Πέμπτη 26 Μαΐου 2016

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΘΑΛΑΜΟΙ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ΤΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ ΚΑΙ Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΗΣ ΕΚΑΤΗΣ – ΑΡΤΕΜΙΔΟΣ – ΣΕΛΗΝΗΣ ΣΤΑ ΤΡΙΣΤΡΑΤΑ


Ανάγλυφο Τριπλής Εκάτης από την Αίγινα, NG Prague, Kinský Palace



Η ταφή του σώματος αυτή καθαυτή αποτελεί συμβολική πράξη καθώς συμβολίζει την σχέση ανθρώπου-θανάτου, αναδεικνύοντας την σχέση του θνητού με την θνητότητα μέσα από τις "διαβατήριες τελετουργίες" και την πορεία της ψυχής του νεκρού μετά τον θάνατο.

Οι νεκροί έχουν διττή υπόσταση, είναι πρόγονοι αλλά και κριτές από τον Άλλο Κόσμο.

Σκοπός αυτών των τελετουργιών είναι να επιτρέψουν στον νεκρό να περάσει το κατώφλι της νέας κατάστασης, του προγόνου και την αποτροπή της επιστροφής του, ορίζοντας τον τάφο ως σύνορο μεταξύ αυτού του Κόσμου των ζωντανών και του Κάτω Κόσμου.

Έτσι αποδίδεται τιμή και μνήμη στους προγόνους καθώς με αυτόν τον τρόπο εξασφάλιζαν την προστασία τους στην πόλη στην οικογένεια και στον πόλεμο. \

Ο όρος "τελετουργία" υπό την ευρεία έννοια δηλώνει εθιμοτυπία, συνήθεια ή έθιμα, υπό την στενή έννοια όμως, λατρεία ή θρησκευτική τελετή.

Το τελετουργικό ορίζεται σαν ένα "κωδικοποιημένο σύστημα πρακτικών, τελούμενο σε συγκεκριμένες συνθήκες τόπου και χρόνου, με ένα βιωμένο νόημα και μια συμβολική αξία για αυτούς που συμμετέχουν σ' αυτό.

Αλληλένδετα στοιχεία για το τελετουργικό είναι η λατρεία-πίστη, το ιερό και το σώμα καθώς συμβολικές εκφράσεις του είναι η μουσική, ζωγραφικές αναπαραστάσεις, προσφορές στους νεκρούς, αγώνες, θυσίες και άλλες συμβολικές εκδηλώσεις επικοινωνίας με τον άλλο κόσμο.

Για τις ομάδες όμως και για τα άτομα, η ζωή συνίσταται σε μία αδιάκοπη διάσπαση και αναδόμηση, αλλαγή κατάστασης και μορφής, θάνατο και αναγέννηση γι’ αυτό και ονομάστηκαν "διαβατήριες τελετές".

Ο άνθρωπος περνάει καινούργια κατώφλια, εποχής, χρονιάς, μήνα, ημέρας και νύκτας, γέννησης, εφηβείας, ωριμότητας, γήρανσης και θανάτου που είναι το κατώφλι της άλλης ζωής.

Το κατώφλι μπορεί να είναι τοπικό ή χρονικό, η είσοδος στον ναό, το πέρασμα του ποταμού, το σταυροδρόμι, η τρίοδος, το τρίστρατο, ο τάφος.

Για την διάβαση ενός κατωφλίου ακολουθούνται τελετουργικά που στόχο έχουν αφενός να εμποδίσουν τις ακάθαρτες όψεις του γίγνεσθαι (άλογη ψυχή) μέσω συμβολικών καθαρμών, αφετέρου να μειώσουν την αστάθεια που συνδέεται με την αλλαγή της κατάστασης.

Τρίτη 24 Μαΐου 2016

Η Σελήνη συνοδευόμενη από τους Διόσκουρους Φωσφόρο και Έσπερο.




Ρωμαϊκή στήλη, 2ος αι. π.Χ., Μουσείο Λούβρου


Η σχέση της Εκάτης με την Άρτεμι γίνεται φανερή από ένα μύθο της Εφέσου.

Επειδή η γυναίκα του Εφέσου υποδέχθηκε άσχημα τη θεά και της αρνήθηκε τη φιλοξενία, η Άρτεμις τη μεταμόρφωσε για λίγο σε σκύλο.

Όταν όμως πήρε πάλι την ανθρώπινη μορφή της, η γυναίκα του Εφέσου ένιωθε τόσο ντροπιασμένη ώστε απαγχονίστηκε.

Αλλά η θεά την επανέφερε στη ζωή και τότε αυτή πήρε το όνομα της Εκάτης. Άγαλμα της Εκάτης είχε στηθεί κοντά στο ναό της Εφεσίας Αρτέμιδος.

 Στην ιδέα της Εκάτης, εκτός από την ιδιότητα της Κόρης,
ανήκει ακόμη ένα είδος μητρικότητας, η συγγένειά της με την Σελήνη όπως και η Άρτεμις
καθώς και η ίδια η Μητέρα Γη, η Πότνια Θηρών ήταν και αυτή κουροτρόφος,
προστάτιδα και τροφός όλων όσων γεννήθηκαν μετά από αυτήν.

Δευτέρα 23 Μαΐου 2016

Θεά Εκάτη: Η πανίσχυρη Κυρία των βασιλείων της γης, ουρανού και θάλασσας.



Κατά την Ελληνική Μυθολογία η Εκάτη εμφανίζεται σαν χθόνια θεότητα. Ο Ησίοδος, αναγνωρίζει στο πρόσωπό της την πανίσχυρη Κυρία των τριών βασιλείων: γης, ουρανού και θάλασσας.

Από τον Ησίοδο μαθαίνουμε πως η Θεά Εκάτη ήταν το μοναδικό παιδί των Τιτάνων Πέρση και Αστερίας. γενεαλογία που ακολουθούν και οι επόμενοι μυθολόγοι με κάποιες μικρές εξαιρέσεις. 

Κατά τον Φερεκύδη πατέρας της είναι ο Αρισταίος ή Αστραίος και σύμφωνα με τον Βακχυλίδη μητέρα της η Νυξ. 

Με αυτή την καταγωγή η θεά συγγενεύει με τον Απόλλωνα και την Άρτεμη –με την οποία καθ’ όλη την αρχαιότητα εν πολύς ταυτίζεται, καθώς η Φοίβη εείναι μητέρα της Αστερίας και της Λητούς. Από τους γονείς της κληρονόμησε δυνάμεις πάνω στη γη, τη θάλασσα και τον ουρανό...

Από γλωσσολογικής άποψης το όνομά της σχετίζεται πιθανώς με το επίθετο Έκατος όπου εξηγείται ως σύντμηση του Εκατηβόλος (αυτός που βάλλει, που ρίχνει από μακριά) που αποδιδόταν στον Απόλλωνα. 

Ο Ευριπίδης στο έργο του Ελένη την ονομάζει φωσφόρος, «φορέας του φωτός»

Κυριακή 8 Μαΐου 2016

Αναγκαιότητα και τυχαίο.



Με τον τρόπο που είναι διατυπωμένη η φράση στην διπλανή εικόνα εγείρονται δικαιολογημένα αντιδράσεις όταν δεν γίνεται κατανοητή η σχέση τυχαίου, αναγκαιότητας και τυχαίου αιτιoκρατημένου γεγονότος. Ανάμεσα σε αυτά υπάρχει μια διαλεκτική σχέση που είναι πολύ βασική προκειμένου να κατανοηθούν επιστημονικά όλα εκείνα τα γεγονότα που μας φέρνουν πολλές φορές αντιμέτωπους σε μεταφυσικά ζητήματα ακόμα και εκεί που θα έπρεπε να λέμε τα ίδια ακριβώς.
Στην μυθολογία και στα ιρασιοναλιστικά φιλοσοφικά συστήματα η τύχη είναι η τυφλή και απρόσωπη δικαιοσύνη (μοίρα). Η πίστη στην τύχη συνδέεται με την αστρολογία ενώ οι θρησκείες κάθε τι που δεν μπορούν να εξηγήσουν το αποδίδουν όχι σε ένα τυχαίο γεγονός, αλλά σε ένα θείο σκοπό, στην θεία παρέμβαση. Όμως κανένα γεγονός δεν μπορεί να λεχθεί τυχαίο, αφού για κάθε τι υπάρχει μια αιτία. Όταν όμως οι αιτίες είναι πολλές αδυνατούμε να ακολουθήσουμε τη σειρά των γεγονότων που με τη σειρά τους γίνονται αιτίες για άλλα γεγονότα και ούτω καθεξής! Τότε το αποτέλεσμα λέμε είναι τυχαίο (π.χ. τα μπαλάκια του λόττο). Αν μπορούσαμε να ακολουθήσουμε τις συγκρούσεις, τις συνιστάμενες αυτών που θα προκαλέσουν νέα αποτελέσματα και αυτά σαν αιτίες νέων συγκρούσεων θα μπορούσαμε να φτάσουμε στο τελικό αποτέλεσμα. Όμως αυτό είναι ακατόρθωτο. Γι αυτό λέμε ότι το αποτέλεσμα είναι τυχαίο.


Αναγκαιότητα είναι αυτό που πρόκειται να προκύψει κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Τυχαίο είναι αυτό που έχει σαν βάση του όχι την ουσία, αλλά την επίδραση άλλων φαινομένων πάνω του. Εκείνων που μπορούν να επιδράσουν ή κάποιων άλλων που δεν περιμέναμε και όμως επιδρούν. Γι αυτό πρέπει να ξεχωρίζουμε πάντα τις ουσιώδεις (αναγκαίες) ιδιότητες από τις επουσιώδεις που τυχαία βρίσκονται μπροστά τους. Να πώς ο διαλεκτικός υλισμός έδωσε την επιστημονική αντίληψη της ουσίας και των αμοιβαίων σχέσεων της αναγκαιότητας και του τυχαίου. Το «Σύντομο Κοινωνικοπολιτικό Λεξικό» υπό την επίβλεψη του Δ. Κασιούρα λέει ότι «το τυχαίο έχει θεμέλιό του την αναγκαιότητα, είναι μορφή εκδήλωσής της. Πάντα πίσω από το τυχαίο κρύβεται η αναγκαιότητα που καθορίζει την πορεία εξέλιξης στην φύση και στην κοινωνία».  Αυτή η αλληλουχία, σύμφωνα με το λεξικό, συντελεί στην «αποκάλυψη της αιτιακής νομοτελειακής αλυσίδας των φαινομένων, βοηθάει την επιστήμη μέσα από τις συμπτωματικές σχέσεις των φαινομένων να ανακαλύπτει την αναγκαία βάση τους».
Όπως έλεγε και ο Μάρξ «η επιστήμη σταματά εκεί που χάνει την ισχύ της  η αναγκαία σχέση».


Για να γίνουν όλα αυτά κατανοητά πρέπει να αντιληφθούμε επίσης ότι άλλο πράγμα είναι η αναγκαιότητα και άλλο η αιτιότητα. Ο Μπιτσάκης λέει «Ένα γεγονός που πραγματοποιείται σύμφωνα με την εσωτερική του νομοτέλεια είναι ένα γεγονός αναγκαίο. Αλλά το αναγκαίο πραγματώνεται συχνά μέσα από τυχαία γεγονότα. Το τυχαίο αντίστροφα δεν είναι άρνηση της αιτιότητας. Είναι η διαλεκτική άρνηση της αναγκαιότητας. Ωστόσο, και το τυχαίο πραγματώνεται σαν το συνολικό αποτέλεσμα δυναμικών, άρα αναγκαίων διαδικασιών. Το τυχαίο υπακούει σε νόμους. Οι νόμοι του έχουν την αυστηρότητα των μαθηματικών νόμων. Οι δυναμικοί και οι στατιστικοί νόμοι είναι αντίστοιχα η έκφραση του αναγκαίου και του τυχαίου. (βλέπε «Το Είναι και το Γίγνεσθαι» σελ. 380)
Τώρα και το κερασάκι στην τούρτα για να εμπεδωθεί μία και καλά η άποψη της διαλεκτικής σχέσης αναγκαιότητα και τύχης: Όσοι αδυνατούν να αντιληφθούν την σχέση αυτή δεν μπορούν να κατανοήσουν την βασική θέση της εξέλιξης των ειδών του Δαρβίνου, όταν τόνιζε ότι η ζωή προήλθε από τυχαίες μεταλλάξεις που σαν αναγκαιότητα δημιούργησαν τις προϋποθέσεις όχι μόνο της εμφάνισης της ζωής αλλά και της εξέλιξής της. Ο Ντώκινς συχνά καταπιάνεται με το ζήτημα αυτό που σαν βιολόγος κατανοεί την αναγκαιότητα της τύχης, όμως αδυνατεί να την εξηγήσει φιλοσοφικά. Πιστεύω να έχετε ακούσει την θεωρία του μπόϊνγκ που κάποιοι αντιδραστικοί «δημιουργιστές» προβάλουν στις απόψεις αυτές για να αντικρούσουν την τύχη στην εμφάνιση της ζωής.


Τέλος, να το κάνω ακόμα πιο λιανά ακόμα και για εκείνους που βαλτωμένοι στον εγωισμό τους αδυνατούν να συλλάβουν την αμοιβαία σχέση μεταξύ αναγκαιότητας και τύχης. Όταν φυσά ο αέρας και παίρνει το σπόρο μακριά, δυο τινά μπορούν να συμβούν. Ή ο σπόρος να πέσει σε πέτρες και να χαθεί αν δεν τον φάει κανένα πτηνό ή θα πέσει σε γόνιμο έδαφος και θα φυτρώσει. Το πού θα πέσει είναι θέμα της τύχης (πολλοί οι παράμετροι εδώ: βάρος σπόρου, δύναμη και κατεύθυνση αέρα και άλλοι) και φυσικά η νομοτελειακή αναγκαιότητα όπου ο σπόρος στο γόνιμο έδαφος αναγκαστικά φυτρώνει. Ποια σχέση λοιπόν κρύβεται πίσω από την διαιώνιση του δέντρου; Πιο πάνω είπαμε ότι στο τυχαίο κρύβεται η αναγκαιότητα που καθορίζει την πορεία εξέλιξης της φύσης, όχι μόνο για την εμφάνιση της ζωής, αλλά και στην κοινωνία, όπου πίσω από τις άπειρες δραστηριότητες των ανθρώπων καθορίζεται η αναγκαία πορεία της εξέλιξης σε όλα τα επίπεδά της! Τώρα πιστεύω να αντιληφθήκατε γιατί η αναγκαιότητα δρα μέσα από ένα απέραντο πλήθος τυχαίων γεγονότων ενώ η ίδια η τύχη εκδηλώνεται τελικά σαν αποτέλεσμα. Γιατί, άλλο είναι το ουσιώδες και άλλο το επουσιώδες. Όμως στο αποτέλεσμα οφείλουμε να το ξεκαθαρίσουμε, εξάγοντας τους νόμους απαλλαγμένους από κάθε παράγοντα που τον διαφοροποιεί.
Αν κάναμε αυτό με συνέπεια δεν έπρεπε ποτέ να μιλήσουμε για θαύμα, αλλά για τύχη που μόνο ουσιώδης δεν είναι στην πρόκληση καθαρά φυσικών και αιτιοκρατημένων φαινομένων!

