Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2017

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ: MIA ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ


ΠΩΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΑΝ ΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ ΤΑ ΔΙΑΦΟΡΑ
«ΑΓΙΑ» ΛΕΙΨΑΝΑ ΤΟΥ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Η ιστορική επιστήμη καθόρισε με βεβαιότητα ότι ο Ιησούς Χριστός, που τάχα ίδρυσε το χριστιανισμό, δεν υπήρξε ποτέ στην πραγματικότητα, ότι είναι φανταστικό πρόσωπο.

Οι κληρικοί υποστηρίζουν ωστόσο ότι αυτός έζησε πραγματικά κάποτε στη γη. Ανάμεσα στα διάφορα «επιχειρήματα» που οι κληρικοί χρησιμοποιούν για ν’ αποδείξουν ότι ο Ιησούς ήταν ιστορικό πρόσωπο, σημαντικό μέρος κατέχουν τα πολυάριθμα «άγια» λείψανα που τάχα απόμειναν απ’ τον Ιησού.

Αυτά τα «άγια» λείψανα» διατηρήθηκαν, πολλά διατηρούνται και σήμερα ακόμη σε διάφορες εκκλησίες, ασκητεία και μοναστήρια καθολικά και ορθόδοξα, και οι ντόπιοι παπάδες τα δείχνουν στους πιστούς για να τα προσκυνήσουν. Και οι εκκλησίες βγάζουν τεράστια εισοδήματα. Όλα αυτά τα «άγια λείψανα» κατασκευάστηκαν από τους κληρικούς, που ποντάρουν πάνω στην απλοϊκότητα των πιστών.

Τί «απόχτησαν», δηλαδή τί κατασκεύασαν οι κληρικοί;

Κατά πρώτο λόγο, «ανακάλυψαν» στην Παλαιστίνη, κοντά στη Βηθλεέμ, τη σπηλιά όπου γεννήθηκε ο Χριστός και τη μετέτρεψαν σε προσοδοφόρο ναό. Στην πραγματικότητα, αυτό το σπήλαιο είχε χρησιμεύσει πριν ακόμα απ’ τον χριστιανισμό, σαν ιερό του συριανο-φοινικικού θεοί Άδωνη και, ακόμη πρωτύτερα, της βαβυλωνιακής θεότητας Ταμμούζ.

Ανάμεσα στα «αγία λείψανα» που συνδέονται με τη γέννηση και την παιδική ηλικία του Ιησού, οι παπάδες απόχτησαν τρία αντίτυπα απ’ τον «άγιο αφαλό» του Ιησού, που τάχα κόψανε κατά τη γέννηση του. Δυο αντίτυπα απ’ αυτόν τον αφαλό τα έδειχναν στους πιστούς των γαλλικών πόλεων Κλερμόντ και Σαλόν.
Το τρίτο αντίτυπο, κομμένο στα δυο, λατρεύεται και σήμερα ακόμη στη Ρώμη, στον καθεδρικό ναό Λατεράν και στην εκκλησία της αγίας Μαρίας. Επίσης στη Ρώμη, στην εκκλησία του αγίου Παύλου, οι κληρικοί δείχνουν στους πιστούς τα «αγία σπάργανα» του βρέφους Ιησού.
 Ένα άλλο αντίτυπο απ’ αυτά τα σπάργανα διατηρείται στον καθεδρικό ναό της πόλης Άαχεν το καλοκαίρι του 1930, οι ντόπιοι κληρικοί τα εκθέσανε επίσημα για να τα προσκυνήσουν όλοι οι πιστοί, αλλά δεν είχαν και πολύ μεγάλη επιτυχία.

Στο σπήλαιο της Βηθλεέμ, οι παπάδες δείχνουν το παχνί, όπου κοιμήθηκε το βρέφος Ιησούς. Στη Ρώμη, στην εκκλησία της μεγάλης Μαρίας, δείχνουν ένα άλλο «παχνί» του Ιησού.
Στην εκκλησία του Ευαγγελισμού στη Μόσχα υπήρχαν κάποτε, μα και σε πολλές εκκλησίες της Δύσης, δείχνουν ακόμη, ορισμένες «πέτρες από το παχνί του Ιησού».

Οι παπάδες έδειχναν στους πιστούς και τα «άγια άχυρα» που ήταν τάχα στο παχνί κάτω από το βρέφος Ιησούς. Αυτά τα άχυρα τα έδειχναν οι παπάδες και στην πόλη Γένουα (Ιταλία) και σε μερικές εκκλησίες της Λωρένης.

Σύμφωνα με τα ευαγγέλια, του Ιησού, σαν εβραίος, που ήταν του είχαν κάνει περιτομή αμέσως μετά τη γέννηση. Οι παπάδες «απόχτησαν» δεκαεφτά αντίτυπα από το «πετσάκι της περιτομής» του Χριστού.
Αυτά τα αντίτυπα διατηρήθηκαν, μερικά διατηρούνται και σήμερα στη Γαλλία, στις εκκλησίες των πόλεων Κλερμόντ, Λάνγκρ, σε μια εκκλησία της Αμβέρσας (Ολλανδία), στη Χελντερσάιμ (Γερμανία), στον καθεδρικό ναό Λατεράν της Ρώμης και σ’ άλλα μέρη.

Στην Κομπιένη (Γαλλίας), στην εκκλησία του αγίου Κορνηλίου διατηρείται το μαχαίρι με το οποίο τάχα έκαναν την περιτομή του Ιησού και στην εκκλησία της Ρώμης του Αγ. Ιακώβου-Μπόργκο, δείχνουν την πέτρα πάνω στην οποία έγινε τάχα η περιτομή.

Οι παπάδες κατόρθωσαν ακόμα να πιάσουν και τις αχτίνες του άστρου της Βηθλεέμ που τάχα έλαμψε κατά τη γέννηση του Ιησού. Μερικές απ’ αυτές τις ακτίνες τις έδειχναν άλλοτε στην Ιερουσαλήμ, άλλες βρίσκονταν στον καθεδρικό ναό Λατεράν, τον τελευταίο, όμως, καιρό δεν ξέρω γιατί οι παπάδες δεν τις δείχνουν πια.
Πάρα είναι ολοφάνερη η παπαδίστικη αυτή απάτη!

Δυο αντίτυπα της κούνιας του Ιησού διατηρούνται — ένα στην εκκλησία της Μεγάλης Μαρίας στη Ρώμη, το άλλο στην Ιερουσαλήμ, στο μουσουλμανικό τζαμί της πλατείας «Αγία των Αγίων». Στην ίδια εκκλησία της Ρώμης δείχνουν το πουκαμισάκι του βρέφους Ιησού, ένα δεύτερο αντίτυπο, διατηρούνταν κάποτε στη Γεωργία, στο μοναστήρι της Θεοτόκου, στη Μάρτβιλλ.
Στο «σπιτάκι της Θεοτόκου» στην ιταλική πόλη Λορέττο, δείχνουν τη γαβάθα όπου τάχα έφαγε το βρέφος- Ιησούς κουρκούτι.

Οι καλόγηροι στο μοναστήρι του Αγίου Μένταρντ της Σουασσόν καυχιούνταν ότι τάχα είχαν στην κατοχή τους ένα δόντι γάλατος του Ιησού.
Στον καθεδρικό ναό της Κλερμόντ διατηρούνται τα νύχια και τα μαλλιά του Ιησού. Μερικές τρίχες απ’ αυτά τα μαλλιά έδειχναν επίσης στη Σαρτρ και στο Νομούρ.
 Ένας παπάς της  πόλης Γένουας καυχιόταν ότι τάχα έφερε από τη Βηθλεέμ, μέσα σε μποτίλια, λίγη «ανάσα» του Ιησού.

Όλα αυτά τα «αγία λείψανα», που κατασκευάστηκαν από τους παπάδες, συνδέονται με τη γέννηση και. την παιδική ηλικία του Ιησού. Δεν είναι λιγότερα τα «αγία λείψανα» που κατασκευάστηκαν και για τα επόμενα χρόνια της ζωής του.

Έτσι οι παπάδες έδειχναν και δείχνουν δεκατέσσαρες στάμνες από το γάμο της Κανά της Γαλιλαίας, όπου (σύμφωνα με την ευαγγελική αφήγηση) ο Ιησούς μετάτρεψε τάχα το νερό σε κρασί.
Απ’ αυτές τις στάμνες, μια έχει εκτεθεί στην Πίζα, άλλη στη Ραβένα, η τρίτη στη Βενετία, η τέταρτη στη Βολωνία, η πέμπτη στην Κολωνία, η έκτη στο Παρίσι  κ.λπ.
Εκτός από τα ολόκληρα δοχεία, οι παπάδες, εκθέτουν και διάφορα, κομματάκια απ’ αυτά τα δοχεία.

Στις εκκλησίες Μαρία Νουόβα και Άγιος Θωμάς της Ρώμης, καθώς και στο
Σαν Σαλβαντόρ και στο ιερό του Έσκουριάλ της Ισπανίας, δείχνουν τα υπολείμματα των «πέντε άρτων» με τους οποίους τάχα ο Ιησούς έκανε να χορτάσει, κατά θαυματουργό τρόπο, ένα μεγάλο πλήθος.

Στον καθεδρικό ναό της Μασσαλίας έδειχναν κομμάτια «ψητού ψαριού» που τάχα υπήρχαν εκεί όταν γίνηκε αυτό το θαύμα.
Οι παπάδες του καθεδρικού ναού του Αγίου Μάρκου της Βενετίας καυχιούνται ότι έχουν στην κατοχή τους το τραπέζι πάνω στο οποίο ο Ιησούς μοίρασε τάχα στο πλήθος το ψωμί και τα ψάρια.

Οι παπάδες της Κολωνίας δείχνουν τον «ποδόγυρο του μαντύα» του Ιησού Χριστού, που τάχα αγγίζοντας τον γιατρεύτηκε, κατά θαυματουργό τρόπο, η γυναίκα που έπασχε από αιμορραγία.

Στο καθεδρικό ναό της πόλης Δουβλίνο (Ιρλανδία) διατηρείται το ραβδί που τάχα κρατούσε ο Ιησούς όταν όδευε.
Στον καθεδρικό ναό Λατεράν διατηρείται ένα ζευγάρι υποδήματα του Ιησού και στο ιερό της Εσκούριαλ — ένα ζευγάρι «άγια» σαντάλια του Ιησού.

Οι παπάδες κατάφεραν, επίσης, να μαζέψουν τα «αγία δάκρυα» που έχυσε ο Ιησούς σε διάφορες περιστάσεις.
Ένα απ’ αυτά τα δάκρυα έφερνε τεράστια εισοδήματα κάθε χρόνο στους παπάδες της πόλης Βαντόμ (Γαλλία).

Οι παπάδες της Κωνσταντινούπολης έδειχναν, ως τα μισά του XIV αιώνα, μια «αυτόγραφη επιστολή» του Ιησού Χριστού προς τον βασιλιά Αβγάρ της Έδεσσας. Ένα δεύτερο αντίτυπο αυτής της επιστολής διατηρείται μέχρι σήμερα στο παπικό μέγαρο του Βατικανού.

Επίσης στη Ρώμη, στην εκκλησία του αγίου Πέτρου και στην εκκλησία του Αγ. Σιλβέστρου, έχουν εκτεθεί δυο πορτραίτα του Ιησού, που λέγεται ότι τάχα τα έστειλε ο ίδιος στο βασιλιά Αβγάρ. Τα πορτραίτα αυτά τάχα δεν τά ‘φτιαξε χέρι ανθρώπου, αλλά είναι θαυματουργά.
Ένα τρίτο αντίτυπο του ίδιου πορτραίτου διατηρείται στη Γένουα. το τέταρτο εξαφανίστηκε όταν λεηλατήθηκε ο καθεδρικός ναός της Μτσχέτα (Γεωργίας) από τους Πέρσες, τον XVII αιώνα.
Το πέμπτο αντίτυπο το κλέψανε οι σταυροφόροι, τότες που λεηλάτησαν την Κωνσταντινούπολη, στα 1204, και βυθίστηκε στη Μεσόγειο θάλασσα, μαζί με το καράβι που το μετάφερνε.

Στην εκκλησία του Ευαγγελισμού στη Μόσχα, στην κιβωτό των παθών του Σωτήρος, φύλαγαν «τρίχες απ’ τα γένια του Χριστού». Ένα μέρος απ’ τα γένια του Χριστού (μαζί με τον αφαλό του, τα νύχια και τα μαλλιά) φυλάγονταν επίσης κάποτε στον καθεδρικό ναό της Κλερμόντ (Γαλλίας).

Στον καθεδρικό ναό Λατεράν δείχνουν ακόμη και το μέγεθος του αναστήματος του Χριστού.
Στην εκκλησία του αγίου Πέτρου στη Ρώμη δείχνουν επίσης, την κολώνα και το σιδερένιο κιγκλίδωμα όπου τάχα είχε στηριχθεί ο Ιησούς στο ναό της Ιερουσαλήμ κάποτε όταν κήρυττε.
Οι παπάδες αποδίδουν σ’ αυτό το κιγκλίδωμα τη δύναμη να θεραπεύσει τους τρελούς και, γενικά, να κάνει θαύματα.

Μια τρίτη κατηγορία «αγίων, λειψάνων» που κατασκεύασαν οι κληρικοί είναι συνδεμένη με τις ευαγγελικές διηγήσεις για τα πάθη, το θάνατο και την ανάσταση του Ιησού.
Σ’ αυτήν την κατηγορία ανήκουν, κατά πρώτο λόγο, η «αγία τράπεζα», όπου ο Ιησούς έκανε το μυστικό δείπνο και το άγιο κάθισμα όπου κάθισε αυτός τότε. και τα δυο αυτά τα «άγια αντικείμενα» βρίσκονται στον καθεδρικό ναό Λατεράν.

Το «άγιο τραπεζομάντιλο» αυτού του τραπεζίου κατασκευάστηκε από τους κληρικούς σε τέσσερα αντίτυπα, που διατηρούνταν κάποτε στο Παρίσι, στη Νυρεμβέργη και σε μια από τις εκκλησίες της Μόσχας.
Στον καθεδρικό ναό του Αγ. Στεφάνου της Βιέννης δείχνουν ένα κομματάκι από το πέμπτο αντίτυπο αυτού του τραπεζομάντιλου.

Το «άγιο πινάκιο» από το μυστικό δείπνο υπήρχε, επίσης, σε πέντε αντίτυπα τέσσερα απ’ αυτά διατηρούνταν στο Άρλες, στη Ρώμη, στο Τολέδο και στο Νοβογορόδ και το πέμπτο εκτίθεται και σήμερα ακόμη στον καθεδρικό ναό της Γένουας.

Στο Τριέρ και στον καθεδρικό ναό του Αγίου Μάρκου της Βενετίας βρίσκονται δυο δείγματα μαχαιριού με τα οποία ο Ιησούς τάχα έσφαξε το αρνί του Πάσχα.
Το «άγιο ποτήρι» του μυστικού δείπνου βρέθηκε, επίσης σε κάμποσα αντίτυπα· ένα απ’ αυτά βρίσκεται στην εκκλησία της Θεοτόκου της Λίλλης κοντά στη Λυών, το δεύτερο σ’ ένα απ’ τα μοναστήρια της «Άλπμα» το τρίτο και το τέταρτο εκτίθενται στη Γένουα και στη Βιέννη. ένα πέμπτο αντίτυπο βρίσκεται στο μοναστήρι Τσιαούς, κοντά στη Θεσσαλονίκη.

Οι παπάδες κατασκεύασαν ακόμη και κομμάτια από τον «άγιο άρτο» του μυστικού δείπνου και τα δείχνουν στον καθεδρικό ναό Λατεράν της Ρώμης, στην Τουλώνα, στην Κλερμόν, στο Σαν-Σαλβαντόρ και στην Κόνκα.
Στην Κόνκα και στο Νοβογορόδ έδειχναν και στον καθεδρικό ναό Λατεράν και στο Άαχεν εκθέτουν και σήμερα ακόμη τέσσερα αντίτυπα από την πετσέτα που μ’. αυτήν τάχα ο Ιησούς σκούπισε τα πόδια των μαθητών του εκείνο το βράδυ.

Οι παπάδες της εκκλησίας Αγ. Πραξίδα της Ρώμης και της εκκλησίας της Ανάστασης στην Ιερουσαλήμ εκθέτουν δυο «αγίους στύλους» όπου τάχα είχαν δέσει τον Ιησού όταν τον μαστίγωσαν.

Στην «Αγ. Καπέλα» του Παρισιού διατηρούνταν κάποτε ένα μέρος από τις χειροπέδες του Ιησού και στην εκκλησία του Αγίου Σταυρού της Ρώμης και στο Άαχεν εκθέτουν τα σχοινιά που μ’ αυτά είχαν τάχα δέσει το Χριστό στο στύλο.

Στη Ρώμη, στην εκκλησία του Αγίου Λουδοβίκου και στον καθεδρικό ναό Λατεράν, διατηρούνται δυο αντίτυπα της «πορφύρας» του Ιησού. Κομμάτια από αλλά τέτοια αντίτυπα είναι σκορπισμένα στις εκκλησίες του Παρισιού, της Βενετίας κ. ά.

Στην εκκλησία του Ευαγγελισμού της Μόσχας και στην εκκλησία Νότρ Ντάμ του Παρισιού διατηρούνταν δυο αντίτυπα του ακάνθινου στεφανιού του Ιησού. Το παρισινό στεφάνι αγοράστηκε, στα 1239, από το βασιλιά Λουδοβίκο τον IX με ένα τεράστιο χρηματικό ποσό και περιείχε τότε 72 αγκάθια.
Οι γάλλοι βασιλιάδες πούλησαν και δώρισαν, κατά καιρούς, όλα αυτά τ’ αγκάθια, σαν «άγια αντικείμενα».
Παρ’ όλα αυτά, μεγάλα κομμάτια από το «άγιο στεφάνι» καθώς και διάφορα αγκάθια εκθέτονται μέχρι σήμερα σε πάνω από 800 εκκλησίες και καθεδρικούς ναούς.
Ασφαλώς, αν συγκεντρώνονταν όλα αυτά θα γίνονταν όχι μόνον ένα στεφάνι, αλλά ολόκληρο δάσος!

Ένα κομμάτι από το ακάνθινο στεφάνι και τρία κουμπιά από το πέπλο της Θεοτόκου δωρίθηκαν, το 1588 στον Τσάρο Θεόδωρο από τον πατριάρχη Ιερεμία που ήρθε από την Κωνσταντινούπολη. Ο Θεόδωρος, σ’ αντάλλαγμα, του έδωσε «ένα διπλό ασημένιο ποτήρι, τέσσερα κομμάτια βελούδο διαφόρων χρωμάτων, ογδόντα γούνες από σαμούρι και 300 ρούβλια μετρητά».

Στον καθεδρικό ναό Λατεράν λατρεύεται το «άγιο μαστίγιο» που μ’ αυτό τάχα μαστίγωσαν οι στρατιώτες τον Ιησού. Ένα δεύτερο αντίτυπο αυτού του μαστίγιου υπήρχε κάποτε στο Νοβογορόδ, αλλά χάθηκε. Κομμάτια από αλλά αντίτυπα εκθέτονται στο Άαχεν και στο Παρίσι. τέτοια αντικείμενα υπήρχαν και στην εκκλησία του Ευαγγελισμού.

Δεν υπάρχει σχεδόν εκκλησιά, λιγότερο η περισσότερο σπουδαία στη δύση και στην ανατολή, όπου οι κληρικοί να μην καυχιούνται ότι κατέχουν κομμάτια από το σταυρό του κυρίου.
Ένας μεγάλος αριθμός τέτοιων κομματιών δωρίθηκαν και πουλήθηκαν από τους παπάδες της Ανατολής στους τσάρους της Μόσχας.
Σ’ αντάλλαγμα, οι παπάδες έπαιρναν πολύσημες γούνες και χρήματα. Έτσι, το 1628, κάποιος Έλληνας ονόματι Κωνσταντίνος έφερε στον τσάρο δώρο ένα κομματάκι δήθεν από το σταυρό και πήρε γι’ αυτό «σαράντα γούνες από σαμούρι αξίας 30 ρουβλιών, σαράντα γούνες από σαμούρι αξίας 20 ρουβλιών, συνολικά 50 ρούβλια».

Το 1754 ο αρχιμανδρίτης Ανατόλι του όρους Άθω πήρε, για ένα παρόμοιο δώρο που έκανε στην τσαρίνα, χίλια ρούβλια και για το μοναστήρι του άλλες 3 χιλιάδες ρούβλια.
Ορισμένοι συγγραφείς υποστηρίζουν ότι, αν συγκεντρωθούν όλα τα κομμάτια του σταυρού του κυρίου, που διατηρούν οι παπάδες στις διάφορες εκκλησίες του κόσμου θα μπορούσε να φορτωθεί ένα ολόκληρο πλοίο με ξυλεία.
Αλλά, τους παπάδες δεν τους ενδιαφέρει το ότι η απάτη τους είναι χονδροκομμένη εκείνο που έχει σημασία είναι να έχουν οφέλη.

Στην εκκλησία της Ανάνουρι (Γεωργίας) διατηρούνταν κάποτε, αλλά υστέρα χάθηκε, το «βάθρο του αγίου σταυρού».
Ένα μέρος ενός άλλου τέτοιου βάθρου εκτίθεται σ’ ένα μοναστήρι της Κύπρου.
Οι παπάδες κατασκεύασαν επίσης σε διπλό αντίτυπο τις σανίδες με την «αγία επιγραφή πάνω στο σταυρό του κυρίου» — που εκθέτουν στην Τουλούζη και στην εκκλησία του Αγίου Σταυρού της Ρώμης.

Οι κληρικοί φτιάξανε ένα σωρό «αγία καρφιά» του Ιησού: μόνον από τα ολόκληρα καρφιά είναι γνωστά 32.
Δυο απ’ αυτά υπάρχουν στο Μιλάνο, τρία στη Ρώμη, από ένα στη Νυρεμβέργη, στη Φλωρεντία, στη Βενετία, στο Τριέρ και σ’ άλλα μέρη. Ένα «άγιο καρφί» βρισκόταν επίσης στην εκκλησία Ουσπενία της Μόσχας.

Στο Άαχεν δείχνουν το «άγιο σφυρί» που, τάχα, μ’ αυτό κάρφωσαν τον Ιησού στο σταυρό.
Υπήρχαν έξι αντίτυπα από «άγια σφουγγάρια» που, τάχα, μ’ αυτά οι στρατιώτες έβρεξαν τα χείλη του Ιησού πάνω στο σταυρό.
Ένα απ’ αυτά τα σφουγγάρια βρίσκεται στην εκκλησία του Ευαγγελισμού της Μόσχας, ένα άλλο στη Ρώμη, στην εκκλησία του Αγίου Σταυρού, το τρίτο στην Αγκώνα, το τέταρτο στη Μάντουα κ.λπ.

Στον καθεδρικό ναό του Αγ. Στεφάνου της Βιέννης έχει εκτεθεί ένα κομμάτι από το «παραπέτασμα», που είχε σχιστεί στο ναό της Ιερουσαλήμ την ώρα που πέθαινε ο Ιησούς.

Υπάρχουν πολλοί «άγιοι χιτώνες» του Ιησού φτιαγμένοι απ’ τους παπάδες. Δυο απ’ αυτούς βρίσκονται στη Ρώμη, στον καθεδρικό ναό Λατεράν και στην εκκλησία της αγίας Μαρτινέλλας, ο τρίτος στον Τριέρ, ο τέταρτος στο Αρζαντέιγ (κοντά στο Παρίσι)-τον πέμπτο τον είχε δωρίσει στον τσάρο Μιχαήλ ο Σάχης της Περσίας και διατηρούνταν επί χρόνια στην εκκλησιά της Κοίμησης της Θεοτόκου στη Μόσχα, ύστερα μοιράστηκε σε κομμάτια, από τα οποία ένα έμεινε σ’ αυτήν την εκκλησία και τ’ άλλα στάλθηκαν στην Πετρούπολη, στην εκκλησία των Χειμερινών Ανακτόρων, στην εκκλησία του φρουρίου Πετροπαυλόφσκι και στο μοναστήρι Άλεξάντρ Νέφσκι.
Το χιτώνα αυτόν τον πήρε ο Σάχης όταν έκανε επιδρομή στη Γεωργία.

Στον καθεδρικό ναό Λατεράν και στην εκκλησία της Ανάστασης στην Ιερουσαλήμ διατηρούνται δυο δείγματα από την πέτρα που πάνω κει, τάχα, οι στρατιώτες ρίξανε κλήρο για τα ιμάτια του Ιησού. Όσο για τα ζάρια, δυο βρίσκονται στην Ουμβριάτικα (Ιταλία), δυο στο Σαν Σαλβαδόρ και το πέμπτο στον Τριέρ.

Τα «άγια ακόντια» με τα οποία τρυπήθηκε ο Ιησούς πάνω στο σταυρό, είναι περίπου δέκα πέντε. μερικά βρέθηκαν και βρίσκονται στην Ιερουσαλήμ, στην Αντιόχεια, στην Κωνσταντινούπολη, στο Παρίσι, στη Βιέννη, στη Ρώμη, στο Ετσιμιαντζίν (Αρμενία), στην Κρακοβία, στη Σμύρνη και σ’ άλλα μέρη.
Ξέχωρα απ’ αυτά τα ολόκληρα δείγματα, εκθέτονται πολλά κομμάτια, άλλα μεγάλα άλλα πιο μικρά από το «άγιο ακόντιο».

Σε πολλά μέρη, λόγου χάρη στον καθεδρικό ναό Λατεράν, στη Μάντουα, στη Σουασσόν κ.λπ. φυλάγονται σταγόνες του «άγιου αίματος» που έχυσε ο Χριστός σταυρωμένος.
Στην εκκλησία του Ευαγγελισμού στη Μόσχα, στην «κιβωτό με τα πάθη του σωτήρος» υπήρχε επίσης «αίμα από την πλευρά του» είτε καλλίτερα το «αίμα του».

Μια σειρά «άγια υπολείμματα» κατασκευάστηκαν από τους παπάδες σχετικά με τον ενταφιασμό του Ιησού.
Έτσι, στην εκκλησία του Ευαγγελισμού στη Μόσχα υπήρχε η «πέτρα όπου ξάπλωσαν το σώμα του, όταν τον κατέβασαν απ’ το σταυρό», και τα «αρώματα με τα οποία άλειψαν το σώμα του Ιησού».

 Από το «άγιο σάβανο» του Ιησού, οι κληρικοί έχουν πάνω από δέκα αντίτυπα.
Μερικά απ’ αυτά τα «σάβανα» εκθέτονται για να προσκυνήσουν οι πιστοί στο Τουρίνο και στη Μπεζανσόν, οι παπάδες αυτών των πόλεων υποστηρίζουν ότι μόνον, τα δικά τους είναι αυθεντικά. Πάνω σ’ αυτά τα «σάβανα» καθώς και στο τρίτο αντίτυπο, που βρίσκεται στην Ενκσομπρεγκάσσε (Πορτογαλίας), υπάρχουν κηλίδες μαύρες. Οι κληρικοί ισχυρίζονται ότι είναι, τάχα, τα χνάρια του σώματος του Ιησού.
Άλλα αντίτυπα από το «άγιο σάβανο» διατηρούνται στον καθεδρικό ναό Λατεράν και στον καθεδρικό ναό του Αγ. Πέτρου στη Ρώμη, καθώς και στο Μιλάνο, στην Καρκασσόν, στην Κομπιένη και σ’ άλλους τόπους.

Στο Άαχεν, στο Μάινζ, στο Κλερμόν, στο Άρλες και στο Καγκόρ εκθέτονται πέντε δείγματα από το «νεκρομάντηλο» με το οποίο είχαν, τάχα, τυλίξει το κεφάλι του Ιησού.
Οι παπάδες της Ιερουσαλήμ δείχνουν τη σπηλιά όπου, τάχα, βρισκόταν ο «άγιος τάφος του Ιησού». πάνω κει έχτισαν την εκκλησία της Ανάστασης.

Σε διάφορες εκκλησίες υπάρχουν πλήθος «πέτρες του τάφου του κυρίου».
Όπως είναι γνωστό, με το πρόσχημα της απελευθέρωσης αυτού του «τάφου του κυρίου» από τα χέρια των μουσουλμάνων, οι παπάδες της Ρώμης και οι φεουδάρχες της δυτικής Ευρώπης, μαζί με τους εμπόρους, οργάνωσαν σταυροφορίες στους αιώνες ΧΙ-ΧΙΙΙ, που μοναδικό σκοπό είχαν τη λεηλασία ξένων χωρών.

Οι παπάδες έφτιαξαν επίσης έναν αριθμό από μεταθανάτια «λείψανα» του Ιησού.
Έτσι, στη Ρώμη και στο Σαν Σαλβαντόρ, δείχνουν κομμάτια από τα «ψημένα ψάρια» που τάχα έφαγε ο Ιησούς με τους μαθητές του μετά την ανάσταση (Λουκάς XXIV 42, 43).
Στην Ισπανία, στο μοναστήρι της Αγίας Βέρας της Κόνκα, διατηρείται κάποιο «φαγητό» που τάχα είχε μοιράσει ο Ιησούς στους αποστόλους, μετά την ανάσταση του.

Τέλος, οι κληρικοί δείχνουν και τα «άγια ίχνη» που τάχα άφησε ο Ιησούς πάνω στις πέτρες που πάτησε όταν βγήκε απ’ τον τάφο και αναλήφθηκε στους ουρανούς..
Πέτρες με τέτοια χνάρια εκθέτονται στην εκκλησία του Αγ. Λαυρεντίου της Ρώμης, στη Σουασόν, στο Άρλες και σ’ άλλα μέρη.

Οι καλόγηροι στο μοναστήρι Τρόιτσα —Σεργκιέβο κοντά στη Μόσχα, έφτιαχναν από ξύλο και πουλούσαν στους πιστούς αντίτυπα από τα «ίχνη» του ποδιού του κυρίου πάνω στο όρος Ελαιών.

Πάνω σ’ αυτά τα ξύλα απεικονίζονταν με χρώματα η σκηνή της ανάληψης στον ουρανό.

Μ’ αυτά κλείνουμε τη σύντομη απαρίθμηση των «λειψάνων» του θρυλικού Ιησού, που έφτιαξαν οι παπάδες για ν’ αποβλακώνουν και να ληστεύουν τους απλοϊκούς.

Υπάρχουν ακόμα ένα σωρό αλλά «λείψανα» φτιαγμένα απ’ αυτούς και που έχουν σχέση με τις αφηγήσεις για τη μάνα του κυρίου, τους αποστόλους, τους αγίους κ.λπ.

Ποιος δε διάβασε ή δεν άκουσε, λόγου χάρη, για τις αμέτρητες μποτίλιες με το «γάλα της θεομήτορος» ή για τα 13 κεφάλια, τα 9 δεξιά χέρια και τους 58 δείχτες του δεξιού χεριού του φανταστικού Ιωάννη του Βαπτιστή;

Και αν οι κληρικοί-, μ’ αυτά τα «λείψανα» (τρία κομματάκια από τον αφαλό δέκα εφτά αντίτυπα της περιτομής, δάκρυα κ.λπ.) θέλουν «ν’ αποδείξουν» ότι ο Χριστός υπήρξε πραγματικά, ότι ήρθε στη γη κ.λπ., τα επιχειρήματα τους είναι πάρα πολύ αδύνατα.

Όλα αυτά τα «κειμήλια» κατασκευάστηκαν απ’ τους παπάδες και αποτελούν ένα μέσο για ν’ αποβλακώνουν τους αμαθείς.

ΙΕΡΑ ΕΛΛΑΣ

Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2017

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ,ΜΙΑ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ.



Στην εικόνα βλέπετε τις παντόφλες του Παίσιου που κατά την γνώμη των χριστιανών είναι θαυματουργές και κατά την γνώμη τους αυτοί δεν είναι ειδωλολάτρες.

Περαστικά.

H ελληνική πόλη κάτω από τη θάλασσα της Ελαφόνησου.


Την εντόπισε ο Φωκίων Νέγρης το 1904, αλλά την αποκάλυψε το 1967 ο βρετανός καθηγητής Φλέμινγκ

Η εικόνα της υποβρύχιας πολιτείας  που βλέπετε, δεν είναι σε κάποια εξωτική περιοχή της λατινικής Αμερικής αλλά δίπλα μας.
Στην Ελαφόνησο, κοντά στο Παυλοπέτρι και ο αρχαίος οικισμός του 2800 π.Χ,  έχει διατηρηθεί  σε άριστη κατάσταση.
Το νερό προφύλαξε από το χρόνο και την ανθρώπινη παρέμβαση, τα περισσότερα από τα κτίσματα. Το εντυπωσιακό είναι, ότι βρίσκεται  μόλις 4 μέτρα κάτω από τη θάλασσα και ο καθένας μας θα μπορούσε να τα «επισκεφθεί». Ευδιάκριτα είναι τα βυθισμένα διώροφα σπίτια με τους κήπους, οι ναοί, το νεκροταφείο και  το λιμάνι.
Ως τώρα έχουν εντοπιστεί 15 κτίρια με  τουλάχιστον 12 δωμάτια το καθένα καθώς και ένα  πολύπλοκο σύστημα διαχείρισης των υδάτων με  κανάλια και σωλήνες νερού.
Διάσπαρτα, σε όλη την έκταση της πόλης υπάρχουν αγάλματα, μεγάλοι πήλινοι αμφορείς, εργαλεία και άλλα αντικείμενα καθημερινής χρήσης.

Συνολικά καταλαμβάνει  μια έκταση περίπου 9 στρεμμάτων και μάλλον είναι η παλαιότερη βυθισμένη πόλη στον κόσμο. Οι επιστήμονες πιθανολογούν ότι η πόλη καταποντίστηκε από σεισμό 8 ρίχτερ, γύρω στο 1.000 π.Χ ενώ άλλοι μετατοπίζουν το γεγονός στο 375μ.Χ.


Η πόλη όπως την «ανοικοδόμησαν» οι ερευνητές ψηφιακά στη μορφή που είχε πριν βυθιστεί 


Το 2011 το BBC παρουσίασε ένα ντοκιμαντέρ για το Παυλοπέτρι, την «πόλη κάτω από τα κύματα». τρισδιάστατη αναπαράσταση.


Ο γεωλόγος Φωκίων Νέγρης, πρώτος πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών, είχε περιγράψει την υποβρύχια πολιτεία  από το 1904!
Η Ελλάδα  όμως δεν είχε τα μέσα ούτε και την οικονομική δυνατότητα να αναδείξει τον υποθαλάσσιο θησαυρό.
Το 1967 ο καθηγητής  Ωκεανογραφίας του Πανεπιστημίου του Σαουθάμπτον, Νίκολας Φλέμινγκ,  ανακάλυψε την πολιτεία και τον επόμενο χρόνο με ομάδα αρχαιολόγων του πανεπιστημίου του Κέμπριτζ την χαρτογράφησε, σε  συνεργασία με τον Έφορο Αρχαιοτήτων Σπάρτης,  καθηγητή Άγγελο Δεληβορριά.
Το 2009 επικεφαλής της αρχαιολογικής αποστολής ανέλαβε ο Τζον Χέντερσον του Πανεπιστημίου του Νότιγχαμ.
Ο Χέντερσον δημιούργησε μια ψηφιακή απεικόνιση που δείχνει με εντυπωσιακό τρόπο, πώς ήταν η πόλη πριν βυθιστεί. Πρακτικά οι Έλληνες δεν μπορούν να την επισκεφθούν καθώς δεν έχει αξιοποιηθεί τουριστικά και οι περισσότεροι μάλλον αγνοούν την ύπαρξή της.


blob:http://www.dailymotion.com/9ea5bbdf-f4b9-4780-9a3c-918de5a1df14




Οι διαμαρτυρίες των κατοίκων για τα αγκυροβόλια

Μια ανθρώπινη αλυσίδα προστασίας δημιούργησαν  κάτοικοι της περιοχής και τουρίστες για το Παυλοπέτρι, διαμαρτυρόμενοι για  το αγκυροβόλιο των καραβιών στον όρμο των Βατίκων.  Στο πλευρό τους βρέθηκαν δημοτικοί σύμβουλοι από τους δήμους Ελαφονήσου και Μονεμβασίας υποστηρίζοντας με αυτόν τον τρόπο την κίνηση διαμαρτυρίας.
«Ο τόπος μας είναι όμορφος, ξεχωριστός, έχει ιστορία, παρόν και μέλλον, παρά τις μεγάλες δυσκολίες που περνά. Αρκεί να μην επιτρέψουμε να τον πληγώνουν άνθρωποι που βάζουν το προσωπικό τους συμφέρον πάνω από το γενικό συμφέρον και την προοπτική των Βατίκων» αναφέρουν οι «Ενεργοί Πολίτες» στην ανακοίνωσή τους....

πηγη mixanitouxronou.gr

Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2017

Ανακαλύφθηκε στην πατρίδα του Αρχιμήδη αρχαίο Ελληνικό γεωτρύπανο.


Αποδεικνύεται ότι από την αρχαία Ελλάδα, ήδη, χρησιμοποιούνταν τρυπάνια για γεωτρήσεις.

Το αμερικανικό επιστημονικό Ινστιτούτο «Clearwater Revival Science Digest» δημοσίευσε μια έκθεση σχετικά με μια ασυνήθιστη ανακάλυψη, την οποία έκανε μια διεθνής ομάδα αρχαιολόγων στην ανατολική ακτή της Σικελίας, κοντά στην πόλη των Συρακουσών.

Η περιοχή αυτή ήταν μέρος των πρώτων Ελληνικών αποικιών στις Συρακούσες. Με την ευκαιρία: οι Συρακούσες ήταν η πατρίδα του Αρχιμήδη.

Στα περίχωρα της πόλης, μεταξύ των αρχαίων αντικειμένων στην έπαυλη ενός ευγενούς πολίτη, βρέθηκε ένα αντικείμενο το οποίο προκάλεσε έκπληξη στους επιστήμονες:

Μια χάλκινη ράβδος στην οποία υπήρχε ένα έλασμα χαλκού που περιστρέφονταν κυκλικά. Το χάλκινο έλασμα στο άκρο της ράβδου ήταν έτοιμο να πέσει από τη διάβρωση της χρήσης ή του χρόνου.

Ο επικεφαλής του προγράμματος, καθηγητής Απρίλ Γουέλς (April Wells) δήλωσε: 

«Ήταν ένα πραγματικό σοκ για εμάς!», «Δεν μπορώ να το πιστέψω. Αποδεικνύεται ότι ήταν σε χρήση για γεωτρήσεις αυτό το γεωτρύπανο στον δεύτερο αιώνα προ Χριστού».

Το τρυπάνι βρέθηκε σε όρθια θέση. Έχει διάμετρο 25 εκατοστά και μήκος 3,5 μέτρα.

Τον περασμένο Μάιο στο χώρο άρχισαν εργασίες, από μια ομάδα γεωφυσικών από την Κατάνια, με σκοπό τη χρήση σεισμικών συσκευών που θα τοποθετούνταν στο βάθος ενός πηγαδιού.

Το δημοσίευμα σημειώνει ότι πολλά επιτεύγματα του Αρχιμήδη χρησιμοποιούνται και σήμερα, χωρίς να γνωρίζουμε την προέλευσή τους, όπως είναι για παράδειγμα ο «κοχλίας του Αρχιμήδη» που χρησιμοποιείται, βελτιωμένος βέβαια, στο σύστημα αποχέτευσης.

Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2017

Ο Θαλής ο Μιλήσιος καταγράφει για πρώτη φορά ηλιακή έκλειψη! (28 Μαΐου 585 π.Χ)



Η πρώτη έκλειψη Ηλίου που γνωρίζουμε ότι προβλέφτηκε με ακρίβεια είναι εκείνη της 28ης Μαΐου 585 π.Χ. Η πρόβλεψη έγινε από τον Θαλή το Μιλήσιο. Μάλιστα η έκλειψη εκείνη έγινε η αφορμή να παύσουν οι εχθροπραξίες ανάμεσα στους Μήδειους και τους Λήδειους.

Συγκεκριμένα, αναφέρονται τα εξής:


 Η έκλειψη Ηλίου της 28ης Μαΐου 585 π.Χ. είναι φημισμένο αστρονομικό γεγονός που ίσως να επηρέασε την παγκόσμια ιστορία. Είναι επίσης η πρώτη έκλειψη Ηλίου, που γνωρίζουμε ότι προβλέφτηκε με ακρίβεια ως προς το χρόνο και τον τόπο που θα γινόταν.

Την προέβλεψε ο Έλληνας Θαλής ο Μιλήσιος.

Ο Ηρόδοτος που μας δίνει την αρχαιότερη αναφορά για τον Θαλή, υποστηρίζει ότι ο Θαλής προέβλεψε το έτος που θα γινόταν η έκλειψη. Ξέρουμε ότι ο Θαλής ταξίδεψε στην Αίγυπτο, ενώ δεν υπάρχουν αναφορές για παραμονή του Θαλή στην Βαβυλώνα.Το ταξίδι όμως δεν αποδεικνύει ότι απόκτησε γνώση από τους Αιγύπτιους, ή έστω, τους Βαβυλώνιους.

Η πιο λογική εκδοχή είναι ότι ο Θαλής διδάχτηκε την αστρονομία στην γενέτειρά του. Πολλοί είναι οι μελετητές που υποστηρίζουν ότι ο Θαλής γνώριζε τον κύκλο του Σάρος, και ότι ο ίδιος όντας στην Αίγυπτο ή στην Μεσοποταμία είχε παρατηρήσει την έκλειψη του Ήλιου της 18 Μαΐου 603 π.Χ., ή έλαβε γνώση αυτής. Αυτό όμως παραμένει μία υπόθεση.

Η μάχη στον ποταμό Άλυ.
Την ώρα που έγινε η έκλειψη (της 28ης Μαΐου 585 π.Χ.) ήταν έτοιμοι οι Λυδοί να πολεμήσουν τους Μήδους στον ποταμό Άλυ, οι οποίοι βρίσκονταν ήδη επί πέντε χρόνια σε εμπόλεμη κατάσταση αναμεταξύ τους χωρίς η μια μεριά να υπερισχύει της άλλης.

Με την συσκότιση του ουρανού επήλθε τέτοιος τρόμος στους μαχομένους, που αποφάσισαν να σταματήσουν τον πόλεμο. Οι στρατηγοί των Λυδών ήταν προειδοποιημένοι επειδή γνώριζαν την πρόβλεψη της έκλειψης, ενώ οι Μήδοι ερμήνευσαν το αναπάντεχο γεγονός ως κακό οιωνό που τους είχε στείλει κάποιος θεός.
Έτσι, ενώ είχαν την στρατιωτική υπεροχή, σταμάτησαν να πολεμούν και έκλεισαν συμφωνία ειρήνης χωρίς να γίνει μάχη. Σήμερα οι αστρονόμοι υπολογίζουν ότι η στιγμή της έκλειψης έγινε αργά το απόγευμα.

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2017

Η Ιλιάδα σε έναν χάρτη: Όλοι οι Ομηρικοί ήρωες και οι καταγωγές τους


Ο εν λόγω χάρτης είναι εμπνευσμένος από τον χάρτη «Αχαιοί και Τρώες» (Achaeans and Trojans), του Greek Mythology Link, ιστοσελίδας που δημιούργησε ο Κάρλος Παράντα- συγγραφέας του «Genealogical Guide to Greek Mythology».

Σε αυτόν εμφανίζονται όλοι οι ήρωες της Ιλιάδας και οι καταγωγές τους, σε μια μοναδική αναπαράσταση των πρωταγωνιστών και δευτεραγωνιστών του αθάνατου ομηρικού έπους, τόσο από την πλευρά των Αχαιών όσο και των Τρώων.

Όσοι λοιπόν θέλετε να φρεσκάρετε τις γνώσεις σας σχετικά με τον «θεϊκό» Αχιλλέα, τον πολυμήχανο Οδυσσέα, τους «γαύρους» γιους του Ατρέα, ή πολύ απλά σας συγκινούσαν/ συγκινούν τα έπη του Ομήρου, ρίξτε μια ματιά στον σύνδεσμο με τον χάρτη που ακολουθεί:


https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/1/17/Homeric_Greece-en.svg



 (κάντε κλικ πάνω του, για να τον δείτε σε μεγαλύτερο μέγεθος).


Πηγή: Κ. Μαυραγάνης, Huffington Post

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2017

Σε τι διαφέρει η αγάπη από τη φιλία.


Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα αν ερωτηθούν: “Ποιο είναι σημαντικότερο η αγάπη ή η φιλία;”, θα απαντήσουν, αν όχι όλοι, η αγάπη, οριζόμενοι την αγάπη ως ένα συναίσθημα ανιδιοτελές και έντονο ενδιαφέρον για κάποιον ή κάτι, διάθεση φιλική, στοργή, αφοσίωση, πόθο και διάθεση ερωτική, ή ακόμα ως σκοπό και υπέρτατο αγαθό· τη δε φιλία ως αμοιβαία αφοσίωση και κατανόηση δίχως πόθο ερωτικό, που ενώνει δύο ή περισσότερα πρόσωπα μη συγγενικά.

Από την άλλη πάλι, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι τιμούσαν περισσότερο τη φιλία από την αγάπη· ένδειξη τούτου, ότι η λέξη φιλία απαντάται πολύ συχνά στα αρχαία συγγράμματα εν αντιθέση προς την αγάπη, όπου εμφανώς λείπει ή εμφαίνεται μόνο δια του ρήματος αγαπώ. Τι λοιπόν, είναι η αγάπη σημαντικότερη από τη φιλία και, αν όχι, γιατί φαίνεται; Η απάντηση στο ερώτημά μας θα έρθει, αν πρώτα ορίσουμε τη φιλία και το «φιλείν»· διότι ορθώς οριζόμενοι ορθώς εννοούμε.

Έστω λοιπόν το «φιλείν» το να θέλει κανείς για κάποιον όσα νομίζει ότι είναι αγαθά και τούτο όχι για να κερδίσει κάτι απ’ αυτό, αλλά χάριν εκείνου του φίλου, και το να πράττει το κατά δύναμιν για να τα αποκτήσει· φίλος δε ο «φιλών» και «αντιφιλούμενος». Είναι λοιπόν η φιλία μία έξη ηθική και το «φιλείν» η ενέργειά της.

Αφού λοιπόν το «φιλείν» δεν είναι τίποτε άλλο παρά το να αγαπάς κάποιον γι’ αυτό που είναι, γίνεται φανερό ότι η αγάπη αναφέρεται περισσότερο στη διάθεση και λιγότερο στην έξη· διότι ο φίλος αγαπά, ενώ όποιος αγαπά δεν είναι απαραίτητα και φίλος· και συμβαίνει να αγαπά κανείς δίχως να αγαπιέται, φιλία όμως δίχως αμοιβαιότητα δεν υπάρχει. Αν όμως συμβαίνει αυτό, δεν μπορεί η διάθεση να είναι σημαντικότερη από την έξη· διότι το σταθερότερο και πολυχρονιότερο είναι τιμιότερο, σταθερότερες δε οι έξεις καθότι δυσαπόβλητες, και ότι δια των ενεργειών αποκτούμε τις έξεις και όχι τανάπαλιν, πράττοντας δηλαδή τα δίκαια και διατιθέμενος έτσι ή αλλιώς γίνεται κανείς δίκαιος ή ανδρείος, και ο σκοπός και το τέλος είναι τιμιότερα από εκείνα που οδηγούν σ’ αυτά.

Τι συνέβη όμως και έγινε η αγάπη να εκλαμβάνεται και ως «έξις»; Το ερώτημά μας θα διαφωτιστεί περισσότερο, αν λάβουμε υπ’ όψιν πότε άρχισε να χρησιμοποιείται η λέξη αγάπη. Επειδή λοιπόν αμοιβαιότητα δεν γίνεται μόνο εξαιτίας αρετής αλλά και για ηδονή και για συμφέρον, με την έλευση του Χριστιανισμού η ανάγκη να διαχωριστεί η πρώτη φιλία, η φιλία δια την αρετή, από τα υπόλοιπα είδη φιλίας έγινε επιτακτικότερη, και δια τούτο ενώ παλαιότερα η λέξη φιλία διαχέονταν σε όλα τα είδη, σταδιακά άρχισε να διαχωρίζεται από τα λοιπά είδη παραχωρώντας τη θέση της στην αγάπη· έτσι, για παράδειγμα, ενώ παλαιότερα η λέξη φιλία αναφέρονταν και στην συζυγική και στην πατρική, σήμερα χρησιμοποιούμε τη λέξη αγάπη αναφερόμενοι σ’ αυτά.

Όσον αφορά  το ερώτημα: “Δια τι η αγάπη φαντάζει σημαντικότερη από τη φιλία;”, η απάντηση είναι απλή: πολλοί οι φαύλοι, ολίγοι οι ενάρετοι. Θέλω να πω ότι οι περισσότεροι επιλέγουμε τους φίλους μας περισσότερο για το συμφέρον ή την ηδονή και λιγότερο για την αρετή· το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με το ότι διαλανθάνει ο ορισμός της πρώτης φιλίας και τη διαφορετική χρήση της λέξης αγάπης, μας κάνει να εξυμνούμε την αγάπη περισσότερο από τη φιλία.

Σύνταξη κειμένου: Κότσαλης Γεώργιος

πηγη: Αριστοτελική Φιλοσοφία

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2017

Η ΠΡΩΤΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΗ ΓΗ ΚΑΙ Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΟΝ ΑΙΓΑΙΑΚΟ / ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΩΡΟ ΠΡΩΤΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΗΝ ΓΗ.


Οι επικρατέστερες απόψεις είναι τέσσερις, στις οποίες θα αναφερθώ και θα ελέγξουμε σε βάθος.
1. Η πρώτη άποψη λοιπόν είναι ότι ο άνθρωπος κάνει την πρώτη του εμφάνιση στην Αφρική και πιο συγκεκριμένα στην ευρύτερη περιοχή του Νείλου απ’ όπου κι ακολούθησε την ροή του έτσι ώστε να φτάσει να εξαπλωθεί σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.

2. Η δεύτερη εκδοχή είναι ότι ο άνθρωπος κάνει την πρώτη του εμφάνιση στην Ευρώπη, αφορμή γι’ αυτήν εδώ την εκδοχή μας δίνουν τα ευρήματα του σκελετού του Νεάντερνταλ ηλικίας 100.000 ετών περίπου.

3. Η τρίτη άποψη- εκδοχή είναι αυτή των Ινδοευρωπαίων που έφτασαν στην Ευρώπη, κατά τους τιμητές αυτής της άποψης, από τα βάθη της Κεντρικής Ασίας και το Παμίρ καθώς επίσης και από τις στέπες της Ρωσίας γύρω στο 3.000 π.Χ., εκ των οποίων ένα μέρος αυτών έφτασε στην Ελλάδα περί τα 2.000 π.Χ.

4. Η τέταρτη εκδοχή είναι ότι στην Ελλάδα κατοικούσαν οι Προέλληνες, οι οποίοι εν μέρει εξοντώθηκαν από τους Έλληνες που ήρθαν έξωθεν και κατά το υπόλοιπο αφομοιώθηκαν με αυτούς τους Αυτόχθονες. Στηριζόμενοι δε στον ήδη υπάρχοντα πολιτισμό των Αυτοχθόνων Προελλήνων  ανέπτυξαν τον δικό τους πολιτισμό. Αλλά όμως όπως θα δούμε πιο κάτω στο βιβλίο, όλοι οι Έλληνες είναι Αυτόχθονες και καμία μα καμία εντελώς είσοδος άλλων φύλων δεν έγινε, αντιθέτως εδώ υπήρξε μόνον μια Παλιννόστηση και τίποτε άλλο.

Ας ρίξουμε λοιπόν μια καλύτερη ματιά στα προαναφερθέντα.



Α) Ο ισχυρισμός ότι ο άνθρωπος πρωτοεμφανίστηκε, όπως ισχυρίζονται διάφοροι δήθεν επιστημονικοί κύκλοι, στην Αφρική, βασίζεται στο ότι εκεί κατά μερικούς θεωρούμενα παλαιότερα υπολείμματα και υπέθεσαν ότι ο πρόγονος του ανθρώπου δεν μπορεί να είναι παρά άλλος από τον Αυστραλοπίθηκο τον Αφρικανό, ο οποίος και πρωτοεμφανίζεται στην ευρύτερη περιοχή του Ισημερινού πριν από 6 εκατομμύρια χρόνια. Όμως στην Ελλάδα αγαπητοί αναγνώστες έχουμε την εμφάνιση του Πεντελικού Μεσοπιθήκου, ηλικίας άνω των 10 εκατομμυρίων ετών.

α. Στην Βόρεια Ελλάδα έχουμε το ανθρωποειδές, ηλικίας 9-11 εκατομμυρίων ετών.
β. Στο Πικέρμι τον ανθρωπόμορφο πίθηκο ηλικίας πέραν των 13 εκατομμυρίων ετών.

γ. Στα Λιόσια Αττικής τον Γραιγοπίθηκο, ηλικίας άνω των 90 εκατομμυρίων ετών.

δ. Στο Αλιβέρι Ευβοίας ο Ελλαδοπίθηκος homo-erectus βάδιζε στα δυο (ημιόρθιος), ηλικίας 9-10 εκατομμυρίων ετών ο οποίος και θεωρήθηκε ως ο πλησιέστερος προς τον σημερινό άνθρωπο.

ε. Στην αρχαία αγορά της Αθήνας που ξεκινάει στην Νεολιθική Εποχή, βρέθηκαν 7.500 επιγραφές περίπου (νόμοι, τιμητικά ψηφίσματα, συνθήκες, κατάλογοι ιερών σκευών, αγάλματα, νομίσματα κ.α.).
στ. Στην Σητεία της Κρήτης βρέθηκαν οστά ελέφαντα ηλικίας 7-9 εκατομμυρίων ετών. Στο Ηράκλειο της Κρήτης επίσης βρέθηκε θηλαστικό 12 εκατομμυρίων ετών.

Από τον Αφρικανοπίθηκο λέγεται ότι προήρθε ο επιδέξιος άνθρωπος (homo habilis) πριν από 3,7 εκατομμύρια χρόνια, κι αυτόν ακολούθησε ο όρθιος άνθρωπος (homo erectus) ηλικίας 1,5 εκατομμυρίων ετών και στην συνέχεια αυτού εμφανίζεται ο Ροδεσιανός και ο άνθρωπος του Μπόσκοτ (Ν. Αφρική) από τον οποίον τελικά προέκυψε ο σύγχρονος εχέφρων άνθρωπος (homo sapiens), πριν από περίπου 100.000 χρόνια, πλην όμως στην Ελλάδα έχουμε ευρήματα εχέφρονος ανθρώπου που η ηλικία του υπερβαίνει τα 11 εκατομμύρια χρόνια.


Αξίζει εδώ να αναφέρω ότι ο Leacky (1903-1972) βρήκε στην Τανζανία λείψανα κάποιου ανθρωποειδούς που έζησε πριν από 1,5-2 εκατομμύρια έτη. Την Lucy που την θεώρησε ως τον πρώτο άνθρωπο, μέχρι και πέλεκεις ηλικίας 1 εκατομμυρίου ετών.


Ας σημειωθεί εδώ ότι ο Αυστραλοπίθηκος ο Αφρικανός δεν είναι άνθρωπος αλλά ανθρωποειδής πίθηκος κι ως εκ τούτου τίποτα δεν αποδεικνύει ότι αυτός ήταν ο πρόγονος του ανθρώπου. Άλλωστε την ίδια ηλικία με τον Αυστραλοπίθηκο έχουν και οι λεγόμενοι αρχάνθρωποι της Ασίας και που αμφισβητείται από πάρα πολλούς επιστήμονες ότι αυτοί αποτέλεσαν ένα ιδιαίτερο γένος. Επίσης την ίδια ηλικία με τα εργαλεία που βρέθηκαν στην Αφρική έχουν και τα εργαλεία του σπηλαίου Βαλλόνε της Γαλλίας.    

Μια ομάδα Αμερικανών και Αιθιόπων επιστημόνων του πανεπιστημίου της Καλιφορνίας τον Δεκέμβρη του 1997 ανακάλυψαν έναν σκελετό χιμπατζή ύψος 1,22 και ηλικίας 5,2-5,8 εκατομμυρίων ετών, πάρα πολύ κοντά στην εποχή εκείνη όπου οι άνθρωποι και οι χιμπατζήδες ανέπτυξαν τους χωριστούς-διαφορετικούς δρόμους της εξέλιξής των. Πιθανολογήθηκε δε πως λόγω της μεγάλης όξυνσης των κυνοδόντων καθώς επίσης και το μεγαλύτερο μέγεθος των οπισθίων οδόντων, ότι ανήκουν στα ανθρωποειδή και τους έδωσαν την ονομασία Ardipithecus Ramidus Kadabba, αποφασίζοντας να τον ταξινομήσουν ως πρόγονο του ανθρώπου και ποικιλία του Ardipithecus Ramidus που έζησε πριν από 4,4 εκατομμύρια χρόνια και βρέθηκε στο 1990.

Πιθανολόγησαν επίσης και όρθια στάση από το μεγαλύτερο μέγεθος των δακτύλων των ποδών και την προς τα κάτω κάμψη τους (κύρτωση) μιας και πάντα πιέζεται το μπροστινό μέρος του ποδιού για να σηκωθεί η φτέρνα όταν σηκωνόμαστε στην όρθια στάση. Ας μην ξεχνάμε βέβαια πως και οι πρώτοι άνθρωποι ζούσαν στα δάση επίσης και όχι στα λιβάδια για να δικαιολογούνται οι χαρακτήρες των ποδιών καθώς επίσης και η ορθή στάση.

Στα δυο πόδια βέβαια έρχεται να μας τονίσει ο καθηγητής του πανεπιστημίου George Washington, o Bernard Wood στηρίζονται και περπατούν και τα πτηνά, και όπως απέδειξε εκτενέστερη μελέτη-έρευνα το μέγεθος του εγκεφάλου καθώς επίσης και οι αναλογίες των βραχιόνων και των άκρων είναι παρόμοια με εκείνα των χιμπατζήδων.

Μια άλλη ομάδα επίσης Γαλλοκενυατών ερευνητών, οι Brigite Senat και Martin Picford, τον Δεκέμβρη του 2.000 ανακάλυψαν σκελετό ηλικίας 6 εκατομμυρίων ετών και τον ονόμασαν Orrorin Tugenensis, τον οποίο θεωρούν και αυτοί πραγματικό πρόγονο του ανθρώπου, καθ’ ότι τα δόντια του μοιάζουν περισσότερο με αυτά του ανθρώπου παρά με του πιθήκου.

Παρ’ αυτά ο καθηγητής Stringer, επικεφαλής του τμήματος Ανθρώπινης Προέλευσης του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου καθώς επίσης και ο καθηγητής κ. Κοτταρίδης συνιστούν να μην προτρέχουμε διότι είναι πάρα πολλά ακόμη που χρίζουν επισταμένη μελέτη κι έρευνα, καθ’ ότι και το DNA της Lucy που θεωρήθηκε ως η Εύα του ανθρωπίνου γένους αποδείχτηκε κατά πολύ διαφορετικότερο από εκείνο του ανθρωπίνου γένους ως σήμερα γνωρίζουμε. Αλλά ανάλογα αρκετά ευρήματα εκτός από αυτά της Αφρικής βρέθηκαν και στην Ασία, Ευρώπη, Ελλάδα, Αμερική, Μεξικό και πολύ μεγαλύτερης ηλικίας κ.τ.λ. και δεν πρόκειται περί ανθρώπων και το DNA των είναι επίσης διαφορετικότερο από αυτό του ανθρώπου.

Αλλά και στην Ελλάδα βρέθηκαν εργαλεία στην περιοχή Περδίκα της Πτολεμαΐδας 2,7-3,6 εκατομμυρίων ετών και είναι τα αρχαιότερα που έχουν βρεθεί σε όλη την γη μέχρι σήμερα.

Το 1996 ο Klark Howell βρήκε στην Αιθιοπία υπολείμματα εχέφρονος ανθρώπου (homo sapiens) ηλικίας 2 εκατομμυρίων ετών. Άρα αυτός προϋπήρξε του όρθιου ανθρώπου και του Ροδεσιανού και του Μπόσκοτ και δεν είναι μετεξέλιξης του.


Ο άνθρωπος της Ελλάδας (σπήλαιο Πετραλώνων) του Άρη Πουλιανού έχει ηλικία 750.000 ετών. Υπολογίζεται δε ότι η πρώτη φωτιά από άνθρωπο συνέβηκε πριν από περίπου 1 εκατομμύριο χρόνια στην Αιγαιΐτιδα, και πιο συγκεκριμένα στο σπήλαιο των Πετραλώνων όπου βρέθηκαν ίχνη φωτιάς ηλικίας πέραν του 1 εκατομμυρίου ετών, η αρχαιότερη στον κόσμο. Επιπλέον βρέθηκαν εργαλεία καθώς και κρανίο ανθρώπου (pro-homo sapiens) ηλικίας 550.000-700.000 ετών, κι απ’ ότι δείχνουν οι έρευνες αυτός ο άνθρωπος χρησιμοποιούσε εργαλεία, μαχαίρια από βωξίτη, ξέστρα, πριόνια, όπλα από βωξίτη, χαλαζία, σταλαγμίτη κ.τ.λ.

Στο ίδιο σπήλαιο αποκαλύφθηκαν δυο ανθρώπινοι σκελετοί 800.000 ετών. Τον άνθρωπο των Πετραλώνων βάφτισε ο Πουλιανός ως Αρχαιάνθρωπο και μάλιστα πρόκειται για τον αρχαιότερο άνθρωπο που έχει βρεθεί ποτέ. Στην Ευρώπη έχουν καταγραφή παλαιάνθρωποι, όπως αυτοί της Αιδελβέργης ηλικίας 200-250.000 ετών.


Ο Αρχαιάνθρωπος  του Πουλιανού έχει ηλικία άνω των 750.000 ετών και καμία σχέση δεν έχει με τον Ροδεσιανό, είναι Αυτόχθονας. Στον Αρχαιάνθρωπο βρέθηκαν ίχνη φωτιάς 1 εκατομμυρίου ετών και βεβαίως πρόκειται για την αρχαιότερη φωτιά που άναψε ποτέ ο άνθρωπος, δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι μόνο οι Έλληνες έχουν προϊστορία με την ανακάλυψη της φωτιάς, βλέπε (Προμηθέας Δεσμώτης). Προκύπτει λοιπόν από τα προ-αναφερθέντα ότι ο άνθρωπος της Αιγαιίδος κατασκεύαζε και χρησιμοποιούσε εργαλεία, και συνεπώς γνώριζε την φωτιά. Στην Περδίκα βρέθηκε σκελετός ελέφαντα ηλικίας 2,7-3 εκατομμυρίων ετών και δίπλα του τα εργαλεία με τα οποία τον διαμέλισαν.

Όλα τα άνωθεν λοιπόν ανατρέπουν περίτρανα την υπόθεση-φαντασία ότι ο άνθρωπος πρωτοεμφανίστηκε στην Αφρική καθ’ ότι ο άνθρωπος των Πετραλώνων θεωρείται εχέφρων (homo sapiens archaic) και είναι ηλικίας 750.000 ετών, ανάλογο ηλικιακά εύρημα δεν εντοπίστηκε ποτέ στην Αφρική. Στην κοιλάδα του ποταμού Αξιού το 1989 βρέθηκε κρανίο εξελιγμένου πιθήκου ο οποίος ονομάστηκε Ουρανοπίθηκος ο Μακεδονικός, ηλικίας 9-10 εκατομμυρίων ετών και δεν είναι λίγοι αυτοί (παλαιοντολόγοι: Γ. Κουφός κι ο Γάλλος Λουί Μπονίς)133 που έθεσαν το ερώτημα, γιατί ο άνθρωπος να μην προήρθε από τον Ουρανοπίθηκο; Και βεβαίως θα αναρωτηθεί κανείς πως ο πιθηκάνθρωπος από τις εκβολές του Νείλου πέρασε στην Ευρώπη αφού ούτε ναυσιπλοΐα και πολύ περισσότερο μήτε ναυπηγική γνώριζε και βεβαίως πουθενά δεν έχουν βρεθεί πολιτιστικά του υπολείμματα στο ελάχιστο.

Ο Μπερνάλ εξέφρασε την άποψη ότι η Αίγυπτος προηγήθηκε του Αιγαίου και μάλιστα πιθανολογεί επιδρομή των Αιγυπτίων στην Ελλάδα γύρω στο 6.000 π.Χ. και ότι η Μαύρη Αθηνά αντιστοιχεί στην Μαύρη Αιγύπτια θεά Ναΐθ. Μόνο που το όνομα Ναΐθ (Αθυνόη ή Αθόνη, αντιστοιχεί στο όνομα της ελληνίδας θεάς Αθηνάς σ’ ανάστροφη γραφή 144-145, 161). Η συγγραφέας Μ. Λέφκοβιτς στο βιβλίο της «Μαύρη Μυθική Πραγματικότητα» έρχεται να απορρίψει παντελώς την άποψη του Μπερνάλ όπως ακριβώς το ομολογεί και αυτός ο ίδιος ο Αιγύπτιος ιερέας της Ελληνικής πόλης Σαΐδος, Σόγρις κατά τον Σόλωνα, ότι ο ελληνικός λαός είναι κατά πολύ αρχαιότερος του αιγυπτιακού, τουλάχιστον κατά 9.000 χρόνια, και οι Έλληνες λάτρευαν τους Θεούς που περιγράφονται στην Θεογονία αρκετά πριν την εμφάνιση των κειμένων της Ανατολής.


Την χαριστική βολή έρχονται να δώσουν τα καταπληκτικά ευρήματα των 40 και πλέον ετών έρευνας του Άρη Πουλιανού που δείχνουν αδιάσειστα την ύπαρξη πολιτισμού στην Ελλάδα ηλικίας 12 εκατομμυρίων ετών όπου παντελώς ανατρέπουν όχι απλά την άποψη του Αφροκεντρισμού, αλλά επιπλέον εντοπίζουν και την πρωτοεμφάνιση του ανθρώπου στη Γη, στο Αιγαίο. Ο άνθρωπος κινήθηκε και λειτούργησε στο Β. Αιγαίο πριν από 11-12 εκατομμύρια χρόνια, όπως ακριβώς επιβεβαιώνουν τα πλέον πρόσφατα ευρήματα της Χαλκιδικής-Καλαύρου και Τρίγλιας όπου βρέθηκαν οστά ορθίου ανθρώπου, κνήμη, ωλένη, κερκίδα, εργαλεία λίθινα, οστέινα, οστά ζώων και σκελετοί φυτών και δέντρων που δηλώνουν ξεκάθαρα ότι ο εχέφρων άνθρωπος έχει ηλικία μεγαλύτερη του 1 εκατομμυρίου ετών και άρα στο Αιγαίο πρωτοεμφανίστηκε ο αρχαιότερος πολιτισμός. Εδώ ακριβώς βρίσκονται οι ρίζες του λαού μας και από αυτό εδώ το σημείο ο πολιτισμός επεκτάθηκε κι εξαπλώθηκε στην Μ. Ανατολή-Αίγυπτο-Ινδία-Κίνα κ.τ.λ. Η Αίγυπτος όσο κι αν δεν βρίσκει πολλούς σύμφωνους ή δεν αρέσει υπήρξε αποικία Ελλήνων, των Αττιδών από το Άργος (σας λέει κάτι η Πυραμίδα στην Αργολίδα; 150-200 χρόνια παλαιότερη αυτών της Αιγύπτου), και των Μινύων από τον Ορχομενό. Τα αντίστοιχα, αν θέλετε, ευρήματα της Αφρικής έχουν ηλικία 500.000 ετών.

Από τα ευρήματά μας έρχεται έμμεσα κι αποδεικνύεται ότι υπήρχε έναρθρος λόγος, καθώς βλέπουμε πως υπήρξε δεξιοχειρία από το είδος των εργαλείων που κατασκεύασαν και χρησιμοποίησαν.


Στο νησί της Χίου βρέθηκε απολιθωμένος σκορπιός ηλικίας 200 εκατομμυρίων ετών.

Και τέλος θα ‘πρεπε όλος ο κόσμος να είναι Μαύροι. Ο ίδιος ο παλαιοντολόγος Leacky, που ανακάλυψε την Lucy, υποστηρίζει ότι η Ελλάδα υπήρξε κοιτίδα ανθρωπογενέσεως.

