Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2016

Ιπποδάμεια του Οινομάου



Η Ιπποδάμεια του Οινομάου στην ελληνική μυθολογία ήταν η πανέμορφη κόρη του Οινομάου και της συζύγου του Ευαρέτης (κατ' άλλους σύζυγός του ήταν η Στερόπη, ή η Ευρυθόη, κόρη του Δαναού). Ο Οινόμαος όμως κατά βάθος δεν επιθυμούσε να παντρέψει την Ιπποδάμεια, γιατί κατά μία εκδοχή την είχε ερωμένη του και κατά άλλη εκδοχή είχε πιστέψει σε ένα χρησμό, σύμφωνα με τον οποίο ο γαμπρός του θα τον σκότωνε.

Διακήρυσσε λοιπόν ότι θα έδινε ως σύζυγο την Ιπποδάμεια σε όποιον τον νικούσε σε αρματοδρομία. Επειδή όμως τα άλογα του Οινομάου είχαν θεϊκή δύναμη και αντοχή, ο Οινόμαος νικούσε πάντα τον αντίπαλό του και υποψήφιο μνηστήρα της Ιπποδάμειας.

Στη συνέχεια, του έκοβε το κεφάλι. Αφού είχε καρφώσει ήδη δώδεκα κεφάλια σε πασσάλους γύρω από το ανάκτορό του, εμφανίσθηκε μπροστά του ο Πέλοπας και ζήτησε την Ιπποδάμεια για γυναίκα.

Ο Πέλοπας είχε φροντίσει να εξαγοράσει προηγουμένως τον Μυρτίλο, τον ηνίοχο του Οινομάου, υποσχόμενος ότι θα του έδινε το μισό βασίλειο ή την Ιπποδάμεια για μια νύχτα. Τότε ο Μυρτίλος αντικατέστησε τα καρφιά στον άξονα του εμπρόσθιου τροχού στο άρμα του βασιλιά με κέρινα, ή δεν έβαλε καθόλου καρφιά. Μόλις λοιπόν ξεκίνησε ο αγώνας, το τέθριππο του βασιλιά αναποδογύρισε και ο Οινόμαος σκοτώθηκε.

Σύμφωνα όμως με άλλη εκδοχή του μύθου, ο Πέλοπας νίκησε τον Οινόμαο χάρη στα άλογα που του είχε χαρίσει ο Ποσειδών και μετά σκότωσε ο ίδιος τον Οινόμαο. Μετά τη νίκη του ο Πέλοπας διέφυγε στην πατρίδα του με την Ιπποδάμεια και τον Μυρτίλο.

Στην πορεία όμως ο Πέλοπας αθέτησε την υπόσχεσή του προς τον Μυρτίλο, οπότε ο τελευταίος προσπάθησε να απαγάγει την Ιπποδάμεια. Τότε ο Πέλοπας τον έριξε στη θάλασσα.

Τελικώς, η Ιπποδάμεια έζησε αρμονικά με τον Πέλοπα, και μαζί του έγινε μητέρα και γιαγιά ονομαστών μορφών της ελληνικής μυθολογίας: μητέρα του Ατρέα και του Θυέστη, γιαγιά του Αγαμέμνονα, του Μενελάου και του Ευρυσθέα, κ.ά..

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2016

Φειδιππίδης



Ο ημεροδρόμος Φειδιππίδης φεύγει τρέχοντας από την Αθήνα το πρωί της ημέρας που η πρώτη ναυς του περσικού εκστρατευτικού σώματος, με τον Δάτι και τον Αρταφέρνη στην πλώρη, περνάει τα νησιώτικα παρατηρητήρια του Αιγαίου.

Ο Φειδιππίδης δεν είναι ο καλύτερος δρομέας, αλλά είναι ώριμος άνδρας, με την απαραίτητη διπλωματική παιδεία να δώσει στους Σπαρτιάτες το μήνυμα: 

"Ελάτε! Κινδυνεύουν ΤΑ ΟΣΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΙΕΡΑ!"

Ο Αθηναίος ημεροδρόμος σφίγγει τα δόντια και καλύπτει τα απίστευτα τραχιά 250 χιλιόμετρα σε ενάμισυ μερόνυχτο. 

Οι Σπαρτιάτες τελειώνουν - ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΑ - τις ιεροτελεστίες τους, ζαλώνονται τα σιδερικά τους και ξεκινούν τρέχοντας. Ο καθένας τους κουβαλάει περίπου το βάρος ενός λεπτού ανθρώπου σε οπλισμό και εφόδια. 

Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης τους επιβάλλει ταχύ ρυθμό. Καλύπτουν σχεδόν 100 χλμ. το εικοσιτετράωρο. 
Η ξεκούρασή τους είναι ελάχιστη, η απόλυτα απαραίτητη για να διατηρήσουν, στο τέλος της πορείας, τις δυνάμεις να πολεμήσουν.

Στο μεταξύ οι Πέρσες περνούν τον Καφηρέα. Οι Αθηναίοι καταλαβαίνουν ότι η μάχη θα δοθή στον κάμπο του Μαραθώνα. Ξεκινούν με γοργό βήμα από την Αθήνα. Όταν οι βάρβαροι ρίχνουν άγκυρα, η παράταξη των Αθηναίων πολιτών έχει κιόλας πιάσει τα σημεία που της επιτρέπουν να ελιχθή ανάλογα με τις κινήσεις του εχθρού. 

Ο Μιλτιάδης έχει δώσει τις τελευταίες οδηγίες του. Το κέντρο της παράταξης των Ελλήνων είναι ισχνό, οι πλευρές ενισχυμένες. Στο πιο αδύνατο σημείο, ο πολέμαρχος Καλλίμαχος περιμένει τον βέβαιο θάνατο. Την τιμή αυτή την απαίτησε σκληρά, βασιζόμενος στην αρχαιότητά του.

Οι Πέρσες αποβιβάζονται. Σαράντα χιλιάδες άνδρες, ό,τι πιο εκλεκτό έχει να παρατάξει η νεαρή κοσμοκρατορία: Πέρσες, Μήδοι, Καρδούχοι, ο ανθός της "Αρυάνα", των ψηλών, δυνατών ανδρών με τα ανοιχτόχρωμα μάτια.

 25 αιώνες αργότερα, οι εμπνευστές του Χίτλερ ανθρωπολόγοι θα δανειστούν τον όρο για να περιγράψουν τον άνθρωπο της "Αρίας φυλής"

ΑΝ κάποιος, διαβάζοντας την Ιστορία, πίστεψε ότι απέναντι στους Αθηναίους παρατάχθηκαν κάποιοι απόλεμοι, τρυφηλοί ανατολίτες του καφενέ, πλανάται οικτρή πλάνη. 

Ήταν ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ οι Πέρσες του Δάτι και του Αρταφέρνη. Απλά, δεν είχαν τύχη, γιατί αντιμετώπιζαν Έλληνες του 5ου αιώνα.

Τα τελευταία 1500 μέτρα μέχρι τη μοιραία σύγκρουση, οι βαριά οπλισμένοι Αθηναίοι τα διασχίζουν τρέχοντας και αλαλάζοντας "ελελεύ" με το ρυθμό των κυμβάλων.

 Η στιγμή όπου ασπίδα συγκρούεται με ασπίδα ξυπνάει τους θεούς. Το κέντρο της Αθηναϊκής παράταξης, σκόπιμα αραιό, υποχωρεί. 

Ο πολέμαρχος Καλλίμαχος βρίσκει το θάνατο που αποζητάει. Οι πτέρυγες, δυνατές, παγιδεύουν τους Πέρσες, όπως το όστρακο που μαγκώνει το θύμα του. 

Οι εκλεκτοί της Ασίας θερίζονται. 

ΤΙΠΟΤΑ στην παιδεία τους δεν τους έχει προετοιμάσει για το βαθμό της ΔΥΝΑΜΗΣ και του ΘΥΜΟΥ που κλείνει μέσα του ο υπερασπιστής των πατρώων Έλληνας οπλίτης. Όσοι γλυτώνουν τρέχουν αλαφιασμένοι στα πλοία τους, κυνηγημένοι από τους νικητές.

Ο Κυναίγειρος, αδελφός του Αισχύλου, αρνείται να αφήση το περσικό σκάφος να φύγη. 

Όταν του κόβουν και τα δυο χέρια, το γραπώνει με τα δόντια. 

Ο Αισχύλος μάχεται δίπλα του. Αν και ποιητής, άρα "λαπάς" κατά την έκφραση ταλαίπωρου νεοέλληνος πολιτικού, μάχεται αρκετά καλά, ώστε να τον τιμήση η πατρίδα με μνεία του ονόματός του. 

Ανώτερη τιμή δεν έχει. Για κανέναν.

Ο Ανώνυμος οπλίτης, μεθυσμένος από το θρίαμβο, φεύγει για να αναγγείλη στους Αθηναίους το "ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ". 

Καθώς η καρδιά του υποκύπτει στην υπεράνθρωπη κακομεταχείρηση, δυο περίπου ώρες αργότερα, η ανθρωπότητα, ευγνωμονούσα, τον τοποθετεί σε βωμό. 

Η μνήμη του είναι ασφαλής μέχρι τη συντέλεια του αιώνα. 

Ο Μαραθώνιος δρόμος ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ.

Λίγες ώρες αργότερα, οι Σπαρτιάτες καταφθάνουν στο πεδίο, έτοιμοι να ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΝ, μετά από 250 χιλιόμετρα που διανύθηκαν σε λιγότερο από ΤΡΕΙΣ μέρες! 

Με βαθειά και ειλικρινή πικρία συνειδητοποιούν ότι η μεγάλη μάχη κερδήθηκε χωρίς αυτούς. Θυσιάζουν τους νεκρούς και ξαναφεύγουν ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ. Η ανοχύρωτη Σπάρτη επείγεται για την παρουσία τους.

Στη μνήμη ΟΛΩΝ εκείνων των ανδρών σήμερα τελείται ο Μαραθώνιος. 

Τα τελευταία χρόνια έχουμε και το ΣΠΑΡΤΑΘΛΟ, αγώνα ΜΕΓΙΣΤΩΝ αποστάσεων. 

Οι ΞΕΝΟΙ τιμούν τους αγώνες αυτούς σε βαθμό θρησκευτικής λατρείας. 

Οι Γιαπωνέζοι τερματίζοντας στη Σπάρτη, μετά το Σπάρταθλο, ΚΛΑΙΝΕ μπροστά στο βωμό. 

ΕΜΕΙΣ είμαστε ακόμα χλιαροί συμμετέχοντες. 

Δεν έχουμε κατανοήσει ότι ο Μαραθώνιος είναι ένα ζωντανό, παλλόμενο μνημείο της ΙΣΤΟΡΙΑΣ μας, που είναι και ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ιστορία

Ένα μνημείο που λειτουργεί με τρόπο συναρπαστικό, άμεσο, ή παγκόσμιο. 

Ένα μνημείο στον άγνωστο Μαραθωνοδρόμο και στο Φειδιππίδη και στον Καλλίμαχο και στο Μιλτιάδη και στον Αισχύλο και στον Κυναίγειρο και στο θεό Πάνα - αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...


Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2016

14 Σεπτεμβρίου 1943: Το Ολοκαύτωμα της Βιάννου, μια ναζιστική θηριωδία



«Καταστρέψατε την επαρχία Βιάννου. Εκτελέσατε πάραυτα, χωρίς διαδικασία, τους άρρενες που είναι πάνω από 16 ετών καθώς και όλους όσοι συλλαμβάνονται στην ύπαιθρο, ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας».
Στρατηγός Φρίντριχ Βίλχελμ Μύλλερ, Ηράκλειο, Σεπτέμβριος 1943.

«Επιχείρηση Βιάννος: Οι στόχοι της ημέρας δεν εκπληρώθηκαν. Μέχρι στιγμής, 280 Έλληνες οι οποίοι προσπάθησαν να διαφύγουν κατά τους πυροβολισμούς σκοτώθηκαν. Τα χωριά Κάτω Σύμη και Πεύκος κάηκαν. Ο ανδρικός πληθυσμός της Άνω Βιάννου συνελήφθη. Τώρα, συνολικά έχουν συλληφθεί 310 άνδρες…»
Απόσπασμα από το τηλεγράφημα του εκκαθαριστικού κλιμακίου της Βιάννου προς τη διοίκηση του Φρουρίου Κρήτη, 15.9.1943, 4.00 πμ

Θα την κάψω την Βιάννο, γιατί υπάρχει εκεί οργανωμένη αντίσταση και υποθάλπουν αντάρτες και Άγγλους και γιατί είναι φωλιά ανταρτών τα βουνά της. Αυτή ήταν η απειλή του Χάρτμαν, του Δ/τή της αστυνομίας στο Νομό Ηρακλείου, σε Βιαννίτες που είχαν συλληφθεί απ’ αφορμή το σαμποτάζ που είχε γίνει τον Ιούλιο του 1943 στο αεροδρόμιο του Καστελλίου της Πεδιάδος.

Στην επαρχία Βιάννου στο νοτιοανατολικό τμήμα του Νομού Ηρακλείου, δημιουργήθηκε ισχυρή αντιστασιακή οργάνωση, με καθολική συμμετοχή του πληθυσμού, από τις πρώτες ημέρες της ναζιστικής κατοχής, τον Ιούνιο του 1941.

Η δυναμική παρουσία ομάδας ανταρτών στα βουνά της Βιάννου από τον Γενάρη του 1943, υποχρέωσε τους Γερμανούς να διατηρούν στην Κρήτη ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις αποδυναμώνοντας άλλα μέτωπα.

Στις 8-9 Σεπτέμβρη 1943 οι αντάρτες εξουδετέρωσαν Γερμανικό φυλάκιο που είχε εγκατασταθεί στο πλησιέστερο προς το λημέρι των ανταρτών χωριό, την Κάτω Σύμη. Στις 12 Σεπτεμβρίου, σε μάχη γερμανικής στρατιωτικής μονάδας με κλιμάκιο των ανταρτών στην είσοδο του χωριού Κάτω Σύμη, οι Γερμανοί υπέστησαν μεγάλες απώλειες σε νεκρούς, τραυματίες και 12 αιχμαλώτους.

Ο Γερμανός στρατηγός, Δ/της Φρουρίου Κρήτης, Μύλλερ, σε διαταγή του προς τις στρατιωτικές δυνάμεις που εστάλησαν στη Βιάννο αναφέρει:’ Καταστρέψετε την επαρχία Βιάννου, εκτελέσετε πάραυτα, χωρίς διαδικασία, τους άρρενες που είναι πάνω από 16 ετών και όλους όσους συλλαμβάνονται στην ύπαιθρο ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας. Ακολούθησαν αντίποινα προς τον άμαχο πληθυσμό. Στις ομαδικές εκτελέσεις, που έγιναν από τις 14 έως τις 16 Σεπτέμβρη, 401 κάτοικοι της περιοχής έχασαν τη ζωή τους και 980 κατοικίες σε 10 χωριά καταστράφηκαν. Σε δεκάδες ανέρχονται οι τόποι, όπου έγιναν οι ομαδικές εκτελέσεις στα χωριά και στις αγροτικές περιφέρειες της Επαρχίας Βιάννου και στα γειτονικά της Επαρχίας Ιεράπετρας.

Στη φοβερή ώρα της δοκιμασίας, οδηγούμενοι στην εκτέλεση οι πατριώτες, έδειξαν το μεγαλείο της ψυχής των και τη δύναμη τους. Κανείς δεν λύγισε, κανείς δεν έκλαψε, κανείς δεν παρακάλεσε. Όλοι τους δέχτηκαν τις θεριστικές βολές με το θάρρος και την υπερηφάνεια που χαρακτηρίζει την Κρητική ψυχή. Όλοι τους απλά και ήρεμα, όπως ταιριάζει στους αληθινούς γενναίους, δέχτηκαν κατάστηθα τα δολοφονικά βόλια, ζητωκραυγάζοντας για την πατρίδα και την ελευθερία. Απ’ όσους επέζησαν, τους μόνους μάρτυρες των τραγικών εκείνων στιγμών, κανείς δεν ανέφερε περίπτωση λιποψυχίας. Αντίθετα, ανέφεραν περιπτώσεις αρκετών που αντέδρασαν κι έπεσαν νεκροί ύστερα από πάλη με τους δολοφόνους τους.

Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις του Βασίλη Πνευματικάκη στον Βαχό, του Αποστόλη Βαρδάκη στον Άγιο Βασίλειο, στην επίθεση που έκαμαν στους δολοφόνους τους. Χαρακτηριστικά τα ενθαρρυντικά λόγια και οι ζητωκραυγές για την πατρίδα του Ηρακλή Πνευματικάκη στο Βαχό, του Νίκου Τσαγκαράκη, Μανώλη Μπαριτάκη και Νίκου Μαθιουδάκη στ’ Αμιρά, του Στάθη Μάστορα στον Άγιο Βασίλειο που έψαλε τον Εθνικό Ύμνο,
τα λόγια «θάρρος μπαμπά, για την πατρίδα πεθαίνουμε»
της 17χρονης μαθήτριας Μαρίας Χ. Παπαδημητροπούλου προς τον πατέρα της, που τον έβλεπε δακρυσμένο γιατί σκεφτόταν το χαμό της κόρης του.

Μια όμως μαρτυρία, που βρήκε και καταχώρησε ο ιστορικός της εποχής εκείνης Γιάννης Μουρέλλος στο έργο του «Ιστορία της Κρήτης» μας λέει πολλά. Γράφει:«Όπως με διαβεβαίωσαν αυτήκοοι μάρτυρες, ένας Γερμανός έφεδρος αξιωματικός, ενώ διατελούσε σε ευθυμία από κρασί που έπινε μαζί τους, άρχισε να λέει:Έχω παρακολουθήσει πολλές εκτελέσεις σε άλλες χώρες που έχομε κατακτήσει. Μα αυτό που συνάντησα στα χωριά της Βιάννου δεν το (δα πουθενά. Άντρες και γυναίκες αντίκριζαν τον θάνατο ψύχραιμα και στήναν το κορμί τους περήφανα μπροστά στις κάνες των τουφεκιών. Μήτ’ ένας τους δεν έκλαψε, μήτ’ ένας τους δεν ζήτησε οίκτο ή χάρη. Μα τη ζωηρότερη εντύπωση μου έκανε ένας ογδοντάρης σ’ ένα χωριό της Βιάννου. Βρισκότανε στη μέση, στη γραμμή των ανδρών που θα εκτελούσαμε. Ζήτησε να πει κάτι στον αξιωματικό.

Πλησίασα μ’ ένα διερμηνέα. Αυτός βγήκε από τη γραμμή και βγάζοντας το δακτυλίδι του μου το πρόσφερε λέγοντας: «Πάρε τούτο το δακτυλίδι. Σου το χαρίζω, για να θυμάσαι σ’ όλη σου τη ζωή πως σκότωσες έναν αθώο γέρο 80 χρονών» Έπειτα ο γέρος γύρισε ατάραχος στη γραμμή του προσπαθώντας να σηκώσει το γέρικο κορμί του, όσο του επέτρεπαν τα χρόνια του. Σάστισα και πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα, όσο να βρω την ψυχραιμία να θυμηθώ την εντολή που είχα λάβει. Και όμως τη στιγμή που έλεγα «πυρ» έτρεμα σύγκορμος. Ποτέ δεν θα ξεχάσω την τραγική εκείνη στιγμή».

Το ομολογεί και άλλος Γερμανός για τους Κρητικούς. Ο στρατηγός Αντρέ, Διοικητής Φρουρίου Κρήτης, ο οποίος αιματοκύλισε την Κρήτη με τις εκατοντάδες των εκτελέσεων που διέταξε σε πολλά χωριά της Κρήτης, είπε στο Σουηδό αντιπρόσωπο του Δ.Ε.Σ. όταν τον επισκέφτηκε: «Οι Κρητικοί, όταν βρίσκονται μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα έχουν πάνω τους κάτι το μυθώδες. Είναι τόσο περήφανοι την τραγική εκείνη ώρα του θανάτου, που είναι αδύνατο να μην τους θαυμάσεις».

Και είναι πολλά τα περιστατικά που δείχνουν την αντρειοσύνη, την παλικαριά, και τον πραγματικό ηρωισμό των ηρώων της 14ης Σεπτέμβρη μπροστά στο θάνατο.

Είναι όμως πολλές, από την άλλη μεριά, οι βάρβαρες και απάνθρωπες εκδηλώσεις των γερμανών εκείνες τις ημέρες:

Ο φόνος με ξιφολόγχη των αδελφών Βαρδάκη στον Άγιο Βασίλειο, ο βασανισμός κατά την εκτέλεση των παιδιών του Βερβελάκη,

το ξεκοίλιασμα της εγκύου Αικατερίνης Παπαδημητροπούλου στη Λυγιά,

ο φόνος της Συγγελάκη με το μικρό στην αγκαλιά της στο Λουτράκι,

ο φόνος των αδελφών Παπαδάκη στην Πάνω Σύμη με την ανάπηρη μάνα στα χέρια τους,

η εκτέλεση του αναπήρου Γεωργίου Κοντάκη με ξιφολόγχη στο Κεφαλοβρύσι,

η εκτέλεση του εξαετούς αγοριού (Συμβουλάκη) στην αγκαλιά του πατέρα του στη Λυγιά

και πολλά άλλα που δεν έγιναν γνωστά.

Στις 17 του Σεπτέμβρη οι ομαδικές εκτελέσεις σταμάτησαν.

Η γριά Συγγελάκαινα στ’ Αμιρά θρήνησε τον άντρα της και τέσσερις γιους της.

Η οικογένεια Βερυκοκάκη θρήνησε 17 μέλη της

Η οικογένεια Ραπτάκη 12 συγγενείς εξ αίματος και 10 γαμβρούς

Η οικογένεια Ηλιάκη 10 αδερφούς και εξαδέλφους Τρεις αδελφούς Βασιλάκη

Η Μαρία Γ. Χαλκιαδάκη έχασε τον άνδρα της, τον πεθερό της, τον κουνιάδο της, δύο πρώτους θείους της και έξη πρώτα ξαδέλφια.

Ο Ματθαίος Χρηστάκης ή Σύλλας στήθηκε στη γραμμή μαζί με δύο γιους του και τέσσερις γαμβρούς του.

Η Χατζάκαινα στον Άγιο Βασίλειο έχασε τον άντρα της, το γιο της και τον γαμβρό της.

Σκοτωμένη στα χωράφια του Λουτρακίου η Ζαχαρένια Ρηνάκη με το 6 μηνών μωρό στην αγκαλιά της κρεμασμένο στο βυζί της και δίπλα η μάνα της και η πεθερά της σκοτωμένες και αυτές.

Πέντε νεκρούς θρήνησε και η οικογένεια Δημητριανάκη από τα Γδόχια.

Το μνημείο για τους 114 εκτελεσθέντες από τους Γερμανούς το 1943, στον Αμιρά

Δεκάδες τα σπίτια με δύο νεκρούς.

Δεκάδες οι οικογένειες που θρήνησαν δέκα, δεκαπέντε και είκοσι νεκρούς, συζύγους, γονείς αδέλφια και ξαδέλφια. Σε 401 ανήλθαν οι νεκροί στα χωριά της Βιάννου και της Ιεράπετρας στις τρεις αποφράδες ημέρες του 1943, για να φτάσουν τους 461 μαζί μ’ αυτούς που σκοτώθηκαν σ’ όλο το διάστημα της κατοχής. 8 μηνών ήταν το πιο μικρό, αγέννητο, στην κοιλιά της μάνας του, 96 χρονών ήταν ο πιο μεγάλος (Εμμ. Δασκαλάκης από τ’Αμιρά)

127 ήταν πάνω από 60 χρονών. Από αυτούς:

οι 60 ήταν από 60 έως 69 ετών

οι 47 ήταν από 70 έως 79 ετών

οι 16 ήταν από 80 έως 89 ετών

οι 3 ήταν 90, 93 και 96 ετών

20 ήταν γυναίκες.

Αγρότες ήταν οι πιο πολλοί, αλλά και κτηνοτρόφοι, επαγγελματίες και έφεδροι αξιωματικοί. Ανάμεσα τους 2 κληρικοί, 5 δάσκαλοι, 1 καθηγητής 1 δικηγόρος και 1 υπάλληλος των Τ.Τ.Τ.

Το Ολοκαύτωμα της Βιάννου, οι θηριωδίες των Ναζί, παραμένουν άγνωστα γεγονότα στο ευρύτερο κοινό, στην Ελλάδα και διεθνώς. Λιγοστοί είναι και στην Γερμανία ενήμεροι, κι αυτοί περιορίζονται στους λίγους τουρίστες που τα τελευταία χρόνια επισκέπτονται το Ηρώο καταγράφοντας τα συναισθήματα τους στο εκεί τηρούμενο βιβλίο. (Γ. Δ. Χρηστάκης, Ηράκλειο Κρήτης)

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2016

Τιμούσαν άτομα με σωματική αναπηρία στην αρχαία Ελλάδα;



Ο Ηφαιστος ήταν θεός της φωτιάς και των μετάλλων,   και όχι μόνο.

Μια παράδοση τον θεωρεί γιο της Ήρας και του Δία. Ο Όμηρος λέει πως γεννήθηκε κουτσός. Μια άλλη παράδοση, που είναι και επικρατέστερη, αναφέρει με διαφορετικό τρόπο γιατί ο Ήφαιστος ήταν κουτσός.

Λέει λοιπόν ότι ο Δίας τον πέταξε έξω από τον Όλυμπο, γιατί κάποτε που ο ίδιος φιλονικούσε μη την Ήρα, ο Ήφαιστος πήρε το μέρος της μητέρας του.
Μια ολόκληρη μέρα έπεφτε ο θεός προς τα κάτω. Τέλος κατά τη δύση του ήλιου προσγειώθηκε στη Λήμνο. Οι κάτοικοί της τον παρέλαβαν και τον περιποιήθηκαν.
 Γι' αυτό και στην αρχαία εποχή πίστευαν ότι το χαλκείο του, δηλαδή το εργαστήριο του του χαλκού, βρισκόταν στη Λήμνο, στο ηφαίστειο Μόσυχλος. Πίστευαν ακόμη ότι οι βοηθοί του ήταν οι Κάβειροι, που τους λάτρευαν στη Λήμνο.Τον λάτρευαν κυρίως στην Αθήνα, όπου υπήρχε ναός προς τιμήν του, αυτό που σήμερα ονομάζουμε Θησείο.

Οι γιορτές που τελούνται εκεί ονομάζονταν Ηφαίστεια και Χαλκεία. Τις γιορτές αυτές τις μοιραζόταν με τη θεά Αθηνά, που και αυτήν τη θεωρούσαν θεά των τεχνών.Ο Ηφαιστος, ο μοναδικός γιος του Διός και της Ηρας, ήταν ο εργάτης (ναι, το τεμπελιό είναι "προνόμιο" θεών μοντέρνων θρησκειών) Θεών και ανθρώπων.


Κατασκεύαζε όπλα, παλάτια, κοσμήματα, όλα περίτεχνα και σπουδαία. Το παλάτι  στον Όλυμπο ολόχρυσο με πολύτιμους λίθους στολισμένο. Τα δώρα του στους θεούς ασύλληπτης έμπνευσηςκαι ομορφιάς. Αυτός δώρισε στον Δία την αιγίδα (που μετά έδωσε στην Αθηνά) και το σκήπτρο του, στην Δήμητρα το δρεπάνι, στον Απόλλωνα και την Άρτεμη τα χρυσά τους βέλη, στον ήλιο τα λαμπρό του άρμα και στον Διόνυσο το ολόχρυσο κύπελό του.


 Αυτός κατασκεύασε τα όπλα του Αχιλλέα, που του ζήτησε η μητέρα του η Θέτιδα και ο Όμηρος περιγράφει στην Ιλιάδα με κάθε λεπτομέρεια. Ακόμη, στον Ήφαιστο αποδίδεται και η κατασκευή του Τάλου.  Κατά πολλές εκδοχές, ο Ηφαιστος ο ασχημότερος όλων των Θεών, γυναίκα του είχε την ωραιότερη θεά, την Αφροδίτη...

