Η Ελληνική μύησις.

   

Η Ελληνική μύησις κατά την έκφρασιν και το κάλλος υπερέβη πάσαν άλλην μύησιν.

Εάν ανεγεννάτο η Ελληνική μύησις θα εφώτιζε ως πνευματικός Ήλιος και το πνεύμα της ανθρωπότητος θα είχε παύσει να αναπαύεται εις το σκότος.

Αφού όμως το πνεύμα με έφερε επί της Ελληνικής μυήσεως, συγχωρήσατε να είπω ακόμη δύο λέξεις.

Εάν αναγεννάτο η Ελληνική μύησις, η ομίχλη, η οποία κρατεί επί των διανοιών των ιθυνόντων τους σημερινούς κόσμους θα είχε διαλυθεί και πανταχού θα επεκράτει πνεύμα ειρήνης.

Η Ελληνική μύησις, η οποία ανέπτυξε τόσους σοφούς, αυτή η οποία ενέπνευσε την ανέγερσιν του Ναού της Ουρανίας Παρθένου Αθηνάς θα είχε, εάν επιζούσε, ανεγείρει άπειρα παρόμοια μνημεία κάλλους και δόξης και σύμπασα η ανθρωπίνη ψυχή θα προσήρχετο σεμνή να προσφέρει την λατρείαν της.

Τα πάθη της Δύσεως θα προσέκρουαν προ των βελών του Ουρανίου Απόλλωνος και όλον εκείνον το αίσχος του Χριστιανισμού, το οποίον εξηπλώθη επί του κόσμου και τον διέφθειρε θα διελύετο και δεν θα μετεφέρετο και εδώ εις την Ελλάδα και πανταχού η μύησις του εγκλήματος.

Τα αίσχη της νεωτέρας Ρώμης, η οποία περικλείει εις θρησκευτικά της μουσεία ιερά αγάλματα των Θεών θα εξέλιπαν και θα ίσταντο αυτά εις τας θέσεις των επιβάλλοντα σεβασμόν προς πάσαν ψυχήν και αγάπην προς την Φύσιν και το πνεύμα της.

Αίσχος υβρισταί του κάλλους και της λατρείας της Φύσεως.

Αι ιεραί προμετωπίδες του Παρθενώνος θα ήτο το προσκύνημα πάσης ψυχής και το έμβλημα πάσης σωματικής δόξης.

Λησταί και βέβηλοι Ελγίνοι δεν θα υπήρχον.

Αίσχος εις σέ Αλβιών (Αγγλία), διότι έχεις τοιαύτη ιστορία! Ίσως αυτή θα είναι η μέλλουσα καταδίκη σου!

Και θα είναι, διότι

η Ελληνική μύησις θα ανατείλει!

Δεν γνωρίζω πότε
αλλά θα ανατείλει
και τότε η Ελλάς
θα καταστεί
το προσκύνημα
πάσης Ψυχής!

[(Σπυρίδων Νάγος)]