Αλλά αν υποθέσουμε χάριν ιστορίας ότι έγινε μετάλλαξη των γονιδίων τους και άρχισαν να γεννιούνται και λευκοί, αυτό έπρεπε όμως να συνεχίζεται. Άρα η Αφρικανική προέλευση του ανθρώπου απορρίπτεται παντελώς και ισχύει η παλιγένεση, δηλαδή ότι οι άνθρωποι γεννήθηκαν κατά πάσαν πιθανότητα σε 5 διαφορετικά σημεία της γης, όσες είναι και οι ανθρώπινες φυλές όταν οι κλιματολογικές συνθήκες των διαφόρων τόπων-περιοχών το επέτρεψαν. Άρα η Αφροκεντρική άποψη της Μαύρης Αθηνάς επίσης απορρίπτεται. Άλλωστε μην ξεχνάμε πως είναι διαφορετικό και το DNA.

B) Τώρα όσον αφορά την πρωτοεμφάνιση του ανθρώπου στην Ευρώπη,1-3  είναι τρομερά δύσκολο να εμφανιστεί πρωταρχικά στον βορρά, κι αυτό διότι ήταν πλήρως καλυμμένος από παγετώνες, εκτός από μέρος των νοτίων τμημάτων του, επομένως όποιος πληθυσμός και αν υπήρχε θα βρισκόταν σε μια κατάσταση αντίστοιχη ή ανάλογη αυτής των σημερινών Εσκιμώων.

Η διεργασία της τήξης των πάγων άρχισε περίπου 25.000 χρόνια πριν και διήρκησε αρκετές χιλιετίες. Οι παγετώνες πιθανόν να είναι και η κύρια αιτία της απότομης εξαφάνισης του Νεάντερνταλ που έζησε πριν από 100.000 χρόνια, και που φυσικά δεν έχει καμία σχέση με τον σημερινό άνθρωπο όπως απέδειξαν και οι μελέτες του DNA (Stringer, 20-7-1997).

Ελβετοί επιστήμονες του πανεπιστημίου της Ζυρίχης με ηλεκτρονικό υπολογιστή ανέπλασαν, οικοδόμησαν το πρόσωπο παιδιού του Νεάντερνταλ από απολιθωμένο κρανίο και έκαναν σύγκριση αυτού του προσώπου με πρόσωπο σημερινού ανθρώπινου παιδιού. Το συμπέρασμα ήταν ότι ο άνθρωπος του Νεάντερνταλ είναι αδελφό είδος και μάλιστα ότι δεν υπήρξαν αναμεταξύ τους διασταυρώσεις, με διαφορετικό DNA κι ότι αποτελεί παρακλάδι της εξέλιξης του ανθρώπου. Ο άνθρωπος του Νεάντερνταλ ζούσε πριν από 100.000 χρόνια στην Ευρώπη, Μ. Ασία, Κεντρική Ασία, και ξαφνικά προ 30.000 χρόνια μυστηριωδώς εξαφανίστηκε.

Τους πάγους στην Ευρώπη διαδέχτηκαν στην συνέχεια τεράστιου μεγέθους έλη, λίμνες, ποτάμια, πυκνή βλάστηση, πυκνά δάση και ζωή, οπότε ο άνθρωπος άρχισε να ανακτά την ήπειρο ορμώμενος από τα νότια τμήματά της γιατί μόνο εκεί ήταν εφικτό να υπάρχουν αξιόλογες ανθρώπινες κοινότητες που να μπορούσαν να αναπτυχθούν πολιτιστικά εξ αιτίας των κατάλληλων κλιματολογικών συνθηκών που επικρατούσαν.


Στην Ευρώπη βρέθηκαν προϊστορικά ίχνη πολιτισμών όπως ο Ωρινάκιος (320.000 χρόνια), ο Σολουτράϊος (20.000 χρόνια), ο Μαγδαλινάϊος (16.000 χρόνια) και ο Αζιλάϊος (12.000 χρόνια) π.Χ. Στην Ευρώπη και στην Αμερική το κλίμα πήρε την σημερινή του μορφή γύρω στα 11.000-4.000 π.Χ. όπου έγινε θερμότερο και μεγάλες εκτάσεις που ήταν καλυμμένες με πάγους άρχισαν να απελευθερώνονται για φυτά, ζώα και ανθρώπους. Αντίθετα την ίδια εποχή σε μεγάλα γεωγραφικά τμήματα της Ασίας το κλίμα επιδεινώθηκε τραγικά.

Γύρω στο 9.500 π.Χ. το Παμίρ πάγωσε, πιθανότατα από μια απότομη άνοδο του φλοιού της Γης που ίσως να συνδέεται με τον καταποντισμό της Ατλαντίδας, πράγμα που εξηγεί και την αιφνίδια εξαφάνιση των μαμούθ και άλλων μεγάλων θηρίων στην Σιβηρία και άρα η ανάκτηση της Ευρώπης από τον άνθρωπο έγινε από τα νότια τμήματά της καθότι ήταν παγωμένη.

Ως προς την εξαφάνιση των Μαμούθ – Δεινοσαύρων και λοιπόν μεγαθηρίων ευλόγως ενοχοποιείται και η πρόσκρουση ενός υπερμεγέθους αστεροειδούς πάνω στην Γη σε πιθανή χρονολογία περί των 65 εκατομμυρίων ετών. Κάπως έτσι εξηγείται και ο καταποντισμός και αφανισμός της Ατλαντίδας.

Αυστραλοί ερευνητές του Πανεπιστημίου Τεχνολογίας Πέρο, ανάλυσαν τους πυρήνες ιζημάτων που συνέλεξαν από τις ακτές της Αυστραλίας και της Κίνας και διαπίστωσαν ότι ο Ωκεανός είχε περιορισμένη συγκέντρωση οξυγόνου, ενώ είχε δυσανάλογα μεγάλο αριθμό βακτηριδίων που προσελκύονται από το θείο και καταλήγουν βάση της μελέτης τους αυτής ότι η ατμόσφαιρα αναλόγως της εποχής είχε έλλειψη οξυγόνου ακριβώς επειδή είχε δηλητηριαστεί από τις θερμές εκπομπές θείου, από αέρια προερχόμενα από εκρήξεις ηφαιστείων. Αυτό έγινε περί τα 250 εκατομμύρια χρόνια πριν (Μέγας Θάνατος) ο οποίος και εξάλειψε το 90% περίπου των έμβιων όντων της θάλασσας καθώς επίσης και το 75% των φυτών και ζώων της στεριάς. Επίσης η ερευνητική ομάδα του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον μελέτησε εκτενώς απολιθώματα που βρέθηκαν κυρίως στην Ν. Αφρική (126 απολιθώματα κρανίων από αμφίβια και ερπετά) για να καταλήξουν στο συμπέρασμα και να διαπιστώσουν ότι ο αφανισμός των ειδών ήταν σταδιακός από την εποχή της Τριασίου Περιόδου πριν από 250 εκατομμύρια χρόνια. Το περιβάλλον ήταν υπερβολικά θερμό και το οξυγόνο εξ’ ίσου λίγο (Science, 22-1-2000).  

Υπολογίζεται ότι αστεροειδής με διάμετρο μεγαλύτερη των 200 μέτρων θα έχει μάζα 6 τρισεκατομμυρίων τόνων περίπου και η σύγκρουσή του εύκολα θα μπορούσε να εξοντώσει το ¼ του παγκόσμιου πολιτισμού σε μόλις 1΄από την εξαέρωση της μάζας του όταν πλησιάζει την Γη λόγω υπερθέρμανσης. Προ 65 εκατομμύρια χρόνια ένας μετεωρίτης διαμέτρου 9,5 χιλιομέτρων που έπεσε στον κόλπο του Μεξικού, εξαφάνισε το 70% της έμβιας ζωής στον πλανήτη.


Επιστήμονες από το πανεπιστήμιο του Νέου Μεξικού και της Αριζόνας υπολόγισαν ότι ο μετεωρίτης 2001 VB5 με διάμετρο 300 μέτρα ο οποίος υπήρξε έντονος φόβος να πλήξει την γη στις 7-1-2002, αν έπεφτε στην Αγγλία, τότε, Βρετανία, Γαλλία και Ολλανδία θα εξαφανίζονταν από το πρόσωπο της Γης.

Πάντως διαπιστώνουμε πως υπάρχουν αρκετά νεώτεροι πολιτισμοί στην Ευρώπη που δεν έχουν ίχνος ναυπηγικής και ναυσιπλοΐας και το κυριότερο χωρίς τα χαρακτηριστικά του Μεσογειακού τύπου, ενώ αντιθέτως οι ντόπιοι της Αιγαιΐδος χρονολογούνται πολλών χιλιάδων ετών νωρίτερα.


Τέλος αν η Ανθρωπογένεση γινόταν μόνο στην Ευρώπη, τότε όλοι οι πληθυσμοί της Γης  θα ήταν λευκοί και δεν θα υπήρχαν άλλες φυλές.

Γ) ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΑΠΟΨΗ (ΙΕ)
Το παραμύθι και το φάντασμα της ΙΕ εκδοχής, ο μύθος ότι εκεί πρωτοεμφανίστηκε ο άνθρωπος και ότι οι Έλληνες είναι απόγονοί τους, δημιουργήθηκε κατ’ εξοχήν από τους Δυτικούς που ζούσαν στις αποικίες ως ιεραπόστολοι, έμποροι, δικαστικοί και υπάλληλοι που πολύ θα ήθελαν να δικαιώσουν την παρουσία τους εκεί, χωρίς να έχουν την ελάχιστη ιστορική, αρχαιολογική και ανθρωπολογική γνώση-κατάρτιση, αλλά απλά στηριζόμενοι σε γλωσσολογικές ομοιότητες, κατ’ αρχήν με την Ιταλική (Filippo Sasseti), την Γαλλική (Couedouso), την Αγγλική (Hehed 1978), την Λατινική και Ελληνική (W. Jones1786) και ακόμη την Γερμανική-Ινδογερμανική γλώσσα (F. Bopp 1850).

Το 1813 ο Άγγλος ιατρός Τ. Young προτείνει την όρο «Ινδοευρωπαϊκές Γλώσσες» ως φιλοφρόνηση σ’ έναν αξιωματούχο.

Ξεκινώντας από τα προαναφερθέντα, διάφοροι γλωσσολόγοι διατύπωσαν την υπόθεση ότι η αρχική μητρική γλώσσα ήταν η Ινδοευρωπαϊκή (W. Jones). Οι Ινδοευρωπαίοι κατέβηκαν στην Ελλάδα το 2.000 π.Χ. κατά τους Ινδοευρωπαϊστές και για πρώτη φορά αντικρίζουν θάλασσα το 1.800 π.Χ. (Kitto).10  Φτάνουν δε στο απίστευτο σημείο οι Ινδοευρωπαίοι να αμφισβητήσουν τον τεράστιο και μοναδικό στο είδος του Μινωϊκοκυκλαδικό Πολιτισμό καθώς επίσης και τον Μυκηναϊκό και τον Τρωικό, αφού κατά τις αντιλήψεις τους ούτε Αγαμέμνονας, ούτε Αχιλλέας, ούτε Οδυσσέας και κατ’ επέκταση κι ο Όμηρος ως Προδωριείς υπήρξαν Έλληνες και θα αναρωτηθεί κανείς έστω και στοιχειωδώς πως όλα αυτά τα ανωτέρω εκτεθέντα βρίσκονται μόνο στην ελληνική γραφή.


Φτάνουν επίσης στο ακραίο σημείο αυτοί ας μου επιτραπεί ο όρος, οι μισέλληνες να αγνοούν παντελώς τα ήθη κι έθιμα, τις παραδόσεις, την γλώσσα, την θρησκεία, τα ανθρωπολογικά ευρήματα γενικότερα και το ότι οι Έλληνες ζούσαν στην Ελλάδα πολλές χιλιάδες χρόνια πρίν από την δήθεν φανταστική κάθοδο των Ινδοευρωπαίων.

Ούτε μια πηγή, συγγραφή, παράδοση ή μυθολογία υπάρχει που να βεβαιώνει ή έστω και να συνηγορεί για την κάθοδό τους στην Ελλάδα, αντιθέτως μάλιστα γίνεται ευρύτατος λόγος με απολύτως θετικές αποδείξεις, με αρχαιολογικά και ανθρωπολογικά ευρήματα για εκστρατείες, αποικισμούς Ελλήνων από τον Αιγαιακό χώρο προς την Ινδία, τον Καύκασο, την Λιβύη, την Αίγυπτο, την Ιταλία, το Γιβραλτάρ (Ηράκλειες στήλες), την Βόρειο και Νότιο Αμερική, την Καραϊβική, την Αφρική κ.τ.λ.. Πάρα πολλά δε ονόματα πόλεων στις προαναφερθέντες χώρες είναι αμιγώς Ελληνικά από Έλληνες μετανάστες, χιλιάδες χρόνια πριν από την δήθεν κάθοδο των Ινδοευρωπαίων.


Στο νεότερο εγκυκλοπαιδικό λεξικό του Ήλιου, και συγκεκριμένα στο τόμο «Λαοί της Ανατολής», τονίζεται ότι στης πανάρχαιες τους παραδόσεις δεν γίνεται καμία εντελώς αναφορά-μνεία σχετική με την Ινδοευρωπαϊκή φυλή.


Ο Ινδός αρχαιολόγος Chattery δέχεται ότι τα πολιτιστικά στοιχεία του Μοχάντζο Ντόρο (3η χιλιετία π.Χ.) προήρθαν από το Αιγαίο. Ο σοφός Κινέζος Λάο στο 17ο κεφάλαιο του αρχαίου Κινέζικου κειμένου «Τάο-τε-κινγκ» γράφει ότι οι Θεοί και ο πολιτισμός ήρθαν από την Δύση με επικεφαλής τον Λάο ο οποίος ταξίδεψε σε ολόκληρη την οικουμένη όντας τέλειος δάσκαλος. (Ermatica Walters Scott p. 84).

             
Ας σημειωθεί εδώ ότι οι δήθεν πρόγονοι των Ινδοευρωπαίων οι Δραβίδες ή Δράβας όπως τους αποκαλούν, ο ίδιος ο Ινδός αρχαιολόγος και ανατολιστής Chattery τονίζει στο έργο του «History Culture of Indian People» είναι το όνομα Δραβίδες που προήρθε από τους Έλληνες της Μ. Ασίας, ενώ οι Έλληνες της ηπειρωτικής χώρας τους αποκαλούσαν Τερμίλες.


Ο Ηρόδοτος δε στο έργο του (Α. Κλειώ, 173) αναφέρει ότι οι Δραβίδες ή Τερμίλες ήταν Κρήτες που εγκαταστάθηκαν στην Μιλιάδα της Μ. Ασίας και οι οποίοι αργότερα ονομάστηκαν Λύκιοι επειδή η Μιλιάδα μετονομάστηκε Λυκία και βασιλιάς τους ήταν ο Έλληνας Βελλεροφόντης. Επίσης ο βασιλιάς του Άργους Δαναός τυγχάνει να είναι δίδυμος βασιλιάς της Αιγύπτου. Τον Οκτώβρη του 2000 δόθηκε ομιλία στα Τρίκαλα με θέμα «Δραβίδες, οι προέλληνες του Αιγαίου».

Ο Demisel μας λέει πως δεν υπάρχει ούτε μια λέξη, ούτε ένα όνομα κοινού Θεού ή κοινής θυσίας ή έστω κάποια ιεροτελεστία, όλα τα ανθρωπολογικά ευρήματα του Αίμου είναι καθαρά Μεσογειακού φύλου από το 5.000 π.Χ. και πλέον. Ο ίδιος τονίζει κι επισημάνει  πως «δεν νοείται Εθνολογία χωρίς ανθρωπολογία, αυτό είναι αδιανόητο».

Στους τάφους της εποχής της υποτιθέμενης αφίξεως των βορείων δεν βρέθηκαν ανθρωπολογικά τους ευρήματα, αντιθέτως όλα τα οστεολυτικά χαρακτηριστικά είναι του μεσογειακού τύπου. Ο καθηγητής της ανθρωπολογίας Ι. Κούμαρης τονίζει πως οι κρανιολογικές έρευνες δεν έδειξαν Βορείους αλλά Έλληνες.


Ο παγκοσμίου φήμης Αμερικανός ανθρωπολόγος Angel κατόπιν ενδελεχούς μελέτης σκελετών της αρχαίας Ελλάδας, των Αχαιών, της Μινωικής εποχής, της Κλασσικής και Βυζαντινής κατέληξε στο αδιάσειστο συμπέρασμα ότι πρόκειται πάντα για τον ίδιο σταθερό μεσογειακό αναλλοίωτο τύπο στο πέρασμα των αιώνων. Ο Άγγλος ανθρωπολόγος G. Huxley, απέδειξε με αδιαφιλονίκητα στοιχεία ότι η ύπαρξη των Ινδοευρωπαίων αποτελεί αποκύημα της φαντασίας και είναι εντελώς αντίθετος προς την επιστήμη της ανθρωπολογίας.

Ο William Durant στο έργο του «Παγκόσμια Ιστορία του Πολιτισμού» καθώς επίσης και ο Γερμανός Κίρχοφ στο έργο του «Μελέτη της Ιστορίας του Ελληνικού Αλφάβητου», τονίζουν ότι η ελληνική γραφή είναι αυτόχθων. Οι πρώτοι Φοίνικες ήταν Έλληνες προερχόμενοι από την Κρήτη (Κρητοφοίνικες), είναι ο Σαρπηδόνας ο αδελφός του Μίνωα που μετά την αποτυχία της ανταρσίας του για την εξουσία, κατέφυγε με τους ομοϊδεάτες του στην Τύρο του Λιβάνου από την πολίχνη των Σφακιών της Κρήτης, την Φοινίκη απ’ όπου προέρχεται το όνομα Φοινίκη και Φοίνικες (6η χιλιετία π.Χ.). Γύρω στο 1.100 π.Χ. ήρθαν στον Λίβανο οι Σημιτοφοίνικες Εβραίοι μετά την έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας το 1.450 π.Χ.

 
Τα χαρακτηριζόμενα ως Ινδοευρωπαϊκά γλωσσικά στοιχεία υπήρχαν στην Ελλάδα πολύ πριν από την υποτιθέμενη άφιξη των Ινδοευρωπαίων, είναι Πελασγικά. Στην αποκρυπτογράφηση της Μυκηνομινωϊκής Γραμμικής Γραφής Β, από τον Άγγλο αρχιτέκτονα Βέντρις και τον γλωσσολόγο Τσάντγουϊκ, αποδείχτηκε η ύπαρξη Δωρισμών στην προ-ομηρική Ελληνική αιώνες πριν από την κάθοδο των Δωριέων που δηλώνει τον επαναπατρισμό τους.

Λέγεται δε ότι η κάθοδος των Δωριέων είναι η σύγκρουση Ρουμελιωτών και Πελοποννησίων.



Ο φιλόλογος Γεωργούντζος, πρόεδρος των Ελλήνων φιλολόγων, μας πληροφορεί ότι στην Ιθάκη 1.600 χρόνια πριν τον Οδυσσέα οι κάτοικοι μιλούσαν Ελληνικά.

Ο διάσημος καθηγητής του πανεπιστημίου του Κέμπριτζ, Renfrew, τονίζει ότι οι αρχαίοι έλληνες ήταν Αυτόχθονες. Το Αλφάβητο – η γραφή των Ελλήνων που βρέθηκε στην βυθισμένη υποβρύχια πόλη των Ινδιών Gambay 9.500 ετών, δίνει ένα ισχυρό χτύπημα σε αυτούς που ψεύδονται.


Το 1925 στο Γκλοζέλ της Γαλλίας βρέθηκαν εκατοντάδες αγάλματα και πινακίδες με ποικίλες παραστάσεις ηλικίας πέραν των 7.000 ετών, στις οποίες διαφαίνονται ξεκάθαρα πολλά γράμματα του Ελληνικού Αλφάβητου όπως π.χ. Γ-Η-Κ-Μ-Χ κ.τ.λ. Αλλά και στις επιγραφές του Γκρατίβ-Κρηκ στην Δ. Βιρτζίνια των Η.Π.Α. φαίνονται καθαρά τα γράμματα Κ-Λ-Τ-Χ κ.α. Το ίδιο συμβαίνει στην Β. Ινδία όπου η γραφή Χαράπα περιλαμβάνει ελληνικά σύμβολα ηλικίας άνω των 5.500 ετών. Στον Ελλαδικό χώρο υπάρχει γραφή χιλιάδες χρόνια πριν της δήθεν άφιξης των Ινδοευρωπαίων (1.800-2.000 π.Χ.). Όπως στο: α) Δισπηλιό Καστοριάς, γραφή του 5.200 π.Χ., β) Γιαννιτσά, λίθινη επιγραφή του 7.000 π.Χ., γ) σπήλαιο Κυκλώπων στα Γιούρα, του 4.000 π.Χ., δ) Κρήτη, του 5.230 π.Χ., ε) Ελάτεια Κεραμικού, του 6.400 π.Χ., στ) Μακεδονία, βραχογραφίες του 4.500 π.Χ., ζ) Φαιστός, Δίσκος, ηλικίας άνω των 1.700 ετών π.Χ., η) Πύλος, το ανάκτορο του Νέστορα, γραφή άνω των 3.000 ετών π.Χ., θ) Πηλικάτα, Ιθάκης, ενεπίγραφα όστρακα του 2.600-3.000 π.Χ.,


Ο Πιτθέας, ο εγγονός του Τάνταλου και παππούς του Θησέα, γνώριζε και δίδασκε γραφή προ 45.000 χρόνων περίπου. («Ενταύθα Πιτθέα δίδαξτι λόγον, τέχνην φασί, και τι βιβλίον Πιτθέως δη σύγγραμμα υπό ανδρός εκδοθέν επιδαυρίου και αυτός επελεξάμην»), έτσι ο Πιτθέας δίδαξε την τέχνη του λόγου και βιβλίο συνέγραψε.  


Αλλά και πολλά ακόμη ερωτήματα μένουν αναπάντητα όπως για παράδειγμα:

Ποια είναι η πρώτη κοιτίδα των Ινδοευρωπαίων; Τίποτε δεν μας το αποσαφηνίζει αυτό.

Πότε και γιατί εγκατέλειψαν την γή τους; Αδιευκρίνιστο και αυτό.

Ποια πορεία ακολούθησαν αφού κάθε Ινδοευρωπαϊστής υποδεικνύει και διαφορετική οδό;

Πως αποδεικνύεται ότι εγκαταστάθηκαν στην Ουγγαρία και γιατί να εγκαταλείψουν τις εύφορες κοιλάδες και να εγκατασταθούν σε ορεινές άγονες περιοχές; Κι εδώ κανένα ίχνος.

Που ακριβώς βρίσκονται τα πολιτιστικά, ανθρωπολογικά και παλαιοντολογικά ευρήματά τους αφού όπως ανέφερε ο Ούγγρος συγγραφέας-μελετητής Kiszely ο πολιτισμός του Κερέζ (Ουγγαρία) έφτασε εκεί από την Μεσόγειο;
Πως τελικά να είναι δυνατόν να έφτασαν οι Έλληνες στην Ελλάδα το 2.000 π.Χ., αφού προϋπήρχαν σ’ αυτήν χιλιάδες χρόνια πριν1-2,5,11,16-17,21,28-31 και είχαν ήδη διαπλεύσει τους ωκεανούς και είχαν γνωρίσει την οικουμένη ως φαίνεται πιο κάτω από την παλαιολιθική ήδη εποχή;


Σαφέστατα τονίζει ο Γκρότι και προσφάτως ο Άγγλος Wace ότι ο Ελληνικός πολιτισμός είναι απόλυτα Αυτόχθων. Ο Ελληνιστής John Linton  τονίζει με έμφαση και βεβαιότητα ότι η κοιτίδα των Ελλήνων είναι το Αρχιπέλαγος (ΑΙΓΑΙΟΝ).


Ο Curtious  λέει ότι καμία παράδοση, μύθος ή ανάμνηση δεν αναφέρει μετανάστευση λαών προς τις περιοχές κατοικίες ελληνικών φύλων, όπως οι Ίωνες, Δωριείς κ.α. Κανείς αρχαίος συγγραφέας δεν μίλησε για κάθοδο λαών στον Περιαιγαιακό χώρο, ούτε Ελλήνων από τον Βορρά (Θουκυδίδης, Σόλων, Ηρόδοτος, Πλάτωνας, Αριστοτέλης, Διόδωρος)1-3,10,12,47  και θεωρούν τους Έλληνες αυτόχθονες και για την πολυθρύλητη κάθοδο των Δωριέων δεν ήταν παρά μια οικειοθελής παλιννόστηση.

Ο Ησίοδος, ο Ηρόδοτος και ο Ισοκράτης τονίζουν ότι οι Έλληνες είναι αυτόχθονες πολιτιστικά από εδώ και 3.500 χρόνια π.Χ. «Είναι φασί τας αυτόχθονας κλεινάς Αθήνας ου επείσεκτον γένος» (Ευριπίδης, Ίων.).


Ο Ισοκράτης στον Πανηγυρικό του λόγο τονίζει:

«Είμεθα γνήσιοι, ευγενές γένος αυτής της γης, που μας εγέννησεν από τα σπλάχνα της και εις αυτήν εξακολουθώμεν άνευ διακοπής να κατοικώμεν διότι είμεθα Αυτόχθονες».

Οι Αρκάδες θεωρούσαν τους εαυτούς τους «ΠΡΟΣΕΛΗΝΟΥΣ», ότι υπήρξαν πριν να υπάρξει η Σελήνη και ο Όμηρος τονίζει ότι οι Έλληνες κατάγονται από τρανή γενιά.

Ο Περικλής στον Επιτάφιό του μιλάει για το αυτόχθονο των Ελλήνων: «Άρξομαι δε από των προγόνων πρώτον δίκαιον γαρ αυτοίς και πρέπον δε άμα εν των τοιώδες την τιμήν ταύτην της μνήμης δίδοσθαι. Την γαρ χώραν οι αυτοί αεί οικούντες διαδοχήν των επιγιγνωμένων μέχρι τούδε ελευθέραν δι’ αρετήν παρέδωσαν».

Ο Στράβων στα «Γεωγραφικά» (τ. Α΄) αναφέρει: «Οι Πελασγοί ήτο αρχαίο φύλο πάσαν επιπολάσαν… παρά τοις Αιολώσι και κατά Θετταλίαν και της Κρήτης έποικοι γεγόνασιν… και Πελασγικόν Άργος ή Θετταλία λέγεται, πολλοί δε και τα Ηπειρωτικά Έθνη Πελασγικά ειρήκασι…τον δε Δία τον Δωδωναίον αυτός ο ποιητής Όμηρος ονομάζει Πελασγικόν».

Ο Θουκυδίδης (Α΄) λέει: «Την γουν Αττικήν… άνθρωποι ώκουν οι αυτοί».


Η αποκρυπτογράφηση της Γραμμικής Γραφής Β΄ έδωσε την δυνατότητα ανάγνωσης, ερμηνείας, των αρχείων της Πύλου, Μυκόνου, Κρήτης, των προϊστορικών οικισμών Διμήνι, Σέσκλου, Τσαγκλί, Φθία, Λιανοκλάδι, Φράγχθι κ.α. και να αποδείξει την ύπαρξη οργανωμένων οικισμών εκατοντάδων χιλιάδων ετών.

Μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα (9.700 π.Χ.) και καταβύθιση της Αιγηίδος οι Πελασγοί φαίνεται να είναι οι μόνοι επιζήσαντες στον ελλαδικό χώρο. Πελασγοί είναι και οι Αιολείς, Δωριείς και Ίωνες. Ο Αισχύλος στις Ικέτιδες παραθέτει: «Του γηγενούς γαρ ειμί παλαίχθων ίνις Πελασγός, της δε γης Αρχηγέτης». Ο γενάρχης του Πελασγικού φύλου είναι ο γιός του Δία και της Νιόβης. Σύμφωνα με την λακωνική παράδοση ο γηγενής και αυτόχθων γενάρχης και πρώτος βασιλιάς των Λακώνων, ήταν ο Λέλεξ, απ’ όπου και οι κάτοικοι της περιοχής πήραν το όνομά τους, Λέλεγες, «ως δε αυτοί Λακεδαιμόνιοι λέγουσι, Λέλεξ αυτόχθων ων εβασίλευσε πρώτος εν τη γη ταύτη και από τούτου Λέλεγες ωνομάσθησαν», (Παυσανίας). Τελικά Λέλεγες, Κάρες, Λύκιοι, Πελασγοί και Δόλοπες, όλοι ανήκουν στον προϊστορικό πλαίσιο της Αιγηΐδος.


Ο Ι. Κορδάτος τονίζει ότι οι μετακινήσεις δεν έγιναν από πάνω προς τα κάτω αλλά αντιστρόφως, από κάτω προς τα πάνω. Οι ανθρωπολόγοι Rotteck-Linton-Muckie κ.α. έρχονται να επιβεβαιώσουν το αυτόχθονο των Ελλήνων και ότι η Ελληνική γλώσσα ομιλείτο πριν από το 1.700 π.Χ.

Ο καθηγητής Bayer, ιδρυτής της συγκριτικής γλωσσολογίας στην Πετρούπολη, επιμένει ότι οι γλωσσικές ομοιότητες έχουν προέλευση Ελληνική.

Ο Γιουγκοσλάβος Gavela Branco υπογραμμίζει ότι η Ινδοευρωπαϊκή φυλή είναι μια άκρως φανταστική εθνότητα.

Ο Σέλλεϋ και ο Χίτλερ θεωρούν προγόνους τους τούς Έλληνες. Ο προαναφερθείς καθηγητής του Cambridge, o C. Renfrew τονίζει ότι η μεταναστευτική θεωρία για την προέλευση του Αιγαιακού πολιτισμού είναι αστήρικτη και ότι οι Μεσογειακοί έφτασαν στα Βρετανικά νησιά γύρω στο 4.000 π.Χ. Στο μεγαλιθικό κτίσμα στο Stonehenge στην Αγγλία (2.500 π.Χ.) υπάρχει απεικόνιση Μινωικού Εγχειριδίου, ο δε Γάλλος αρχαιολόγος J. Capitan τονίζει ότι όλα τα διάσπαρτα μεγαλιθικά κτίσματα στην Ευρώπη είναι Αιγαιϊκά, όπως το σπήλαιο Menga στην επαρχία Malaga της Ισπανίας – το Καρνάκ στην Βρετάνη της Γαλλίας με περισσότερους από 1.000 μονήρεις γιγαντιαίους ογκόλιθους – το Τρίλιθον του Stonehenge στο Salisbury της Αγγλίας που φέρει χαραγμένους μινωικούς διπλούς πέλεκεις καθώς επίσης και μυκηναϊκά ξίφη. Το συγκεκριμένο μνημείο ήταν χώρος τελετών των Δρυΐδων (Druids), παιδιά-απόγονοι της Δρυός, του ιερού δένδρου του Δία. Οι Δρυΐδες ήταν οι κυβερνήτες της Ευρώπης ως και την εποχή του Ιουλίου Καίσαρα όπως μας αναφέρει στο έργο του ο De Bello Gallico και μάλιστα κατέγραφαν τα απόρρητα και δημόσια έγγραφα στα Ελληνικά – τα Μενίρ της Ισπανίας περίπου 30 σήμερα σώζονται στο νησί Μινόρκα (Ελαχίστη) σε σχήμα Ταύλων δηλ, Τραπεζιών, και είναι απόλυτα ελληνικής αρχιτεκτονικής –τα Dolmen Steintisch, λίθινα τραπέζια στην Βαρκελώνη, στην Σκανδιναβία, στην Β. Αφρική, είναι όλα ελληνικής δόμησης και τεχνοτροπίας, στην Μάλτα, στην Σικελία, στην Σαρδηνία κ.τ.λ.


Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης προσθέτει ότι στην Βρετανία υπήρχε ένα τεράστιο μεγαλοπρεπές τέμενος προς τιμή του Θεού Απόλλωνα. Ο V. Miloijcic επισημάνει ότι η Ινδοευρωπαϊκή φυλή γεννήθηκε από μια υπόθεση αμύητων γλωσσολόγων στην αρχαιολογία και την ανθρωπολογία, αξίζει δε να σημειωθεί ότι η ομοιογλωσσία των Αρίων Λαών μητρική γλώσσα έχουν την Πρωτοελληνική.


Επιτρέψτε μου ανεπιφύλακτα να πιστεύω ότι οι λεγόμενοι Ινδοευρωπαίοι δεν είναι τίποτε άλλο από το συνονθύλευμα των Ελληνικών Φυλών.

Πιστεύω ακράδαντα ότι δεν πρέπει καν να γίνεται μνεία από την στιγμή που έχουμε τόσο στην ηπειρωτική όσο και στην νησιωτική Ελλάδα πολλές δεκάδες χιλιάδες μέχρι τώρα ελληνικούς οικισμούς από την παλαιολιθική εποχή και μετέπειτα. Επίσης ας ληφθεί σοβαρά υπόψη ότι έχουμε ελληνική γραφή χιλιάδων ετών προ της φανταστικής αφίξεως των Ινδοευρωπαίων που η δήθεν άφιξή τους κατ’ αυτούς είναι το 2.000 π.Χ. όπως παρακάτω θα γίνει αναφορά.

Απόσπασμα από  το  βιβλίο του Νίκου Παναγιωτάρα, καθηγητή Πανεπιστημίου με τίτλο "ΣΤΑ ΙΧΝΗ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ"

πηγή: mcnews.gr

Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2017

Η Γενοκτονία 270.000 Ελλήνων στην Κρήτη το 961 από τους Ρωμαίους-“Βυζαντινούς” κατακτητές.


-Το 727 οι Κρητικοί όχι μόνον συμμετέχουν μαζί με όλους τους Έλληνες στην Μεγάλη Επανάσταση κατά των βυζαντινών, αλλά επιπλέον ετοιμάζουν πανστρατιά και επιτίθενται κατά της Κωνσταντινουπόλεως για να εκθρονίσουν(!!!) τον αυτοκράτορα Λέοντα Γ’ τον Ίσαυρο.

Αρχηγό τους είχαν έναν Κρητικό ονόματι Κοσμά, ο οποίος ήταν μεγαλοπρεπής, ωραίος και γενναίος. Και παραλίγο να κατάφερναν να κυριαρχήσουν σε όλη την Μεσόγειο, όπως αναφέρει στην «Ιστορία των Σφακίων» ο ηγούμενος Γρηγόριος Παπαδοπετράκης.