Είναι αυτονόητο λοιπόν ότι στην αρχαία Ελλάδα όχι μόνο εκτιμούσαν τα άτομα με παραπληγία, αλλά μέχρι και Θεό με παραπληγία λάτρευαν.

Και μια που έγινε λόγος για παραπληγία ο όρος Παραολυμπιακοί προέρχεται από το παρά (δίπλα, μαζί) και Ολυμπιακοί και όχι οπως λανθασμένα νομίζουν πολλοί από τις λέξεις παραπληγία και Ολυμπιακοί.

πηγη Ελλήνων Ανάβασις

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2016

Γκεοργκιέφσκι: Δεν έχουμε κανένα ίχνος σύνδεσης με τους αρχαίους Μακεδόνες, είμαστε Σλάβοι...


«Η πΓΔΜ δεν έχει όχι μόνο ρίζες, αλλά ούτε ίχνη,  που να σχετίζονται με την αρχαία ιστορία της περιοχής», δήλωσε ο πρώην πρωθυπουργός των Σκοπίων, Λιούμπτσο Γκεοργκιέφσκι σε συνέντευξή του στη σλαβική εφημερίδα των Σκοπίων «Ούτρινσκι Βέσνικ» με την ευκαιρία των 25 ετών της ανακήρυξης των Σκοπίων ως ανεξάρτητο κράτος.

Ο Γκεοργκιέφσκι τόνισε  ότι «οι ρίζες  του λαού των Σκοπίων είναι σλαβικές», κατηγορώντας συγχρόνως την κυβερνητική προπαγάνδα για αρχαιοποίηση της κοινωνίας.

«Υπάρχει το ζήτημα του προβλήματος με την Ελλάδα. Το κύριο επιχείρημα της σημερινής κυβέρνησης είναι ότι αν βάλεις έναν όρο εκτός από το όνομα του κράτους, όπως ‘Βόρεια’ ή ‘Άνω’ θα αλλάξει η ταυτότητα του ψευδομακεδονικού έθνους. Η μόνη σημαντική αλλαγή  της ταυτότητας που έγινε στο λαό μας,  την έκανε το σημερινό VMRO-DPMNE.

»Η πρώτη αλλαγή ταυτότητας ήταν με το κομμάτι της εισβολής της αρχαιοποίησης που δεν έχει καμία βάση. Είναι μόνο προπαγάνδα και έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι οι ρίζες του ψευδομακεδονικού έθνους είναι σλαβικές. Η αλλαγή που πρέπει να γίνει είναι στην αντι-αρχαιοποίηση, γιατί όχι μόνο δεν υπάρχει ρίζα αρχαία, αλλά, ούτε ίχνος ιστορικό από την αρχαιότητα ( της περιοχής αυτής)…

»Η δεύτερη αλλαγή της ταυτότητας έγινε με τη μαζική εισβολή από τα μέσα ενημέρωσης που ελέγχονται εξ ολοκλήρου από το VMRO-DPMNE προτάσσοντας την παραδοξότητα για την αλλαγή του κωδικού της ταυτότητας.

Η σύγχυση που προκλήθηκε για τη προέλευση του λαού και το φλερτ με τις αρχαίες ρίζες, συνέβαλαν στο χάσει η χώρα μας  την ευρωπαϊκή και τη δημοκρατική της πορεία», είπε χαρακτηριστικά ο πρώην πρωθυπουργός και πρώην ηγέτης του VMRO-DPMNE.

Η συνέντευξη του Γκεοργκιέφσκι μεταδόθηκε και στα αλβανικά μέσα ενημέρωσης των Σκοπίων (φωτό) με τίτλο "Οι ψευδομακεδόνες δεν έχουν καμία αιτία να συνδέονται με την αρχαιότητα. Είμαστε Σλάβοι"

The Hellenic Information Team
             

  Το παρόν άρθρο μεταφράστηκε και επιμελήθηκε από το  © Βαλκανικό Περισκόπιο -Γιῶργος  Ἐχέδωρος
 http://www.echedoros-a.gr

Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2016

ΤΟ ΥΠΕΡΑΤΛΑΝΤΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΕΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ.

₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪ ЭЄ ₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪

Ιστορικό πρόσωπο που έφτασε ώς τον Καναδά ήταν ο Ηρακλής της ελληνικής μυθολογίας, σύμφωνα με τον καθηγητή Γεωλογίας Ηλία Μαριολάκο.

Έφτασε χίλια χρόνια πριν από τον Μεγάλο Αλέξανδρο στον Ινδό ποταμό. Πέρασε από την Αιθιοπία, έφτασε ώς τη Γροιλανδία και ίσως να πάτησε πρώτος το πόδι του στην Αμερική.

Ένας από τους πιο γνωστούς ήρωες της παγκόσμιας μυθολογίας – ο Ηρακλής – δεν ήταν μόνο ένας σπουδαίος υδραυλικός, μηχανικός και υδρογεωλόγος, όπως μαρτυρούν πολλοί από τους… δώδεκα άθλους του, αλλά και ο πρώτος που έκανε πράξη την παγκοσμιοποίηση και ο αρχιτέκτονας της μυκηναϊκής κοσμοκρατορίας, όπως υποστήριξε σε ομιλία του, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ο ομότιμος καθηγητής Γεωλογίας και μέλος του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου Ηλίας Μαριολάκος.

«Ο Ηρακλής δεν είναι ένα πρόσωπο για να διασκεδάζουν τα παιδιά. Ούτε η ελληνική μυθολογία ένα παραμύθι για έναν φανταστικό κόσμο», λέει στα «ΝΕΑ» ο Ηλίας Μαριολάκος.

«Ο Ηρακλής είναι ένα ιστορικό – και όχι μυθικό – πρόσωπο, ένας άγνωστος μεγάλος κατακτητής, ήρωας-ιδρυτής πόλεων, πρώτος συνδετικός κρίκος του κοινού πολιτισμικού υποστρώματος των Ευρωπαίων, του μυκηναϊκού και κατά συνέπεια του ελληνικού πολιτισμού. Και η μυθολογία είναι η ιστορία του απώτερου παρελθόντος των κατοίκων αυτού του τόπου, που πολύ αργότερα θα ονομαστεί Ελλάς».

Πρώτος στο μικροσκόπιο του καθηγητή μπήκε ο άθλος με την αρπαγή των βοδιών του Γηρυόνη, του τρικέφαλου και τρισώματου γίγαντα που ζούσε στα Γάδειρα, το σημερινό Κάντιθ της Ισπανίας, κοντά στο στενό του Γιβραλτάρ.

«Οι περισσότεροι πιστεύουν πως ο Ηρακλής ταξίδεψε ώς την Ιβηρική Χερσόνησο για να φέρει μια καλή ράτσα βοδιών στην Πελοπόννησο», εξηγεί ο κ. Μαριολάκος.

«Αν διαβάσουμε με προσοχή τον Στράβωνα, που έζησε τον 1ο αι. π.Χ. όμως, θα διαπιστώσουμε πως σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου δεν έχει βρεθεί τόσος πολύς χρυσός, άργυρος, χαλκός και σίδηρος. Και τα βόδια δικαιολογούνται διότι υπήρχαν μαρτυρίες ότι το “κοσκίνισμα” του χρυσού από την άμμο γινόταν πάνω σε δέρματα βοδιών».

Η ίδρυση δε της πόλης από τον Ηρακλή μνημονεύεται στον θυρεό της πόλης και σήμερα. Ο Ηρακλής ολοκληρώνει τον άθλο του και συνεχίζει βόρεια προς την Κελτική και ιδρύει την Αλέσια (γνωστή και ως πόλη του Αστερίξ), το όνομα της οποίας προέρχεται από τη λέξη άλυς (= περιπλάνηση).
Πόλη με στρατηγική σημασία, καθώς συνδέεται μέσω πλωτών ποταμών προς τη Μεσόγειο, τον Ατλαντικό, τη Μάγχη και τη Βόρεια Θάλασσα, όπου ο Ιούλιος Καίσαρας κατατρόπωσε τους Γαλάτες. Ακόμη ιδρύει το Μονακό και την Αλικάντε – η ποδοσφαιρική της ομάδα ονομάζεται Ηρακλής.

Τι γύρευε στη Γαλατία ο Ηρακλής; «Χρυσό», απαντά ο κ. Μαριολάκος, «αφού ο Διόδωρος μας λέει πως στη Γαλατία υπάρχουν πλούσια χρυσοφόρα κοιτάσματα». Ο Ηρακλής όμως φέρεται – σύμφωνα με τον Πλούταρχο – να έφτασε και ώς την Ωγυγία που απέχει πέντε ημέρες δυτικά της Βρετανίας.
«Πέντε ημέρες ισοδυναμούν με 120 ώρες.
Αν η μέση ταχύτητα ενός πλεούμενου της εποχής ήταν 4 μίλια την ώρα, τότε η απόσταση είναι 890 χλμ., άρα πρόκειται για τη σημερινή Ισλανδία και συνέχισε ώς τη Γροιλανδία, ενώ το Κρόνιο Πέλαγος, που αναφέρεται, σύμφωνα με τους υπολογισμούς ταυτίζεται με τον Βόρειο Ατλαντικό».

«Για να φέρει τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων (ήτοι τον χρυσό) ο Ηρακλής από την Αίγυπτο έφτασε ώς την Αιθιοπία κι έπειτα στον Καύκασο- για να ζητήσει τη βοήθεια του Προμηθέα- και στη Λιβύη προτού επιστρέψει στις Μυκήνες».

Ο Ηρακλής έφτασε, σύμφωνα με τον καθηγητή Ηλία Μαριολάκο, ώς την Αμερική. «Στις πηγές διαβάζουμε πως εγκατέστησε ακολούθους του “ώς τον κόλπο που το στόμιό του βρίσκεται στην ίδια ευθεία με το στόμιο της Κασπίας”.

Ένας κόλπος μόνον καλύπτει αυτές τις προϋποθέσεις: του Αγίου Λαυρεντίου στο Τορόντο του Καναδά». Μαρτυράται δε πως έμειναν «σε νησιά που βλέπουν τον ήλιο να κρύβεται για λιγότερο από μία ώρα για 30 ημέρες»- δηλαδή στον πολικό κύκλο. Τι γύρευε εκεί;

Η απάντηση βρίσκεται στα ευρήματα των ανασκαφών που γίνονται γύρω από τη λίμνη Σουπίριορ στο Μίτσιγκαν.
Αρκεί να σκεφτείτε πως έχουν εξορυχθεί πάνω από 500.000 τόνοι χαλκού στην περιοχή, όταν στην κατ’ εξοχήν πηγή χαλκού – την Κύπρο – εξορύχθηκαν 200.000 τόνοι.

Η εξόρυξη έγινε την περίοδο 2.450 π.Χ.-1050 π.Χ., σταματάει ξαφνικά, όταν καταρρέει ο μυκηναϊκός πολιτισμός.
₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪ ЭЄ ₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2016

Μητέρα Τερέζα: Ένας άγγελος από την κόλαση αγιοποιείται




Η σκληρή πραγματικότητα της γυναίκας πίσω από την περσόνα της Μητέρας Τερέζας, του πιο επιδραστικού προϊόντος marketing στην ιστορία της Καθολικής Εκκλησίας.

 Όσο πιστός και καλοπροαίρετος κι αν είναι κάποιος, όσο κι αν μεγάλωσε με τις εικόνες της Μητέρας Τερέζας γενναιόδωρα μοιρασμένες από τα ντοκιμαντέρ της Κρατικής, σήμερα, παραμονές της αγιοποίησης της από το Βατικανό, μια κάπως βέβηλη σκέψη του θα τρέχει πίσω από τον Κρίστοφερ Χίτσενς.
 Αν ο δημοσιογράφος πίστευε στον Θεό, κι αν ζούσε σήμερα για να δει έναν από τους βασικούς στόχους της κριτικής και των ερευνών του να περιβάλλεται και επισήμως από το Βατικανό με τον πέπλο της αγιοσύνης, τι θα σκεφτόταν;
Αλλά δεν πίστευε. Και δεν θα μάθουμε ποτέ, όσο κι αν είναι γοητευτικό το να τον φανταστείς μέσα στα πλήθη των επευφημούντων χριστιανών – σε Ρώμη και Καλκούτα – να μορφάζει απογοητευμένος για την εξέλιξη.  

Τι πρέπει να κάνει, όμως, κάποιος για να αγιοποιηθεί; Αρκεί η φαινομενικά ανιδιοτελής, πολύχρονη προσφορά και ένα μάρκετινγκ καλοσύνης, αγάπης και άκρας ταπείνωσης, για να εξασφαλίσει μια θέση, όχι μόνο στον Παράδεισο, αλλά κάπου πιο βολικά, στις συνειδήσεις δισεκατομμυρίων ανθρώπων, που έχουν ανάγκη να πιστέψουν στο σύγχρονο θαύμα;



Σε νεαρή ηλικία, ως καθολική δασκάλα σε σχολείο της Καλκούτας 
    Τι έλαβε υπ’ όψιν του το Βατικανό, της άπλετης πρόσβασης σε γνώση, τεχνολογία και ακαδημαϊκή πληροφόρηση και σχεδόν 20 χρόνια μετά τον θάνατο της Agnesë Gonxhe Bojaxhiu αποφασίζει ότι η αγιοσύνη της ανήκει;

Οι διαδικασίες είχαν ξεκινήσει ήδη από το 2003 και τον Πάπα Ιωάννη Παύλο τον Β’.
Χρειαζόταν ένα διαπιστωμένο θαύμα και αυτό ήταν η αβέβαιη μαρτυρία μίας νεαρής γυναίκας από τη Βεγγάλη.
Η Μόνικα Μπεσρά ισχυριζόταν ότι δέσμες φωτός πλαισίωσαν μια φωτογραφία της Μητέρας Τερέζας που είχε στο σπίτι της και ενώ διένυε μία επίπονη  περίοδο προβλημάτων υγείας.   Ο επόμενος ισχυρισμός της Μπεσρά, ήταν ότι έπασχε από καρκίνο και από την εμπειρία που βίωσε, εξαφανίστηκαν οι καρκινικοί όγκοι.
Τότε το Βατικανό είχε προτιμήσει αυτή την εκδοχή και όχι εκείνη του γιατρού της, Ραντζάν Μουσταφί, που υποστήριξε ότι η 35χρονη υπέφερε από μία σειρά από κύστες (και όχι καρκινώματα), που υποχώρησαν μετά από 9μηνη θεραπεία με συμβατικά φάρμακα…

Οι διαδικασίες πάγωσαν, η Μητέρα Τερέζα ανακηρύχθηκε τότε Οσία, μέχρι φέτος, που πιστοποιήθηκε από ομάδα εμπειρογνωμόνων του Βατικανού και το δεύτερο απαιτούμενο θαύμα: ένας άντρας από τη Βραζιλία, με πολλαπλούς καρκινικούς όγκους, θεραπεύθηκε από τη Χάρη της.  

Ο Christopher Hitchens, ένας από τους πιο σκληρούς επικριτές της Μητέρας Τερέζας, δημοσιογράφος, συγγραφέας και ερευνητής, λίγο πριν πεθάνει, συνήθιζε να αστειεύεται, λέγοντας ότι αν αρχίσει να πιστεύει σε θαύματα, θα φταίει ο καρκίνος και τίποτα άλλο.  
Όπως αναφέρει, στο μνημειώδες πλέον άρθρο του “Mommie Dearest”, o Κρίστοφερ Χίτσενς, αποκαλώντας την Μητέρα Τερέζα «θρησκόληπτη» και «απατεώνισσα», εδώ το πραγματικά παράξενο είναι η βιασύνη και η επιμονή του Βατικανού να προχωρήσει στην αγιοποίηση αυτής της γυναίκας.

  «Σύμφωνα με μία αδιάψευστη μαρτυρία στην ιταλική εφημερίδα L'EcodiBergamo, ο Γραμματέας του Κράτους του Βατικανού είχε αποστείλει επιστολή σε μια σειρά από γεμάτους επιρροή καρδιναλίους, προκειμένου να επισπεύσουν τις διαδικασίες για την αγιοποίηση της Μητέρας Τερέζας.
Η ξεκάθαρη πρόθεση του Πάπα ήταν να ολοκληρωθούν άμεσα οι απαιτούμενες διαδικασίες, προκειμένου να ηγηθεί της τελετής αγιοποίησης όσο ήταν ακόμη ο ζωντανός», έγραφε τότε ο Χίτσενς.  
Ωστόσο, δεν ήταν μόνο ο Χίτσενς με τα ντοκιμαντέρ, τις έρευνες, τα βιβλία του και την ενοχλητική για πολλούς ρητορική της αθεΐας του.
Τον δικό του δρόμο είχαν βαδίσει κι άλλοι, δημοσιογράφοι και αρχικά καλόπιστοι εθελοντές, ακολουθώντας κατά πόδας την πολυσυζητημένη φιλάνθρωπη διαδρομή της «Αγίας των Φτωχών», τις συναντήσεις και τους στενούς – κάποτε εξαρτημένους – δεσμούς της με δικτάτορες και αμφιλεγόμενες πολιτικές προσωπικότητες, με ηγέτες του καπιταλιστικού συστήματος και της διαχείρισης των νημάτων της παγκόσμιας οικονομικής ιστορίας.
Ώρα μεσημεριανού γεύματος στο νοσοκομείο λεπρών Gandhiji Prem Nevas, όπου εργάζονται μισθοφόροι εθελοντές της "Αγίας των Φτωχών" και πρώην ασθενείς που θεραπεύθηκαν   

Στις 22 Αυγούστου του 2005, ο δημοσιογράφος του “Channel 5”, Donal MacIntyre δημοσιεύει στο ηλεκτρονικό περιοδικό Νewstatesman.com μία έρευνα με τίτλο «Η άθλια αλήθεια πίσω από την κληρονομιά της Μητέρας Τερέζας» και δεν είναι τίποτε άλλο από το οδοιπορικό του στα ορφανοτροφεία της λατρεμένης του Βατικανού και συγκεκριμένα στο ορφανοτροφείο “Daya Dan”.

 O ίδιος είχε εξασφαλίσει πρόσβαση σε αυτό, αφού πρώτα δηλώθηκε ως εθελοντής, μαζί με άλλους, ανθρώπους της προσφοράς και πεπεισμένους για το ανιδιοτελές έργο της Μητέρας Τερέζας, απ’ όλο τον κόσμο: Ιταλοί, Σουηδοί, Αμερικανοί, Βρετανοί έτοιμοι να λιώσουν στα πόδια τους, προκειμένου να κρατήσουν καθαρά και υγιή τα ορφανά εκείνης της τρώγλης στην καρδιά της Καλκούτας.

 O MacIntyre θα μείνει για μία εβδομάδα στο ορφανοτροφείο για να καταγράψει τη βρωμιά, το στοίβαγμα δεκάδων παιδιών σε έναν θάλαμο και σε λιγοστά κρεβάτια, την ανυπαρξία νερού και φαγητού, την παρασκευή φαρμάκων με γυμνά χέρια, ανάμεσα σε ακαθαρσίες και τρελαμένους από την εξάντληση εθελοντές.
Τα παιδιά και ειδικά αυτά που έπασχαν από διανοητική καθυστέρηση δένονταν στα κρεβάτια τους με λουριά και οι τοίχοι για χρόνια άβαφτοι και βρώμικοι κοσμούνταν μόνο από τις φωτογραφίες της «Μητέρας Όλων», μιας γυναίκας που, όπως ανέφερε στα ρεπορτάζ και τα ντοκιμαντέρ του είχε τολμήσει να τοποθετήσει τον εαυτό της σχεδόν σε θέση ισοϋψή με την Παναγία…  

Ο δημοσιογράφος Ian O’ Doherty από την εφημερίδα “Irish Independent” η εθελόντρια Mary Loudon και ομάδα γιατρών, μεταξύ των οποίων και ο Robin Fox,  επίσης είχαν πολλά να αποκαλύψουν για τις κλινικές της Μητέρας Τερέζας στην Καλκούτα, εκεί που μία βελόνα ένεσης αντιστοιχούσε σε δεκάδες ασθενείς, εκεί που οι ιατρικές πρακτικές μύριζαν μεσαίωνα και πόνο και εκεί που αυτές οι συνθήκες, αντιμετωπίζονταν με μότο χριστιανικού ασκητισμού: «Υποφέρετε. Αυτό σημαίνει ότι ο Ιησούς σας φιλά και η Χάρη του ακουμπά το σώμα σας»…  

Οι περίφημες γιγαντιαίες φωτογραφίες της Μητέρας Τερέζας που κοσμούν - αντί οποιασδήποτε άλλης εικόνας - τα ιδρύματα αλληλεγγύης της μέχρι και σήμερα.   

Η Loudon, όμως, που ως εθελόντρια είχε διαβεί ανάμεσα στον πόνο που αποθηκευόταν στις κλινικές της Μητέρας Τερέζας είχε απολύτως διαφορετική άποψη.
 Σοκαρισμένη, μετά την επιστροφή της, έγραφε: «Εκεί, όλοι οι πάσχοντες είναι με ξυρισμένα κεφάλια.
Παλιά ή άχρηστα νοσοκομειακά φορεία χρησιμοποιούνται ως κρεβάτια. Δεν υπάρχουν καρέκλες. Δεν υπάρχουν παυσίπονα.
Η ιατρική περίθαλψη προσφέρεται με πρωτόγονους τρόπους. Αν και υπάρχουν τεράστια χρηματικά ποσά, οι δαπάνες ακόμη και για τα στοιχειώδη, σχεδόν απαγορεύονται.
Αντίθετα, η επίκληση της φτώχιας και της εξαθλίωσης λαμβάνει χώρα για να προκληθεί οίκτος και ακόμη μεγαλύτερη κινητοποίηση για δωρεές.
Δεν υπάρχει θέρμανση στους θαλάμους ούτε τον χειμώνα. Το αποτέλεσμα είναι πολλοί ασθενείς, καθώς και μοναχές να υποφέρουν από φυματίωση».  

Στους χώρους αυτούς που ο McIntyre είχε χαρακτηρίσει κάτι «λίγο καλύτερο από έναν υπόνομο», οι εικόνες που κοσμούν τους τοίχους είναι πολύ πιο φλύαρες απ’ οποιοδήποτε δημοσιογράφο ή εθελοντή: στα ορφανοτροφεία, τα γηροκομεία, τις κλινικές και τα ιδρύματα της οι τοίχοι είναι ντυμένοι με τη μορφή της.
Όχι με χαρούμενες ζωγραφιές παιδιών, όπως θα περίμενε κανείς σε ιδρύματα για ανήλικα, όχι με απεικονίσεις που αρμόζουν σε ιδρύματα χριστιανικής προσφοράς και αλληλεγγύης, αλλά με γιγαντιαίες δικές της εικόνες, από ταξίδια και συναντήσεις της με ισχυρούς του κόσμου, ένα ξεκάθαρο σημειολογικό κρεσέντο της εικόνας που η ίδια είχε για τον εαυτό της και είχε περάσει και στους μισθοφόρους της, αλλά και στα εκατομμύρια κόσμου που είχαν πειστεί για την ανιδιοτέλεια, την ταπεινότητα και την προσφορά της.  

Όλα αυτά και ενώ οι έρευνες είχαν ακολουθήσει και τη διαδρομή των διασυνδέσεων της με το βρώμικο χρήμα και ανθρώπους του πλούτου, με κατηγορίες υπεξαιρέσεων και ξεπλύματος να σκάνε στην ποδιά της με τον ίδιο παφλασμό δωρεών από δικτάτορες της Αφρικής και της Βόρειας Αμερικής και αμερικανούς μεγαλο-απατεώνες.

Η σχέση με τον δικτάτορα της Αϊτής Jean – Claude Duvalier, τον αυτοαποκαλούμενο ημίθεο και μάγο του βουντού (!), όσο κι αν περιβλήθηκε με την παραβολή του Ιησού που συναναστρεφόταν πόρνες, παραβατικούς και δολοφόνους, ποτέ δεν αιτιολογήθηκε επαρκώς, κυρίως για ποσά των υπεξαιρέσεων από τα ταμεία της χώρας του, που τέθηκαν στη διάθεση της.

 Η στωικότητα της και το πνεύμα συγχώρεσης δεν ήταν επίσης αρκετά για να δικαιολογήσουν τη στάση της απέναντι στον τραπεζίτη Τσαρλς Κίτινγκ, που τελικά βρέθηκε ενώπιον της αμερικανικής δικαιοσύνης και ενώ από την ακροαματική διαδικασία προέκυψε πλέον ότι μεταξύ άλλων ξεπλυμάτων είχε παραχωρήσει στη Μητέρα Τερέζα ποσό μεγαλύτερο του 1 εκ. δολαρίων.

Το ποσό αυτό δεν επιστράφηκε ποτέ, ακόμη κι όταν η «Αγία των Φτωχών» κλήθηκε από την εισαγγελία να πράξει τα δέοντα και ηθικά.


 Mισθοφόροι εθελοντές της "Αγίας των Φτωχών"  

 «Οι πλούσιοι έχουν έλλειμμα συνείδησης και αγαπούν να αντισταθμίζουν αυτή την έλλειψη στέλνοντας της χρήματα», είχε γράψει εν πλήρη συνειδήσει ο Χίτσενς. Και φυσικά είχε δίκιο.

 Η ίδια με το ίδιο καλοσυνάτο και πράο ύφος διακήρυττε τη συγχώρεση, την αγάπη και την αλήθεια του πόνου που φτάνει στους ανθρώπους ως δώρο Θεού.

Στον «Άγγελο της Κόλασης», το άλλο ντοκιμαντέρ του Χίτσενς για το πραγματικό πρόσωπο και έργο της Μητέρας Τερέζας, αναφέρεται η εμμονική, οπισθοδρομική προσήλωση της, στη μαθητεία του πόνου και της εγκράτειας, με τις καλόγριες του τάγματος της κατάφτωχες να ζητιανεύουν φαγητό και τις σχεδόν κομπογιαννίτικες απόψεις της για την επιστήμη, τις ασθένειες, την άμβλωση και τις ανθρώπινες σχέσεις να ακούγονται πλατιά σε ευρύτατο κοινό και να μην ανοίγει ρουθούνι.  

Όσοι δεν πρόλαβαν να αντιδράσουν το 1979 με την προσγείωση του Νόμπελ Ειρήνης στα χέρια της, βίωναν πραγματικό ψυχικό πόνο, κάθε φορά που η Μητέρα Τερέζα άρθρωνε απαντήσεις σε σοβαρές ερωτήσεις, κατά τη διάρκεια όλων των χρόνων που ακολούθησαν.
Με την υπερέκθεση του «φιλάνθρωπου έργου» της στα φώτα της δημοσιότητας και την περιβολή της σεπτής εικόνας της στα media, σταδιακά η κρούστα σύγχρονης απτής αγιοσύνης είχε αρχίσει να ραγίζει.  

Πριν από περίπου ένα χρόνο, στο Δελχί, ινδουϊστές διαδήλωσαν καίγοντας φωτογραφίες της "Μητέρας Όλων" αντιδρώντας στην τότε φημολογία περί αγιοποίησης της τους επόμενους μήνες. Παρά τις περί του αντιθέτου εντυπώσεις, οι ορθολογιστές στη χώρα θεωρούν ότι ντροπιάζονται από την ιστορία της Μητέρας Τερέζας.  

 Επικριτές της όπως ο Michael Hakeem πριν από χρόνια είχε επισημάνει τη σκληροπυρηνική φονταμενταλιστική βιοθεωρία που διέτρεχε κάθε κύτταρο της Μητέρας Τερέζας, ένα είδος αυθυποβολής με τρομακτική επιρροή στα πλήθη «που αντιμετώπιζε τον πόνο, την ταλαιπωρία και την απόγνωση ως την ωραιότερη εκδήλωση ταύτισης με το μαρτύριο του Ιησού στον Σταυρό».

