Τετάρτη 31 Μαΐου 2017

Η ΜΚΟ της Εκκλησίας «Αλληλεγγύη» πήρε από το κράτος 23 εκατ. ευρώ -Εκτέλεσε μόλις 10 προγράμματα από τα 32 που ανέλαβε.


«Φτερά» έχουν κάνει εκατομμύρια ευρώ από τα ποσά της επιχορήγησης της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης «Αλληλεγγύη» για προγράμματα του υπουργείου Εξωτερικών. Όπως αποκάλυψε στη Βουλή ο υφυπουργός Εξωτερικών, Άκης Γεροντόπουλος, απαντώντας σε σχετική ερώτηση του βουλευτή της ΔΗΜΑΡ, Νίκου Τσούκαλη, η ΜΚΟ της Εκκλησιας της Ελλάδος χρηματοδοτήθηκε από την Υπηρεσία Διεθνούς Ανάπτυξης και Συνεργασίας (ΥΔΑΣ) του ΥΠΕΞ με το ποσό των 23.126.000 ευρώ, αναλαμβάνοντας από το 2002 έως το 2006 την υλοποίηση 32 προγραμμάτων ανθρωπιστικής και αναπτυξιακής βοήθειας. Εξ αυτών όμως, μόλις τα 10 έχουν ολοκληρωθεί.

Η ΜΚΟ έχει υποβάλει τελική έκθεση οικονομικού απολογισμού για την υλοποίηση κάθε προγράμματος, οι αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου Εξωτερικών έχουν διεξαγάγει τον απαραίτητο έλεγχο εκάστου προγράμματος, η υπηρεσία Δημοσιονομικού Ελέγχου και το Ελεγκτικό Συνέδριο έχουν ελέγξει και εγκρίνει το οικονομικό πόρισμα και οι αντίστοιχοι φάκελοι χρηματοδότησης έχουν κλείσει.

Οι φάκελοι των υπολοίπων 22 Προγραμμάτων που υλοποίησε η ΜΚΟ παραμένουν ανοιχτοί και βρίσκονται σε διαδικασία εκκαθάρισης.

Σε τέσσερα από τα 22 ανοιχτά προγράμματα η ΥΔΑΣ προέβη σε καταγγελία των σχετικών συμβάσεων και συνακολούθως εκδόθηκαν αποφάσεις καταλογισμού από το 2008. Το συνολικό ύψος των απαιτήσεων της υπηρεσίας από τους καταλογισμούς ανήρχετο σε 6.690.460 ευρώ.

Η «Αλληλεγγύη» επέστρεψε 500.000 ευρώ και έτσι το απαιτηθέν ποσό έχει διαμορφωθεί σε 6.190.460 ευρώ. Στο ποσό αυτό δεν συμπεριλαμβάνονται οι νόμιμοι τόκοι και προσαυξήσεις από την ημερομηνία έκδοσης της καταλογιστικής απόφασης.

Σύμφωνα με την πάγια διαδικασία Δημόσιου Λογιστικού, εφόσον η ΜΚΟ Αλληλεγγύη δεν ανταποκρίθηκε στην οικονομική απαίτηση της απόφασης, η ΥΔΑΣ προώθησε αυτή την οικονομική απαίτηση στην αρμόδια ΔΟΥ η οποία βεβαίωσε το ποσό και έκτοτε ασκεί τα προβλεπόμενα μέσα για την είσπραξή του. Οι εκπρόσωποι της ΜΚΟ έχουν προσφύγει στα αστικά δικαστήρια έναντι των απαιτήσεων του Δημοσίου και η δικαστική εμπλοκή καθυστερεί τη διαδικασία είσπραξης.

Ως προς τα υπόλοιπα 18 από τα ανοιχτά προγράμματα που υλοποίησε η ΜΚΟ Αλληλεγγύη, βρίσκονται στη διαδικασία του ελέγχου και τελικής εκκαθάρισης από την ΥΔΑΣ. Ήδη, για τα έξι από τα 18 προγράμματα η ΥΔΑΣ έχει προβεί σε καταγγελία σύμβασης. Το συνολικό ύψος των καταγγελιών ανέρχεται ως αυτήν τη στιγμή στα 568.239 ευρώ (σ.σ.: το συγκεκριμένο ποσό αναφέρεται στις καθαρές εκταμιεύσεις προς τη ΜΚΟ και βάσει της νόμιμης διαδικασίας, θα προσαυξηθεί με τόκους).

Για τα υπόλοιπα 12 προγράμματα εκκρεμεί το τελικό πόρισμα εκκαθάρισης. Ως προς το υπουργείο Δικαιοσύνης, ο κ. Γεροντόπουλος είπε ότι η δικογραφία βρίσκεται στο τρίτο ανακριτικό τμήμα Αθηνών, οι ανακριτικές ενέργειες ξεκίνησαν εντός του 2013 και επί του παρόντος η ανάκριση βρίσκεται σε εξέλιξη.

Το όλο θέμα είναι αφιερωμένο σε όσους έπεσαν από τα σύννεφα με τις αποκαλύψεις για τις χρηματοδοτήσεις των ΜΚΟ, σχολίασε χαρακτηριστικά ο βουλευτής που κατέθεσε τη σχετικη ερώτηση Νικος Τσούκαλης και καταλόγισε στο ΥΠΕΞ «προκλητική καθυστέρηση στην ολοκλήρωση των ελέγχων».

«Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια καθυστέρηση προκλητική εκ μέρους του υπουργείου Εξωτερικών είναι μια υπόθεση που διερευνάται από το 2007, έχουν καταλογιστεί τα ποσά για τέσσερις υποθέσεις, εκκρεμούν οι έλεγχοι για 12 και το ερώτημα είναι γιατί να υπάρχει αυτή η καθυστέρηση, επεσήμανε ο βουλευτής της ΔΗΜΑΡ.

Στο μικροσκόπιο των ορκωτών λογιστών

Σημερα, σύμφωνα με τον υφυπουργό Εξωτερικών, υπάρχουν συνολικά 198 ανοιχτά προγράμματα. Τον Μάρτιο του 2013 ολοκληρώθηκε ο λογιστικός έλεγχος για 80 εξ αυτών, από εταιρεία ορκωτών λογιστών, που επελέγη με τις προβλεπόμενες διαδικασίες μειοδοτικού διαγωνισμού.

Συγκροτηθηκε επίσης, επιτροπή ανοιχτού διαγωνισμού για την ανάθεση λογιστικού ελέγχου των υπολοίπων 118 ανοιχτών προγραμμάτων, σε εταιρεία ορκωτών λογιστών. Στις 27 Ιανουαρίου 2014 υπέγραψε την απόφαση ανάθεσης με προοπτική να παραδοθούν τα σχετικά πορίσματα ελέγχου έως τον Οκτώβριο του 2014.

Σε σύσκεψη στο υπουργείο Εξωτερικών τον Δεκέμβριο του 2013, με τη συμμετοχή όλων των εμπλεκομένων υπουργείων και φορέων, συζητήθηκε η προώθηση ενιαίου νομοθετικού πλαισίου που θα αφορά στη λειτουργία και τον έλεγχο χρηματοδότησης των ΜΚΟ. Στη συνέχεια αυτής της σύσκεψης το υπουργείο Εσωτερικών προχώρησε στη συγκρότηση νομοπαρασκευαστικής επιτροπής στην οποία το υπουργείο Εξωτερικών εκπροσωπείται από την ΥΔΑΣ. Επίσης από το υπουργείο Εξωτερικών, έχει συνταχθεί τροποποιητική διάταξη επί του άρθρου 27 του Ν. 4110/2013 η οποία έχει αποσταλεί από τον περασμένο Νοέμβριο στο υπουργείο Οικονομικών για περαιτέρω επεξεργασία προκειμένου να καταστεί δυνατή η οριστική εκκαθάριση των ανοιχτών προγραμμάτων της ΥΔΑΣ. Το σχέδιο αυτό, ανέφερε ο κ. Γεροντόπουλος, αποβλέπει στη διαφάνεια και στην επίσπευση των διαδικασιών και προβλέπει τη συμμετοχή του υπουργείου Οικονομικών στην εκκαθάριση των ανοιχτών προγραμμάτων καθώς και το οριστικό κλείσιμό τους σε συνεργασία με την ΥΔΑΣ.

πηγή: iefimerida.gr

Τρίτη 30 Μαΐου 2017

Τον 19ο αι. π.Χ η νέα χρονολόγηση του Μινωϊκού Υπολογιστή Εκλείψεων του Παλαικάστρου Σητείας.




Σε πρώϊμη Μινωική περίοδο, και συγκεκριμένα τον 19ο αιώνα πΧ, μπορούσαν να δημιουργηθούν αντίγραφα του Μινωϊκού Υπολογιστή Εκλείψεων του Παλαικάστρου, σύμφωνα με νέα έρευνα.

Η έρευνα και η ανακοίνωση έγινε από τον Jan Velsink και δημοσιεύθηκε στο ολλανδικό επιστημονικό περιοδικό BABESCH που ασχολείται με τη μεσογειακή αρχαιολογία και στην οποία υποστηρίζεται ότι η μήτρα του Παλαικάστρου χρονολογείται στην ΜΜΙΙ (1875/50 πΧ) περίοδο.

Υπεύθυνος της ανακάλυψης είναι ο δρ. Μηνάς Τσικριτσής, Ερευνητής Αγαιακών Γραφών, ο οποίος ήταν ο πρώτος που μελέτησε τη λειτουργία του Μινωϊκού Υπολογιστή πριν από έξι χρόνια και την οποία είχε χρονολογήσει στο 1400-1300 πΧ.

Το Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων επικοινώνησε με τον κ. Τσικριτσή, ο οποίος, όπως είπε, έχει ενημερωθεί για την έρευνα του Jan Velsink (δημοσίευση στο περιοδικό BABESCH, τόμος 91 του 2016).

«Στα συμπεράσματα του άρθρου γίνεται αναφορά και στη δικιά μου έρευνα λέγοντας ότι: "οι δύο Μήτρες του Παλαικάστρου προορίζονταν κυρίως για την κατασκευή μικρών λατρευτικών αντικειμένων. 'Επρεπε να χρονολογούνται στη Μέση Εποχή του Χαλκού, ΜΜΙΙ (περίπου 1875 / 50 πΧ)... Επιπλέον, στην έρευνα μου ήλθε ένα απροσδόκητο συμπλήρωμα από μια ανεξάρτητη έρευνα ...Ο Μηνάς Τσικρίτσης του Τμήματος Πληροφορικής και Νέων Τεχνολογιών στο Ηράκλειο είχε εξετάσει λεπτομερώς τα μοτίβα (ορατά σε φωτογραφίες υψηλής ευκρίνειας: βλ. Tsikritsis et al., 2013) και κατέληξε ότι τα καλούπια ήταν για τη δημιουργία φορητών αστρονομικών υπολογιστών...". Έτσι για μένα είναι σημαντικό να διαδοθεί, ότι η χρήση του Μινωϊκού Υπολογιστή Εκλείψεων δεν είναι σε Μυκηναϊκή περίοδο(1400-1300 πΧ), όπως είχα αναφέρει στην δημοσίευση μου, αλλά πηγαίνει πίσω στον 19ο αι. πΧ με βάση τη νέα έρευνα», επισημαίνει ο κ. Τσικριτσής.

Μάλιστα όπως λέει: «Ο Υπολογιστής Εκλείψεων του Παλαικάστρου κατασκευάστηκε σε καθαρά πρώϊμη Μινωϊκή περίοδο. Είναι ο πρώτος Υπολογιστής που έχει βρεθεί μέχρι σήμερα στον κόσμο και ακολουθεί ο μηχανισμός των Αντικυθήρων που κατασκευάστηκε μετά από 17 αιώνες».

Από την ημέρα δημοσίευσης του άρθρου του κ. Τσικριτσή (στο ΜΜΑ «A Minoan Eclipse Calculator» το 2013) πολλοί είναι οι ερευνητές από όλον τον κόσμο που ενημερώνονται για τον Μινωϊκό Υπολογιστή. Μάλιστα στα μέσα Μαΐου έγινε στον Άγιο Νικόλαο Κρήτης μία συνάντηση 30 αρχαιολόγων που ασχολούνται με τη μελέτη της εποχής του Χαλκού από την Ευρώπη και την Αμερική, στους οποίους και ο κ. Τσικριτσής ανέλυσε τη λειτουργία του Υπολογιστή, καθώς και την πρώϊμη Αρχαιοαστρονομική γνώση του Κυκλαδικού Πολιτισμού που εμφανίζεται στα Κυκλαδικά Τηγανόσχημα, γνώση η οποία μέσα από τα ταξίδια μεταφέρεται στην Ευρώπη και εμφανίζεται σε χρυσούς δίσκους, όπως έχει παρατηρήσει στις μελέτες που έχει κάνει μαζί με τον Αστροφυσικό καθηγητή Ξ. Μουσά.

Όπως είπε ο κ. Τσικριτσής «σε λίγες εβδομάδες πρόκειται να δημοσιευθεί η έρευνα που έκανα στον χρυσό δίσκο του Moordord, ο οποίος βρίσκεται στο Μουσείο της Κολωνίας στη Γερμανία. Ο διευθυντής του Μουσείου μού έστειλε τον αριθμό των χαράξεων που φέρει ο χρυσός δίσκος. Το αποτέλεσμα είναι ότι υπέδειξα την αστρονομική πληροφορία που φέρει και σχετίζεται με συνοδικές κινήσεις πλανητών. Αλλά μην επεκταθούμε άλλο και ας περιμένουμε την δημοσίευση πρώτα και μετά θα σας δώσω πλήρη στοιχεία για την έρευνα αυτή».

Σύμφωνα με τον κ. Τσικριτσή η μελέτη των αρχαιολογικών ευρημάτων είναι ένα σύνθετο θέμα, διότι κάποια ευρήματα έχουν τελετουργική αστρονομική πληροφορία και χωρίς τη γνώση της Αρχαιοαστρονομίας δεν μπορούν να ερμηνευθούν. «Το κάθε εύρημα για να ερμηνευτεί, θεωρώ ότι θέλει μια διαθεματική προσέγγιση και από άλλες επιστήμες για να κατανοήσουμε την πιθανή πληροφορία που φέρει».

«Χαρακτηριστικά στις πέτρες που βρέθηκαν στο Παλαίκαστρο Σητείας και χρονολόγησε ο Jan Velsink τον 19ο αι. πΧ, παρατηρούμαι κάποιες συμπτώσεις, όπου σε δύο πέτρινες μήτρες αναπαραγωγής πολλών αντιγράφων: πελέκεων, του Μινωϊκού Υπολογιστή εκλείψεων, του κοσμολογικού μοντέλου των Μινωϊτών και της τιτανίδας θεάς Ρέας, υπάρχουν πολλές αστρονομικές απεικονίσεις. Τελικά, δύο ασήμαντες για πολλούς πλάκες αν μελετηθούν και αρχαιοαστρονομικά μπορούν να δώσουν πολλές πληροφορίες ενός μυστηριακού πολιτισμού που είναι ο Μινωϊκός και μας πηγαίνουν 39 αιώνες πίσω», τονίζει ο δρ. Τσικριτσής.

(πηγή ΑΠΕ - ΜΠΕ) 

Δευτέρα 29 Μαΐου 2017

Kούρος μεγάλης αρχαιολογικής αξίας βρέθηκε κρυμμένος κάτω από τη θέση του συνοδηγού αυτοκινήτου στην περιοχή Ισθμού της Κορίνθου.


Ενεπίγραφος κούρος, ο οποίος κατασχέθηκε στα χέρια ημεδαπών αρχαιοκαπήλων, αλητών, αναφέρει
 με κρητικά και ιερατικά ιερογλυφικά, πάνω στο στέρνο του και στην κοιλιά , ότι είναι
ο Απόλλων Ήλιος, πότης θηρών, και πρέπει να λατρεύεται από αρχή του σεληνιακού μηνός
 και από κάθε ανατολή του Ηλίου.

Συνελήφθησαν στην Κόρινθο, μετά από ευρεία επιχείρηση, της διεύθυνσης ασφάλειας Αττικής,
δύο (2) ημεδαποί ηλικίας 36 και 63 ετών για παράνομη κατοχή και μεταφορά προς περαιτέρω
διάθεση αρχαιότητας, έναντι 200.000 ευρώ.






