ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΤΟΥ ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ

ΣΤΗΝ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ ΔΗΛΩΝΕΤΑΙ
πανταχόθεν, ὅτι τώρα «ἐκδημοκρατίζουμε
τὴν ἰσχύουσα Δημοκρατία μας», περιφέρονται
οἱ ὑποψήφιοι μὲ δίσκους κουραμπιέδων
στὰ χέρια ἢ στὶς λαϊκὲς ἀγορὲς
κρατῶντας τὸ «καλάθι τῆς νοικοκυρᾶς»,
ἀσπάζονται καὶ στὰ δύο μάγουλα
ἀνυποψίαστους διαβάτες στὸ δρόμο
κ.λπ., κ.λπ. – κι ὅλα αὐτά,
ὅταν οἱ «πολιτικοὶ λειτουργοί » (ὑπουργοὶ ἢ βουλευτές)
ὑπογράφουν τροπολογίες,
χωρὶς νὰ τὶς διαβάσουν,
γιατὶ τοὺς διατάσσει τὸ κόμμα
(οἱ ἀρχηγοὶ ἀναδεικνύονται προτοῦ ἐκλεγοῦν,
ἕως ὅτου «ἐκλεγοῦν », ἢ χρίονται
ἀπὸ ἐπουράνιους Πατέρες, Πάππους ἢ Θείους),
γιὰ νὰ κάνουν τὴν προσεχῆ τετραετία
εὐτυχισμένη τὴ χώρα αὐτή,
ποὺ λέγεται Ἑλλάς.

Τὰ ἀνωτέρω εἶναι ἁπλῶς
μία εἰκόνα τῆς τραγῳδίας, ποὺ
ζῇ ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος ὡς ἄτομο
καὶ ὡς ὁμάδα (κράτος ἢ ἀνθρωπότητα).

Εἰδικώτερα τὰ ἀνωτέρω
συνιστοῦν μιὰ «τραγικὴ εἰρωνεία» τοῦ γεγονότος,
ὅτι στὴν παροῦσα φάση ὁ ἄνθρωπος
δὲν εἶναι μόνον ἕρμαιο τοῦ πολιτικοῦ φόβου,
ὅπως ὑπῆρξε γιὰ πολλοὺς
αἰῶνες, ἀλλὰ ἄρχισε
νὰ ξαναβρίσκῃ τὴν «ὅρασή » του, νὰ ξαναβλέπῃ
δηλαδὴ τὸν Κόσμο κάπως πιὸ ἄφοβα,
λιγώτερο ἀλλοιωμένον ἀπὸ τὴν παρανοϊκὴ
«εἰκόνα » ποὺ τοῦ προσέδιδε,
ὅταν διακατείχετο ἀπὸ τὴ μεταφυσικὴ φοβία
ποὺ τοῦ εἶχε ἐμφυτεύσει ὁ πατροπαράδοτος Ἐξουσιασμός.

Αὐτοὶ ποὺ χρίονται σήμερα,
ἀλλὰ καὶ οἱ ὀπαδοὶ τῶν κεχρισμένων
(«χριστῶν»), γοητεύονται ἀπὸ ἐθισμὸ
ἀκόμη μὲ τὴν ἰδέα ὅτι γεννήθηκαν ἀπὸ τὸν κρίνο,
ἀλλὰ οἱ σημερινοὶ Υἱοὶ καὶ Πατέρες
δὲν ἔμαθαν ἀκόμη,
πῶς γεννιοῦνται στὴν πραγματικότητα οἱ θεοί·
καὶ ἐννοῶ βέβαια μὲ τὴ λέξη αὐτὴ
τοὺς θεοὺς «πλουτο-δότας », ὅπως
θὰ τοὺς χαρακτήριζαν οἱ προκλασικοὶ Ἕλληνες,
δηλαδὴ τοὺς ἡγέτες ποὺ δὲν κρατοῦν
τὸν «πλοῦτο» (=εὐτυχία τῆς ὁμάδος τῆς ὁποίας ἡγοῦνται),
ἀλλὰ τὸν δίδουν («διδόναι τὰ ἐμὰ τοῖς πολλοῖς »).

Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ ἡγέτες τότε
δὲν ἀμείβονταν κἄν,
προσέφεραν ἀμισθὶ στὸ κοινόν,
ἀπὸ τὸν κορυφαῖο λειτουργὸ
(π.χ. τὸν Μιλτιάδη,τὸν Θεμιστοκλῆ,
τὸν Ἀριστείδη, τὸν Κίμωνα, τὸν Περικλῆ)
μέχρι τὸν τελευταῖο ἀξιωματικό, δικαστή,
ἱερέα, πρύτανη, βουλευτὴ κ.λπ.

Κι ὁ «πλοῦτος» ποὺ «ἔδιδον» δὲν ἦταν
βέβαια κουραμπιέδες ἢ ἄδειες
καταστροφῆς τοῦ περιβάλλοντος,
ἀλλὰ λαμπρὲς νίκες στὰ πεδία τῶν μαχῶν,
εὐτυχία στὴν «πόλιν » καὶ πάνω ἀπ’ὅλα
ἐλευθερία καὶ δικαιοσύνη στοὺς πολίτες.

Ἡ κατάργηση τῶν θεῶν
αὐτῶν καὶ ἡ ἀντικατάστασή τους ἀπὸ
ἐπουράνιους μὲ ἐπίγειους ἐπαγγελματίες
«λειτουργούς» τους ἔγινε πρὶν ἀπὸ
πολλοὺς αἰῶνες, ὅταν μὲ βίαιους
καὶ αἱματηροὺς τρόπους ἐγκαθιδρύθηκε
παγκοσμίως τὸ καθεστὼς τοῦ «Ναοῦ
τοῦ Σολομῶντος» (ποὺ ἦταν, ὡς γνωστόν,
ναὸς τοῦ Γιαχβὲ ἀλλὰ καὶ ταυτόχρονα «Κορβανᾶς»-
«Θησαυροφυλάκειον») καὶ ἴσχυσε
τὸ περίφημο «ἐν τῷ ναῷ δουλεύσετε, ἐν τῷ ναῷ τραφήσεσθε» –
αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ ἔκανε ὅλα
τὰ λειτουργήματα ἐπαγγέλματα
κι ὅλους τοὺς θεοὺς ἀπὸ πλουτοδότες πλουτολῆπτες.

Καὶ γι’ αὐτὸ ἡ σημερινὴ
δημόσια ζωὴ παρουσιάζει
ἕνα κωμικοτραγικὸ θέαμα,
ὅπου οἱ ἐπαγγελματίες
αὐτοὶ τῆς πολιτικῆς μεταμορφώνονται
ἐν μιᾷ νυκτὶ κομματικῶς
καὶ ἰδεολογικῶς ἔτσι,
ποὺ νὰ διερωτᾶται κανείς, ποῦ ὀφείλονται
οἱ μεταμορφώσεις αὐτές:
σὲ πολιτικὸ κυνισμὸ ἁπλῶς
ἢ στὸ ἄγγιγμα ἑνὸς μαγικοῦ ραβδιοῦ
μιᾶς ἀόρατης (ὑπερατλαντικῆς) Κίρκης.