ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΗΣ #1

Εκ πρώτης όψεως, η Χριστιανική απολογητική εμφανίζεται ως ρητορικό όργα­νο, δη­λα­δή όρ­­γανο του προφορικού και γραπτού λόγου, η χρήση του οποίου σκοπό έχει την αποσα­φήνιση, προ­βολή και απόδειξη της υπερ­τάτου και εξ απο­κα­λύψεως αληθείας των «θέ­σε­ων» της Χριστιανικής θρη­­σκείας και συνεπώς η αν­θρω­πό­τητα οφείλει να την αποδεχθεί και όχι να την διώκει.

Στο βάθος και στην ου­σία της όμως, η Χριστια­νι­κή απο­λο­γη­τι­κή δεν είναι τίποτα άλ­λο παρά ένα κόλ­πο, μια σοφιστικοειδής (και όχι σοφι­στική) τε­χνι­κή η οποία χρησιμο­ποιεί διάφορα τεχνάσμα­τα, γενικολο­γί­ες, παραπ­λανη­τικές απαντήσεις, κόλπα και πα­ρό­λες, σο­φι­σ­τείες, τρικλοποδιές, εντυ­πώσεις, μορφα­σμούς, διάφορα σχή­μα­τα λόγου, μπερ­δέματα, κατάργηση ή δια­στρο­φή της λο­γι­κής με λογικά σφάλματα και άλματα, συσκότιση της Ιστορίας, παρα­ποί­η­ση γεγο­νό­των και δεδο­μέ­νων, κλπ. για να:

(1)  Δικαιολογεί με κάθε μέσο κάθε λάθος, αυθαιρεσία, αντίφαση και παραλογισ­μό που υπάρχει εν­τός της Χριστιανικής πίστεως.

(2)  Να συγκρατεί τα θύματα των αδαών ή ημιμαθών και εξαθλιωμένων πιστών στις αγκάλες της Χριστιανικής πίστεως και να αρ­­πάζει εντός αυτών τους επι­πολαίους και εκείνους που δεν έχουν καμία διάθεση για έρευ­να, λογική εξέτα­ση και κρί­ση.

(3)  Να χρησιμοποιεί τη γκρίνια, την ικεσία και κάθε άλλο παρόμοιο μέσο για να προ­καλεί την ανοχή, την συμπάθεια, τον οίκτο, κλπ., των μη Χριστι­ανών, αν­τιπάλων και μη, ώστε η Χριστιανική θρησκεία να καρπούται ειρη­νική συ­νύ­παρ­ξη όταν ήταν αδύνατη κατά τους τρεις πρώτους αιώνες.

(4)  Να δικαιολογεί κάθε είδους βία, νοθεία και καταστροφή που ήταν προς όφε­λός της όταν έγινε ισχυρή από τον «Μέγα» Κωνσταν­τί­νο και μετά.

(5)  Να επιδεικνύει ψευδόμενη κάποιες ηθικές αρχές, τελετουργίες, μυστήρια, κλπ, ως Χριστιανικές πρωτοτυπίες, ενώ όλα αυτά προ­ϋ­πήρ­χαν σε πάρα πολλές προη­γούμενες θρησκείες, διδασκαλίες, φιλοσοφι­κές τάσεις και σχο­λές. Με­τα­ξύ αυτών ήταν οι: Νεο-πυ­θαγόρειοι, νεο-πλατωνικοί, στωικοί, σο­φι­στές, θερα­πευτές της Αιγύπτου, γνωστικοί, ζωροάστρες, μιθραϊστές, γυ­μνοσοφι­στές (βουδιστές, ιν­δου­ι­στές), η σχολή του Εβραίου γραμματοδιδασκάλου Χιλέλ του Πρεσβυτέρου (παπ­πού του Γαμαλιήλ των Πράξεων των Αποστόλων 5: 33-41), διά­φοροι άλλοι Εβραίοι ραβίνοι, κά.

(6)  Να καυχάται διά κοινωνικούς άθλους του Χριστιανισμού, τους οποί­ους ουδέ­ποτε διέπραξε, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται: Η κατάργηση της δου­λείας, η κα­λυτέρευση της κοινωνικής θέσεως της γυναίκας, η απεμπόληση μυ­θολογιών και δεισιδαιμο­νι­ών ως ψεύδη, κλπ.


(Εδώ οφείλουμε να διευκρινίσουμε ότι η σχολαστική φιλοσοφία στη Δυτική Εκκλη­σία κα­θώς και όλες οι αλλοπρόσαλλες και βίαιες προσπάθειες συνό­δων κλπ. για τη διατύ­πω­ση και την κατοχύρωση του δόγ­μα­τος δεν είναι μέρος της απολογητικής και δεν πρέπει να μπερδεύονται μ' αυτήν.).

Σήμερα, όπως και κατά την Βυζαντινή εποχή, στις διάφορες ιερατικές σχο­λές διδάσ­κουν το μάθημα της «ρητορικής». Αυτό δεν έχει καθόλου το νόημα που υπήρχε περί Ρητορικής στην Αρχαία Ελλάδα και Ρώμη.

Όπως και σε όλη τους την δισ­χι­λι­ετή ιστο­ρία, αυτό που συνεχώς προσπαθούν να μάθουν είναι το πως θα καταφέρουν να μπα­λώ­σουν και να καμουφλάρουν τα συνεχώς προκύπ­τοντα ερωτήματα, προβλήματα ζη­τήματα, αντιφάσεις, ανοησίες, βλακείες, κλπ, επί. της χριστιανικής πίστεως αντί να τα ξελασπώσουν με ορθά επιχειρήματα και να παρέξουν πει­σ­τι­κές απαντήσεις διά την αλήθειαν που αυτοί κατέχουν και οι άλλοι δεν ημπορούν να δουν.

Προσπαθούν να ανακαλύψουν ψευδοε­πι­χει­ρήματα, μπερδέματα, υπεκφυ­γές, διαστροφές λόγων και νοημάτων, κλπ., για να αντιπα­ρέλθουν τους αντιρ­ρησίες και ερευ­νη­τές οι οποίοι συ­νεχώς και πειστικώς ανακαλύπτουν πόσο διάτ­ρητη, φτιαχτή, επινενοημένη και ψευ­δής είναι η χριστιανική θρησκεία.

Αυτό το γεγο­νός φανερώ­νει το ψευδές και το ανέν­τιμο των επι­χειρη­μά­των τους όπως και της πίσ­τεώς τους και ξεμπροστιάζει τον χαρα­κτήρα και την προσωπικότητά τους.

Με τέτοια λοιπόν φτηνιά­ρι­κα και ανέντιμα μέσα προσπαθούν οι χριστιανοί απολογητές, να συγ­κρατήσουν τους αδα­είς και τους αφε­λείς, που είναι και η συν­τ­ριπτική πλειο­ψηφία του πληθυσ­μού, στην σαγήνη της χρισ­τιανικής πίστεως.