 Ακόμη και έτσι, όμως, το πλέγμα ισχυρού marketing διατηρήθηκε γύρω από τη μορφή της μέχρι το βαθύ γήρας, όπου τη βρήκε ο θάνατος: τα άρθρα του Χίτσενς είχαν προκαλέσει θόρυβο, είχαν κινήσει το ενδιαφέρον, είχαν βάλει συναδέλφους του και εθελοντές στη διαδικασία της αναζήτησης, είχαν βγάλει σκελετούς από τη ντουλάπα δεν επηρέασαν όμως το τάμα του Βατικανού προς το πρόσωπο της.  


Η σημερινή και επισήμως Αγία με τη Χίλαρι Κλίντον κατά τη διάρκεια εγκαινίων καταφυγίου για άπορα βρέφη και τις μητέρες τους, στην Ουάσινγκτον και υπό την αιγίδα της, βεβαίως.

 Το 1992 συναντήθηκε με τη Λαίδη Νταϊάνα στο πλαίσιο επίσκεψης της στο Ηνωμένο Βασίλειο

   Σήμερα, που αγιοποιείται, εκείνος δεν υπάρχει πια, νικημένος από τον τιμωρό καρκίνο –κατά την σεπτή άποψη της, πάντα – ήδη από το 2011.  

«Αν ακολουθηθεί το παράδειγμα της, ακόμη πιο πολλοί οι φτωχοί και οι ασθενείς του κόσμου. Ήταν μία φανατισμένη, μία φονταμενταλίστρια και απατεώνισσα και μια εκκλησία που επισήμως προστατεύει αυτούς που κακοποιούν τους αθώους, μας δίνει ακόμη ένα ξεκάθαρο σημάδι της πραγματικής της θέσης απέναντι σε ηθικά και δεοντολογικά ζητήματα», κατέληγε το ιστορικό άρθρο του.  

Πέντε χρόνια μετά τον θάνατο του, το ίδιο αυτό άρθρο δεν σηκώνει την παραμικρή επικαιροποίηση. Όμως, - για να μιλήσουμε – βιβλικά, ο διάβολος είναι με το μέρος του ελαττώματος.
Δεν καταλαβαίνει ούτε από επιστήμη, ούτε από έρευνα – όπως αυτή που εκπόνησε πριν από 3 χρόνια ομάδα ιστορικών του Πανεπιστημίου της Οττάβα, για το πραγματικό ποιόν της σημερινής αγίας.

   Για την ιστορία, η μελέτη του Serge Larivée, της Genevieve Chenard και της Carole Sénéchal εστίαζε με ντοκουμέντα στο επιδραστικό μάνατζμεντ και στις εξαιρετικές δημόσιες σχέσεις που το Βατικανό ενορχήστρωσε και έθεσε την υπηρεσία αυτής της μικροσκοπικής, πρακτικά αγράμματης γυναίκας, δημιουργώντας ένα κοσμο-είδωλο ικανό να προσηλυτίζει και να παρακινεί κόσμο προς τον δρόμο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, ακόμη και μετά το τέλος της ζωής της.

Επί ματαίω, βεβαίως, και απ’ ότι αποδεικνύεται με τη σημερινή ανακήρυξη της σε Αγία.   Κόντρα στην αγαπημένη ρήση του Λίνκολν, μπορείς να κοροϊδέψεις πολύ κόσμο, για πολύ καιρό, αρκεί να έχεις τους υπηρέτες του δόγματος με το μέρος σου.  

Μαζί με τον προσηλωμένο υποστηρικτή των ενεργειών της Πάπα Ιωάννη Παύλο τον Β' το 1986 και μετά από επίσκεψη του στην Καλκούτα. Πηγή: www.lifo.gr











Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2016

Ευκλής, ένας αδικημένος της Ιστορίας.


Είναι ευρέως γνωστό, πως ο Μαραθώνιος Δρόμος αποτελεί φόρο τιμής στον οπλίτη που μετέφερε το μήνυμα νίκης των Αθηναίων στην Μάχη του Μαραθώνα.

Μία μάχη που διεξήχθη τον Αύγουστο ή τον Σεπτέμβριο του 490 π.Χ. ανάμεσα σε περίπου 10.000 Αθηναίους και 1.000 Πλαταιείς, απέναντι σε υπερδεκαπλάσιους Πέρσες.

Αυτή, υπήρξε η πρώτη προσπάθεια εισβολής των Περσών στην Ελλάδα και ο εντυπωσιακός αριθμών πολεμιστών από την Ανατολή, τελούσαν υπό τις οδηγίες του Δάτη και του Αρταφερνη. Αφού κατέλαβαν τις Κυκλάδες, κατέστρεψαν την Ερέτρια και στρατοπεύδευσαν στον Μαραθώνα με στόχο να κατακτήσουν την Αθήνα.

Ομως, οι -κατα το εν δέκατον λιγότεροι- Αθηναίοι και Πλαταιείς, καθοδηγούμενοι από τον κορυφαίο στρατηγό Μιλτιάδη, κατάφεραν να τους τρέψουν σε άτακτη φυγή. Οταν ολοκληρώθηκε η μάχη και κρίθηκε η έκβαση υπέρ των Αθηναίων, αποφασίσθηκε ότι κάποιος έπρεπε να μεταφέρει το νικηφόρο μήνυμα.

Αυτό όμως που δεν είναι, αντίστοιχα, ευρέως γνωστό και για λόγους που μέχρι σήμερα δεν έχουν εξηγηθεί επαρκώς, είναι το όνομα του εν λόγω οπλίτη.
Σύμφωνα με αδιαμφισβήτητα ιστορικά στοιχεία, ο άνθρωπος που φορώντας την πανοπλία του πολεμιστή, διήνυσε την απόσταση από τον Μαραθώνα μέχρι την Αθήνα για να μεταφέρει το μήνυμα της νίκης, ήταν ο οπλίτης Ευκλής και όχι ο Φειδιππίδης, όπως αρκετοί θεωρούν ορθόν.

Αν και εξουθενωμένος από την μάχη, ο Ευκλής ξεκίνησε την πορεία του και μόλις έφθασε στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο, ψέλισε την ιστορική φράση «Χαίρεται, νενικήκαμεν» και ξεψύχησε.

Στην μνήμη λοιπόν του οπλίτη Ευκλή, οι διοργανωτές των Ολυμπιακών Αγώνων του 1896, αποφάσισαν την καθιέρωση του Μαραθωνίου Δρόμου στην ιστορική διαδρομή των 42.195 μέτρων, ανεξάρτητα απ΄το ότι δεν έχει εξακριβωθεί ιστορικά, εάν ο Αθηναίος οπλίτης, ακολούθησε επακριβώς την συγκεκριμένη διαδρομή.

Οσον αφορά στον Φειδιππίδη, ασφαλώς και έχει την δική του, ξεχωριστή, θέση στην Ιστορία της εποχής.
Υπήρξε ξακουστός δρομέας και ακριβώς γι΄αυτόν τον λόγο, επελέγη από τους Αθηναίους, ως ο άνθρωπος που θα πήγαινε να ζητήσει την βοήθεια των Σπαρτιατών, λίγο πριν την μάχη του Μαραθώνα.

Ο Φειδιππίδης, διέτρεξε τα περισσότερα από 200 χιλιόμετρα μέχρι την Σπάρτη σε μόλις δύο ημέρες, γεγονός που χαρακτηρίζεται άθλος.
Και προς τιμήν του, διεξάγεται στην σύγχρονη εποχή, ο δρόμος «Σπάρταθλον» με σημαντικές διεθνείς κι εγχώριες συμμετοχες.

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2016

ΕΡΑΣΙΣΤΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΗΡΟΦΙΛΟΣ






Ο πρώτος γεννήθηκε στην Κω, την πατρίδα τού Ιπποκράτη, τις τελευταίες δεκαετίες του 4ου π.Χ. αιώνα. Ο δεύτερος, σύγχρονος περίπου του πρώτου, γεννήθηκε στη Μ. Ασία.

Η λάμψη τού αλεξανδρινού Μουσείου προσέλκυσε τους δύο άνδρες στην πρωτεύουσα των Πτολεμαίων. Ξεκινώντας κι οι δυο απ’ τις ιπποκρατικές αρχές για τη σημασία της παρατήρησης και του ορθού λόγου στην Ιατρική, επέκτειναν την έννοια της πρώτης πέρα από τα όρια που της έθετε η ιπποκρατική σχολή.

Για τον Ερασίστρατο και τον Ηρόφιλο δεν ήταν αρκετή η παρατήρηση τού ασθενούς, των γεωγραφικών και κλιματολογικών συνθηκών του περιβάλλοντός του και των διαιτητικών του συνηθειών για να ερμηνευθεί η φύση μιας πάθησης.

Ήταν απαραίτητη η βαθύτερη γνώση της κατασκευής και λειτουργίας των εσωτερικών οργάνων τού ανθρώπινου σώματος, για να καταστεί δυνατό να διατυπωθεί επί στερεών βάσεων οποιαδήποτε θεωρία για την ερμηνεία των νόσων και των παθήσεων.


Ο ΠΡΩΤΟΣ ΦΥΣΙΟΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΠΑΘΟΛΟΓΟΑΝΑΤΟΜΟΣ

Το έργο τού Ερασίστρατου, όπως και του Ηρόφιλου, έχει σαν αφετηρία του τη φωτεινή απόφαση του Πτολεμαίου του Σωτήρα, να επιτρέψει ελεύθερα την ανατομή ανθρωπίνων πτωμάτων, πράγμα που μέχρι τότε απαγορευόταν αυστηρά.