Πέμπτη 5 Μαΐου 2016

Η εσχατολογία των τριών Αποκαλυπτικών Θρησκειών



Πρόλογος

Για όσους δεν ξέρουν ο όρος εσχατολογία αναφέρεται στο τέλος του χρόνου. Σύμφωνα με την άποψη αυτή, που είναι θεολογική κι όχι επιστημονική, ο άνθρωπος και το σύμπαν οδεύουν προς το έσχατο τέλος τους, κατά το οποίο θα επιτευχθεί η τελείωση και η ανακαίνιση των ψυχών!
Είναι αυτό που οι πιστοί δέχονται σαν «συντέλεια του κόσμου» και οι θεολόγοι σαν «θεία κρίση». Τη μέρα εκείνη, πιστεύουν, ότι εκτός από την καταστροφή του κόσμου θα αποδοθεί και δικαιοσύνη!
Ελάχιστες διαφορές βρίσκονται ανάμεσα στις τρεις αποκαλυπτικές θρησκείες, ενώ πολύ περισσότερα είναι τα στοιχεία εκείνα που είναι κοινά και θρέφονται από τις ίδιες ιδεαλιστικές ρίζες που γέννησαν την εσχατολογία τους.
Ακριβώς αυτός ο λόγος μας αναγκάζει, πριν περάσουμε στην εσχατολογία των αποκαλυπτικών θρησκειών να ρίξουμε μία ματιά στις ρίζες του, που λέγεται Ζωροαστρισμός και εμφανίστηκε τον 6ο αιώνα περίπου πριν την νέα χρονολόγηση. Έχω την εντύπωση πως η Ζωροαστρική εσχατολογία είναι σημαντικότερη όλων και γι αυτό δώσαμε ιδιαίτερη έμφαση σε αυτήν.






Ζωροαστρισμός

Ο Ζωροαστρισμός ήταν η θρησκεία του Ιράν και ο ιδρυτής της ο Ζωροάστρης ή Ζαρατούστρα λέγεται πως γεννήθηκε τον 7ο με 6ο αιώνα. Η γλώσσα του Ιράν τότε ήταν παρόμοια με εκείνη της Βόρειας Ινδίας και γι αυτό στη θρησκεία αυτή πέρασαν πολλά Ινδουιστικά στοιχεία που συναντούμε στην «Αβέστα» και στις «Βέδες». Όμως η θρησκεία φαίνεται να εξαπλώνεται από τον 4ο αιώνα και μετά. Ο Ζωροάστρης ενσάρκωνε την δυϊστική άποψη του κόσμου και του ανθρώπινου πεπρωμένου. Ο Δυϊσμός δέχεται δυο ισότιμες αρχές που είναι ισότιμες μεταξύ τους, Το Πνεύμα και την Ύλη, σε αντίθεση με τον Μονισμό που δέχεται μόνο το ένα από τα δυο (Ιδεαλισμός, Υλισμός). Μια μορφή δυϊστικής αντίληψης είναι η παραδοχή του Καλού και του Κακού. Αυτές οι δυο δυνάμεις μεταξύ τους έχουν ανειρήνευτο αγώνα. Ο Ζωροάστρης δίδασκε ότι υπάρχει ένας θεός υπέρτατος ο Ahura Mazda που αξίζει να τον προσκυνά ο άνθρωπος επειδή μετά θάνατον θα αποδώσει δικαιοσύνη, ανάλογα με το πώς έζησαν τη ζωή τους στη γη.

Στον ουρανό ζουν σαν ασώματα πνεύματα και κατά τη μέρα της κρίσης τα νεκρά σώματα θα αναστηθούν και θα ενωθούν με τις ουράνιες ψυχές τους. Τότε οι κακοί θα καταστραφούν δια παντός αφήνοντας τους καλούς να ζήσουν ευτυχισμένοι στον επίγειο παράδεισο. Ο Ahura Mazda είναι ο Δημιουργός του ουρανού και της γης, πηγή του φωτός και ύψιστος νομοθέτης που βρίσκεται στο κέντρο του κόσμου. Πλάι του όμως εμφανίζεται άλλη μια θεότητα που αντιμάχεται το καλό. Αυτή πήρε το όνομα Ahriman. Την εποχή του Ηρόδοτου ο Ζωροαστρισμός ακόμα δεν ήταν γνωστός, παρά μόνο μέσω κάποιων ιερέων που αναφέρονται σαν Μάγοι. Όμως την εποχή του Αριστοτέλη («Περί φιλοσοφίας») ο Ahura Mazda φαίνεται να παίρνει το όνομα Ωρομάσδης και να γίνεται ισότιμος με τον Ahriman.
Αργότερα επηρεάζει τη θρησκεία του Μίθρα, του Ιουδαϊσμού και συνακόλουθα του Χριστιανισμού και Ισλαμισμού. Ο αγώνας του Ahura Mazda ενάντια στον κακό Ahriman, χρησιμοποιούσε πια τις στρατιές του αρχιστράτηγου Μίθρα, όπως ακριβώς και ο πολεμικός θεός Γιαχβέ αργότερα θα χρησιμοποιήσει τις στρατιές του περιούσιου λαού ενάντια στην ειδωλολατρία.
Ο Ζωροάστρης είναι κάτι μεταξύ ιστορικού και μυθικού προσώπου, (μήπως το έργο αυτό το έχουμε ξαναδεί;) Ο Σαόσυαντ (Λυτρωτής) είναι ο σημαντικότερος από τους τρεις γιους του Ζωροάστρη που θεωρείται Σωτήρας του κόσμου!
Μετά το θάνατο οι ψυχές κρίνονται για τρεις ημέρες και ζυγίζονται οι καλές πράξεις με τις κακές στο γεφύρι της κρίσης. Εκεί οι κακές πράξεις που βαραίνουν περισσότερο πέφτουν στην κόλαση και ανάλογα τιμωρούνται. Οι καλές περνούν τη γέφυρα που οδηγεί στον ουρανό, όπου αναπαύονται για πάντα.



Ιουδαϊσμός

Η ζωροαστρική επιρροή είναι πασιφανής. Αυτό είναι διάφανο για το σημερινό ερευνητή.
Ο αγώνας του Ahura Mazda ενάντια στον Ahriman ήταν αγώνας των εκλεκτών του θεού ενάντια στους κακούς και ξένους θεούς, ενάντια στην ειδωλολατρία. Ήταν αγώνας με λίγα λόγια του Καλού ενάντια στο Κακό.
Όπως ο Σαόσυαντ, ο εξολοθρευτής του κακού και Σωτήρας του κόσμου, έτσι και η προσμονή του Μεσσία, θα γεννήσει όχι μόνο ελπίδες αλλά εθνικιστικό και θρησκευτικό ζήλο, αναδεικνύοντας τον Ισραήλ κυρίαρχο, όχι μόνο στην περιοχή αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Έτσι πίστευαν και έτσι θέλουν να πιστεύουν.

Τα μυθολογικά στοιχεία στο, αγνώστου συγγραφέα, βιβλίο της Εσθήρ, παραπέμπουν στον αδυσώπητο αγώνα Καλού και Κακού, ανάμεσα στον καλό Ιουδαίο Μαρδούχ (Μαρδοχαίο κατά τη μετάφραση) που αποφεύγει να προσκυνήσει τον κακό βασιλιά Αμάν. Ο Μαρδούχ σώζει τον Ιουδαϊκό λαό, που θέλει να τον αφανίσει ο κακός Αμάν, σφάζοντας πεντακόσιους από αυτούς, τον ίδιο και τους δέκα γιους του. Ο αναγνώστης του μικρού αυτού βιβλικού κειμένου, δε θα δυσκολευτεί να συνδέσει το όνομα Μαρδούχ με το Μαρδούκ και το Αμάν με τον Αριμάν, για να βγάλει τα σωστά συμπεράσματα.
Ένα άλλο βιβλικό κείμενο, που διαφοροποιείται από τα άλλα, είναι ο Εκκλησιαστής. Είναι ένα βιβλίο ακράτητης απαισιοδοξίας που από την αρχή μέχρι το τέλος τονίζεται η ματαιότητα των ανθρώπινων πραγμάτων. Σύμφωνα μ’ αυτό, στη ζωή μας δεν υπάρχει κανένας ουσιαστικός σκοπός, ενώ η αδυναμία του ανθρώπου να ορίσει τη μοίρα του είναι εμφανής. Μόνο μια ευκαιρία του δίνεται να την ορίσει: όταν πιστά υπακούει τις θεϊκές εντολές. Γι’ αυτό είναι μάταιος ο κόπος του να βρει την παραμικρή αλήθεια, μακριά από τη θέληση του θεού!

Στον Ιουδαϊσμό το τέλος του κόσμου λέγεται acharit hayamim (τέλος των ημερών). Το Ταλμούδ (Avodah Zarah) γράφει ότι αυτός ο κόσμος όπως τον ξέρουμε θα υπάρξει μόνο για 6000 χρόνια. Επομένως το 2009 για τους εβραίους είναι το 5769. Σύμφωνα με αυτόν τον υπολογισμό, λοιπόν, το τέλος των ημερών θα πραγματοποιηθεί το 2240!
Πριν φτάσουμε εκεί όμως θα γίνει μια μεγάλη μάχη στον Αρμαγεδώνα (μη ρωτάτε πού βρίσκεται αυτός) στην οποία θα πεθάνουν πολλοί. Ο Γιαχβέ όμως θα επέμβει και θα σώσει τους Εβραίους. Ο Μεσσίας θα είναι ο εισηγητής της βασιλείας του θεού που την περίοδο του τέλους των ημερών θα κρίνει τους άξιους που θα ζήσουν, όταν ο Γιαχβέ εγκαθιδρύσει τη βασιλεία του επί της γης, καταστρέφοντας τους κακούς στη Γέενα (Seol). Τότε οι δίκαιοι του βασιλείου θα έχουν γραμμένο το θείο γράμμα στις καρδιές τους και δεν θα μπορούν να αμαρτήσουν ξανά. Τότε ο Ισραήλ θα κερδίζει τη μάχη και κυρίαρχος θα στεφθεί νικητής επί των εθνών όλης της γης! Ο μύθος της αιώνιας επιστροφής, θρέφει στη μνήμη την Ελπίδα. Το μέλλον που ο θεός υποσχέθηκε στους εκλεκτούς του είναι ο ακρογωνιαίος λίθος και στην Ιουδαϊκή εσχατολογία. Η τελική μέρα θα είναι μια μεγάλη νίκη και μέρα λύτρωσης για τον εβραϊκό λαό.






Χριστιανισμός
Η εννοιολογική εξέλιξη του Μεσσιανισμού ακολούθησε την ιστορική και θρησκευτική πορεία του εβραϊκού λαού. Η μεσσιανική προσδοκία αρχικά αντικαθρέφτιζε την αδυναμία αντιμετώπισης των μεγάλων στρατιωτικών δυνάμεων που απειλούσαν το κρατίδιο του Ισραήλ. Για τόνωση, εσωτερικής κατανάλωσης, το ιερατείο, χρησιμοποιεί την έλευση του Μεσσία, πως τάχα, θα τιμωρήσει στο εγγύς μέλλον τους εχθρούς του. Η «Αποκάλυψη» που είναι το αρχαιότερο Ιουδαιοχριστιανικό σύγγραμμα αναφέρεται στους 144.000 σφραγισμένους από κάθε φυλή του Ισραήλ. Ακόμα και το δεύτερο αιώνα μετά τη χρονολόγηση μας, όταν γραφόταν τα Ευαγγέλια, ο Ιησούς φέρεται σαν λυτρωτής μονάχα του Ισραήλ (Λουκ. 24.21). Όμως αργότερα, ο προσηλυτισμός των Εβραίων της διασποράς για απόδοση δικαιοσύνης από τον πανόπτη Γιαχβέ αναφέρεται σε όλους τους λαούς του κόσμου κι αυτό δημιούργησε θρησκευτικό ρεύμα και ψυχολογία επαναστατική στις κοινότητες όπου διέμεναν. Η Ιουδαϊκή πίστη σφυρηλατημένη από τη μεσσιανική ιδέα σαν προσδοκία για την εφαρμογή της δικαιοσύνης και της λύτρωσης κατέστη ρεαλιστικότερη μόνον έξω από το Ισραήλ και στο βαθμό που στη θέση του Ισραηλιτικού λαού τοποθετήθηκε ο άνθρωπος, σαν ποίμνιο χαμένο, που αναζητά προστασία από το Θείο Ποιμένα, σύμβολο ενός παγκόσμιου θεού. Ο προσηλυτισμός των Ιουδαίων της διασποράς έβγαλε την εβραϊκή σκέψη από το αδιέξοδο της υπερεθνικιστικής συνείδησης, καθιστώντας την έλευση του Σωτήρα προσιτή σε όλους τους πολίτες των ελληνορωμαϊκών επαρχιών. Η «Επιστολή προς Γαλάτες» (2,11-14) είναι πολύ κατατοπιστική που ο Πέτρος φαίνεται να εναντιώνεται για το προσηλυτιστικό έργο του Παύλου που τον καθιστά «εθνικό Απόστολο».
Εδώ το λυτρωτικό μήνυμα του Σαόσυαντ σαν Λυτρωτή και Σωτήρα του κόσμου, μπορεί να έχει ξεχαστεί, όμως εύκολα μπολιάζεται μέσω του Ιουδαϊσμού και της απύθμενης δεξαμενής του συγκρητισμού των άλλων θρησκευτικών δοξασιών της αυτοκρατορίας.

Το θείο πάθος πολλών θεών της Ανατολής διαδέχεται ο θάνατος. Η Ανάσταση ερμηνεύεται σαν Σωτηρία και Λύτρωση. Ο θεός έζησε, έπαθε, πέθανε και αναστήθηκε για να λυτρώσει τον άνθρωπο. Η νίκη του πάνω στο θάνατο, συμβολίζει τη Σωτηρία και οι πονεμένες καρδιές των πιστών της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας έβρισκαν Παρηγοριά για τη ζωή και Ελπίδα μετά το θάνατο.
Οι θρησκείες παγκοσμιοποιούνται και οι Ιουδαιοχριστιανοί μέσα από τις Συναγωγές καραδοκούν, περιμένοντας να οικειοποιηθούν ό,τι τους βολεύει. Ακόμα και στον χριστιανισμό ο Ιουστίνος θεωρεί το «αίμα της σταφυλής» σαν «Δύναμη του Θεού» συνδέοντάς το με το αίμα του Χριστού, αποδεικνύοντας ότι… δε γεννήθηκε από άνθρωπο αλλά από το θεό αφού, αντί ανθρώπινου σπέρματος χρησιμοποιήθηκε θεία δύναμη! Ακόμα και στη φράση «…δεν θέλει εκλείψει σκήπτρο εκ του Ιούδα, ούτε νομοθέτης εκ του μηρού αυτού…» ο Διόνυσος υπονοείται, γιατί αυτός ήταν που γεννήθηκε από το μηρό του Δία!

Με τη λέξη Maschiach (εβρ.) ή Meschiha (αραμ.) εννοούμε αυτόν που πήρε το χρίσμα. Ο Χριστός δηλαδή. Η λέξη Χριστός δεν είναι όνομα, αλλά ιδιότητα. Μετά την ανάληψή του θα επανέλθει (Δευτέρα Παρουσία) για να κρίνει τους ανθρώπους από τις πράξεις της εφήμερης ζωής. Πιστεύοντας στη Δευτέρα Παρουσία, προσπαθούσαν να προσεγγίσουν το μυστήριο των εσχάτων, τον τρόπο δηλαδή με τον οποίο θα ολοκληρωθεί το θείο σχέδιο της σωτηρίας του ανθρώπου και της αποκαταστάσεως της Δημιουργίας στο "αρχαίο της κάλλος".
Οι χριστιανοί πίστευαν ότι το τέλος του κόσμου ήταν κάτι σαν πόνος της γέννας υπονοώντας ότι ο κόσμος εγκυμονούσε την καταστροφή του αλλά κανένας πέρα από το Θεό δεν ήξερε πότε ακριβώς θα συμβεί.

Οι πρώτοι χριστιανοί είχαν πιστέψει ότι ήταν πολύ κοντά χρονικά το τέλος του κόσμου, πιστεύοντας ότι θα ερχόταν κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Έκτοτε, κάθε λίγο και λιγάκι περιμένουν το τέλος κατά το οποίο οι πεθαμένοι θα αναστηθούν και θα πάρουν τη ψυχή που τους ανήκε για να κριθούν. Οι καλοί θα πάνε στον Παράδεισο, σε κείνο τον κήπο των πρωτόπλαστων για να ζήσουν μια αιώνια ζωή ευτυχισμένοι και απαλλαγμένοι από κάθε βάσανο και αδικία. Οι κακοί θα ριχτούν στη γέεννα του Πυρός, στο Πυρ το εξώτερον, κοινώς στην Κόλαση! Αυτός είναι ένας φριχτός τόπος γιατί τα βασανιστήρια εδώ, από τον Σατανά και το επιτελείο του, δεν έχουν τελειωμό. Ιδιαίτερα ζοφερή είναι η φαντασία των χριστιανών εκείνων που φαντάστηκαν το χώρο αυτό και τα ποικίλα βασανιστήρια που θέλουν να υποστούν οι κολασμένοι από τους φριχτούς δαίμονες στους αιώνες των αιώνων! Ακράδαντα πιστεύω, πως χωρίς τη συμβολή ενός διεστραμμένου νου, ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να διανοηθεί, ζοφερότερο τόπο βασανισμού. Ακόμα και οι εικόνες στις εκκλησιές, τρομάζουν στη θέα των πιστών σκοπεύοντας στην δημιουργική τους φαντασία για το τι περιμένει τον αμαρτωλό σε κείνο τον τόπο βασανισμού, όπου ο πόνος δεν τελειώνει ποτέ!

Όμως, η αλήθεια είναι πως η διδασκαλία αυτή δεν γίνεται επίσημα αποδεκτή από την Εκκλησία γιατί δεν στηρίζεται στην Αγία Γραφή και δεν κηρύσσεται ομόφωνα από όλους τους Πατέρες και για αυτό δεν υπάρχει ενιαία γραμμή (Συμφωνία Πατέρων).


Ισλαμισμός
Ο Μωάμεθ είναι το μοναδικό ιστορικό πρόσωπο που θεωρείται όχι μόνο ιδρυτής της ισλαμικής θρησκείας, αλλά κυρίως αυτός που επέβαλε κοινό κώδικα συμπεριφοράς ανάμεσα στις εχθρικές φυλετικές ομάδες των Αράβων, ενοποιώντας τους κάτω από μια κοινή ιδέα. Όχι πως αυτός επινόησε τους μύθους που σήμερα πιστεύουν οι ισλαμιστές, αλλά αυτός που κατάφερε με ένα θρησκευτικό κώδικα να τους πολιτικοποιήσει για το συμφέρον της φυλής. Στους πολιτικούς αυτούς χειρισμούς, οι Άραβες είχαν πολλά να διδαχτούν από τον Ιουδαϊσμό που φαίνεται να εξελίσσονται μέσα στον πολιτικό στίβο, σε ένα θεοκρατούμενο πολίτευμα, επιβάλλοντας τον Ιερό Πόλεμο (Τζιχάντ) σαν απαίτηση του θεού. Η υποταγή (ισλάμ) στη θέληση του θεού σε λίγο θα γίνει «παραδοθείτε στον Αλλάχ, αλλιώς είστε χαμένοι»! Οι Μουσουλμάνοι, όπως και οι Εβραίοι, έγιναν απόλυτα εξαρτημένοι από το θεό και καθοδηγημένοι σε ένα κοινό συνασπισμό (Ούμα) σαν εκλεκτός του θεού. Η αγάπη για την πατρίδα γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι της πίστης. Ακόμα και η Δικαιοσύνη, σε όλες τις ισλαμικές χώρες σήμερα, καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό και από το κοράνι (Sharia).

Στη θρησκευτική φιλοσοφία όμως πολλά είχαν να διδαχτούν από τους χριστιανούς και γι αυτό οι τελευταίοι, αρχικά τους θεώρησαν σαν ακόμα μια χριστιανική αίρεση (Εβωνίτες, Ελχασίτες), όταν ο γαμπρός του Μωάμεθ, ο Οθμάν, τριάντα χρόνια μετά το θάνατό του άρχισε να μαζεύει τα συμπιλήματα των θείων γραφών, όπως και οι χριστιανοί πριν, από τους γνωστικούς. Βέβαια το Κοράνι θα συνταχθεί πολύ αργότερα, όταν ακόμα και ο τελευταίος απόηχος του θείου του Αμπου Λαχάμπ (αδερφός του πατέρα του) αποσοβηθεί. Ο τελευταίος, γνωρίζοντας την οικογενειακή κατάσταση του ανιψιού του φώναζε «Μην πιστεύετε αυτόν τον ψεύτη, είναι απατεώνας!»
Η εσχατολογία του Ισλαμισμού είναι μια από τις τρεις κύριες δοξασίες του Ισλάμ (οι άλλες δυο είναι η μοναδικότητα του Αλλάχ και η Προφητεία).
Μετά την ανάληψη, πάνω στο άσπρο άλογο, ο Μωάμεθ θα καθίσει δεξιά του θεού και κατά την ημέρα της κρίσης, αυτός θα υποδείξει στον θεό, ποιος θα πάει στον παράδεισο και ποιος θα καταδικαστεί στο πυρ της κόλασης.

Όπως και στον Χριστιανισμό, η κόλαση στον Ισλαμισμό είναι ιδιαίτερα ζοφερή και βρίσκεται πάνω από ένα γεφύρι. Όσες ψυχές πέσουν μέσα θα βασανιστούν, αν και εδώ δεν υπάρχει ανελέητος βασανισμός στους αιώνες των αιώνων όπως στον Χριστιανισμό. Ο Μωάμεθ, επειδή είναι φιλεύσπλαχνος και συμπονετικός, κάποτε θα δείξει έλεος και θα τους συγχωρήσει τις αμαρτίες, σταματώντας τα βασανιστήρια της κόλασης, όμως κανείς δεν ξέρει πότε μπορεί να συμβεί αυτό!
Αν οι χριστιανοί έδωσαν έμφαση στην κόλαση, για να τρομάξουν, αντίθετα, στην Ισλαμική θρησκεία έδωσαν έμφαση στον Παράδεισο για να προσελκύσουν. Η χλιδή και η ακόλαστη ζωή στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ώθησε τους χριστιανούς στην εκδίκηση της κόλασης, ενώ η σκληρή νομαδική ζωή της ερήμου, έσπρωξε τους Ισλαμιστές να υπογραμμίσουν την υπόσχεση του θεού ότι θα ανταμείψει τους Muslims στους κήπους του Αλλάχ, ζώντας μια πραγματικά ευτυχισμένη ζωή, που ούτε για το πλουσιότερο σαράι μπορούσαν να φανταστούν!

Όλοι οι ευσεβείς θα είναι ξαπλωμένοι σε ανάκλιντρα και με πρόσωπα που θα λάμπουν από ευτυχία, θα πίνουν κρασί σφραγισμένο με μόσχο, ανάμεσα σε παρθένες με πλούσια στήθη που δεν χαλαρώνουν. Οι τελευταίες, τα Ουρί δηλαδή, θα είναι πάντα νέες, όμορφες και παρθένες. Σε κάθε ευσεβή μουσουλμάνο θα αναλογούν 72 ουρί, ενώ οι ίδιοι θα έχουν την εμφάνιση τριαντάχρονου και την… ενεργητική δύναμη 100 ανδρών! Για τις μετακινήσεις τους θα χρησιμοποιούν φτερωτά άλογα, από ρουμπίνια ενώ τίποτα κακό δεν θα τους απασχολεί.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Όπως γράφει και ο Sam Harris στο «τέλος της πίστης» «…η πίστη δεν είναι κάτι πολύ περισσότερο από τη σκιά που ρίχνει η ελπίδα μας για μία καλύτερη ζωή πέρα από τον τάφο». Αυτό βέβαια απαιτεί μια ιδεαλιστική οπτική. Όμως ο πιστός, μόνο έτσι μπορεί να εξηγήσει τον κόσμο. Το ιερατείο, της κάθε θρησκείας, με τον τρόπο αυτό ελέγχει το ποίμνιο εξυπηρετώντας τα φιλόδοξα σχέδιά του. Συνηθισμένες έριδες ανάμεσά τους είναι όχι οι ιδέες όπως θα περίμενε κανείς αλλά οι ιδιοτελείς σκοποί. Η Ιερουσαλήμ σαν άγια πόλη και των τριών, όχι και λίγες φορές έγινε το μήλο της έριδος και από τους τρεις διεκδικητές.

Οι ιδεολογικές τους διαφορές συχνά είναι εγωιστικές και ρατσιστικές που θα έπρεπε να ντρέπονται ακόμα και να τις κατονομάσουν. Έτσι, οι Εβραίοι διεκδικούν την Παλαιστίνη προκειμένου να αναστήσουν το βασίλειο του Δαβίδ. Οι χριστιανοί ερίζουν με τους αιρετικούς για την οικονομική εκμετάλλευση των άγιων τόπων για τουριστικούς και εγωιστικούς λόγους. Παράλληλα θέλουν να εγκαταστήσουν τους Εβραίους στο τόπο τους, γιατί έτσι πιστεύουν θα επαληθευτεί η Αγία Γραφή. Αυτό όμως δημιουργεί πολλά προβλήματα στους Άραβες που πιστοί στις εντολές του Μωάμεθ θέλουν να αφανίσουν πρώτα τους Εβραίους και μετά τους υπόλοιπους αλλόθρησκους, πριν έρθει η μέρα της Κρίσης. Η τζιχάντ είναι εντολή για ιερό πόλεμο που κάθε Άραβας πρέπει να εκτελεί στη ζωή του.


Αντιλαμβάνεται κανείς ότι η Μέση Ανατολή είναι μια πυριτιδαποθήκη που είναι έτοιμη να εκραγεί παρασέρνοντας και τον υπόλοιπο κόσμο. Η Παλαιστίνη, ανέκαθεν ήταν στρατηγικός τόπος που οι μεγάλοι καπιταλιστές ήθελαν να ελέγχουν, προκειμένου να ελέγχουν και τις τιμές των πετρελαίων που πέριξ βρίσκονται. Πίσω από τις θρησκευτικές ιδέες βρίσκονται οικονομικά συμφέροντα. Βάζοντας τη θρησκεία δήθεν σε πρώτο πλάνο των ιδανικών του, οι καθοδηγητές του συστήματος κουνούν τους πιστούς σαν μαριονέτες και οι τελευταίοι, με την μεταθανάτια ελπίδα, προσδοκούν να φανούν εναρετώτεροι απέναντι στο θεό τους, αφήνοντας τους καταπιεστές τους να τους διαφεντεύουν όπως θέλουν!

Αν δεν ξυπνήσουν έγκαιρα, οι πιστοί, που σαν ναρκωμένοι χάσκουν πίσω από την μεταθανάτια ελπίδα, το μέλλον του κόσμου προβλέπεται δυσοίωνο!
Κάτω από αυτή την ρεαλιστική οπτική, οι τρεις αποκαλυπτικές θρησκείες καθίστανται άκρως επικίνδυνες για τον «πολιτισμένο» μας κόσμο!

Ο θάνατος του Ιησού και πώς τον φαντάστηκαν οι ευαγγελιστές.



Τα γεγονότα εδώ όπως θέτονται από τους ευαγγελιστές αντιφάσκουν μεταξύ τους, όμως αυτό είναι το λιγότερο που μας ενδιαφέρει, μπροστά στα ψέματα που αραδιάζουν έναν αιώνα μετά, όταν θα επινοήσουν το μύθο. Ας δούμε όμως τα πιο χαρακτηριστικά σημεία που διαμόρφωσαν τις τελευταίες ώρες του φιλόδοξου μεσσία και πως αποδόθηκαν στα «απομνημονεύματα» των δήθεν μαθητών του.

Η πράξη του Ιούδα για τριάντα αργύρια σε συνδυασμό με το χωρίς νόημα και λογική προδοτικό του φίλημα, σκανδαλίζει με την αφέλεια και τον παραλογισμό του, λες και ο Ιησούς κυκλοφορούσε μεταμφιεσμένος ή δεν τον είχαν δει ποτέ! Σκανδαλώδης και ο αντιφατικός του θάνατος. Κατά το Ματθαίο πέταξε τα αργύρια στο ναό και μετά κρεμάστηκε (27.5) και κατά των «Πράξεων» άνοιξε η κοιλιά του και χύθηκαν τα έντερά του στο χωράφι το οποίο αγόρασε με τα τριάντα αργύρια της προδοσίας (1.18).

Δεν μπορεί να διανοηθεί κανείς το θρίαμβο της εισόδου στην Ιερουσαλήμ όπου ο κόσμος στρώνει τα ρούχα του για να περάσει ο Προφήτης, ο Αρχιερέας και ο Βασιλιάς, ζητωκραυγάζοντας και τρεις ημέρες αργότερα, κατά τη διάρκεια της δίκης, να φωνάζουν «σταύρωσέ τον σταύρωσέ τον». Στην εκτέλεση, μάλιστα, έγιναν άφαντοι ακόμα και μαθητές του.


Η διαδικασία της σύλληψης με νυσταγμένους μαθητές την πιο κρίσιμη ώρα, που αντί να πέσουν έστω σε πειρασμό έπεσαν να κοιμηθούν, σαν να βρίσκονταν στον κόσμο τους, μας βάζει σε υποψίες. Μήπως ήταν τόσο κουρασμένοι από την προηγούμενη μάχη και δεν μπορούσαν να κρατήσουν τα μάτια τους ανοιχτά; (Βλέπε Ματ. 26.41-46, Μα. 14.34-42, Λουκ. 22.45-46).

Η διαδικασία της δίκης από τον Άννα στον Καϊάφα και από τον Καϊάφα στον Πιλάτο, λες και οι Ρωμαίοι ήθελαν τη συγκατάθεση των κατακτημένων Ιουδαίων για να δικάσουν ένα στασιαστή… και το πιο τραγελαφικό από όλα: οι κατακτητές Ρωμαίοι αδιαφορώντας το δικό τους δίκαιο, τηρούν κατά γράμμα και με ευλάβεια το έθιμο των κατακτημένων Ιουδαίων, ζητώντας τη γνώμη τους για την καταδίκη ή την ελευθερία ενός στασιαστή, του Βαραββά! (Βλέπε Ματ. 27.16-26, Μα. 15.6-15, Λουκ. 2317-25, Ιω. 18.39-40).
Λες και το δίκαιο των Ρωμαίων ήταν τριτοκοσμικό! Η ομόφωνη εβραϊκή σύμπνοια, κατά του ρωμαϊκού δικαίου, δεν μπορεί να μας πείσει.
Ούτε η εκτέλεση της ποινής έτσι όπως έφτασε σε μας μπορεί να μας πείσει. Όσα περιγράφονται δεν έχουν ούτε μια στάλα λογική.
Επίσης για το θάνατό του μόνο ο Ματθαίος μας «πληροφορεί» για τα συνταρακτικά γεγονότα περί γεωλογικών αναστατώσεων, σχισμένων καταπετασμάτων και μακάβριων αναστάσεων νεκρών μέσα από τους διερρηγμένους τάφους τους.

Γύρω από τον ενταφιασμό, επίσης, μπορούν να εκφραστούν τόσες διαφωνίες που αμφισβητούν κάθε σκέψη για ανάσταση. Ο τάφος ήταν του Ιωσήφ Αριμαθαίας που έθαψε τον Ιησού με τους δικούς του ανθρώπους (Ματ. 27.57-60). Αν επρόκειτο να φυγαδεύσει τον Ιησού δε θα το έκανε μετά την ασφάλιση του τάφου με τη φρουρά του Πιλάτου, που εδώ που τα λέμε, αυτή μπήκε κατόπιν εορτής και μετά από υπόδειξη των Ιουδαίων, την επόμενη μέρα, όταν μαθεύτηκε ότι οι μαθητές του σχεδίαζαν να τον κλέψουν (ο.π. 27.62-66). Αυτό το Σχέδιο της κλοπής μας βάζει πάλι σε υποψίες!
Οι άλλοι τρεις ευαγγελιστές αγνοούν τη φρουρά, συνεπώς το σώμα του Ιησού μπορούσε να φυγαδευτεί εύκολα. Βέβαια, η ανάσταση, συγκρητικά, επινοήθηκε πολύ αργότερα, όμως τίποτα δεν εμπόδιζε κάποιους μαθητές να αναπτύξουν τη νέα δοξασία στηρίζοντάς την με υπερβολές που φαντάζουν θαυματουργικές και εξώκοσμες προκειμένου να πείσουν και να κρατήσουν την ελπίδα ζωντανή.

Σύμφωνα με το Ματθαίο, η πρώτη εμφάνιση μετά την ανάσταση έγινε στη Μαρία τη Μαγδαληνή και τη μάνα του τη Μαρία (28.1 και 9).
Ο Μάρκος, με μικρές διαφορές από τον Ιωάννη, υποστηρίζει ότι έγινε μόνο στη Μαγδαληνή (Μαρ. 16.9 και Ιω. 20.14).
Ο Λουκάς υποστηρίζει ότι έγινε, σε δύο μαθητές, στο δρόμο προς τους Εμμαούς (24.15).
Τέλος, o Παύλος ισχυρίζεται πως ο Πέτρος τελικά είδε πρώτος τον αναστημένο Ιησού (Α Κορ.15:4-5).
Η ανάληψη, σαν ένα καθαρά μυθολογικό στοιχείο, προστέθηκε και αυτό πολύ αργότερα, στο Λουκά, μέσα σε μία πρόταση (24.51).
Όμως στο Μάρκο συνεχίζεται, αν και σε μερικά χειρόγραφα μόνο, η μετά της Ανάληψης περίοδος, με αντιλήψεις που θεωρούνται σαφώς μεταγενέστερες. Τα εδάφια 16.9 μέχρι 16.20 άλλωστε, βρίσκονται μόνο σε μερικά χειρόγραφα.

Δίκαια ο Κέλσος, από το 180 ακόμα, χαρακτήριζε την «ανάμνηση» της «ανάστασης» τερατολογία.

«Κανονικά, αν όντως ήθελε να φανερώσει τη θεία δύναμή του ο Ιησούς» γράφει ο κριτικός φιλόσοφος του 2ου αιώνα, «θα έπρεπε να εμφανιστεί αναστημένος σε εκείνους που τον περιφρόνησαν και σε εκείνον που τον καταδίκασε και στους πάντες –κοντολογίς, να τον δουν όλοι. Χώρια που θα μπορούσε να μην μπει καν στον κόπο, κι από το σταυρό ακόμα να έχει γίνει άφαντος (κι όχι μετά την ανάστασή του). Πού ακούστηκε, να κρύβεται ο απεσταλμένος του θεού, που ήρθε στη γη για να αναγγείλει το θέλημά του;»
(«Αληθής Λόγος» εκδόσεις Θύραθεν Επιλογή σελ. 53).

Τρίτη 3 Μαΐου 2016

Οι τρεις ιεράρχες του "σκότους"και του ανθελληνισμού!!Να μας πουν τι έκαναν για την Ελληνική γραμματεία και τους έκαναν προστάτες των Γραμμάτων!!Εδώ και τώρα να γίνει η Υπατία προστάτιδα της Ελληνικής γραμματείας!!



«Είναι εχθροί οι Έλληνες, διότι διασκεδάζουν καταβροχθίζoντας με ορθάνοιχτο στόμα τον Ισραήλ. 
Στόμα δε λέγει εδώ ο προφήτης (βλ. Ησαΐας Θ΄11) την σοφιστική του λόγου δύναμη η οποία τα πάντα χρησιμοποίησε για να παραπλανήσει τους εν απλότητι πιστευσάντων.»

Βασίλειος Καισαρείας, εις Προφήτην Ησαϊα 9.230

«Προσταγή: Μη δειλιάζετε από των Ελληνικών πιθανολογημάτων ...; τα οποία είναι σκέτα ξύλα, μάλλον δε δάδες που απώλεσαν και του δαυλού την ζωντάνια και του ξύλου την ισχύ, μη έχοντας δε ούτε και του πυρός την φωτεινότητα, αλλά σαν δάδες καπνίζουσες καταμελανώνουν και σπιλώνουν όσους τα πιάνουν και φέρνουν δάκρυα στα μάτια όσων τα πλησιάζουν. Έτσι και (των Ελλήνων) η ψευδώνυμος γνώση σε όσους την χρησιμοποιούν.» -

Βασίλειος ο Μέγας, (330-379 μ.Χ.) εις τον Προφήτην Ησαΐαν Προοίμιον 7.196.3
.
«Αν στα ενδότερα (των ελληνικών σκέψεων) κοιτάξεις θα δεις, τέφρα και σκόνη και υγιές ουδέν, αλλά τάφος ανεωγμένος ο λάρυγξ αυτών, (των Ελλήνων φιλοσόφων!) τα πάντα δε γεμάτα ακαθαρσίες και ιχώρ, (έμπυο!) και πάντα τα δόγματα τους βρίθουν σκωλήκων ...; Αυτά γέννησαν και αύξησαν οι Έλληνες, από των φιλοσόφων λαβόντες ...; Ημείς δε ου παραιτούμεθα της κατ'; αυτών μάχης.»

Ι. Χρυσόστομος (344-407 μ.Χ.), εις Άγιον Ιωάννην τον Ευαγγελιστήν, Ομιλία ξς΄ 59.369.12 - 370

«Όσο πιο βάρβαρο ένα έθνος φαίνεται και της ελληνικής απέχει παιδείας, τόσο λαμπρότερα φαίνονται τα ημέτερα ...; Ούτος ο (πιστός) βάρβαρος, την οικουμένη ολάκερη κατέλαβε ...; και ενώ πάντα τα των Ελλήνων σβήνουν και αφανίζονται, τούτου (του πιστού βάρβαρου) καθ'; έκαστη λαμπρότερα γίνονται.»

- Ι. Χρυσόστομος εις Ιωάννην 59.31.33

«Τί λοιπόν, άγιος έσται ο ναός του Σεράπιδος (Αλεξανδρινή βιβλιοθήκη) δια τα βιβλία; Μη γένοιτο! ...; αλλά δαίμονες οικούσι τον τόπον ...; μάλλον δε και αυτών (των Ελλήνων) όντων δαιμόνων ...; και παρ'; αυτών βωμός στέκει απάτης αόρατος εις τον οποίον ψυχάς ανθρώπων θυσιάζουσι ...; κατάλαβε λοιπόν και φανέρωσε (διέδωσε!) ότι δαίμονες κατοικούν εκεί.» (Δαίμονες ηταν λοιπόν, κατά τον "σοφό" ιεράρχη, τα βιβλία της Αλεξανδρινής Βιβλιοθήκης και δαιμονικά ψυχοθυσιαστήρια οι βιβλιοθήκες των Ελλήνων!)

Ι. Χρυσόστομος, Λόγοι Κατά Ιουδαίων 48.851.38 έως 852.3

«Κανείς δεν πρέπει στα παιδιά του, των (Ελλήνων) προγονών να καλεί τα ονόματα, του πατέρα, της μητέρας, του παππού και του προπάππου, αλλά αυτά των δικαίων, (της Παλαιάς Διαθήκης).»

Ι. Χρυσόστομος, Περί Κενοδοξίας και πώς δει τους Γονείς Ανατρέφειν τα Τέκνα (690) 641.65

«Η μητέρα μου πρόσεχε να μη φιλήσουν τα χείλη μου Ελληνικά χείλη,
να μην αγγίξουν τα χέρια μου Ελληνικά χέρια
και ούτε Ελληνικά τραγούδια να ΜΟΛΥΝΟΥΝ τα αυτιά και την γλώσσα μου»

 Γρηγόριος Νανζιαζηνός

Οι τρεις ιεράρχες σύμβολο παιδείας του νεοσύστατου «Ελληνικού Έθνους»


Σήμερα ο… Ελληνοχριστιανισμός γιορτάζει την παιδεία! Αλήθεια τι πράγμα είναι αυτό το «ελληνοχριστιανισμός» και ποια «παιδεία» γιορτάζεται;

Πίσω από την καθιέρωση αυτής της «γιορτής» πολλά είναι τα ερωτήματα που αναδύονται και η υποκρισία ξεχειλίζει!

Από πού να αρχίσω δεν ξέρω …από το «ελληνοχριστιανισμό» που σαν έκφραση τελευταία επινοήθηκε και είναι κενή νοήματος ή από την «παιδεία» που δεν έχουμε;
Σημεία των καιρών και τα δυο, όμως ας αρχίσουμε ιστορικά: πώς θεσπίστηκε η τιμή στους "τρεις μέγιστους φωστήρες της τρισηλίου θεότητος" και πώς το νέο κράτος των ρωμιών καθιέρωσε την τιμή αυτή σαν μέρα των γραμμάτων και της παιδείας;

Η ρίζα της καθιέρωσης της τιμής αυτής βρίσκεται ριζωμένη στους καυγάδες και τις διαφωνίες των χριστιανών του 11ου αιώνα. Ο «φιλοσοφικός στοχασμός των πιστών» εκείνων ήταν κάτι σαν τις σημερινές διαφωνίες των χούλιγκανς του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού που συχνά κατέληγαν σε αναμέτρηση σώμα με σώμα.
Οι έριδες και διαφωνίες που αναστάτωναν το χριστεπώνυμο πλήθος τον 11ο αιώνα ήταν για το «ποιος ήταν… ο μεγαλύτερος ιεράρχης»!
Επειδή τα πράγματα όμως πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο ο μητροπολίτης Ευχαΐτων Ιωάννης Μαυρόπους αποφάσισε να τους συνενώσει, όπως προσπαθούμε να μονιάσουμε μικρά παιδιά που φιλονικούν για τις ομάδες τους.
Μην γελάτε. Μπορεί να μην είχαν να φάνε ψωμί, όμως είχαν «φιλοσοφικές» ανησυχίες. Ανέκαθεν, από τότε που μαζεύονταν στον Ιππόδρομο ντυμένοι σαν Πράσινοι και Βένετοι, ανέπτυξαν ψυχολογία μίσους μεταξύ τους. Σε ολόκληρη την ιστορία του Βυζάντιου τα μίση μεταξύ των αντιτιθέμενων ποτέ δεν κόπασαν.
Πότε σαν υποστηριχτές της Θεοτοκίας και της Ανθρωποτοκίας, πότε σαν Πατροπασχίτες και Υιοθετιστές, σαν Όμοιοι και Ανόμιοι, σαν Φθαρτολάτρες και Αφθαρτοδοκήτες, σαν Μονοθελητές και Μονοενεργητιστές, Εικονολάτρες και Εικονοκλάστες, ενωτικοί και Ανθενωτικοί. Ας μην αναφέρω άλλους, γιατί θα διαβάζετε μια μέρα!

Έτσι λοιπόν και τώρα άλλοι ήταν Βασιλίτες, άλλοι Γρηγορίτες και άλλοι Ιωαννίτες.
Γι αυτό ο Ευχαΐτης Μαυρόπους βρήκε ένα βολικό τρόπο να τους ηρεμίσει. Είπε ότι είδε ένα όνειρο, όπου του αποκαλύφτηκαν και οι τρεις μαζί!
Η φαεινή ιδέα του ήταν, εκτός από την τιμή του καθενός με την προσωπική εορτή του να τιμώνται και οι τρεις μαζί για την θεόσταλτη προσφορά τους στην υπόθεση της χριστιανικής ιδέας.
Βέβαια, στην διεθνή θεολογία, όπως μας ενημερώνει στην «Εκκλησιαστική Ιστορία» ο Αρχιμ. Β. Στεφανίδης «…είναι γνωστή η τριάς των Μεγάλων Καππαδοκών, Βασίλειου του Μεγάλου, Γρηγορίου του Νανζιανζηνού και Γρηγορίου Νύσσης».
Όμως είναι άξιον λόγου να αναφέρουμε κατά τον Στεφανίδη ότι η Ελληνική Εκκλησία «…αφήρεσε τον Νύσσης Γρηγόριον και πρόσθεσε τον μέγαν Ιωάννην, τον Χρυσόστομον» (βλ. σελ. 463) προφανώς για να κατευνάσει τους Ιωαννίτες!
Ο Γρηγόριος Νύσσης άλλωστε ήταν πιο κοντά στην «θύραθεν» φιλοσοφία, πράγμα που πρέπει να ενοχλούσε, ενώ αντίθετα ο Ιωάννης ήταν φανατικός διώκτης του Ελληνισμού και κυρίως διαπλεκόμενος με τους έτερους δυο καππαδόκες. Τώρα αν δεν ήταν ο ίδιος Καππαδόκης και Έλληνας, λίγο ενοχλούσε φαίνεται τότε!
Έτσι, αυτοί οι τρεις, φαίνονταν ιδανικοί να εκπροσωπήσουν την παιδεία των Ρωμιών στα ιδεώδη του… ελληνοχριστιανισμού το 1842 όταν το νεοσύστατο κράτος των Ρωμιών θα έβαζε τα θεμέλια για την νέα του υπόσταση στο νέο ιστορικό γίγνεσθαι!

Από τότε, οι χριστιανοί θεμελίωσαν την 30 Ιανουαρίου μέρα τιμής στους τρεις ιεράρχες, προστάτες της «ελληνοχριστιανικής» παιδείας, ψάχνοντας με κάθε τρόπο να επινοήσουν και να στηρίξουν το νέο όρο συζευγνύοντας τον χριστιανισμό με τον ελληνισμό που τότε με το επαναστατικό σάλπισμα ο δεύτερος αναζητούσε την ταυτότητά του.
Ο απόηχος της Ελληνικής Νομαρχίας ακούγονταν ακόμα στην φράση «Ραγιάς και Έλληνας δεν γίνεται» κι αυτό κάποιοι που βρέθηκαν στην εξουσία προσπάθησαν να το αντιστρέψουν επινοώντας τον κατάπτυστο όρο «ελληνοχριστιανισμός», όρο αντιφατικό και μέχρι τότε ιστορικά ανυπόστατο. Όμως οι χαλκευτές της ιστορίας ήξεραν πολύ καλά ότι αν η επανάσταση του 21 τους στέρησε τα μεγαλεία, με λίγη θέληση μπορούσαν να αντεπαναστατήσουν αρχίζοντας από την παιδεία και την εκπαίδευση.
Όπως έκαναν και με τον νηπιοβαφτισμό, προκειμένου να σφραγίσουν την θέληση τους στις αγνές συνειδήσεις των παιδιών πριν ακόμα αρχίσουν να σκέφτονται!
Τα φώτα έπρεπε επειγόντως να σβήσουν, σε πείσμα του Διαφωτισμού που τότε σάρωνε την Ευρώπη!
Κι ως ένα βαθμό το κατάφεραν!
Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε σήμερα: Είμαστε η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που πληρώνουμε τους φωτοσβέστες κληρικούς και τους προστατεύουμε με υπουργείο που το ονομάζουμε «Παιδείας και Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων»!

Ο όρος «ελληνοχριστιανισμός» είναι μια χίμαιρα, γέννημα της φαντασίας, ακριβώς εκείνων των κύκλων που ήθελαν να καταπνίξουν την αδέσμευτη ελληνική ψυχή με τις δογματικές θεοκρατικές προσταγές της ζοφερής θρησκείας.
Εκείνης της ξενόφερτης θρησκείας που σαν άλλοθι δικαιολογούσε την καταστροφική τους λύσσα εδώ και εκατοντάδες χρόνια.
Για αιώνες ολόκληρους χλεύαζαν τον ελληνισμό, τον αναθεμάτιζαν και με μανία τον έδιωξαν και τώρα με υποκρισία έρχονται να μας πείσουν ότι ελληνισμός και χριστιανισμός ταυτίζεται και καρπός της νεοσύστατης ελευθερίας είναι και η δική τους συμβολή!
Λες και θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε τις διώξεις των ελλήνων, τις καταστροφές των ιερών, την απαγόρευση της φιλοσοφίας και την συνέχιση της ελληνικής ιδέας σαν πανανθρώπινο σύνθημα ενάντια στον σκοταδισμό που με τον Μεσαίωνα επέβαλε ο χριστιανισμός.
Ήθελαν πάση θυσία, όχι μόνο να πάρουν μια θέση στο νέο ελληνικό γίγνεσθαι, αλλά καπελώνοντας την Μεγάλη Ιδέα να το παίξουν συνεχιστές υποκρινόμενοι ότι μας έσωσαν!

Μπροστά στα προπύλαια του πανεπιστημίου των Αθηνών θέλησαν να ταυτίσουν το Φως με το Σκοτάδι, στήνοντας τους ανδριάντες δυο αντιφατικών ιστορικών προσώπων. Ενός ήρωα και ενός προδότη!
Του Ρήγα Φεραίου και του Γρηγόριου του Ε΄! Το θύμα αγκαλιά με τον Φονιά!
Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο! Ο πρωτεργάτης της Επανάστασης με το απόβρασμα που την αφόρισε!
Ο Γ. Μυκονιάτης περιγράφει τα γεγονότα της ανέγερσης των ανδριάντων γλαφυρά.

Σήμερα συνεχίζουν να υποκρίνονται χωρίς να ντρέπονται. Μιλούν για ελευθερία, όταν γνωρίζουμε πολύ καλά πόσο την πολέμησαν. Μιλούν για ανεξιθρησκία όταν γνωρίζουμε πολύ καλά με τι μέσα επιβλήθηκαν στην πατρώα θρησκεία των Ελλήνων.
Μιλούν για ελευθερία συνείδησης όταν θεσπίζουν τον νηπιοβαφτισμό και επιβάλλουν το μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία της βασικής εκπαίδευσης.
Καπηλεύονται το έθνος και την πατρίδα, όταν ξέρουμε πολύ καλά ότι ποτέ δεν βρέθηκαν στο πλευρό της όταν χρειάστηκε. Πάντα βρίσκονταν με την μεριά της αντίδρασης, είτε ο εχθρός την απειλούσε από μέσα, είτε απ’ έξω!

Στα τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς δεν αποσοβήθηκε ο Ελληνισμός από τους Τούρκους, αλλά από το Πατριαρχείο.
Έδιωξε έλληνες δασκάλους, έκλεισε σχολές, καταδίκασε ανθρώπους κι όταν χρειάστηκε να πάρει το μέρος του σκλαβωμένου, πήγε με τον εχθρό (Επτάνησα) ή αφόρισε τους επαναστάτες σαν ασεβείς, αχρείους και κακόβουλους, με την κατάρα να είναι ασυγχώρητοι και μετά θάνατον άλυτοι και αιωνίως αναθεματισμένοι!

Ουαί προδότες που σήμερα ζητάτε να καταλογιστείτε μαζί τους και με έναν όρο να συνταυτιστείτε!

Αφήνω σε άλλους να σας περιγράψουν τον πόλεμο που έκαναν σ’ ολόκληρη την ζωή τους αυτοί οι ιεράρχες, από τα εγχειρίδια ιστορίας και από τα ίδια τους τα γραπτά που σαν μνημείο θα τους στιγματίζουν στους αιώνες των αιώνων.

Κυριακή 1 Μαΐου 2016

Βασανιστήρια και θανατώσεις στο Βυζάντιο.


Τα βασανιστήρια της εικόνας αυτής αποδίδονται στους Ανατολικούς (μουσουλμάνους) που πέρασαν και στο χριστιανικό Βυζάντιο, όπως μαρτυρά η ιστορία του.


Κάποιοι ίσως ακόμα να νομίζουν ότι μόνο οι καθολικοί βασάνιζαν, ενώ στο Βυζάντιο «…έλαμπε η επιδημία του Σωτήρα και επικράτη γαλήνη και δικαιοσύνη αντί αδίκων έργων που εξεπλήρωνε όσα προλέχθησαν δια των προφητών». Ήρθε η ώρα λοιπόν να μάθουμε κι αυτή την πλευρά της ιστορίας που με δόλο, στα σχολεία, μας απέκρυψαν! Το Βυζάντιο δεν έλαμπε από τις ουράνιες και αστράπτουσες θεϊκές ακτίνες αλλά μάλλον ήταν τόπος σκοτεινός και για τους περισσότερους μαρτυρικός, που αν ήσουν αρτιμελής μάλλον είχες την τύχη με το μέρος σου!



Η χριστιανική γαλούχηση, απ’ τη νηπιακή ακόμα ηλικία, θεμελίωσε την άποψη πως, σαν θρησκεία της αγάπης και της αλληλεγγύης του ανθρώπου, είναι αδιαφιλονίκητα προστάτης όχι μόνο φτωχών και αδικημένων, αλλά κάθε αδύναμου πλάσματος, που του απονέμει ασφάλεια και δικαιοσύνη στην τωρινή του ζωή(!) και τη σωτηρία της ψυχής του στην επόμενη.

Αν η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού, τότε και η ίδια πρέπει να απεχθάνεται το αίμα, γιατί όπως λένε οι χριστιανοί, ο Χριστός με το αίμα του λύτρωσε τον άνθρωπο οδηγώντας τον στη σωτηρία! Όλα αυτά όμως δεν αποτελούν παρά κηρύγματα, όπως τα κηρύγματα όλων των θρησκειών. Σαν τις διακηρύξεις των αστικών κομμάτων πριν τις εκλογές, έτσι και οι κήρυκες του χριστιανισμού κατά τον προσηλυτιστικό τους αγώνα, κάνουν λόγο για αγαστή σύμπνοια της διακηρυγμένης ηθικής διδασκαλίας με τις πράξεις των αγίων της, επιδιώκοντας διακαώς τη μίμηση του εναργούς και θεοσεβούς βίου τους.

Ο Ευσέβιος της Καισάρειας κατά τον εγκωμιαστικό του λόγο προς τον Κωνσταντίνο, τριάντα χρόνια και πλέον μετά την άνοδό του στην εξουσία, γράφει πως «ο κόσμος βοά, η πομπή των άστρων φαίνεται λαμπροτέρα και καθαροτέρα» γιατί πίστευε ότι ήρθε η ώρα που για τα ανόσια έργα αρμόζει μόνο η τιμωρία! «Οι δε καιροί που διαδέχτηκαν την άγρια και απάνθρωπη εκείνη περίοδο, είναι χαρμόσυνοι και θα ευημερήσουν, φανερώνοντας την ευμένεια του θεού προς τους ανθρώπους». (1)
Λίγα χρόνια πριν είχε πεισθεί ότι «τα τυραννικά κολαστήρια καταργήθηκαν από το Χριστό με την υπομονή των μακαρίων» που σαν «γενναίοι αθλητές και γυμνασμένοι στη χριστιανική πειθαρχία» κέρδισαν «τον μέγαν στέφανον της αφθαρσίας» γίνοντας «ζηλωτές και μιμητές του Χριστού».
Τι χριστιανικές μεγαλοστομίες και ιερά ψεύδη!


Όμως απ’ τη ρήση της «Αποκαλύψεως του Ιωάννη», «Ο άνομος ας ανομήσει περισσότερο και ο δίκαιος ας γίνει περισσότερο δίκαιος» (2) οι επίγονοι του Ευσέβιου φαίνεται διάλεξαν τους πρώτους.
Μιμήθηκαν τους διώκτες τους και τους ξεπέρασαν. Αν ο αναγνώστης, για τα βασανιστήρια και τις θανατώσεις που επέβαλλε η Ιερή Εξέταση στη Δύση, ένιωσε απέχθεια και οργή, οι κατακρεουργήσεις και οι βίαιες θανατώσεις στο Βυζάντιο, θα’ πρεπε να του δημιουργήσουν αποτροπιασμό για το ανθρώπινο γένος.

Από την αυγή του, το Βυζάντιο, νομοθετικά, υιοθέτησε την καθεστηκυία τάξη της προχριστιανικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, παραχωρώντας στους επισκόπους της νέας θρησκείας δικαστικές εξουσίες που οι τελευταίοι εκμεταλλεύτηκαν για να εξοντώσουν τους αντιπάλους τους. Διαιωνίζοντας τα βίαια θεάματα του ιπποδρόμου, το Βυζάντιο εντάσσει τους ακρωτηριασμούς, τις εκτυφλώσεις και τον αγωνιώδη θάνατο (3) στην ποινική της νομοθεσία.

Η εικόνα στο Βυζάντιο με τους ακρωτηριασμούς θα πάρει μεγάλη έκταση τον επόμενο αιώνα που ο Ιουστινιανός θα αναγκαστεί με νόμο (4) να προτρέψει «μίαν μόνον χείρα τέμνεσθαι» προκειμένου να αποτρέψει την αποτρόπαιη εικόνα των αναπήρων και το οικονομικό κόστος που, τέτοιες αναπηρίες, επέφεραν στο κράτος!

Δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρεθεί κανείς με κατηγορία που επέσυρε τον ακρωτηριασμό. Λίγο κλέψιμο στο ζύγι ή στη γη, οργώνοντας μια πιθαμή από το χωράφι του διπλανού ή κλέβοντας λίγα σταφύλια από το ξένο αμπέλι, κινδύνευε κανείς να χάσει το χέρι του. Πίσω από την καταδίκη της αλητείας βρισκόταν ο ακρωτηριασμός και των δύο ποδιών. Πίσω από την προδοσία, ο εκτυφλωτισμός και από τη βρισιά η γλωσσοτομία από το φάρυγγα. Πίσω από τη μοιχεία και παιδεραστία ο ευνουχισμός, η φύτευση μυτερών καλαμιών στην ουρήθρα και άλλα επώδυνα μαρτύρια, ταυτοπάθειας (5) που πολλές φορές ήταν θανατηφόρα όπως η καυλοκοπία και το παλούκωμα. (6)

Περπατούσε κανείς στους δρόμους του Βυζαντίου και έβλεπε παντού το ίδιο θέαμα. Ανάπηρους με κομμένα χέρια και πόδια, τυφλούς να αιμορραγούν απ’ τις κόγχες των ανύπαρκτων ματιών τους. Ανθρώπους τέρατα, χωρίς γλώσσα, μύτη και αφτιά, κλαδεμένους σαν δέντρα και μαζεμένους από τρόμο και πανικό.


Τα βασανιστήρια της εικόνας αυτής αποδίδονται στους Ανατολικούς (μουσουλμάνους) που πέρασαν και στο χριστιανικό Βυζάντιο, όπως μαρτυρά η ιστορία του.
Από τη ρινότμηση, σαν τη συνηθέστερη καταδικαστική ποινή του Βυζαντίου δεν απέφυγαν ούτε αυτοκράτορες. Με αφορμή τον Ιουστινιανό Β΄ το Ρινότμητο, είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε μια παρένθεση.

Ο επονομαζόμενος Ιουστινιανός Β΄ ο Ρινότμητος (688-695) στιγματίστηκε από το λαό της Κωνσταντινούπολης που εξεγέρθηκε από τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Καλλίνικο (7) και τον πατρίκιο Λεόντιο που πήρε βίαια και ύπουλα το θρόνο.
Παρά τη βαθιά πίστη του Ιουστινιανού στο χριστιανισμό και την Εκκλησία, (8) η τελευταία με μίσος τον καταδίωξε όταν ο αυτοκράτορας θέλησε να προστατέψει τη μικρή αγροτική ιδιοκτησία των πολιτών σε βάρος των οικονομικά ισχυρών γαιοκτημόνων που έθιγε παράλληλα και την περιουσία της Εκκλησίας.
Με αφετηρία την Αγία Σοφία και πατριαρχικό σύνθημα «Αυτή η ημέρα ην εποίησεν ο κύριος», ο λαός της Κωνσταντινούπολης υπέβαλλε στον Ιουστινιανό την ταπεινωτική για αυτοκράτορα ποινή, κόβοντας τη μύτη του.
Τους συνεργάτες του, Στέφανο και Θεοδόσιο, αφού τους έσυραν μέχρι το χάλκινο ομοίωμα βοδιού στην ομώνυμη πλατεία, τους έψησαν ζωντανούς, βάζοντας φωτιά κάτω απ’ το μνημείο, στο οποίο κρύφτηκαν για να σωθούν.
Ο Λεόντιος δεν έμεινε πολλά χρόνια στην εξουσία. Οι ταραγμένοι εκείνοι καιροί ήταν δύσκολοι για τους αυτοκράτορες, ενόψει εσωτερικών ταραχών, από τις διαμάχες ορθόδοξων-μονοφυσιτών και εξωτερικά, από την εμφάνιση μιας νέας δύναμης, της αραβικής, που έμπαινε κυρίαρχα στη σκακιέρα της Μεσογείου.
Ο Λεόντιος ανατράπηκε από τον Τιβέριο Β΄ (698-705) ο οποίος του έκοψε τη μύτη και τον φυλάκισε σε φρούριο.



Ο Ιουστινιανός όμως τη γλίτωσε με εξορία στη Χερσώνα και αργότερα δραπετεύοντας κατέκτησε για δεύτερη φορά την εξουσία (705-711).
Όμως δεν έμεινε για πολύ στο θρόνο. Αναλαμβάνοντας να εκδικηθεί τους εχθρούς του στη Χερσώνα, οι τελευταίοι οργανώθηκαν και τον ανέτρεψαν με τη βοήθεια του Αρμένιου διοικητή τους Βαρδάνη. Ένας αξιωματικός του, ο σπαθάριος Ηλίας, τον αποκεφάλισε. (9)
Το μακάβριο θέαμα του κεφαλιού του, καρφωμένο σε κοντάρι, χρησίμευσε στους διώκτες για το δημόσιο εξευτελισμό του. Δημόσια εκτέθηκε στην Κωνσταντινούπολη και στάλθηκε στη Ρώμη και τη Ραβέννα που επισκίασε και πάλι τις σχέσεις ανάμεσα στις δύο εκκλησίες που ο Ιουστινιανός Β΄ είχε εποικοδομήσει.
Ήταν η εποχή που ο μονοφυσίτης αυτοκράτορας Φιλιππικός (10) (711-713) καταδίκασε την ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδο, ερίζοντας ανάμεσα σε μονοενεργήτες και μονοθελήτες, όταν οι Άραβες είχαν κυριαρχήσει πια στη λεκάνη της μεσογείου.

Ούτε ο Φιλιππικός όμως έμεινε στο θρόνο πάνω από δυο χρόνια. Ο ορθόδοξος Φιλαρτέμιος ο επονομαζόμενος Αναστάσιος Β΄ με τη βοήθεια του κόμη Γεωργίου Βούραφου και του πατρίκιου Θεόδωρου Μυάκιου έπιασαν το Φιλιππικό στην κυριολεξία στον ύπνο. Ο αρμένης αυτοκράτορας εκτυφλώθηκε. Το επόμενο Σάββατο τυφλώθηκε ο Θεόδωρος Μυάκιος και το μεθεπόμενο ο Γεώργιος Βούραφος. Τυφλοί εξορίστηκαν στη Θεσσαλονίκη! Εκεί όπου εξορίστηκε και ο Αναστάσιος, (11) ντυμένος με το σχήμα του μοναχού, όταν ανατράπηκε με βία απ’ το φοροεισπράκτορα Θεοδόσιο το Γ΄ (715-717).
Δεν σκοπεύω όμως να συνεχίσω αυτή την εξιστόρηση των βυζαντινών και θεοσεβών κατά τα άλλα αυτοκρατόρων που, ο ένας ανατρέπει τον άλλον, δίνοντας το νικημένο βορά στον απελπισμένο και απηυδισμένο, απ’ την καταπίεση, λαό της Πόλης, που με τη σειρά του και ο νέος ηγέτης, τόσο αδιάντροπα και κυρίως απάνθρωπα, με τις προτροπές του, εξευτελίζει τον άνθρωπο, κόβοντας μύτες και αφτιά, βγάζοντας μάτια ή τσεκουρώνοντας μακάβρια χέρια, πόδια και κεφάλια, κατευνάζοντας έτσι τη λαϊκή δυσαρέσκεια.
Εδώ κλείνει η παρένθεση.


Η ιστορική αυτή αναφορά, ανάμεσα στη διαδοχή των αυτοκρατόρων, δίνει την εικόνα που επικρατούσε στο Βυζάντιο, σε σχέση με το νομοθετικό της πλαίσιο, τις μεθόδους βασανισμού και εκτέλεσης των ποινών που είχε θεσπίσει η μεσαιωνική εκείνη θεοσεβή κοινωνία. Το ευσύνοπτο νομικό εγχειρίδιο που εξέδωσε ο Λέων ο Γ΄ το 726 όχι μόνο δε διέπεται από πνεύμα επιείκειας και φιλανθρωπίας αλλά εισάγοντας νέες ποινές σωματικών ακρωτηριασμών, επινοεί νέα και ανήκουστα μαρτύρια, για το βασανισμό του σώματος και της ψυχής. Το καθεστώς γίνεται ακόμα πιο σκληρό και απάνθρωπο. (12)
Τα βασανιστήρια και οι βάναυσοι θάνατοι δεν είχαν τελειωμό. Ούτε η φαντασία των σαδιστών δεν μπορούσε να διανοηθεί, τι επινόησαν οι αντιμαχόμενες ομάδες της εικονομαχίας που μόλις τότε άρχιζε. Το πρόβλημα του μονοφυσιτισμού βρισκόταν ακόμα σε έξαρση και η αίρεση των Παυλικιανιστών ακόμα δεν είχε εμφανιστεί!
Ο θρησκευτικός φανατισμός προκαλεί μεγαλύτερο μίσος και οι αντιμαχόμενοι, ο καθένας από τη μεριά του, θεωρώντας ότι είναι δούλος του θεού το έργο που αναλάμβανε αναγνωριζόταν σαν θεάρεστη πράξη. Όπως και στη Δύση έτσι και εδώ, η Εκκλησία όχι μόνο δεν αντιδρούσε αλλά σύμφωνα με αυτές τις τιμωρίες προσπαθούσε να δικαιολογήσει τη θέση της έχοντας την κάλυψη της Καινής Διαθήκης.


«Και όποιος σκανδαλίσει αυτούς, που πιστεύουν σε μένα, τον συμφέρει καλύτερα να δέσει μια μυλόπετρα γύρω από το λαιμό του, και να ριχτεί στη θάλασσα. Και αν το χέρι σου σε σκανδαλίζει, κόψε το, είναι καλύτερο σε σένα να μπεις μέσα στη ζωή κουλός, παρά έχοντας τα δύο χέρια να πας στη γέεννα, που η φωτιά της δε σβήνει ποτέ. Και αν το πόδι σου σε σκανδαλίζει, κόψε το, είναι καλύτερο σε σένα να μπεις μέσα στη ζωή κουτσός, παρά έχοντας τα δύο πόδια να ριχτείς στη γέεννα, στη φωτιά που δε σβήνει ποτέ. Και αν το μάτι σου σε σκανδαλίζει, βγάλε το, είναι καλύτερο σε σένα να μπεις μέσα στη βασιλεία τού Θεού μονόφθαλμος, παρά έχοντας δύο μάτια να ριχτείς στη γέεννα της φωτιάς, που η φωτιά δε σβήνει ποτέ. Επειδή, καθένας θα αλατιστεί με φωτιά, και κάθε θυσία θα αλατιστεί με αλάτι. Το αλάτι είναι καλό, αν όμως το αλάτι γίνει ανάλατο με τι θα το αρτύσετε; Να έχετε αλάτι μέσα σας, και να ειρηνεύετε μεταξύ σας.». (13)
Αλήθεια, τι σοφία!
Έτσι η Εκκλησία αντιλαμβανόταν την Ειρήνη στις διαμάχες της με όποιον δε συμφωνούσε μαζί της.




Για την καθαίρεση του πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Αναστάσιου (730-753) έχουμε αναφερθεί και αλλού. (14) Ο εξευτελισμός ενός πατριάρχη που ανελέητα δέρνεται δημοσίως και γυμνός διαπομπεύεται πάνω σε ψωραλέο γάιδαρο «καθήμενος εξάστροφα» όπως γράφει και ο χρονογράφος Θεοφάνης δεν είναι ό,τι πιο όμορφο για τα όμματα των πιστών, ούτε από τους μεν ούτε από τους δε. Ο πατριάρχης Αναστάσιος όμως δεν ήταν το μοναδικό προσωπικό θύμα του Κωνσταντίνου Ε΄ του Κοπρώνυμου.
Λίγα χρόνια μετά ακολούθησε το μαρτύριο του πατριάρχη Κωνσταντίνου του Β΄ (754-766). Ο ίδιος ο αυτοκράτορας σε δημόσια θέα έδειρε άγρια τον πατριάρχη μέχρι που δεν μπορούσε να περπατήσει. Με φορείο τον έφεραν στην Αγ. Σοφιά και τον έριξαν μπροστά στον Άμβωνα από τον οποίο διάβασαν την κατηγορία μπροστά στο πλήθος που είχε γεμίσει την Εκκλησία.
Τον εξανάγκασαν κρατώντας το «Τίμιο ξύλο» να ορκιστεί ότι δεν προσκυνά τις εικόνες. Αφού τον έφτυσαν όλοι, του ξύρισαν γένια, μαλλιά και φρύδια και τον διαπόμπευσαν κατά το συνηθισμένο τρόπο. Ανάποδα πάνω σε γάιδαρο.
Τον έφεραν στον Ιππόδρομο που ασφυκτικά ήταν γεμάτο. Το γαϊδούρι έσερνε ο ανιψιός του πατριάρχη που είχε ήδη ρινοκοπηθεί.
Αφού γελοιοποιήθηκε και σαν άνθρωπος εκμηδενίστηκε, του έκοψαν το κεφάλι και το κρέμασαν από τα αφτιά «σε κοινή θέα και καταφροσύνη». (15)
Από την αγαπημένη Βυζαντινή καταδίκη της αποκοπής της μύτης, της εκτύφλωσης και της διαπόμπευσης στους δρόμους της Πόλης και του Ιππόδρομου, δε γλίτωσαν ούτε πατριάρχες ούτε αυτοκράτορες και στρατηγοί.


Η πυρά δεν ήταν άγνωστη στο Βυζάντιο. Στην πυρά έριχναν συνήθως μάγους και αιρετικούς πολύ νωρίτερα από τη Δύση. Πρώτα φούντωνε καλά η φωτιά εν’ όσο αυτοί βασάνιζαν το θύμα και στη συνέχεια τους έριχναν μέσα, γίνοντας παρανάλωμα του πυρός σε λίγα δευτερόλεπτα.
Ο Κωνσταντίνος Ε΄ ο Κοπρώνυμος πεθαίνοντας από φλεγμονή των ποδιών, πριν ανατραπεί, δε συγκίνησε κανέναν και γι’ αυτό ο εικονολάτρης Μιχαήλ ο Γ΄, μετά από 80 χρόνια, ξέθαψε τα οστά του και τα έκαψε. Τόσο μεγάλο ήταν το μίσος που ξεχείλιζε ακόμα και για ανθρώπους που δεν είχαν δει ποτέ, όπως συνέβη με τον πατριάρχη Ιωάννη που ξεθάβοντας το σκελετό του, τον μαστίγωσαν στον Ιππόδρομο και τον έκαψαν! (16)

Όμως η αποκοπή της μύτης και η εκτύφλωση με αιχμηρό ή πυρακτωμένο σίδερο δεν ήταν μόνο πολυώδυνη, αλλά κρατούσε μια ολόκληρη ζωή καταδικάζοντας το θύμα ισοβίως. Η ζωή του γινόταν μαρτύριο γιατί, ούτε ο ίδιος μπορούσε να αντιμετωπίσει την ασχήμια ούτε οι άλλοι μπορούσαν να τον αντικρίσουν. Έπρεπε ισοβίως να κρύβει με ένα πανί το ακρωτηριασμένο μέρος του προσώπου του (τυφλοπάνι, ρινοπάνι).
Η αποτρόπαιη πράξη του Βασίλειου Β΄, του επιλεγόμενου Βουλγαροκτόνου, (976-1025) στιγματίζει και αμαυρώνει την πολιτική του Βυζαντίου ακόμα πιο πολύ τυφλώνοντας 15000 στρατιωτικούς αιχμαλώτους του Σαμουήλ. (17)
Όταν ο τελευταίος είδε την κτηνωδία του Βασίλειου, έπαθε τέτοιο κλονισμό που πέθανε αμέσως. Τέτοια η θηριωδία των χριστιανών ηγετών, λες και δεν είχαν ψυχή μέσα τους!


Όπως και να έχει, στο Βυζάντιο, ο εκτυφλωτισμός ήταν μια μικρή ποινή μόνο και στα χρόνια του Ανδρόνικου Α΄ του Κομνηνού (1183-1185) επιβαλλόταν για ψύλλου πήδημα, τόσο που σύμφωνα με το χρονογράφο Νικήτα Χωνιάτη, ο αυτοκράτορας αυτός ονομάστηκε «Μισοφαής» δηλαδή αυτός που μισεί το φως. Ήταν τόσο το μίσος του λαού για τον άνθρωπο αυτό, που όταν η αυτοκρατορία, κάτω από την απειλή των Νορμανδών αναταράχτηκε, ξεσηκώθηκαν με την υποστήριξη του Ισαάκιου Β΄ του Άγγελου (1185-1195) κατακτώντας το θρόνο.

Ο Ανδρόνικος πιάστηκε και βασανίστηκε φριχτά για μια βδομάδα. Αφού του μάδησαν γένια και μαλλιά, του ξερίζωσαν τα δόντια, του έκοψαν με τσεκούρι το δεξί του χέρι και αφού του έβγαλαν το μάτι τον πέταξαν για μια βδομάδα σε μια σκοτεινή φυλακή. Όταν βγήκε από τη φυλακή, έμελλε να αντικρίσει τη φρίκη κατάματα, αν και χωρίς μάτια, γιατί εντωμεταξύ μέσα στη φυλακή, του έβγαλαν και το άλλο.
Τον διαπόμπευσαν στους πολυσύχναστους δρόμους της Πόλης πάνω σε μια ψωραλέα καμήλα, σαν έρμαιο και αξιολύπητο πλάσμα που τον λυπήθηκαν ακόμα και οι εχθροί του. Όχι όμως και οι φανατισμένοι χριστιανοί που λοιδορώντας ξεσπούν επάνω του με ρόπαλα, σουβλιά και κάθε λογής ακαθαρσίες που εκσφενδονίζουν επάνω του. Όταν έφτασαν στον Ιππόδρομο τον κρέμασαν από τα πόδια και τον βασάνισαν ανελέητα, κόβοντας κομμάτια σάρκας από το ταλαιπωρημένο του σώμα. Τέλος του έχωσαν ένα μακρύ σπαθί στο στόμα και τον αποτελείωσαν!

Τόσο άξεστη και εξαχρειωμένη ήταν η ηγεσία του Βυζαντίου που η μεγαλοστομία του Ευσέβιου ότι ο αγώνας των χριστιανών δικαιώθηκε και το Βυζάντιο αποτελεί ιερό ναό αρετής, φαντάζει εξωπραγματική και γελοία. Υποτίθεται πως ο χριστιανισμός επικράτησε για να εξευγενίσει ηθικά τον άνθρωπο και να αντισταθεί στον εξευτελισμό του, κτίζοντας επί γης έναν κόσμο αρετής, αντάξιο του αίματος των μαρτύρων του, που έδωσαν τη ζωή τους για να την κερδίσουν οι πιστοί.

Όπως γράφει και ο Κυριάκος Σιμόπουλος «Τίποτε δεν έχει αλλάξει στο πέρασμα των αιώνων. Η βία της εξουσίας, η θηριωδία των εμπολέμων, οι γενοκτονίες και οι βασανισμοί, οι ομαδικές και ατομικές ωμότητες, η εκμηδένιση και ο εξευτελισμός του ανθρώπου. Ένας κρίκος στη διαχρονία της φρίκης και του αίματος το Βυζάντιο». (18)

«Τώρα μέσα στα ανάκτορα δεν ακούγονται πλέον όπως πριν μωρολογίες αθέων ανδρών» έγραφε ο Ευσέβιος (19) και εμείς θα συμπληρώναμε ότι τώρα πολιτική και θρησκευτική ηγεσία με τους δήμιους τους πανηγυρίζουν εν μέσω μηχανορραφιών και σκανδάλων το θρόνο τους, πατώντας πάνω σε ρυάκια αίματος και κωφεύοντας στις απεγνωσμένες κραυγές πόνου των ανυπεράσπιστων θυμάτων τους.

Ξεφωνίζουν, πλαντάζουν από δυστυχία και φρίκη, εκλιπαρούν και απλώνουν τα χέρια στο μέλλον.
Πόσοι από μας μπορούν να τους αγγίξουν;

Η ιστορία θέλει αποδέκτες των ουρλιαχτών εκείνων να είμαστε εμείς!


ΠΗΓΗ: Απόστολος Λυμπερίδης
"ΧΑΛΚΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ"
Εκδόσεις ΕΝΑΛΙΟΣ




ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] «Κωνσταντίνου Λόγος εις του Συλλόγου των Αγίων» 25.5. Το βιβλίο αυτό από μερικούς αποδίδεται στον Κωνσταντίνο και από άλλους στον Ευσέβιο. Δεδομένου ότι τα εκκλησιαστικά πράγματα λίγο ενδιέφεραν τον Κωνσταντίνο και το ενδιαφέρον του για την εκκλησία του θεού αποσκοπούσε μόνο στην ενότητα της αυτοκρατορίας, θεωρούμε το σύγγραμμα αυτό ψευδεπίγραφο. Άσχετα από το συγγραφέα του όμως είναι γραμμένο την εποχή εκείνη (4ος αιώνας). Αλλού η ειλικρίνειά του εκπλήσσει και αλλού η υποκρισία του ξεχειλίζει!
2 22.11.
3 Τέτοιος θάνατος ήταν ο πνιγμός στη θάλασσα, στον οποίο ο κατάδικος ριχνόταν δεμένος μέσα σε σακί γεμάτο με φίδια! (βλέπε «το μάτι του αετού» στο 10ο κεφάλαιο του Δεύτερου Μέρους).
4 Νεαρά 134.3.
5 Επιβολή τιμωρίας στο σημείο του σώματος με το οποίο διέπραξε το έγκλημα. Η «λογική» της ταυτοπάθειας ανάγκασε κάποιους ευφάνταστους εκστασιαστές να οραματισθούν τα μαρτύρια που θα επιβληθούν μια μέρα στους παραβάτες, όταν καταλήξουν στην κόλαση. Η γυναίκα που προκαλούσε με την εμφάνισή της θα κρεμαστεί απ’ τα μαλλιά της και εκείνη που θα κρυφάκουγε, ο σατανάς θα την κρεμάσει από τα αυτιά. Στον πόρνο και στην πόρνη, ακατάπαυστα φίδια και σκορπιοί θα τους δαγκώνουν τη βάλανο και το αιδοίο, αντίστοιχα!
6 Το πρώτο επέφερε το θάνατο από αιμορραγία και το δεύτερο ακόμα πιο επώδυνο για τον παραβάτη αφού, μετά το μπήξιμο του κονταριού στον πρωκτό, το κάρφωναν στο έδαφος και η στρογγυλεμένη του μύτη, ανοίγοντας τα σπλάχνα, προχωρούσε αργά-αργά μέχρι να βγει από τα πλευρά, το λαιμό ή το στόμα! Το παλούκωμα ήταν το πιο πολυώδυνο και απάνθρωπο μαρτύριο του Βυζαντίου που το θύμα ράγιζε ακόμα και στο άκουσμα της καταδικαστικής απόφασης. Το ίδιο και στη διαδικασία της προετοιμασίας όπου το θύμα ξαπλωμένο μπρούμυτα και γυμνό στο έδαφος, ακινητοποιημένο από ένα σαμάρι αλόγου με φρίκη αντιμετώπιζε τη μανία των δήμιων, έχοντας στο νου τι τον περίμενε μέχρι να αφήσει την τελευταία του πνοή. Δυστυχώς, ο θάνατος πολλές φορές αργούσε, φτάνοντας τις δυο ή τρεις ημέρες, αν δεν πλήγωνε ζωτικά όργανα. Να γιατί στρογγύλευαν την άκρη, για να κάνουν το μαρτύριο ακόμα πιο αβάσταχτο!
7 Όταν το 705 ο Ιουστινιανός ξαναπήρε την εξουσία καθαίρεσε τον Καλλίνικο και τον τύφλωσε για τη συνομωσία αυτή.
8 Στις μέρες του συνήλθε η σύνοδος της Πενθέκτης (691-692) που ο Ιουστινιανός Β΄ οργάνωσε στην αυτοκρατορική αίθουσα Τρούλλος (γι’ αυτό ονομάζεται και «Σύνοδος εν Τρούλλω»), ρυθμίζοντας κοινωνικά και κανονικά θέματα της εκκλησίας σύμφωνα με τη χριστιανική διδασκαλία.
9 Την ίδια κατάληξη είχε και ο μικρός γιος του Ιουστινιανού, ο Τιβέριος, που αποσπάστηκε από το χέρι της μάνας του μέσα στην εκκλησία και σφάχτηκε στην πόρτα σαν αρνί!
10 Με αυτό το όνομα, σαν αυτοκράτορας, επονομάστηκε Βαρδάνης.
11 Στη Θεσσαλονίκη, με τη βοήθεια του αρχιεπισκόπου και τη συμβολή Βουλγάρων, οργάνωσε συνομωσία ενάντια στο Λέοντα Γ΄ τον Ίσαυρο (717-741). Απέτυχε όμως και οι συνωμότες εκτελέστηκαν (719).
12 Τίποτα δεν πρόσθεσε, επίσης, το νέο νομοθετικό πλαίσιο που έκδωσε ο Βασίλειος Α΄ ο Μακεδών (867-886) με τον «Πρόχειρο νόμο» του 869.
13 Μάρκος 9.42-50.
14 Βλέπε «Οι μεγάλες αιρέσεις ή πλεύση στα βαθειά» στο 9ο κεφάλαιο.
15 Για το μαρτύριο του πατριάρχη Κωνσταντίνου του Β΄ και άλλων πατριαρχών και βασανισμών στο Βυζάντιο, για πολύ γερά νεύρα, προτείνεται το έργο του Κυριάκου Σιμόπουλου «Βασανιστήρια και Εξουσία» σελ. 207-307.
16 Βλέπε Κυριάκος Σιμόπουλος «Βασανιστήρια και Εξουσία» σελ. 266.
17 Στη μάχη του Μελάνικου το 1014 κατά διαταγή του Βασίλειου οι στρατιώτες τυφλώνονταν ανά εκατό, αφήνοντας ένα μονόφθαλμο για να τους οδηγήσει πίσω στην πατρίδα τους!
18 «Βασανιστήρια και Εξουσία» σελ. 306.
19 «Εις Κωνσταντίνο Τριακονταετηρικός» 10.5.

Ο άγιος Γεώργιος υμνείται στις εκκλησίες ως ο «καθαιρέτης των Ελλήνων».


«Φωτίζου, φωτίζου η νέα Ιερουσαλήμ, η γαρ δόξα Κυρίου επί σε ανέτειλε. Χόρευε νυν και αγάλλου, Σιών.»


Τον άγιο Γεώργιο είχε κάνει κομματάκια βασανίζοντάς τον ο «σατανόπληκτος» Διοκλητιανός, αλλά άγγελος Κυρίου τον ξανασυναρμολόγησε.
Στη συνέχεια ο άγιος ανάστησε έναν προ πολλού πεθαμένο, ο οποίοςoμολόγησε πως καιγόταν στις φωτιές, επειδή δεν ήταν χριστιανός, καθώς
και ένα νεκρό βόδι, για να οργώνει ένας πρώην ειδωλολάτρης.
Τέλος, αφού συνομίλησε με άγαλμα του Απόλλωνα, το γκρέμισε, όπως και πολλά άλλα Ελληνικά αγάλματα.

Τις παραπάνω περιγραφές δεν τις διαβάζουμε σε κάποιο χριστιανικό φυλλάδιο, αλλά στην επίσημη ιστοσελίδα του Γενικού Επιτελείου Στρατού (Γ.Ε.Σ.) που έχει ανακηρύξει τον άγιο Γεώργιο προστάτη του  Στρατού (πλην Πυροβολικού.)

Ο άγιος Γεώργιος υμνείται στις εκκλησίες ως ο «καθαιρέτης των ελλήνων».

Το Συναξάρι του καλού στρατιώτη

  Από την ιστοσελίδα του Γ.Ε.Σ. διαβάζουμε:
«Εκείνους τους χρόνους ο σατανόπληκτος βασιλιάς Διοκλητιανός, γεμάτος από θαυμασμό προς τους θεούς των ειδώλων, είχε βγάλει αυστηρές διαταγές προς τους υπηκόους του... Ο άγιος Γεώργιος μπροστά στον αυτοκράτορα και τους αξιωματούχους του γκρεμίζει τα πλανεμένα κι αδύναμα είδωλα των θεών περιγελώντας όλους τους ειδωλολάτρες, που πιστεύουν στα άψυχα αγάλματα των ψεύτικων αυτών θεών...»

Τον δένουν γυμνό σε έναν τροχό, ο οποίος είχε γύρω του μπηγμένα μαχαίρια κοφτερά, και τον κατρακυλούν σ’ έναν κατήφορο. Κι ενώ το σώμα του αγίου καταματώθηκε και κατατεμαχίστηκε, άγγελος Κυρίου στη στιγμή συναρμολόγησε τα κομμάτια του, και παρουσιάστηκε πάλι ο άγιος γερός, όπως πρώτα... Τον βάζουν μέσα σε ασβέστη που έβραζε, κι εκείνος μένει ανέπαφος... Παραγγέλνουν ένα ζευγάρι σιδερένια υποδήματα με καρφιά από μέσα, κοκκινισμένα στην φωτιά... (σ.σ. κ.τλ. κ.τ.λ.).


Ο βίος τού αγίου Γεωργίου
και ο μεσαίωνας στις Ένοπλες Δυνάμεις

Ο άγιος Γεώργιος σκότωσε ένα δράκο, που φώλιαζε στα νερά της λίμνης μιας πόλης της Μικράς Ασίας και θα κατασπάραζε την βασιλοπούλα.
Αυτά τα μεσαιωνικού τύπου παραμύθια αναγράφονται στο Συναξάρι με τον βίο του αγίου Γεωργίου, αξιωματικού του ρωμαϊκού στρατού, που δεν υπάκουε στις διαταγές, γιατί είχε προσηλυτισθεί στο χριστιανισμό.
Ο υπ’ όψη άγιος, που επί πλέον φημιζόταν για τις καταστροφές ελληνικών αγαλμάτων και υμνείται στις εκκλησίες ως ο «καθαιρέτης των ελλήνων», έχει ανακηρυχθεί προστάτης του σύγχρονου στρατού.

