «καλάθι τῆς νοικοκυρᾶς»,
ἀσπάζονται καὶ στὰ δύο μάγουλα
ἀνυποψίαστους διαβάτες στὸ δρόμο
κ.λπ., κ.λπ. – κι ὅλα αὐτά,
ὅταν οἱ «πολιτικοὶ λειτουργοί » (ὑπουργοὶ ἢ βουλευτές)
ὑπογράφουν τροπολογίες,
χωρὶς νὰ τὶς διαβάσουν,
γιατὶ τοὺς διατάσσει τὸ κόμμα
(οἱ ἀρχηγοὶ ἀναδεικνύονται προτοῦ ἐκλεγοῦν,
ἕως ὅτου «ἐκλεγοῦν », ἢ χρίονται
ἀπὸ ἐπουράνιους Πατέρες, Πάππους ἢ Θείους),
γιὰ νὰ κάνουν τὴν προσεχῆ τετραετία
εὐτυχισμένη τὴ χώρα αὐτή,
ποὺ λέγεται Ἑλλάς.

Τὰ ἀνωτέρω εἶναι ἁπλῶς
μία εἰκόνα τῆς τραγῳδίας, ποὺ
ζῇ ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος ὡς ἄτομο
καὶ ὡς ὁμάδα (κράτος ἢ ἀνθρωπότητα).

Εἰδικώτερα τὰ ἀνωτέρω
συνιστοῦν μιὰ «τραγικὴ εἰρωνεία» τοῦ γεγονότος,
ὅτι στὴν παροῦσα φάση ὁ ἄνθρωπος
δὲν εἶναι μόνον ἕρμαιο τοῦ πολιτικοῦ φόβου,
ὅπως ὑπῆρξε γιὰ πολλοὺς
αἰῶνες, ἀλλὰ ἄρχισε
νὰ ξαναβρίσκῃ τὴν «ὅρασή » του, νὰ ξαναβλέπῃ
δηλαδὴ τὸν Κόσμο κάπως πιὸ ἄφοβα,
λιγώτερο ἀλλοιωμένον ἀπὸ τὴν παρανοϊκὴ
«εἰκόνα » ποὺ τοῦ προσέδιδε,
ὅταν διακατείχετο ἀπὸ τὴ μεταφυσικὴ φοβία
ποὺ τοῦ εἶχε ἐμφυτεύσει ὁ πατροπαράδοτος Ἐξουσιασμός.

Αὐτοὶ ποὺ χρίονται σήμερα,
ἀλλὰ καὶ οἱ ὀπαδοὶ τῶν κεχρισμένων
(«χριστῶν»), γοητεύονται ἀπὸ ἐθισμὸ
ἀκόμη μὲ τὴν ἰδέα ὅτι γεννήθηκαν ἀπὸ τὸν κρίνο,
ἀλλὰ οἱ σημερινοὶ Υἱοὶ καὶ Πατέρες
δὲν ἔμαθαν ἀκόμη,
πῶς γεννιοῦνται στὴν πραγματικότητα οἱ θεοί·
καὶ ἐννοῶ βέβαια μὲ τὴ λέξη αὐτὴ
τοὺς θεοὺς «πλουτο-δότας », ὅπως
θὰ τοὺς χαρακτήριζαν οἱ προκλασικοὶ Ἕλληνες,
δηλαδὴ τοὺς ἡγέτες ποὺ δὲν κρατοῦν
τὸν «πλοῦτο» (=εὐτυχία τῆς ὁμάδος τῆς ὁποίας ἡγοῦνται),
ἀλλὰ τὸν δίδουν («διδόναι τὰ ἐμὰ τοῖς πολλοῖς »).

Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ ἡγέτες τότε
δὲν ἀμείβονταν κἄν,
προσέφεραν ἀμισθὶ στὸ κοινόν,
ἀπὸ τὸν κορυφαῖο λειτουργὸ
(π.χ. τὸν Μιλτιάδη,τὸν Θεμιστοκλῆ,
τὸν Ἀριστείδη, τὸν Κίμωνα, τὸν Περικλῆ)
μέχρι τὸν τελευταῖο ἀξιωματικό, δικαστή,
ἱερέα, πρύτανη, βουλευτὴ κ.λπ.

Κι ὁ «πλοῦτος» ποὺ «ἔδιδον» δὲν ἦταν
βέβαια κουραμπιέδες ἢ ἄδειες
καταστροφῆς τοῦ περιβάλλοντος,
ἀλλὰ λαμπρὲς νίκες στὰ πεδία τῶν μαχῶν,
εὐτυχία στὴν «πόλιν » καὶ πάνω ἀπ’ὅλα
ἐλευθερία καὶ δικαιοσύνη στοὺς πολίτες.

Ἡ κατάργηση τῶν θεῶν
αὐτῶν καὶ ἡ ἀντικατάστασή τους ἀπὸ
ἐπουράνιους μὲ ἐπίγειους ἐπαγγελματίες
«λειτουργούς» τους ἔγινε πρὶν ἀπὸ
πολλοὺς αἰῶνες, ὅταν μὲ βίαιους
καὶ αἱματηροὺς τρόπους ἐγκαθιδρύθηκε
παγκοσμίως τὸ καθεστὼς τοῦ «Ναοῦ
τοῦ Σολομῶντος» (ποὺ ἦταν, ὡς γνωστόν,
ναὸς τοῦ Γιαχβὲ ἀλλὰ καὶ ταυτόχρονα «Κορβανᾶς»-
«Θησαυροφυλάκειον») καὶ ἴσχυσε
τὸ περίφημο «ἐν τῷ ναῷ δουλεύσετε, ἐν τῷ ναῷ τραφήσεσθε» –
αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ ἔκανε ὅλα
τὰ λειτουργήματα ἐπαγγέλματα
κι ὅλους τοὺς θεοὺς ἀπὸ πλουτοδότες πλουτολῆπτες.

Καὶ γι’ αὐτὸ ἡ σημερινὴ
δημόσια ζωὴ παρουσιάζει
ἕνα κωμικοτραγικὸ θέαμα,
ὅπου οἱ ἐπαγγελματίες
αὐτοὶ τῆς πολιτικῆς μεταμορφώνονται
ἐν μιᾷ νυκτὶ κομματικῶς
καὶ ἰδεολογικῶς ἔτσι,
ποὺ νὰ διερωτᾶται κανείς, ποῦ ὀφείλονται
οἱ μεταμορφώσεις αὐτές:
σὲ πολιτικὸ κυνισμὸ ἁπλῶς
ἢ στὸ ἄγγιγμα ἑνὸς μαγικοῦ ραβδιοῦ
μιᾶς ἀόρατης (ὑπερατλαντικῆς) Κίρκης.

Παρασκευή 19 Αυγούστου 2016

Χωρίς το θηλυπρεπη και μισογύνη Σαύλο Χριστιανισμος δεν θα υπήρχε


Χθές γιόρταζαν οι θεμελιωτές της χριστιανικής θρησκείας.

Για την κατάστροφη του Ελληνισμού μεγαλη ευθύνη έχουν κι αυτά τα ανθρωπάκια της φωτογραφίας μας που η εκκλησία τους τα παρουσιάζειμε πολύ τρυφεροτητα εναγκάλισμενα..

Λίγα ακόμα. .

Η λέξη  Σαύλος θα πει θηλυπρεπης.κουνηστος,κυναιδος.

Γι αυτό και το Σ αντικαταστάθηκε με το Π.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Χριστιανισμος ή Παυλισμος,μισεί θανάσιμα τις γυναικες μιλά αποκλειστικά για άγιους πατέρες και πότέ για Μητέρες.

Ο Σαυλος όπου δίδαξε στην Ελλάδα ,σε συναγωγες  μεταναστών Εβραίων για να περάσει την Ρωμαϊκή θρησκεία που δημιούργησε ο Τίτο Φλάβιος για να σταματήσει την επαναστατικό τη τα  Εβραίων σκλάβων εδαρη αγρίως.

Στην Πάφο οι Κύπριοι τον μαστίγωσαν "πεντηκοντα πάρα μιαν"..και είπε το "ουδείς Πάφιος  έστιν αγαθός κι αν έστιν  αγαθός ουκ έστιν Παφιος." .

Οι Εβραίοι δεν αλλαξοπίστησαν αλλά οι Έλληνες γνώρισαν εξ αιτίας του μισους των παυλιστων και Ρωμαιων και των αισχρων καλό γήρων και αγροικων ρασοφόρων την εξαφάνιση.

Το πρώτο διάγγελμα του πρώτου ορθόδοξου πατριάρχη του Γρηγορίου της Αρμενίας είναι συγκλονιστικο. .

ΣΚΟΤΏΣΑΜΕ ΌΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΘΝΙΚΟΥΣ (ΈΛΛΗΝΕΣ ). .. ΔΕΝ ΑΦΗΣΑΜΕ ΚΑΝΈΝΑ !

Κριστνερ. Η εγκληματική ιστορία του χριστιανισμού. Εκδ.. κεδρος α τόμος
Πι δέλτας .

ΠΗΓΗ: EFHMERIS
H Eλληνική Φωνή της Αυστραλίας,όλων των αποδήμων και των απανταχού Ελλήνων... Ε-mail: efhmeris@gmail.com

Τρίτη 16 Αυγούστου 2016

Γυμνάσιο: Θρησκευτικά, και λίγο Φυσική-Χημεία (Ευτυχώς)



Ο μόνος δρόμος: Η εναπόθεση των ελπίδων για την παιδεία μας στο Θεό  



Θρησκευόμενα Γυμνάσια –Του Τάκη Καραγιάννη στο Protagon

Επί 1605 πρωινά, από την πρώτη Δημοτικού μέχρι την στιγμή που θα τελειώσει το Γυμνάσιο, ένας Έλληνας μαθητής μετέχει στην πρωινή προσευχή με εκατοντάδες βλέμματα και πολλά ντεσιμπέλ από γέλια και ψιθύρους να τον έχουν ως αποδέκτη.
Κι αν αυτό για κάποιους είναι θεμιτό και απαραίτητο και για άλλους ανελεύθερο και προσβλητικό, μέσα στις αίθουσες τα πράγματα είναι χειρότερα. Μπείτε στον κόπο και δείτε το ΦΕΚ 2129 της 14ης Οκτωβρίου του 2008.
Θα παρατηρήσετε πως στα Γυμνάσια οι μαθητές διδάσκονται δύο ώρες την εβδομάδα Θρησκευτικά. Όσες δηλαδή Αρχαία (μετάφραση) και Νεοελληνική Λογοτεχνία. Λιγότερες από Μαθηματικά, αλλά περισσότερες από Φυσική και Χημεία.
Αυτές, μάλιστα, απουσιάζουν από την πρώτη τάξη.
Τα παιδιά φεύγουν από το Γυμνάσιο έχοντας κάνει τριπλάσιες ώρες Θρησκευτικά από όσο Χημεία και μιάμιση φορά παραπάνω από Φυσική.
Το περιβάλλον και τα φαινόμενά του, οι ουσίες και οι δυνάμεις που ασκούνται στο σύμπαν -από όλα και προς όλα τα αντικείμενα- αξιολογούνται λιγότερο σημαντικά από ό,τι η ζωή των Αποστόλων και οι παραβολές του Κυρίου.
Προφανώς, η Πληροφορική παραμένει κάτι ξένο στη ζωή μας και συνεχίζει να θεωρείται, στο 2012, απαραίτητη  «κατά το ήμισυ» σε σχέση με το συγκεκριμένο μάθημα (σελ. 5).
 Πάμε να μιλήσουμε ακόμη πιο απλά.
Μέσα στο χρόνο, ένας μαθητής της Β’ Γυμνασίου θα κάνει 20 ώρες Χημεία, το ελάχιστο όριο για να θεωρηθεί έγκυρη η χρονιά. Από την στιγμή που υπάρχουν τρία τρίμηνα και σε καθένα από αυτά θα πρέπει να χωρέσει τουλάχιστον ένα ωριαίο διαγώνισμα, οι διαθέσιμες ώρες γίνονται 17 και από αυτές πρέπει να αναλωθούν, τουλάχιστον, έξι για εργαστηριακή εξάσκηση.
Το σύνολο 11. Ας μην είμαστε καχύποπτοι και ας υποθέσουμε πως το βήμα για την παρέλαση δεν κόβει καμία ώρα κανενός μαθήματος, πως απεργίες δεν γίνονται και πως οι καθηγητές είναι τόσο ευσυνείδητοι που το όποιο κενό δημιουργηθεί λόγω κάποιας πιθανής απουσίας τους θα το αναπληρώσουν.
Μία ώρα αφιερώνεται για να εξηγηθεί η ύλη των εξετάσεων και το ύφος των θεμάτων. Συνολικά 10 ώρες, σχεδόν όσες περνά ο πατέρας και η μητέρα του στη δουλειά κάθε ημέρα. Κι όλα αυτά, χωρίς εκδρομές και χωρίς κακοκαιρίες, αφού δεν κλείνουν ποτέ τα σχολεία με τις χιονοπτώσεις στην Ελλάδα και χωρίς άλλα απρόοπτα.
Τα παιδιά απορρίπτουν την επιστήμη και τρομάζουν στις πρώτες τους επαφές με την έρευνα. Κι όμως, αυτή δεν είναι δική τους επιλογή.
Δεν είναι κοπάνα για καφέ, δεν είναι απουσία για μπάλα στο προαύλιο, αλλά πρόκειται για διατάξεις και αποφάσεις με σφραγίδες και υπογραφές υπουργών και διευθυντών. Το 2005, η Ελλάδα ήταν 3η στον κόσμο ως


Και στη Δικαιοσύνη – Έγκριτοι νομικοί αποδίδουν την εξαιρετική λειτουργία της, στην παρουσία Ιερών εικόνων και της Αγ. Γραφής στις δικαστικές αίθουσες

προς το σφιχτό εναγκαλισμό του κράτους και της θρησκείας, πίσω από Τουρκμενιστάν και Ιράν. Αν ψάξετε πού είναι η Ζιμπάμπουε, θα την βρείτε στην 50η θέση, την Τουρκία στην 44η, την Αυστραλία στην 77η κ.ο.κ. Αυτό εξηγεί –σε κάποιο βαθμό- και τον σκοταδισμό των νέων, τις επιλογές τους στη ζωή και τον τρόπο συμπεριφοράς στο κοινωνικό σύνολο.
Όσο ένα παιδί 13-16 ετών δεν μαθαίνει να αμφισβητεί και να ερευνά, αλλά αντίθετα διαβάζει σε σελίδες βιβλίων πως πρέπει να ακούει και να δέχεται άκριτα ότι προστάζει το δόγμα, τότε μην περιμένετε πολλά για το μέλλον.
Απαραίτητα είναι όλα∙ και τα Θρησκευτικά και τα Καλλιτεχνικά και τα Μαθηματικά. Η αναλογία είναι, όμως, αυτή που φέρνει τη σωστή χημεία. Όπως το μάθημα. Όπως στην καθολική Ιταλία (μισές ώρες από όσο μουσική και μηχανοκίνητος αθλητισμός), όπως στην Πορτογαλία (στο 1/3, σελ. 71-72) και όπως σε πολλές άλλες χώρες.
Είναι περιττό να σας δώσω κι άλλα στοιχεία, δεν είναι στατιστικό το θέμα. Αφορά την κατεύθυνση προς την οποία έχουμε αποφασίσει να δείξουμε με το δάχτυλο στα νέα παιδιά. Και όσο το χέρι τεντώνεται προς τα εξώφυλλα με τα φωτοστέφανα, τόσο θα εναποθέτουμε τις ελπίδες για την παιδεία μας σε κάποια ανώτερη δύναμη.

***

ΥΓ – Σημείωση του ιστολογίου μας:
Η ΟΛΜΕ σαν ομοσπονδία φαντάζομαι έχει άλλες προτεραιότητες, όπως και οι άλλες «προοδευτικές κι αριστερές δυνάμεις» οι οποίες διαβάζοντας αυτό σχόλιο, ίσως μας αντιτάξουν τους «τόσους σκληρούς αγώνες» που έχουν κάνει για το Εκπαιδευτικό μας σύστημα και την Παιδεία. Τους απαντούμε ότι ίσως, οι όποιες αντιδράσεις τους, να έχουν γίνει τόσο ψιθυριστά που εμείς δεν τις έχουμε έως τώρα –εδώ και 30 τουλάχιστον χρόνια– αντιληφθεί ή ακούσει. Τους κατανοούμε. Τώρα είναι η ώρα να «αντιταχθούμε στα μνημόνια» και στο…4ο Ράιχ της Μέρκελ, τα υπόλοιπα έπονται. Θα πρέπει όμως να υπογραμμίσουμε ότι κατά περίεργη σύμπτωση, δεκάδες χιλιάδες φροντιστήρια (π.χ. Μαθηματικών-Φυσική-Χημείας) ανά την Επικράτεια, ζουν-πληθαίνουν-βασιλεύουν, σε αυτά (και σε ιδιαίτερα μαθήματα) διδάσκουν επί πληρωμή πάμπολλα μέλη-καθηγητές και της ΟΛΜΕ -είμαστε βέβαιοι ότι αυτές οι επιπλέον αμοιβές είναι νόμιμα δηλωμένες στην εφορία, αλίμονο. Τι σημασία να έχει το μελλοντικό εκπαιδευτικό και μορφωτικό επίπεδο ενός λαού, μιας κοινωνίας. Πολύ σοφά πράττει η ΟΛΜΕ, όπως αντίστοιχα και το υπόλοιπο «συνδικαλιστικό κίνημα» (τα εισαγωγικά αναπόφευκτα) και οι λοιπές «προοδευτικές δυνάμεις»…
Όμως να ξέρουν ότι υπάρχουν ακόμη κάποιοι ελεύθεροι πολιορκημένοι (από τις συντεχνίες) που ελεύθερα παρατηρούν… Αυτοί θα συνεχίσουν να αποκαλύπτουν και να καυτηριάζουν το ρόλο και τη λειτουργία τους.

Προς το παρόν τα εν λόγω συνδικάτα μας θυμίζουν κάποια χρήσιμα συμπεράσματα του Κορνήλιου Καστοριάδη: «Τα σημερινά συνδικάτα είναι απλώς ομάδες πίεσης που υπερασπίζονται τα συντεχνιακά συμφέροντα των μελών τους.[…] δεν μπορούμε πια να μιλάμε πραγματικά για στοιχειωδώς ‘ενοποιημένη’ συνδικαλιστική γραφειοκρατία, η οποία επιδιώκει τους δικούς της αντικειμενικούς σκοπούς (αδιάφορο ποιους)· ο μόνος στόχος αυτής της γραφειοκρατίας είναι η αυτοσυντήρησή της. Από την άλλη, δεν αρκεί να λέμε πως αυτά τα συνδικάτα ‘προδίδουν’ τα συμφέροντα των εντολοδόχων τους ή ότι τα ‘παζαρεύουν’ προσπαθώντας κυρίως να αποφεύγουν τις συγκρούσεις με τους κεφαλαιοκράτες και τη διαχειριστική γραφειοκρατία. Αν χρειαστεί, έρχονται πράγματι σε σύγκρουση, αλλά προκειμένου να υπερασπιστούν συντεχνιακά συμφέροντα και μετατρέποντας τις διάφορες κατηγορίες εργαζομένων σε ισάριθμα λόμπι.»[Κ. Καστοριάδης, «Η άνοδος της ασημαντότητας», εκδ. Ύψιλον]

Αλήθεια, αν έχετε το χρόνο, ψάξτε τις διακηρύξεις, το λόγο και τη δράση και άλλων ομοσπονδιών-συνδικάτων, δείτε τα όλα με τη ψυχρή ματιά της αντικειμενικότητας, βάλτε ψυχή και καρδιά στην άκρη, θα δείτε τον κύριο λόγο της μη-αποτελεσματικότητας του σημερινού συνδικαλιστικού κινήματος, που δεν είναι άλλος από τον γεγονός ότι: Οι περισσότεροι κλάδοι, έχουν τις Φωλιές τους σφόδρα Λερωμένες.

Κυριακή 14 Αυγούστου 2016

Το ΠολυΚατάστημα «Η Μεγαλόχαρη της Τήνου» [1]


Το «Ιερόν κατάστημα»: Η μεγαλόχαρη της Τήνου και η κατασκευή της Λατρείας (Μέρος 1ο)



Eνα απόγευμα πριν από λίγες εβδομάδες, καθώς ψιλοκουβεντιάζαμε με μια παρέα σ’ ένα καφενείο στη Χώρα της Τήνου, ένας περαστικός κοντοστάθηκε και μας ρώτησε τι ώρες είναι ανοιχτή η Μεγαλόχαρη.
«Ώρες καταστημάτων φυσικά» αποκρίθηκε ένας από την παρέα. Γελάσαμε βεβαίως, διότι είχαμε δει το εμπορικό πανηγύρι που κυριαρχεί στο ναό της Ευαγγελιστρίας. Περιστοιχίζεται από δεκάδες καταστήματα λατρευτικών αντικειμένων -από τις πλέον κακότεχνες εικόνες «σε προσφορά» μέχρι μπουκαλάκια για το άγιασμα- με κορυφαίο ίσως αντικείμενο τις λαμπάδες, που διαθέτουν έναν συγκλονιστικό όσο και χαρακτηριστικό κύκλο ζωής: Λαμπάδα μπορεί να αγοράσει κανείς ολόγυρα στο ναό, κυριολεκτικά παντού, σε κάθε μέγεθος ή «μπόι», κοστολογούνται δε ανάλογα με το ύψος.
Αφού την αγοράσει, προσέρχεται στο χώρο στο πλάι του ναού, όπου την εναποθέτει αναμμένη σε μια επιμήκη κατασκευή την οποία επιβλέπει ένας υπάλληλος. Όσο οι λαμπάδες ανάβουν από τη μία -καθώς άνθρωποι που έρχονται από μακριά εύχονται για αρρώστους και αγάπημένους- σβήνουν από την άλλη, κι αυτό ασταμάτητα, το πλήθος δεν σταματάει, και πετιούνται με θόρυβο σε μια μεταλλική τρύπα στον τοίχο, μ’ ένα θόρυβο σχεδόν εργοστασιακό, κλανγκ κλανγκ, για να πάνε, υποθέτω, για λιώσιμο.

Δεν ξέρω αν κάποιος θίχτηκε από μέσα του που γελάσαμε με τις «ώρες καταστημάτων». Το να αναφέρεται πάντως κανείς στη διάσημη εκκλησία του νησιού ως «κατάστημα» μόνο σύγχρονο δεν είναι και κάθε άλλο παρά ανήκει στον φίλο μας που το ξεστόμισε εκείνη τη στιγμή. Απεναντίας, ο ναός της Ευαγγελιστρίας ονομάζεται «κατάστημα» ή «ιερόν κατάστημα» τοπικά ήδη από τα μέσα του 19ου αιώνα, προκαλώντας την κριτική ή και τι χλεύη λογίων και λαογράφων που αισθάνονται ότι κάτι τέτοιο προσβάλλει τη θρησκεία, όπως λόγου χάρη ο Γεώργιος Μαζαράκης, που καταγγέλλει τη «θρησκοκέρδεια» κι επιτίθεται σε όσους αγοράζουν «ανόητα και ακάθαρτα πράγματα» στο όνομα της Ευαγγελιστρίας, «μάλλον δ’ ειπείν το «Καταστήματος», όπως εν Τήνω καλείται ο Ναός αυτής».
Η ονομασία αποτυπώνεται στο Διάταγμα του 1851, με το οποίο ο ναός ορίζεται ως «δημόσιο κατάστημα», κι εγκαταλείπεται μόνο με τη νομοθετική ρύθμιση του 1929 όταν εισάγεται η έννοια του Νομικού Προσώπου Δημοσίου Δικαίου.

Η λατρεία της Ευαγγελιστρίας στην Τήνο είναι περίπλοκο φαινόμενο. Εξετάζοντας το, μπορούμε να αντιληφθούμε τη σχέση της θρησκείας με το εμπόριο, καθώς «καθαγιάζονται» τα υλικά μέσω της ιερότητας τους, την επίδραση της Εκκλησίας στην τοπική οικονομία και την εμπλοκή της με την κρατική πολιτική, αλλά και ένα πολύ σημαντικό μέρος της κατασκευή της ελληνικής εθνικής ταυτότητας.

ΤΟ ΙΔΡΥΜΑ ΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑΣ ΚΑΙ 01 ΕΠΙΤΡΟΠΟΙ

Το Πανελλήνιο Ιερό Ίδρυμα Ευαγγελιστρίας Τήνου (ΠΠΕΤ) συστάθηκε τον Ιανουάριο του 1825 με τη δημοσίευση της Διαθήκης των Κτητόρων κι Ιδρυτών του Προσκυνήματος. Οι Κτήτορες ήταν οι Σταματέλος Καγκαδή Γεώργιος Περίδης, Αντώνιος Καλλέργης και Χατζηγεώργιος Σιώτος, οι οποίοι με πρόεδρο τον μητροπολίτη Γαβριήλ διατέλεσαν πρώτοι Επίτροποι του ναού, καθότι επί των ημερών τους βρέθηκε η περίφημη -θαυματουργή σύμφωνα με την Εκκλησία- εικόνα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, γύρω από την οποία έχει οργανωθεί η λατρεία στην Τήνο. Αυτοί συνέστησαν τη διαθήκη του Ιδρύματος της Ευαγγελιστρίας, ενώ η ελληνική πολιτεία ήδη από το 1835 χαρακτήρισε με πράξη της το ίδρυμα ως «προσκύνημα των απανταχού Ορθοδόξων» και το διέκρινε από άλλους ναούς.
Με το Βασιλικό Διάταγμα του 1851 που αναφέραμε πιο πάνω επιβεβαιώθηκε η αυτοτέλεια και το αυτοδιοίκητο του «ιερού καταστήματος», ενώ σήμερα το ίδρυμα έχει τη μορφή Νομικού Προσώπου Δημοσίου Δικαίου.

Το ίδρυμα διοικείται από δεκαμελή διοικούσα επιτροπή, η οποία προκύπτει από ένα είδος «εκλογών»: τους δέκα επιτρόπους επιλέγει τριανταπενταμελές εκλεκτορικό σώμα, που αποτελείται από τον δήμαρχο Τήνου και το δημοτικό συμβούλιο, τους πρόεδρους των τοπικών κοινοτήτων, καθώς και το επταμελές διοικητικό συμβούλιο της Αδελφότητας Τηνίων εν Αθήναις.
Η περιουσία του Ιδρύματος της Ευαγγελιστρίας προέρχεται από τα αφιερώματα των πιστών που συρρέουν για να προσκυνήσουν την εικόνα στο ναό της Παναγίας της Τήνου.

Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ 0Ι ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΕ! ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ

Σήμερα δεν είναι εφικτό να δει κανείς την εικόνα της Ευαγγελιστρίας, σκεπασμένη καθώς είναι από τάματα, προσφορές κι αφιερώματα. Μπορεί μόνο να τη λατρέψει, δίχως να τη βλέπει. Και η διοίκηση του ναού μάλλον δεν πολυστενοχωριέται γι’ αυτό. Ισως, αν μπορούσαν πιο πολλοί κοσμικοί μελετητές να εξετάσουν την περίφημη εικόνα, να απειλούνταν το αφήγημα στο οποίο στηρίζεται η αντίληψη της ιερότητας της.

Το αφήγημα αυτό, όπως το υποστηρίζει και το διαδίδει η Εκκλησία, είναι το εξής: Γεννημένη το 1752 στο χωριό Κάμπο της Τήνου, η Πελαγία μπήκε στο Μοναστήρι Κεχροβουνίου σε ηλικία 15 ετών. Την Κυριακή 9 Ιουλίου 1822, όταν η Πελαγία ήταν πλέον 73, είδε στον ύπνο της μα γυναίκα με φωτοστέφανο, η οποία της είπε ότι υπέφερε θαμμένη τόσα χρόνια κάτω από το χώμα και της ζήτησε όταν ξημερώσει να επισκεφθεί τον επίτροπο εσωτερικών υποθέσεων της Μονής και να του μεταφέρει την επιθυμία της να αποκαλυφθεί το μέγαρο της, που ήταν θαμμένο στον αγρό του Αντώνη Δωξαρά. Όταν ξύπνησε η Πελαγία, ωστόσο, είχε αμφιβολίες και δεν είπε τίποτε σε κανέναν.

Την επόμενη Κυριακή, 16 Ιουλίου 1822, η γυναίκα εμφανίστηκε και πάλι στον ύπνο της Πελαγίας και της είπε τα ίδια, αλλά η Πελαγία πάλι είχε αμφιβολίες και πάλι δεν είπε τίποτε το πρωί. Η Πελαγία αποφάσισε να δράσει όταν για τρίτη Κυριακή στη σειρά, στις 23 Ιουλίου 1822, εμφανίστηκε πάλι στον ύπνο της η γυναίκα, για την οποία είχε πλέον πειστεί ότι ήταν η Παναγία. Πήγε λοιπόν στην Ηγουμένη της, η οποία επισκέφθηκε τον επίτροπο, κι αυτός με τη σειρά του τον μητροπολίτη της Τήνου Γαβριήλ.

Ο Αντώνης Δωξαράς, στον οποίο ανήκε ο επίμαχος αγρός, έλειπε στην Κωνσταντινούπολη και η γυναίκα του αρνήθηκε να δώσει άδεια να γίνουν ανασκαφές. Εκείνη τη νύχτα, λέει το εκκλησιαστικό αφήγημα, είδε στον ύπνο της έναν άγριο φουστανελοφόρο, ο οποίος την επέπληξε. Το πρωί, έδωσε την άδεια της. Οι ανασκαφές ξεκίνησαν στις αρχές Σεπτεμβρίου 1822 αλλά δεν έφερναν αποτέλεσμα. Τελικά, η Πελαγία ζήτησε την εκ νέου βοήθεια της Παναγίας, η οποία της αποκάλυψε το ακριβές σημείο, όπου στις 30 Ιανουαρίου 1823, ο εργάτης Δημήτρης Βλάσσης χτύπησε την εικόνα της Ευαγγελιστρίας με την αξίνα του. Η Πελαγία ανακηρύχτηκε αγία το 1970 και η μνήμη της τιμάται στις 23 Ιουλίου, την ήμερα του οράματος της.

Όπως συμβαίνει συνήθως, διάφορες ενοχλητικές λεπτομέρειες έχουν απαλειφθεί από το εκκλησιαστικό αφήγημα. Κατά την Εκκλησία, λόγου χάρη, σημαντικό ρόλο στο αφήγημα της εύρεσης παίζει η «πανώλη», η οποία πλήττει το νησί.
Η επιδημία ερμηνεύεται ως θεία τιμωρία για την καθυστέρηση να βρεθεί η εικόνα και σταματά με την εύρεση της, γεγονός που συμπίπτει πράγματι με μια ύφεση της επιδημίας τον Ιανουάριο του 1823, τα ιστορικά στοιχεία δείχνουν όμως ότι η επιδημία χολέρας επανέκαμψε και διήρκεσε ως τον Ιούλιο του 1823, ένα χρόνο αργότερα.
Ή, πάλι, ενώ η εφημερίδα Τήνος αναγγέλλει, στις 31 Δεκεμβρίου του 1877, το θάνατο του Δημητρίου Βλάσση, «όστις εργάτης ων, την 30ή Ιανουαρίου 1823 ανεύρε την ενταύθα θαυματουργόν εικόνα της Ευαγγελιστρίας», υπάρχουν εκκλησιαστικά φυλλάδια που υποστηρίζουν ότι την εικόνα βρήκε ένας άλλος εργάτης, ο Εμμανουήλ Μάτσας ή Σπανός, κι άλλες πηγές προτείνουν έναν τρίτο, ονόματι Περλάκια. Ή, ακόμη, σημαντικές αμφιβολίες έχουν διατυπωθεί για το κατά πόσο η περίφημη εικόνα αντιπροσωπεύει όντως το ορθόδοξο δόγμα, καθότι από το αντίγραφο χαρακτικό της μοιάζει δυτικότροπη και όχι βυζαντινή. Και, τέλος, το αντίγραφο αυτό δεν συμφωνεί με την άλλη απεικόνιση της ιερής εικόνας, που κάνει την εμφάνιση της στην αναπαράσταση της Αγίας Πελαγίας, η οποία την κρατά στο χέρι, αν και μοιάζει κι αυτό δυτικότροπο και όχι βυζαντινό. (Πρόσβαση, σε κάθε περίπτωση, στην εικόνα, ώστε να μελετηθεί, δεν υπάρχει.)

Η ΤΗΝΟΣ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ

Η σχέση της εύρεσης της εικόνας με την Επανάσταση του 1821 είναι φανερή. Ανακαλύπτεται έναν περίπου χρόνο μετά την κήρυξη της επανάστασης, γεγονός που η Εκκλησία τονίζει υποστηρίζοντας ότι πρόκειται για «καλό οιωνό».
Η εμφάνιση μάλιστα του άγριου φουστανελοφόρου στον ύπνο της γυναίκας του Δωξαρά λειτουργεί συνδέοντας την ιερότητα της θρησκείας με τις τύχες του υπό αφύπνιση Έθνους. Αργότερα, ο Θεόδωρος Κολωκοτρώνης θα επικυρώσει εμβληματικά τη σχέση αυτή προσκυνώντας την εικόνα και προσφέροντας το δαχτυλίδι του. Οι συμβολισμοί ενισχύονται από τα κειμήλια που φυλάσσει το Ίδρυμα της Ευαγγελιστρίας, όπως η χάρτα του Ρήγα και η εικόνα από τη ναυαρχίδα του Κωνσταντίνου Κανάρη.

