Γυμνάσιο: Θρησκευτικά, και λίγο Φυσική-Χημεία (Ευτυχώς)

Ο μόνος δρόμος: Η εναπόθεση των ελπίδων για την παιδεία μας στο Θεό  



Θρησκευόμενα Γυμνάσια –Του Τάκη Καραγιάννη στο Protagon

Επί 1605 πρωινά, από την πρώτη Δημοτικού μέχρι την στιγμή που θα τελειώσει το Γυμνάσιο, ένας Έλληνας μαθητής μετέχει στην πρωινή προσευχή με εκατοντάδες βλέμματα και πολλά ντεσιμπέλ από γέλια και ψιθύρους να τον έχουν ως αποδέκτη.
Κι αν αυτό για κάποιους είναι θεμιτό και απαραίτητο και για άλλους ανελεύθερο και προσβλητικό, μέσα στις αίθουσες τα πράγματα είναι χειρότερα. Μπείτε στον κόπο και δείτε το ΦΕΚ 2129 της 14ης Οκτωβρίου του 2008.
Θα παρατηρήσετε πως στα Γυμνάσια οι μαθητές διδάσκονται δύο ώρες την εβδομάδα Θρησκευτικά. Όσες δηλαδή Αρχαία (μετάφραση) και Νεοελληνική Λογοτεχνία. Λιγότερες από Μαθηματικά, αλλά περισσότερες από Φυσική και Χημεία.
Αυτές, μάλιστα, απουσιάζουν από την πρώτη τάξη.
Τα παιδιά φεύγουν από το Γυμνάσιο έχοντας κάνει τριπλάσιες ώρες Θρησκευτικά από όσο Χημεία και μιάμιση φορά παραπάνω από Φυσική.
Το περιβάλλον και τα φαινόμενά του, οι ουσίες και οι δυνάμεις που ασκούνται στο σύμπαν -από όλα και προς όλα τα αντικείμενα- αξιολογούνται λιγότερο σημαντικά από ό,τι η ζωή των Αποστόλων και οι παραβολές του Κυρίου.
Προφανώς, η Πληροφορική παραμένει κάτι ξένο στη ζωή μας και συνεχίζει να θεωρείται, στο 2012, απαραίτητη  «κατά το ήμισυ» σε σχέση με το συγκεκριμένο μάθημα (σελ. 5).
 Πάμε να μιλήσουμε ακόμη πιο απλά.
Μέσα στο χρόνο, ένας μαθητής της Β’ Γυμνασίου θα κάνει 20 ώρες Χημεία, το ελάχιστο όριο για να θεωρηθεί έγκυρη η χρονιά. Από την στιγμή που υπάρχουν τρία τρίμηνα και σε καθένα από αυτά θα πρέπει να χωρέσει τουλάχιστον ένα ωριαίο διαγώνισμα, οι διαθέσιμες ώρες γίνονται 17 και από αυτές πρέπει να αναλωθούν, τουλάχιστον, έξι για εργαστηριακή εξάσκηση.
Το σύνολο 11. Ας μην είμαστε καχύποπτοι και ας υποθέσουμε πως το βήμα για την παρέλαση δεν κόβει καμία ώρα κανενός μαθήματος, πως απεργίες δεν γίνονται και πως οι καθηγητές είναι τόσο ευσυνείδητοι που το όποιο κενό δημιουργηθεί λόγω κάποιας πιθανής απουσίας τους θα το αναπληρώσουν.
Μία ώρα αφιερώνεται για να εξηγηθεί η ύλη των εξετάσεων και το ύφος των θεμάτων. Συνολικά 10 ώρες, σχεδόν όσες περνά ο πατέρας και η μητέρα του στη δουλειά κάθε ημέρα. Κι όλα αυτά, χωρίς εκδρομές και χωρίς κακοκαιρίες, αφού δεν κλείνουν ποτέ τα σχολεία με τις χιονοπτώσεις στην Ελλάδα και χωρίς άλλα απρόοπτα.
Τα παιδιά απορρίπτουν την επιστήμη και τρομάζουν στις πρώτες τους επαφές με την έρευνα. Κι όμως, αυτή δεν είναι δική τους επιλογή.
Δεν είναι κοπάνα για καφέ, δεν είναι απουσία για μπάλα στο προαύλιο, αλλά πρόκειται για διατάξεις και αποφάσεις με σφραγίδες και υπογραφές υπουργών και διευθυντών. Το 2005, η Ελλάδα ήταν 3η στον κόσμο ως


Και στη Δικαιοσύνη – Έγκριτοι νομικοί αποδίδουν την εξαιρετική λειτουργία της, στην παρουσία Ιερών εικόνων και της Αγ. Γραφής στις δικαστικές αίθουσες

προς το σφιχτό εναγκαλισμό του κράτους και της θρησκείας, πίσω από Τουρκμενιστάν και Ιράν. Αν ψάξετε πού είναι η Ζιμπάμπουε, θα την βρείτε στην 50η θέση, την Τουρκία στην 44η, την Αυστραλία στην 77η κ.ο.κ. Αυτό εξηγεί –σε κάποιο βαθμό- και τον σκοταδισμό των νέων, τις επιλογές τους στη ζωή και τον τρόπο συμπεριφοράς στο κοινωνικό σύνολο.
Όσο ένα παιδί 13-16 ετών δεν μαθαίνει να αμφισβητεί και να ερευνά, αλλά αντίθετα διαβάζει σε σελίδες βιβλίων πως πρέπει να ακούει και να δέχεται άκριτα ότι προστάζει το δόγμα, τότε μην περιμένετε πολλά για το μέλλον.
Απαραίτητα είναι όλα∙ και τα Θρησκευτικά και τα Καλλιτεχνικά και τα Μαθηματικά. Η αναλογία είναι, όμως, αυτή που φέρνει τη σωστή χημεία. Όπως το μάθημα. Όπως στην καθολική Ιταλία (μισές ώρες από όσο μουσική και μηχανοκίνητος αθλητισμός), όπως στην Πορτογαλία (στο 1/3, σελ. 71-72) και όπως σε πολλές άλλες χώρες.
Είναι περιττό να σας δώσω κι άλλα στοιχεία, δεν είναι στατιστικό το θέμα. Αφορά την κατεύθυνση προς την οποία έχουμε αποφασίσει να δείξουμε με το δάχτυλο στα νέα παιδιά. Και όσο το χέρι τεντώνεται προς τα εξώφυλλα με τα φωτοστέφανα, τόσο θα εναποθέτουμε τις ελπίδες για την παιδεία μας σε κάποια ανώτερη δύναμη.

***

ΥΓ – Σημείωση του ιστολογίου μας:
Η ΟΛΜΕ σαν ομοσπονδία φαντάζομαι έχει άλλες προτεραιότητες, όπως και οι άλλες «προοδευτικές κι αριστερές δυνάμεις» οι οποίες διαβάζοντας αυτό σχόλιο, ίσως μας αντιτάξουν τους «τόσους σκληρούς αγώνες» που έχουν κάνει για το Εκπαιδευτικό μας σύστημα και την Παιδεία. Τους απαντούμε ότι ίσως, οι όποιες αντιδράσεις τους, να έχουν γίνει τόσο ψιθυριστά που εμείς δεν τις έχουμε έως τώρα –εδώ και 30 τουλάχιστον χρόνια– αντιληφθεί ή ακούσει. Τους κατανοούμε. Τώρα είναι η ώρα να «αντιταχθούμε στα μνημόνια» και στο…4ο Ράιχ της Μέρκελ, τα υπόλοιπα έπονται. Θα πρέπει όμως να υπογραμμίσουμε ότι κατά περίεργη σύμπτωση, δεκάδες χιλιάδες φροντιστήρια (π.χ. Μαθηματικών-Φυσική-Χημείας) ανά την Επικράτεια, ζουν-πληθαίνουν-βασιλεύουν, σε αυτά (και σε ιδιαίτερα μαθήματα) διδάσκουν επί πληρωμή πάμπολλα μέλη-καθηγητές και της ΟΛΜΕ -είμαστε βέβαιοι ότι αυτές οι επιπλέον αμοιβές είναι νόμιμα δηλωμένες στην εφορία, αλίμονο. Τι σημασία να έχει το μελλοντικό εκπαιδευτικό και μορφωτικό επίπεδο ενός λαού, μιας κοινωνίας. Πολύ σοφά πράττει η ΟΛΜΕ, όπως αντίστοιχα και το υπόλοιπο «συνδικαλιστικό κίνημα» (τα εισαγωγικά αναπόφευκτα) και οι λοιπές «προοδευτικές δυνάμεις»…
Όμως να ξέρουν ότι υπάρχουν ακόμη κάποιοι ελεύθεροι πολιορκημένοι (από τις συντεχνίες) που ελεύθερα παρατηρούν… Αυτοί θα συνεχίσουν να αποκαλύπτουν και να καυτηριάζουν το ρόλο και τη λειτουργία τους.

Προς το παρόν τα εν λόγω συνδικάτα μας θυμίζουν κάποια χρήσιμα συμπεράσματα του Κορνήλιου Καστοριάδη: «Τα σημερινά συνδικάτα είναι απλώς ομάδες πίεσης που υπερασπίζονται τα συντεχνιακά συμφέροντα των μελών τους.[…] δεν μπορούμε πια να μιλάμε πραγματικά για στοιχειωδώς ‘ενοποιημένη’ συνδικαλιστική γραφειοκρατία, η οποία επιδιώκει τους δικούς της αντικειμενικούς σκοπούς (αδιάφορο ποιους)· ο μόνος στόχος αυτής της γραφειοκρατίας είναι η αυτοσυντήρησή της. Από την άλλη, δεν αρκεί να λέμε πως αυτά τα συνδικάτα ‘προδίδουν’ τα συμφέροντα των εντολοδόχων τους ή ότι τα ‘παζαρεύουν’ προσπαθώντας κυρίως να αποφεύγουν τις συγκρούσεις με τους κεφαλαιοκράτες και τη διαχειριστική γραφειοκρατία. Αν χρειαστεί, έρχονται πράγματι σε σύγκρουση, αλλά προκειμένου να υπερασπιστούν συντεχνιακά συμφέροντα και μετατρέποντας τις διάφορες κατηγορίες εργαζομένων σε ισάριθμα λόμπι.»[Κ. Καστοριάδης, «Η άνοδος της ασημαντότητας», εκδ. Ύψιλον]

Αλήθεια, αν έχετε το χρόνο, ψάξτε τις διακηρύξεις, το λόγο και τη δράση και άλλων ομοσπονδιών-συνδικάτων, δείτε τα όλα με τη ψυχρή ματιά της αντικειμενικότητας, βάλτε ψυχή και καρδιά στην άκρη, θα δείτε τον κύριο λόγο της μη-αποτελεσματικότητας του σημερινού συνδικαλιστικού κινήματος, που δεν είναι άλλος από τον γεγονός ότι: Οι περισσότεροι κλάδοι, έχουν τις Φωλιές τους σφόδρα Λερωμένες.