Δευτέρα 26 Μαρτίου 2018

Απάτη στα Φάρσαλα 3,8 εκατ. ευρώ με ιερείς και εφοριακούς – Εισέπραξαν μισθούς 313 ετών


Μπορούν να εξαφανιστούν ως εκ θαύματος 3,8 εκατομμύρια από τα ταμεία του Ελληνικού Δημοσίου; Γίνεται να καταβληθούν χρήματα που αντιστοιχούν σε μισθούς 313 (!) ετών μέσα σε μόλις 7 χρόνια; Όταν εμπλέκονται ιερείς και εφοριακοί τότε όλα είναι πιθανά να συμβούν…

Η εκδίκαση ενός μεγάλου σκανδάλου αναμένεται να ξεκινήσει αύριο στη Λάρισα. Στην αίθουσα του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων, θα βρεθούν στο εδώλιο έξι άτομα σε υπόθεση που βρίσκεται πρώτη στο πινάκιο.

Δύο ιερείς από τα Φάρσαλα και 4 εφοριακοί της τοπικής ΔΟΥ. Δύο από τον Βόλο, ένας Λαρισαίος και ένας από τα Φάρσαλα. Αντιμετωπίζουν βαριές κατηγορίες καθώς φέρονται πως συνεργάστηκαν στο «φούσκωμα» μισθοδοτικών καταστάσεων ιερέων της Μητρόπολης Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων.

Οι μάρτυρες που θα καταθέσουν πολλοί, το ενδιαφέρον τεράστιο όπως και το ποσό που ακόμα αγνοείται…



Πηγή: Εφημερίδα Ελευθερία

Παρασκευή 23 Μαρτίου 2018

50 λόγοι να ντρεπόσαστε για τον Ιησού όχι να είσαστε οπαδοί του



Παρατίθενται πιο κάτω 50 λόγοι για τους οποίους οι οπαδοί του Χριστού πρέπει να ντρέπονται γι' αυτόν, όχι να τον ακολουθούν πιστά, απομυθοποιώντας παράλληλα τα περί αγάπης λόγων και πράξεών του.

1. Είπε στους ακολούθους του να μισούν τις οικογένειές τους (Κατά Λουκάν 14,26).

2. Ήρθε για να διαιρέσει οικογένειες (Κατά Ματθαίον 10,21-22, 10,35-36, Κατά Λουκάν 12,51-53).

3. Επέμενε όπως οι οπαδοί του τον αγαπούν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο (συμπεριλαμβανομένων των οικογενειών τους) (Κατά Ματθαίον 10,37-39).

4. Ενθάρρυνε τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν το σπίτι και την οικογένειά τους για χάρη του ονόματός του (Κατά Ματθαίον 19,29, Κατά Μάρκον 10,29-30, Κατά Λουκάν 18,29-30).

5. Ήταν αγενής στη δική του οικογένεια (Κατά Ματθαίον 12,47-49, Κατά Μάρκον 3,31-34, Κατά Λουκάν 8,20-21).

6. Δεν το ενδιέφεραν τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων για τις οικογένειές τους (Κατά Ματθαίον 8,21-22, Κατά Λουκάν 9,59-62).

7. Αποθάρρυνε τον γάμο (Κατά Λουκάν 20,35).

8. Ήταν υποκριτής - Έλεγε στους μαθητές του να μην αποκαλούν κανένα ρακά, δηλαδή ανόητο και μωρό, δηλαδή ηλίθιο (Κατά Ματθαίον 5,22), αλλά ο ίδιος συχνά αποκαλούσε τους επικριτές και τους ακολούθους του ανόητους και τυφλούς (Κατά Ματθαίον 15,16, 16,9, 23,16-19, Κατά Λουκάν 11,40, 24,25).

9. Ενθάρρυνε τους ακολούθους του να ακρωτηριαστούν για να αποφύγουν την κόλαση (Κατά Ματθαίον 5,28-30, 18,8-9, Κατά Μάρκον 9,43-48).

10. Ενθάρρυνε τους άντρες να ευνουχίζονται (Κατά Ματθαίον 19,12).

11. Ενέκρινε τις δολοφονίες του θεού στη Βίβλο (Κατά Ματθαίον 10,14-15, 24,37, Κατά Λουκάν 17,26-32, Κατά Ιωάννην 3,14).

12. Επέκρινε τους Φαρισαίους επειδή δεν σκότωναν τα παιδιά που καταριούνταν τους γονείς τους (Κατά Ματθαίον 15,4, Κατά Μάρκον 7,10).

13. Αυτός και ο πατέρας του σχεδίαζαν να βασανίσουν δισεκατομμύρια ανθρώπων για πάντα, μετά τον θάνατό τους (Κατά Ματθαίον 7,19, 10,28, 13,41-42, 13,49-50, 25,41, 25,46, Κατά Μάρκον 16,16, Κατά Λουκάν 12,5).

14. Υπονοούσε ότι όλοι οι Εβραίοι θα πάνε στην κόλαση (Κατά Ματθαίον 8,12).

15. Ήταν ψευδό-προφήτης (Κατά Ματθαίον 10,23, 16,28, 24,34, Κατά Μάρκον 9,1, 13:30, Κατά Λουκάν 9,27, 21,32, Αποκάλυψη Ιωάννη 3,11, 22,7, 22,11, 22,20).

16. Ήταν πολεμοκάπηλος (Κατά Ματθαίον 10,34, Κατά Λουκάν 12,51-53, Αποκάλυψη Ιωάννη 19,11).

17. Ήταν μεγαλομανής (Κατά Μάρκον 8,38, Κατά Ιωάννην 3,18, 3,36, 15,16).

18. Καταδίκασε ολόκληρες πόλεις σε τρομερούς θανάτους και στο αιώνιο μαρτύριο της κόλασης, επειδή δεν τους άρεσε το κήρυγμά του (Κατά Ματθαίον 11,21-24, Κατά Μάρκον 6,11, Κατά Λουκάν 10,10-15).

19. Αποκαλούσε μια ολόκληρη γενιά διεστραμμένη, κακή, οχιάς γεννήματα (Κατά Ματθαίον 12,34-39, 16,4, 17,17).

20. Διαχώριζε και διχοτομούσε (Κατά Ματθαίον 12,30, 21,28-32, Κατά Λουκάν 11:23, 15,11-32).

21. Ενέκρινε τον βασανισμό (Κατά Ματθαίον 18,34-35).

22. Ενέκρινε την ανισότητα (Κατά Ματθαίον 13,12, 25,29, Κατά Μάρκον 4,25).

23. Πίστευε στην ασυγχώρητη αμαρτία (Κατά Ματθαίον 12,31-32, Κατά Μάρκον 3,29, Κατά Λουκάν 12,10).

24. Μιλούσε με παραβολές για να συγχύζει τους ανθρώπους, ώστε να τους στείλει στην κόλαση (Κατά Ματθαίον 13,10-15, Κατά Μάρκον 4,11).

25. Πίστευε σε ένα θεό (τον εαυτό του), που είχε σκοτώσει τους εχθρούς του μπροστά του (Κατά Λουκάν 19,27).

26. Πίστευε στους διάβολους, τα κακά μάτια και τα ακάθαρτα πνεύματα (Κατά Ματθαίον 6,23, 10,1, 10,5-8, 12,22, 12,43-45, 17,18, Κατά Μάρκον 1,23-25, 1,34, 3,11-12, 7,22-23, Κατά Λουκάν 9,1, 11,24-26, 11,34).

27. Ήταν ρατσιστής (Κατά Ματθαίον 15,22-26, Κατά Μάρκον 7,26-27).

28. Καταδίκαζε τους ανθρώπους στην κόλαση για πράγματα που υποτίθεται ότι διέπραξαν οι πρόγονοι τους (Κατά Ματθαίον 23,31-35).

29. Γινόταν αηδιαστικός και απωθητικός μερικές φορές (Κατά Μάρκον 7,33, 8,23, Κατά Ιωάννην 6,53-57, 9,6).

30. Ο ίδιος ενέκρινε τη δουλεία (ή τουλάχιστον δεν αντιτίθετο σε αυτή) και έλεγε ότι ο Θεός είναι σαν ιδιοκτήτης σκλάβων που τους κτυπά και πουλάει οικογένειες για να πληρώσει χρέη (Κατά Ματθαίον 18,23-25, Κατά Λουκάν 7,2-10, 12,47).

31. Κάποια μέρα θα αγωνιστεί εναντίον ανθρώπων με ένα σπαθί, το οποίο θα που βγαίνει από το στόμα του (Αποκάλυψη Ιωάννη 2,16, 19,15, 21).

32. Απειλεί να σκοτώσει παιδιά, θανατώνοντάς τα (Αποκάλυψη Ιωάννη 2,23).

33. Θα σκοτώσει δισεκατομμύρια ανθρώπους με το κοφτερό δρεπάνι του (Αποκάλυψη Ιωάννη 14,14-20).

34. Αδικαιολόγητα σκότωσε 2000 γουρούνια (Κατά Ματθαίον 8,30-32, Κατά Μάρκον 5,12-13, Κατά Λουκάν 8,33).

35. Ξέρανε μια συκιά επειδή δεν είχε φρούτα για να φάει, ενώ δεν ήταν η εποχή των σύκων (Κατά Ματθαίον 21,19, Κατά Μάρκον 11,13-14).

36. Δεν γνώριζε πολλά από βιολογία (Κατά Μάρκον 4,31-32).

37. Έλεγε ψέματα για την προσευχή (Κατά Ματθαίον 17,20, 21,21-22, Κατά Μάρκον 11,23-24, Κατά Ιωάννην 14,13-14, 15,7, 15,16, 16,23, Κατά Λουκάν 17,6).

38. Είπε κάποια ηλίθια πράγματα (Κατά Μάρκον 9,23, Κατά Λουκάν 10,19, 16,15, 21,16-18, 21,23, Κατά Ιωάννην 7,38, 9,39, 12,25).

39. Είπε εσχατολογικές ανοησίες για το τέλος του κόσμου (Κατά Ματθαίον 24,3-30, Κατά Μάρκον 13,8, 24-25, Κατά Λουκάν 21,10-11).

40. Είπε ότι όλοι όσοι έζησαν πριν από τον ίδιο ήταν κλέφτες και ληστές (Κατά Ιωάννην 10,8).

41. Οι γείτονές του τον απέρριψαν (Κατά Ματθαίον 13,55-57, Κατά Μάρκον 6,3, Κατά Ιωάννην 6,42).

42. Πολλοί που τον είδαν από κοντά σκέφτηκαν ότι ήταν τρελός και δαιμονισμένος (Κατά Ιωάννην 10,20).

43. Οι φίλοι του θεωρούσαν ότι έχασε τα λογικά του (Κατά Μάρκον 3,21).

44. Η οικογένειά του δεν τον πίστευε (Κατά Ιωάννην 7,5).

45. Είπε ότι οι αληθινοί οπαδοί του θα διώχνουν δαιμόνια, θα μιλούν ξένες γλώσσες, θα χειρίζονται φίδια και θα πίνουν δηλητήρια (Κατά Μάρκον 16,17-18).

46. Είπε ότι οι άπιστοί θα βασανίζονται αιώνια στην κόλαση (Κατά Μάρκον 16,16).

47. Ντυνόταν κάπως αστεία (Αποκάλυψη 1,13-16, 2,18, 19,12-16).

48. Είναι ο ζωντανός νεκρός (ζόμπι) με τα κλειδιά για την κόλαση και τον θάνατο (Αποκάλυψη 1,17-20).

49. Πίστευε στις ιστορίες της Παλαιάς Διαθήκης (Κατά Ματθαίον 12,40, 24,37, Κατά Λουκάν 17,27, 17,29-32) και αποδεχόταν τον Μωσαϊκό Νόμο - δεν ήρθε για να τον καταργήσει, αλλά για να τον συμπληρώσει (Κατά Ματθαίον 5,17-19) [1]. 

50. Ο Ιησούς δεν μαλάκωσε την Παλαιά Διαθήκη, στην πραγματικότητα έκανε το αντίθετο:
- Η βλασφημία εξακολουθεί να τιμωρείται με θάνατο 
- Οι μοιχοί (άπιστοι) πρέπει να πεθάνουν
- Η ασέβεια προς τη μητέρα ή τον πατέρα σας τιμωρείται με θάνατο
- Οι άνθρωποι που εργάζονται την Κυριακή πρέπει να σκοτωθούν
- Αν μια γυναίκα δεν είναι παρθένα όταν παντρευτεί, πρέπει να πεθάνει
- Δεν υπάρχει τίποτα κακό με τη δουλεία (σκλαβιά)
- Οι ομοφυλόφιλοι πρέπει να θανατωθούν και 
- Οι γυναίκες πρέπει να σιωπούν και να κάνουν ότι τους λένε [2].

ΠΗΓΗ:https://damianlampidonitis.blogspot.gr

Πηγές:
[1] Steve Wells, 50 reasons to be ashamed (and not a fan) of Jesus

[2] Daniel Miessler, No, Jesus did not soften the Old Testament – In fact he did the opposite

Προτεινόμενη βιβλιογραφία: 
- Hector Avalos, The bad Jesus: The ethics of New Testament ethics (Sheffield Phoenix Press 2015).

- Steve Wells, Drunk with blood: God's killings in the Bible (audiobook) (SAB Books, 2013).

Αν πιστεύεις υπερβολικά στο Θεό μάλλον ο δείκτης νοημοσύνης σου δεν είναι και τόσο υψηλός


  «Είναι καθιερωμένο ότι η θρησκεία συσχετίζεται αντίστροφα με τη νοημοσύνη» σημειώνουν οι Richard Daws και Adam Hampshire του Imperial College του Λονδίνου, σε εργασία τους που δημοσιεύτηκε στις 19 Δεκεμβρίου 2017 στο επιστημονικό έντυπο Frontiers in Psychology, η οποία επιδιώκει να διερευνήσει το γιατί.

Σαφώς, βέβαια, υπάρχουν εξαιρέσεις και παραδείγματα ιδιαίτερα ευφυών ατόμων με ισχυρές θρησκευτικές πεποιθήσεις. Όμως διάφορες μελέτες έχουν διαπιστώσει ότι, κατά μέσο όρο, η πίστη στον θεό σχετίζεται με χαμηλότερες βαθμολογίες στις δοκιμασίες IQ.


Γράφει η Emma Young της Βρετανικής Ψυχολογικής Εταιρείας


Είναι ένα ζήτημα που επείγει κάπως - το ποσοστό των ανθρώπων με θρησκευτική πίστη αυξάνεται: μέχρι το 2050, αν συνεχιστούν οι τρέχουσες τάσεις, οι άνθρωποι που λένε ότι δεν είναι θρησκευόμενοι θα αποτελέσουν μόνο το 13% του παγκόσμιου πληθυσμού. Με βάση τη σχέση ανάμεσα στο χαμηλό IQ και τη θρησκευτικότητα, θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι η ανθρωπότητα βρίσκεται σε μια πορεία όπου θα γίνει συλλογικά λιγότερο έξυπνη.

Μια εισήγηση είναι ότι οι θρησκευόμενοι ίσως να τείνουν να βασίζονται περισσότερο στη διαίσθηση. Έτσι, αντί να έχουν μειωμένη γενική νοημοσύνη, μπορεί να είναι συγκριτικά ελλιπείς μόνο σε εργασίες στις οποίες η διαίσθηση και η λογική έρχονται σε σύγκρουση - και αυτό μπορεί να εξηγεί τα χαμηλότερα συνολικά αποτελέσματα των δοκιμών IQ.

Για να το διερευνήσουν αυτό, οι Daws και Hampshire ζήτησαν από περισσότερους των 63,000 ανθρώπων στο διαδίκτυο να ολοκληρώσουν μια εξέταση διάρκειας μισής ώρας αποτελούμενη από 12 γνωστικά καθήκοντα, σχεδιασμένα να μετρήσουν τον προγραμματισμό (planning), τον συλλογισμό (reasoning), την προσοχή (attention) και την εργασιακή μνήμη (working memory). Οι συμμετέχοντες ανέφεραν επίσης εάν ήταν θρήσκοι, αγνωστικιστές ή άθεοι.

Όπως είχε προβλεφθεί οι αθεϊστές είχαν καλύτερη συνολική απόδοση από τους θρήσκους συμμετέχοντες, ακόμη και μετά τον έλεγχο των δημογραφικών παραγόντων, όπως η ηλικία και η εκπαίδευση. 

Οι αγνωστικιστές τείνουν να βρίσκονται ανάμεσα στους άθεους και τους πιστούς σε όλα τα καθήκοντα. Στην πραγματικότητα, η δύναμη της θρησκευτικής πεποίθησης συσχετίζεται με τις αδύναμες γνωστικές επιδόσεις. 

Ωστόσο, παρόλο που οι θρήσκοι απέδωσαν χειρότερα συνολικά στα καθήκοντα που απαιτούσαν λογική, στην εργασιακή μνήμη οι διαφορές ήταν πολύ μικρές.

Επίσης, ορισμένα από τα καθήκοντα συλλογισμού, όπως μια εξαιρετικά δύσκολη έκδοση του Stroop Task, γνωστό ως "colour-word remapping", σχεδιάστηκαν για να επιφέρουν τη μέγιστη σύγκρουση μεταξύ μιας διαισθητικής και μιας λογικής αντίδρασης, αναδεικνύοντας και τις μεγαλύτερες διαφορές των ομάδων σε αυτά τα καθήκοντα, κάτι που συνάδει με την ιδέα ότι οι θρησκευόμενοι άνθρωποι βασίζονται περισσότερο στη διαίσθησή τους. 

Αντιθέτως, για ένα σύνθετο καθήκον παραγωγικού συλλογισμού (deductive reasoning), για τον οποίο δεν υπήρχαν προφανώς διαισθητικές απαντήσεις, υπήρχε πολύ λιγότερη διαφορά ανάμεσα στις ομάδες.

Οι Daws και Hampshire κατέληξαν στο συμπέρασμα: «Αυτά τα ευρήματα προσφέρουν στοιχεία που υποστηρίζουν την υπόθεση ότι η επίδραση της θρησκείας σχετίζεται με τη σύγκρουση [μεταξύ λογικής και διαίσθησης] σε αντίθεση με τη συλλογιστική ικανότητα ή τη γενικότερη νοημοσύνη».

Αν, όπως υποδεικνύει αυτή η εργασία, η θρησκευτική πίστη προδιαθέτει τους ανθρώπους να βασίζονται περισσότερο στη διαίσθηση στη λήψη αποφάσεων - και όσο ισχυρότερη είναι η πίστη τους, τόσο πιο έντονη είναι η επίπτωση - πόσο επηρεάζει αυτό την πραγματική επιτυχία στον πραγματικό κόσμο; Προς το παρόν δεν υπάρχουν σχετικά στοιχεία. 

Αλλά θεωρητικά, ίσως η γνωστική κατάρτιση θα μπορούσε να επιτρέψει στους θρησκευόμενους να διατηρήσουν τις πεποιθήσεις τους, χωρίς να στηρίζονται τόσο πολύ στη διαίσθηση, όταν αυτή έρχεται σε σύγκρουση με τη λογική, στην καθημερινή λήψη αποφάσεων.

Πέμπτη 22 Μαρτίου 2018

Αυστραλία: Απαγορεύθηκε στη σλαβική οργάνωση των ψευδομακεδόνων το έμβλημα του Ήλιου της Βεργίνας


Οι αρχές της Αυστραλίας απαγόρευσαν στη σλαβική οργάνωση των ψευδομακεδόνων του λεγόμενου «Παγκόσμιο Μακεδονικού Συνεδρίου» να φέρουν ως έμβλημα τον Ήλιο της Βεργίνας ή Μακεδονικό Ήλιο,  στο λογότυπό τους γιατί αποτελεί εθνικό σύμβολο της Ελλάδας.





Οι αυστραλιανές αρχές προτρέπουν τους Σλάβους της Αυστραλίας να απευθυνθούν στην Πρεσβεία της Ελλάδας στην Καμπέρα που είναι η αρμόδια αρχή για τη χορήγηση ελληνικών συμβόλων.


«Σύμφωνα με τη Σύμβαση των Παρισίων, η Αυστραλία  οφείλει να απαγορεύει την καταχώριση εμπορικών σημάτων που περιέχουν τέτοια σύμβολα. Αυτό σημαίνει ότι το εμπορικό σήμα σας δεν μπορεί να εγγραφεί χωρίς την έγκριση της αρμόδιας αρχής. Τα στοιχεία  επικοινωνίας της αρμόδιας αρχής είναι:
Πρεσβεία της Ελλάδας, 9 Turrana St,  Yarralumla ACT 2600»


Το δημοσίευμα των Σλάβων της Αυστραλίας σημειώνει ότι η απόφαση αυτή των αυστραλιανών αρχών εξόργισε τη κοινότητα των σλάβων των Σκοπίων και θεωρείται ως ιδιαίτερη υποτιμητική απόφαση για αυτούς τους ψευδομακεδόνες.


(Στοιχεία από wmc-a.com)

Τετάρτη 21 Μαρτίου 2018

Η ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΩΣ



Η  περιπλάνηση του Οδυσσέως μετά από τον εμφύλιο πόλεμο και την πτώση της  Τροίας, είναι ένα θέμα που έχει απασχολήσει πολλούς συγγραφείς και  ερευνητές. 

Οι περισσότερες εκδοχές παρουσιάζουν τον πολυμήχανο βασιλέα  Οδυσσέα, ικανότατο μηχανικό και γνώστη της ναυσιπλοΐας, να περιπλανιέται  για 10 χρόνια στον χώρο της Μεσογείου μία περιοχή αποδεδειγμένα γνωστή  στους Έλληνες από αρχαιοτάτων χρόνων (ήδη από το 7.250 π.Χ. υπήρχε επαφή  μεταξύ σπηλαίου Φράχθι Αργολίδος και Μήλου, όπως απόδειξαν τα ευρήματα  στο σπήλαιο Φράχθι. 
Όμως υπάρχουν πολλά στοιχεία που αποδεικνύουν ότι η  περιπλάνηση του Οδυσσέως ήταν και εκτός Μεσογείου και μάλιστα μέχρι τις  ακτές της Αμερικανικής ηπείρου.

- Η Εριέττα Μέρτζ (Henriette Mertz) στο  βιβλίο της WINE DARK SEA (τίτλος στα Ελληνικά "ΟΙΝΩΨ ΠΟΝΤΟΣ" εκδ. ΝΕΑ  ΘΕΣΙΣ) που εξέδωσε το 1965 παρουσίασε πληθώρα στοιχείων για το εν  Ατλαντικό Ωκεανό ταξίδι του Οδυσσέως.

- Αρκετά βήματα πιο πέρα προχωράει ο  Ζίγκφριντ Πετρίδης στο βιβλίο του "ΟΔΥΣΣΕΙΑ - μία ναυτική εποποιία των  Ελλήνων εις την Αμερικήν" που εξέδωσε το 1994. 

Στο βιβλίο του εκτός από  την ανάλυση του ταξιδιού γίνεται και παρουσίαση στοιχείων που  πιστοποιούν την ικανότητα πραγματοποίησης ενός υπερατλαντικού ταξιδιού  στην εποχή του Οδυσσέως (γεωγραφικές γνώσεις, ικανότητα κατασκευής  ποντοπόρων σκαφών κλπ)

α) η μελέτη της Εριέττας Μέρτζ

Η πρώτη που ετόλμησε να έρθει αντιμέτωπη προς την επικρατούσα άποψη ότι οι περιπλανήσεις του Οδυσσέως έγιναν μέσα στην Μεσόγειο ήταν η Αμερικανίδα Εριέττα Μέρτζ (Henrietta Mertz) η οποία το 1965 εξέδωσε στο Σικάγο των Η.Π.Α. το βιβλίο " The Wine Dark Sea" (τίτλος στα Ελληνικά "ΟΙΝΩΨ ΠΟΝΤΟΣ" εκδόσεις ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ -1995)και αργότερα το 1967 τα "Αργοναυτικά" δια των οποίων με μεγάλη πειστικότητα -στηριζόμενη στις δικές της προσωπικές έρευνες και εξερευνήσεις στην Β. και Ν. Αμερική- διατυπώνει την θέση ότι το ταξίδι του Οδυσσέως είχε και ένα σημαντικό σκέλος εκτός Μεσογείου. 

Η άποψη της κ. Μέρτζ είναι ότι ο Οδυσσέας ταξίδεψε μέχρι τις ακτές της Αμερικής βοηθούμενος από τα θαλάσσια ρεύματα. Η κ. Μέρτζ εντόπισε τα μέρη που επισκέφθηκε ο Οδυσσέας με βάση την ταχύτητα που κινούνται τα θαλάσσια ρεύματα και την διάρκεια των ταξιδιών από σταθμό σε σταθμό όπως αναφέρονται στην Οδύσσεια. 

Οι απόψεις της κ. Μέρτζ ενισχύονται και από αρχαιολογικά ευρήματα που έχουν βρεθεί στην Αμερικανική ήπειρο. Σχεδιάγραμμα που παρουσιάζει την περιπλάνηση του Οδυσσέα μετά την πτώση της Τροίας βάσει των διαπιστώσεων της Εριέττας Μέρτζ (η οποία μελέτησε εδάφιο προς εδάφιο το κείμενο του Ομήρου σε συνδυασμό με διάφορες νεότερες ανακαλύψεις και παρατηρήσεις που αναφέρονται από τον ίδιο τον Όμηρο π.χ. διάρκεια ταξιδιού κλπ). 

Στον χάρτη επισημαίνονται η περιοχή που υπήρξαν οι Σειρήνες, σε ποιο σημείο της Αμερικάνικης ηπείρου ήταν η Σκύλλα και η Χάρυβδης και μέσο ποίας οδού ο Οδυσσέας επέστρεψε στην Ιθάκη βοηθούμενος καθ' όλη την διαδρομή από το ρεύμα του κόλπου (Gulf stream). 

β) η μελέτη του Ζίγκφριντ Πετρίδη

Οι Έλληνες έχουν μία αποδεδειγμένη ναυτική ιστορία που ξεκινάει τουλάχιστον από το 7.250 π. Χ. όπως αποδεικνύεται από τα ευρήματα του σπηλαίου Φράχθι στην Αργολίδα. «...Η μοναδικότης του Ελληνικού γεωγραφικού χώρου, ήτοι η παρουσία εις μικράν σχετικώς έκτασιν, το Αιγαίον Πέλαγος, εκατοντάδων νήσων, επέτρεψε εις τους προϊστορικούς κατοίκους του, λίαν ενωρίς την ανάπτυξιν της δια θαλάσσης επικοινωνίας. Με την πάροδο των ετών και την απόκτησιν πείρας θαλασσίων ταξιδίων, οι Αιγαίοι ναυτικοί έγιναν τολμηρώτεροι, πλεύσαντες προς βορράν εις τον Εύξεινον πόντον, προς νότον εις Αίγυπτον και "Φοινίκην" και δυσμάς εις Ιταλίαν και Ιβηρίαν. Ανακαλύψαντες ότι η θάλασσα εις ην εταξίδευον περιεβάλλεντο παντού υπό ξηράς με μία μόνον έξοδον, δεν εδίστασαν να εξέλθουν τραπέντες όπως είδομεν προς βορράν (σημ. της ΑΕΙ- Κασσιτερίδες νήσοι = Αγγλία) δια τον κασσίτερον και δια το ήλεκτρον, αλλά και προς δυσμάς ως θ' αποδείξωμεν...» 
("ΟΔΥΣΣΕΙΑ" ελληνική έκδοση, σελίδα 139)

Η Ελληνική γραμματεία είναι πλούσια σε αναφορές για τις γεωγραφικές γνώσεις των αρχαίων προγόνων μας. Στην μελέτη του κ. Πετρίδη παρουσιάζονται στοιχεία που αφορούν τις γεωγραφικές γνώσεις για περιοχές :

- του Βορρά (υπερβορέα)
- της Ανατολής (Ασίας)
- του Νότου (Αιθιοπία, Κυρηναϊκή, Αίγυπτος, λοιπή βόρεια Αφρική)
- και της Δύσεως (Ιταλία, νήσοι δυτικώς της Ιταλίας α) Σαρδηνία, β) Κορσική γ) Έλβα δ) Καπρί ε) Ίσκια, Ιβηρική χερσόνησος, Γαλλία, βόρειο-ανατολική Ευρώπη, Βρετανία - Ιρλανδία.

Από την Ελληνική γραμματεία προκύπτει ότι οι Έλληνες έχουν μεγάλη εξοικείωση με τις αστρονομικές παρατηρήσεις (παράδειγμα οι αστρονομικές αναφορές των Ορφικών ύμνων) και οι ναυτικοί της εποχής χρησιμοποιούν τους αστερισμούς για να προσανατολίζονται κατά την διάρκεια της νυχτερινή πλεύση τους.


Μεγάλη βαρύτητα στην έρευνα του ταξιδιού του Οδυσσέως έχουν οι αστρονομικές αναφορές της Οδύσσειας. 

Αναφέρεται από τον Όμηρο ότι «ΑΡΚΤΟΝ Θ' ΗΝ ΚΑΙ ΑΜΑΞΑΝ ΕΠΙΚΛΗΣΙΝ ΚΑΛΕΟΥΣΙΝ, ΗΤ' ΑΥΤΟΥ ΣΤΡΕΦΕΤΑΙ ΚΑΙ Τ' ΩΡΙΩΝΑ ΔΟΚΕΥΕΙ, ΟΙΗ Δ' ΑΜΜΟΡΟΣ ΕΣΤΙ ΛΟΕΤΡΩΝ ΩΚΕΑΝΟΙΟ ΤΗΝ ΓΑΡ ΔΗ ΜΙΝ ΑΝΩΓΕ ΚΑΛΥΨΩ, ΔΙΑ ΘΕΑΩΝ, ΠΟΝΤΟΠΟΡΕΥΟΜΕΝΑΙ ΕΠ' ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΧΕΙΡΟΣ ΕΧΟΝΤΑ» (ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ Ε 273) 
δηλαδή : 
"και την 'Αρκτον (Μ. 'Αρκτο) που την ονομάζουν και 'Αμαξα, που κλωθογυρίζει αυτού και παραφυλάει τον Ωρίωνα και που μονάχ' αυτή είναι αμέτοχη στα λουσίματα του Ωκεανού, (σημ. της ΑΕΙ : δηλαδή ο αστερισμός είναι αειφανής - δεν πέφτει κάτω από τον ορίζοντα) τον συμβούλεψε λοιπόν η υπέροχη θεά η Καλυψώ να ταξιδεύει έχοντας στ' αριστερό του χέρι αυτήν". 

Στο κείμενο αυτό περιέχονται σημαντικότατες πληροφορίες. «...Ο Όμηρος ομιλεί περί "Ωκεανού" και όχι "Πόντου" και όπως είδομεν "Ωκεανόν" οι αρχαίοι Έλληνες ωνόμαζαν την περιβάλλουσαν την οικουμένην θάλασσαν (σημ. της ΑΕΙ : η θάλασσα έξω από τις Ηράκλεις στήλες) περί αυτού συμφωνεί και ο Στράβων "ΤΑΥΤΑ ΓΑΡ ΠΑΝΤΑ ΦΑΝΕΡΩΣ ΕΝ ΤΩ ΑΤΛΑΝΤΙΚΩ ΠΕΛΑΓΕΙ ΠΡΑΤΤΟΜΕΝΑ ΔΗΛΟΥΤΑΙ" (c26) δηλαδή : Όλα αυτά είναι καταφανές ότι δηλούνται (υπό του Ομήρου) ως τελούμενα εις τον Ατλαντικόν"...» 
("ΟΔΥΣΣΕΙΑ" ελληνική έκδοση, σελίδα 182)

 Η πολυετή εμπειρία του Ζ. Πετρίδη ως ιστιοπλόου τον βοήθησε να επιβεβαιώσει ή και να διορθώσει (όπου αυτό ήταν απαραίτητο) τα συμπεράσματα της Ε. Μέρτζ, με βάση τις αναφορές που υπάρχουν από τον Όμηρο για την διάρκεια του ταξιδιού από σταθμό σε σταθμό και τις επιπρόσθετες λεπτομέρειες που τυχόν αναφέρονται (π.χ. κατεύθυνση ανέμου, πορεία πλοίου, περιγραφές των νησιών κλπ).

Παράδειγμα : ΑΙΟΛΙΑ «..Γράφει ο Όμηρος : "ΔΩΚΕ ΜΟΙ ΕΚΔΕΙΡΑΣ ΑΣΚΟΝ ΒΟΟΝ ΕΝΝΕΩΡΟΙΟ, ΕΝΘΑ ΔΕ ΒΥΚΤΑΩΝ ΑΝΕΜΟΝ ΚΑΤΕΔΗΣΕ ΚΕΛΕΥΘΑ, ΚΕΙΝΟΝ ΓΑΡ ΤΑΜΙΗΝ ΑΝΕΜΩΝ ΠΟΙΗΣΕ ΚΡΟΝΙΩΝ ΗΜΕΝ ΠΑΥΜΕΝΑΙ ΗΔ' ΟΡΝΥΜΕΝ ΟΝ Κ' ΕΘΕΛΗΣΙΝ. ΝΗΙ Δ' ΕΝΙ ΓΛΑΦΥΡΗ ΚΑΤΕΔΕΙ ΜΕΡΜΙΘΙ ΦΑΕΙΝΗ ΑΡΓΥΡΕΗ, ΗΝΑ ΜΗΤΙ ΠΑΡΑΠΝΕΥΣΗ ΟΛΙΓΟΝ ΠΕΡ, ΑΥΤΑΡ ΕΜΟΙ ΠΝΟΙΗΝ ΖΕΦΥΡΟΥ ΠΡΟΕΗΚΕΝ ΑΗΝΑΙ, ΟΦΡΑ ΦΕΡΟΙ ΝΗΑΣ ΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟΥΣ"
 (ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ Κ19)

Δηλαδή "Μου 'δωσε ένα ασκί εννιάχρονου βοδιού, που το έγδαρε, κι έκλεισε κει μέσα τις κινήσεις των ανέμων με τα πολλά τους βουητά, γιατί εκείνον είχε κάμει ο γιός του Κρόνου επιστάτη στους ανέμους, για να σταματάη και να αμολάη όποιον του αρέσει. Κι έδεσε το ασκί μέσα στο βαθουλωτό καράβι με γυαλιστερή, ασημένια κλωστή, για να μην φυσάει έστω και λίγο.
 'Αφησε μονάχα τον Ζέφυρο (δυτικό) να φυσάει για χάρη μου, για να πάη στην πατρίδα και τα πλοία κι εμάς τους ίδιους." Ώστε ο Αίολος παρακληθείς υπό του Ωδυσσέως, εδέσμευσεν όλους τους ανέμους, αφήσας μόνο τον ούριον δι' αυτόν, Ζέφυρον - δυτικός, όπερ σημαίνει ότι ο Οδυσσεύς ευρίσκετο δυτικώς της Ιθάκης και περίπου στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος με αυτήν.

Και η διήγησις συνεχίζει:"ΕΝΝΗΜΑΡ ΜΕΝ ΟΜΩΣ ΠΛΕΟΜΕΝ ΝΥΚΤΑΣ ΤΕ ΚΑΙ ΗΜΑΡ, ΤΗ ΔΕΚΑΤΗ Δ' ΗΔΗ ΑΝΕΦΑΙΝΕΤΟ ΠΑΤΡΙΣ ΑΡΟΥΡΑ" (ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ Κ28) δηλαδή : " Εννιά μερόνυχτα συνέχεια ταξιδεύαμε και στις δέκα άρχισε να ξεχωρίζει πια η γη της πατρίδας" (σημ. της ΑΕΙ: άρα η νήσος Αιολία πρέπει να είναι ένα νησί που να ευρίσκεται δυτικά της Ιθάκης και να απέχει απόσταση που ισοδυναμεί με ταξίδι επί 9 μέρες με ευνοϊκό άνεμον). 

Η απόστασις νήσοι Lipari - νήσος Ιθάκη δεν υπερβαίνει τα 270 μίλια και δια 9-ήμερον πλούν η μέση ταχύτης είναι : 270:9: 4=1,25 κόμβοι, αλλά μία ωριαία ταχύτητα πλεύσης 1,25 κόμβων δεν είναι "εύνοια" του Αιόλου, αλλά μαρτύριο... 

Αντιθέτως η απόστασις: νήσος Μαγιόρκα - Σαρδηνία - Σικελία - Ιθάκη είναι 870 μίλια και δια 9-ήμερον πλούν η μέση ταχύτης είναι : 870:9:24=4,03 κόμβοι, δηλαδή μία ταχύτης ενός ήρεμου θαλάσσιου περιπάτου, δεκτή από πάσης απόψεως. 'Αρα να η "νήσος του Αιόλου"...» ("ΟΔΥΣΣΕΙΑ" ελληνική έκδοση, σελίδα 216)

Από τα ανωτέρω συμπεραίνεται ότι ο Οδυσσέας δεν έφτασε στην Αμερικανική ήπειρο από τύχη, παρασυρόμενος από τα θαλάσσια ρεύματα (άποψη την οποία έχει η κ. Ε. Μέρτζ). 

Αποδεικνύεται ότι οι Έλληνες είχαν και ποντοπόρα πλοία, ισχυροτάτης κατασκευής, ταχέα και ευέλικτα.
Γνώριζαν πολύ καλά και την ναυτική τέχνη, αλλά και την τέχνη του ναυτίλου, εκμεταλλευόμενοι τις δυο κινητήριες δυνάμεις των πλοίων: τα κουπιά και τα πανιά για να οδηγήσουν τα σκάφη τους εκεί που επιθυμούσαν.

Οβίδιος, Μεταμορφώσεις, Δευκαλίων και Πύρρα (1.313-415).


Η Φωκίδα, μια εύφορη περιοχή, όταν ήταν ακόμα στεριά, χωρίζει την Αονία από την Οίτη, αν και εκείνο τον καιρό ήταν κομμάτι της θάλασσας, μια πλατιά έκταση νερού που δημιουργήθηκε ξαφνικά. Εκεί το ψηλό βουνό Παρνασσός υψώνει τις δίδυμες κορφές του στ’ αστέρια και οι κορφές του ξεπερνούν τα σύννεφα.

Όταν ο Δευκαλίων και η γυναίκα του σταμάτησαν εκεί µε τη μικρή τους βάρκα, καθώς όλες τις άλλες περιοχές τις είχαν καλύψει τα νερά, λάτρεψαν τις Κορύκειες νύμφες και τις θεότητες του βουνού και τη θεά των χρησμών, τη Θέμιδα που τότε έδινε προφητείες. Κανείς δεν ήταν πιο ενάρετος ή δεν αγαπούσε τη δικαιοσύνη περισσότερο από εκείνον και καμία γυναίκα δεν φοβόταν περισσότερο τους θεούς.

Όταν ο Δίας είδε τη γη καλυμμένη µε τα καθάρια νερά και ότι µόνο ένας άνδρας είχε απομείνει απ’ όλες τις χιλιάδες των ανδρών, µόνο µία γυναίκα απ’ όλες τις χιλιάδες των γυναικών, και οι δύο αθώοι, και οι δύο λάτρεις των θεών, διασκόρπισε τα σύννεφα και την ομίχλη µε τον βόρειο άνεμο και αποκάλυψε τον ουρανό στη γη και τη γη στον ουρανό.

Δεν παρέμενε πια η οργή της θάλασσας, αφού ο βασιλιάς των ωκεανών, βάζοντας στην άκρη το δόρυ µε τις τρεις αιχμές, ηρέμησε τα νερά και κάλεσε τον κυανόχρωμο Τρίτωνα, δείχνοντας από τα βάθη τους ώμους του γεμάτους µε κοχύλια, να φυσήξει το κοχύλι του που αντηχεί και να δώσει στους ποταμούς και στα ρεύματα το σύνθημα να γυρίσουν πίσω. Εκείνος πήρε το κοίλο κοχύλι που ξετυλίγεται από τη βάση του σε πλατιές σπείρες, εκείνο το κοχύλι που, όταν γεμίζει µε την ανάσα του στη μέση του ωκεανού, κάνει τις ανατολικές και τις δυτικές ακτές να αντηχούν.

Έτσι και τώρα, όταν ακούμπησε το στόμα του θεού και το γένι του που έσταζε και αντήχησε τη διαταγή για υποχώρηση, ακούστηκε από όλα τα νερά πάνω στη γη και στον ωκεανό και όλα τα νερά ακούγοντάς το σταμάτησαν. Η θάλασσα πια έχει ακτογραμμές, τα γεμάτα ποτάμια παραμένουν στις κοίτες τους, οι πλημμύρες υποχωρούν και εμφανίζονται οι λόφοι. Η γη ανεβαίνει, το χώμα αυξάνεται, καθώς το νερό αποσύρεται και επιτέλους τα δέντρα δείχνουν τις γυμνές τους κορφές, ενώ η λάσπη ακόμα κολλάει στα φύλλα τους. Ο κόσμος αποκαταστάθηκε.

Όταν όμως ο Δευκαλίων είδε ότι ήταν άδειος και ότι οι ερημωμένες περιοχές ήταν εντελώς σιωπηλές, έτσι μίλησε στην Πύρρα ξεσπώντας σε δάκρυα:

«Ξαδέρφη, σύζυγε, μοναδική επιζώσα γυναίκα, που ενώθηκες μαζί µου µέσω του κοινού µας γένους και της οικογενειακής καταγωγής και στη συνέχεια µε το νυφιάτικο κρεβάτι και τώρα µας ενώνουν οι ίδιοι κίνδυνοι, εμείς οι δύο είμαστε το πλήθος όλων των περιοχών που βλέπουν η δύση και η ανατολή.
Η θάλασσα πήρε όλους τους άλλους.
Ακόμη και τώρα οι ζωές µας δεν είναι εγγυημένες µε σιγουριά:
τα σύννεφα τρομάζουν ακόμη το μυαλό µου.
Πώς θα ένιωθες τώρα, δύστυχη, αν γλίτωνες από τον θάνατο μόνη σου, χωρίς εµένα;
Πώς θα μπορούσες ν’ αντέξεις μόνη σου τον φόβο;
Ποιος θα παρηγορούσε τον πόνο σου;
Πίστεψέ µε, γυναίκα µου, αν η θάλασσα σε έπαιρνε, θα σε ακολουθούσα και η θάλασσα θα έπαιρνε και µένα.
Ω, μακάρι να μπορούσα µε τα τεχνάσματα του πατέρα µου να αναγεννήσω τους ανθρώπους της γης και να εμφυσήσω ζωή στον σχηματισμένο πηλό!
Τώρα το είδος των θνητών απομένει σε µας τους δύο.
Έτσι το θέλησαν οι θεοί: είμαστε τα μοναδικά δείγματα ανθρωπότητας που έχουν απομείνει.»

Μίλησε και έκλαιγαν. Αποφάσισαν να παρακαλέσουν την επουράνια θεότητα και να ζητήσουν τη βοήθειά της µε ιερούς χρησμούς. Χωρίς καθυστέρηση πηγαίνουν μαζί στα νερά του Κηφισού που κυλούσαν στη συνηθισμένη τους κοίτη, αν και όχι ακόμα καθάρια.

Αφού ράντισαν τα κεφάλια και τα ρούχα τους µε τις υδάτινες σπονδές του, οδήγησαν τα βήματά τους προς τον ναό της ιερής θεάς, του οποίου τα αετώματα ήταν πράσινα µε άσχημα βρύα και οι βωμοί στέκονταν χωρίς φωτιά. Όταν έφτασαν στα σκαλοπάτια του ιερού, έπεσαν μαζί προς τα μπροστά κι έμειναν ξαπλωμένοι στο έδαφος και φιλώντας την κρύα πέτρα µε φοβισμένα χείλη είπαν:

«Αν οι θεοί μαλακώνουν, νικημένοι από τις προσευχές των δικαίων, αν λυγίζει η οργή των θεών, πες µας, Θέμις, µε ποια τέχνη μπορεί να επανορθωθεί η ζημιά στο είδος µας και δώσε βοήθεια, ευμενεστάτη, στον βυθισμένο κόσμο!»

Η θεά συγκινήθηκε και έδωσε χρησμό:

«Αποχωρήστε από τον ναό και καλύψτε το κεφάλι σας και λύστε τους χιτώνες σας και ρίξτε πίσω από την πλάτη σας τα κόκαλα της μεγάλης σας μητέρας!»

Για ώρα απέμειναν έκθαμβοι. Η Πύρρα πρώτη έσπασε τη σιωπή και αρνείται να υπακούσει τη διαταγή της θεάς. Με τρεμάμενα χείλη ζητάει συγχώρεση, φοβούμενη να προσβάλει το πνεύμα της μητέρας της σκορπίζοντας τα κόκαλά της. Στο μεταξύ αναλογίζονται τα σκοτεινά λόγια που έδωσε το μαντείο και τα σκοτεινά απόκρυφα και τα ξαναφέρνουν διαρκώς στο μυαλό τους. Τότε ο γιος του Προμηθέα παρηγόρησε την κόρη του Επιμηθέα µε ήρεµα λόγια:

«Είτε αυτή η ιδέα είναι απατηλή είτε (αφού οι χρησμοί είναι θεϊκοί και ποτέ δεν προτρέπουν για κακό!) η μεγάλη µας μητέρα είναι η γη: νομίζω ότι τα κόκαλα για τα οποία μίλησε είναι οι πέτρες στο κορμί της γης. Αυτές µας διατάζει να ρίξουμε πίσω µας.»

Μολονότι η κόρη του Τιτάνα παρακινείται από την ερμηνεία του συζύγου της, η ελπίδα είναι ακόμα αβέβαιη. Και οι δύο δεν είναι σίγουροι για τα θεϊκά κελεύσματα. Όμως τι κακό θα κάνει μια δοκιμή;

Κατεβαίνουν από τον ναό, σκεπάζουν τα κεφάλια τους και λύνουν τους χιτώνες τους και πετάνε πίσω τους τις πέτρες που τους διέταξε η θεά. Οι πέτρες (ποιος θα μπορούσε να το πιστέψει, αν δεν ήταν μάρτυρας η αρχαία παράδοση;) άρχισαν να χάνουν τη σκληρότητα και την ακαμψία τους και μετά από λίγο άρχισαν να μαλακώνουν και, αφού μαλάκωσαν, ν’ αποκτούν καινούργια μορφή.

Έπειτα, αφού μεγάλωσαν και ωρίμασαν σε φύση, μπορούσε να είναι ορατή απροσδιόριστα μια κάποια ομοιότητα µε ανθρώπινη μορφή, σαν τα μαρμάρινα αγάλματα που στην αρχή δεν είναι αρκετά ακριβή και είναι αδρομερώς σκαλισμένα. Το μέρος τους που ήταν νωπό και χωμάτινο, μεταμορφώθηκε σε σάρκα. Ό,τι ήταν συμπαγές και άκαμπτο άλλαξε σε κόκαλα. Αυτό που ήταν φλέβες παρέμεινε φλέβες µε το ίδιο όνοµα και γρήγορα, µε τη δύναμη των θεών, οι πέτρες που έριξε µε τα χέρια του ο άνδρας πήραν τη μορφή ανδρών, και οι γυναίκες ξαναφτιάχτηκαν από τις πέτρες που πέταξε η γυναίκα.

Γι’ αυτό είμαστε γένος σκληρό και αντέχουμε σε μόχθους και δίνουμε αποδείξεις από ποια πηγή είμαστε γεννημένοι.

Τρίτη 20 Μαρτίου 2018

ΚΟΥΡΗΤΕΣ και ΙΔΑΙΟΙ ΔΑΚΤΥΛΟΙ



Οι Κουρήτες και οι Ιδαίοι Δάκτυλοι, αγαθά μυθικά όντα της Κρήτης, ταυτίζονται μεταξύ τους και καλύπτονται από ένα πέπλο μυστηρίου. Πολλές παραλλαγές και συγκεχυμένες πληροφορίες δεν μας επιτρέπουν να έχουμε μια πλήρη εικόνα τους.

Οι Αρχικοί Κουρήτες ήταν πέντε αδέρφια:
ο Ηρακλής*.
-Παιωναίος 
-Επιμίδης 
-Ιάσιος 
-Ίδας.
*(Πρόκειται για απλή συνωνυμία με τον γνωστό ημίθεο Ηρακλή, γιο του Διός).

Ο μύθος λέει ότι δεν γεννήθηκαν, αλλά φύτρωσαν από τη γη όταν την έβρεξαν τα πρώτα δάκρυα του Δία σαν μωρό. Το γεγονός αυτό συμβολίζει το ότι ήταν γηγενείς. 
Γι’ αυτό η παράδοση μιλάει για τους Κουρήτες ως πρώτους κάτοικους της Κρήτης και εικάζεται, χωρίς ασφαλή ετυμολογική εξήγηση όμως, ότι το όνομα Κρήτη και Κρήτες προέρχεται από τη λέξη Κουρήτες (Κ–ου–ρήτες). 

Επίσης η λέξη Κουρήτας ή Κουρήτης (ενικός του Κουρήτες) έχει μεγάλη ομοιότητα με την γνωστή λέξη Κούρος, που στα αρχαία Ελληνικά σημαίνει νεαρός άντρας, ενώ Κόρη είναι η νεαρή γυναίκα. Οι Κουρήτες, λέγεται ότι ήταν οι πρώτοι κάτοικοι της Κρήτης και δημιούργησαν το πρώτο πολιτισμό στο νησί. 
Σύμφωνα με τους μύθους οι Κουρήτες ήταν υπεύθυνοι για κάθε είδους ανακάλυψη της εποχής εκείνης και βοήθησαν στην οργάνωση της κοινωνικής ζωής στην Κρήτη. 
Οι Κουρήτες έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στη γέννηση και στην ανατροφή του Διός, του Μεγαλύτερου από τους θεούς του Ολύμπου. 
Όταν ήρθε η ώρα η Ρέα να γεννήσει διάλεξε μία σπηλιά στην Κρήτη και ζήτησε βοήθεια από τους ντόπιους Κουρήτες. 
Οι Κουρήτες φυλούσαν την είσοδο της σπηλιάς ώστε να μην πλησιάσει κανείς και μόλις γεννήθηκε το θείο βρέφος, ο Ζεύς, ανάλαβαν να τον προσέχουν μέχρι να μεγαλώσει. 
Άγρυπνοι φρουροί, οι Κουρήτες, όταν το μωρό έκλαιγε χτυπούσαν δυνατά τα πόδια τους στη γη χορεύοντας ή σε άλλη παραλλαγή χτυπούσαν τύμπανα και τις μεταλλικές ασπίδες τους ώστε με τον θόρυβο που έκαναν να καλύψουν το κλάμα. 

Ο Κρόνος, ο πατέρας του Διός, είχε πάρει έναν χρησμό ότι ένα παιδί του θα του έπαιρνε την εξουσία γι’ αυτό δεν έπρεπε να καταλάβει ότι ο Ζεύς ήταν ζωντανός, αλλιώς το θεϊκό μωρό κινδύνευε. Στο σκηνικό της σπηλιάς οι Κουρήτες έκαναν την πρώτη τους εφεύρεση. Έφτιαξαν μια κρεμαστή κούνια για το μωρό. 
Ο Κρόνος ήταν κυρίαρχος σε γη, θάλασσα και ουρανό. Η κούνια του Διός αν και βρισκόταν μέσα στη γη δεν την ακουμπούσε, όπως επίσης δεν ακουμπούσε τη θάλασσα, ούτε φυσικά τον ουρανό και ήταν κρυμμένο στα έγκατα της γης, άρα καλά προφυλαγμένο από τον Κρόνο που έτρωγε τα παιδιά του για να μην του πάρουν την εξουσία. 

Την πρώτη εφεύρεση των Κουρήτων ακολούθησαν άλλες πολλές και σημαντικές. 
Υπήρξαν οι πρώτοι που ασχολήθηκαν και δίδαξαν στο ανθρώπινο είδος το κυνήγι φτιάχνοντας το πρώτο τόξο, την κτηνοτροφία εξημερώνοντας τα ζώα, τη μελισσοκομία, τη μεταλλουργία και το χορό. 
Λέγεται ότι οι παραδοσιακοί χοροί της Κρήτης που χορεύονται μέχρι τις μέρες μας έχουν τις ρίζες τους στον πυρρίχιο χορό των Κουρητών. 
Το πρώτο τύμπανο επίσης φαίνεται οτι το κατασκεύασαν οι Κουρήτες τεντώνοντας το δέρμα ενός ζώου και το έκαναν δώρο στη Ρέα.

Οι Κουρήτες λεεί ο μύθος ότι ήταν οι ιδρυτές των Ολυμπιακών Αγώνων.
 Τα πέντε αδέρφια σε μία εξόρμησή τους στα δάση της Πελοποννήσου θέλησαν κάποια στιγμή να ξαποστάσουν. 
Για να διασκεδάσουν έκαναν αγώνα δρόμου μεταξύ τους. 
Νικητής αναδείχθηκε ο Παιωναίος και ο Ιδαίος Ηρακλής (ένας από τους Κουρήτες, όχι ο Ηρακλής με τους 12 άθλους) για τη νίκη του τον στεφάνωσε με κλαδιά αγριελιάς. 
Σαν ανάμνηση αυτού του γεγονότος κάθε πέντε χρόνια, εφόσον πέντε ήταν και τα αδέρφια, γίνονταν αντίστοιχοι αγώνες, οι οποίοι ο μύθος λέει ότι σταμάτησαν εξαιτίας ενός κατακλυσμού.

 Πενήντα χρονιά μετά τη φυσική καταστροφή ο Κλύμενος απόγονος του Κουρήτα Ηρακλή ίδρυσε βωμό στην Ολυμπία προς τιμή του μυθικού ιδρυτή των πρόδρομων Ολυμπιακών Αγώνων. 
Ουσιαστικά ίδρυσε τους γνωστούς πανελλήνιους θρυλικούς Αγώνες σαν εξέλιξη αθλητικών διοργανώσεων που γίνονταν στην Κρήτη ήδη από τη 4η χιλιετία π.Χ. 
Ο Ηρακλής Κουρήτας ή Ιδαίος Ηρακλής θεωρείται επίσης ότι έδωσε το όνομα του στην πόλη Ηράκλειο.

Οι Ιδαίοι Δάκτυλοι ταυτίζονται σε πολλά σημεία με τους Κουρήτες, έχουν κοινά ονόματα και χαρακτηριστικά, κοινούς μύθους. Σε ένα σημείο που διαφοροποιούνται είναι ο μύθος που αφορά στη γέννησή τους. 
Λέγεται ότι όταν έπιασαν οι πόνοι τη Ρέα και κρύφτηκε από το σύζυγό της στο σπήλαιο να γεννήσει, στη διάρκεια του τοκετού έπρεπε να πνίξει τους πόνους της χωρίς να φωνάξει, έτσι έχωσε τα δάχτυλά της μέσα στη γη από όπου και ξεπήδησαν οι Ιδαίοι Δάκτυλοι, 10 στον αριθμό.

Κάποια από τα ονόματα των Ιδαίων που σώζονται είναι Κέλμις, Άκμων, Δαμναμενεύς και Ακεσίδας. 
- Κέλμις (το εργαλείο που χρησιμοποιείται για την τήξη του σιδήρου) 
- Άκμων είναι το αμώνι 
- Δαμναμενεύς είναι το σφυρί. 
Αυτά τα ονόματα σχετίζονται με την επεξεργασία μετάλλων. Όχι τυχαία λοιπόν οι Δάκτυλοι αποτελούν σύμβολο για την ανάπτυξη της μεταλλουργίας και ο μύθος τους θέλει να ανακαλύπτουν τον σίδηρο.

Απο που προηλθε το ονομα των Κρητων συμφωνα με ιστορικα στοιχεια.

ΟΙ ΙΔΑΙΟΙ ΔΑΚΤΥΛΟΙ Ή ΚΟΥΡΗΤΕΣ Ή ΕΤΕΟΚΡΗΤΕΣ, ΕΠΕΙΤΑ Κ(ΟΥ)ΡΗΤΕΣ, ΚΡΗΤΕΣ: 

Ανατρέχοντας στους αρχαίους συγγραφείς (Στράβωνα, Παυσανία, Διόδωρο κ.α.) βλέπουμε να λένε αφενός ότι οι Ιδαίοι δάκτυλοι ονομάστηκαν έτσι, επειδή κατοικούσαν στην Ίδη ή Ιδαία όρη της Κρήτης και αφετέρου ότι αρχικά η νήσος Κρήτη ονομάζονταν Ιδαία, απ΄όπου και τα:

- Ιδομενέας (ο αρχηγός των Κρητών στον Τρωικό πόλεμο),
- Ιδαίος Ηρακλής = ο Κρητικός Ηρακλής που ίδρυσε τους Ολυμπιακούς αγώνες,
- Ιδαίος Δίας = ο Κρητικός ή κρηταγενής Δίας,
-Ιδαία όρη = τα Κρητικά όρη κ.α. και Ιδαίοι Δάκτυλοι = οι Κρητικοί. 

Μετά, όταν ήταν βασιλιάς των Ετεοκρητών ο Κρηθέας, ήρθαν στην Κρήτη οι καλούμενοι επήλυδες Κρήτες (οι Αχαιοί, Δωριείς και Πελασγοί με αρχηγό τον Τέκταμο, γιο του Δώρου του Έλληνα), οι παλιοί Κρήτες ονομάστηκαν Ετεοκρήτες και οι νέοι Κρήτες, «Λένε πως ονομάστηκαν Ιδαίοι Δάκτυλοι οι πρώτοι κάτοικοι στους πρόποδες της Ίδης. 

Πόδες λέγονται οι πρόποδες και κορυφές, οι μύτες των βουνών. Οι διάφορες κορυφές της Ίδης, που ήταν όλες αφιερωμένες στη μητέρα των θεών (τη Ρέα), λέγονταν Δάκτυλοι. Ο Σοφοκλής θεωρεί πως οι πρώτοι πέντε ήσαν αρσενικοί. 
Εφηύραν το σίδερο και το κατεργάστηκαν πρώτοι, καθώς και πολλά ακόμη χρήσιμα στη ζωή πράγματα. 
Πέντε ήταν και οι αδελφές τους. Από τον αριθμό τους ονομάστηκαν Δάκτυλοι. 
Υπονοούν μάλιστα πως απόγονοι των Ιδαίων Δακτύλων είναι οι Κουρήτες και οι Κορυβάντες. Οι πρώτοι εκατό που γεννήθηκαν στην Κρήτη ονομάστηκαν Ιδαίοι Δάκτυλοι. 
Απόγονοί τους αναφέρονται εννέα Κουρήτες. Ο καθένας τους έκανε δέκα παιδιά, τους Ιδαίους Δακτύλους... 
(Στράβων, Γεωγραφικά Ι, C 473, ΙΙΙ, 22) 

«Οι κάτοικοι, λοιπόν, της Κρήτης λένε πως οι αρχαιότεροι κάτοικοι στο νησί ήταν αυτόχθονες, οι λεγόμενοι Ετεοκρήτες, των οποίων ο βασιλιάς, Κρητας το όνομα, ανακάλυψε πολλά και πολύ σημαντικά πράγματα στο νησί που είχαν τη δυνατότητα να ωφελήσουν την κοινωνική ζωή των ανθρώπων.... 
Πρώτοι, λοιπόν, απ' όσους μνημονευονται από την παράδοση, κατοίκησαν στην περιοχή της Ιδης στην Κρήτη και τριγύρω, οι καλούμενοι από αυτό Ιδαίοι Δάκτυλοι («πρώτον ώκησαν της Κρήτης περί την Ίδην οι προσαγορευθέντες Ιδαίοι Δάκτυλοι»), που άλλοι λένε ότι ήσαν 100 και άλλοι 10, όσα και τα δάκτυλα των χεριών απ' όπου και ονομάστηκαν έτσι. ... 

Για τους Ιδαίους δακτύλους της Κρήτης παραδίδεται πως ανακάλυψαν τη φωτιά, τη χρήση του χαλκού και του σιδήρου, στη χώρα των Απτεραίων στο λεγόμενο Βερέκυνθο, καθώς και τον τρόπο επεξεργασίας τους. 
Λένε, μάλιστα, πως ένας τους ο Ηρακλής, ξεπέρασε τους άλλους σε φήμη, ίδρυσε τους Ολυμπιακούς αγώνες. 
Εξ αιτίας της συνωνυμίας οι μεταγενέστεροι άνθρωποι θεώρησαν πως ο γιος της Αλκμήνης εγκαθυδρυσε τους Ολυμπιακούς αγώνες....
(Διόδωρος Βιβλιοθήκη Ιστορική 5,64) 

«Ο Τέκταμος του Δώρου, του γιου του Έλληνα που ήταν γιος του Δευκαλίωνα, κατέπλευσε στην Κρήτη μαζί με Αιολείς και Πελασγούς κι έγινε βασιλιάς του νησιού, παντρεύτηκε την κόρη του Κρηθέα κι απόκτησε τον Αστέριο..»
(Διόδωρος, βίβλος 4, 60) 

«Μετά τους Ιδαίους Δακτύλους, συνεχίζει η εξιστόρηση, έγιναν οι εννέα Κουρήτες. Γι αυτούς άλλοι λένε πως ήταν γηγενείς και άλλοι πως ήταν απόγονοι των Ιδαίων Δακτύλων. Ετούτοι κατοικούσαν στα δασωμένα δάση και τα φαράγγια των βουνών και γενικά στους τόπους που τους παρείχαν φυσική στέγη και προστασία, επειδή δεν είχε ακόμη ανακαλυφθεί το χτίσιμο των σπιτιών. Καθώς διακρινόταν για τη σύνεσή τους, έδειξαν στους ανθρώπους πολλά χρήσιμα πράγματα, διότι πρώτοι αυτοί συγκέντρωσαν τα πρόβατα σε κοπάδια, εξημέρωσαν τα υπόλοιπα είδη ζώων, ανακάλυψαν τη μελισσοκομία, εισηγήθηκαν την τέχνη του κυνηγίου, εισηγήθηκαν τη συναναστροφή και τη συμβίωση. Ανακάλυψαν επίσης τα ξίφη, τα κράνη και τους πολεμικούς χορούς. Λένε πως σ' αυτούς παρέδωσε τον Δία η Ρέα, κρυφά από τον πατέρα του Κρόνο, και κείνοι τον πήραν και τον ανέθρεψαν»...... 
(Διόδωρος Βιβλιοθήκη Ιστορική 5,65) 

«Σχετικά με τους Ολυμπιακούς αγώνες, όσοι από τους Ηλείους ασχολούνται με την αρχαιότητα λένε ότι ο Κρόνος ήταν ο πρώτος βασιλιάς στον ουρανό και πως οι άνθρωποι εκείνης της εποχής εκείνης, που ονομάζονταν χρυσή γενικά, έκτισαν ναό προς τιμή του Κρόνου στην Ολυμπία. 
Όταν γεννήθηκε ο Δίας, η Ρέα ανέθεσε τη φύλαξη του παιδιού στους Δακτύλους της Ίδης, οι οποίοι λέγονταν και Κουρήτες και είχαν έρθει από την Ίδη της Κρήτης. Αυτοί ήσαν ο Ηρακλής, ο Παιώνιος, ο Επιμήδης, ο Ίδας και ο Ιάσιος. 
Ο Ηρακλής που ήταν και μεγαλύτερος έβαλε τους αδελφούς του, κάνοντας ένα αστείο, να τρέξουν σε αγώνα και στεφάνωσε το νικητή με κλαδί αγριελιάς, που την είχαν τόσο άφθονη, ώστε στοίβαζαν φρεσκοκομμένα φύλλα και τα έστρωναν, για να κοιμούνται. 
Λένε ότι ο Ηρακλής έφερε την αγριελιά από τις υπερβόρειες χώρες, τις χώρες που ήσαν πέρα από τον άνεμο Βορέα... 
Λένε αργότερα ο Κλύμενος, γιος του Κάρδη, ήρθε από την Κρήτη πενήντα χρόνια μετά τον κατακλυσμό που έγινε στην Ελλάδα την εποχή του Δευκαλίωνα. 
Κατάγονταν από τον Ιδαίο Ηρακλή και καθιέρωσε τους αγώνες στην Ολυμπία και ίδρυσε βωμό προς τιμή του προγόνου του Ηρακλή και όλων των Κουρήτων, δίνοντας στο Ηρακλή την επωνυμία Παραστάτη»
 (Παυσανίας «Ηλιακά», Α, 5 - 8 ) 

Επομένως, αφού οι αρχαίοι κάτοικοι της Κρήτης (= οι Ετεοκρήτες και Κύδωνες, όπως τους αναφέρει ο Όμηρος) λέγονταν αρχικά «Ιδαίοι Δάκτυλοι», μετά «Κουρήτες» και στο τέλος «Κρήτες», άρα το όνομα «Κρήτες» προέρχεται από σύντμηση του ονόματος «Κ(ου)ρήτες» Κρήτες. 

Δηλαδή «Κ(ου)ρήτες» = οι κούροι και αι κούραι = οι κόρες ή κορασίδες = τα κοράσια της Κρήτης = τα Κ(ου)ρητικόπουλα, κάτι που: 

Α) φανερώνει η ονομασία της Κρήτης και των Κρητών στην Παλαιά Διαθήκη: Κερετιμ - Κερεθαίοι ή Χερεαίοι = η Κρήτη και οι Κρηταίοι. 
Β) υπονοείται και στους μύθους, αφού αυτοί λένε ότι η Κρήτη ονομάστηκε έτσι είτε από το βασιλιά Κρήτα είτε από την γυναίκα Κρήτη, κόρη ενός των Κουρήτων και γυναίκα του Δία. 

Σημειώνεται επίσης ότι: 

1) Η ονομασία «Κουρήτες» παράγεται από τα θέματα των λέξεων: «κούρος, κούρη ή κόρη, συγγενείς λέξεις με τις: κερά-κυρά, κέρας (κεραία, κέρατο) κείρω > κουρέας, κουρά... λατινικά curio,ae = κουρώ, curios = κυρης, ceres = κορενυμι κ.α. 
Στην Παλαιά Διαθήκη, σύμφωνα με την μετάφραση των Εβδομήντα και του Ν. Βάμβα, οι Κρήτες άποικοι στην Παλαιστίνη λέγονταν πότε «Κρήτες» και πότε «Κερετιείμ ή Χερεθαίοι» και όχι Φιλισταίοι ή Καφθοριείς, όπως λένε μερικοί. 
Καφθορ και Καφθοριείμ είναι η Καπαδοκία και οι Καππαδόκες, ενώ οι Φιλισταίοι ήταν ένας εβραϊκός λαός που το μόνο κοινό που είχε με τους Κρήτες ήταν το ότι και αυτοί ήσαν αλλόθρησκοι και μισθοφόροι του βασιλιά.
2) Ο Διόδωρος Σικελιώτης (βίβλος 3, 61 - 73 και 5, 66- 70) λέει ότι οι Ατλάντιοι της Λιβύης του είπαν ότι παλιά υπήρχαν δυο θεοί με το όνομα Δίας, ο Κρητικός και ο Λίβυος, καθώς και ότι η Κρήτη πήρε το όνομα Ιδαία από τη γυναίκα του Κρητικού Δία, την Ιδαία, και το όνομα Κρήτη από τη γυναίκα του Λίβυου Δία, την Κρήτη, η οποία ήταν κόρη ενός των Κουρητών. 

Επίσης ο Αρριανός λέει ότι ο βασιλιάς Κρης, ο οποίος ήταν επώνυμος της Κρήτης, έκρυψε τον Δία στο βουνό Δίκτη, όταν ο πατέρας του ήθελε να τον αφανίσει.
"Κρης ου Κρήτη επώνυμος, ο τον Δία κρύψας εν όρει Δικταίω, ότε Κρόνος εμάστευεν εθέλων αφανίσαι αυτόν" 
(Αρριανός) 

ΟΙ ΙΔΑΙΟΙ ΔΑΚΤΥΛΟΙ ΗΣΑΝ ΑΥΤΟΧΘΟΝΕΣ ΚΡΗΤΕΣ

ΤΑ ΕΙΔΗ ΚΑΙ Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΚΟΥΡΗΤΩΝ. 

Ο Παυσανίας, ο Στράβωνας, ο Διόδωρος κ.α., όπως είδαμε πιο πριν, λένε ότι οι Ιδαίοι Δάκτυλοι ή Κουρήτες ήσαν οι πρώτοι κάτοικοι της Κρήτης που ονομάστηκαν έτσι, επειδή κατοικούσαν στα Ιδαία όρη ή επειδή (επι)κούρησαν τη Ρέα να γεννήσει στην Κρήτη το Δία. 

Ο Απολλώνιος Ρόδιος λέει επίσης ότι οι Ιδαίοι Δάκτυλοι ήσαν και αυτόχθονες, γιοι του Δία και της νύμφης Αγχιάλη, που τους γέννησε στο σπήλαιο της Δίκτης, δηλαδή στο ίδιο σπήλαιο όπου γεννήθηκε και ο Δίας, 

«....Οι μούνοι πλεόνων μοιρηγέται ηδέ πάρεδροι Μητέρος Ιδαίης κεκληαται, όσσοι έασιν Δάκτυλοι Ιδαίοι Κρηταιέες, ους ποτέ νύμφη Αγχιάλη Δικταίον ανά σπέος, αμφοτέρησιν δραξάμενη γαίης Οιαξιλίδος, εβλάστησε....
(Απολλώνιος Αργοναυτικά Α 1125 - 1135)

«Κοντά στο ξόανο, (οι Αργοναύτες) έφτιαξαν έναν βωμό, αφού στεφανώθηκαν με φύλα της βελανιδιάς, έκαναν γιορτή για τη θυσία κι επικαλούνταν τη Μητέρα του Δινδύμου την ιερότατη, που κατοικούσε στη Φρυγία, και τον Τιτία και τον Κύλληνο, που μόνοι ανάμεσα σ' άλλους πολλούς αποκαλούνται ηγήτορες της μοίρας και της Ιδαίας Μητέρας πάρεδροι, τους Ιδαίους Δακτύλους της Κρήτης, που κάποτε η νύμφη Αγχιάλη, χώνοντας τα δυο της χέρια στην Οιαξίδα γη, τους γέννησε στο σπήλαιο της Δίκτης» 

Αντίθετα, σύμφωνα με τους Ορφικούς, οι Κουρήτες δεν ήσαν αυτόχθονες Κρήτες ούτε γιοι της νύμφης Αγχιάλης, αλλά νεανίες ή στρατιώτες που ήρθαν στο φως από τη Ρέα, ήσαν παιδιά της Κόρης ή Κυράς, της θεάς Ρέας και γι αυτό πήραν αυτή την επωνυμία. 

Δηλαδή υπονοούν ότι οι Κουρήτες ονομάζονται έτσι από το: «η κούρη» > «Κουρήτες», πρβ: «επει και περιστάναι λέγονται, οι Κουρήτες, τον των όλον Δημιουργόν και περιχορεύειν από της Ρέας αναφανέσται.... Διο και την εωνυμίαν έλαχον ταύτην 
(Ορφικά αποσπάσματα 191, Προκλ. Περί της κατά Πλάτ. Θεολ. Στ, 43),
 «αλλά μόνο η Ρέα γεννά τους Κουρήτας» 
(Ορφικά αποσπάσματα 150, Δαμασκ. Εις Πλάτ. Παρμ. 278). 

Οι ορφικοί λένε επίσης ότι οι Κουρήτες συνόδευαν τη Ρέα στην Κρήτη, για να βοηθήσουν στη γέννηση και ανατροφή του Δία και αυτοί χτύπαγαν τις ασπίδες τους, όταν έκλεγε ο Δίας, για να μην ακούσει τα κλάματα του μωρού ο πατέρας του ο Κρόνος και έρθει και τον φάει. 

Ο Στράβωνας, σχετικά με τους Κουρήτες, λέει ότι οι Έλληνες αποκαλούν τους διακόνους της Ρέας Κουρήτες, κάτι σωστό, πρβ «επι)κουρώ = λατινικά couro,ae = επιμελούμαι, φροντίζω, διακονώ.. 

Λέει επίσης ότι στην Κρήτη «Κουρήτες» ονομάζονται οι νέοι (κούροι) που με το χορό τους αναπαριστούν το μύθο της γέννησης του Δία και συνάμα είναι διάκονοι στις τελετουργίες (δηλ. είναι βοηθητικές ομάδες ως σήμερα τα λεγόμενα παπαδάκια στις εκκλησίες). 

Επομένως, συμπεραίνει ο Στράβωνας, γι αυτό η Ρέα, όταν πήγε στην Κρήτη να γεννήσει το Δία, πήρε βοηθούς τους Κουρήτες, που με τα τύμπανα και παρόμοιους ήχους, με ένοπλο χορό και θόρυβο περιστοίχισαν τη θεά και τρόμαξαν τον Κρόνο, ώστε να πάρουν το παιδί, χωρίς να το καταλάβει και οι Κουρήτες αυτοί επινόησαν τους πυρρίχιους χορούς και ρυθμούς κ.α., πρβ: <<Στην Κρήτη δεν υπήρχαν μόνο αυτά (μιλούσε για μουσική, χορικά κ.α.), αλλά και τελετουργίες για το Δία με οργιαστική λατρεία και με διακόνους, ωσάν αυτούς που βρίσκονται στην υπηρεσία του Διόνυσου, δηλαδή Σάτυροι. 

