Κάποτε, σε ένα ξέφωτο του δάσους,
κάθισα κοντά σε ένα ρηχό ποταμάκι με λόχμες
και εκεί βυθίστηκα γλυκά στο όνειρο.
Από το ποταμάκι μια μορφή ξεπρόβαλε
μισός άνθρωπος μισός τράγος.
Αντί για δάχτυλα στα πόδια είχε οπλές
και ένα γένι στόλιζε το λαιμό του.
Καθισμένο πάνω σε ένα σωρό παλιά καλάμια
αυτό το μισοανθρώπινο ον έπαιξε γλυκά
και εγώ έπαψα πια να ενδιαφέρομαι για τα γήινα
γιατί ήξερα ότι αυτός ήταν ο Πάνας.
Νύμφες και Σάτυροι μαζεύτηκαν τριγύρω
για να απολαύσουν τον ζωντανό σκοπό.
Πολύ σύντομα ξύπνησα πονεμένος βαθιά
και γύρισα στον κόσμο των ανθρώπων.
Αλλά αυτό που λαχταρώ, είναι στις εξοχικές κοιλάδες
να ζήσω και να ξανακούσω τον
Αυλό του Πανός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου