ΙΣΟΤΗΤΑ Ή ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ?

 ΙΣΟΤΗΤΑ Ή ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ?

-Η έννοια της ισότητας δεν έχει αντίκρυσμα στην Φύση.
Δεν υπάρχει κανένα είδος ζώων που τα άτομά του να παρουσιάζουν μεταξύ τους ίσο σωματικό μέγεθος,ίσες πνευματικές δυνάμεις,ίσες φυσικές δυνάμεις,ίση διάρκεια ζωής,ίση γονιμότητα,ίση δραστηριότητα κλπ.

Αντίθετα η ανισότητα κυριαρχεί παντού στην Φύση.
Διαφορά στο σώμα στην εφυία,στην δύναμη,στον χρόνο ζωής,στην ικανότητα αναπαραγωγής, στην δράση.

Διαφορά μεταξύ ειδών,διαφορά μεταξύ ατόμων αυτού του είδους, διαφορά μεταξύ φύλων, διαφορά μεταξύ ηλικιών, διαφορά μεταξύ ομάδων, διαφορά μεταξύ μελών της ίδιας ομάδας.

Η Μητέρα Φύση, ο Κοσμογονικός Νόμος, αρνείται να ισοπεδώσει τα παιδιά του και επιμένει να τους μοιράζει άνισα τις ικανότητες και δυνατότητες.

Η έννοια της  ισότητας είναι δημιούργημα του Εβραϊκού πνεύματος.

Εμφανίζεται στην Παλαιά διαθήκη, τελειοποιείται στην Καινή διαθήκη - στην οποία εκτός της ισότητας ενώπιον του θεού, εισάγεται και αναπτύσσεται η έννοια της κοινωνικής και οικονομικής ισότητας - και γενικεύεται σε ολόκληρη την ανθρωπότητα κατά την νεότερη εποχή, οπότε ο Σιωνισμός μέσω των αστοκαπιταλιστικών και των μαρξιστικών δογμάτων του, την επέβαλε σαν ιδεολογικό θεμέλιο του επικρατούντος σήμερα ανά τον κόσμο λογοκρατικού τρόπου πολιτικής και οικονομικής ζωής.

Στην Ελληνική πολιτική σκέψη και πράξη η έννοια της ισότητας απουσιάζει σχεδόν παντελώς,πριν από την ΝΟΘΕΥΣΗ του Ελληνικού Πνεύματος, συνεπεία της εισβολής του Δογματισμού.

Θεμελειώδης και Κυρίαρχη Ιδέα της Ελληνικής πολιτικής σκέψεως και πράξεως είναι η ιδέα της ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ,την οποία οι Έλληνες είχαν θεοποιήσει από τα χρόνια της απώτερης αρχαιότητας (Θεά Δίκη).

Η ΙΔΕΑ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ είναι διάχυτη σ΄όλη την Φύση, αποτελεί νόμο της Φύσεως.
Ο ικανός επιβάλλεται του ανίκανου. 
Ο δραστήριος του νωθρού.
Ο εφυής του βλακός.
Ο ισχυρός του ασθενούς.
Ο υγιής του αρρώστου.

Η Φύση απαγορεύει την αναξιοκρατία, αποτρέπει την επιβολή των άχρηστων επί των άξιων,των ασήμαντων επί των έξοχων,των ατελών επί των ανεπτυγμένων.

Η Φύση αποτρέπει την αδικία και επιβάλλοντας υποχρεωτικά τον ανταγωνισμό μεταξύ των όντων, συνάγει την αδέκαστη κρίση της απομένοντας ότι αναλογεί επί δικαίους και ότι αναλογεί επί αδίκους.

Η έννοια της ισότητας είναι απόλυτα ασυμβίβαστη προς την ιδέα της Δικαιοσύνης.
Και αντίστροφα. Όπου υπάρχει Δικαιοσύνη δεν υπάρχει ισότητα.
Και όπου υπάρχει ισότητα δεν υπάρχει δικαιοσύνη.

Δεν νοείται συνύπαρξη των δύο αυτών εννοιών.Η μία καταργεί,ανατρέπει την άλλη.
Όταν κυριαρχεί η δικαιοσύνη, οι φυσικά και ηθικά κατώτεροι οδηγούνται από τους φυσικά και ηθικά ανώτερους,η μοίρα των πρώτων καθορίζεται από τους δευτερους, κάθε εξίσωση μεταξύ τους είναι αδιανόητη και ανεπίτρεπτη, η εξομοίωση συνεπάγεται την αδικία.