Τους έλεγαν Κουρήτες, λεγόντουσαν και ήταν νέοι (κούροι) που απέδιδαν ένοπλη κίνηση με χορευτικό βήμα, παριστάνοντας το μύθο της γέννησης του Δία, όπου παίζουν τον Κρόνο που συνήθιζε να κατατρώγει τα παιδιά μόλις γεννιόνταν, και τη Ρέα να παλεύει να κρύψει τους πόνους της γέννας, να γεννάει το παιδί και να το κρύβει προσπαθώντας να γλιτώσει τη ζωή του με κάθε τρόπο. 

Λένε ότι γι αυτό πήρε βοηθούς τους Κουρήτες, που με τα τύμπανα και παρόμοιους ήχους, με ένοπλο χορό και θόρυβο περιστοίχισαν τη θεά και τρόμαξαν τον Κρόνο, ώστε να πάρουν το παιδί, χωρίς να το καταλάβει. Μετά έθρεψαν και μεγάλωσαν το παιδί. Κουρήτες, λοιπόν, ονομάστηκαν, είτε επειδή ήταν νέοι, δηλαδή «κούροι» και πρόσφεραν αυτήν την υπηρεσία είτε επειδή φρόντισαν («κουροτροφείν») τη νιότη του Δία. 
Υπάρχουν και οι δυο εκδοχές. Πήραν, λοιπόν, το όνομα σαν να ήταν κάποιοι Σάτυροι στην υπηρεσία του Δία. 
Αυτοί ήσαν οι Έλληνες στο θέμα των οργιαστικών εορτασμών...

Οι Βερέκυντες πάλι, ένα γένος Φρυγών, και γενικά οι Φρύγες και από τους Τρώες οι κάτοικοι της Ίδης τιμούν τη Ρέα με οργιαστικές τελετές. 
Την αποκαλούν Μητέρα των Θεών και ‘Αγδιστι και Φρυγία Μεγάλη θεά. 

Από τα τοπωνύμια την αποκαλούν Ιδαία, Δίνδυμήνη, Σιπυλήνη, Πεσσινουντίδα, Κυβέλη και Κυβήβη. 
Οι λοιποί Έλληνες αποκαλούν τους διακόνους της, Κουρήτες, όχι από τον ίδιο μύθο με τον κρητικό, αλλά τους θεωρούν ως ιδιαίτερο είδος βοηθών αντίστοιχων με τους σατύρους. Τους ίδιους αποκαλούν Κορύβαντες.

Οι ποιητές μαρτυρούν για τις υποθέσεις μου...

Ο Ευριπίδης στις Βάκχες, συσχετίζει φρυγικά και Λυδικά έθιμα - τα όσο έμοιαζαν μεταξύ τους... 

Στους παρακάτω στίχους συνδέει Κρήτη και Φρυγία: 

"Ως θαλάμευμα Κουρήτων, ζαθέοί τε Κρήτας διογενέτορες έναυλοι, ένα τρικορυθες άντροις βυρσότονον κύκλωμα τόδε μοι Κορυβαντες εύρον"... 
(Κρυφό Κουρήτων θάλαμος, ιερά της Κρήτης άντρα που γεννήσατε το Δία, σπηλιές όπου ανακάλυψαν Κορυβάντες με τρία στολισμένα φτερά...)

Ο Σκήψιος θεωρεί πιθανόν Κουρήτες και Κορυβάντες να είναι ίδιοι: οι νεαροί (κούροι, Κουρήτες), που εκτελούσαν τον πολεμικό χορό για τη Μητέρας των θεών, τη Ρέα, οι ίδιοι που ονομάστηκαν Κορυβάντες από το ότι έβγαιναν να χορέψουν χτυπώντας το κεφάλι τους όπως βάδιζαν ρυθμικά.

Ο ποιητής (Όμηρος) τους λέει «ανθρώπους που βαδίζουν ρυθμικά» («Βητάρμονες»)

Και επειδή οι Κορύβαντες χόρευαν και μάλιστα με ένθεη μανία, λέμε «κορυβαντιώντες» όσους κινούνται φρενιασμένα. 
(Στράβων, Γεωγραφικά βιβλίο Ι', c 469 ΙΙΙ, 11) 

Ο Στράβωνας βιβλίο Ι', c 472, ΙΙΙ, 19 κ.α.) από τη μια λέει επίσης ότι οι τροφοί και οι φύλακες του Δία μετονομάστηκαν Κουρήτες... και από την άλλη ότι «Κουρήτες» λέγονταν οι νέοι στρατιώτες, επειδή κουρεύουν τα μαλλιά τους. Επομένως υπονοεί ετυμολογεί από το ρήμα «κείρω» κουρά, κουρέας.
Ο Στράβων, επικαλούμενος τους εξής στίχους του Όμηρου: «Δώρα φέρουν Κούρητες Αχαιοί», Κριννάμενοις κουρήτας αριστήας Παναχαιών ... (Ιλιάς Τ 193-195 και Οδύσσεια π 248), λέει επίσης ότι οι Κουρήτες ονομάστηκαν έτσι είτε γιατί ήσαν νέοι, δηλαδή «κόροι ή κούροι» είτε γιατί φρόντισαν το Δία: «ώσθ' οι Κουρήτες ήτοι δια το νέοι και κόροι όντες υπουργείν ή δια κουροτροφείν τον Δία (λέγεται γαρ αμφοτέροις) ταύτης αξιώθηκαν της προσηγορίας» (Στράβων Ι, C 469). 

Επομένως η ονομασία «Κουρήτες» παράγεται από το θέμα των ελληνικών λέξεων: κορεννυμι = λατινικά ceres, eris = τρέφειν, πληρούμαι, χορταίνω και τα κείρω κούρος, κουρέας κ.α., (επι)-κουρώ = λατινικά curo,ae = επιμελούμαι, φροντίζω τινός, couro,onis = o κύρης, ενώ κούρος = ο νεανίας, ο διατρεφόμενος, το Κουράδι = το κοπάδι, το διατρεφόμενο, επιμελούμενο ποίμνιο, κουροτρόφοι ή Κουρήτες ή κουραδιάρηδες = αυτοί που είχαν την αίγα Αμάλθεια που βύζαινε το Δία 

Σημειώνεται ότι: 

1) Το όνομα «Ιδαία» είναι ουσιαστικό εξ επιθέτου, από το επίθετο «ιδαίος,α,ο», το οποίο παράγεται από το ουσιαστικό «η Ίδη» = η οροσειρά «Ιδαία όρη» της Κρήτης, που, σύμφωνα με τους σημερινούς λεξικογράφους, σημαίνει τα σύδενδρα όρη (από το «ίδα ή ιδη» = το δέντρο ή το ξύλο), κάτι όμως μη βεβαιωμένο.
2) Επειδή η Δίκτη είναι βουνό των της Ίδης ή Ιδαίων ορέων της Κρήτης ή επειδή παλιά η Κρήτη λέγονταν και Ιδαία, εξ αυτού και τα: Ιδαία όρη = τα Κρητικά όρη, «Ιδαίος Δίας» = Κρητικός Δίας = Δικταίος Δίας, «Ιδαίοι Δάκτυλοι» = Κρητικοί Δάκτυλοι = Δικταίοι Δάκτυλοι, Ιδαίος Ηρακλής = Κρητικός Ηρακλής κ.α.
3) Οι Ιδαίοι Δάκτυλοι κατ' άλλους ήσαν 5 και κατ΄ άλλους 10 ή 100, επειδή ο μύθος τους ήταν παραλλαγές στα διάφορα μέρη του αρχαίου κόσμου. Ο Στράβωνας μάλιστα λέει ότι πολλοί μυθογράφοι συγχέουν ή αναφέρουν ορισμένα λανθασμένα πράγματα λόγω των συνωνυμιών των τοποθεσιών και των ομοιοτήτων στις θρησκείες, πρβλ: «Ίδη γαρ το όρος τοτε Κρητικόν και το Τρωικόν, και Δίκτη τόπος εν τη Σκηψία και όρος εν Κρήτη' της δε Ίδης λόφος είναι η Πύτνα, όπου Ιεράπυτνα η πόλις....»
(Στράβων Γεωγραφικών Ι', ΙΙΙ 20, C 471)

Σύμφωνα επίσης με το Στράβωνα (Γεωγραφικά Ι, C 473, ΙΙΙ, 22), αλλά και το Διόδωρο (5, 64-65) άλλοι λένε ότι οι Ιδαίοι Δάκτυλοι γεννήθηκαν στη Φρυγία και από εκεί πέρασαν στην Κρήτη, για να βοηθήσουν εκεί στη γέννηση του Δία και άλλοι ότι οι Ιδαία Δάκτυλοι ήταν αυτόχθονες Κρητικοί και μετά μερικοί από αυτούς πέρασαν στη Φρυγία, πρβ: <<..Να ασκούν (οι νέοι της Κρήτης) επίσης την τοξοβολία και τον ένοπλο χορό, που βρήκαν πρώτοι και έδειξαν οι Κουρήτεςκαι ο οποίος έπειτα ονομάστηκε πυρρίχη από το όνομα αυτού που τον οργάνωσε.
 Έτσι το παιγνίδι δεν ήταν άσχετο με πράξη χρήσιμη στον πόλεμο. 
Επίσης στα τραγούδια τους χρησιμοποιούν Κρητικούς ρυθμούς που είναι πολύ γρήγοροι και τους βρήκε ο Θάλης. 
Ορίστηκε επίσης να φοράνε στρατιωτικά ρούχα και υποδήματα. Τα όπλα εξάλλου θεωρούνται τα καλύτερα δώρα.>>
(ΣΤΡΑΒΩΝΑ, ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΑ Ι, ΙV 16)

Ο συγγραφέας της Φαρωνίδας αναφέρει τους Κουρήτες ως αυλητές και Φρύγες. 
Αλλοι τους λένε εντόπιους και με χάλκινες ασπίδες. 
Άλλοι λένε τους Κορυβάντες Φρύγες, κι όχι τους Κουρήτες. Τους θεωρούν Κρητικούς και λένε ότι πρώτοι αυτοί στην Εύβοια φόρεσαν χάλκινα όπλα. 
Γι αυτό και τους είπαν Χαλκιδείς. Αλλοι λένε πως οι Τιτάνες έδωσαν στη Ρέα ένοπλους διακόνους από τη Βακριανή ή κατ' άλλους από τη Κολχίδα, τους Κορύβαντες. 
Στα Κρητικά κείμενα, οι Κουρήτες λέγονται τροφοί του Δία και φύλακες.
 Η Ρέα τους έστειλε στην Κρήτη από τη Φρυγία. Aλλοι λένε ότι στη Ρόδο ήταν εννιά τελχίνες. Ακολούθησαν τη Ρέα στην Κρήτη, ανέθρεψαν το Δία και μετονομάστηκαν Κουρήτες... 
( Στράβων, Γεωγραφικά βιβλίο Ι', c 472, ΙΙΙ, 19)

4)  Κατά μια απλοϊκή ερμηνεία, οι Ιδαίοι (Κρητικοί) Δάκτυλοι είναι η προσωποποίηση -θεοποίηση της ανθρώπινης παλάμης (των δακτύλων της χείρας) και ιδιαίτερα της Κρητικής χείρας (Ιδαίων δακτύλων) και του Κρητικού δαιμόνιου (της Κρητικής εξυπνάδας) που πρωτοστάτησε στον πολιτισμό, στην ανακάλυψη των πρώτων σημαντικών πραγμάτων ή αυτών που κατασκευάζονται με εξυπνάδα και με τα χέρια (χειροποίητα). 

Παρέβαλε και ότι τα δάχτυλα μας εκτρέφουν - φροντίζουν - περιποιούνται κ.τ.λ. - ο λόγος και για τον οποίο οι Ιδαίοι Δάκτυλοι λέγονται και Κουρήτες ή που οι Κουρήτες φέρονται και τροφοί του Δία κατά την γέννησή τους στην Δίκτη της Κρήτης. 

Παρέβαλε ομοίως ότι χωρίς τα δάχτυλα, ο άνθρωπος δεν μπορεί να δημιουργήσει τίποτε το σημαντικό ή έντεχνο (π.χ. να ασχοληθεί με τη μουσική, τον αθλητισμό, τη μεταλλουργία, τη γραφή κ.τ.λ.). 


Διονυσιακά: Η άγνωστη εκστρατεία των Ελλήνων επί των Υξώς πριν το 3000 π.0.


Μπροστά στον κίνδυνο που φαινόταν να διαγράφεται με την εισβολή των Υξώς, οι Έλληνες ενώθηκαν και αποφάσισαν να είναι εκείνοι που θα τους αντιμετωπίσουν. 

Όχι γιατί οι άλλοι λαοί απλά δεν μπορούσαν να το κάνουν αλλά γιατί στην ουσία αυτοί που θεωρούνταν ως πολιτισμένοι και έχοντες κάποιο υπόβαθρο σε θέματα στρατιωτικά, ήσαν οι Έλληνες. Αλλά και για τον πολύ απλό λόγο ότι ο τότε γνωστός κόσμος , όλα εκείνα τα ανεξάρτητα βασίλεια, ήταν κυριολεκτικά Ελλάδα. 

Έτσι βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή οι πρόγονοί μας, των απώτατων εκείνων χρόνων και ετοιμάζονταν να αντιμετωπίσουν τον εχθρό, τους ερυθρομέλανες Υξώς. 
Ως μία δύναμη λοιπόν άρχισαν να συγκεντρώνονται από τις διάφορες περιοχές της Ελληνικής γης, στα κέντρα επιστράτευσης για την εκστρατεία. 

Την πρώτη Πανελλήνια εκστρατεία!!! Υποστηρίζεται μάλιστα κατά μία θεωρία, ότι εκείνη η εκστρατεία πιθανόν να είναι αυτό που σήμερα οι επιστήμονες ονομάζουν ως κάθοδο των Αρείων φυλών από την περιοχή του Δούναβη ποταμού προς τον Νότιο Ελληνικό χώρο, κ.λ.π. Αλλά όμως όπως προείπαμε, ο Ιέρων έγραφε: 
«…Αιθίοπες από Ινδού ποταμού αναστάντες προς την Αίγυπτον ώκησαν…», ήδη δηλαδή είχαν φθάσει στην Αίγυπτο και ο κίνδυνος να επιδράμουν και προς την Μεσόγειο ήταν όχι απλά μπροστά αλλά ήδη ορατός. 
Από την Αίγυπτο οι ορδές εκείνες θα ξεχύνονταν προς τις γειτονικές πόλεις, τις ελληνικές κτήσεις της Βορείου Αφρική, περιοχές με πολιτισμό ανεπτυγμένο που τώρα φαινόταν να κινδυνεύει άμεσα από αφανισμό. 
Αρχιστράτηγος των Πανελλήνων ήταν ο Διόνυσος ο Β΄ γιος της Σεμέλης κόρης του Κάδμου, και του Διός. 

Ο αρχηγός των εισβολέων λεγόταν Δηριάδης και τα αρχαία ινδικά κείμενα τον αναφέρουν ως Νταριοντάνα. 
Η πορεία την οποία είχαν ακολουθήσει οι εισβολείς ήταν προς τρεις κατευθύνσεις. Μία ορδή τους είχε αποβιβασθεί στις ακτές της Σομαλίας και κατέκτησε την Αιθιοπία, άλλη μία είχε εισχωρήσει στην Μέση Ανατολή και φαίνεται ότι κινήθηκε προς το Δέλτα του Νείλου μέσω της ερήμου Σινά. Και άλλη μία που είχε συγκεντρωθεί στην Βακτριανή απειλούσε την περιοχή της Μεσοποταμίας.


Ας δούμε όμως και τις αναφορές των αρχαίων κειμένων για αυτή την εισβολή. Ο Νόνος στα «Διονυσιακά» του αναφέρει: 
« … Δηριάδης Αραβίης επί πέζον, και Βλέμυς ωκύς ίκανεν επί επταπόρου στόμα Νείλου…», ( Νόνος «Διονυσιακά» τόμος Α’ βιβλ. 17ο στιχ. 305) 

Ο αρχηγός των Υξώς Δηριάδης είχε επιστρατεύσει όλους εκείνους τους βάρβαρους λαούς της Άπω Ανατολής, τους διάφορους νομάδες των βορειοανατολικών περιοχών της Ασίας, αλλά και της Ινδίας και Ινδονησίας ( Κεϋλάνη κ.λ.π). 
Επέτυχε όμως να ξεσηκώσει εναντίον των Ελλήνων, γιατί όπως είπαμε οι Έλληνες ήσαν οι πολιτισμένοι, αυτοί ήσαν που είχαν βρεθεί σε κάθε γωνιά της γης και είχαν δημιουργήσει κτήσεις εν είδη κατακτητών, άρα οι ιθαγενείς που ήσαν επί τη κυριαρχία τους λογικό ήταν να δεχθούν εύκολα, κατά κάποιο τρόπο την «απελευθερωτική» κίνηση των Υξώς και να ενωθούν μαζί τους… 
Επέτυχε λοιπόν ο Δηριάδης, να ξεσηκώσει εναντίον τον Ελλήνων και τους ιθαγενείς Βακτριανούς, Σάκες, ακόμη τους Τατάρους της Κεντρικής Ασίας, αλλά και τους μαύρους της Αιθιοπίας!!!

Να τι γράφει ο Νόνος γι’ αυτό: « … Δηριάδης δ’ ηώος από πιολίων οι από νήσων κέκλητο κηρύκεσι πολυσπερές έθνος αγείρων … Δερβίκων δε γένεθλα συνεσπέτο Δηριάδην, Αιθίοπες τε, Σάκας τε, και έθνεα ποικίλα Βάκτρων…Και πολύς ουλοκώμων Βλεμύων στρατός…» «… και στόλος Ίκανε τριακοσίων πλοίων…». 
Διαβάζουμε για την δύναμη των Υξώς στο Νόνο ο οποίος μας επισημαίνει ότι διέθεταν και τριακόσια πλοία!!! 

Βέβαια αυτό λογικό είναι να μας κάνει κάποια εντύπωση, δηλαδή το γεγονός ότι οι βάρβαροι φαίνεται να διαθέτουν στόλο!!! 
Αυτό σαφώς και είναι άξιον απορίας αφού όπως είπαμε κατέβηκαν από τα ορεινά και δεν ήσαν τίποτε άλλο από ορδές αγρίων που εφορμούσαν επιφέροντας την καταστροφή στο διάβα τους.

Όμως όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν οι καιροσκόποι που μέσα από καταστάσεις τέτοιας μορφής επωφελούνται. 
Αυτοί που πάντα θα είναι παρόντες, φυσικό ήταν, να βρέθηκαν στο πλευρό των εισβολέων και να τους παρείχαν εκτός της βοήθειάς τους, των γνώσεών τους και των τρόπων και των μέσων που θα τους έκαναν να γίνουν περισσότερο επικίνδυνοι στην αναμέτρηση που είχαν επιχειρήσει να πραγματοποιήσουν εναντίον των πολιτισμένων και πολύ ανώτερων σε κάθε επίπεδο Ελλήνων. 

Αυτές λοιπόν οι ορδές προσπάθησαν να μετατραπούν σε στρατό τακτικό, χρησιμοποιώντας και τα μέσα που ένας τέτοιος στρατός διαθέτει, δεν ήταν δυνατόν όμως να γίνουν κάτι τέτοιο, από την μια μέρα στην άλλη, αφού στην πλειοψηφία τους αποτελούνταν από βαρβάρους, άγριους και απολίτιστους λαούς οι οποίοι στο πέρασμά τους έσπερναν την καταστροφή και την ερήμωση!!!

Αυτούς οι Έλληνες έπρεπε να αντιμετωπίσουν και μάλιστα αυτό έπρεπε να είναι αποτελεσματικό γιατί κρινόταν η τύχη του πολιτισμένου κόσμου( το ίδιο περίπου σενάριο θα παιχθεί μερικές χιλιετίες αργότερα με τους Πέρσες…). 

Με τον Διόνυσο τον Β’ τον γιο της Σεμέλης που βασίλευε στην χώρα των Εγγελεάτων (= περιοχή Αχρίδας), οι Έλληνες της Ευρώπης, της Μικράς Ασίας, της Νοτίου Ιταλίας και της Λιβύης ενώθηκαν σε πανστρατιά. 
Στο πολεμικό προσκλητήριο του Αρχιστρατήγου Διονύσου έτρεξαν αμέσως οι πολεμιστές της Δυτικής Μακεδονίας, της Θράκης, της Δαρδανίας, της Ιλλυρίας, της Θεσσαλίας, των Αθηνών, της Βοιωτίας, της Εύβοιας, της Πελοποννήσου, της Κρήτης, της Σαμοθράκης, της Φρυγίας, της Λυδίας, της Καρίας, της Λιβύης, της Νοτίου Ιταλίας και της Κύπρου.

«…Καλεσαμένου Διονύσου, Ακταίων ταχύς ήλθεν πατρίδος Αιονίης…»
«…Ήδη δι Ιλλυρίας Δαυλάντιον έθνος αρούρης και πέζον Αιμονίας και Πήλιον άκρον εάσας, Ελλάδος εγγύς ίκανεν, και Αονίη παρά πέζει…»
«…Πίπλειαν (= περιοχή Πιερίας) εάσας, Βιστονίης Οίαγρος…»( Νόνος «Διονυσιακά», τόμος Α΄ βιβλ. 17ο στιχ. 339-341, 218-222, και τόμος Α΄ βιβλ. 13ο στιχ. 54-56).
Στις περιγραφές του Νόνου διαβάζουμε για τις δυνάμεις των Ελλήνων των περιοχών της Δυτικής Μακεδονίας και της Ιλλυρίας στις οποίες φέρεται ως αρχηγός αυτών ο Ακταίων. 
Ακόμη της Κεντρικής Μακεδονίας αλλά και της Ανατολικής με αρχηγό τους τον Οίαγρο. 



Η ΝΙΚΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΠΙ ΤΩΝ ΥΞΩΣ…

Μετά την ολοκλήρωση της γενικής επιστράτευσης, η ελληνική δύναμη χωρίσθηκε σε τρεις στρατιές που η κάθε μία από αυτές ακολούθησε διαφορετική κατεύθυνση.
 Έτσι η πρώτη οδηγήθηκε με αρχηγό τον Διόνυσο τον Β΄ προς την Μέση Ανατολή και το Ιράν , η δεύτερη με αρχηγό τον Μίνωα τον Α΄ μέσω της ερήμου Σινά προς την Μέμφιδα της Αιγύπτου και η τρίτη με τον Περσέα να ηγείται αυτής προς τις περιοχές της Σομαλίας. 
Τόσο ο Μίνως όσο και ο Περσέας απέκρουσαν με επιτυχία τις εχθρικές δυνάμεις των εισβολέων και εκκαθάρισαν κάθε κίνδυνο από τις περιοχές της Βορείου Αφρικής, Αιγύπτου, Σομαλίας και Αιθιοπίας.

Να δούμε και τις σχετικές αναφορές από τα αρχαία κείμενα για τα παραπάνω γεγονότα που πραγματικά αποτελούν για την ιστορία των Ελλήνων χρυσές σελίδες, αφού προστατεύουν όχι απλά τις κτίσεις τους αλλά τον ίδιο τον πολιτισμό, τον ίδιο τον άνθρωπο και το μέλλον του.

«…Καυκασίων ήλαυνε κατά πρηώνα εναύλων , Ασσηρίων δε Κάρηνα και ούρεα δύσβατα Βάκτρων…», εδώ ο Νόνος μας δείχνει την πορεία που ακολούθησε ο Διόνυσος ο Β΄ προς αντιμετώπιση των Υξώς.
«…Από χθόνος ήλασε Μίνως, Αραβίης επί πέδον…»
«…Παραγενόμενος δε εις Αιθιοπίαν ης εβασίλευε Κηφεύς, εύρε την θυγατέρα τούτου Ανδρομέδα, παρακειμένην βορά θαλασσείω κήτει… αναγκασθείς ο Κηφεύς υπό Αιθιόπων…», λέει ο Απολλόδωρος για τον Περσέα ο οποίος βρήκε στην Αιθιοπία τον βασιλιά της Κηφέα να είναι αναγκασμένος να θυσιάσει την κόρη του για να σωθεί η χώρα από τον κίνδυνο του κήτους που τους απειλούσε.

Επειδή στην μυθολογία όπως γνωρίζουμε όλα είναι συμβολικά δοσμένα, αντιλαμβανόμαστε ότι το κήτος συμβόλιζε τον εχθρό, τους Υξώς και η κόρη του Κηφέα, η Ανδρομέδα την εξουσία του Βασιλιά. 
Αυτήν παρέδωσε ο Κηφεύς για να σωθεί η χώρα από τις ορδές των βαρβάρων και τις καταστροφές που επέφεραν στις επελάσεις τους. 
Μία θεώρηση του πράγματος όπως μέσα από τα λεγόμενα του Απολλοδώρου διαβάζουμε και βέβαια δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι επρόκειτο για κήτος, παρά για ένα φαινόμενο που τους απειλούσε, και στην προκειμένη περίπτωση δεν μπορούσε να είναι τίποτε άλλο παρά οι ορδές των βαρβάρων Υξώς. 

Έτσι ο Περσέας σώζει την κόρη Ανδρομέδα- Εξουσία του Κηφέα, απελευθερώνει με άλλα λόγια την χώρα και τους κατοίκους της. 
Αφού λοιπόν τόσο ο Περσέας όσο και ο Μίνωας επιτυγχάνουν νίκες μεγάλες οδεύουν προς την κατεύθυνση της κοιλάδας του Ινδού όπου εκεί βρίσκεται η άλλη ελληνική στρατιά υπό τον Διόνυσο τον Β΄ αντιμέτωπη με τον κύριο όγκο των βαρβάρων ερυθρομέλανων Υξώς. 
Μάλιστα τα αρχαία κείμενα μας λένε πως το σύνολο του ελληνικού στρατού ενισχύεται και από Ινδούς ελληνικής καταγωγής. 

Συγκεκριμένα διαβάζουμε: 
«…Συνεστρατεύοντο δε λαοί όσοι Κύραν νέμονται και Ινδώο ποταμοίο, Αρειμανέων πέδων Ινδών… τοις δ’ έπι θαρσήσαντες επιστρατώοντο μαχηταί, Δάρδαι, και Πραισίων στρατιαί…», λέει ο Νόνος στα «Διονυσιακά» του, σημειώνοντας ότι μόλις έφθασε στις Ινδίες ο ελληνικός στρατός, έσπευσαν να πυκνώσουν τις τάξεις τους οι ελληνικής- άρειας καταγωγής άνδρες της κοιλάδας του Ινδού ποταμού, της ονομαζόμενης σήμερα Πενζαπ, Πενταποταμία. 
Η μάχη του Ινδού ποταμού ήταν αποφασιστική και πάρα πολύ σκληρή. 
Οι εισβολείς Ραξάς και Υξώς κατασφαγιάσθηκαν. 

Ο αρχηγός τους Νταριοντάνα (Δηριάδης) και ο γαμπρός του Ορόντης σκοτώνονται και ο θρήνος στους εναπομείναντες Υξώς είναι μεγάλος και γοερός. 
Η καταστροφή ήταν ολοκληρωτική και η τύχη των Αρείων της περιοχής του Ινδού κρίθηκε σ’ αυτή ακριβώς την μάχη, και κρίθηκε θετικά τόσο για αυτούς όσο και για τους απογόνους τους που θα έμελλε να συνεχίσουν την επιρροή τους σ’ αυτό το κομμάτι της γης που θα κρατούσε το δικό του μυστικό έως και σήμερα….
Αλλά αυτό είναι μία άλλη, πολύ μεγάλη ιστορία….

Γοερά αντηχεί στο Ινδικό έπος Μαχαμπαράτα, ο θρήνος των επιδρομέων για τον θάνατο του αρχηγού τους που σκοτώθηκε στο πεδίο της μάχης. 
Ο ίδιος θρήνος των ερυθρομέλανων Υξώς ακούγεται και στα αρχαία ελληνικά κείμενα για τον Δηριάδη και τον γαμπρό του.
 «… Ω! Νταριοντάνα, είσαι ακόμη ζωντανός; Άκουσε λοιπόν τα νέα για να χαρείς. Οι Παντάβα( =Άρειοι των Ινδιών) εσφάγησαν. 
Ο στρατός των κατεστράφη. Πέσαμε καταπάνω των την νύκτα στον ύπνο των, και τους εξολοθρεύσαμε…», γράφει η Μαχαμπαράτα εξιστορώντας τον θρήνο των Αιθιόπων για τον θάνατο του Δηριάδη και του γαμπρού του Ορόντη, καθώς και για την καταστροφή των φρουρίων των Αιθιόπων- Ερυθραίων από τον Ελληνικό Στρατό.

Από την άλλη πλευρά, αυτή των νικητών Ελλήνων, εξαιρετικές τιμές απονεμήθηκαν στους μαχητές Έλληνες που τόσο αποφασιστικά πολέμησαν και έπεσαν στο πεδίο της μάχης στις πεδιάδες του Ινδού ποταμού. Και ήταν μεγάλα, ονομαστά πρόσωπα εκείνοι που πέρασαν πια τώρα στις σελίδες της ιστορίας και της μνήμης… 
Ανάμεσα τους και ο Κρήτας γόνος της Κνωσσού, στρατηγός Οφέλτης. 
Λέγεται πως ο νεκρός στρατηγός ήταν ντυμένος την στρατιωτική πολεμική του στολή και γύρω του ήταν παρατεταγμένες μονάδες του ελληνικού στρατού. 
Του απομένουν διακριτικές τιμές και στο πλευρό του ορθώνουν το μεγαλοπρεπές τους ανάστημα Κρήτες πολεμιστές. 
Επικεφαλής είναι ο γέρος βασιλιάς της Κρήτης Αστερίων, ο πατέρας του στρατηγού και νέου βασιλιά της Κρήτης Μίνωα Α΄ . 