 Κάθε ανατομική ανακάλυψη αποτελούσε για τον Ερασίστρατο αφορμή για την ερμηνεία ενός φυσιολογικού φαινομένου, με βάση την αντίληψη ότι τίποτα δεν υπάρχει στον ανθρώπινο οργανισμό, που να μην αποβλέπει σε κάποιο συγκεκριμένο σκοπό.

Οι σπουδαιότερες ανακαλύψεις του αφορούν την ανατομική και τη φυσιολογία του νευρικού συστήματος, πράγμα που ισχύει και για το συνεργάτη του Ηρόφιλο.

Η διάκριση των νεύρων σε κινητικά και αισθητικά, γνώση που τα βιβλία τής Ανατομικής αποδίδουν στον Μπελ και τον Μαγκέντι, είναι ανακάλυψη τού Ερασίστρατου.

Η μελέτη τής ανατομικής και της φυσιολογίας τής παρεγκεφαλίδας δεν αρχίζει από τον Φλουράνς, αλλά 2.000 χρόνια πριν από αυτόν.

Η οπή που συνδέει την 3η με τις πλάγιες κοιλίες του εγκεφάλου και φέρει το όνομα Άγγλου ανατόμου (τρήμα του Μόνρο) είναι επίσης ανακάλυψη του Ερασίστρατου.

Όχι δε μόνον αυτά, αλλά και η έκφυση των νεύρων απ’ τον εγκέφαλο και το νωτιαίο μυελό και η απόδοση ιδιαίτερης σημασίας στις έλικες του εγκεφάλου είναι διαπιστώσεις που προέρχονται από την ευφυή παρατήρηση του Ερασίστρατου του σοφού Αλεξανδρινού.

Μέχρι την εποχή του πίστευαν ότι τα στερεά τρόφιμα πήγαιναν στο στομάχι, ενώ τα υγρά έμπαιναν στους πνεύμονες. Με την ανακάλυψη της επιγλωττίδας, του μικρού χόνδρου που στην κατάποση κλείνει την είσοδο του λάρυγγα, ο Ερασίστρατος διατύπωσε την πραγματικότητα, όπως διαμορφώνεται απ’ τη φυσιολογική λειτουργία του μικρού αυτού οργάνου.

Το χαρακτηρισμό «παρέγχυμα» το οφείλουμε στον Ερασίστρατο.

Αυτός παρατήρησε σε όλα τα σπλάγχνα την ύπαρξη αφενός δικτύου από ίνες και αγγεία κι αφετέρου μιας αδιαφοροποίητης μάζας που γεμίζει τα κενά (παρέγχυμα). Στο παρέγχυμα απέδωσε τις εξής λειτουργίες:

τη συγκέντρωση των χυμών που υπάρχουν στο σώμα,

τη στήριξη τού οργάνου και τη διήθηση των υγρών τού σώματος.

Η διήθηση που πραγματοποιείται στο παρέγχυμα των νεφρών έχει σαν αποτέλεσμα τη παραγωγή των ούρων, που δια των ουρητήρων και της ουροδόχου κύστης οδηγούνται έξω απ' τον οργανισμό, σαν περιττό και βλαβερό υγρό.

Αλλά μήπως και η περιγραφή των αγγείων που μεταφέρουν τη λέμφο, των χυλοφόρων αγγείων, δεν προηγείται δεκάδες αιώνων από τις αντίστοιχες περιγραφές των νεώτερων;

Δεν είναι όμως μόνον αυτά.

Ο Ερασίστρατος ήταν ο πρώτος που μελέτησε στα πτώματα τις αλλοιώσεις που προκαλεί στην κατασκευή των σπλάγχνων η παθολογική κατάσταση που οδήγησε σε θάνατο.
Έτσι με μόνη τη μεγαλοφυή διαίσθησή του γίνεται ο πρόδρομος, και μάλιστα κατά 20 αιώνες, του Μοργκάνι,που θεωρείται ο ιδρυτής της σύγχρονης παθολογικής ανατομικής.

Ο Ερασίστρατος συσχέτισε ακόμα την αύξηση του σώματος με τη διαδικασία της πέψης των τροφών, αποδεικνύοντας έτσι ότι είχε συλλάβει διαισθητικά και το φαινόμενο της ανταλλαγής της ύλης, 19 αιώνες πριν να το ερευνήσουν οι νεώτεροι.

Ο Ερασίστρατος δεν παραμέλησε και το τομέα της θεραπευτικής.

Υπήρξε μεγάλος εχθρός των αφαιμάξεων και των καθαρκτικών, που από παρεξήγηση της ιπποκρατικής θεωρίας των χυμών, είχαν κυριολεκτικά κατακλύσει την πρακτική ιατρική της εποχής του.

Κατά τον Ερασίστρατο δεν ήταν η διαταραχή των χυμών, αλλά ένα είδος δυσπεψίας, που προκαλούσε τις διάφορες παθήσεις και συνεπώς τα θεραπευτικά μέτρα έπρεπε να είναι βασικά διαιτητικά, διαφορετικά βέβαια, από πάθηση σε πάθηση και από ασθενή σε ασθενή.

Αλλά αν γυρίσουμε και πάλι στον ερευνητικό τομέα, μπορεί να φανταστεί κανείς πού θα είχε οδηγήσει τις γνώσεις μας ο Ερασίστρατος, αν είχε στη διάθεσή του τις τεχνικές προόδους των νεώτερων, π.χ. τα οπτικά μέσα, όπως το μικροσκόπιο, που η εποχή του αγνοούσε!


Ο ΙΔΡΥΤΗΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΜΙΚΗΣ

Τον τίτλο αυτόν μπορούμε να τον επιφυλάξουμε στον Ηρόφιλο.

Από τα ελάχιστα αποσπάσματα που σώζονται κι από περιγραφές άλλων, μεταγενεστέρων ή πολεμίων του, καταλήγουμε σε πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Μέρος των ανακαλύψεών του που σχετίζεται με το νευρικό σύστημα και τα λεμφικά αγγεία, ταυτίζεται με εκείνο του Ερασίστρατου. Έχουμε όμως παρατηρήσεις που προέρχονται αποκλειστικά από αυτόν και δικαιώνουν τον τίτλο τού πρώτου ανατόμου, έργο για το οποίο ο Ηρόφιλος χρησιμοποίησε κι εργαλεία δικής του επινόησης, που ο Γαληνός, μετά από 4-5 αιώνες, περιγράφει με θαυμασμό.

Ενώ όμως ο γραφικός κάλαμος και το χοριοειδές πλέγμα τής 3ης κοιλίας (τμήματα τού εγκεφάλου) διδάσκονται σήμερα με ξένα ονόματα, μας έμεινε τουλάχιστον στην ανατομική ο ληνός του Ηρόφιλου.

Πρόκειται για τη συμβολή 2 μεγάλων φλεβικών αγγείων της σκληρής μήνιγγας του εγκεφάλου. Η μελέτη του για το κεντρικό νευρικό σύστημα φτάνει μέχρι των οφθαλμών.

Αναγνωρίζει τα οπτικά νεύρα και ανακαλύπτει και περιγράφει τον αμφιβληστροειδή με την ακρίβεια ενός ανατόμου της εποχής μας.

Κάτι σημαντικό είναι η διάκριση που έκανε ο Ηρόφιλος μεταξύ των τενόντων και νεύρων, διάκριση άγνωστη στους προγενέστερους γιατρούς.

Σ’ αυτόν επίσης οφείλουμε την ονομασία τού δωδεκαδάκτυλου, του πρώτου τμήματος του λεπτού εντέρου, που την παρήγαγε από το κατά προσέγγιση μήκος του σε δακτύλους.

Μελέτησε ακόμα το ήπαρ, το πάγκρεας, τους σιελογόνους αδένες και τα γεννητικά όργανα.

Από το κυκλοφορικό σύστημα μάς έχει αφήσει σαφείς γνώσεις περί φλεβών και αρτηριών και συγγράμματα «Περί σφυγμών» που δυστυχώς δεν σώζεται.

Στη θεραπευτική ακολουθεί άλλη γραμμή από τον Ερασίστρατο. Δέχεται τη θεωρία των χυμών, σχετικά με την πρόκληση των παθήσεων κι αποδίδει μεγάλη αξία στη φαρμακοθεραπεία. Αναζητεί το ειδικό φάρμακο κάθε πάθησης κι αναγράφει πολύπλοκες συνταγές.


ΟΙ ΠΟΛΕΜΙΟΙ

Η ψυχρή αντιμετώπιση τού ανθρώπινου πτώματος σαν αντικείμενο μελέτης, δημιούργησε πολέμιους των δυο μεγάλων ιατρών τής Αλεξανδρινής εποχής.

Οι πολέμιοί τους αντιπροσώπευαν μια άλλη τακτική, περισσότερο ήπια και εν πάση περιπτώσει τακτική που ακολουθούσε το γράμμα τής ιπποκρατικής διδασκαλίας.

Για τους «εμπειρικούς» αυτούς, σ’ αντίθεση με τους δυο «θεωρητικούς», η ανατομική μελέτη των πτωμάτων ήταν περιττή σκληρότητα για τον ιατρό. Η Ιατρική θα μπορούσε να γίνεται πλάι στο προσκέφαλο των αρρώστων με μόνη τη μελέτη τής συμπτωματολογίας τους.

Όσο για τη μελέτη των εσωτερικών οργάνων, αρκούσε το υλικό των τραυμάτων, των εξαρθρώσεων και των καταγμάτων.