πηγή:kartson.blogspot

Κυριακή 28 Μαΐου 2017

Συλλογή αρχαίων αντικειμένων της Κορίνθου στο Εθνικό Μουσείο Βαρσοβίας!



Ένα από τα πιο αξιόλογα εκθέματα του Εθνικού Μουσείου Βαρσοβίας, στην Πολωνία είναι η «Συλλογή της Κορίνθου». Μια αίθουσα του μουσείου με πλήθος από αρχαία ελληνικά κεραμικά. Ένας τεράστιος κρατήρας και άλλα μικρότερα αγγεία, σε άριστη κατάσταση, διακοσμημένα με υπέροχες παραστάσεις. Όλα του 7ου αιώνα π.Χ.

Σε μια επίσκεψή μου στο μουσείο πριν μερικά χρόνια είχα μιλήσει με μία υπάλληλο.
- Πως βρέθηκαν όλα αυτά εδώ; την είχα ρωτήσει.
- Πολωνική αρχαιολογική αποστολή είχε πραγματοποιήσει ανασκαφές στην Αρχαία Κόρινθο. Στο τέλος μοιράστηκαν τα ευρήματα, τα μισά στο ελληνικό κράτος, και τα άλλα μισά τα πήραμε εμείς. Μου απάντησε.
Η κυρία αυτή δεν γνώριζε ούτε πότε είχε γίνει αυτό, ούτε τίποτα περισσότερο.


Πριν ένα χρόνο βρέθηκα πάλι στην Βαρσοβία. Το μουσείο ανακαινιζόταν και η «Συλλογή της Κορίνθου» δεν ήταν ανοικτή στο κοινό.
Έστειλα τότε ένα e-mail στον διευθυντή του Πολωνικού Ινστιτούτου Μεσογειακής Αρχαιολογίας. Μου απάντησε αμέσως και μου δήλωσε άγνοια πάνω στα ερωτήματά μου. Με παρέπεμψε στον διευθυντή του μουσείου, από τον οποίο δεν πήρα ποτέ απάντηση.



Συνέχισα την έρευνα στο διαδίκτυο. Έμαθα πως ανασκαφές στην Κόρινθο είχε πραγματοποιήσει η αμερικανική αρχαιολογική σχολή. Για Πολωνούς στην Κόρινθο δεν βρήκα απολύτως τίποτα.
Το 1976 στα πλαίσια του εορτασμού της ημέρας του γραμματοσήμου, τα Πολωνικά Ταχυδρομεία είχαν εκδώσει μία σειρά με παραστάσεις από τα αγγεία της «Συλλογής της Κορίνθου». Αν δεχθούμε πως οι πληροφορίες της υπαλλήλου ήσαν αληθείς τότε πότε έγινε η ανασκαφή αυτή; Σίγουρα πριν από το 1976 που εκδόθηκαν τα γραμματόσημα αυτά. Ακόμα πριν από το 1964, όταν με νομοθετική ρύθμιση απαγορεύτηκε η μοιρασιά αρχαιοτήτων.



Επίσης μετά το 1920, όταν η Πολωνία γίνεται ανεξάρτητη χώρα. Η πολεμική και εμφυλιακή εποχή του 1939-1949 επίσης αποκλείεται. Το ίδιο και η περίοδος 1950-1964 πρέπει να αποκλειστεί λόγω του Σιδηρού Παραπετάσματος και του ψυχρού πολέμου. Τι μένουν, τα χρόνια του μεσοπολέμου.
Αυτά για την ώρα, η έρευνα συνεχίζεται.



Του Δημήτρη Περδίκη.

ΠΗΓΗ: http://stamps-philatelic.blogspot.gr
πηγή: αρχείον πολιτισμού

Πέμπτη 25 Μαΐου 2017

Σε 30 ευρωπαϊκές χώρες διδάσκονται αρχαία Ελληνικά σε δημόσια σχολεία.


Υπάρχει ένα σχολείο στην «καρδιά» της Αθήνας που διδάσκει την Ελληνική γλώσσα, αλλά και αρχαία Ελληνικά σε ξένους που ζούνε στην Ελλάδα.

Το Σχολείο Ελληνικής Γλώσσας και Πολιτισμού «Μέγας Αλέξανδρος» ιδρύθηκε στην Αθήνα το 1972 και στεγάζεται σε ένα παραδοσιακό κτίριο στο κέντρο δίπλα στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Η ονομασία «Μέγας Αλέξανδρος» δόθηκε για να θυμίζει την μεγάλη εξάπλωση της ελληνικής γλώσσας, που ακολούθησε την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου μέχρι τις Ινδίες.

Από το 1995 προσφέρει μαθήματα νέων Ελληνικών σε ξένους για όλα τα επίπεδα, αρχαία Ελληνικά, ειδικά προγράμματα όπως Ελληνικά για ειδικούς – επαγγελματικούς σκοπούς (επιχειρηματικά, επιστημονικά), σεμινάρια επιμόρφωσης καθηγητών, αλλά και πολλά προγράμματα.

Εκτός από το κεντρικό σχολείο στην Αθήνα, λειτουργούν παραρτήματα στη Θεσσαλονίκη, τα Χανιά, αλλά και την Σόφια και την Φιλιππούπολη της Βουλγαρίας. Ο διευθυντής του σχολείου Κωνσταντίνος Καρκανιάς μιλά στο Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων για την διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών σε λύκεια ευρωπαϊκών χωρών.

Σε πόσες χώρες του εξωτερικού διδάσκονται αρχαία Ελληνικά στα δημόσια σχολεία;

Στο σχολείο μας διδάσκουμε νέα και αρχαία Ελληνικά, κυρίως σε ενήλικες που έρχονται για αυτόν τον σκοπό απ’ όλο τον κόσμο. Στην πρόσφατη ομιλία που έκανα στην ημερίδα που οργάνωσε ο Οργανισμός για την Διάδοση της Ελληνικής Γλώσσας (ΟΔΕΓ), παρουσίασα ιδιαίτερα τα σχολεία στα οποία διδάσκονται αρχαία ελληνικά στην Ευρώπη.

Αυτή τη στιγμή διδάσκονται αρχαία ελληνικά σε σχεδόν 30 ευρωπαϊκές χώρες από την Πορτογαλία έως την Ρωσική Ομοσπονδία και από την Αγγλία έως την Ιταλία.

Είναι αλήθεια ότι σε πολλές χώρες ο αριθμός μαθητών που παρακολουθούν τα μαθήματα έχει μειωθεί σημαντικά κατά την διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών επειδή σε πολλές χώρες έχει επικρατήσει η άποψη, ότι τα αρχαία ελληνικά είναι μια «πεθαμένη» γλώσσα. Υπάρχουν εν τούτοις ισχυρές εστίες αντίστασης σε πολλές χώρες και κυρίως στην Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ιταλία.

Οι υποστηρικτές της συνέχισης και ενίσχυσης της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών προβάλλουν ισχυρά επιχειρήματα όπως το ότι δεν είναι νεκρή γλώσσα και ότι η επαφή των νέων με τα κλασικά κείμενα τούς κάνει καλύτερους ανθρώπους, καλύτερους πολίτες και καλύτερους επαγγελματίες – επιστήμονες.

Η Ιταλία κατέχει την πρώτη θέση στην εκμάθηση των αρχαίων ελληνικών. Σε πόσα σχολεία και πόσοι Ιταλοί μαθητές δημόσιων σχολείων μαθαίνουν αρχαία ελληνικά;
Στην Ιταλία διδάσκονται τα αρχαία ελληνικά σε 783 κλασικά λύκεια κατανεμημένα σε όλη τη χώρα, τα οποία παρακολουθούν περισσότεροι από 320 χιλιάδες μαθητές. Τα αρχαία διδάσκονται και στις πέντε τάξεις των κλασικών λυκείων με περίπου πέντε ώρες ανά εβδομάδα.
Πρέπει να σημειωθεί ότι σε αυτά τα λύκεια στέλνουν τα παιδιά τους, μεταξύ άλλων, οι οικογένειες των επιστημόνων, των πολιτικών, των επιχειρηματιών.

