Ορφικός ύμνος Ποσειδώνος (θυμίαμα σμύρναν)

Ακουσε, Ποσειδώνα,
πού κατέχεις την γήν με τη γαλανή χαίτη (τη θάλασσα),
φίλε των ιππων πού κρατείς στα χέρια αού χαλκοφκιασμένη τρίαινα
συ κατοικείς εις τα θεμέλια του πόντου,
πού είναι βαθύς, άρχων του πόντου,
πού ταρακουνάς (ταράσσεις) την θάλασσαν και βαρεία βροντάς,
πού σείεις την γήν με τα άφθονα κύματα,
έχεις όψιν χαριτωμένην και οδηγείς τέθριττπον άρμα
και με θαλάσσια σφυρίγματα τινάζεις ψηλά το αλμυρό νερό.

συ έλαχες (επήρες με λαχνό) ως τρίτο μέρος το βαθύ ρεύμα της θαλάσσης,
 και τέρπεσαι με τα κύματα, συνάμα και με τα θηρία, ώ σεβαστέ θεέ.

Είθε να διασώζης τα στηρίγματα της γης και την ταχείαν ορμήν των πλοίων, και να μας φέρης ειρήνην υγείαν και πραγματικήν ευτυχίαν.

Άκουσε με. Ποσειδώνα, «πρωτότοκο παιδί» του Διός
πού είσαι από τους αρχαιότερους επουρανίους μακάριους θεούς
και πατήρ των ανθρώπων
εσύ πού κατοικείς εις την κορυφήν επάνω εις τα υψώματα του Ολύμπου,
και πού σου έτυχε ο κλήρος να βασιλεύης δεύτερος μετά τον Δία
πάντων φίλε των ίππων,
πού κρατείς στα χέρια σου τρίαινα χαλκοφκιασμένη
πού έχεις μέγα κράτος, όψιν χαριτωμένην και οδηγείς τεθριππον άρμα.

Ω βασιλιά πανίσχυρε, αγιώτατε, πολυτίμητε,
πού χαίρεσαι με τους σεβαστούς μυστοπόλους (αυτούς πού τελούν μυστηριώδεις τελετάς)
και με τα Ιερά σεβάσματα
είθε να είσαι ευμενής και να δείξης την ευτυχίαν εις τους μεμυημένους.

Κλῦθι, Ποσείδαον γαιήοχε, κυανοχαῖτα, ἵππιε, χαλκοτόρευτον ἔχων χείρεσσι τρίαιναν, ὃς ναίεις πόντοιο βαθυστέρνοιο θέμεθλα, ποντομέδων, ἁλίδουπε, βαρύκτυπε, ἐννοσίγαιε, κυμοθαλής, χαριδῶτα, τετράορον ἅρμα διώκων, εἰναλίοις ῥοίζοισι τινάσσων ἁλμυρὸν ὕδωρ, ὃς τριτάτης ἔλαχες μοίρης βαθὺ χεῦμα θαλάσσης, κύμασι τερπόμενος θηρσίν θ᾽ ἅμα, πόντιε δαῖμον· ἕδρανα γῆς σώζοις καὶ νηῶν εὔδρομον ὁρμήν, εἰρήνην, ὑγίειαν ἄγων ἠδ᾽ ὄλβον ἀμεμφῆ.