Όμως οι λογαριασμοί Βυζαντινών και Κρητικών παρέμεναν από αιώνες ανοικτοί και δεν έκλεισαν ποτέ. Ο Αλέξιος Κομνηνός, δια του υιού του Ισαακίου, το 1192, στέλνει απειλητική επιστολή προς το νησί της Κρήτης. Απειλούσε ότι αν δεν υποταχθούν στο Βυζάντιο οι Κρητικοί, θα εξολοθρεύσει όλους τους άνδρες, τις γυναίκες και τα παιδιά, όπως έπραξαν στο παρελθόν, έγραφε η επιστολή, ο Βελισσάριος, ο Ιουστινιανός, ο Νικηφόρος Φωκάς και ο Βάρδας ο Θαλασσινός.

Οι Βυζαντινοί είχαν υποστεί αναρίθμητες ήττες από τους Κρητικούς, που ήταν πολύ γενναίοι μαχητές και θεοσεβείς. Οι Κρητικοί ουδέποτε πρόδωσαν τους Πατρώους Θεούς και τα Πάτρια ειωθότα. Το παράδειγμά τους έδινε θάρρος στους άλλους Έλληνες να διατηρήσουν τον Ελληνισμό τους και την Πατρώα Ελληνική Θρησκεία. Γι’ αυτό ήθελαν να τους αφανίσουν οι βυζαντινοί κατακτητές.

Οι μνήμες από την τελευταία ήττα, ήταν ακόμη νωπές.
-Το 949 ο Βυζαντινός αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος Ζ’ υπέστη πανωλεθρία από τους γενναίους Κρητικούς καθώς όλο το βυζαντινό στράτευμα που έστειλε για να κατακτήσει το ηρωικό Νησί κατεσφάγη, όπως μας πληροφορεί ο Λέων Διάκονος.

Τα Κρητικά πλοία περήφανα έπλεαν στην Μεσόγειο αψηφώντας τον βυζαντινό στόλο. Και όποτε είχαν ευκαιρία έκαναν τολμηρές επιδρομές και κατέστρεφαν ολοσχερώς τον βυζαντινό στόλο. Ο Λέων Διάκονος γράφει για την «των Κρητών δυναστείαν, τραχηλιώσαν και κατά Ρωμαίων φονικόν πνέουσαν». Δηλαδή έσπερναν τον θάνατο στους βυζαντινούς οι σκληροτράχηλοι Κρητικοί, γράφει ο Λέων Διάκονος στην Ιστορία του.

Οι Κρητικοί ήταν ακατάβλητοι κυρίως για δύο λόγους, γράφει ο Συνεχιστής του Θεοφάνους: Πρώτον διότι είχαν διατηρήσει αλώβητο το Ελληνικό Ιερατείο τους, το οποίο προΐστατο στους Απελευθερωτικούς Αγώνες, και δεύτερον διότι ήταν φοβεροί έμποροι, κάτι που τους προσπόριζε τα αναγκαία χρήματα για τους πολέμους κατά των βυζαντινών.

Το μίσος των Ρωμαίων “Βυζαντινών” κατά των Ελλήνων της Κρήτης αποτυπώνεται ανάγλυφα από τον παρακοιμώμενο Ιωσήφ Βρίγγα ο οποίος προσπαθεί να διεγείρει το Βυζαντινό συμβούλιο κατά των Κρητικών. Ο Συνεχιστής του Θεοφάνους καταγράφει τα λόγια του Ιωσήφ: «Είναι τόσα τα δεινά που υπέστησαν οι Ρωμαίοι από τους αρνητές του Χριστού, σφαγές και καταστροφές εκκλησιών και αρπαγές περιουσιών και αιχμαλωσίες. Πρέπει να αγωνισθούμε υπέρ των Χριστιανών και να μην δειλιάσουμε από την απόσταση της θαλάσσης ούτε από τις φήμες».

Πράγματι οι γενναίοι Κρητικοί απελευθέρωναν τα παράλια της Ιωνίας από τους Ρωμαίους “Βυζαντινούς” κατακτητές και κατέστρεφαν χριστιανικές εκκλησίες και έπιαναν χριστιανούς αιχμαλώτους για να τους ανταλλάξουν με Έλληνες.

-Το 960 ο Βυζαντινός αυτοκράτωρ Ρωμανός Β’ και ο παρακοιμώμενος Ιωσήφ Βρίγγας ανέθεσαν στον Αρμένιο στρατηγό Νικηφόρο Φωκά τον αφανισμό της Κρήτης και των Κρητικών. Ο τεράστιος βυζαντινός στόλος ξεκίνησε από την Κωνσταντινούπολη στις 5 Ιουλίου 960. Αποτελείτο από 3300 πλοία που μετέφεραν στρατό και εφόδια.
Οι Ρωμαιοβυζαντινοί είχαν στρατολογήσει βάρβαρα στίφη Σλαύων, Αρμενίων και Ρώσων, για να κατασφάξουν τους Έλληνες της Κρήτης.

Ο M. Canard, στο Byzance et les Arabes μας πληροφορεί ότι οι Έλληνες διέθεταν μόλις 240 πλοία και ζήτησαν από τους Άραβες πολεμοφόδια και στρατό. Εκείνο τον καιρό οι Άραβες με επικεφαλής τον Χαμβδά πολεμούσαν στο μέτωπο της Μικράς Ασίας τους βυζαντινούς κατακτητές, και έτσι δεν μπόρεσαν να τους στείλουν παρά μικρές ποσότητες πολεμοφοδίων, αλλά καθόλου στρατό. Έτσι οι γενναίοι Κρητικοί μαχητές αντιμετώπισαν μόνοι τους τον τεράστιο βυζαντινό στόλο που μετέφερε 500.000 βυζαντινούς κατακτητές στο ηρωικό Νησί.

Οι Έλληνες γρήγορα έμαθαν τα νέα και άρχισαν να οχυρώνωνται. Η ιστορία έχει καταγράψει ως επικεφαλή της ηρωικής αντιστάσεως την Κρητικοπούλα Ιέρεια της Αρτέμιδος Κλεαγέτη.

Ο Πρίσκος στην χρονογραφία του μας πληροφορεί ότι ήταν μόλις 25 ετών το 960, και αμέσως άρχισε να εμψυχώνει τους Κρητικούς περιδιαβαίνουσα όλα τα οχυρά. Η Κλεαγέτη ήταν πολύ μορφωμένη και γόνος ιερατικής οικογενείας. Η μητέρα της λεγόταν Ζηνόκλεια, ήταν Ιέρεια της Ήρας, και είχε πάρει μέρος στην μάχη της Κρήτης κατά των Βυζαντινών το 949. Με το τόξο της είχε σκοτώσει 50 βυζαντινούς κατακτητές. Η Ζηνόκλεια τελούσε τα Ελληνικά Μυστήρια και είχε διδάξει από μικρή την θυγατέρα της Κλεαγέτη το πώς να πολεμά τους κατακτητές.

Ο Λέων Διάκονος στην Ιστορία του αναφέρει την Κλεαγέτη με υβριστικούς όρους. Την αποκαλεί «γύναιον εταιρικόν», «αναιδές», και ότι τάχα έκανε μαγγανείες. Όμως της αναγνωρίζει, αν και με υβριστικό τόνο, ότι ήταν μάντισσα και ότι ήταν ατρόμητη, καθώς πλησίαζε μόνη της μέχρι τα φυλάκια των Ρωμαιοβυζαντινών και τους προκαλούσε σε πόλεμο.

Οι Κρητικοί Ιερείς και Ιέρειες μόλις αντίκρισαν του πρώτους Ρωμαίους στρατιώτες έκαναν “καθαρμό σε όλο το Νησί για να φύγει το χριστιανικό μίασμα”.

Ο Νικηφόρος Φωκάς αμέσως μετά την απόβαση αρχίζει γενική επίθεση. Σφάζει αρκετούς Κρητικούς τις πρώτες ημέρες. Νοιώθοντας ότι η νίκη του θα είναι εύκολη εξ αιτίας του τεραστίου όγκου του στρατεύματός του, δίνει 10.000 βυζαντινούς στρατιώτες στον στρατηγό Νικηφόρο Παστιλά και τον διατάσσει να εισβάλει στην ενδοχώρα του Νησιού και να κατασκοπεύσει τους Κρητικούς.

Η ατρόμητη Ιέρεια Κλεαγέτη απαντά με ανταρτοπόλεμο. Βάζει τις Κρητικοπούλες να δίνουν κρασί στους βυζαντινούς στρατιώτες, να τους μεθούν και να αποσπούν πληροφορίες. Αφού τους διέλυσαν την πειθαρχία η Κλεαγέτη διέταξε τους 400 Κρητικούς που είχε υπό τις διαταγές της να λάβουν θέσεις μάχης στα βουνά.

Μόλις οι Κρητικοί είδαν τους βυζαντινούς αποδιοργανωμένους ξεκίνησαν επίθεση με επικεφαλής την ηρωική Ιέρεια της Αρτέμιδος. Οι Ρωμαιοβυζαντινοί αντιστάθηκαν με σθένος. Η Κλεαγέτη σημάδεψε με το τόξο της τον στρατηγό Νικηφόρο Παστιλά, κτύπησε το άλογό του και τον ανάγκασε να ξεκαβαλικέψει. Αμέσως χύμηξε πάνω του με το τσεκούρι της και τον σκότωσε.

Οι Ρωμαιοβυζαντινοί σε αυτή την δεύτερη φάση του αγώνος τράπηκαν σε φυγή αλλά οι Κρητικοί τους πήραν στο κυνήγι. Ελάχιστοι από τους στρατιώτες του Νικηφόρου Παστιλά κατόρθωσαν να επιστρέψουν ζωντανοί στο στρατόπεδο του Νικηφόρου Φωκά.

Ο Φωκάς, ωσάν να χτυπήθηκε από κεραυνό, μόλις άκουσε τα νέα άρχισε να ετοιμάζει ενέδρες. Άρχισε να πολιορκεί τον Χάνδακα (Ηράκλειο).

Ο Πρίσκος, έχει καταγράψει το πώς απευθύνθηκε στους στρατιώτες του λέγων: «Δεν νομίζω να αγνοεί κανείς σας την επιθετικότητα και το θράσος των απογόνων της Αριάδνης, τις τόσες διαρπαγές και τα φονικά που έχουν διαπράξει κατά των Ρωμαίων. Δεν ανέχεται η εκκλησία του Χριστού να λυμαίνωνται το χριστεπώνυμο πλήθος οι ειδωλολάτρες.

Μην εξοκείλετε στην απειθαρχία και την καλοπέραση διότι θα πάθετε ότι και οι στρατιώτες του Νικηφόρου Παστιλά. Ας μην σπαταλάμε τον καιρό μας με οκνηρία και μέθη, αλλά παραμένοντας Ρωμαίοι ας επιδείξουμε στον πόλεμο κατά των ειδωλολατρών το γενναίο μας φρόνημα».

Μετά πήρε τον στρατό του και άρχισε επίθεση καθώς είχε πληροφορίες ότι 40.000 Κρητικοί ετοιμάζονταν να του επιτεθούν αιφνιδιαστικά και να τον εκδιώξουν από το Νησί. Ο Νικηφόρος Φωκάς περίμενε να νυκτώσει και επιτέθηκε το βράδυ στους Κρητικούς, οι οποίοι δεν άκουσαν την Κλεαγέτη και έκαναν το λάθος να κατασκηνώσουν σε πεδιάδα.

Εκεί ο Νικηφόρος Φωκάς τους έπιασε στον ύπνο, απροετοίμαστους, και τους έσφαξε όλους. Ο Νικηφόρος Φωκάς, για να αποδείξει το πόσο βάρβαρος ήταν και το πόσο μισούσε τους Έλληνες, διέταξε τους στρατιώτες του να κόψουν τα κεφάλια των Ελλήνων και να τα μαζέψουν σε σακκιά.

Ύστερα διέταξε να τα καρφώσουν σε κοντάρια και να τα τοποθετήσουν μπροστά στο κάστρο του Χάνδακος. Μετά, όπως διασώζει ο Λέων Διάκονος, ο Φωκάς διέταξε όσα κεφάλια Κρητικών περίσσεψαν να τα εκσφενδονίζουν με τις βαλλίστρες μέσα στα τείχη του κάστρου…

Οι Κρητικοί μόλις ανεγνώρισαν τους ομοφύλους των, ξέσπασαν σε οιμωγές. Ακούστηκαν κλάματα. Τρόμος κατέλαβε το στρατόπεδο των Κρητικών. Ακούστηκαν κραυγές και θρήνοι ωσαν η πόλη να είχε ήδη κατακτηθεί. Μολονότι δεν είχαν καμμία διάθεση για ειρήνη με τους Ρωμαίους, τώρα είχαν χάσει το θάρρος τους. Εκείνη την δύσκολη στιγμή εμφανίστηκε στα τείχη η νεαρή Ιέρεια Κλεαγέτη. Το πρόσωπό της έλαμπε από ζωντάνια όταν ενθάρρυνε τους Κρητικούς.

Ο Πρίσκος διέσωσε τα λόγια της: «Γενναίοι άνδρες και γυναίκες, αιώνες τώρα πολεμούμε τους Ρωμαίους. Οι Θεοί δεν μας εγκατέλειψαν, πάντα στέκονται στο πλευρό μας. Μόλις κατατροπώσαμε τους Ρωμαίους του Παστιλά. Τώρα θα λιποψυχήσουμε μπροστά σ’ έναν ασεβή Ρωμαίο; Εμπρός! Τραβήξτε τα σπαθιά. Ακονίσατε τους πελέκεις. Τεντώσατε τα βέλη. Θάνατος στους Ρωμαίους κατακτητές. Βοήθησέ μας Τοξόκλυτη Θεά. Ίσιωσε τα θανατηφόρα βέλη μας να βρουν τον στόχο τους».

Η νεαρή Ιέρεια αμέσως διατάζει επίθεση. Εμψυχωμένοι από την ατρόμητη Ιέρειά τους που όρμησε πρώτη, 35.000 Κρητικοί, μαζί και γυναικόπαιδα, εφορμούν εναντίον των βυζαντινών κατακτητών. Ο Νικηφόρος Φωκάς ταράζεται από την ξαφνική αντεπίθεση. Αλλά πριν προλάβει να συνέλθει καταμετρά 90.000 χιλιάδες νεκρούς, οι περισσότεροι από τα επίλεκτα βυζαντινά σώματα των Αρμενίων.

Ο Νικηφόρος Φωκάς αναγκάζεται να σαλπίσει υποχώρηση. Έβλεπε πιά ότι ήταν πολύ δύσκολο να κατατροπώσει τους Κρητικούς και μάλιστα με τέτοια οχυρά. Αποφάσισε, γράφει ο Λέων Διάκονος, να πολιορκήσει τον Χάνδακα(Ηράκλειο). Αποφάσισε να λιμοκτονήσει τους Κρητικούς μέχρις ότου κατασκευάσει νέες πολιορκητικές μηχανές. Έτσι τελείωσε ο χειμώνας του 960-961.

Κατά την διάρκεια του χειμώνος δεν έπαυσαν τελείως οι εχθροπραξίες. Ομάδες καταδρομών των Κρητικών κτυπούσαν συνεχώς τους βυζαντινούς κατακτητές. Οι απώλειες των Κρητικών έφτασαν τις 30.000 νεκρούς και των βυζαντινών τις 110.000 νεκρούς, αναφέρει ο M. Canard στο Byzance et les Arabes.

-Στο τέλος Φεβρουαρίου του 961, ο Νικηφόρος Φωκάς άρχισε πάλι τον πόλεμο με νέο στρατό και εφόδια που παρέλαβε από την Κωνσταντινούπολη. Αντιθέτως η θέση των Κρητικών γινόταν όλο και πιό δύσκολη καθώς τα τρόφιμα λιγόστευαν και ο ναυτικός αποκλεισμός του Νησιού δεν επέτρεπε τον ανεφοδιασμό.

Οι στρατιωτικοί αρχηγοί των Κρητών, Ναύκλος και Ανεμάς, έκαναν συμβούλιο και αποφάσισαν να περιμένουν, μέσα στην πόλη, βοήθεια από τους Άραβες. Όμως η Κλεαγέτη τους είπε να συνεχίσουν τον ανταρτοπόλεμο στα βουνά και να μην πολεμήσουν μέσα στην πόλη διότι το κάστρο ίσως να μην αντέξει την πολιορκία. Τελικά υπερίσχυσε η γνώμη του Ανεμά, η οποία δυστυχώς απεδείχθη μοιραία…

Οι Ρωμαίοι κατακτητές άρχισαν την πολιορκία σκάβοντας κάτω από την τάφρο και άρχισαν να ξεκολλούν πέτρες από το τείχος. Πρόσθεσαν ξύλα στα υποστηρίγματα και τους έβαλαν φωτιά. Σε λίγο η φωτιά απανθράκωσε τα υποστηρίγματα και δύο επάλξεις του κεντρικού τείχους κατέρρευσαν. Αμέσως όρμησαν στην πόλη τα ρωμαιοβυζαντινά βαρβαρικά στίφη και άρχισαν γενική σφαγή χωρίς να κάνουν διάκριση αμάχου και μαχομένου πληθυσμού. Τα γυναικόπαιδα έτρεχαν να κρυφτούν στα σοκάκια αλλά οι βυζαντινοί τους εξολόθρευαν ανηλεώς. Για τρεις ολόκληρες ημέρες δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να σφάζουν άμαχο πληθυσμό…

Η κατάκτηση της Κρήτης ολοκληρώθηκε στις 7 Μαρτίου 961. Οι πηγές κατέγραψαν 200.000 νεκρούς Κρητικούς, μαζί με τα γυναικόπαιδα, που γενοκτόνησαν οι βυζαντινοί υπάνθρωποι. Μαζί με τους ήδη νεκρούς Κρητικούς στα πεδία των μαχών, το Ολοκαύτωμα της Κρήτης αριθμεί 270.000 νεκρούς, σφαγιασθέντες από τα βαρβαρικά στίφη του Νικηφόρου Φωκά.

