-)(- Κλείτος. Ο στρατηγός του Μεγάλου Αλεξάνδρου που του έσωσε τη ζωή και ο Αλέξανδρος τον σκότωσε μεθυσμένος.

Η μάχη του Γρανικού ποταμού... 

Τον Μάιο του 334 π.Χ. τα στρατεύματα των Μακεδόνων και των Περσών στέκονταν αντικριστά στις όχθες του ποταμού Γρανικού. 

Το σύνθημα δόθηκε και η μάχη ξεκίνησε. Ο Αλέξανδρος ήταν επικεφαλής της δεξιάς παράταξης και οδήγησε την επίθεση εναντίον των Περσών αξιωματικών.

 Πολεμούσε με τη γνωστή του ορμή στην πρώτη γραμμή και όταν εντόπισε τον γαμπρό του Δαρείου, στράφηκε εναντίον του. Διαπέρασε το στέρνο του Πέρση με το δόρυ του και πριν προλάβει να τραβήξει το όπλο του, βρέθηκε πίσω του ο Πέρσης Σπιθριδάτης. Ο θάνατος του στρατηλάτη ήταν σχεδόν βέβαιος. 

Ο Πέρσης ετοιμάστηκε να του επιτεθεί. 
Δεν είχε δει όμως τον Στρατηγό του Αλέξανδρου, τον Κλείτο, που του έκοψε το χέρι. Έτσι, έσωσε τη ζωή του Μεγάλου Αλεξάνδρου. 

Ο Κλείτος ήταν ικανότατος στρατηγός και έμπιστος του Αλέξανδρου. Μάλιστα η αδελφή του Κλείτου, η Λανίκη, ήταν η τροφός του.

 Στην αρχή της εκστρατείας, ο Αλέξανδρος του εμπιστεύτηκε την ηγεσία της σωματοφυλακής των αξιωματικών και ο Κλείτος απέδειξε την αξία του με το παραπάνω στη μάχη του Γρανικού ποταμού. 

Όμως, καθώς η εκστρατεία εξελισσόταν, η θέση του Κλείτου άρχισε να απειλείται. 
Οι στρατηγοί του Αλέξανδρου είχαν αρχίσει να διαχωρίζονται σε αυτούς που υποστήριζαν τον νεαρό βασιλιά και σε αυτούς που είχαν υπάρξει σύντροφοι του Φιλίππου και αντιδρούσαν τις αποφάσεις του Αλέξανδρου για συνέχιση της εκστρατείας μέχρι την Ινδία. 

Επίσης, πολλοί σχεδόν διακωμωδούσαν τη στροφή του Αλέξανδρου στη «θεοποίησή» του. Ο Κλείτος ανήκε στο δεύτερο στρατόπεδο, αν και ποτέ δεν αμφισβητήθηκε η αφοσίωσή του στο βασιλιά της Μακεδονίας. 

 Το 328 π.Χ. ο Αλέξανδρος και η ακολουθία του βρίσκονταν στη Σαμαρκάνδη, την πρωτεύουσα της Σογδιανής. 

 Είχαν θυσιάσει στους Διόσκουρους και το γλέντι που ακολούθησε κράτησε όπως πάντα για ώρες, μέχρι τη νύχτα. 

Ο Αλέξανδρος είχε ήδη μεθύσει με το κρασί που έρρεε άφθονο και άρχισε να περηφανεύεται για τα κατορθώματά του. Οι κόλακες που τον περιέβαλαν συμφωνούσαν μαζί του και του έδιναν κι άλλο θάρρος. 

Ο Αλέξανδρος άρχισε να συγκρίνει τους δικούς του θριάμβους με του Φιλίππου, τους οποίους χαρακτήρισε ως πολύ κατώτερους. 

Ο Κλείτος θαύμαζε απεριόριστα τον προηγούμενο βασιλιά και όταν άκουσε τον Αλέξανδρο να προσβάλει τον νεκρό πατέρα του, σηκώθηκε και του απευθύνθηκε σαν ίσος προς ίσο, όπως συνηθίζονταν ανάμεσα στου Μακεδόνες ευγενείς. 

Τα λόγια του έχουν καταγράψει τέσσερις ιστορικοί, που παρουσιάζουν ορισμένες διαφορές μεταξύ τους. Η βασική ιδέα όμως είναι η ίδια σε όλους. 

Ο Κλείτος του υπενθύμισε ότι ήταν αυτός που του έσωσε τη ζωή στο Γρανικό ποταμό και κατηγόρησε τους κόλακες ότι γέμιζαν το κεφάλι του με αερολογίες. Εκθείασε τα κατορθώματα του Φιλίππου και τόνισε ότι ο Αλέξανδρος ντρόπιαζε τη μνήμη του πατέρα του, όταν περηφανευόταν πως ήταν γιος του Άμμωνα Δία. 

Στο τέλος, επιτέθηκε στη συμπεριφορά του Αλέξανδρου, που είχε υιοθετήσει περσικά έθιμα και φερόταν σαν σατράπης στους Μακεδόνες συντρόφους τους, χωρίς να εκτιμά τις θυσίες που είχαν κάνει για αυτόν. Σύμφωνα με τον ιστορικό Κούρτιο, ο Κλείτος αναφέρθηκε και στον θάνατο του Στρατηγού Παρμενίωνα. 

Ο Αλέξανδρος σκοτώνει τον Κλείτο... 

Ο γιος του, Φιλώτας, είχε συνωμοτήσει εναντίον του Αλέξανδρου και εκτελέστηκε όπως και οι υπόλοιποι συνωμότες. 

Ο Παρμενίωνας δεν γνώριζε τίποτα για την προδοσία, αλλά εκτελέστηκε μαζί τους. Ο θάνατός του ήταν ένα μελανό σημείο στην πορεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που ποτέ δεν ξέχασαν οι στρατηγοί του. Τα λόγια του Κλείτου εξαγρίωσαν τον Αλέξανδρο, που άρπαξε ένα δόρυ και κόντεψε να του χιμήξει. 

Τον συγκράτησαν και τον αφόπλισαν, ενώ άλλοι άντρες τραβούσαν τον Κλείτο έξω από την αίθουσα. Πριν όμως ηρεμήσουν τα πνεύματα, ο Κλείτος ξέφυγε απ’ τους άντρες που τον συγκρατούσαν και φώναξε άλλη μια προσβολή στον Αλέξανδρο. 

Ήταν η τελευταία λέξη που ξεστόμισε. Ο Αλέξανδρος του επιτέθηκε και κάρφωσε μία λόγχη στο στήθος του. Όταν αντιλήφθηκε τι έκανε, ο Αλέξανδρος θρήνησε πραγματικά. 

Ένας ιστορικός περιέγραφε ότι ο Αλέξανδρος στερέωσε τη λόγχη στον τοίχο και ετοιμάστηκε να πέσει πάνω της, για να αυτοκτονήσει. 

Αλλά η ζημιά είχε ήδη γίνει.
Κανείς δεν τολμούσε να μιλήσει στον Βασιλιά με την άνεση των Μακεδόνων και ο Αλέξανδρος περικυκλώθηκε από συκοφάντες και κόλακες. 

Είχε κερδίσει τον κόσμο, αλλά είχε χάσει την αυτοκυριαρχία του…...