Πολύ περισσότερο όμως από την προσπάθεια των επαναστατημένων με τη στενή έννοια, η αναγόρευση της Τήνου σε «ιερό τόπο» έρχεται να υποστηρίξει έναν νέο εθνικισμό, την κατασκευή μιας νέας εθνικής ταυτότητας, ικανής να διεκδικήσει ένα νέο εθνικό κράτος: Οι ‘Ελληνες, σύμφωνα με αυτό τον εθνικισμό, είναι ο λαός που επί χιλιάδες χρόνια ενδημεί σε αυτήν τη γη, απευθείας απόγονος των αρχαίων Ελλήνων, γεγονός που τεκμαίρεται αν εξετάσει κανείς τις θρησκευτικές πρακτικές τους και τους τόπους τους.

Τώρα, από πού προκύπτει ότι αν εξετάσει κανείς τη χριστιανική λατρεία των Ελλήνων -και δη των Τηνίων- του 19ου αιώνα, θα ανακαλύψει την αδιάκοπη συνέχεια ενός «έθνους» από την εποχή του Ομήρου, αποτελεί ένα εύλογο ερώτημα. Κι όμως, αυτό ακριβώς επιχειρείται: Η Ορθόδοξη Εκκλησία χρίζεται, σε σχέση αλληλοεξάρτησης με την πολιτική εξουσία, τόσο την προεπαναστατική σε τοπικό επίπεδο όσο και το μετεπαναστατικό κράτος, ενός είδους «σκέπη» για το ιστορικό Έθνος των Ελλήνων. Η παραδοξότητα του να εμφανίζεται η Ορθόδοξη Εκκλησία ως θεματοφύλακας της συνέχειας ενός ελληνικού εθνικού πολιτισμού -ό,τι κι αν σημαίνει αυτό- από την αρχαιότητα και ένθεν, υιοθετείται ως αυταπόδεικτο γεγονός και συνιστά τον ιδεολογικό θεμέλιο λίθο της νεότερης Ελλάδας.

Η Τήνος -και η θαυματουργή εικόνα της- πρωτοστατεί σε αυτήν τη διαδικασία: «Η Τήνος αντικατέστησε την Δήλον…» γράφει ο Αγγελος Τανάγρας. «Απέθαναν οι παλαιοί θεοί! Κάτω από τον ουρανόν της παλαιάς λατρείας, βωμοί εκρημνίσθησαν και βωμοί ανηγέρθησαν, ναοί ηρειπώθησαν και ναοί ανεκτίσθησαν, η πίστις όμως έμεινεν η ιδία…».

Ο άγγλος περιηγητής Τζέιμς Θίοντορ Μπεντ επισημαίνει: «Όσοι υποστήριζαν τη σλαβική καταγωγή των νεότερων Ελλήνων, καλό θα ήταν να περάσουν την εορταστική εβδομάδα στην Τήνο, όπου θα πείθονταν πέρα από κάθε αμφιβολία ότι ο Έλληνας που πηγαίνει σήμερα στην Τήνο είναι απευθείας απόγονος του ‘Ελληνα που πήγαινε στη γειτονική Δήλο για να λατρέψει τους θεούς του πριν από δυο χιλιάδες χρόνια…»

Ο τήνιος ακαδημαϊκός Μάρκος Σιώτος θεωρεί ότι η Τήνος «εχαρακτηρίζετο ανέκαθεν ως νήσος ιερά» και ότι η ιερότητα αυτή «είχεν ανέκαθεν τον διττόν αυτής χαρακτήρα, ήτοι τον εθνικόν άμα και τον θρησκευτικόν».
Ο Ιωάννης Κονδυλάκης ονομάζει την Τήνο «συνεντευκτήριον των από πάσης γης Ελλήνων». Και σε φυλλάδιο του ίδιου του Ιδρύματος της Ευαγγελιστρίας απαντάται ο απίθανος συνδυασμός να περιγράφεται η Τήνος ως «νέα Ιερουσαλήμ του εκλεκτού λαού του Κυρίου» και ταυτόχρονα «νήσος ιερά, ως πάλαι ποτέ η γείτων αυτής Δήλος».

ΛΑΪΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΙΕΡΑΡΧΙΑ

Πασίγνωστη είναι, τουλάχιστον από τη διδακτική ύλη των ελληνικών σχολείων, η βύθιση της Έλλης, του ελληνικού καταδρομικού, ή «ευδρόμου» κατά την ορολογία της εποχής, από τους Ιταλούς στο λιμάνι της Τήνου τον Δεκαπενταύγουστο του 1940.

Αυτό που ίσως είναι λιγότερο γνωστό είναι πως η παρουσία της Έλλης στο λιμάνι της Τήνου δεν ήταν ασυνήθιστη ούτε αποτελούσε μέρος στρατιωτικών επιχειρήσεων. Η Έλλη δεν εκτελούσε πλέον χρέη καταδρομικού αλλά ναρκοθετικού πλοίου, βρισκόταν ωστόσο στην Τήνο για να αποδώσει τιμές στην ιερή εικόνα. Από το τέλος του 19ου αιώνα, κάθε χρόνο ένα πολεμικό πλοίο στέλνεται να αποδώσει τιμές στην Παναγία της Τήνου, γεγονός που εμβληματοποιεί τις άρρηκτες σχέσεις θρησκείας και πολιτικής.

«Κάθε χρόνον» γράφει η εφημερίδα Εστία μία μέρα μετά τη βύθιση της ‘Ελλης «[το ελληνικό κράτος] στέλλει ένα πολεμικόν πλοίον, του οποίου τα τηλεβόλα, εξαγνιζόμενα διά τον φονικόν των προορισμόν, θα χαιρετήσουν την εικόνα της Θεομήτορος με τας τιμητικάς των βολάς».
Η βύθιση της’Ελλης αποτελεί συμβολική στιγμή για την έναρξη, μετά από λίγο, του αγώνα των Ελλήνων στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και το εθνικοθρησκευτικό ιδεολόγημα σπεύδει για άλλη μια φορά να επικυρώσει τον ρόλο της ορθοδοξίας ως σκέπης του ‘Εθνους: σε πολλές πηγές γίνεται λόγος για «ανάσταση» της Έλλης και «ασέβεια» των Ιταλών που «ύβρισαν» την Παναγία, ενώ γίνεται φυσικά και επίκληση στη συνέχεια του Έθνους με τον παραλληλισμό της Θεοτόκου με τη θεά Αθηνά και της Τήνου με τη Δήλο.

Στις τρέχουσες συζητήσεις περί διαχωρισμού Κράτους και Εκκλησίας, συχνά δεν λαμβάνεται υπόψη επαρκώς το βάθος της εμπλοκής του ενός και του άλλου στο πλαίσιο της νεοελληνικής ιδεολογίας. Όχι μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία κατέστη θεματοφύλακας του «ελληνισμού», αλλά από πολύ νωρίς έγινε επίκληση σε πολιτικές εξουσίες να εγγυηθούν και να διαφυλάξουν την ορθοδοξία. Οι δύο αυτοί παράγοντες αλληλοεξαρτώνται – η δε Τήνος αποτελεί για τη νεότερη Ελλάδα το σύμβολο αυτής της αλληλοεξάρτησης.

Ένας λόγος είναι ότι η Τήνος έχει εξ αρχής ισχυρή πολιτική αποστολή: όπως υπονοεί ο Κονδυλάκης με το «συνεντευκτήριον των από πάσης γης Ελλήνων», αποτελεί τόπο συνάντησης των Ελλήνων του νεοσύστατου κράτους με όσους ζουν ακόμη εκτός επικράτειας – το δε κοινό που μοιράζονται δεν είναι φυσικά το κράτος αλλά η πίστη. Ακόμη περισσότερο, όμως, είναι τέτοιος ο σχεδιασμός -ακόμη και ο συμβολισμός- από την αρχή: ας μην ξεχνάμε ότι η Παναγία έδωσε εντολή στην Πελαγία να αναφέρει την επιθυμία της σε έναν λαϊκό, όχι σε έναν ιερέα.

Πρώτος αποδέκτης του θείου μηνύματος είναι ο Σταματέλος Καγκάδης, επίτροπος του Μοναστηριού του Κεχροβουνίου και μετά Κτήτορας κι επίτροπος του Ιδρύματος της Ευαγγελιστρίας. Ο μητροπολίτης Γαβριήλ είναι ο αμέσως επόμενος. Κοντά λοιπόν στη διοικητική αυτοτέλεια που φαίνεται να διεκδικεί εξαρχής το Ίδρυμα της Ευαγγελιστρίας, μοιάζει να υπάρχει και η πρόθεση αλληλοστήριξης μεταξύ λαϊκών αρχών και θρησκευτικής ιεραρχίας. Τη σύμπραξη «λαού» και Εκκλησίας την έχει άλλωστε επιλέξει η ίδια η Θεοτόκος.