Ο Νικηφόρος Φωκάς, χωρίς κανένα ίχνος θεοσέβειας, ανδρείας και πολιτισμού, ζήτησε να βρουν το πτώμα της ηρωικής Ιέρειας Κλεαγέτης. Μόλις οι ρωμαιοβυζαντινοί το βρήκαν, ο βάρβαρος Αρμένιος στρατηγός διέταξε να της κόψουν το κεφάλι και να το καρφώσουν σε ένα κοντάρι. Αφού το έφτυσε, το περιέφερε πάνω στο άλογό του ως τρόπαιο…

Ο Νικηφόρος Φωκάς για να ολοκληρώσει την καταστροφή της Κρήτης διατάσσει την φυλετική αλλοίωση του Κρητικού λαού. Εγκαθιστά στο ηρωικό Νησί βαρβάρους Σλαύους, Ρώσους και Αρμένιους. Επιπλέον διατάσσει τους μοναχούς των χριστιανών να εκχριστιανίσουν βιαίως τον Κρητικό λαό. Ο Νίκων ο «Μετανοείτε» αποβιβάζεται στην Κρήτη με προστασία βυζαντινής φρουράς και αρχίζει νέες σφαγές.

Παρά την τρομακτική γενοκτονία, οι Κρητικοί ανένηψαν και συνέχισαν τον Ιερό Αγώνα για Ελευθερία, κάτι που αποδεικνύεται με την απειλητική επιστολή που έστειλε ο Αλέξιος Κομνηνός το 1192, όπως αναφέραμε και στην αρχή του άρθρου μας.

Η Γενοκτονία 270.000 Κρητικών από τους βυζαντινούς κατακτητές το 961 έχει χαραχθεί βαθιά στην μνήμη όλων των Ελλήνων παρά τις προσπάθειες των ρωμαιοβυζαντινών κατακτητών να την διαγράψουν.

Ξεπερνώντας κάθε όριο θράσους, ο τουρκικής υπηκοότητας «Πατριάρχης» των χριστιανών Βαρθολομαίος, πριν από δύο χρόνια, έστησε τον …ανδριάντα(!) του Νικηφόρου Φωκά στην Κρήτη(!!!).

Όπως δείχνουν τα γεγονότα υπάρχουν ακόμη ανοικτοί λογαριασμοί μεταξύ Ελλήνων και νεορωμαιοβυζαντινών…

Πηγές:

Λέων Διάκονος, Ιστορία

M. Canard, Byzance et les Arabes

Πρίσκος, Κρητικά, στην συλλογή Jus Graeco-Romanum

Γρηγορίου Παπαδοπετράκη, Ιστορία των Σφακίων, Αθήνα 1971

Ισίδωρος Ηλιάκης

http://antilogoshanion.blogspot.gr

Η άγνωστη ελληνική επανάσταση του 727 μ.Χ. ενάντια στους Βυζαντινούς


Βρισκόμαστε στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (Βυζάντιο) την εποχή του Λέοντος Γ’ του Ισαύρου. Ήταν αυτοκράτωρ από το 717 έως το 741. Αν και κατάφερε να αποκρούσει προσωρινά τους εξ ανατολής εχθρούς, στα υπόδουλα ελληνικά εδάφη σιγόβραζε η Επανάσταση των «Ελλαδικών» όπως την αποκαλούν οι βυζαντινές πηγές.

Σύμφωνα με παλαιότερους ιστορικούς, όπως ο A. Lombard, η καταστολή της Ελληνικής Επαναστάσεως ήταν μία προσπάθεια «αποκαθάρσεως» της βυζαντινής αυτοκρατορίας εκ μέρους του Λέοντος από το «μίασμα της ειδωλολατρίας».

Άλλοι ιστορικοί όπως ο Νικηφόρος Βρυέννιος θεώρησαν ότι μαζί με την Επανάσταση των Ελλήνων προς αποκατάσταση των Ιερών Βωμών και Ναών, στο επαναστατικό ρεύμα ενώθηκαν και κοινωνικοπολιτικές αξιώσεις, όπως η μείωση της φορολογίας.

Το σίγουρο πάντως είναι ότι η γενοκτονία 650.000 Ελλήνων από τους βυζαντινούς στρατιώτες έγινε υπό τις εντολές των χριστιανών επισκόπων, όπως γράφει στην βιογραφία του ο Ιερεύς του Διονύσου Κόρεσος, αντίτυπο της οποίας έχουν διασώσει οι Άραβες αντιγραφείς και λόγιοι.

Ο Ιερεύς Κόρεσος ήτο μαζί με τον Συνέστιο πρωτεργάτες και Εθνομάρτυρες της Επανάστασης.

Ο V. N. Zlatarski γράφει ότι ο Κόρεσος ξεκίνησε από την Αρκαδία και ο Συνέστιος από την Αθήνα.

Και οι δύο ξεσήκωσαν τους Έλληνες να πολεμήσουν τους Ρωμαίους (Βυζαντινούς) κατακτητές. Εκείνο τον καιρό το κράτος των Ρωμαίων (Βυζαντινών) είχε αποδυναμωθεί εξαιτίας των πολέμων κατά των Αράβων και οι Έλληνες θεώρησαν ότι ήταν η κατάλληλη ευκαιρία να εκδιώξουν τους Ρωμαίους (Βυζαντινούς) από τα Ελληνικά εδάφη.

Έτσι ζήτησαν στρατιωτική βοήθεια από τους Έλληνες της Δύσεως, κυρίως της Κάτω Ιταλίας. Είκοσι πέντε χιλιάδες Έλληνες από την Κάτω Ιταλία έσπευσαν να καταταγούν στον ελληνικό επαναστατικό στρατό του Κορέσου και του Συνεστίου όπως αναφέρει σε επιστολή του ο πάπας Γρηγόριος Β’.

Την ίδια στιγμή στο κέντρο του ανατολικού ρωμαϊκού (βυζαντινού) κράτους, στην Νέα Ρώμη (Κωνσταντινούπολη), ξεσπούν ταραχές κατά του Λέοντος Γ’ που φτάνουν σε ανοικτή στάση όπως αναφέρει ο Θεοφάνης. Οι στασιαστές, γράφει ο Θεοφάνης, υπεκινούντο από τον πρώην αυτοκράτορα Αναστάσιο ο οποίος φαίνεται να συνωμότησε με ανωτάτους αξιωματούχους.

Ήταν μοναδική η ευκαιρία για να εκραγεί η Ελληνική Επανάσταση καθώς οι ενδοβυζαντινές ταραχές θα κρατούσαν μακριά τα ρωμαϊκά (βυζαντινά) στρατεύματα μέχρι να οργανωθεί καλύτερα ο ελληνικός απελευθερωτικός στρατός.

Το 726 τα νησιά της Σάμου, Ρόδου και Κρήτης επαναστατούν. Στέλνουν πλοία εφοδιασμένα από τους Άραβες και επανδρωμένα με ναύτες από την Σικελία για να κτυπήσουν τον ρωμαϊκό (βυζαντινό) στόλο που βγήκε από το λιμάνι της Νέας Ρώμης.

Εναντίον των Ελλήνων στάλθηκε ο Ρωμαίος (Βυζαντινός) ναύαρχος Αγαλλιανός, γοτθικής καταγωγής, ο οποίος συνάντησε τον Ελληνικό Στόλο λίγο έξω από την Εύβοια.

Οι Έλληνες είχαν 82 πλοία και οι βυζαντινοί 350 σύμφωνα με τον Zlatarski. Ενώ σύμφωνα με τον Κόρεσο οι Έλληνες είχαν 70 πλοία και οι βυζαντινοί 500. Ναύαρχος των Ελλήνων ήταν ο Συνέστιος. Στο δεξί κέρας των Ελληνικών πλοίων επικεφαλής ήτο ο Κόρεσος.

Ο γενναίος Έλλην Ιερεύς του Διονύσου δεν άκουγε τις συμβουλές των Ελλήνων που του έλεγαν να προσέχει τον εαυτό του, διότι θα επακολουθήσουν πολλές μάχες κατά των Ρωμαίων (Βυζαντινών) και τον χρειάζονται ως αρχηγό.

Αφού πρώτα οι Έλληνες έκαναν θυσίες προς τους Θεούς και προσευχήθηκαν όλοι μαζί, ο Κόρεσος έδωσε πρώτος το παράδειγμα ορμώντας ακάθεκτος κατά των ρωμαϊκών (βυζαντινών) πλοίων.

Αμέσως εμβόλισε το πρώτο ρωμαϊκό (βυζαντινό) πλοίο βυθίζοντάς το. Επακολούθησε σκληρή μάχη σώμα με σώμα καθώς τα ελληνικά πλοία ναι μεν ήταν πιό ευκίνητα των ρωμαϊκών (βυζαντινών), αλλά υστερούσαν σε ισχύ πυρός. Οπότε οι γενναίοι Έλληνες μαχητές έπρεπε να πλευρίζουν τα ρωμαϊκά (βυζαντινά) πλοία και να ανεβαίνουν οι ναύτες πάνω τους για να σκοτώσουν τους Ανατολικορωμαίους (Βυζαντινούς).

Η νίκη ήταν συντριπτική υπέρ των Ελλήνων. Οι Ρωμαίοι (Βυζαντινοί) ηττήθηκαν με τρομακτικές απώλειες. Ο Βρυέννιος αναφέρει 190 ρωμαϊκά (βυζαντινά) κατεστραμμένα πλοία ενώ ο Zlatarski μιλάει για 300 ρωμαϊκά (βυζαντινά) πλοία κατεστραμμένα και 60 αιχμαλωτισμένα. Επίσης οι πηγές μιλάνε για 8 Ελληνικά πλοία κατεστραμμένα. Οι νεκροί από πλευράς Ρωμαίων (Βυζαντινών) ανέρχονται στους 70.000 και από πλευράς Ελλήνων στους 1200.

Οι Έλληνες κατενθουσιασμένοι έκαναν ευχαριστήριες θυσίες προς τους Θεούς και με επικεφαλής τον Ιερέα Κόρεσο αφιέρωσαν τις ρωμαϊκές (βυζαντινές) ασπίδες που λαφυραγώγησαν προς τιμήν του Θεού Διονύσου, τον οποίον θεώρησαν υπεύθυνο για την περίλαμπρη νίκη τους κατά των Ρωμαίων της Ανατολής, δηλαδή αυτών που αποκαλούμε σήμερα Βυζαντινών.

Σε στρατιωτικό συμβούλιο που έγινε στην Αθήνα το 727 ο Συνέστιος προτείνει να μεταφερθεί ο πόλεμος και στην ξηρά. Ο Κόρεσος συμφωνεί και δίνει εντολή στους Ιεροκήρυκες να ξεσηκώσουν όλες τις Ελληνικές Πόλεις κατά των Ρωμαίων (Βυζαντινών) κατακτητών και να εξοπλιστούν όλοι με ό,τι όπλα μπορεί να βρει ο καθένας.

Ο Λέων Γ’ καταφέρνει να απαλλαγεί από τις ενδοβυζαντινές διαμάχες και αρχίζει να στρέφει το βλέμμα του κατά των Ελλήνων Επαναστατών.

Στέλνει νέα στρατεύματα με στρατηγό έναν αιμοσταγή βάρβαρο ονόματι Ζαουτζά. Αυτός ο αιμοβόρος Ρωμαίος (Βυζαντινός) απ’ όπου περνούσε σκορπούσε τον θάνατο στους Έλληνες.

Τον Μάρτιο του 728 μπήκε στην Θεσσαλία και άρχισε να σφάζει όλους ηλικιωμένους και τα γυναικόπαιδα. Περίπου 50.000 Ελληνίδες μαζί με τα παιδιά τους αποκεφαλίστηκαν όταν αυτές αρνήθηκαν να αποκηρύξουν την θρησκεία τους, να βαπτιστούν χριστιανές και να υποταχθούν στους Ρωμαίους (Βυζαντινούς) κατακτητές.

Το Ελληνικό στράτευμα μαθαίνοντας την κάθοδο του Ζαουτζά συγκεντρώθηκε για την αποφασιστική μάχη εναντίον του. Μαζεύτηκαν 60.000 Έλληνες στρατιώτες για να αντιμετωπίσουν τα ρωμαϊκά (βυζαντινά) στρατεύματα της Κωνσταντινούπολης, τα οποία αριθμούσαν 250.000 βαρβάρους.

Ο Ιερεύς Κόρεσος εξετάζοντας τους οιωνούς συμβούλευσε τον Συνέστιο να ξεκινήσουν πόλεμο φθοράς, δηλαδή ανταρτοπόλεμο και να μην επιτεθούν μονομιάς στους βαρβάρους μισθοφόρους των Ρωμαίων (Βυζαντινών).

Ακόμη οι Έλληνες δεν είχαν αποκτήσει την απαραίτητη πολεμική πείρα για μάχη εκ παρατάξεως μετά από τόσα χρόνια ρωμαϊκής κατοχής που τους είχε στερήσει από την πολεμική τακτική των αρχαίων προγόνων τους. Όμως ο Συνέστιος δεν άκουσε τον Έλληνα Ιερέα.

Στην φονική μάχη που επακολούθησε λίγο έξω από την σημερινή Λάρισα έπεσαν ηρωικώς σχεδόν όλοι οι Έλληνες.

Ήταν 10 Απριλίου του 728 σύμφωνα με το χριστιανικό ημερολόγιο. Ο Συνέστιος σκοτώθηκε πολεμώντας ηρωικά στην μάχη. Τον Ιερέα Κόρεσο οι Ρωμαίοι είχαν εντολές να τον συλλάβουν ζωντανό. Τον μετέφεραν αλυσοδεμένο στην Νέα Ρώμη, στην Κωνσταντινούπολη.

Ο Ρωμαίος (Βυζαντινός) στρατηγός Ζαουτζάς είχε πάρει εντολές από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης Λέοντα Γ’ να αφανίσει όλους τους Έλληνες στην πυρά.

Οι χριστιανοί επίσκοποι προέτρεπαν τους Ρωμαίους (Βυζαντινούς) στρατιώτες να βιάζουν τις Έλληνίδες και μετά να αποκεφαλίζουν τα παιδιά τους, «ίνα το ελληνικόν γένος αποκτείναι», όπως αναφέρει ο Νικηφόρος διότι τελούν «μιαράς και δαιμονιώδεις θυσίας».

Οι βάρβαροι μισθοφόροι των Ρωμαίων με επικεφαλής τους χριστιανούς μοναχούς συγκέντρωσαν 600.000 Έλληνες, γυναικόπαιδα κυρίως, στην περιοχή γύρω από την σημερινή Λάρισα και διέταξαν να τους κάψουν ζωντανούς.

Αυτά τα στοιχεία αναφέρουν βουλγαρικές και αραβικές πηγές καθώς και ο Ιερεύς Κόρεσος στην βιογραφία του που συνέγραψε όσο καιρό ήταν αιχμάλωτος των Ρωμαίων (Βυζαντινών). Μετά από λίγο θα θανατωθεί και αυτός με φρικιαστικά βασανιστήρια στην πυρά.

Το φρικιαστικό έγκλημα που συνετάραξε τότε την Οικουμένη οι νεο-βυζαντινοί μισέλληνες φροντίζουν να κρατούν θαμμένο ώστε να μην μαθαίνουν οι Έλληνες την Ιστορία τους.

Η Γενοκτονία των 650.000 Ελλήνων, κυρίως γυναικόπαιδα, θα μείνει στην Ιστορία ως «σήμα κατατεθέν» της ανατολικορωμαϊκής (βυζαντινής) λαίλαπας, ώστε να γνωρίζει ο Ελληνικός λαός σε τί αποσκοπούν ωρισμένοι νεο-βυζαντινοί ανθέλληνες οι οποίοι μη έχοντες ούτε Ιερό ούτε Όσιο έχουν φορέσει ξεδιάντροπα και την μάσκα του Έλληνα.

Τιμή και Μνήμη στους γενναίους Προγόνους που έπεσαν ηρωικώς για την Ελευθερία της Ελλάδος από τους Ρωμαίους (Βυζαντινούς) κατακτητές. Οι Θεοί τους εξασφάλισαν μία θέση κοντά Τους και εμείς οι σημερινοί Έλληνες μία θέση στην καρδιά μας ώστε να παραδειγματίζουμε τις νέες γενεές.

Πηγές:
Ιερεύς Κόρεσος, Βιογραφία
Θ. Κορρές, Το κίνημα των «Ελλαδικών»
Νικηφόρος Βρυέννιος, Ύλη Ιστορίας
Πάπας Γρηγόριος Β’, Επιστολαί
V. N. Zlatarski, Istorija
A. Lombard, Constantin V