Είναι αλήθεια ότι και εκεί οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών προσπαθούν να μειώσουν την χρηματοδότηση αυτών των λυκείων, αλλά υπάρχουν πάρα πολλοί και πολιτικοί και εκπαιδευτικοί και γονείς οι οποίοι αντιστέκονται.

Το σχολείο σας «Μέγας Αλέξανδρος» έχει συνεργαστεί με σχολεία του εξωτερικού και εξέδωσε ένα βιβλίο εκμάθησης της νεοελληνικής γλώσσας για όσους γνωρίζουν τα αρχαία ελληνικά;
Πράγματι, για να αντιμετωπίσουμε αυτή την ειδική κατηγορία μαθητών μας, προτείναμε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή -«Πρόγραμμα ΣΩΚΡΑΤΗΣ», την χρηματοδότηση μιας μεγάλης διετούς δράσης για την ανάπτυξη ειδικού εκπαιδευτικού υλικού. Σε αυτή μας την πρόταση είχαμε εταίρους κλασικά λύκεια από τέσσερις ευρωπαϊκές χώρες και συγκεκριμένα την Ισπανία, την Ιταλία, την Αυστρία, την Βουλγαρία και το Βέλγιο (Καθολικό Πανεπιστήμιο της Λουβαίν).

Έτσι αναπτύξαμε ένα βιβλίο και έναν οπτικό δίσκο με την χρήση των οποίων μπορούν όσοι γνωρίζουν αρχαία ελληνικά να μάθουν νέα Ελληνικά στα επίπεδα Β1 και Β2.
Σε πόσα σχολεία του εξωτερικού γίνεται μάθημα με βάση την ύλη αυτού του βιβλίου; Αυτό τι μπορεί να σημαίνει για την Ελλάδα και τον πολιτισμό της, εκτός από το γεγονός ότι νεαροί μαθητές του εξωτερικού μαθαίνουν να αγαπούν την Ελλάδα;

Αυτή τη στιγμή, από όσο εμείς γνωρίζουμε, το βιβλίο χρησιμοποιείται σε περισσότερα από 30 σχολεία, αλλά είναι πιθανόν ο αριθμός να είναι μεγαλύτερος, αφού το κάθε σχολείο στο εξωτερικό μπορεί να επιλέξει και να συστήσει στους μαθητές του να αγοράσουν ό,ποια βιβλία θέλουν.

Είναι προφανές ότι η «αποκάλυψη» στους νέους μαθητές πως τα νέα ελληνικά δεν είναι μια διαφορετική γλώσσα από τα Αρχαία, αλλά είναι απλά ένας σταθμός σε μια εξέλιξη, η οποία ξεκινά από τον Όμηρο, συνεχίζει στα Κλασικά χρόνια, μετά στα Ελληνιστικά, τα χρόνια της Καινής Διαθήκης, την Ρωμαϊκή Εποχή, το Βυζάντιο, την Τουρκοκρατία για να φτάσουμε στην σημερινή γλώσσα.

Αυτό αποδεικνύει ότι τα αρχαία ελληνικά δεν είναι νεκρά και βοηθά τους καθηγητές να πείσουν τους γονείς να επιλέξουν μαθήματα αρχαίων ελληνικών. Πιστεύω ότι η κατανόηση αυτής της αλήθειας από νέους μαθητές σε όλο τον κόσμο αποτελεί την μεγαλύτερη προβολή για την ελληνική γλώσσα και την Ελλάδα.

Στους στόχους σας είναι να εκδοθούν κι άλλα βιβλία που απευθύνονται σε ξένους μαθητές που επιθυμούν να μάθουν την ελληνική γλώσσα;
Θέλω να σημειώσω ότι εμείς από το 1975 μέχρι και σήμερα έχουμε αναπτύξει μαζί με άλλα ευρωπαϊκά σχολεία και πανεπιστήμια μια μεγάλη σειρά βιβλίων (είκοσι) για την διδασκαλία της νέας ελληνικής γλώσσας για γενικούς και ειδικούς σκοπούς.

Αυτά τα βιβλία χρησιμοποιούνται και στα δικά μας σχολεία, στην Ελλάδα και την Βουλγαρία, αλλά και στα σχολεία των εταίρων μας σε πολλά ευρωπαϊκά σχολεία και πανεπιστήμια, αλλά και σε πολλά άλλα σχολεία στον κόσμο. Θέλω να προσθέσω, ότι, όπως φαίνεται από τους τίτλους των βιβλίων, προσπαθούμε να συνδυάσουμε την γλωσσική εκπαίδευση με στοιχεία πολιτισμού και ιστορίας της χώρας μας. Παραδείγματος χάριν στα βιβλία της σειράς «Ταξίδι στην Ελλάδα» ταξιδεύουμε με τους μαθητές μας σε μια πόλη σε κάθε κεφάλαιο και παρουσιάζουμε σύντομα ιστορικά και πολιτιστικά στοιχεία, μαζί και τραγούδια που έχουν γραφεί για αυτήν.

Επίσης πρέπει να πω ότι το βιβλίο «Γνωρίζεις ήδη Ελληνικά», στηρίζεται στις χιλιάδες Ελληνικές λέξεις που υπάρχουν στις Ευρωπαϊκές γλώσσες.

Τελειώνοντας θέλω να πω, ότι σε όλες τις χώρες του κόσμου υπάρχουν άνθρωποι όλων των ηλικιών που θέλουν να μάθουν ελληνικά, τις πιο πολλές φορές όχι για επαγγελματικούς λόγους, αλλά από αγάπη για την Ελλάδα.
Σε αυτούς σίγουρα ανήκουν όσοι μαθαίνουν αρχαία Ελληνικά στα σχολεία τους.

πηγή: apocalypsejohn.com

Τετάρτη 24 Μαΐου 2017

Γενέθλια: Η Αρχή του Άθλου.


Η πανίερη ελληνική γλώσσα μας αποκαλύπτει με την υψίστης θεολογικής-εσωτερικής σημασίας λέξη Γενέθλια τα εξής:

Γενέθλια : Γένεσις δηλαδή η  αρχή η εκκίνηση  το ξεκίνημα του Άθλου

Και γι αυτό το λόγο γράφεται με ένα ν

Δεν ετυμολογείται η λέξη Γενέθλια  από την λέξη Γέννηση που γράφεται με δύο ν που όπως γνωρίζουμε  νοηματοδοτεί την πράξη  της γεννήσεως

Άρα η θεολογική σημαντική των Γενεθλίων εννοιοδοτεί την πραγματική εσωτερική λειτουργία  που ενεργοπoιείται κατά την εκάστοτε γέννηση μας, το ότι δηλαδή, η ψυχική μας εξέλιξη απαιτεί να επιτελέσουμε σε κάθε ενσάρκωση μας με επιτυχία τους αντίστοιχους πνευματικούς  άθλους  για την τελική μας αναγωγή.

Και ποιοι είναι αυτοί οι άθλοι;

Είναι όλα αυτά τα ηρωικά επιτεύγματα των πανανθρώπινων ελληνικών ηρωικών προτύπων που η πάνσεπτη ελληνική μυθολογία μας παρέδωσε και που οι Έλληνες ακόμα και σήμερα οφείλουν να έχουν ως πνευματικά πρότυπα

Του Ηρακλή του Οδυσσέα του Θησέα του Ιάσονα και απειροπληθών άλλων Ηρώων της μυθολογίας  μας

Όμως,  κατά την μελέτη των άθλων αυτών φυσικά και χρειάζεται να αποπειραθούμε των αποσυμβολισμών τους  και να μην τους αναγιγνώσκουμε   ως απλές ευφάνταστες ιστορίες. Ευτυχώς όμως η επισταμένη μελέτη της Ελληνικής Θεολογίας δύναται να μας αποδώσει όλους τους εσωτερικούς συμβολισμούς τους και η προσπάθεια αυτή είναι και ένας από τους βασικότερους πυλώνες δημιουργίας του συγκεκριμένου ιστοχώρου.

Είθε να καταστούμε, κατά τους γήινους κύκλους μας,  Ήρωες-Έρωες και με ερωτική ορμή  σθένος και αυτοσυνείδηση να ξεκινήσουμε την επιτέλεση των άθλων μας

Είθε να φανούμε αντάξιοι και να αντεπεξέλθουμε των δεινών μόχθων που αυτοί οι άθλοι απαιτούν

Είθε να περατωθούν οι εξελικτικοί μας ηρωικοί αγώνες από επιτυχία για να μπορέσουμε να αναγωγήσουμε  την ψυχή μας.



ἥρωες δὲ ὡς ἔρωές τινες ὄντες καὶ ἤρωες οἷον ἐρωτικοὶ καὶ διαλεκτικοὶ ἐρασταὶ τοῦ θεοῦ
(Βλ Ιεροκλής «Υπόμνημα εις τα Πυθαγορικά Χρύσα Έπη» 3.6.3)
Ο γνήσιος εραστής της θεωρίας(γνώσεως) δεν απομακρύνεται από τον πόνο(κόπο), αλλά όσο δυσκολότερη είναι η αντιλήψις (της θεωρίας-γνώσεως) τόσο πιο πρόθυμα την κυνηγά χωρίς να δειλιάζει μπροστά στους άθλους.
(Πρόκλος «Εις Παρμενίδην» 681.21)


πηγή: Ελληνική Θεολογία

Παρμενίδης Ιω. Μπουσίου

Πολιτισμολόγος-Μελετητής Ελληνικής Θεολογίας

Δευτέρα 22 Μαΐου 2017

Η Πεντάλφα, οι αρχαίοι Έλληνες & ο Πυθαγόρας.


Η πεντάλφα είναι ένα δυνατό σύμβολο, πολύ παρεξηγημένο και πολύ κακοποιημένο από διάφορους κύκλους.
Είναι ένα σύμβολο ενέργειας και δυνάμεων, που δυστυχώς ξέπεσε σε μιαρά χέρια.

Οι αρχαίοι Έλληνες την ονόμαζαν επίσης «Πεντάγραμμον», διότι αποτελείται από 5 γραμμές, «Πεντάγωνον» διότι έχει 5 γωνίες και «Πεντάμυχος».

Την συναντάμε αρχικά ως σύμβολο της Πυθαγόρειας φιλοσοφίας της τελειότητας του ανθρώπου, του Θεού Εντός και της αιωνιότητας.

Κατά τον Πυθαγόρα, ο αριθμός 5 είναι ο αριθμός του ανθρώπου και της Ψυχής.

Κάθε άκρη της Πεντάλφας σχετίζεται με ένα στοιχείο, που δίνει ζωή στον άνθρωπο αλλά και που δημιουργεί ο άνθρωπος: γη-ύλη, νερό-υγρά, αέρας-ανάσα, φωτιά-ενέργεια, ψυχή-νους.

Η πεντάλφα κατασκευάζεται από ένα κανονικό πεντάγωνο φέρνοντας τις διαγώνιους στο πεντάγραμμο αυτό.

Η πεντάλφα συνδέεται με τη χρυσή τομή φ: ο λόγος κάθε ευθύγραμμου τμήματος που εμφανίζεται σε αυτή ως προς το αμέσως μικρότερό του ισούται με τη χρυσή τομή.

Η χρυσή τομή ορίζεται ως το πηλίκο των θετικών αριθμών όταν ισχύει που ισούται περίπου με 1,618. Θεωρείται ότι δίνει αρμονικές αναλογίες και για το λόγο αυτό έχει χρησιμοποιηθεί στην αρχιτεκτονική και τη ζωγραφική, τόσο κατά την αρχαία Ελλάδα όσο και κατά την Αναγέννηση.

Την χρυσή τομή εισήγαγε και υπολόγισε ο Πυθαγόρας, (585 - 500 π.Χ.).

Για τους Πυθαγόρειους η Πεντάλφα υπήρξε έμβλημα, την ονόμαζαν «ΥΓΙΕΙΑ» και ήταν το αναγνωριστικό τους («Υγιαίνετε»).

Η ΥΓΙΕΙΑ συμβόλιζε το αντίθετο του θανάτου. Όχι όμως του υλικού θανάτου, αλλά του πνευματικού. Γι αυτό και το κέντρο της Πεντάλφας συμβόλιζε την αθάνατη Ζωή.

Η πεντάλφα ήταν ένα από τα βασικά σύμβολα των Πυθαγορείων, πολύ σεβαστό.

Οι μαθηματικές και γεωμετρικές ιδιότητες του σχήματος, το οποίο αποτελεί μία από τις πλευρές του τέλειου δωδεκάεδρου, το είχαν αναγάγει σε ιερότατο σύμβολο.

Για τους νεοπυθαγόρειους τα τέσσερα άκρα συμβόλιζαν τα τέσσερα στοιχεία της φύσης και το πέμπτο, το οποίο τείνει προς τα επάνω, συμβόλιζε το θείο. Σε κάθε κορυφή αντιστοίχιζαν ένα γράμμα, το πρώτο από τις εξής λέξεις:

Ύδωρ

Γαία

Ιδέα (ή Ιερόν)

Ειλή (η θερμότητα του Ηλίου)

Αήρ
Τα εναρκτήρια γράμματα αυτών των λέξεων έδιναν το αρκτικόλεξο ΥΓΕΙΑ, διότι θεωρούσαν πως όποιος το φοράει επάνω του θα γεμίζει από τη δύναμη και θα είναι πάντα υγιής.

Η «Πεντάμυχος» ήταν άλλη μια ονομασία της Πεντάλφας για τους Πυθαγόρειους, της οποίας η σημασία είναι «το βαθύτερο Είναι», «το κέντρο της ύπαρξης».

Ο Φερεκύδης (που πιθανολογείται ότι υπήρξε δάσκαλος του Πυθαγόρα) έγραψε μια δική του εκδοχή της Θεογονίας και την ονόμασε «Πεντάμυχος».

Πιθανολογείται λοιπόν ότι αυτή η ονομασία της Πεντάλφας από τους Πυθαγόρειους, προέρχεται από τον Φερεκύδη.

Ο Πλάτωνας χαρακτήριζε την Πεντάλφα ως «σύμβολο των Ουρανών» και οι μεταγενέστεροί του συνέδεσαν την Πεντάλφα με τα 5 πλατωνικά στέρεα, ως εξής:
Τετράεδρο - Φωτιά, Κύβος - Γη, Οκτάεδρο - Αέρας, Δωδεκάεδρο - Πνεύμα και Εικοσάεδρο - Νερό.

Αργότερα, ο φημισμένος Ελληνοαιγύπτιος ο Κλαύδιος Πτολεμαίος (87-150 μ.Χ. περίπου) συνέδεσε τους 5 ‘δευτερεύοντες’ πλανήτες με την Πεντάλφα και τα στοιχεία, ως εξής: Άρης - Γη, Κρόνος - Νερό, Αφροδίτη - Αέρας, Δίας - Φωτιά, Ερμής - Πνεύμα.

Στην όρθια Πεντάλφα τοποθετούνται ως εξής: ο Ερμής στην πάνω γωνία, ο Άρης στην αριστερή, ο Κρόνος στην κάτω αριστερή, η Αφροδίτη στην κάτω δεξιά και ο Δίας στην δεξιά.

 Κατά τον Πτολεμαίο, τα δύο δεξιά στοιχεία είναι καλόβουλα, ενώ τα δύο αριστερά είναι κακόβουλα. Η κορυφή είναι ουδέτερη, εξισορροπώντας τα 4 στοιχεία.

Οι δύο κύριοι πλανήτες, Ήλιος και Σελήνη, στέκονται πάνω από την Πεντάλφα, δεξιά και αριστερά, αντίστοιχα.

Σε μερικά από τα νεότερα μυστικιστικά συστήματα, μπορούμε να βρούμε τον Ήλιο και την Σελήνη στο κέντρο της Πεντάλφας, ‘δεμένα’ μεταξύ τους έτσι, που να θυμίζουν το Ταοϊστικό Γινκ-Γανγκ.

Από τον Μεσαίωνα και μέχρι τις μέρες μας, ξανασυναντάμε την Πεντάλφα στις λαϊκές παραδόσεις και δεισιδαιμονίες της ελληνικής υπαίθρου, ως φυλαχτό προστασίας από τα κακόβουλα αερικά του δάσους.

~*~*~

Η Πεντάλφα είναι από τα λίγα σύμβολα που συναντάμε σε τόσες πολλές θρησκείες και φιλοσοφίες του κόσμου.
Εδώ και χιλιετίες τιμάται με σεβασμό, προστατεύει τον κάτοχο από δαίμονες (είτε αυτοί είναι προσωπικοί είτε όχι) και αντιμετωπίζεται ως σύμβολο σοφίας, γνώσης, ευτυχίας και ζωής.

Η συσχέτισή της με τον Σατανισμό είναι εκφυλισμός και ύβρης.

Κυριακή 21 Μαΐου 2017

Περί «θαυμάτων» και περί της υστερικής τους αναζητήσεως.


«Όσο για τα θαύματά σας, δεν με εντυπωσιάζουν. Όλοι οι πονηροί έχουν κάνει θαύματα και όλοι οι ηλίθιοι τα έχουν πιστέψει. Για να πεισθώ για την αλήθεια ενός θαύματος, πρέπει προηγουμένως να πεισθώ ότι το γεγονός που το αποκαλείτε έτσι είναι παντελώς αντίθετο με τους νόμους της Φύσεως, γιατί μόνο ό,τι είναι έξω από αυτήν μπορεί να περάσει για θαύμα. 
Και ποιος γνωρίζει την Φύση αρκετά καλά, ώστε να τολμήσει να βεβαιώσει σε ποιο ακριβώς σημείο αυτή ξεπερνιέται ή παραβιάζεται ; Για να γίνει συνεπώς πιστευτό ένα θαύμα δεν απαιτούνται παρά δύο μόνον παράγοντες, ένας θαυματοποιός και μία δύο γυναικούλες. 
Έλα τώρα, μην ψάχνεις άλλα στηρίγματα για την πίστη σου. Όλοι οι ιδρυτές θρησκειών έκαναν αυτά που αποκαλείτε θαύματα και, τι περίεργο, όλοι τους βρήκαν ανόητους να τους πιστέψουν…
Αχ φίλε μου, αν ο Θεός σου όντως υπήρχε, θα είχε τόση ανάγκη από θαύματα, μαρτύρια και προφητείες για να στήσει την αυτοκρατορία του;» (Μαρκήσιος ντε Σαντ, «Διάλογος ενός παπά με έναν μελλοθάνατο»)

Όταν στα μέσα του Μαρτίου του 2001 οι φανατικοί μονοθεϊστές Ταλιμπάν κατέστρεψαν στο Αφγανιστάν όλα τα προ-ισλαμικά «είδωλα» υπό τα βοδινά όμματα της χριστιανικής Ευρώπης (και γιατί να μην ήσαν βοδινά άλλωστε, αφού, όπως ωραία το ετόνισε ένας δημοσιογράφος καθημερινής εφημερίδος, τα ίδια και χειρότερα έπραξε στην ήπειρό μας, με εξαιρετική μάλιστα ένταση στην Ελλάδα, και ο Χριστιανισμός) ο ηγέτης τους μουλάς Μοχάμεντ Ομάρ χαιρέτισε τις βροχοπτώσεις των ημερών που ακολούθησαν την καταστροφή ως.. αγαλλίαση του Αλλάχ / Ιαχωβά για την καταστροφή των «βδελυγμάτων της ειδωλολατρίας» (οργάνωσε μάλιστα και θυσία 100 αγελάδων για εξιλέωση επειδή.. καθυστέρησαν οι Ταλιμπάν να καταστρέψουν τα.. “είδωλα”).

Ένα «θαύμα» λοιπόν επεσφράγισε τις πράξεις των Ταλιμπάν. Ένα άλλο «θαύμα», τις ίδιες περίπου ημέρες, συνέβη στην εξίσου πολιτισμικώς εξαθλιωμένη χώρα μας (το γνωστό με το «μάτωμα» της εικόνας της Παναγίας) και τονίζω ιδιαιτέρως αυτό το πολιτισμικώς εξαθλιωμένη, γιατί διαφορετικά δεν μπορεί να δικαιολογηθεί το γεγονός ότι το επίσημο Ελληνικό Κράτος αντί να στείλει εισαγγελέα και να διατάξει την ανάλυση του υποτιθεμένου «αίματος», έστειλε αντιθέτως.. τιμητικό άγημα (!!), αποδεχόμενο έτσι εμμέσως πλην σαφώς ότι τα ξύλα μπορούν να.. ματώνουν όταν είναι «παναγιακή περίοδος» αλλά και γενικώς όταν οι παπάδες επιθυμούν επανασυσπείρωση των προβάτων, ή αύξηση των υπερεσόδων τους για τις χ ή ψ έκτακτες «ανάγκες» της εκκλησίας τους.

Κρατώντας λοιπόν πάντα κατά νού την ρήση ενός πολύ γνωστού διαφωτιστού «όσο υπάρχουν άνθρωποι που θα πιστεύουν σε παραλογισμούς θα διαπράττονται αγριότητες», έρχομαι να ομιλήσω φίλοι Συνέλληνες και εχθροί Ρωμιοί για.. «θαύματα» και συναφή, αφού εκεί μας σπρώχνουν τα πράγματα (και τα θάματα).

Η βάση της θαυματοπληξίας

Η βάση της υστερικής θαυματοπληξίας που χαρακτηρίζει όλες τις εξ αποκαλύψεως (κατασκευασμένες) θρησκείες που διαμορφώνουν το σώμα του λεγομένου «Μονοθεϊσμού», πρέπει να αναζητηθεί στην αντιφυσική κοσμοθέαση που αυτές οι θρησκείες εισάγουν και προπαγανδίζουν.

Αντίθετα από τις φυσιολογικές (φυσικές) θρησκείες, ο Ιουδαϊσμός και οι δύο σχισματικές του αιρέσεις (Χριστιανισμός και Μωαμεθανισμός) αντιλαμβάνονται τον Κόσμο ως υλικό και εκ του μηδενός δημιούργημα ενός άϋλου και εξωκοσμικού δημιουργικού Αιτίου (Ιαχωβάς) που είναι η μόνη αλήθεια και η μόνη αιωνία πραγματικότης (το Α και Ω).

Αποτελεί όντως μία απίθανη εξέλιξη στην Ιστορία των θρησκειών η εφεύρεση από το ιουδαϊκό ιερατείο αυτής της παράλογης κοσμοαντιλήψεως (γύρω στον 5ο με 6ο π.α.χ.χ. αιώνα την τοποθετεί ιστορικώς η αρχαιολογική Επιστήμη μετά τα προ διετίας δημοσιεύματα του ισραηλινού Χέρτζογκ, βλ τεύχος 38 του περιοδικού ΔΙΙΠΕΤΕΣ), αλλά και μία πολύ πιο απίθανη εξέλιξη στην Ιστορία αυτής της ιδίας της ανθρωπότητος η μετέπειτα επικράτησή της, μέσω της τρομακτικής προσηλυτιστικής λαίλαπας των χριστιανών και μωαμεθανών, σε σημείο ώστε σήμερα να αποτελεί το επίσημο περί Κόσμου δόγμα του 60% περίπου του ανθρωπίνου πληθυσμού του πλανήτη μας.

Αντίθετα από την μονοθεϊστική εκτροπή, οι φυσικές Θρησκείες των Εθνών, το επιφανέστερο τμήμα των οποίων υπήρξε η Ελληνική Εθνική εκείνη, αντιλαμβάνονται τον Κόσμο ως την μόνη αληθή και αντικειμενική πραγματικότητα, ως ον αιώνιο και ατελεύτητο το οποίο αναδύει τις περιοδικές του μορφές ΑΦ’ΕΑΥΤΟΥ, ως οργανικό σύνολο άπειρο, διατεταγμένο και κεκοσμημένο (εξού και η ίδια η λέξη «Κόσμος»).

Τίποτε δεν υφίσταται έξω από αυτόν τον αιώνιο, ατελεύτητο, άπειρο και ΥΛΟζωϊκό Κόσμο, ο οποίος εμπεριέχει και αυτά τα ίδια τα δημιουργικά του Αίτια, αλλά και τις δυνάμεις που τον συγκροτούν ως τέτοιον, δηλαδή τις κοσμογονικές δυνάμεις και τους Θεούς.

