Περί της δόξας του Βυζαντίου.

 Μέχρι τα τέλη του περασμένου αιώνα , που οι θύμησες ήταν ακόμα νωπές, δεν υπήρχε ιστορικός και πνευματικός άνθρωπος, που να είχε αναφερθεί κολακευτικά για την περίοδο που μόλις στα μέσα του 17ου αιώνα το γραφείο προπαγάνδας της πίστης (Congregatio de Propaganda Fide) ονόμασε σκόπιμα (1) ΒΥΖΑΝΤΙΟ.

Το λεγόμενο σήμερα Βυζάντιο ήταν μια  Θεοκρατική αυτοκρατορία και ως εκ τούτου δεσποτική και απάνθρωπα σκληρή.    Χρονικώς το Β. ταυτίζεται με τον ΜΕΣΑΙΩΝΑ  και τα ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΧΡΟΝΙΑ της ανθρωπότητας.  Το Β. κατεδίωξε τα γράμματα , τις τέχνες και ταύτισε τον Ελληνισμό και την χαρά της ζωής με την αμαρτία , εκτός από συναξάρια , ευχολόγια και ύμνους τα ελάχιστα για  μια τόσο μεγάλη χρονική περίοδο γραπτά κείμενα είναι ασήμαντα σε περιεχόμενο και παιδαριώδη.

Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού παρέμεινε αγράμματο για να κερδίσει την μετά θάνατο Βασιλεία  (2). Στην ουσία αυτοί που γνώριζαν γραφή και ανάγνωση ήταν λίγοι αξιωματούχοι, για αυτό άλλωστε παρόλο που οι ιεροί κανόνες απαγόρευαν την εικονογραφία ( Εγώ είμαι Κύριος ο Θεός σου. Μην έχεις άλλους Θεούς πλήν εμού. Μη κάμης εις σε αυτόν είδωλον) στο τέλος καθιερώθηκε σαν το Ευαγγέλιο των αγραμμάτων . Η εικονογραφία ήταν ο μόνος τρόπος να μάθουν οι αγράμματοι υπήκοοι την ιερή ιστορία της Νέας τους Θρησκείας.

Το 300 μ.Χ υπήρχαν περισσότεροι άνθρωποι να γνωρίζουν γραφή και ανάγνωση από το 1800. Το 300 μ.Χ υπήρχαν περισσότερες βιβλιοθήκες, σχολεία και θέατρα από το 1800.

.  Ίσως η ποιο χαρακτηριστική περιγραφή  είναι αυτή του Γκαίτε που παρομοίασε την περίοδο εκείνη σαν την ατελείωτη νύχτα που έσβησε το φως της Ανθρωπότητας,  αλλά και του Βολταίρου ''.. η Βυζαντινή ιστορία είναι μια αποτρόπαιη διαδοχή γεγονότων . ''.

Τα τελευταία χρόνια που οι θύμησες έχουν εξασθενήσει (3), γίνεται μια τεράστια προσπάθεια, από διεθνή κέντρα διαμόρφωσης της κοινής γνώμης του επαναπροσδιορισμού του Βυζαντίου και της εννοιολογικής σημασίας του όρου Μεσαίωνας , σε περίοδο δόξας και λαμπρού πολιτισμού. Δηλαδή έχουμε μια συνειδητή παραχάραξη της ιστορικής πραγματικότητας.

Αποδεχόμενοι την υποτιθέμενη δόξα του Βυζαντίου επιβραβεύεται το πλέον απεχθές, το φρικτότερο έγκλημα της Παγκόσμιας Ιστορίας, σε μεθοδολογία και διάρκεια  όχι μόνο εις βάρος του ελληνισμού, αλλά και κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου.