Πέμπτη 27 Ιουλίου 2017

SABINA Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΑΡΧΙΕΡΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΒΕΙΡΙΩΝ.


Υπήρξε η γυναίκα του φιλέλληνα Αδριανού και πιθανότατα αυτή που επηρέαζε τις ενέργειές του και την όλη στάση του απέναντι στον Ελληνισμό.

Μυημένη φυσικά στα Καβείρια, όπως και ο Αδριανός, είχε πρότυπο την Ολυμπιάδα.

Μετά το θάνατό της, εμφανίζεται ταυτισμένη στα νομίσματα με την Περσεφόνη (1) έχοντας στεφάνι από στάχυα και με βασιλικό διάδημα (2) στο στυλ της Ολυμπιάδας.

Το μαλλί της, αντίθετα από τις δυο εν ζωή κομμώσεις της (3,4), έχει κότσο χαμηλά (1,2) και μιμείται την εικόνα της Ολυμπιάδας.

Σε ένα σπάνιο εν ζωή πορτρέτο της που είναι το ιερατικό (5), μιμείται ή ταυτίζεται πάλι με την Ολυμπιάδα, φορώντας διάδημα, αλλά και δάφνινο στεφάνι.

Στα αίτια του 3ου Ιουδαϊκού πολέμου που διεξήγαγε ο Αδριανός, γράφεται ότι υπήρχαν ΚΑΙ θρησκευτικοί λόγοι.

Το σωστό είναι, ότι ο πόλεμος ήταν πάνω από όλα θρησκευτικός.

Ήταν η επικρατούσα λατρεία της αυτοκρατορίας, αυτή που πρέσβευε η Σαβίνα, απέναντι στον Ιουδαϊσμό, που από πάντα ήταν πολέμιος αυτής.



* Φωτογραφικό υλικό και κείμενο με την ευγενική παραχώρηση για την Ιερά Ελλάς: Αστέριος Τσίντσιφος

Σάββατο 22 Ιουλίου 2017

Οι Μοίρες.




Οι Μοίρες παριστάνονταν, συνήθως, ως τρεις γυναικείες μορφές που κλώθουν.

Η κλωστή που κρατούν στα χέρια τους, είναι η ανθρώπινη ζωή, συμβολίζοντας έτσι το πόσο μηδαμινή κι ασήμαντη αποδεικνύεται τελικά, αφού κόβεται με το παραμικρό, όπως μια κλωστή.

Η πρώτη Μοίρα, η Κλωθώ, γνέθει το νήμα της ζωής, η δεύτερη η Λάχεσις, μοιράζει τους κλήρους, καθορίζοντας τι θα «τύχει» στον καθένα και η τρίτη η Άτροπος, κόβει χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, όταν έρθει η ώρα, το νήμα της ζωής των ανθρώπων.

Οι Μοίρες είναι επομένως οι δυνάμεις που ευθύνονται για τα καλά και τα άσχημα της ζωής του κάθε θνητού, από τη γέννηση μέχρι το θάνατό του.
Σε ορισμένες περιπτώσεις οι άνθρωποι πίστευαν πως δεν ήταν τρεις, αλλά μία ή δύο, όπως, για παράδειγμα, συνέβαινε στο μαντείο των Δελφών, όπου λάτρευαν μόνο τη Μοίρα της Γέννησης και τη Μοίρα του Θανάτου.

Άλλες ονομασίες με τις οποίες αναφέρονται είναι Αίσα, Πεπρωμένη και Ειμαρμένη.

Η λέξη “μοίρα” προέρχεται από το ρήμα “μοιράζω”, είναι δηλαδή το “μερίδιο” και το “μερτικό”, το κομμάτι που παίρνει ο κάθε δικαιούχος από τον διαμοιρασμό ενός συνόλου.

Έτσι, μοίρα σημαίνει πάνω απ’ όλα το μερίδιο που διεκδικεί ο καθένας στη ζωή και την ευτυχία.

Πίστευαν πως το νήμα της ζωής το έγνεθαν οι Μοίρες δυο φορές κατά τη διάρκειά της………….μία κατά τη γέννηση και μία κατά το γάμο………..διότι ήταν δύο γεγονότα σημαντικά για την περαιτέρω πορεία της.

Ο Νέστωρ, ο βασιλιάς της Πύλου, λόγου χάριν, αποτελούσε στην αρχαιότητα ένα πρότυπο ζωής, χάρη στην εύνοια της Μοίρας……έζησε πολύ και από το γάμο του απέκτησε πολλούς γιους.

Η περίπτωση του Αχιλλέα αποτελεί, παράλληλα, χαρακτηριστικό παράδειγμα της αντίληψης ότι τα πολλά χρόνια ζωής δε σημαίνουν απαραίτητα πως αυτά είναι γεμάτα χαρά κι ευτυχία.

Ο Αχιλλέας στην Ιλιάδα μιλά για τη μοίρα του, που ξέρει πως είναι διπλή από τη μητέρα του τη Θέτιδα: μπορεί να έχει μια μακρόχρονη, αλλά ασήμαντη ζωή, αν γυρίσει στην πατρίδα του, ή να επιλέξει να μείνει και να πολεμήσει στην Τροία, να διακριθεί για τα πολεμικά του κατορθώματα, αλλά και να πεθάνει νέος.

 Το όνομά του θα συνδεθεί με τη δόξα κι όλοι θα τον θυμούνται σαν φοβερό ήρωα στο παρόν και στο μέλλον, όπως και έγινε τελικά.

Ενδεικτικός, για το ρόλο που έπαιζαν οι Μοίρες στη γέννηση του ανθρώπου, είναι ο μύθος του Μελεάγρου.
Όταν η Αλθαία θέλησε να μάθει την τύχη του νεογέννητου γιου της, παραφύλαξε τις Μοίρες, τη νύχτα που θα έρχονταν να αποφασίσουν για τη ζωή του μωρού, όπου άκουσε από την Κλωθώ πως θα γίνει όμορφο και από τη Λάχεση πως θα γίνει δυνατό.

Η Άτροπος όμως, φώναξε πως πρόκειται το παιδί να πεθάνει σε λίγο κι έδειξε ένα πυρωμένο ξύλο που καιγόταν στο τζάκι.

Έπειτα, είπε πως αυτό θα συμβεί μόλις το δαυλί αποκαεί.

Αφού έφυγαν οι Μοίρες από το δωμάτιο, η μητέρα άρπαξε το μισοκαμμένο ξύλο, το έσβησε και το έχωσε βαθιά μέσα σε μια κασέλα.
Κράτησε για χρόνια κρυφό το μυστικό της ζωής του γιου της κι εκείνος μεγάλωνε κι ομόρφαινε.

Όταν κάποτε πήγε για κυνήγι μαζί με τον αδερφό της μητέρας του, μάλωσε μαζί του για τη μοιρασιά και πάνω στο θυμό του, τον σκότωσε.
Όταν εκείνη το έμαθε, έτρεξε αμέσως στην κασέλα, έβγαλε το δαυλί και το έριξε στη φωτιά. Μόλις κάηκε εντελώς, ο γιος της άφησε την τελευταία του πνοή.

Στον Τρωικό πόλεμο ο γιος του Δία, ο Σαρπηδόνας, μάχεται γενναία εναντίον του Πατρόκλου, ο οποίος όμως τον έχει σχεδόν νικήσει.
Ο Δίας παρακολουθεί τη μονομαχία και πονά για το γιο του και σκέφτεται ν’ αντιταχτεί στη μοίρα προκειμένου ν’ αποφευχθεί ο θάνατος του Σαρπηδόνα.
Εμπιστεύεται στην Ήρα τη σκέψη του ν’ αλλάξει τα γραμμένα, εκείνη όμως τον συνεφέρει με τα λόγια της και του υπενθυμίζει τη μεγάλη δυσαρέσκεια που θα προκαλέσει στους υπόλοιπους θεούς.

Εκείνος, τελικά, υποχωρεί και ρίχνει στη γη ματωμένες ψιχάλες, για να δείξει τη λύπη του. Αργότερα όταν ο Έκτορας μονομαχεί με τον Αχιλλέα και πρόκειται να σκοτωθεί, ο Δίας εκμυστηρεύεται στην Αθηνά πόσο πολύ θα ήθελε να μπορούσαν όλοι οι θεοί να συμφωνήσουν, ώστε ν’ αλλάξουν τη μοίρα του και να τον γλιτώσουν.

Η Αθηνά του αποκρίνεται ακριβώς όπως και η Ήρα, οπότε ο Δίας συμμορφώνεται και πάλι.
Στην πιο κρίσιμη στιγμή, όμως, της αναμέτρησης, παίρνει μια χρυσή ζυγαριά, ώστε να κριθεί με αντικειμενικό τρόπο το ποιος θα επικρατήσει.

Σε κάθε πλευρά του ζυγού βάζει από μια μοίρα του θανάτου και την ισορροπεί.

Τελικά, βαραίνει η πλευρά του Έκτορα που πρέπει να πεθάνει.
Ο Απόλλωνας, που μέχρι τότε συνεχώς τον προστάτευε, τον εγκαταλείπει.

Στα ομηρικά έπη, η Μοίρα είναι κάτι το δεδομένο από την αρχή της ζωής.
Οι Μοίρες όμως είναι απλώς το όργανο στην υπηρεσία των θεών, που εκτελούν τη θέλησή τους.
Το νήμα της ζωής το γνέθουν ουσιαστικά εκείνοι, οι οποίοι καθορίζουν τα γεγονότα, τις περιπέτειες, τον πλούτο και το θάνατο για τον κάθε άνθρωπο.

Οι θεοί μπορούν και έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τη μοίρα, αφού οι ίδιοι την ορίζουν στην αρχή της ζωής των θνητών.
Μια τέτοια αλλαγή όμως θα είχε πολύ άσχημες συνέπειες, διότι θα διατάρασσε την αρμονία και την τάξη.
Ο Δίας λοιπόν, μπορεί ν’ αλλάξει τη Μοίρα, μα προτιμά να μην το κάνει, διότι τότε και οι άλλοι θεοί θα ζητούσαν να κάνουν το ίδιο για τους δικούς τους προστατευόμενους.

Η Μοίρα είναι πάνω απ’ όλα ιδιοκτησία του, γι’ αυτό και τον ονόμαζαν «Μοιραγέτη» (ηγέτη, των Μοιρών) παρόλο που τον περιορίζει και αναγκάζεται να τη σεβαστεί.

Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη, διότι αφορά στην ίδια τη ζωή κι αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα ερωτηματικά της………..ποιος υπερτερεί ο θεός ή το πεπρωμένο;

Το ερώτημα απασχόλησε, όπως ήταν φυσικό, και όλους τους μεταγενέστερους ποιητές και φιλοσόφους.

Ήδη από την εποχή του Ησιόδου (7ος αι.) οι Μοίρες δεν είναι πλέον τα όργανα που εκτελούν τυφλά τη βούληση των θεών, μα έχουν και κάποιες δικές τους αρμοδιότητες και ρόλους.

Παρόλα αυτά, ο Δίας είναι πάλι εκείνος που τους παραχώρησε την πολύ μεγάλη τους εξουσία, παραμένει δηλαδή Μοιραγέτης.

Αυτή η αντίληψη της παντοδυναμίας των θεών γενικά κυριαρχεί στην αρχαιότητα καθότι οι θεοί υπακούουν βέβαια στη Μοίρα, μόνο και μόνο όμως επειδή την έχουν οι ίδιοι ορίσει.

Σε μεταγενέστερες εποχές συναντώνται πολλές περιπτώσεις σύγκρουσης Μοίρας και θεών, όπου όμως τα δεδομένα κάποιες φορές αλλάζουν……..όπως στην περίπτωση του Κροίσου, όπου ο Απόλλων κατάφερε να πάρει για χάρη του από τις Μοίρες τρία χρόνια αναβολή, για την άλωση των Σάρδεων.

Ο Απόλλων πάλι, επενέβη στην περίπτωση του Άδμητου, που έπρεπε να πεθάνει, οπότε μέθυσε τις Μοίρες και τις ξεγέλασε, ώστε να δεχτούν να πεθάνει η γυναίκα του, η Άλκηστις, αντί για κείνον.

Εξετάζοντας τους ρόλους που με τον καιρό απέκτησαν οι Μοίρες, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, ο Ησίοδος μας πληροφορεί πως υπήρχαν δύο εκδοχές για την καταγωγή τους.

 Σύμφωνα με την πρώτη, οι Μοίρες ήταν κόρες της Νύχτας (Ησιόδου Θεογονία 217, Αισχύλος Ευμενίδες 961, Ελληνικά Λυρικά V, Άνων 1018, Ορφικοί Ύμνοι 59) μοιράζουν τα καλά και τα κακά, μα καταδιώκουν θεούς και ανθρώπους για τα εγκλήματά τους, μέχρι να τους εκδικηθούν και να τους τιμωρήσουν με τρόπο φοβερό.

Σύμφωνα με τη δεύτερη εκδοχή, ήταν κόρες του Δία και της Θέμιδας (Ησιόδου Θεογονία, Απολλόδωρος 1.13).

Προσέθεταν μάλιστα και μια τέταρτη αδερφή, την Τύχη, που θεωρούνταν ότι είχε και το μεγαλύτερο κύρος.
Οι δύο αυτές εκδοχές συμβολίζουν και δύο διαφορετικούς ρόλους.

Ως κόρες της Νύχτας είναι κακοποιές δυνάμεις, που συγγενεύουν με το σκοτάδι, τον Άδη και τον Κάτω Κόσμο.

Από την άποψη αυτή, συνδέονται με τις Ερινύες, που επίσης είναι αδίστακτες τιμωροί των ανθρώπων.

Ακριβώς όμως, επειδή οι πράξεις του ενός έχουν άμεσο αντίκτυπο στο σπίτι του και στους γύρω του, η κρίση των Μοιρών, που επιβάλλεται εντελώς αυθαίρετα και ανεξάρτητα από τους θεούς, φτάνει να αφορά και ολόκληρες οικογένειες, κάποτε για πολλές γενιές.

Άλλες εκδοχές για την καταγωγή τους αναφέρουν ότι είναι κόρες του Έρεβους και της Νύκτας (Υγίνος, Κικέρων De Natura Deum/η φύση των θεών 3.17) του Κρόνου και της Νύκτας (Τζέτζης & Λυκόφρων) της Ανάνκης (Πλάτωνος Πολιτεία 617C) του Χάους (Κουίντος Σμυρναίος 3.755) και του Ωκεανού και της Γαίας (Λυκόφρων 144, Αθηναίος 15).


Άλλοτε φτάνουμε να μιλάμε και για μια ολόκληρη πόλη, όπου οι Μοίρες καλούνται να διαφυλάξουν και ν’ αποκαταστήσουν την κοινωνική τάξη και τη δικαιοσύνη.

Πρόκειται, πλέον, για το ρόλο τους σε επίπεδο κοινωνικό.

Ως κόρες του Δία και της Θέμιδας, από την άλλη πλευρά, είναι δυνάμεις καλοπροαίρετες, ουράνιες και φωτεινές, που λαμπρύνουν με την παρουσία τους σημαντικά γεγονότα, όπως η ίδρυση των Ολυμπιακών αγώνων.

Είναι θεότητες της ευτυχίας και της ευλογίας, καθώς και όργανα της βούλησης των θεών.

Μιλάμε, επομένως, για τα εντελώς αντίθετα απ’ αυτά που αναφέρονται παραπάνω.

Ο Πίνδαρος διηγούνταν πως εκείνες οδήγησαν με χρυσά άλογα τη Θέμιδα (που δεν ήταν όμως μητέρα τους, σύμφωνα με τον ποιητή) στον Όλυμπο, για να παντρευτεί τον Δία, επιβεβαιώνοντας έτσι την παραδοσιακή σχέση τους με το γάμο, ως θεότητες ευγονίας και ευτυχίας.

Τις συναντάμε να τραγουδούν στους γάμους της Θέτιδας, καθώς και του Δία και της Ήρας.

Όταν μια κοπέλα στην αρχαία Αθήνα γινόταν νύφη, προσέφερε τις κοτσίδες της στις Μοίρες και οι γυναίκες ορκίζονταν στο όνομά τους.

Επίσης, έχοντας άμεση σχέση με τη γέννηση των ανθρώπων, διότι η δύναμη τους κατά κύριο λόγο τότε φανερώνεται, είναι πολύ συχνά παρούσες στις γέννες ως βοηθοί, όπως για παράδειγμα στη γέννηση του Ασκληπιού.

Γι’ αυτό και συνήθιζαν να τις λατρεύουν κάποτε μαζί με θεές σχετικές με τον τοκετό, όπως η Άρτεμις και η Ειλείθυια (που έφερνε τους πόνους της γέννας).

Τις Μοίρες τις συναντάμε μέχρι σήμερα διατηρημένες στη λαϊκή μας παράδοση, όπου είναι πάντα τρεις γυναίκες, συνήθως γριές, που γνέθουν για τον καθένα το νήμα της ζωής, μέχρι να τελειώσει το μαλλί ή να κοπεί απότομα και παρουσιάζονται συνήθως στη γέννηση του μωρού, τη νύχτα μετά την τρίτη μέρα.

ΠΗΓΗ: ΧΕΙΛΩΝ

Παρασκευή 21 Ιουλίου 2017

Ο ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΣ ΘΡΑΚΑΣ ΙΠΠΕΑΣ



Το τεράστιο ανάγλυφο σε βράχο στη mantara της Βουλγαρίας (εικόνα), είναι σήμα κατατεθέν στη γειτονική χώρα.

Αυτό υπάρχει βέβαια στα εδάφη της αρχαίας Θράκης και έτσι τον ονόμασαν αυθαίρετα ΘΡΑΚΑ.

Το Θράκας είναι εφεύρημα, γιατί δεν το γράφει απολύτως πουθενά.

Ο στην πραγματικότητα ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ιππέας, ήταν το τέλειο αποτρεπτικό σύμβολο, που στη θέαση του έτρεμαν βάρβαροι και μη.

Οι δεισιδαιμονίες των κατοίκων σε λιγότερο ανεπτυγμένες περιοχές, ήταν μεγαλύτερη από άλλες.

Έτσι εκεί, τα αποτρεπτικά ανάγλυφα με τον Αλέξανδρο ήταν σαφώς περισσότερα.

Το ανάγλυφο στο βράχο, παρουσιάζει τον Αλέξανδρο σε κυνήγι λιονταριού.

Το λιοντάρι είναι κάτω από το άλογο, νεκρό ήδη και ο σκύλος ακολουθεί από πίσω.

Πρόκειται για την τελική φάση του κυνηγιού.

Ο έφιππος Αλέξανδρος, έχει επανέλθει σε ήρεμη στάση, όπως στο νόμισμα (1).

Προηγουμένως ο Αλέξανδρος με το σκύλο του κυνηγά (2) και λίγο αργότερα καρφώνει το λιοντάρι (3).

Το παράδοξο είναι, ότι οι Βούλγαροι έχουν για εθνικό τους ήρωα τον Αλέξανδρο και δεν το ξέρουν.

Προσωπικά δεν διαφωνώ καθόλου, γιατί ο Αλέξανδρος τότε ήταν παγκόσμιος.

 Ένας λόγος περισσότερο για τη γειτονική στη Μακεδονία Θράκη.


*Φωτογραφικό υλικό και κείμενο με την ευγενική παραχώρηση για την Ιερά Ελλάς: Αστέριος Τσίντσιφος

Αγρυπνία στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Αξού Πέλλας με προσκύνημα της ζακέτας του Όσιου Παϊσίου



Την Τρίτη 18 Ιουλίου παραμονή της εορτής της Αγίας Μακρίνας θα τελεστεί αγρυπνία (20:00-01:00) προς τιμήν της στον Ιερό Ναό Αγίου  Γεωργίου Αξού Πέλλας και θα τεθεί και για προσκύνημα η ζακέτα του Όσιου Παϊσίου.



πηγή: Λόγος της Πέλλας

Τρίτη 18 Ιουλίου 2017

Η ΑΜΩΜΟΣ ΣΥΛΛΗΨΗ.


Όταν στην αρχαιότητα οι άνθρωποι ήθελαν να εξυμνήσουν κάποιον, ιδιαίτερα όταν τον κήρυτταν θεό, όταν προσκυνούσαν κανέναν, έψαχναν να του βρουν χαρίσματα πού να τον ξεχωρίζουν απ’ όλους τους άλλους θνητούς.

Γι' αυτό πολύ συχνά αποδίναν στον ένα ή στον άλλο άνθρωπο θεϊκή καταγωγή.

Τον θεοποιούσαν και τον θεωρούσαν θεογένητο.

Πολλές φορές οι βασιλιάδες, για να εξυψωθούν στα μάτια του πλήθους και για να ενισχύσουν την εξουσία τους πάνω στις λαϊκές μάζες, διαβεβαίωναν ότι τάχα είναι θεϊκής καταγωγής ότι γεννήθηκαν με άμωμο σύλληψη.

Σχεδόν σ' όλες τις χώρες βρίσκουμε ένα σωρό τέτοιες αφηγήσεις.

Σ' αυτές τις αφηγήσεις, πότε οι θεοί κατέβαιναν στη γη συζούσαν με γυναίκες πού με μέσον αυτονών ήθελαν να ενσαρκωθούν σαν άνθρωποι πάνω στη γη, πότε καταχτούσαν αυτές τις γυναίκες ακόμα και με τη βία.

Συχνά, μπαίνανε μες στο κορμί της γυναίκας την ώρα που κοιμόταν και την γκάστρωναν.

Για τον ίδιο σκοπό, μερικές φορές στέλνανε το «άγιο πνεύμα», με μορφή περιστεράς, ή εφτάχρωμης αχτίδας φεγγαριού, είτε με τη μορφή ηλιαχτίδων.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, για τον ίδιο σκοπό, οι θεοί μεταμορφώνονταν ακόμα και σε ζώα: βόδια, φίδια, ελέφαντες, ρινόκεροι κ.λπ.

Άλλα το πιο ενδιαφέρον είναι ότι σε τέτοιου είδους καταστάσεις οι γυναίκες κατάφερναν να παραμένουν παρθένες, «άμωμες παρθένες» και γι' αυτό λατρεύονταν, μα και σήμερα ακόμη λατρεύονται από εκατομμύρια ευκολόπιστους ανθρώπους, αποβλακωμένους από το όπιο της θρησκευτικής απάτης.

Να μερικά από τα πιο χτυπητά παραδείγματα (και ο αριθμός τους θα μπορούσε να είναι πολύ μεγαλύτερος).

1. 1500 χρόνια πριν από τη χριστιανική εποχή, η ιέρεια Ματεμούα, αιγύπτια παρθένα, γέννησε το βασιλιά Αμενχότεπ τον Γ'.
Αυτό το γεγονός απεικονίστηκε στους τοίχους του ναού του Λούξορ.

α) Ο αγγελιοφόρος θεών Θωτ αναγγέλλει στη μέλλουσα μάνα-παρθένα βασίλισσα ότι σύντομα θα κάνει παιδί.

β) Η άμωμος (υπερφυσική) σύλληψη: ο θεός Νέφτι, (άγιο πνεύμα) μπαίνει κρυφά μες στο κορμί της παρθένας ακουμπώντας στο στόμα το σταυρό, το σημάδι της ζωής.

γ) γέννηση του "θεανθρώπου".

δ) Το βρέφος το προσκυνούν θεοί και άνθρωποι, ανάμεσα τους τρεις πρίγκιπες (μάγοι) που του φέρνουν δώρα.
Σ' αυτήν την σκηνή απεικονίζεται και ό σταυρός, σαν εικόνα (σύμβολο) της ζωής (και όχι του θανάτου)*.

2. Σε έναν άλλον προχριστιανικό αιγυπτιακό ναό (Ντεντέρα), αφιερωμένο στη θεά της γονιμότητας Αθώρ, η αγία αυτή «θεομήτωρ» απεικονίζεται με το "θείο βρέφος" στην αγκαλιά.

3. Η Ίσις, αιγύπτια θεά της ευφορίας γέννησε, σύμφωνα με τη θρησκεία των Αιγυπτίων, με άμωμο σύλληψη, το θεό του ήλιου Ώρο.

Μικρά αγάλματα της Ίσιδας (και του Ώρου) ήταν σκορπισμένα, στην αρχαιότητα, σ' όλα τα παράλια της Μεσογείου θαλάσσης και σ' ολόκληρη την Ανατολή.


Εν μέρει αυτά χρησίμευσαν σαν υπόδειγμα στους χριστιανούς ευαγγελιστές.

Σ' ένα ναό της Θεάς Ίσιδας ήταν σκαλισμένη η επιγραφή αυτή:

«Εγώ είμαι η μάνα του θεού Ώρο και κανένας δε μου σήκωσε το φουστάνι.»

4. Ο Ρα, ο αιγύπτιος θεός του ήλιου, είχε γεννηθεί από μάνα παρθένα, τη θεά του ουρανού Νουτ, χωρίς τη μεσολάβηση κανενός άντρα.

5.Ο θεός της Φρυγίας Άττις γεννήθηκε από την παρθένα-μάνα Νάνα, που έμεινε έγκυος όταν έπεσε στο στήθος της ένα κουκούτσι από αμύγδαλο ή από ρόδι.

6. Ο Άδωνης, ο θεός της βλάστησης στους Ασσυρίους και Φοίνικες, ο Όσιρις συγγενής του και κεντρική μορφή της αιγυπτιακής τριάδας καθώς και ο Μίθρας, ο πέρσης θεός του ήλιου, γεννήθηκαν από άμωμες παρθένες.

Στους θρύλους γι' αυτούς τους θεούς, που κυκλοφορούσαν πολύ πριν τη χριστιανική εποχή, βρίσκουμε σχεδόν όλα τα χαρακτηριστικά της γέννησης, της ζωής και του θανάτου του Χρίστου.


7.Στις αφηγήσεις για το Βούδα πού, σύμφωνα με τους θρύλους, γεννήθηκε από τη Μάγια (500 χρόνια πριν την εμφάνιση του χριστιανισμού), βρίσκουμε επίσης πολλά όμοια στοιχεία με την αφήγηση για τη γέννηση του Χριστού.

Όπως λένε οι θρύλοι, πριν γεννηθεί, ο Βούδας ζούσε στον ουρανό.

Για να λυτρώσει όλες τις ζωντανές υπάρξεις απ’ τα βάσανα και απ’ το θάνατο, ο Βούδας αποφάσισε να ενσαρκωθεί σε άνθρωπο με τη βοήθεια μιας επίγειας γυναίκας.

Εκεί που κοίταζε γύρω τριγύρω πάνω σ' όλη την έκταση της γης, είδε την άμωμη παρθένα Μάγια και την προτίμησε.

Κατέβηκε στη γη και μπήκε μες στο κορμί της με τη μορφή μιας πεντάχρωμης αχτίδας.

Έτσι έγινε η «άμωμη σύλληψη του Βούδα» την ώρα που γεννιόταν στον ουρανό φάνηκε ένα άστρο.

Οι βασιλιάδες ήρθαν να τον προσκυνήσουν και του πρόσφεραν δώρα.

Την ίδια στιγμή φάνηκαν υπέροχα σημάδια στον ουρανό, η γη σείστηκε, και ακούστηκε η «φωνή πολυάριθμων ουρανίων, αγγέλων».


Όλα αυτά σημειώθηκαν 500 χρόνια πριν τη χριστιανική εποχή.


-Δεν αποτέλεσε άραγε αυτός ο θρύλος, έστω και κατά μέρος υλικό για τις αφηγήσεις των ευαγγελιστών σχετικά με την παρθένα Μαρία και το Χριστό;

Αυτή η ιδέα ισχύει τόσο περισσότερο που ένας απ’ τους μάγους προμάντεψε στο Βούδα ότι «θα σηκώσει απ’ τον κόσμο το πέπλο του σκότους και της αμαρτίας».

Ύστερα απ’ αυτό, ο Βούδας οδηγήθηκε στο ναό, όπου τον προσκυνούν ακόμα και οι θεοί.


Ο Ευαγγελιστής Λουκάς (II, 42-52) αφηγείται ότι κάποτε σε μια γιορτή, οι γονείς έχασαν τον Ιησού και τον βρήκαν αργότερα να συνομιλεί με νομοδιδάσκαλους.

Το ίδιο λεγόταν και για το Βούδα.

 Διηγούνταν επίσης για το Βούδα ότι κάποτε ο διάβολος (Μάρα) προσπάθησε να τον βάλει σε πειρασμό αλλά ο Βούδας έμεινε αλύγιστος.

Ο Βούδας άλλαξε όψη πάνω στα βουνά, έκανε θαύματα, θεράπευε αρρώστους, έδιωχνε τα κακοποιά πνεύματα.
Πέθανε και μετά θάνατο αναλήφθηκε στους ουρανούς.

Να, λοιπόν, τι διηγούνται οι συγγραφείς των θρησκευτικών ινδικών γραφών για το θεό τους, 500 χρόνια πριν την εμφάνιση του χριστιανισμού.

Η βουδιστική διδασκαλία και η πίστη στο Βούδα διαδόθηκαν σ' εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους της Ασίας και, πολύ πριν την εμφάνιση του χριστιανισμού, οι θρύλοι αυτοί για το Βούδα έφτασαν σ' όλες τις γειτονικές χώρες.

11. Ο Κομφούκιος είναι ο θεμελιωτής μιας θρησκείας της αρχαίας Κίνας, που προσηλύτισε εκατομμύρια οπαδούς.

Ένας πολύ αρχαίος κινέζικος θρύλος αναφέρει τα έξης για τη γέννηση αυτού του θεανθρώπου.

Κάποτε η μάνα του είδε τον Κι-Λιν, ένα τέρας μ' ένα κέρατο.
Το τέρας πλησίασε τη μάνα του Κομφούκιου κι έβγαλε από το στόμα του μια πολύτιμη πέτρα.
Απ’ αυτήν την πέτρα έγινε η σύλληψη του Κομφούκιου.

Υπάρχουν και θρύλοι για τα θαύματα που έκανε ο Κομφούκιος.

Κι αυτόν τον βάζει σε πειρασμό ο διάβολος και αυτός κάνει τα ίδια θαύματα πού αποδίνονται στο Χριστό.

12. Ο Ζαρατούστρα.

Οι θρύλοι σχετικά μ' αυτόν το σωτήρα εμφανίστηκαν στην Περσία, γειτονική χώρα με τη Συρία και τη Βαβυλώνα, επίσης 500 χρόνια περίπου πριν την εμφάνιση του χριστιανισμού.


Στα περσικά βιβλία λέγεται ότι τη γέννηση του Ζαρατούστρα την είχαν τάχα προμαντέψει 3000 χρόνια πρωτύτερα.

Λένε ακόμη ότι ένας ταύρος, καθώς και η γαϊδάρα του Μπιλεάμ, προφήτεψαν μ' ανθρώπινη φωνή αυτή τη γέννηση.

Ένας βασιλιάς εκείνου του καιρού, ο Ιεμσέντ, προειδοποίησε τάχα τους διαβόλους ότι «θα έλθει στη γη ένας επιφανής άντρας και θα τους νικήσει όλους».

Ο Ζαρατούστρα, όπως και ο Χριστός, ο Βούδας και άλλοι θεοί, είχε συλληφθεί κι αυτός κατά θαυματουργό τρόπο.

Γι' αυτόν το σκοπό ο θεός του φωτός και του καλού, ο Ορμούζντ, έστειλε έναν αρχάγγελο που έφερε το άγιο πνεύμα μέσα σ' ένα μίσχο λουλουδιού.


Ο μίσχος αυτός δόθηκε στη μάνα του Ζαρατούστρα να τον φυλάξει.

«Και ιδού το σώμα συνενώθηκε με το πνεύμα — η φρουρά και η δόξα του, οι άγγελοι βοήθησαν σ’ αυτό και τα κακά πνεύματα προσπάθησαν με κάθε τρόπο να εμποδίσουν την ένωση».

Αυτά λένε τα περσικά ιερά βιβλία.

Πιο πέρα όλα παν θαυμάσια:

Κατά τη γέννηση του θεού Ζαρατούστρα, τα δέντρα και τα ποτάμια άρχισαν να τραγουδούν ύμνους δοξάζοντας τον, στον ουρανό φάνηκαν καινούρια αστέρια και αστερισμοί και ο θεός του σκότους και του κακού, ο Άριμαν, μαζί με τα κακά του πνεύματα έτρεξαν να κρυφτούν στα κατάβαθα της γης.

Ένα θεϊκό φως περιέβαλε το σπίτι όπου γεννήθηκε ο Ζαρατούστρα.


Και παρόλο που μερικοί φονιάδες προσπάθησαν να σκοτώσουν το βρέφος, η θεία πρόνοια τους εμπόδισε.

Ο ουράνιος άγγελος συμβούλεψε να μεταφερθεί το βρέφος σ' άλλη χώρα. για να προφυλαχτεί από τον κίνδυνο (όπως στην αφήγηση του ευαγγελίου για τη φυγή του Ιωσήφ και της Μαρίας στην Αίγυπτο).

Στα 30 του χρόνια και ο Ζαρατούστρα άλλαξε όψη.

Του κάκου προσπαθεί ο διάβολος να τον βάλει σε πειρασμό.

Ο Ζαρατούστρα γύριζε στη χώρα, κήρυττε τη θρησκεία, έκανε θαύματα, θεράπευε ασθενείς, τυφλούς, καμπούρηδες, άλαλους.

-Δεν βρίσκετε άραγε, ότι η μορφή του Ιησού Χριστού υπήρχε ήδη πεντακόσια χρόνια πριν απ’ το χριστιανισμό;

13. Ο Απολλώνιος από την Τυάνα.

Αυτός ο έλληνας ιεροκήρυκας έζησε, καταπώς λέει ο θρύλος, σχεδόν την ίδια εποχή με τον Ιησού (σύμφωνα με το χριστιανικό δόγμα, στο δεύτερο μισό του Ι αιώνα).


Να τι λέει γι' αυτόν ένα βιβλίο που γράφτηκε λίγο μετά την εμφάνιση των πρώτων ευαγγελίων:

Ο Πρωτέας — έλληνας θεός της θάλασσας—παρουσιάστηκε στη μάνα του Απολλώνιου και της είπε ότι θέλει να ενσαρκωθεί μέσον αυτής.

Μια μέρα, εκεί που κοιμόταν είδε στ' όνειρό της κάτι κύκνους που της έλεγαν ένα τραγούδι.

Όταν ξύπνησε, γέννησε ένα αγόρι, την ώρα που αστραπές σπάθιζαν τον ουρανό.

Ύστερα απ αυτά αρχίζει η ζωή του θαυματουργού Απολλώνιου που κάνει κάθε είδους θαύματα μέχρι ακόμα και ανάσταση νεκρών.

Διώχνει τη χολέρα, σταματάει τους σεισμούς και, όταν ήλθε η ώρα να πεθάνει αναλήφθηκε στους ουρανούς.

Τον Απολλώνιο από την Τυάνα τον τιμούσαν ακόμα και χριστιανοί και ο αυτοκράτορας Αλέξανδρος ο Σκληρός (III αιώνας) έβαλε την εικόνα του μες στην εκκλησία πού ‘χε σπίτι του, δίπλα στην εικόνα του Χρίστου.

14. Ο Βιτσιλοποτσίτλι, θεός των μεξικανών ινδιάνων, γεννήθηκε επίσης, όπως λέει ο θρύλος, με θαυματουργό τρόπο από μια παρθένα.

Η Κοατλίκα, η μάνα αυτού του θεού, είδε στον αέρα μια πετούμενη σφαίρα από ζωηρά χρωματισμένο φτερά.

Την έβαλε στο στήθος της και αμέσως ένιωσε ότι ήταν μητέρα.

-Νομίζω ότι αράδιασα αρκετά παραδείγματα θαυματουργών γεννήσεων θεών, που γεννήθηκαν από άμωμες παρθένες.

Όπως ήδη είπα, υπάρχουν αμέτρητοι παρόμοιο θρύλοι και τους συναντάμε σχεδόν σ' όλους τους λαούς και σ' όλες τις θρησκείες.

Δε θεωρούνταν, όμως, μόνον οι θεοί θεϊκής προέλευσης, αλλά και οι βασιλιάδες, καθώς και άλλοι σημαίνοντες άνθρωποι, προσπάθησαν σ' ορισμένες ιστορικές περιόδους, να διακηρύξουν τη θεϊκή τους καταγωγή ισχυριζόμενοι ότι γεννήθηκαν από παρθένες.

Σ' ένα από τα αρχαία μνημεία είναι σκαλισμένη μια επιγραφή που αποδίνεται στο βασιλιά Σαργκόν τον Α' (2300 χρόνια πριν το χριστιανισμό):

«Εγώ είμαι ο Σαργκόν, ο ισχυρός βασιλιάς της Ακκαδίας.

Η μάνα που με γέννησε ήταν άμωμη ιέρεια».

Όταν ο Τσένγκις Χαν κατέχτησε ένα μεγάλο μέρος της Ασίας και δημιούργησε την αυτοκρατορία εκείνων που έκανε την Ευρώπη να τρέμει, οι αυλικοί του τού φτιάξανε μια γενεαλογία σύμφωνα με την οποία και αυτός καταγόταν από αθώα παρθένα.

Ασφαλώς, για να εξηγήσουμε όλους αυτούς τους θρύλους, δεν φτάνει να πούμε ότι για τους θεούς και ορισμένα σημαίνοντα πρόσωπα επινοήθηκε ένας διαφορετικός τρόπος σύλληψης και γέννησης από των απλών θνητών.

Στους ρούσικους λαϊκούς μύθους, παρθένες μένουν έγκυες καταπίνοντας ένα μπιζέλι.

Τι συμπεράσματα μπορούμε να βγάλουμε απ’ όλους αυτούς τους θρύλους των διάφορων λαών για θεούς και θεές, πού είχαν συνταχθεί πολύ πριν την εμφάνιση των αφηγήσεων για την παρθένα Μαρία και τον Ιησού-θεό;

1. Πολύ πριν την εμφάνιση του χριστιανισμού υπήρξαν σε πολλές χώρες και σε πολλές θρησκείες όλα τα στοιχεία του θρύλου του Χριστού:

-Η προφητεία ότι θα γεννηθεί ένας σωτήρας, η αναγγελία από τους αγγέλους στην παρθένα-μάνα ότι θα γεννήσει το θεό, είτε το γιό του θεού, τα άστρα και τ' αλλά ουράνια φαινόμενα πού συνόδεψαν αυτή τη γέννηση, οι ουράνιες φωνές, το περιστέρι με μορφή «αγίου πνεύματος», καθώς και όλες οι λεπτομέρειες που αφορούν όχι μόνον τη γέννηση, αλλά και τα χρόνια της παιδικής και ώριμης ηλικίας μερικών θεών και ημιθέων: Βούδα, Ζαρατούστρα, Μίθρα κ.λπ.


Όλοι οι θρύλοι της αρχαιότητας περιέχουν τα στοιχεία που θα τα χρησιμοποιούσαν ύστερα από μερικές εκατοντάδες χρόνια οι ευαγγελιστές στην αφήγηση για το Χριστό και που διασκευάστηκαν αργότερα, κατά τη μιαν ή την άλλη μορφή, στους χριστιανικούς θρύλους, έθιμα, κανόνες και δόγματα.

2. Στους θρύλους για το Χριστό η χριστιανική θρησκεία "δανείστηκε"  πολλά από άλλες θρησκείες που ήταν γνωστές εκείνον τον καιρό.

3. Οι γρήγορες επιτυχίες του χριστιανισμού στους διαφόρους λαούς εξηγούνται εν μέρει και από το γεγονός ότι δανείστηκε πολλά από τα θρησκευτικά στοιχεία και από τις δοξασίες των λαών πού ζούσαν εκείνον τον καιρό στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

ΙΕΡΑ ΕΛΛΑΣ


*Από το βιβλίο του Εμμανουήλ Γιαροσλάβσκι :
"ΠΩΣ ΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ,
ΖΟΥΝ ΚΑΙ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ
ΟΙ ΘΕΟΙ
ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΕΣ".

Δευτέρα 17 Ιουλίου 2017

ΣΟΛΟΙ ΚΙΛΙΚΙΑΣ.



Οι Σόλοι ήταν ελληνική παράκτια πόλη και λιμάνι της Κιλικίας, 11 χλμ δυτικά από τη σημερινή Μερσίνη (κοντά στο χωριό Viransehir) την οποία έκτισαν οι Ρόδιοι πιθανώς κατά τον 7ο αιώνα π. Χ. Αρχαιολογικές έρευνες δείχνουν ότι η πόλη κατοικούνταν ήδη από την εποχή του χαλκού, από τους Χιττίτες. .

Το 83 π. Χ. οι Σόλοι καταλήφθηκαν από τον Βασιλέα της Αρμενίας Τιγράνη τον Μέγα ο οποίος και την κατέστησε νέα πρωτεύουσα της Χώρας του. Δύο δεκαετίες μετά καταστράφηκε και ξανακτίστηκε από τον Ρωμαίο στρατιωτικό και πολιτικό ηγέτη Πομπήιο, όταν νίκησε εκεί τους κιλικιανούς πειρατές.

Τότε προς τιμήν του η πόλη μετονομάστηκε σε Πομπηιόπολη, όπου και σε απόσταση μισού χιλιομέτρου δημιουργήθηκε περίφημος ρωμαϊκός λιμένας. ΚΑΙ ΖΗΣΑΝΕ ΑΥΤΟΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ

ΓΝΩΣΤΟΙ ΣΟΛΕΙΣ
• ΚΡΑΝΤΩΡ (περί τα μέσα του 4ου αι. π. Χ. - 275 π. Χ.), φιλόσοφος της Ελληνιστικής Περιόδου (μαθητής του Πολέμωνα), προσκείμενος στην πλατωνική σκέψη και αναφερόμενος ως ο πρώτος σχολιαστής του Πλάτωνα.
• ΆΡΑΤΟΣ Ο ΣΟΛΕΥΣ (305 - 240 π. Χ.) Αλεξανδρινός ποιητής καταγόμενος από τους Σόλους
• ΧΡΥΣΙΠΠΟΣ Ο ΣΟΛΕΥΣ (280 – 206 π. Χ.), φιλόσοφος, ένας από τους σημαντικότερους της Στωικής σχολής, θεωρούμενος ως ένας από τους θεμελιωτές της (γεννημένος είτε στους Σόλους είτε στην Ταρσό)
• ΚΑΣΤΟΡΙΩΝ Ο ΣΟΛΕΥΣ, ποιητής
• ΦΙΛΗΜΩΝ περίπου 362 π. Χ. – 262 π. Χ., Αθηναίος ποιητής και τραγωδός γεννημένος είτε στους Σολους της Κιλικίας είτε στις Συρακούσες της Σικελίας

Πως γίνεται οι προσωπικότητες από τους ΣΟΛΟΥΣ να προέρχονται από τα Ελληνιστικά χρόνια και γι αυτά να μην γίνεται αναφορά στα ιστορικά δεδομένα της πόλης;

Αν δεν υπήρχαν τα νομίσματα της πόλης να αποκαλύψουν την ιστορία της, ποιον άλλον περιμέναμε να το κάνει; Μήπως φταίει που ήταν η κατ εξοχήν πόλη της Ολυμπιάδας εκεί; ΜΕΡΣΙΝΗ η τούρκικη πόλη, δηλαδή ΜΥΡΣΙΝΗ = ΜΥΡΤΙΑ (ΜΥΡΤΑΛΗ) = ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ.

Αυτή κύριοι περισπούδαστοι, είναι η ιστορία χωρίς τα νομίσματα. Ένας πραγματικός πλούτος νομισμάτων, που δεν είναι χώρος εδώ να αναλύσω, διδάσκει τα της πόλης των Ελληνιστικών χρόνων.


*Φωτογραφικό υλικό και κείμενο με την ευγενική παραχώρηση για την ΙΕΡΑ ΕΛΛΑΣ: Αστέριος Τσίντσιφος.

ΜΥΩΔΕΙΣ ΘΩΡΑΚΕΣ: ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΓΛΥΠΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ.



























O Μυώδης Θώρακας αποτελεί το διαχρονικότερο καλλιτεχνικό τεχνούργημα της Ελληνικής τέχνης.

 Ακροβατώντας μεταξύ Κλασσικής γλυπτικής και πρακτικότητας συνόδεψε τον Ελληνικό Κόσμο σε τρείς ηπείρους ( Αφρική , Ασία,Ευρώπη) για περίπου 20 αιώνες.

Αριστερά :Μυώδης Θώρακας από την κάτω Ιταλία (ύστερος 5ος π.Χ αιώνας).
Σήμερα στο Μητροπολιτικό Μουσείο Ν.Υόρκης.

Δεξιά: Αντίγραφο του Δημητρίου Κατσίκη με εν θερμώ σφυρηλάτηση.

Πηγή:Hellenic Armors

Κυριακή 16 Ιουλίου 2017

Ο ΠΥΡΡΙΧΙΟΣ ΧΟΡΟΣ ΤΗΣ ΘΕΑΣ ΑΘΗΝΑΣ!


.... Η θεά Αθηνά ήταν η πρώτη που , σείοντας την ασπίδα και το δόρυ της , χόρεψε τον πυρρίχιο τη στιγμή που ξεπήδησε από το κεφάλι του Δία (δεν γεννήθηκε), με πλήρη πολεμικό εξοπλισμό.

Τον ίδιο χορό λέγεται ότι χόρεψε και μετά την συντριβή των Τιτάνων.

Είναι χορός της νίκης που συμβολίζει τον αγώνα και τη δικαίωση απέναντι στα επίγεια, ακόμη και στο ίδιο το γεγονός της γέννησης.

ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ "ΘΕΩΝ ΔΙΑΛΟΓΟΙ"...Η ίδια η θεά το πρόσφερε ως δώρο στους Έλληνες!

Ο χορός χορευόταν σε μεγάλες γιορτές όπως αυτή των Παναθηναίων αλλά και αποτελούσε μέρος της στρατιωτικής εκπαίδευσης των αρχαίων Ελλήνων.



*Φωτογραφικό υλικό και κείμενο με την ευγενική παραχώρηση για την ΙΕΡΑ ΕΛΛΑΣ: Μάια Τσεπουλίδου.

Παρασκευή 14 Ιουλίου 2017

Στο Αγρίνιο πιστοί προσκύνησαν ένα κάστανο που είχε βράσει ο Άγιος Παΐσιος.



Μετά από τα ιερά γυαλιά και την ιερή πλαστική παντόφλα του Αγίου, έρχεται για προσκύνημα και το θαυματουργό του βρασμένο κάστανο



Όχι, αγαπητοί φίλοι και φίλες,  δεν είναι είδηση από το κουλούρι. Μετά το προσκύνημα της ιερής πλαστικής παντόφλας του Αγιου Παΐσιου στην Κύπρο, μετά το προσκύνημα των ιερών γυαλιών του Αγίου Παΐσιου στην Αργολίδα, τώρα ήρθε και το προσκύνημα του ιερού βρασμένου κάστανου από τον Αγιο Παΐσιο στο Αγρίνιο.


Όπως διαβάσαμε στην ιστοσελίδα του Αγρινίου, Agrinionews:

Παρουσία πλήθους πιστών, τελέσθηκε με ιδιαίτερη κατάνυξη την Τρίτη, 11 Ιουλίου 2017 Ιερά Αγρυπνία προς τιμήν του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός Παϊσίου του Αγιορείτου στον προαύλιο χώρο του Ναού του Αγίου Δημητρίου Aγρινίου.
Η Αγρυπνία τελέσθηκε υπαιθρίως, δίπλα στον πλάτανο όπου ο Άγιος Ιωάννης ο Βραχωρίτης μαρτύρησε. Κάτω από αυτόν τον πλάτανο, ο Όσιος Παΐσιος, ως στρατιώτης στο Αγρίνιο, καθόταν σχεδόν κάθε απόγευμα και προσευχόταν, όπως ο ίδιος πληροφορούσε προσκυνητές στο Άγιο Όρος που τον επισκέπτονταν, με καταγωγή από το Αγρίνιο.

Κατά την Αγρυπνία, εκτέθηκαν για προσκύνηση η εικόνα του Οσίου Παϊσίου, λείψανα του Αγίου Ιωάννη του Βραχωρίτη και του Οσίου Παϊσίου, καθώς και ένα αντικείμενο, δοσμένο από τον Όσιο Παΐσιο: τον Οκτώβριο του 1990, ο Γέροντας Παΐσιος είχε δώσει ως ευλογία βρασμένα κάστανα σε μια ομάδα φοιτητών που τον είχε επισκεφθεί.

Ένας εκ των φοιτητών, ο οποίος τυγχάνει να είναι και ο ένας εκ των δύο Ιερέων που τέλεσαν την Αγρυπνία, φύλαξε το βρασμένο κάστανο που πήρε, το οποίο έως σήμερα, 27 χρόνια μετά, παραμένει κατά θαυμαστό τρόπο, αναλλοίωτο, ενώ ακούγεται ακόμη και ο καρπός μέσα σε αυτό.

Έτσι, ακόμη και εκείνο το απλό γεγονός μαρτύρησε σε βάθος χρόνου, τη συνεχή παρουσία του Θεού, την οποία δυστυχώς κάποιοι, όχι μόνο την αρνούνται αλλά φθάνουν ακόμη και να εμπαίζουν.

Δεν ξέρουμε θα μπορούσαμε να προσθέσουμε σε αυτήν την είδηση, τα συμπεράσματα δικά σας.


πηγή: Luben

Τρίτη 11 Ιουλίου 2017

Είμαστε αστρόσκονη ζωντανεμένη στο μεγάλο Εργαστήριο της Βιόσφαιρας.



«Μια φορά υπάρχουμε, δεν υπάρχει τρόπος να υπάρξουμε δυο φορές και δεν θα

υπάρξουμε ξανά ποτέ και δεν είναι δυνατό να ζει κανείς ευχάριστα, αν δεν ζει

φρόνιμα, ηθικά και δίκαια, όπως και δεν μπορεί να ζει φρόνιμα, ηθικά

και δίκαια, αν δεν ζει ευχάριστα».

Επίκουρος[1]



«Όπως έχει αποδειχτεί, η βλάβη στους μετωπιαίους λοβούς του εγκεφάλου

συνεπάγεται τη διάβρωση της επινοητικότητας, το μειωμένο ενδιαφέρον

για το μέλλον, τον ελαττωμένο αυτοέλεγχο, την αναισθησία και την

εμμονική προσκόλληση σε ατελέσφορα μονοπάτια»

Γιώργος Παξινός[2]




«Εάν δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα μάτια μας για να βλέπουμε,

τότε θα τα χρειαστούμε για να κλάψουμε».

Ζαν Πωλ Σαρτρ[3]



Είναι πολύ συνηθισμένη η έκφραση, σύμφωνα με την οποία ‘είμαστε ό,τι τρώμε’, χωρίς ωστόσο να διευκρινίζεται τι είναι εκείνοι που δεν έχουν να φάνε, ή εκείνοι που τρώνε ληγμένα, νοθευμένα και ακατάλληλα τρόφιμα και τέλος τι είναι οι ‘αόρατοι’, δηλαδή εκείνοι που τρέφονται από τα αποφάγια που βρίσκουν τα βράδια στα σκουπίδια των μεγαλουπόλεων.

Εκτιμώ ότι θα ήταν ιδιαίτερα διαφωτιστική μια διεπιστημονική έρευνα για τη σχέση μεταξύ ζωής-ψυχής και φαγητού, καθώς επίσης και μεταξύ χόρτασης-υπερσίτισης και πείνας-υποσιτισμού και ασιτίας. Βέβαιο είναι, πάντως, πως υπάρχει μεγάλη σχέση μεταξύ φαγητού και ενεργητικότητας, συνείδησης και συμπεριφοράς αυτού που ορίζουμε ως άτομο, άνθρωπο και ατομική προσωπικότητα.

Όλοι έχουμε σχετικές εμπειρίες από χορτάτους που είναι γεμάτοι ενέργεια, έχουν καλή διάθεση, είναι αισιόδοξοι και πολύ δραστήριοι, αγαπάνε και δεν χορταίνουν τη ζωή, σε αντίθεση με τους υποσιτιζόμενους και τους νηστικούς που είναι νωχελείς, χωρίς ενεργητικότητα, απαισιόδοξοι μοιρολάτρες που καταριούνται τη ζωή και παρακαλάνε να πεθάνουν. Αυτές οι παρατηρήσεις παραπέμπουν στο γεγονός πως από την κατάσταση του σώματος, η οποία εξαρτάται από τον τρόπο ζωής, την ποιότητα, την ποσότητα και την κανονικότητα λήψης ενέργειας-τροφής και κοινωνικής αναγνώρισης εξαρτάται η ζωή του ανθρώπου, και όχι από σκοταδιστικούς μύθους, τοξικές ιδεολογίες, ανούσιες δουλικές προσευχές και μεθυστικά λιβάνια.

Κάρολος Δαρβίνος  (1808-1882)
Με την ίδια λογική μπορούμε να ισχυριστούμε, και με βάση τις διαπιστώσεις των σχετικών επιστημών, ότι ‘είμαστε ό,τι πιστεύουμε’, με την έννοια ότι η ζωή μας ορίζεται και προσδιορίζεται από το επίπεδο γνώσης, αυτογνωσίας, επίγνωσης και συνείδησης, καθώς επίσης και από τον βαθμό της εξάρτησής μας από ψευδαισθήσεις, νεκρές παραδόσεις και υποτιθέμενες μεταφυσικές δυνάμεις. Δυνάμεις που δεν υπάρχουν, αλλά τις δημιουργήσαμε με τη φαντασία μας ή μας τις επέβαλαν με την παιδεία ως ‘αυτονόητες’ τα σκοταδιστικά και εξουσιαστικά ιερατεία για να μας εξουσιάζουν με όσα αυτή η υποταγή-εξάρτηση-εξουσίαση συνεπάγεται. Ας σκεφτούμε μόνο πως οι θρησκείες υποστηρίζουν ότι ο κόσμος και η ζωή δημιουργήθηκαν από κάποιο απροσδιόριστο θεό πριν από 5-6 χιλιάδες χρόνια, ενώ η επιστήμη απέδειξε ότι ο Γαλαξίας μας, ένα μικρό κύτταρο του αχανούς, μεγαλοπρεπούς και αειυπάρχοντος Σύμπαντος, έχει ηλικία δεκατρεισήμισι δισεκατομμύρια χρόνια.

 Επίσης, οι θρησκείες υποστηρίζουν ότι ο θεός έπλασε ξεχωριστά κάθε μορφή ζωής, ενώ η επιστήμη, ακόμα από την εποχή του Αριστοτέλη και ιδιαίτερα με τις έρευνες και τη θεωρία του Δαρβίνου[4], απέδειξε, παρά τις κραυγές όσων φανατικών ‘δημιουργιστών’ δεν διάβασαν ποτέ ούτε Αριστοτέλη ούτε και Δαρβίνο, ότι όλες οι μορφές ζωής έχουν κοινή ρίζα, προέρχονται από την ίδια γενετική δεξαμενή, είναι φτιαγμένες με τον ίδιο τρόπο και από τα ίδια υλικά στοιχεία της Φύσης και γι’ αυτό έχουν κατά 98% και πλέον κοινό DNA.

Η αποκρυπτογράφηση[5] και η χαρτογράφηση μάλιστα του γενετικού κώδικα απέδειξε ότι τα είδη διαφοροποιούνται, ανάλογα με τις φυσικές συνθήκες και τους όρους ζωής, στην πορεία τους με τη διαδικασία της εξέλιξής τους, κατά το υπόλοιπο 1-1,5%.

Τελικά, είμαστε ό,τι μας έμαθαν να σκεφτόμαστε, δηλαδή είμαστε ό,τι πιστεύουμε και συνεπώς είναι σημαντικό να μελετήσουμε την επίδραση της εξουσιαστικής ιδεολογίας, της θρησκευτικής πίστης, της θρησκοληψίας, του θρησκευτικού φανατισμού, της αθεΐας και της α-θρησκευτικότητας στη διαμόρφωση του ανθρωπολογικού τύπου των θρησκευόμενων και μη θρησκευόμενων ανθρώπων. Από μια απλή παρατήρηση μπορούμε να καταλήξουμε σε κάποια πρώτα συμπεράσματα:

Ο απλός θρησκευόμενος είναι κατά κανόνα άτομο ηλικιωμένο, φοβικό, συνεσταλμένο, άτολμο, μοιρολάτρης, υποτακτικός, ‘φιλήσυχος’, διακριτικός, απαισιόδοξος, δουλικός. Βλέποντας πως οι συνθήκες της κοινωνικής ανισότητας τον έριξαν στο περιθώριο και δεν του επέτρεψαν να χαρεί και να γεμίσει τη ζωή του με έργα ελεύθερης δημιουργικότητας που θα του εξασφάλιζαν αυτοσεβασμό και ευτυχία, ακολούθησε τον αμαθή ή ημιμαθή επαγγελματία παπά της ενορίας του και προσχώρησε στο πιο κοντινό του θρησκευτικό ποίμνιο με την ελπίδα πως θα έχει μια δεύτερη ευκαιρία για μια δεύτερη διαφορετική ζωή με περιεχόμενο.

Η σύγχυσή του είναι τόσο έντονη ώστε να ταυτίζει το θεό, το φετίχ της εξουσίας, με την ίδια την κοσμική εξουσία και να ζητάει από αυτόν, με αντάλλαγμα την πίστη-υποταγή, τα πιο απίθανα ρουσφέτια, αγαθά και υπηρεσίες που όφειλε να του προσφέρει, ως αντάλλαγμα των υπηρεσιών του η Πολιτεία. Πολιτικά είναι αδιάφορος, αλλά επιλέγει συνήθως συντηρητικά πολιτικά κόμματα με δεσμούς με την Εκκλησία ή το κάθε φορά πλειοψηφικό ρεύμα με την ελπίδα πως ‘αυτή τη φορά’ κάτι θα αλλάξει στη ζωή του.

Στην αποφασιστική τους πλειονότητα οι παραδοσιακά θρησκευόμενοι είναι, εξαιτίας του πατριαρχικού χαρακτήρα της κοινωνίας μας, άτομα θυλικού φύλου, χαμηλού εισοδηματικού και μορφωτικού επιπέδου, άτομα τσακισμένα, ανασφαλή και χαμηλής αυτοεκτίμησης που ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν στρούγκα και τσοπάνη για να νιώσουν ασφάλεια, αν και γνωρίζουν πως κάποια μέρα ο τσοπάνης τους θα τους κρεμάσει στο τσιγκέλι κάποιου κατακτητικού, ιμπεριαλιστικού ή εμφύλιου πόλεμου. Χωρίς αυτό το κοινωνικό στρώμα καμιά εξουσία δεν μπορεί να ριζώσει και να ευδοκιμήσει.

Ο θρησκόληπτος είναι βασικά ένα κομπλεξικό, ιδιοτελές, πανούργο, καιροσκοπικό και ξενοφοβικό άτομο που χαρακτηρίζεται από υπέρμετρο εγωισμό, αμυντική επιθετικότητα, πάθος για την πίστη του, εξωστρέφεια, εχθρότητα απέναντι σε αλλόθρησκους και ‘άπιστους’. Πολιτικά συντηρητικό-αντιδραστικό άτομο, με ρατσιστική μέχρι και φασιστική συμπεριφορά. Είναι από υστεροβουλία ‘λάτρης του νόμου και της τάξης’ και ενώ είναι υποτακτικός σε βαθμό δουλικότητας απέναντι στην εκκλησιαστική και στην κοσμική εξουσιαστική ιεραρχία, αντίθετα γίνεται τυραννικός απέναντι στους αδύναμους και ανυπεράσπιστους ‘παρακατιανούς’ και υφισταμένους του. Ανήκει κατά κανόνα σε μικρό-μεσοαστικά στρώματα, με μέση εκπαίδευση και είναι άτομο υστερόβουλο που εξαργυρώνει με όποιο τρόπο μπορεί την ‘πίστη του στο θεό’ και την υποταγή του στους αυτόχριστους εκπροσώπους του, με δουλικότητα αλλά και με συχνή παραβατικότητα.

Ο θρησκευτικά φανατισμένος, ο χριστιανός φονταμενταλιστής χθες, ο ισλαμιστής κατά κύριο λόγο σήμερα, είναι η τυπική περίπτωση του φασίστα σαδομαζοχιστή, που θεωρεί τον εαυτό του απόστολο της πίστης του και είναι ικανός κατ’ εντολή των ‘ανωτέρων του’ να σκοτώσει χωρίς τύψεις, αλλά και να σκοτωθεί, γιατί πιστεύει πως θα γίνει μάρτυρας και θα συνομιλεί με τον Αλλάχ και τον Μωάμεθ, ή με τον λεγόμενο ‘Άγιο Πέτρο’ στον ‘άλλο κόσμο’. Κατά κανόνα πρόκειται για αγράμματους, εξαθλιωμένους και απογοητευμένους φτωχούς ανθρώπους που ακολουθούν σπουδαγμένους στο εξωτερικό νέους αστικών και μικροαστικών οικογενειών, οι οποίοι επιδιώκουν, αποκτώντας οπαδούς και κοινωνικό έρεισμα να γίνουν αποδεκτοί για να στελεχώσουν τους εξουσιαστικούς θεσμούς και να αντικαταστήσουν αυτούς που κυβερνούν. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι επαγγελματίες φονιάδες και αμετανόητοι φασίστες.

Ο σκεπτικιστής προβληματίζεται και ψάχνει απαντήσεις, κρατάει, όμως, αποστάσεις ασφαλείας τόσο από τους θρησκευόμενους όσο και από τους άθρησκους, μέχρι ν’ αποφασίσει τελικά ‘τι τον συμφέρει’, να επιστρέψει στο ‘μαντρί’ ή ν’ απαλλαγεί από την εκκρεμότητα και να οργανώσει τη ζωή του χωρίς τον φόβο του θανάτου, του θεού και της εξουσίας. Είναι συνήθως άτομα υποψιασμένα, με αστικοδημοκρατική αντίληψη και με ευαισθησίες που κινούνται στον χώρο των μικρό-μεσαίων εισοδηματικά και μορφωτικά στρωμάτων, με μέση, ανώτερη ή/και ανώτατη εκπαίδευση, αλλά με μικροαστική παιδεία και όνειρο ‘να πιάσουν την καλή’ και να ανεβούν οικονομικά και κοινωνικά, για ‘να σωθούν’, πράγμα που τους επιτρέπει να κινούνται και να μετακινούνται στους χώρους της εκάστοτε εξουσίας και να αφοσιωθούν και να υπηρετήσουν καταστάσεις αντίθετες από τις πεποιθήσεις τους.

Ο άθεος, μη θρησκευόμενος, αρνητής θεού και θρησκείας είναι συνήθως ένας σκεπτόμενος, μελετημένος, κατασταλαγμένος, ήρεμος άνθρωπος, σχετικά αδιάφορος και αποστασιοποιημένος από παραδοσιακές ιδεολογίες, αλτρουιστής, αισιόδοξος, έντονα πολιτικοποιημένος σοσιαλιστικών, αντικαπιταλιστικών, προοδευτικών πολιτικών πεποιθήσεων και δημιουργικός άνθρωπος. Άθεοι υπάρχουν σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, κατά κανόνα όμως σε μικροαστικά και πάνω, με καλό μορφωτικό επίπεδο.

Ο ουμανιστής είναι από θέση άθεος, άθρησκος και άπιστος, άτομο με βαθιά μόρφωση, ανθρωπιστική παιδεία και πνευματική καλλιέργεια, κατασταλαγμένος και αποστασιοποιημένος από εξουσιαστικές ιδεολογίες και δομές, δεν πιστεύει σε τίποτα μεταφυσικό παρά μόνο στους νόμους της φύσης, στους συνανθρώπου του και στην κοινωνία του, που με τα οράματά τους και τους αγώνες τους οδήγησαν την ανθρωπότητα από τις σπηλιές στον σύγχρονο πολιτισμό και στο διάστημα. Έχει θέσεις και αγωνίζεται για ένα καλύτερο κόσμο[6], είναι κοινωνικός και αισιόδοξος πως κι αυτή τη φορά η ανθρωπότητα θα ξεπεράσει το εμπόδιο, τον καπιταλισμό, που την εμποδίζει να κάνει το επόμενο βήμα προς ένα καλύτερο κόσμο, τον κόσμο της κοινωνικής ισότητας. Είναι ρεαλιστής, δεν κρύβεται, δεν φοβάται, δεν σιωπά, δηλώνει παρών.

Πέρα, όμως, από το τι τρώμε ή δεν τρώμε και το τι σκεφτόμαστε ή δεν σκεφτόμαστε, είμαστε ένας αέναα εξελισσόμενος πολυσύνθετος μηχανισμός της Φύσης, ένας ζωντανός οργανισμός, άθροισμα πολλών συμπληρωματικών οργανικών υποσυστημάτων, η καλή ή κακή λειτουργία των οποίων επηρεάζει θετικά ή αρνητικά τόσο το τι τρώμε και το τι και πώς σκεπτόμαστε, όσο και το πώς αισθανόμαστε και συμπεριφερόμαστε. Έτσι, και ανεξάρτητα από το τι τρώμε και τι πιστεύουμε, η αντικειμενική πραγματικότητα μας λέει ότι ‘πάνω απ’ όλα είμαστε φυσικοχημεία’.

Είμαστε ένας φυσικός οργανισμός που είναι φτιαγμένος από όλα σχεδόν τα χημικά στοιχεία, από τα οποία αποτελείται το Σύμπαν. Είμαστε, όπως αποκαλύπτει η χημική ανάλυση, υψηλής οργανωτικότητας ζωντανή αστρόσκονη[7] και μ’ αυτήν την έννοια είμαστε μια συμπαντική ύπαρξη που εμφανίστηκε και εξελίχτηκε όταν συνέτρεξαν όλες οι φυσικές προϋποθέσεις, που έθεσαν σε κίνηση τις αναγκαίες φυσικοχημικές διεργασίες στα σπλάχνα, στον πλακούντα για να κυριολεκτήσουμε, της γήινης βιόσφαιρας, οι οποίες κατάληξαν στις πρώτες απλές μορφές ζωής, που στη συνέχεια εξελίχτηκαν σε σύνθετες και πολυσύνθετες μέχρι τις ανώτερες μορφές ζωής στην κορυφή των οποίων βρίσκονται τα ‘ανώτερα θηλαστικά’ και ο άνθρωπος.

Υπάρχουν πολλές επιστημονικές και μη θεωρίες για την εμφάνιση της ζωής, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας είναι αν και σε ποιο βαθμό η ανθρώπινη ζωή ως ενεργός παρουσία, συμπεριφορά και συνείδηση, επηρεάζεται και από την καλή ή κακή λειτουργία και την αρμονική συνεργασία των αντίστοιχων οργάνων που ελέγχουν-ρυθμίζουν την αναλογική επάρκεια όλων των αναγκαίων, για ομαλή, δημιουργική και ευτυχισμένη ζωή, χημικών στοιχείων. Υπόθεση της φυσικής, της χημείας και κύρια της βιολογίας είναι η γέννηση, η ανάπτυξη, ο πολλαπλασιασμός, αλλά και ο θάνατος ενός ζωντανού οργανισμού και όχι κάποιας αρχέτυπης ιδέας ή κάποιου ανύπαρκτου θεού.

Ο οργανισμός του ανθρώπου αλλά και κάθε ζωντανός οργανισμός είναι ένα βιοχημικό εργαστήριο, η λειτουργία του οποίου έχει δύο αιτίες αναφοράς, την εξωγενή και την εσωγενή. Η εξωγενής προέρχεται από τις ακτινοβολίες κάθε εποχής, από τις οπτικές εικόνες, από τους ήχους, που δημιουργούν τις σκέψεις, τις πράξεις, τα διάφορα συναισθήματα και φυσικά τις διάφορες αντιδράσεις. Η εξωγενής χημεία προσδιορίζει περισσότερο την υγεία του οργανισμού και την ανάπτυξή του. Παράδειγμα, η βιταμίνη D δημιουργείται με την επίδραση της υπεριώδους ακτινοβολίας, ενώ η καταστροφή της βιταμίνης Α γίνεται απ’ τους θορύβους. Η εξωγενής χημεία του οργανισμού είναι σχεδόν ανεξέλεγκτη. Η εσωγενής αιτία προκαλείται από τη λήψη των τροφών, ποτών, φαρμάκων και άλλων διάφορων σκευασμάτων. Αυτή είναι η ελεγχόμενη χημεία, αφού είναι στο χέρι μας να δώσουμε στον οργανισμό μας αυτό ή εκείνο το χημικό στοιχείο. Είναι εκείνη που συμπληρώνει ή μειώνει το αποτέλεσμα των εξωτερικών επιδράσεων[8].

Η χημεία του ανθρώπινου οργανισμού στηρίζεται στη λειτουργία οργάνων και συστημάτων που διατηρούν την ομοιοστασία του ανθρώπινου οργανισμού και εγγυώνται την ανθρώπινη υγεία και υποστηρίζουν τη ζωή. Αντίθετα, κάθε διαταραχή, με την έννοια της δυσλειτουργίας των αδένων, του πλεονάσματος ή της έλλειψης ορμονών, δημιουργεί οργανικές ασθένειες, συνειδησιακές διαταραχές, ακόμα και τον θάνατο.

Για καλύτερη κατανόηση της φύσης[9] και της σημασίας της χημείας του οργανισμού μας[10], ας δούμε τους βασικούς αδένες και τις ορμόνες[11], πώς λειτουργούν, τί παράγουν και πώς καθορίζουν την ύπαρξή μας, τη διάθεσή μας και την καθημερινότητά μας[12], μερικές βασικές πληροφορίες, που «θα μας βοηθήσουν να καταλάβουμε καλύτερα τι συμβαίνει στο εσωτερικό των ανθρώπων που πέφτουν θύματα του μυστικισμού και της συναισθηματικής πανούκλας»[13]:

Η Επίφυση είναι ένας αδένας στο πίσω μέρος του εγκεφάλου. Ανιχνεύει το φως και εκκρίνει την ορμόνη μελατονίνη, που προκαλεί ένα είδος νάρκης, φυσική αντίδραση στο κρύο του χειμώνα, την ανάγκη για περισσότερη ανάπαυση και ύπνο. Αυξάνεται περισσότερο σε συνθήκες σκότους, κατά την νύκτα και σε συνθήκες έλλειψης υπεριώδους ακτινοβολίας. Εάν διαταραχθεί η έκκριση της μελατονίνης, το άτομο κατά τη διάρκεια της ημέρας έχει ζαλάδες, νευρικότητα, ατονία, κατάθλιψη, μελαγχολία, άγχος, φοβίες κ.ά. Η μελατονίνη εκκρίνεται κατά τις πρώτες πρωινές ώρες, γι’ αυτό και ο καλύτερος ύπνος είναι στη διάρκεια αυτών των ωρών. Το παρατεταμένο ξενύχτι μειώνει την έκκριση αυτής της ορμόνης.

Η Υπόφυση είναι ένας αδένας[14] που εκκρίνει τη στιμουλίνη για τη λειτουργία άλλων αδένων, τη μελανίνη για το χρώμα του δέρματος, την ορμόνη της ανάπτυξης του σώματος, την ορμόνη διέγερσης του θυρεοειδούς και των επινεφριδίων, την οκυτοκίνη για τη μυϊκή δραστηριότητα, την αντιδιουρητική για την αύξηση ή μείωση της αρτηριακής πίεσης, την προλακτίνη που ρυθμίζει τη διαμόρφωση των μαστών και του γάλακτος στις γυναίκες. Εκκρίνει, επίσης, τις ενδορφίνες που συμβάλλουν στην ομαλή λειτουργία του οργανισμού και στην καλή ψυχολογική μας κατάσταση, καθώς ενισχύουν το ανοσοποιητικό σύστημα σε καταστάσεις στρες, βοηθούν στην καλύτερη κυκλοφορία του αίματος, έχουν αντιγηραντική δράση και βελτιώνουν τη μνήμη.

Ο Θυρεοειδής αδένας ρυθμίζει την παραγωγή και την αποθήκευση ενέργειας σε όλο το σώμα και λειτουργεί σαν θερμοστάτης για τα κύτταρα του οργανισμού. Παράγει βασικά δύο ορμόνες, τη θυροξίνη (Τ4) και την τριιωδοθυρονίνη (Τ3). Οι δύο αυτές ορμόνες ρυθμίζουν την ωρίμανση του σκελετού και του εγκεφάλου του εμβρύου, την αύξηση του βασικού μεταβολισμού, την αύξηση του ρυθμού και της συσταλτικότητας της καρδιάς, την αύξηση της κινητικότητας του εντέρου, την αύξηση του σακχάρου και την ελάττωση της χοληστερίνης του αίματος.

Οι Παραθυρεοειδείς αδένες εκκρίνουν ορμόνη η οποία ελέγχει το ποσοστό του ασβεστίου στα οστά και τη χρήση του φωσφόρου από το κύτταρο. Η έλλειψή της προκαλεί δυσλειτουργία στο νευρικό και στο μυϊκό σύστημα.

Ο Θύμος αδένας είναι ένα λεμφοεπιθηλιακό όργανο. Εντοπίζεται στο μεσοθωράκιο, πιο συγκεκριμένα στο οπίσθιο μεσοπνευμόνιο. Ανήκει στο λεμφικό σύστημα και αποτελεί πρωτογενές όργανο λεμφοποίησης. Παράγει τη θυμοσίνη, που συμβάλλει στον σχηματισμό αντισωμάτων.

Τα Επινεφρίδια παράγουν την κορτιζόνη, την κορτικοστερόνη που διεγείρει τον σχηματισμό υδατανθράκων, την αλδοστερόνη που ρυθμίζει τη στάθμη των αλάτων, την αδρεναλίνη που προκαλεί άγχος, συναγερμό στον οργανισμό και τη νορεπινεφρίνη που προκαλεί τα αντίστροφα.

Το Πάγκρεας παράγει την ινσουλίνη, που ρυθμίζει το σάκχαρο στο αίμα, και τη γλυκαγόνο.

Οι Ωοθήκες παράγουν τις οιστρογενείς ορμόνες που διατηρούν τη νεότητα των γυναικών και την προγεστερόνη.

Οι Όρχεις παράγουν την τεστοστερόνη και άλλα ανδρογόνα, η μεγάλη ποσότητα των οποίων αυξάνει την ερωτική δραστηριότητα του άνδρα.

Τα ένζυμα είναι οι καταλύτες όλων των βιοχημικών διεργασιών του σώματος συμπεριλαμβανομένης της σύνθεσης, της αποσύνθεσης, της οξείδωσης, της μεταφοράς και του ισομερισμού των ουσιών. Τα ένζυμα αποσυνθέτουν και μεταφέρουν την τροφή, απομονώνουν τις άχρηστες ουσίες που συσσωρεύονται στο αίμα, αποσυνθέτουν του ιούς που προκαλούν φλεγμονές και κατεβάζουν τη χοληστερίνη στο αίμα για να διατηρήσουν την ισορροπία του pH[15]. Τα ένζυμα, όπως όλοι οι καταλύτες, αλλάζουν τον ρυθμό μιας χημικής αντίδρασης χωρίς να μεταβληθούν τα ίδια και είναι απαραίτητα για τον μεταβολισμό όλων των ζωντανών οργανισμών. Η προμήθεια των ενζύμων από εξωτερικές τροφές ενισχύει την καλή λειτουργία των οργάνων. Τα πρώτα συμπτώματα των χαμηλών ενζυμικών επίπεδων είναι κόπωση, απώλεια συγκέντρωσης, ευαισθησία σε λοιμώξεις, δερματικά προβλήματα, νωθρότητα και δυσλειτουργίες του πεπτικού συστήματος που καταλήγουν σε βλάβες των κυττάρων και των ιστών, οι οποίες οδηγούν αναπόφευκτα σε σοβαρές ασθένειες[16].

Τέλος, ας δούμε ενδεικτικά πόσο απλό και υλικό είναι κατά βάση το πολυσήμαντο και πολύτιμο φαινόμενο της ζωής με μια ακόμα προσέγγιση της σημασίας της λειτουργίας ενός ακόμα υποσυστήματος του οργανισμού.

Πεπτικό σύστημα. Κάθε μικρή ή μεγάλη διαταραχή του πεπτικού συστήματος, δηλαδή, του στομαχιού και των εντέρων, που μετατρέπουν, χάρη στην πολύπλοκη συνεργασία αμέτρητων συστημάτων ενζύμων, οξέων, πεπτιδίων και φιλικών βακτηρίων, τις τροφές σε καύσιμα και θρεπτικά συστατικά για το σώμα, εμφανίζεται ως κάποια ασήμαντη ή σημαντική ασθένεια, η οποία οδηγεί στην ανατροπή της καλής κατάστασης, της υγείας, και όχι σπάνια στο θάνατο του οργανισμού.
 Στην πραγματικότητα, όλα τα είδη των σύγχρονων ασθενειών, για τις οποίες η ιατρική επιστήμη αναζητά μέσω της έρευνας πρακτικά χρήσιμες απαντήσεις, όπως η ομαλή σωματική ανάπτυξη και η πνευματική εξέλιξη, η γενική δυσλειτουργία του ανοσοποιητικού, ακόμα και οι συναισθηματικές ή ψυχικές διαταραχές όλων των ειδών, συνδέονται σε μικρότερο ή σε μεγαλύτερο βαθμό με διαταραχές του πεπτικού συστήματος.
Συνηθέστερη αιτία της όποιας διαταραχής του πεπτικού συστήματος είναι, όπως είναι γνωστό, η έλλειψη επαρκούς και ποιοτικά κατάλληλης τροφής ή η κακή διατροφή που συνδέεται άμεσα με τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζει, δημιουργεί και εργάζεται το κάθε άτομο, πράγμα που παραπέμπει ευθέως στο εκάστοτε κυρίαρχο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό σύστημα[17], δηλαδή, στον τρόπο παραγωγής και διανομής των αγαθών.

Οι επιστήμες διαπιστώνουν ότι δεν υπάρχει τίποτα στη νευροφυσιολογία που να μας υποχρεώνει να αντιδρούμε βίαια. Σε κανένα ανθρώπινο ον η βία δεν προσφέρει ασφάλεια, επειδή προκαλεί αντιβία και συνεπώς ανασφάλεια.
Η επιθετικότητα, ο ατομισμός, ο πόλεμος δεν είναι εκδήλωση βιολογικών ή κληρονομικών παραγόντων, αλλά καταστάσεων που προκαλούνται από την οικονομικοκοινωνική ανισότητα που την επιβάλλουν οι θρησκείες και οι εξουσίες.
Το πώς ενεργούμε, διαμορφώνεται από το πώς κοινωνικοποιηθήκαμε και, εκτός από σπάνιες παθολογικές περιπτώσεις, τα γονίδιά μας δεν δημιουργούν άτομα αναγκαστικά προδιατεθειμένα προς τη βία.
Η προσπάθεια να αποδοθεί στην ‘ανθρώπινη φύση’, μέγεθος πια κατ’ εξοχήν κοινωνικό-πολιτισμικό, η αλητεία, η απληστία, ο ατομισμός, η ανταγωνιστικότητα, η βία, η εγκληματικότητα, η ανισότητα και ο πόλεμος δεν επιβεβαιώνεται από καμιά επιστήμη και αποσκοπεί στην απόκρυψη της αλήθειας ότι όλα αυτά πηγάζουν από τη βιαιότητα των θεσμών, των δομών και των λειτουργιών των εκμεταλλευτικών συστημάτων, με κυρίαρχη έκφρασή τους τον απάνθρωπο και καταστροφικό καπιταλιστικό τρόπο της άναρχης εμπορευματικής παραγωγής και της ακραίας ανισοκατανομής του κοινωνικού πλούτου.

Αυτές οι ελάχιστες πληροφορίες που πήραμε από την περιληπτική περιγραφή μερικών οργάνων και στοιχείων του ανθρώπινου οργανισμού που προηγήθηκε, πείθουν κάθε καλοπροαίρετο άνθρωπο για το γεγονός ότι δεν είμαστε ένα μεταφυσικό δημιούργημα, αλλά είμαστε υψηλά και πολυσύνθετα οργανωμένη ζωντανή ύλη και ενέργεια, που εξελίσσεται διαρκώς, ως άτομα στο μέτρο του μικρού, του βιολογικού μας κύκλου και ως είδος στο μέτρο του μεγάλου ιστορικού κύκλου. Είμαστε, δηλαδή, φυσικά, υλικά όντα που λειτουργούμε στη βάση φυσικών νόμων, αλλά και κοινωνικών συνθηκών ως άτομα με λογική, αυτογνωσία, συνείδηση και αξιοπρέπεια, που πέρα από τις υλικές τροφές χρειαζόμαστε αγάπη, αναγνώριση, ηρεμία, αίσθημα ασφάλειας και μόρφωση για ομαλή, δημιουργική και ευτυχισμένη ζωή.

Ως είδος με τεράστια βιολογική κληρονομιά, βιωματική και ιστορική εμπειρία, αλλά και προοπτική χρειαζόμαστε αρμονική ανασύνδεση με τη βιόσφαιρα, στην οποία αποκλειστικά χρωστάμε την ύπαρξή μας, αποκατάσταση της ενότητας της κοινωνίας, πάνω στη βάση της κοινοκτημοσύνης, της αμεσοδημοκρατικής αυτοδιεύθυνσης, της αλληλεγγύης και της αμοιβαίας συνεργασίας σε τοπικό, περιφερειακό, εθνικό και οικουμενικό επίπεδο. Διαφορετικά, η ανθρωπότητα δεν θα καταφέρει ν’ απαλλαχθεί από τις σκοταδιστικές θρησκείες και τις εξουσιαστικές ιδεολογίες, με συνέπεια να ολισθαίνει συνεχώς όλο και βαθύτερα προς το ψέμα των εξουσιαστικών θρησκειών και τη βαρβαρότητα του θεού-κεφαλαίου με εργαλείο την ‘αθάνατη ψυχή’ ως φετίχ της ‘ιερής ατομικής ιδιοκτησίας’[18].

Είναι όμως γνωστό, όπως μας πληροφορούν η βιολογία και οι νευροεπιστήμες, ακόμα και η λεγόμενη ψυχολογία και ψυχανάλυση ότι αθάνατη ψυχή δεν υπάρχει παρά ως χρυσοφόρος μύθος και πως το συναισθηματικό και διανοητικό μας κέντρο, ο Νους μας, βρίσκεται στον Εγκέφαλό μας, στο Μυαλό μας, εκεί όπου συγκεντρώνονται και επεξεργάζονται όλες οι πληροφορίες που μεταφέρουν οι αισθήσεις μας και σε συνδυασμό με τη μόρφωση και τις εμπειρίες μας καταλήγουν σε Γνώση, Επίγνωση και Συνείδηση που διαμορφώνουν την συμπεριφορά μας ως άτομα, ως Εγώ, μέσα στο κοινωνικό μας περιβάλλον, μέσα στο Εμείς από το οποίο προερχόμαστε και χάρη σ’ αυτό υπάρχουμε και μπορούμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε.

Αυτές οι λίγες αναφορές στη διαδικασία σχηματισμού του σώματος, της ζωής και στη λειτουργία των οργάνων του ανθρώπινου οργανισμού, που ρυθμίζουν τη ζωτικότητα, τη σκέψη, τη διάθεση, τη συμπεριφορά και τους μηχανισμούς διαμόρφωσης της συνείδησης των ανθρώπων, είναι ενδεικτικές για την υλικότητα της ζωής, αλλά και για τη σοφία, με την έννοια της πολύπλοκης φυσικοχημικής γονιμότητας-δημιουργικότητας, της ασύνειδης, δηλαδή της χωρίς επίγνωση και σκοπιμότητα δρώσας Φύσης.
Όπως το ίδιο ενδεικτικές είναι και για την επιμονή και την υπομονή της ζωής στον διαρκή και αέναο αγώνα της για την επιβίωση, την εξέλιξη και τη βελτίωση και δεν αφήνουν περιθώρια για μύθους και μεταφυσικές ψευδαισθήσεις περί ‘θεϊκής και αθάνατης ψυχής’ και περί ‘θεού δημιουργού της ζωής’[19].

 Πολύ περισσότερο, δεν αφήνουν περιθώρια για εξουσιαστικές ιδεολογίες που στρέφονται ενάντια στην ίδια τη Φύση, στο συναρπαστικό φαινόμενο της ζωής, στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και στον αγώνα των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού για έναν ακόμα καλύτερο κόσμο[20], για ένα λαμπρότερο μέλλον. Βέβαια, γι’ αυτό χρειάζεται η κατάλληλη παιδεία και γνώση[21] και αντίστοιχη συνείδηση, ικανή ν’ απελευθερώσει όλες τις επιστήμες από τα νύχια της εξουσίας[22] για να μπορέσουν να σταθούν αρωγοί της ζωής και της κοινωνίας, παράγοντας αγαθά για την προστασία της Φύσης, της υγείας και της ζωής και όχι μηχανισμούς και μέσα εξουσίας, όπλα θανάτου και καταστροφής, υπηρεσίες, ανοησίες και ουσίες αποβλάκωσης και υποταγής στις απάνθρωπες και καταστροφικές εξουσίες.

Η αντιπαράθεση του δικαιώματος της υποκειμενικής πίστης στο απροσδιόριστο, στο μεταφυσικό, στο ιδιοτελές και στο παράλογο απέναντι και ενάντια στην αντικειμενική πραγματικότητα, δεν αδικεί την πραγματικότητα, αλλά το υποκείμενο που κρύβεται πίσω από την ‘πίστη του’, η οποία ως δύναμη στασιμότητας και φυγής από την πραγματικότητα στέκεται εμπόδιο στην προσπάθεια της κοινωνίας, της ανθρωπότητας και της επιστήμης για την αξιοπρέπεια και τη ζωή όλων και ανεξάρτητα από την πίστη τους.

Γιατί τελικά ο άνθρωπος δεν είναι μια αφηρημένη έννοια, ‘θεός’, ούτε θηρίο και συνεπώς δεν είναι μόνο ένα απλό σύνολο υλικών στοιχείων και χημικών συστημάτων, όπως είναι άλλες μορφές ζωής, αλλά για λόγους επιβίωσής του επέλεξε να είναι ένα έλλογο κοινωνικό ον[23], ιδιότητα που τον κατέστησε ικανό να αξιοποιεί τους υλικούς όρους της ύπαρξής του, για να δημιουργεί πνευματικούς πολιτισμούς που εξελίσσονται και συγκλίνουν στην προοπτική του βέλους του χρόνου, από το Εκεί και το Χθες στο Εδώ και στο Σήμερα και από το Εδώ και το Σήμερα στο Εκεί, στο Παντού και στο Αύριο, στο Μέλλον προς έναν Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό.



[1] Ο Επίκουρος (341-270 παλιάς χρονολόγησης.) ήταν Έλληνας φιλόσοφος, ιδρυτής της φιλοσοφίας της ανθρώπινης ευτυχίας.

[2] Ο Γιώργος Παξινός, είναι κορυφαίος Έλληνας νευροεπιστήμονας. Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Σύδνεϋ της Αυστραλίας, που έγινε παγκόσμια γνωστός από το έργο του της χαρτογράφησης του ανθρώπινου εγκεφάλου.

[3] Ζαν-Πωλ Σαρτρ (1905-1980). Γάλλος φιλόσοφος, λογοτέχνης και κριτικός, γνωστότερος ως εκπρόσωπος της φιλοσοφίας του υπαρξισμού.

[4] Βλέπε Δαρβίνος Κάρολος, Η καταγωγή των ειδών, ΓΚΟΒΟΣΤΗΣ, Αθήνα 2006 και Δαρβίνος Κάρολος, Η καταγωγή του ανθρώπου, ΓΚΟΒΟΣΤΗΣ, Αθήνα 2006.

[5] Βλ. Watson James, Η διπλή έλικα, έκδοση της εφημερίδας Το Βήμα, Αθήνα 2010. Βλ. επίσης Αλαχιώτης Σταμάτης, Η έλικα που ορίζει τη ζωή μας, Το Βήμα, 16.04.2011.

[6]  «Οι μαχητικοί αθεϊστές της εποχής μας τείνουν να υιοθετούν έναν κοσμικό ανθρωπισμό και να τονίζουν την ανάγκη για τη διάδοση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλο τον κόσμο». Μουζέλης Νίκος, Νεωτερικότητα και θρησκευτικότητα, Αθήνα 2014, σ. 183.

[7] Αυτήν την υλιστική αντίληψη για την προέλευση της ζωής την συναντάμε πολλές φορές σε αρχαίους ελληνικούς μύθους και ευρήματα: «Είμαι παιδί της Γης και του γεμάτου με Αστέρια Ουρανού», αναγράφεται σε φύλλα χρυσού που βρέθηκαν στην αρχαία Ελεύθερνα της Κρήτης, η ίδρυση της οποίας χρονολογείται κατά την περίοδο μεταξύ 970-820 π. Χ. Βλ. Ελεύθερνα, Επιστημονική Επετηρίδα Πανεπιστημίου Κρήτης (επιμέλεια έκδοσης: Καθηγητής Γιώργος Ν. Γαλάνης), Ρέθυμνο 2004.

[8] Κουτούζης Βασίλης, Χημικές διεργασίες είναι η ζωή μας, στο: http://www.koutouzis.gr/

[9] Αναλυτικά για τη φυσιολογία του ανθρώπινου σώματος, βλ. Πλέσσας Σ.Τ., Φυσιολογία του Ανθρώπου, εκδ. Φάρμακον Τύπος, Αθήνα 2010, Χανιώτης Φ.Ι, και Χανιώτης Δ., Φυσιολογία του Ανθρώπου, Ιατρικές Εκδόσεις Λίτσας, Αθήνα 2009 και Χατζημηνάς Ι.Σ., Επίτομη Φυσιολογία, Επιστημονικές Εκδόσεις Γρηγόριος Κ. Παρρισιάνος, Αθήνα 1987.

[10] Παπαδοδημητράκη Μαρία, Οι ορμόνες που μας κυβερνούν, http://www.vita.gr/ygeia/article/20370/oi-ormones-poy-mas-kybernoyn/

[11] Κουτούζης Βασίλης, Χημικές διεργασίες είναι η ζωή μας, ό.π.

[12] Ράιχ Βίλχελμ, Η βιοπάθεια του καρκίνου, Άκμων, Αθήνα χ.χ., σ. 12.

[13] Λιαρόπουλος Κωνσταντίνος, Τα αδενώματα της υπόφυσης, Ελευθεροτυπία της 12.04.2014.

[14] Λιαρόπουλος Κωνσταντίνος, Τα αδενώματα της υπόφυσης, Ελευθεροτυπία της 12.04.2014.

[15] Το pH, συντομογραφία που προέρχεται από τα αρχικά των λέξεων Potential of Hydrogen, είναι ένας ‘αριθμός’ που μας δείχνει πόσο όξινο ή αλκαλικό είναι ένα διάλυμα.

[16] Ανώνυμου, Το ένζυμο της ζωής. Τα πρωτογενή ένζυμα, οι καταλύτες της ζωής, http://oikoiasis. blogspot.gr/2011/12/cni-life-enzyme.html

[17] Βλέπε σχετικά, Gottschall Elaine, Breaking the Vicious Cycle: Intestinal Health Through Diet, Kirkton Press, Ontario 1994 και Gottschall Elaine, Food and the Gut Reaction, Kirkton Press, Ontario 1987.

[18] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Η γέννηση και ο θάνατος της ατομικής ιδιοκτησίας. Η ατομική ιδιοκτησία  ωε μήτρα βίας, εξουσίας, ανισότητας, εγκληματικότητας, σκοταδισμού και ανηθικότητας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2017.

[19] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Θεός και Κεφάλαιο. Δοκίμιο για τη σχέση μεταξύ θρησκείας και εξουσίας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2015.

[20] Βλέπε σχετικά, Λάμπος Κώστας, Άμεση Δημοκρατία και Αταξική Κοινωνία. Η μεγάλη πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα και τον ουμανισμό, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2012.

[21] Αλαχιώτης Ν. Σταμάτης και Καρατζιά-Σταυλιώτη Ελένη, Διαθεματική και βιοπαιδαγωγική θεώρηση της μάθησης και της αξιολόγησης, Λιβάνης, Αθήνα 2009.

[22] «Προορισμός της επιστήμης είναι η αποκάλυψη της αλήθειας και η χωρίς φόβο και πάθος μετάδοσή της στους ανθρώπους. Η επιστήμη μπορεί να συμμαχήσει με τον ‘διάβολο’ μόνο όταν τεθεί στην υπηρεσία της εξουσίας. Αντίθετα, η επιστήμη που αποκαλύπτει την εξουσία και τις μεθόδους της παραμένει ολοκληρωτικά ανθρωπιστική, μοναδική ελπίδα των απροστάτευτων ανθρώπων να απελευθερωθούν από τα χέρια των δυνατών. Και τότε ο επιστημονικός λόγος γίνεται λόγος πολιτικός», Μανωλεδάκης Ιωάννης, Πρόλογος στο: Γρίβας Κλεάνθης, Πλανητική κυριαρχία και ναρκωτικά. Τα ναρκωτικά ως εργαλείο της εσωτερικής και εξωτερικής αμερικανικής πολιτικής, Ιανός, Θεσσαλονίκη 2006, σ. 18.

[23] «Ο άνθρωπος επικοινωνεί με τη Φύση και τους ομοίους του με τη βοήθεια των αισθήσεων. Ένα ανθρώπινο ον, αποκομμένο ολοκληρωτικά από το κοινωνικό περιβάλλον, δεν θα αποκτούσε καμιά γνώση: οι νοητικές του δυνατότητες θα ατροφούσαν ολοκληρωτικά. Σήμερα έχουμε το δικαίωμα να απορρίψουμε, με βάση τη νευρολογία και τη γνωσιοθεωρία, την ύπαρξη έμφυτων ιδεών», Μπιτσάκης Ευτύχης, Τι είναι φιλοσοφία, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1986.




Γράφει ο Κώστας Λάμπος

πηγή:Ανιχνεύσεις