©Του Αυγουστίνου Ζενάκου – «Unfollow» via Βαθύ Κόκκινο

πηγη Ροϊδη και Λασκαράτου Εμμονές

Σάββατο 13 Αυγούστου 2016

Παναγία Τήνου: Ράβδοι χρυσού τα -«εσύ να περπατάς στα τέσσερα»-



[«Ιερές μπίζνες Τήνου Α.Ε.»: Ράβδοι χρυσού με τα τάματα στην Παναγία]


Στη Χάρη της Θεοτόκου, ειδικά κάθε Δεκαπενταύγουστο, χιλιάδες πιστοί, που συρρέουν από κάθε γωνιά της χώρας στην Τήνο, αφήνουν ακόμα και τις βέρες τους, τους βαφτιστικούς σταυρούς τους, πολύτιμα κοσμήματα και οικογενειακά κειμήλια, με μεγάλη συναισθηματική αξία. Ο ανθρώπινος πόνος ξεδιπλώνεται στα σκαλιά της εκκλησίας της Μεγαλόχαρης, όπου ο κόσμος γονατίζει και αφήνει στην εικόνα της Παναγίας ό,τι πολυτιμότερο έχει, προσδοκώντας την ευλογία Της, για να γιατρευτεί και να προστατευτεί από σοβαρά προβλήματα υγείας.

Του Γιώργου Λεβέντη – εφημερίδα ©ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

Τα τάματα, όμως, δεν μένουν στον ναό, όπως πιστεύουν αυτοί που τα αφήνουν εκεί, αλλά όταν κλείνουν οι πόρτες ξεκινάει ένας άριστα οργανωμένος μαραθώνιος για να λιώσουν και να μετατραπούν σε πλάκες χρυσού.

Τα «Π» φέρνουν σήμερα στο φως της δημοσιότητας τα ντοκουμέντα της «χρυσής» μπίζνας με τα μυθικής αξίας αναθήματα της Τήνου, η οποία αποκαλύφθηκε λόγω μιας ύποπτης βαλίτσας που βρέθηκε στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος».

Συγκεκριμένα, πριν από λίγες ημέρες, στις 8 του μηνός, οι τελωνειακοί υπάλληλοι του αεροδρομίου μπλόκαραν αποσκευή μέσα στην οποία κρύβονταν επτά πλάκες χρυσού. Ο επιβάτης, με τα αρχικά Κ.Μ., ταξίδευε από την Τουρκία και δήλωσε στους έκπληκτους υπαλλήλους ότι ο χρυσός προερχόταν από λιωμένα τάματα στη Μεγαλόχαρη. Η πολύτιμη αποσκευή κρατήθηκε από τους τελωνειακούς, καθώς έλειπαν ορισμένα παραστατικά που ο ελεγχόμενος διαβεβαίωσε ότι θα προσκόμιζε.

Στην «απόδειξη παραλαβής αποσκευών επιβάτου» που αποκαλύπτουν τα «Π» αναφέρονται τα πλήρη στοιχεία του εμπόρου πολύτιμων μετάλλων από την Κρήτη, καθώς και ότι κρατήθηκε στο αεροδρόμιο «βαλίτσα περιέχουσα επτά πλάκες χρυσού, βάρους 7 κιλών και 82 γραμμαρίων».

Πριν από τον 15Αύγουστο
Το συμφωνητικό μεταξύ του Πανελλήνιου Ιερού Ιδρύματος Ευαγγελιστρίας Τήνου και του εμπόρου που υπογράφηκε δύο ημέρες πριν από τον Δεκαπενταύγουστο και την κοσμοσυρροή στην Τήνο, στις 13/8/2015, περιγράφει λεπτομερώς τους όρους του «χρυσού» deal.

«Η ως ανωτέρω ορισθείσα ποσότητα είκοσι ενός (21) κιλών καθαρού χρυσού θα παραδοθεί από τον δεύτερο συμβαλλόμενο σε είκοσι ένα (21) ράβδους, βάρους ενός (1) κιλού εκάστη, κάθε μία από τις οποίες θα φέρει σφραγισμένη κατά τη χύτευση την αρίθμηση και την πιστοποίηση του διεθνώς αναγνωρισμένου χυτηρίου NADIR, μέλους του London Bullion Market, και θα συνοδεύεται απαραίτητα από πιστοποιητικά έγγραφα που θα βεβαιώνουν τη γνησιότητά της».

Για την ανταλλαγή του χρυσού στήνεται μια ολόκληρη επιχείρηση, με αυστηρά χρονοδιαγράμματα. «Η παράδοση των ράβδων κράματος και η παραλαβή των ράβδων καθαρού χρυσού θα πραγματοποιηθεί στα γραφεία του ΠΙΙΕΤ τμηματικά σε τρεις φάσεις, κατά το χρονικό διάστημα από την υπογραφή της παρούσας σύμβασης έως 25 Αυγούστου, σε ημέρες και ώρες που θα καθορισθούν για λόγους ασφαλείας μεταξύ των δύο συμβαλλομένων, ως εξής: Α) Ο δεύτερος συμβαλλόμενος θα παραλαμβάνει μία (κατά σειρά) ράβδο κράματος κάθε φορά, έχοντας υποχρέωση εντός 72 ωρών να επιστρέφει παραδίδοντας επτά (7) ράβδους καθαρού χρυσού του ενός (1) κιλού εκάστη, πιστοποιημένες σύμφωνα με το άρθρο 1 του παρόντος, οπότε και θα παραλαμβάνει την επόμενη κατά σειρά ράβδο κράματος».

Μάλιστα, για την ανταλλαγή ο έμπορος καλείται να καταβάλει ως εγγύηση ποσό 200.000 ευρώ, που φυλάσσεται σε χρηματοκιβώτιο για την περίπτωση που κάτι πάει στραβά. «Η ως άνω διαδικασία θα πραγματοποιηθεί υπό τους ίδιους ακριβώς όρους και για τις τρεις ράβδους κράματος, μέχρι δηλαδή ο πρώτος συμβαλλόμενος να παραδώσει και τις τρεις ράβδους κράματος στον δεύτερο συμβαλλόμενο, ο δε τελευταίος να έχει παραδώσει στον πρώτο συμβαλλόμενο τη συνολική ποσότητα των (21) κιλών καθαρού και ως άνω πιστοποιημένου χρυσού. Β) Ο δεύτερος συμβαλλόμενος, προσερχόμενος για την παραλαβή της πρώτης κατά σειρά ράβδου, θα καταθέσει στο ΠΙΙΕΤ ως εγγύηση για την καλή εκτέλεση της παρούσας σύμβασης το ποσό των διακοσίων χιλιάδων (200.000) ευρώ σε μετρητά, το οποίο με ευθύνη του ΠΙΙΕΤ θα φυλαχθεί σε χρηματοκιβώτιο και θα παραδοθεί στον δεύτερο συμβαλλόμενο μετά την ομαλή ολοκλήρωση και των τριών σταδίων της διαδικασίας, με βάση την οποία πρέπει να έχει παραδώσει στο ΠΙΙΕΤ τη συνολική ποσότητα των (21) κιλών καθαρού και πιστοποιημένου χρυσού. Η ως άνω εγγύηση των διακοσίων (200.000) ευρώ, σε περίπτωση παράβασης των όρων εκτέλεσης της παρούσας σύμβασης που αφορούν στη διαδικασία, στις προϋποθέσεις και στους όρους παράδοσης των ράβδων κράματος και παραλαβής των ράβδων καθαρού χρυσού, θα εκπέσει εξολοκλήρου υπέρ του Πανελληνίου Ιερού Ιδρύματος Ευαγγελιστρίας Τήνου, η δε εκτέλεση της σύμβασης θα διακοπεί αυτοδίκαια».

Ο χρυσός αγοράζεται τελικά από την Τράπεζα της Ελλάδος και το Ιδρυμα της Τήνου παίρνει μετρητά. Ωστόσο, μέχρι να γίνει αυτό, η γνησιότητα των ράβδων μπορεί να αμφισβητηθεί. «Η παραλαβή των ράβδων από τον πρώτο συμβαλλόμενο δεν συνεπάγεται την οριστική αποδοχή της γνησιότητας των ράβδων και την αποδοχή της συμφωνηθείσας περιεκτικότητάς τους σε καθαρό χρυσό, καθώς δικαιούται να αξιώσει κάθε ανάλογη αποζημίωση από τον δεύτερο συμβαλλόμενο, σε περίπτωση που σε μεταγενέστερο χρόνο, μέχρι και την αγορά των ράβδων από την Τράπεζα της Ελλάδος, διαπιστωθεί διαφοροποίηση από αυτά που συμφωνήθηκαν και πιστοποιήθηκαν όσον αφορά το βάρος των είκοσι ενός (21) κιλών καθαρού χρυσού που πρέπει να περιέχουν οι ράβδοι που θα παραδοθούν από τον δεύτερο συμβαλλόμενο«.