Και όταν κυριαρχεί η ισότητα,δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ δικαίων και αδίκων,ο ρόλος των ηθικά και φυσικά κατώτερων είναι ίδιος με τον ρόλο των ανώτερων, η μοίρα των έξοχων, των άξιων, των τίμιων, των εκλεκτών είναι κοινή με την μοίρα των ανάξιων,των άτιμων,των ασήμαντων.

Η έννοια της ισότητας δεν είναι Ιδέα, δηλαδή απόλυτη οντότητα και δεν παίρνει υπ΄ όψη της ποιοτικές έννοιες, όπως του ήθους,του ατόμου κλπ.
Στηρίζεται στην αριθμητική εξομοίωση των ατόμων,στην μετατροπή τους σε "μονάδες" απολύτως ίσες και όμοιες μεταξύ τους.
Καταργεί την αυτοδυναμία και αυτοτέλεια των ατόμων.
Πρόκειται δηλαδή για ΤΕΧΝΗΤΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ την οποία καθορίζει το ποσόν,όχι το ποιόν και η αξία.
Στην τεχνητή κατάσταση της ισότητας η συνείδηση του ατόμου είναι ανύπαρκτη.
Για αυτο και η ισότητα είναι ποιοτικά ουδέτερη ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΑΡΧΗ, κανόνας που εκμηδενίζει αυθαίρετα την έννοια της αξίας και θεσμοθετεί την τεχνητή έννοια του αριθμού,της πλειοψηφίας.

Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ αντίθετα αδιαφορεί τελείως για το ποσόν και συναρτάται τελείως προς το ποιόν, δεν ενδιαφέρεται για τον αριθμό, την πλειοψηφία, αλλά για την ποιότητα, την αξία.
Κύρια προϋπόθεση της δικαιοσύνης είναι η αυτοτέλεια, η αυτοδυναμία του ατόμου κα επομένως η ηθική του συνείδηση.
Το σύνολο -δηλαδή ο αριθμός- δεν παίζει κανένα ρόλο.
Για αυτό και η δικαιοσύνη δεν είναι κανόνας, δεν είναι τεχνητά καθορισμένο μέτρο, αλλά ΗΘΙΚΟΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΟΝΤΟΤΗΤΑ, μ΄άλλα λόγια ΙΔΕΑ.

Εξ άλλου η έννοια της ισότητας είναι απόλυτα ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΗ προς την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Με την ισότητα καθορίζεται συμβατικά ένα μέτρο κοινό για όλους,με το οποίο πρέπει να ισωθούν όλοι,ανεξάρτητα από τις φυσικές "διαστάσεις" του καθενός.
Πρέπει δηλαδή ο μεγαλύτερος από το κοινό μέτρο της ισότητας να "συμπτυχθεί" και ο μικρότερος να "τεντωθεί", για να το φθάσουν.
Αλλά όταν εγώ πρέπει να γίνω όσο εσύ και όταν εσύ πρέπει να γίνεις όσο εγώ, χάνουμε και οι δύο τον εαυτό μας.
Με άλλα λόγια πρέπει να θυσιασθεί η αυτοτέλεια του ατόμου -και συνεπώς πρέπει να καταστραφούν οι προυποθέσεις ελευθερώσεώς του- στο βωμό ενός αυθαίρετα προκαθορισμένου μέτρου, ξένου προς την φύση του,πρέπει το άτομο να απαρνηθεί τις φυσικές του ιδιότητες και δυνατότητες ενός κανόνος που άλλοι, όχι αυτός, καθορίζουν - και με αυτόν τον τρόπο υποβάλλεται σε τεχνητό εξαναγκασμό.
Αλλά ο εξαναγκασμός ακριβώς αποτελεί το στοιχείο αποτροπής της ελευθερώσεως, ατομικής, πολιτικής, κοινωνικοοικονομικής και ηθικής.

Αντίθετα η Δικαιοσύνη αποτελεί προϋπόθεση της ελευθερώσεως, όπως και η ελευθέρωση αποτελεί προϋπόθεση της Δικαιοσύνης.

Το άτομο δεν υπόκειται σε ισοπέδωση, οι ιδιότητες, δυνατότητες και "διαστάσεις" του αναπτύσσονται και ολοκληρώνονται φυσικά, χωρίς περιορισμούς, χωρίς εξαναγκασμό.
Ο άνθρωπος μέσω της Δικαιοσύνης εναρμονίζεται προς τον Κοσμογονικό Νόμο.

Ο μεγάλος, ο αυτοδύναμος και αυτοτελής δεν επιρεάζεται από τις διαστάσεις του μικρού και ο μικρός δεν εξαναγάζεται να ισωθεί με τις διαστάσεις του μεγάλου.
Και οι δύο υπάρχουν, όπως η Μητέρα Φύση το θέλησε και όχι όπως εξαναγκαστικοί παράγοντες ορίζουν.
Και είναι ελεύθεροι να αναπτύξουν τις πνευματικές και φυσικές δυνατότητες και "διαστάσεις" τους χωρίς κανένα ανθρώπινο περιορισμό.
Η Δικαιοσύνη είναι εγγυητής της ατομικής, πολιτικής, κοινωνικοοικονομικής και ηθικής ελευθερώσεως.

Τέλος, η αρχή της ισότητας είναι ασυμβίβαστη προς την πρόοδο και την εξέλιξη.

Με την ισοπέδωση των ατόμων οι ηθικά και φυσικά ισχυροί, που μπορούν να είναι οι "μπροστάρηδες" των άλλων και να τεθούν επί κεφαλής της κινήσεως, ωθώντας και τους άλλους προς νέες κατακτήσεις, είναι υποχρεωμένοι να βραδυπορήσουν, για να ευθυγραμμισθούν με τους ηθικά και φυσικά αδύνατους, να συγχρονίσουν το βήμα τους μ΄ αυτούς.

Την κίνηση του συνόλου επηρεάζει και καθορίζει ο "μέσος όρος" και όχι η αξιότητα.
Ο μέσος όρος αντιπροσωπεύει το μηδέν και επομένως η ταχύτητα της κινήσεως δεν είναι ούτε αρνητική (οπισθοδρόμηση), αλλά ούτε και θετική (πρόοδος), είναι μηδαμινή - δηλαδή στασιμότητα.
Έτσι τα σύνολα χάνουν τον δυναμισμό τους και μεταβάλλονται σε στατικούς οργανισμούς, σε Κατεστημένα.

Αντίθετα η θετική κίνηση, η πρόοδος, προϋποθέτει την Δικαιοσύνη.
Όταν χάρη στην Δικαιοσύνη την κίνηση του συνόλου καθορίζει η αξιότητα, ο ρυθμός έιναι πάνω από τον μέσο όρο, πάνω από το μηδέν.
Η συνολική κίνηση δηλαδή είναι θετική, είναι μετατόπιση προς τα εμπρός, είναι πρόοδος/
Και τα σύνολα αποκτούν δυναμικό, εξελεκτικό χαρακτήρα.

Στην πράξη το δόγμα της ισότητας μεταφράζεται πολιτειακά σε ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ και κοινωνικά σε ΛΟΓΟΚΡΑΤΙΚΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΣΜΟ.

Στα εξουσιαστικά καθεστώτα της πολιτικής ισοπεδώσεως η ιεράρχηση της ολότητας στηρίζεται στην έννοια της πλειοψηφίας.
Όλα τα άτομα ψηφίζουν και όλοι οι ψήφοι έχουν ακριβώς την ίδια αξία.
Η πολιτική ισοδυναμία των ατόμων είναι απόλυτη.
Η ψήφος του βλακός έχει την ίδια αξία με την ψήφο του εφυούς και του σοφού, η ψήφος του διεφθαρμένου ισοδυναμεί με την ψήφο τού έντιμου, ή ψήφος του παράλογου αντιστοιχεί προς την ψήφο του λογικού.
Δύο βλάκες εξουδετερώνουν έναν εφυή ή σοφό, δύο διεφθαρμένοι υποτάσσουν έναν έντιμο,δύο παράλογοι κυβερνούν έναν λογικό.

Στον λογοκρατικό οικονομισμό (όπως π.χ. ο Μαρξιστικός) η κοινωνία στηρίζεται στο ίσο μερίδιο κάθε ατόμου επί των αγαθών.
Δεν υπάρχει και εδώ (θεωρητικά) διάκριση.
Ο τεμπέλης δικαιούται τα ίδια με τον φιλόπονο, ο αντιπαραγωγικός απολαμβάνει τα ίσα με τον παραγωγικό, ο ανίκανος ταυτίζεται οικονομικά με τον δημιουργό.

Εξ άλλου η ιδέα της Δικαιοσύνης πολιτικά υλοποιείται με τους διαφόρους τύπους των αξιοκρατικών και τιμοκρατικών Πολιτειών και οικονομικά με την Δικαιοκρατούμενη κοινωνία.
Στα σχήματα αυτά η πλεοψηφία, το σύνολο σαν αριθμός, δεν παίζουν κανένα ρόλο.
Τα πάντα καθορίζει η αξία, το ποιόν,το άτομο.
Οι εκλεκτοί, οι άξιοι και οι έντιμοι οδηγούν τους υπόλοιπους.
Το μερίδιο συμμετοχής στην διαδικασία λήψεως αποφάσεων είναι ανάλογο προς την ηθική και φυσική αξία και το πνευματικό ή υλικό έργο ενός εκάστου μέλους του συνόλου.

Η διακιοκρατούμενη κοινωνία στηρίζεται στην αρχή "ο καθένας απολαμβάνει ανάλογα με το έργο που αποδίδει".
Οι τεμπέληδες, οι αντιπαραγωγικοί, οι κηφήνες ξεπέφτουν, οικονομικά και κοινωνικά, ενώ οι φιλόπονοι,παραγωγικοί,δημιουργικοί ανεβαίνουν.
Η ιεραρχία της κοινωνίας αντικατοπτρίζει δίκαι την κλίμακα της παραγωγικής αξίας των ατόμων που την αποτελούν.

Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η διάκριση των εννοιών και των πολιτικοκοινωνικών μορφών που απορρέουν από την έννοια της ισότητας και την ιδέα της Δικαιοσύνης.

Η πρώτη, επιβαλλόμενη βίαια,τεχνητά, με τον ηθικά ουδέτερο χαρακτήρα της ισοπέδωσε ποιοτικά την σημερινή ανθρωπότητα και της επέβαλε μια αναξιοκρατούμενη ΙΕΡΑΡΧΗΣΗ, η οποία αντιβαίνει προς την Φύση, προς την Ελευθερία, την έννοια της προόδου, τον σεβασμό του ατόμου και την λογική.
Τα άτομα μεταβλήθηκαν σε "μονάδες", σε "νούμερα",σε μέλη μιας αγέλης.

Η δυνατότητα ελευθερώσεως καταργήθηκε, με την μετατροπή των Εθνών σε ευκολοκυβέρνητους συρφετούς που δεν δημιουργούν προβλήματα στους εξουσιαστές τους.

Οι κοινωνίες και τα Κράτη έγιναν Κατεστημένα,στατικοί οργανισμοί.

Και αυτός είναι προφανώς ο ανομολόγητος σκοπός της συγκροτήσεως των Κρατών και κοινωνιών που στηρίζονται στην αρχή της ισότητας: οι εκλεκτοί,οι άξιοι ,οι ελεύθεροι εξουδετερώνονται από το πλήθος των ανίκανων και των δούλων και έτσι παύουν να αποτελούν κίνδυνο για την κατάσταση της ακινησίας, που είναι αναγκαία για την διαιώνιση της κυριαρχίας του Κατεστημένου.

Η κοινωνία της ισότητας είναι βαθύτατα ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΗ, στη σύλληψη και στην εφαρμογή της.

ΘΕΤΩΝΤΑΣ ΣΑΝ ΘΕΜΕΛΙΟ των Πολιτειών και κοινωνιών την ιδέα της Δικαιοσύνης έχουμε την θεωρητική αρχή της Πολιτείας της Αξιοκρατίας και της Ελευθερίας.

Αφήνεται ανεμπόδιστη η φυσική διαδικασία της αναδείξεως των εκλεκτών και δίνεται στην ολότητα δυναμικός και εξελεκτικός χαρακτήρας.

Δεν κατοχυρώνεται η εξουσία κανενός Κατεστημένου και δεν "παγώνει", δεν εξουδετερώνεται η Ιστορική ανέλιξη.

Η κοινωνία και Πολιτεία της Δικαιοσύνης και Αξιοκτρατίας είναι βαθύτατα ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ στη σύλληψη και την εφαρμογή της.