Ο νεκρός τοποθετείται στο νεκρικό κρεβάτι και εναποτίθεται μπροστά στον Ινδό ποταμό με ορίζοντα το πεδίο της μάχης. 
Ομηρικές σκηνές έλαβαν χώρα κατά την ταφή των νεκρών εκείνης της μάχης. 
Αναγέρθηκε τύμβος προς τιμή του Οφέλτη, όπως συνηθίζανε να κάνουν την τότε εποχή και ο αρχιστράτηγος Διόνυσος ο Β΄ προκήρυξε αγώνες στο όνομα του νεκρού Κρήτα Στρατηγού, όπου και όρισε διάφορα έπαθλα. 
Σ’ εκείνο τον αγώνα νικητές ήσαν οι βασιλείς της Τροιζήνας Αιακός και της Δυτικής Μακεδονίας Ακταίων, αλλά και άλλοι. 

Και τέλος χάραξε επί του τύμβου επίγραμμα αντάξιο του ηρωϊσμού του νεκρού στρατηγού Οφέλτη.

«…Αμφί δε νεκρό Αστέριος Δικταίος…», γράφει ο Νόνος δείχνοντας την θέση στο πλευρό του νεκρού από τον Αστέριο τον πρεσβύτη βασιλιά της Δίκτης της Κνωσσού.
 «…Και τότε Βάκχος έθηκε ποδών ταχύτητος αγώνα, πρώτο αθλητήρι τίθει κειμήλια νίκης αργύριον κρατήρα…Δευτέρω … εθήσατω θεσσαλικόν ίππον και πημάτων ξίφος…», διαβάζουμε στα «Διονυσιακά» για τον αγώνα που προκήρυξε ο Διόνυσος ο Β΄ και τα βραβεία που θα λάμβαναν τόσο ο πρώτος όσο και ο δεύτερος νικητής. 
«…Νεκρός ενθάδε κείται Κνώσιος Ινδοφόνος, βρομίου ούναθλος Οφέλτης…», λέει ο Νόνος δείχνοντας το επίγραμμα που χάραξε ο αρχιστράτηγος Διόνυσος ο Β΄ προς τιμή του ήρωα Οφέλτη.

Και έτσι τελείωσε ο κίνδυνος εκείνος που τάραξε την εποχή γεμίζοντάς την με τον φόβο μιας μεγάλης καταστροφής. 
Τα επινίκια όμως θα έχουν και συνέχεια και αυτή θα είναι η μεγάλη δόξα του βασιλιά της Κρήτης Μίνωα του Α΄ στην Αίγυπτο όπου έμελλε να αφήσει την δική του πλέον σφραγίδα!


Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΥΞΩΣ…

Ο Μίνως λοιπόν κατά τις πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον των Υξώς φαίνεται πως κυνήγησε αυτούς έως την περιοχή της Σαχάρας. 
Στις παραδόσεις των ιθαγενών της Σαχάρας, Τουαρέγκ, υπάρχουν στοιχεία που αποδεικνύουν την ανάμνηση της νίκης των Ελλήνων κατά των εισβολέων Υξώς αλλά και βραχογραφίες ανάλογες έχουν ανακαλυφθεί στα βουνά της Τασιλή που βρίσκεται στα πρόθυρα της Σαχάρας, όπου αναπαριστάνουν μάχες Ελλήνων εναντίον των Ερυθρομέλανων εισβολέων. 

Χαρακτηριστική είναι η βραχογραφία όπου αναπαρίσταται ένας αρματηλάτης, προφανές είναι ότι ανήκει στον στρατό του Μίνωα, ο οποίος καταδιώκει έναν εκ των στρατιωτών των εισβολέων. Οι ιθαγενείς Τουαρέγκ λάτρεψαν τον απελευθερωτή Μίνωα ως Θεό με την προσωνυμία Αμανάϊ.

Αλλά και ο Περσέας έδρασε στην περιοχή της Βόρειας Αφρικής και μάλιστα στην Αιθιοπία η οποία ήταν ελληνική αποικία και αυτή. Μέχρι τις ακτές της Σομαλίας όπου ήταν και το σημείο αποβίβασης των ερυθρομέλανων, έφτασε ο Περσέας κυνηγώντας τους Υξώς. 
Νικητής και τροπαιούχος επανέφερε στον θρόνο του τον βασιλιά της Αιθιοπίας Έλληνα Κηφέα και απελευθέρωσε την κόρη του Ανδρομέδα. 
Επειδή οι Υξώς όπως είπαμε ήρθαν από την θάλασσα με αρχηγό τον Βλέμυ εξ’ ου και ονομάστηκαν οι άνδρες του Βλεμυάνες, οι κάτοικοι της περιοχής πέρασαν μέσα από την παράδοση τον παραλληλισμό του με το κήτος που επέφερε τις καταστροφές στην χώρα τους. 
Το γνωστό θαλάσσιο κήτος στο οποίο είχε δοθεί ως θυσία η Ανδρομέδα, όπως πληροφορούμαστε και από τον Απολλόδωρο. 

Συγκεκριμένα λέει ο συγγραφέας: 
« …Παραγενόμενος δε ο Περσεύς εις Αιθιοπίαν ης εβασίλευε Κηφεύς , εύρε την θυγατέρα Ανδρομέδαν παρακειμένην βοράν θαλασσίω κήτει… αναγκασθείς ο Κηφεύς υπό των Αιθιόπων έπραξε…Ταύτην θεασάμενος ο Περσεύς και ερασθείς… το κήτος έκτεινε και την Ανδρομέδαν έλυσε…» (Απολλόδωρος βιβλίο Β’ εδάφιο 43-45). 
Από εκείνη την σχέση και τον γάμο του με την Ανδρομέδα ο Περσέας απέκτησε ένα γιο, τον Πέρση.

 Είναι ο προπάτορας των Περσών που όπως λέει η παράδοση η πρώτη δυναστεία δημιουργήθηκε μετά τον κατακλυσμό και προς χάριν του ονομάστηκε η χώρα Περσία. 
Διαβάζουμε την αντίστοιχη αναφορά στον Απολλόδωρο, στο β’ βιβλίο του στο εδάφιο 49: 
«…Εγένετο δε εξ Ανδρομέδας παις αυτώ πριν με ελθείν εις την Ελλάδα, Πέρσης… Από τούτου δε τους Πέρσες βασιλείς λέγεται γενέσθαι…». 

Ο Αχαιμένης ήταν γόνος της δυναστείας του βασιλιά Πέρση, γιου του Περσέα και ιδρυτής της μεγάλης δυναστείας των Αχαιμενιδών απ’ όπου κατάγονταν ο Μέγας Κύρος, ο Δαρείος κ.λ.π.. 

Όλοι ήταν επίγονοι της δυναστείας του Αχαιμένη και φυσικά ελληνικής καταγωγής:
 « …Ο Όρχαμος του Αχαιμένους γόνος, ο των Περσίδων πόλεων επιφανών ανάσσων, από του Βήλου έβδομος το μέγα γένος ήλκεν…», γράφει και ο Οβίδιος δείχνοντάς μας την ελληνική καταγωγή στους Αχαιμενίδες.
 Πηγαίνει πίσω στους προγόνους βασιλείς του Περσέα, τον Βήλο ο οποίος ήταν από την γενιά της επίσης Αργείας Ιούς.



Ο Μίνως απέδωσε μεγάλες τιμές στον Περσέα για την συμμετοχή του στην τεράστιας σημασίας νίκη επί των Υξώς. Έφτιαξε ναό τον οποίο αφιέρωσε στον Περσέα και μάλιστα μέσα σ’ αυτόν τοποθετήθηκε το άγαλμα του. 
Τόσο ο ναός όσο και το άγαλμα ήταν έργα του Δαίδαλου, του μεγάλου αρχιτέκτονα και συμβούλου του Μίνωα του Α’. 
Ο Ηρόδοτος αναφέρει σχετικά: «… Εν ταύτη τη πόλει(= Μέμφις), έστι Περσέως ιερόν.
 Τα προπύλαια του ναού λίθινα εστι κάρτα μεγάλα, επί δε αυτοίσοι ανδριάντες εστάσι λίθινοι, και άγαλμα εν αυτώ ανέστικε του Περσέως…» ( Ηρόδοτος Βιβλ. Β΄ εδάφ. 91). 

Η αναφορά αυτή του Ηροδότου μας αποδεικνύει ότι ακόμη και στην εποχή του υπήρχε ο ναός εκεί στην Μέμφιδα της Αιγύπτου αλλά και το άγαλμα το οποίο μπόρεσε και ο ίδιος ο μεγάλος ιστορικός να θαυμάσει….

Αλλά όμως ανάλογες τιμές δόθηκαν και προς άλλους ήρωες της εκστρατείας κατά των Υξώς.
 Ήρωες που είχαν συμβάλει τα μέγιστα σε εκείνη την θριαμβευτική, από κάθε άποψη εκστρατεία. Προς τιμή του Βασιλιά της Μακεδονίας Δαρδάνου ονομάστηκε μία περιοχή του Ινδού ποταμού ως Δαρδανία και σήμερα αυτή την περιοχή την αναφέρουν ως Δαρδανιστάν.
 Προς τιμή του Ελύμου βασιλιά των Ελλήνων της Νοτίου Ιταλίας ονομάστηκε η νότιος περιοχή της Περσίας, Ελυμεία.
 Τιμές που απέδωσαν οι μεγάλοι αρχιστράτηγοι των Ελλήνων Διόνυσος ο Β’ και Μίνως ο Α’. 

Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης κάνει αναφορά εκτενή στον Μίνωα τον Α’ τον μεγάλο βασιλιά της Κρήτης αλλά και στον σύμβουλο και αρχιτέκτονά του Δαίδαλο, για την παρουσία τους στην Αίγυπτο κατά την εποχή της εκστρατείας των Ελλήνων κατά των Υξώς. 
Των επιδρομέων από τα βουνά της Ινδίας… «…Μετά τους θεούς τοίνον φασί πρώτον βασιλέα της Αιγύπτου Μήναν… 
Το δε κάλιστον προπύλον εν Μέμφει του Ηφαίστου, Δαιδάλω αρχιτεκτονήσω, έτι και νυν Ιερόν είναι Δαιδάλου, τιμώμενον υπό των εγχωρίων…»
( βιβλ. 1 XLIV, XLV, σελ. 67. βιβλ. Ι, XVII, σελ. 140.).

Το σύμβολο του Δαιδάλου ως αεροπόρου σώζεται ως σήμερα σε ναούς της Αιγύπτου. 
Σ’ ένα ναό που είναι στολισμένος με φτερά αετού, βλέπουμε τον συμβολισμό του αεροπόρου Δαίδαλου. 
Οι πολύπλοκοι δαιδαλώδεις διάδρομοι στα ιερά κτήρια της Αιγύπτου είναι πανομοιότυπα του λαβύρινθου της Κνωσσού και αναμφίβολα πλέον έργα του ίδιου αρχιτέκτονα, αφού όλα τα στοιχεία από την αρχαιότητα έως τις σημερινές ανακαλύψεις αυτό μαρτυρούν. 
Φυσικά η τεχνική και οι γνώσεις του Δαίδαλου δεν έμειναν κρυφές. 

Κάποιοι λογικά τις έλαβαν και κατέστησαν εαυτούς άξιους συνεχιστές, διάδοχους εκείνου του υπέροχα μεγαλειώδους αρχιτεκτονικού νου!!! 
Και βέβαια δεν θα μπορούσε να λείψει η απόδοση τιμής προς εκείνον τον τεράστιο άνδρα που τόσα προσέφερε στον πολιτισμό της περιοχής της Αιγύπτου κατά την διάρκεια της παρουσίας του ως σύμβουλος του Μίνωα του Α’. 
Στην Μέμφι κατασκευάστηκε ναός προς τιμή του και για να μείνει στην μνήμη τους ο Μεγάλος αυτός αρχιτέκτονας!!!

Ως επίλογο στο κεφάλαιο Υξώς-Ραξάς-Ερυθρομέλανες-Αιθίοπες-Βλεμυάνες, αφήσαμε λίγα λόγια για το ποιοι ήσαν. 
Η παράδοση τους παρουσιάζει ως άρπαγες, σκληρούς, καταστροφείς και πολύ άσχημους στην όψη. Η θεότητα την οποία πίστευαν ήταν η θεά Κάλι, η γνωστή ινδική θεότητα του Κακού, η οποία παρουσιάζεται με μαύρη μορφή.
 Η μεσογειακή παράδοση τους έχει κρατήσει στην μνήμη της ως Καλικάντζαρους αλλά και ως άνδρες της θεάς Κάλι. 

Η παράδοση θέλει τους καλικαντζάρους να βγαίνουν μία συγκεκριμένη εποχή στον χρόνο και να κάνουν καταστροφές κάθε είδους. 
Λέγεται πως κατάλοιπα εκείνων έμειναν μετά την ήττα τους από τους Έλληνες στην περιοχή του Α΄ καταρράκτη του Νείλου και είναι οι περιβόητοι Τσιγγάνοι ή Τσιγκάλοι, οι οποίοι εξακολουθούν την «πλάνητα πρωτόγονη ζωή τους», όπως ακριβώς ζούσαν στα χρόνια της εισβολής τους. 

Ο τίτλος Τσιγκάλοι, φέρεται ότι δηλώνει την ιδιότητά τους ως υιών της θεάς Κάλι. 
Η λέξη Τσιν- δηλώνει τον γιο και η λέξη Κάλι την θεά των Μαύρων Κάλι. Υποστηρίζεται ότι το Τσιν είναι παραφθορά της ελληνικής λέξης Ιν(=υιός).








πηγές:
(Νόνος «Διονυσιακά», τόμος Β΄ βιβλίο 47ο στιχ. 373-375,
-«- -«- -«- βιβλίο 21ο στιχ. 307-308
Απολλόδωρος βιβλίο Β΄ εδαφ. 45
Νόνος «Διονυσιακά» τόμος Β΄ βιβλίο 26ο στιχ. 60-61, τόμος Α΄ βιβλίο 13 στιχ. 425-426,
Μαχαμπαράτα, κεφ. 44, 62, 95,
Νόνος «Διονυσιακά» τόμος Β΄ βιβλίο 40ο στιχ. 196-201,
-«- -«- -«- βιβλίο 37 στιχ. 49-56, 765, 101-103).