Τι αναφέρει το συμφωνητικό που έχουν υπογράψει
Τα τάματα στην Παναγία, όπως φαίνεται, λιώνουν και γίνονται αρχικά ράβδοι κράματος, οι οποίες στη συνέχεια παραδίδονται στους εμπόρους, που τις μεταφέρουν σε χυτήρια του εξωτερικού, εν προκειμένω στην Τουρκία, ώστε να μετατραπούν σε καθαρό χρυσό και να επιστρέψουν στην Τήνο.

Τα «Π» αποκαλύπτουν και το συμφωνητικό που έχει συνάψει με συγκεκριμένο έμπορο πολύτιμων μετάλλων ο νόμιμος εκπρόσωπος του Πανελληνίου Ιδρύματος Ευαγγελίστριας Τήνου για την επεξεργασία «ράβδων κράματος χρυσού, οι οποίες προέρχονται από τήξη δωρηθέντων τιμαλφών ακατάλληλων για ιερή χρήση». Για την ακρίβεια, αντικείμενο της συμφωνίας είναι η «ανταλλαγή ράβδων κράματος χρυσού από τηχθέντα τιμαλφή με ράβδους καθαρού χρυσού διεθνώς αναγνωρίσιμης πιστοποίησης».

Ο έμπορος, δηλαδή, παραλαμβάνει τις ράβδους κράματος και παραδίδει χρυσό υψηλής ποιότητας. «Ο δεύτερος συμβαλλόμενος θα παραδώσει καθαρό χρυσό διεθνώς αναγνωρίσιμης πιστοποίησης, αποδεκτής μορφής, για αγορά από την Τράπεζα της Ελλάδος, συνολικού βάρους είκοσι ενός (21) κιλών, και θα παραλάβει τις κατά τα ανωτέρω τρεις (3) ράβδους κράματος χρυσού που κατέχει ο πρώτος συμβαλλόμενος και για τις οποίες έχει πραγματοποιήσει ανάλυση περιεκτικότητας σε καθαρό χρυσό από δείγματα που έλαβε, με βάση τα οποία και υπέβαλε την προσφορά του. Σύμφωνα με την ανωτέρω ανάλυση που πραγματοποίησε ο δεύτερος συμβαλλόμενος, οι τρεις ράβδοι κράματος έχουν μέση περιεκτικότητα σε καθαρό χρυσό 510/1.000, περιεκτικότητα αποδεκτή και από τον πρώτο συμβαλλόμενο με βάση δύο προγενέστερες αναλύσεις που έχει στη διάθεσή του«.

Στη συμφωνία προβλέπεται και μερίδιο για τον έμπορο: «Το συνολικό βάρος των δειγμάτων από τις τρεις ράβδους που παρέλαβε ο δεύτερος συμβαλλόμενος και ανέρχεται σε είκοσι (20) γραμμάρια δεν θα επιστραφεί, αφού αποτελεί μέρος του συνολικού βάρους των τριών ράβδων κράματος που δικαιούται να παραλάβει, μόλις παραδώσει τον ως άνω συμφωνηθέντα καθαρό χρυσό«.

Και έκδοση παραστατικών

Στο συμφωνητικό μεταξύ του εμπόρου και του ΠΙΙΕΤ αναφέρεται ότι ο πρώτος είναι υποχρεωμένος να τηρήσει το γράμμα του νόμου σε επίπεδο παραστατικών: «Ο δεύτερος συμβαλλόμενος, τόσο για τη μεταφορά και την παράδοση των ράβδων καθαρού χρυσού όσο και για την παραλαβή και τη μεταφορά των ράβδων κράματος χρυσού, οφείλει να εκδώσει τα κατά περίπτωση νόμιμα παραστατικά. Το ΠΙΙΕΤ είναι νόμιμος κάτοχος των, κατά τα ανωτέρω, ράβδων κράματος χρυσού, οι οποίες προέρχονται από τήξη δωρηθέντων τιμαλφών ακατάλληλων για ιερή χρήση, για τα οποία έχουν εκδοθεί τα απαραίτητα γραμμάτια παραλαβής και λογιστικής χρέωσής τους στα επίσημα βιβλία του Λογιστηρίου«.

Για τον εντοπισμό της βαλίτσας με τις επτά πλάκες χρυσού στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» ενημερώθηκαν όλες οι αρμόδιες Αρχές, καθώς ο έμπορος δεν είχε μαζί του όλα τα απαραίτητα παραστατικά, ενώ ερωτήματα προκαλεί και το γεγονός ότι το πολύτιμο φορτίο έφτασε στην Ελλάδα κρυμμένο σε βαλίτσα.

πηγη Ροϊδη και Λασκαράτου Εμμονές

Η ΜΗ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΘΕΩΝ ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΕΣ



 Κοινή σε όλους τους Έλληνες ήταν η αποστροφή προς το δουλικό φρόνημα και έθος των βαρβάρων να γονυπετούν, εδαφιαίως μάλιστα, ενώπιον των βασιλέων και των αρχόντων τους. Και όχι μόνον ενώπιων αυτών, αλλά και αυτών ακόμη των θεών τους.

Η μη προσκύνηση των θεών από τους Έλληνες μαρτυρείται μεταξύ των άλλων και από τον Αριστοφάνη (Όρνιθες, στίχ. 690-91: Πισθέταιρος: «Και δε θα πηγαίναμε στους Δελφούς… για να προσφέρουμε θυσία, παρά θα στεκόμαστε όρθιοι… και θα δεόμαστε σηκώνοντας τα χέρια…»).

Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες, ενώπιων των αγαλμάτων των θεών τους, και ευθυτενείς είναι και τους κοιτάζουν κατευθείαν στα μάτια.

Σκυμμένους θα συναντήσεις τους Έλληνες μόνον προκειμένου να ριχθούν σε αγώνα δρόμου ή να ρίξουν δίσκο (βλέπε δισκοβόλο).

Ποτέ για να προσκυνήσουν!

ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ Μέρος Πρώτο Τα των Ελλήνων Νόμιμα  

πηγη toixo-toixo.blogspot.gr/

Πέμπτη 11 Αυγούστου 2016

Οι Ελληνες το χαμηλότερο I.Q. στην Ευρώπη! Η έρευνα που επαλήθευσε το προφανές…



        Η έρευνα των επιστημόνων επαλήθευσε το προφανές   Στην περίπτωση των Ελλήνων, οι επιστήμονες κοπίασαν αδίκως ώστε να εντοπίσουν το αυτονόητο: Oι Έλληνες κατατάσσονται στους ευρωπαίους με το χαμηλότερο I.Q. (μόλις 92), πίσω από λαούς όπως οι Ιταλοί (102) ή οι Πολωνοί (99) ή οι Βούγλαροι (93).

Aυτό προκύπτει από έρευνα του Βρετανού ψυχολόγου Dr. Richard Lynn, του Φινλανδού πολιτικού επιστήμονα Dr. Tatu Vanhanen και του Ολλανδού ψυχολόγου Dr. Jelte Wicherts. Οι επιστήμονες ανέλυσαν τις μελέτες IQ από 113 χώρες.



O μύθος του «τετραπέρατου Έλληνα» δείχνει να έχει καταρρεύσει πλήρως, αφού ο εθνικός δείκτης ευφυΐας βρίσκεται πίσω από πολίτες χωρών όπως το Καζακστάν ή το Βιετνάμ. Στις τρείς πρώτες θέσεις φιγουράρουν χώρες της Ασίας, όπως η Σιγκαπούρη (1η), η Νότιος Κορέα (2η) και η Ιαπωνία (3η), ενώ στις τελευταίες η Ισημερινή Γουινέα στην κεντρική Αφρική (133η), η Αγία Λουκία, ένα μικρό νησιωτικό κράτος της Ανατολικής Καραϊβικής (132η) και η Μοζαμβίκη στην νοτιοανατολική Αφρική (131η).  





Ενδεικτικά, Αμερικάνοι και  Ρώσοι συναγωνίζονται σε εξυπνάδα με τους πρώτους να έχουν έναν βαθμό περισσότερο (98 έναντι 97), ενώ οι χώρες που οι πολίτες τους βρίσκονται πάνω από το 100 μέσο όρο, είναι οι Σιγκαπούρη, Νότια Κορέα , Ιαπωνία, Ιταλία, Ισλανδία, Μογγολία, Ελβετία, Αυστρία, Κίνα, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Νορβηγία και Ηνωμένο Βασίλειο (Αγγλία). \

Την ίδια βαθμολογία με τους Έλληνες (92), συγκέντρωσαν οι Ιρλανδοί και οι Μαλαισιανοί. Δείτε αναλυτικά τον πίνακα:

Countries are ranked highest to lowest national IQ score.
Rank
Country
Ι.Q
1 Singapore 108
2 South Korea 106
3 Japan 105
4 Italy 102
5 Iceland 101
5 Mongolia 101
6 Switzerland 101
7 Austria 100
7 China 100
7 Luxembourg 100
7 Netherlands 100
7 Norway 100
7 United Kingdom 100
8 Belgium 99
8 Canada 99
8 Estonia 99
8 Finland 99
8 Germany 99
8 New Zealand 99
8 Poland 99
8 Sweden 99
9 Andorra 98
9 Australia 98
9 Czech Republic 98
9 Denmark 98
9 France 98
9 Hungary 98
9 Latvia 98
9 Spain 98
9 United States 98
10 Belarus 97
10 Malta 97
10 Russia 97
10 Ukraine 97
11 Moldova 96
11 Slovakia 96
11 Slovenia 96
11 Uruguay 96
12 Israel 95
12 Portugal 95
13 Armenia 94
13 Georgia 94
13 Kazakhstan 94
13 Romania 94
13 Vietnam 94
14 Argentina 93
14 Bulgaria 93
15 Greece 92
15 Ireland 92
15 Malaysia 92
16 Brunei 91
16 Cambodia 91
16 Cyprus 91
16 FYROM 91
16 Lithuania 91
16 Sierra Leone 91
16 Thailand 91
17 Albania 90
17 Bosnia and Herzegovina 90
17 Chile 90
17 Croatia 90
17 Kyrgyzstan 90
17 Turkey 90
18 Cook Islands 89
18 Costa Rica 89
18 Laos 89
18 Mauritius 89
18 Serbia 89
18 Suriname 89
19 Ecuador 88
19 Mexico 88
19 Samoa 88
20 Azerbaijan 87
20 Bolivia 87
20 Brazil 87
20 Guyana 87
20 Indonesia 87
20 Iraq 87
20 Myanmar (Burma) 87
20 Tajikistan 87
20 Turkmenistan 87
20 Uzbekistan 87
21 Kuwait 86
21 Philippines 86
21 Seychelles 86
21 Tonga 86
22 Cuba 85
22 Eritrea 85
22 Fiji 85
22 Kiribati 85
22 Peru 85
22 Trinidad and Tobago 85
22 Yemen 85
23 Afghanistan 84
23 Bahamas, The 84
23 Belize 84
23 Colombia 84
23 Iran 84
23 Jordan 84
23 Marshall Islands 84
23 Micronesia, Federated States of 84
23 Morocco 84
23 Nigeria 84
23 Pakistan 84
23 Panama 84
23 Paraguay 84
23 Saudi Arabia 84
23 Solomon Islands 84
23 Uganda 84
23 United Arab Emirates 84
23 Vanuatu 84
23 Venezuela 84
24 Algeria 83
24 Bahrain 83
24 Libya 83
24 Oman 83
24 Papua New Guinea 83
24 Syria 83
24 Tunisia 83
25 Bangladesh 82
25 Dominican Republic 82
25 India 82
25 Lebanon 82
25 Madagascar 82
25 Zimbabwe 82
26 Egypt 81
26 Honduras 81
26 Maldives 81
26 Nicaragua 81
27 Barbados 80
27 Bhutan 80
27 El Salvador 80
27 Kenya 80
28 Guatemala 79
28 Sri Lanka 79
28 Zambia 79
29 Congo, Democratic Republic of the 78
29 Nepal 78
29 Qatar 78
30 Comoros 77
30 South Africa 77
31 Cape Verde 76
31 Congo, Republic of the 76
31 Mauritania 76
31 Senegal 76
32 Mali 74
32 Namibia 74
33 Ghana 73
34 Tanzania 72
35 Central African Republic 71
35 Grenada 71
35 Jamaica 71
35 Saint Vincent and the Grenadines 71
35 Sudan 71
36 Antigua and Barbuda 70
36 Benin 70
36 Botswana 70
36 Rwanda 70
36 Togo 70
37 Burundi 69
37 Cote d’Ivoire 69
37 Ethiopia 69
37 Malawi 69
37 Niger 69
38 Angola 68
38 Burkina Faso 68
38 Chad 68
38 Djibouti 68
38 Somalia 68
38 Swaziland 68
39 Dominica 67
39 Guinea 67
39 Guinea-Bissau 67
39 Haiti 67
39 Lesotho 67
39 Liberia 67
39 Saint Kitts and Nevis 67
39 Sao Tome and Principe 67
40 Gambia, The 66
41 Cameroon 64
41 Gabon 64
41 Mozambique 64
42 Saint Lucia 62
43 Equatorial Guinea 59

Τρίτη 9 Αυγούστου 2016

Ο Δίας επιστρέφει στον θρόνο του: Αναδημιουργία ενός από τα 7 Θαύματα του αρχαίου κόσμου μέσω 3D printing.




Το Χρυσελεφάντινο Άγαλμα του Ολυμπίου Διός, που φτιάχτηκε από τον Φειδία τον 5ο αιώνα π.Χ και δέσποζε στον ναό του Δία στην Ολυμπία ήταν ένα από Επτά Θαύματα του αρχαίου κόσμου, μέχρι τον 5ο αιώνα μ.Χ οπότε και καταστράφηκε. Ωστόσο, σε μια σπάνια περίπτωση όπου το υπερσύγχρονο συναντά το αρχαίο, ο Δίας επιστρέφει στον θρόνο του, μέσω της 3D εκτύπωσης και των τεχνολογικών μέσων της Stratasys.

Η νέα αυτή «έκδοση» του αγάλματος, που κατασκευάστηκε μέσω 3D printing (τρισδιάστατης εκτύπωσης) θα είναι το βασικό έκθεμα μιας νέας έκθεσης στο Millenium Gate Museum της Ατλάντα, που λαμβάνει χώρα με την ευκαιρία των Ολυμπιακών του Ρίο. Με τίτλο «The Games: Ancient Olympia to Atlanta to Rio», η έκθεση αρχίζει στις 20 Αυγούστου και διαρκεί μέχρι τις 2 Ιανουαρίου 2017, και περιλαμβάνει πολλά αρχαιοελληνικά εκθέματα.

zeus

Το αυθεντικό άγαλμα σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε στον ναό μέσα σε διάστημα μεγαλύτερο μίας δεκαετίας. Ήταν φτιαγμένο από χρυσό, ελεφαντόδοντο, έβενο και πολύτιμους λίθους. Η έκδοση της Stratasys είναι μικρότερη, αλλά σίγουρα αποτελεί φόρο τιμής, καθώς βασίζεται σε μια εικόνα του αυθεντικού αγάλματος η οποία μετετράπη σε αρχείο CAD μέσω ειδικού λογισμικού 3D modeling. Το άγαλμα φτιάχτηκε μέσω της τεχνικής additive manufacturing, με εκτυπωτή Stratasys Fortus 900mc, που επιτρέπει την εκτύπωση μικρών και μεγάλων αντικειμένων με μεγάλη ακρίβεια. Η συγκεκριμένη τεχνολογία, όπως τονίζει η εταιρεία, είναι η μόνη αυτή τη στιγμή που επιτρέπει τη χρήση θερμοπλαστικών παραγωγής για τα πιο ανθεκτικά τμήματα.

zeus

«Σε όλη την ιστορία υπάρχουν παραδείγματα όπου τα πλέον πολύτιμα έργα τέχνης καταστρέφονται ή σπάνε. Στο παρελθόν, αυτό σήμαινε ότι τα αντικείμενα αυτά χάνονταν για πάντα. Για αυτό και επενδύουμε τόσο πολύ στην καλλιτεχνική αξία του 3D printing» λέει ο Τζέρεμι Κόμπους, διευθυντής του Gate Museum. «Μαζί με τη Stratasys και τους εκπαιδευτικούς του Kennesaw State University ελπίζουμε να δώσουμε δημιουργήματα που πολύ λίγοι επιχείρησαν να υλοποιήσουν».