 Λέγει λοιπόν στον άγιο Γεώργιο (κάποιος Μαγνέντιος) ν’ αναστήσει, αν είναι αληθινός ο θεός του, ένα νεκρό, που κείτονταν εκεί κοντά τους από τα παμπάλαια χρόνια πεθαμένος.
Ο άγιος γίνεται μία φωτεινή λαμπάδα τώρα, έτοιμος να καεί, για να φωτίσει τους ειδωλολάτρες να πιστέψουν.
Γονατίζει πάνω στον τάφο, σηκώνει το νου και τα χέρια του και προσεύχεται στον Θεό. Ω θεία, ω αγία πίστη του αγίου Γεωργίου!
Ο νεκρός ανοίγει τον τάφο του, ανασταίνεται, προσκυνάει τον άγιο και δοξάζει τη δύναμη και τη θεότητα του Χριστού. Ο βασιλιάς και η σπείρα του τα ’χουν χαμένα. Ρωτούν τον αναστημένο νεκρό, ποιός είναι, κι αυτός τους αποκρίνεται πως ζούσε, πριν ακόμη έρθει ο Χριστός στον κόσμο.
Κι επειδή ήταν ειδωλολάτρης, καιγόταν μέσα σε φωτιές, τόσα χρόνια που ήταν πεθαμένος...

 Μαζί του κι ένας άλλος πρώην ειδωλολάτρης που ο άγιος του ανάστησε το νεκρό βόδι του, για να οργώνει το χωράφι του, μαρτύρησε κάτω από τα σπαθιά των απίστων.

 Εκείνο, όμως, που έδωσε τη χαριστική βολή στον ειδωλολάτρη αυτοκράτορα και τράβηξε τους περισσότερους ειδωλολάτρες στη θρησκεία του Χριστού, ήταν η επίσκεψη του αγίου στο ναό των ειδώλων, με την κρυφή ελπίδα του Μαγνεντίου, πως θα τον γυρίσει στη λατρεία των ειδώλων.


 Μπαίνοντας στο ναό ο άγιος στάθηκε μπρος στο άγαλμα του Απόλλωνα και το ρώτησε, αν ο Χριστός είναι Θεός, κι αν πρέπει να Τον προσκυνούμε.
Τότε ο δαίμονας, που ήταν μέσα στο είδωλο, κλαίγοντας σχεδόν και θρηνώντας, αποκρίθηκε, πως ο Χριστός είναι ο μόνος αληθινός Θεός!
Και με το λόγο τούτο, σα να έγινε σεισμός, κι ευθύς όλα τα είδωλα έπεσαν κάτω και συντρίφτηκαν. Και γέμισε ο τόπος από μαρμάρινα συντρίμματα των θεών, που δεν μπόρεσαν να σώσουν τον εαυτό τους από τον αφανισμό!»

«Χόρευε νυν και αγάλλου, Σιών»

  Από τη λειτουργία του αγίου Γεωργίου («Μηναίον» Απριλίου), η οποία ψάλλεται στις 23 Απριλίου στις εκκλησίες και στα στρατόπεδα με την υποχρεωτική παρουσία όλου του προσωπικού, διαβάζουμε:

     • «Οι μισούντες Σιών αισχύνθητε από του Κυρίου, ως χόρτος γαρ, πυρί έσεσθε απεξηραμμένοι.» (Οι «Αναβαθμοί», αντίφωνον Α .)

     • «Φωτίζου, φωτίζου η νέα Ιερουσαλήμ, η γαρ δόξα Κυρίου επί σε ανέτειλε. Χόρευε νυν και αγάλλου, Σιών.» («Καταβασία».)

     • «Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός, ο λυτρούμενος ημάς, ο Άγιος Ισραήλ.» («Προφητείας Ησαΐου το ανάγνωσμα», κεφ. 43, 14.)


  Η θεοκρατική ιδεολογία στις ένοπλες δυνάμεις αποτυπώνεται καθαρά στις αφίσσες, που τυπώνονται με την ευκαιρία κάθε μεγάλης τιμώμενης στρατιωτικής επετείου (είναι όλες χριστιανικές πλην της 28ης Οκτωβρίου, αλλά κι εκεί «η Παναγιά βοήθησε») και αναρτώνται υποχρεωτικά σε όλες τις μονάδες του στρατού.





«Χαίρε ελλήνων ο καθαιρέτης»

  Στους «Χαιρετισμούς» του αγίου Γεωργίου διαβάζουμε:


     • «Χαίρε, ο ειδώλων εκτίλας την άκανθαν.»


     • «Χαίρε, θεούς ψευδωνύμους συντρίψας.»


     • «Χαίρε, ο συντρίψας τα άψυχα είδωλα.»


     • «Χαίρε, δαιμόνων ο καταλύτης·

         χαίρε, ελλήνων ο καθαιρέτης.»


     • «Χαίρε, πολυθεΐας πλατυσμόν ο συστείλας.»


     • «Χαίρε, πρηστήρ βωμών φλογερώτατε·

         χαίρε, τυφών ξοάνων σφοδρότατε.»


     • «Αλληλούια. Τρόπαιον ανεστήσω, και παγκράτιον μέγα, ελλήνων κατά πάσης της πλάνης.» («Υμνολόγιον το Χαρμόσυνον», Ιερά Μονή Σταυροβουνίου, 1996. Βλέπετε «Τα υβριστικά κατά των ελλήνων επίσημα κείμενα τής Ορθοδοξίας).

Ο ΜΑΙΟΣ ΚΑΙ Η ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΠΟΧΗ



Το όνομα του Μαΐου οφείλεται στην Πλειάδια νύμφη Μαία, την μητέρα του θεού Ερμή.  Η Μαία είναι μία από τις επτά κόρες του Άτλαντα και της Πλειόνης ή Πληιόνης, γνωστή και ως μία από τις Πλειάδες. Ο μύθος τις θέλει να γεννιούνται στο όρος Κυλλήνη που τότε ανήκε στην Αρχαία Αρκαδία. Όλες οι Πλειάδες θεωρούνταν θεές – νύμφες του βουνού.

Η Μαία, η ομορφότερη, η μεγαλύτερη αλλά και η πιο συνεσταλμένη, η «ελικοβλέφαρη και ιοπλόκαμη» σύμφωνα με τον Σιμωνίδη, έσμιξε με τον Δία σε μία σπηλιά στην Κυλλήνη, και γέννησε τον δοξασμένο θεό Ερμή. Η Μαία και ο Ερμής θεωρούνται οι προστάτες της Αρχαίας Αρκαδίας.


Ο σημερινός Μάιος αντιστοιχεί στον δέκατο μήνα της αρχαίας Ελλάδας, στον μήνα «Μουνιχιών» (αττικό ημερολόγιο) και ήταν αφιερωμένος στην θεά Άρτεμις. Η μεγάλη αυτή θεά θεωρούνταν και εκείνη προστάτιδα της Αρχαίας Αρκαδίας.

Ο Πρόκλος αναφέρει ότι η Πλειάδια (ή Πελειάδα) νύμφη Μαία συμβόλιζε τα αφανή, τα κρυμμένα, τα μυστικά και ήταν εκείνη που τα μετατρέπει από «άδηλα» (αόρατα) σε «δήλια» (ορατά).
Το αιτιολογεί, καθώς η Μαία συνδέεται άμεσα με τον τοκετό και την γέννηση και είναι από τις θεότητες που προστατεύουν τις επίτοκες και τις βοηθά να φέρουν στο φως το νεογνό από τα «σκοτάδια της αβύσσου» της μήτρας. Έτσι το «κρυμμένο» έμβρυο, φανερώνεται (έρχεται) στον κόσμο των θνητών. Η Μαία έδωσε το όνομα της σε όλες τις Μαίες που βοηθούν τις επίτοκες να γεννήσουν.

Τις ιδιότητες αυτές της Μαίας κληρονόμησε ο γιος της ο Ερμής που ονομάστηκε «ψυχοπομπός» και ήταν αυτός που συνόδεψε πίσω την Κόρη (Περσεφόνη) από το σκοτεινό βασίλειο του Άδη στον φωτεινό κόσμο της μητέρας της Δήμητρα.

Η Μαία συνδέεται με την ροή – Ρέα και κατ’ επέκταση έχει σχέση με το ύδωρ, διότι η δική της νοητή ύλη είναι εκείνη που ο καθοδηγεί το έμβρυο στο «αρχέγονο ύδωρ» της γυναικείας μήτρας και το μετατρέπει σε «ύδωρ ζωής» που θα συντηρήσει τον νέο άνθρωπο στον κόσμο των θνητών για όλη του την επίγεια ζωή.


Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν την Μαία, ως έφορο των υδάτων και για αυτό κατά τον μήνα της  αφιέρωναν σπονδές σε αυτήν και τον γιο της Ερμή, σε πηγές και ποτάμια.
Επίσης την συνέδεαν με τους σεισμούς και η πρώτη εορτή του μήνα της, ήταν οι ικεσίες τους στην νύμφη - θεά για να ζητήσουν την προστασία της.




Οι αρχαίοι άνθρωποι την πρώτη ημέρα του Μαΐου τιμούσαν και εξευμένιζαν με αφιερώματα και σπονδές όλες τις πανίσχυρες δυνάμεις που θεωρούσαν ότι προερχόντουσαν από τις ακτίνες του Ήλιου οι οποίες έπεφταν με ορμή επάνω στην επιφάνεια της Γης και την έκαναν να «αναταράσσεται» με αποτέλεσμα να προκαλούνται σεισμοί.
Έτσι είχαν μία γιορτή που ονομάζονταν «μαϊμούδισμα» και τιμούσαν την Μαία, που σε αυτήν την περίπτωση την ταύτιζαν με την Μητέρα Γη. Η εορτή ονομαζόταν «Μαϊουμά» και την είχαν αφιερώσει στις κρυφές δυνάμεις της Γης.

Τον μήνα της Μαίας, οι αρχαίοι Λατίνοι τελούσαν την γιορτή των «Ροσαλίων», δηλαδή την «γιορτή των ρόδων». Μία γιορτή αφιερωμένη στους προγόνους τους που τους ονόμαζαν «μαίορες» και τους τιμούσαν προσφέροντας τους νεκρόδειπνα.

Αυτή η γιορτή είχε ένα βαθύ νόημα. Οι αρχαίοι Λατίνοι ειδικά εκείνοι της κάτω Ιταλίας (της Μεγάλης Ελλάδας) τελούσαν αυτήν την συμβολική εορτή προς τους προγόνους τους για να μην ξεχάσουν πότε τις ελληνικές τους ρίζες, τα έθιμα τους τώρα που ήταν μακριά από τον Ελλαδικό χώρο.



Στην «γιορτή των Ρόδων», την πρώτη ημέρα του Μαίου,  στόλιζαν τα σπίτια τους με λουλούδια και τα αφιέρωναν τόσο στην Μητέρα Γαία (την πρώτη νύμφη), όσο και στην νύμφη – θεά Μαία αλλά και στον γιο της Ερμή.

Οι έμποροι εκείνη την ημέρα δεν ξεχνούσαν τον Ερμή με το προσωνύμιο Κερδώος, και με αφιερώσεις παρακαλούσαν τον θεό για πολλά κέρδη, όπως ακριβώς άνθιζε η Μητέρα Γαία.

Στις αρχές του «μήνα της Μαίας»,  την πρώτη ημέρα (σημερινή πρωτομαγιά) γινόταν μεγάλη γιορτή στην αρχαία Ρώμη (η Ρώμη είναι ελληνική αποικία Κρητών και Πελοποννήσιων - Πελασγών). Οι άρχοντες της πόλης έκαναν το πρώτο θαλασσινό τους μπάνιο, ακριβώς όπως γίνεται και σήμερα.

Ο ιστορικός Πλούταρχος αναφέρει μία ετυμολογία για το όνομα «Μάιος» και λέει ότι ήταν αφιερωμένο στους γεροντότερους σε ηλικία άντρες που τους ονόμαζαν «Μαιώρεις».

Στην αρχαία Ρώμη επίσης, κατά τον μήνα Μάιο γινόταν και η γιορτή των «Λεμουρίων» που ήταν μία γιορτή φαντασμάτων, ειδώλων και γενικώς πονηρών πνευμάτων. Οι αρχαίοι άνθρωποι πίστευαν ότι αυτά ήταν δεσμευμένα πνεύματα της ύλης, είδωλα νεκρών, ειδικά εκείνων που είχαν πεθάνει με ξαφνικό και τραγικό τρόπο και  δεν αποδεχόντουσαν τον θάνατο. Θεωρούσαν ότι αυτά τα πνεύματα ζούσαν κάτω από την Γη, κυριευμένα από κακία και τρομοκρατούσαν τους ανθρώπους.
Ανάμεσα λοιπόν στο διάστημα 9-13 Μαίου είχαν την  γιορτή των Λεμουρίων, μία παραπλήσια με τα Ανθεστήρια των αρχαίων Ελλήνων που ήταν εκτός των άλλων εορτή αφιερωμένη στις ψυχές των νεκρών.
Έτσι ο αρχαίος αυτός κόσμος ξεχώριζε τα πνεύματα ψυχές σε δύο κατηγορίες. Τα πονηρά που λέγονταν «λεμούρια» και τα προστατευτικά που λέγονταν «λάρες».
Οι αρχαίοι Ρωμαίοι τελούσαν τα «Λεμούρια» την νύχτα. Κατά την διάρκεια της νύχτας χτυπούσαν χάλκινα αντικείμενα για να διώξουν τα πονηρά λεμούρια πνεύματα και έριχναν έξω από τα σπίτια τους κουκιά που θεωρείτο νεκρική τροφή. Όλοι οι αρχαίοι ναοί των θεών παρέμεναν κλειστοί και δεν ετελείτο κανείς γάμος.


Ο μήνας Μάιος ήταν ο μήνας της Γης, η οποία εθεωρείτο η πρώτη νύμφη, σύμφωνα με τους Ορφικούς. Δεν είναι λίγες οι φορές που τον μήνα Μάιο η Μητέρα Γη ταυτίζεται με την νύμφη Μαία και ο Πατέρας Ουρανός με τον Δία. Σμίγοντας η Μαία με τον Δία τον Μάιο γεννιέται η Ερμής.

Έτσι, τόσο οι αρχαίοι Έλληνες όσο και οι Ρωμαίοι είχαν αφιερώσει αυτόν τον μήνα στην Γαία-Μαία και για αυτό δεν τελούσαν γάμους κατά τον μήνα αυτό.

Το Βρέττιον είναι μία ελληνική αποικία της Σικελίας. Εκεί κατά τον Μήνα Απρίλιο και Μάϊο γιόρταζαν τα Ανθεστήρια με κύριο γεγονός την αρπαγή της Περσεφόνης από τον Άδη. Πίστευαν μάλιστα ότι ακριβώς σε εκείνο το μέρος υπήρχε το χάσμα όπου ο θεός των νεκρών άρπαξε την Κόρη.