Γίνεται λοιπόν σαφές νομίζω, ότι για όλους τους μη-μονοθεϊστές ο Κόσμος δεν μπορεί παρά να νοείται ως μία έγκυρη και διαρκής Θεοφάνεια.

Η ίδια η φύση και όψη του αποτελούν το «θαυμαστό» (και παραπέμπουν στην τέχνη του «θαυμάζειν» που, πολύ ορθώς, κατά τον Σωκράτη εγέννησε την Φιλοσοφία) και αποτελεί απολύτως ΛΟΓΙΚΟ γεγονός μία οποιαδήποτε συμπυκνωμένη προβολή στοιχείου ή στοιχείων («επιφάνεια») αυτού ακριβώς του Κόσμου.

Το «θαύμα», όπως αυτό εννοείται από τους μονοθεϊστές, δηλαδή ως εκτροπή των φυσικών νόμων, δεν υφίσταται.

Το «θαύμα» είναι ο ίδιος ο Κόσμος και ό, τι συμβαίνει μέσα σε αυτόν, ακόμη και μία «επιφάνεια» Θεού ή ένας μαντικός χρησμός, παραμένει κατά φύσιν, δηλαδή σύμφωνη με τα ισχύοντα εντός του Κόσμου και, κυρίως (όπως απέδειξαν το «κατά φύσιν» οι Στωϊκοί) πέρα για πέρα ΛΟΓΙΚΗ.

Ο μη-μονοθεϊστής, όπως πολύ σωστά το διετύπωσε ο Μπρούνο Σνελλ στο «Η Ανακάλυψη του Πνεύματος», δεν αναζητεί το «θαύμα» για να πιστοποιήσει την ύπαρξη του Θεού του, αλλά την πιστοποιεί συνειδητοποιώντας απλώς την «θωμαστή» φύση του Κόσμου.

Ως αποτέλεσμα αυτού, δεν αιτάται (αναιδώς) από τους Θεούς «θαύματα», δηλαδή προς το συμφέρον του εκτροπές των φυσικών νόμων ή της Μοίρας, αλλά προσεύχεται για απλή “εύνοια” ή αρωγή (αν αυτό μάλιστα τους επιτρέπεται) σε διαδικασίες στις οποίες ήδη ο ίδιος αγωνίζεται στα θνητά μέτρα (λ.χ. σε μία μάχη, σε μία προσπάθεια ιάσεως, κ.ά.)

Για τους μονοθεϊστές τα πράγματα είναι εντελώς αντίθετα από τα αναφερθέντα.

Ο Κόσμος και οι νόμοι του είναι απλώς οι υλικές δημιουργίες (τα.. «κτίσματα») του εξωκοσμικού Θεού Ιαχωβά και ουσιαστικώς στερούνται του οποιουδήποτε πνευματικού περιεχομένου, ενώ όλη η ανθρώπινη Ιστορία, όπως πολύ ορθώς ετόνισε ο Κώστας Παπαϊωάννου, νοείται ως μία αποτρόπαια θεοφάνεια αυτού του υποτιθεμένου εξωκοσμικού Θεού, μέσα στα περιανθρώπινα μόνον (άλλη διαστροφή και ετούτη !!) τμήματα του κτίσματός του: ο Ιαχωβάς ανοίγει στα δύο τις θάλασσες για να διέλθουν οι πιστοί του και μετά τις ξανακλείνει πνίγοντας τους εχθρούς τους (..).

Μέσα σε αυτή την άρρωστη αντίληψη είναι που προκύπτει ο σημερινός ορισμός του «θαύματος» ΩΣ ΕΚΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΝΟΜΟΥ με την θέληση του Θεού Ιαχωβά, κατ’ευθείαν από τον ίδιο ή μέσω εξουσιοδοτημένων από αυτόν προσώπων (Τζεσουά, Μαρία, «άγιοι», ακόμη και παπάδες όλων των βαθμίδων της ιεραρχίας) ή «εξουσιοδοτημένων» αντικειμένων (προ ετών ο κος Χατζηφώτης μας είχε ενημερώσει ότι η «θεία χάρις» μπορεί να κατοικήσει σε αντικείμενο, επί του προκειμένου στην «αγία ζώνη», και να μεταβιβάζεται στους πιστούς δια της.. επαφής !!).

Με δεδομένα όλα αυτά, είμαστε μάλλον πολύ τυχεροί όλοι εμείς των κατεκτημένων Εθνών που νηπιοβαπτιζόμαστε άθελά μας από τους εν αγνοία γονείς μας, για το ότι ΕΤΥΧΕ το «θαύμα» ενός χριστιανού εξορκιστού (του «Αγίου» Συλβέστρου) στην Αυλή του «Αγίου» Κωνσταντίνου να κριθεί από την γνωστή και μη εξαιρετέα Ελένη πιό.. εντυπωσιακό από το αντίστοιχο ενός Ιουδαίου ραββίνου στον διαγωνισμό που έγινε για να αποφασίσει ο προαναφερθείς αυτοκράτωρ ποιά εν τέλει «σχολή» του Μονοθεϊσμού θα υιοθετούσε ως επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Είμαστε αλήθεια πολύ τυχεροί γιατί, τουλάχιστον οι άρρενες, γλυτώσαμε τον ακρωτηριασμό μας που κατ’ευφημισμόν λέγεται «περιτομή».

Ένα απέραντο τρελοκομείο 25 αιώνων.


Γίνεται φανερό νομίζω στον κάθε λογικό άνθρωπο ότι εδώ και 25 αιώνες (δεχόμενοι πάντοτε την χρονολόγηση του Χέρτζογκ για την πραγματική αφετηρία του λεγόμενου «Μονοθεϊσμού») έχει ανοίξει το πρώτο παράθυρο του τρελλοκομείου για να πλημμυρίσει η ανθρωπότητα από παραλογισμό, ασυναρτησία, μυστικισμό και θεοφοβία (η τελευταία ως συνέπεια της αντιμετωπίσεως ενός ακατάληπτου «επέκεινα» Θεού).

Και εδώ και 20 αιώνες άνοιξε επίσης και η πόρτα διάπλατα, και στρατιές οι παλαβοί κατακυρίευσαν τον πλανήτη, σφάζοντας, βασανίζοντας, καίγοντας και καταστρέφοντας όλα και όλους που απειλούσαν την απολύτη επικράτησή τους.

Και βρισκόμαστε σήμερα εμείς, οι τεχνοάνθρωποι του 21ου αιώνος να παριστάνουμε μπροστά από οθόνες Η/Υ ή πίσω από το τιμόνι αεροδυναμικών αυτοκινήτων τους «λογικούς», όταν το 60% από εμάς σε παγκόσμιο επίπεδο, αποδέχεται, όπως αναφέραμε και πιο πάνω, τις τρέλλες των μονοθεϊστικών θρησκειών ως έγκυρες και συμβατές με την στοιχειώδη λογική ή επιστημονικότητα: φυσικοί «επιστήμονες» δέχονται αδιαμαρτύρητα, λόγω της θρησκείας που προσκυνάνε, ως λογική την πιθανότητα δημιουργίας ύλης εκ του.. μηδενός, ενώ ιατροί «επιστήμονες» δέχονται ότι μπορεί να αναστηθεί ακόμη και μετά από 2-3 ημέρες νεκρό σώμα!

Για τέτοια παραφροσύνη πρόκειται. Μέσα σε αυτό το τρελλοκομείο της «Παγκοσμίου Ιερουσαλήμ» όλα συνεπώς «παίζουν» και όλα μπορεί να συμβούν.

Ακόμη και το ότι πρέπει να εξοντώνονται άνθρωποι επειδή έτσι διέταξε ο.. Θεός. Αποτελεί απλώς ζήτημα ευκαιριών το αν θα σκοτώνουμε τους ανθρώπους που δεν υποτάσσονται στις ορέξεις μας (δηλ. να βαπτισθούν) και να το αποδίδουμε μετά σε.. «θαύμα του σταυρού» (λ.χ. «Άγιος» Επιφάνειος Κύπρου) ή αν θα στέλνουμε ως οργανωμένο και ευρωπαϊκό Κράτος του 21ου αιώνος τιμητικά στρατιωτικά αγήματα (!!) να συνοδεύουν την περιφορά της κάθε αγυρτείας.

(Με αφορμή πάντως την τόσο ανερυθρίαστη παραδοχή από την επίσημη Ελληνική Πολιτεία των μεσαιωνικών «θαυμάτων» που πωλεί λιανικώς και χονδρικώς η κρατούσα Θρησκεία, και αυτό ακριβώς σηματοδοτεί η αποστολή αγημάτων ή η υποδοχή του γνωστού και μη εξαιρετέου «φωτός της Ιερουσαλήμ» με.. τιμές αρχηγού Κράτους, θα ήταν καλό, υποθέτω, να στείλουμε εις ένδειξη διαμαρτυρίας για την λογική μας που τόσο βαναύσως προσβάλλεται, εξωδίκους προς το Ελληνικό Κράτος με το οποίο να το καλούμε να παραιτηθεί της εισπράξεως φόρων από εμάς γιατί έτσι μας είπε στον ύπνο μας η.. Παναγία. Αν θέλει να είναι θαυματολατρικό αυτό το Κράτος που υποτίθεται ότι ζει στον 21ο αιώνα και όχι στον 6ο του θεομανούς ανθέλληνος Ιουστινιανού, οφείλει να σεβαστεί ΚΑΙ αυτό το φοροαμυντικό μας «θαύμα»).

Από το «ευχαριστήριον» στο «τάμμα».

Πρέπει κάπου εδώ να ανοίξουμε μία παρένθεση για να ξεκαθαρίσουμε κάτι το πολύ βασικό, την διαφορά δηλαδή ανάμεσα στο «ευχαριστήριον» που κατέθεταν οι Εθνικοί στα Ιερά τους για να ευχαριστήσουν τους Θεούς που τους είχαν σταθεί «ευμενείς» ή «αρωγοί» (όπως προαναφέραμε) και στα γνωστά σε όλους μας «τάμματα» με τα οποία οι θαυματομανείς μονοθεϊστές προσπαθούν να ΕΞΑΓΟΡΑΣΟΥΝ την προσοχή του υποτιθεμένου Θεού τους στα στενά προσωπικά τους ζητήματα και να τον παρακινήσουν σε τέλεση «θαύματος» προς επίλυσή τους.

Ό, τι το πιο χυδαίο και βέβηλο μπορεί να πράξει δηλαδή ένας θρησκευτής θνητός απέναντι στην τάξη των Θεών.

Ενώ οι μη-μονοθεϊστές ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΝ την θεότητα ΜΕΤΑ από μία ευνοϊκή για αυτούς έκβαση (πρακτική εμφανέστατη από το πλήθος των διασωθέντων «ευχαριστηρίων» αναθημάτων στα Εθνικά Ιερά), οι μονοθεϊστές ΤΑΖΟΥΝ υλικά πλούτη ή προσωπικό αυτοεξευτελισμό στην δική τους «επέκεινα» θεότητα, όχι για απλή εύνοια αλλά για να τους κάνει το α ή β ρουσφέτι.

Διαφορά κοσμοθεάσεων με άβυσσο να χωρίζει τις εκατέροθεν αντιλήψεις. Από τη μία πλευρά στέκει ο Εθνικός, ο οποίος ζητάει από τους Θεούς του όχι να δρούν αλλά απλώς να εξακολουθούν να ΕΙΝΑΙ και από την άλλη ο Μονοθεϊστής που απαξιώνει το πραγματικό ΕΙΝΑΙ και ζητάει από τον εξωκοσμικό του Θεό να επεμβαίνει σύμφωνα με την υποκειμενική και μυωπική θέληση τού κάθε θρησκευτού, για να εκτρέπει τα φυσικά πράγματα κατά τα αιτούμενα και πάντοτε με προπληρωμή.

Το πιό τραγικό μάλιστα είναι ότι αν γίνει ένα ψυχογράφημα στους χριστιανούς κυρίως (γιατί αυτοί μας αφορούν περισσότερο ως ασφυκτικώς περιβάλλοντές μας) «τάζοντες», θα εξαχθούν πολύ χρήσιμα συμπεράσματα για το πόσο μεγάλη καταστροφή μπορεί να κάνει η άρρωστη κοσμοθέαση σε ένα ανθρώπινο μυαλό: κανένας ποτέ δεν έταξε μία εκτεταμμένη δενδροφύτευση, αλλά τα «τάμματα», αν δεν περιορίζονται σε υλική κατάθεση στους ήδη χρυσοφόρους ναούς ή σε ανέγερση νέων εκκλησιών σε ήδη υπερκορεσμένα από τέτοια οικήματα χωριά, στρέφονται σε καθαρά αρνησίζωες και αυτοτιμωρητικές πρακτικές όπως νηστεία, αυτοεξευτελισμοί και έτερα σχετικά.

Η υστερική αναζήτηση του εξωπραγματικού και του υπερφυσικού.


Η διαστροφή της μανιώδους αναζητήσεως του εξωπραγματικού, του απίθανου και του υπερφυσικού δεν περιορίζεται ωστόσο σε αποκλειστικώς θρησκευτικά πλαίσια, αν και υπό μία διαφορετική γωνία οράσεως ΟΛΑ σχετίζονται με το τι έχει κάποιος μέσα στο μυαλό του, άρα η θρησκευτική αντίληψη παίζει ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο σε όλα αυτά.

Αν ΟΛΑ όσα ανθρώπινα δημιουργήματα βλέπουμε γύρω μας είναι ΝΟΥΣ, τότε είναι συγχρόνως και θρησκευτική αντίληψη και για αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι που η θρησκεία καθορίζει πολύ περισσότερα πράγματα σε μία κοινωνία από όσα εκ πρώτης όψεως αντιλαμβάνεται κάποιος ανυποψίαστος.

Η οργανωμένη ανοργανωσιά που εξουσιάζει αυτόν τον τόπο λ.χ. δεν είναι άσχετη από την θρησκεία που επίσης τον εξουσιάζει, η οποία παραπέμπει σε παραίτηση από κάθε ανθρώπινη πρόνοια μπροστά στην υποτιθέμενη του Ιαχωβά και της «οικογενείας» του: σε καμμία ευρωπαϊκή χώρα λ.χ. δεν θα τολμούσε να πεί στις αρχές της θερινής περιόδου ο Υπουργός Γεωργίας ότι «δεν έχουμε λάβει τα πρέποντα αντιπυρικά μέτρα αλλά θα βοηθήσει η Παναγία να μην έχουμε πολλές φωτιές εφέτος», όπως τα ταλαίπωρα αυτιά μας άκουσαν προ ολίγων ετών, ούτε και κανείς θα τολμούσε δίχως να γίνει περίγελως να γράψει και κυκλοφορήσει βιβλία που να προτρέπουν σε παραίτηση από κάθε κοινωνική η εθνική αντίσταση επειδή τάχα υπάρχει μία μεσσιανική ομάδα που θα μας σώσει πολύ σύντομα, ως έθνος αλλά και ως ανθρωπότητα.

Η διαστροφή της μανιώδους αναζητήσεως του εξωπραγματικού, του απίθανου και του υπερφυσικού, δεν περιορίζεται ούτε και σε αποκλειστικώς εθνικά πλαίσια, αφού οι εθνικές διαφορετικότητες έχουν στην συντριπτική τους πλειοψηφία καταστραφεί δια του χριστιανισμού και του μωαμεθανισμού και η πλειονότης των ανθρώπων αποτελούν ευπειθείς υπηκόους της Παγκοσμίου Ιερουσαλήμ: σκέπτονται ιουδαϊκά, συμπεριφέρονται ιουδαϊκά, ονειρεύονται ιουδαϊκά.

Το να κυλάει κανείς προς τα κάτω είναι πολύ εύκολη διαδικασία και γίνεται αυτομάτως και δίχως πολλά ξοδέματα ενεργείας.

Ακόμη και στις ζοφερές εκείνες εποχές της πρώτης προελάσεως της μονοθεϊστικής παραφροσύνης, πολύ δύσκολα ο κόσμος της λογικής συγκροτήσεως και της πνευματικής διαυγείας κατόρθωσε να σχηματίζει την ελάχιστη απαιτούμενη αντίσταση.

Για να αντιμετωπισθεί η λαίλαπα του παραλογισμού της Ανατολής, οι νεοπλατωνικοί χώνονταν στον βάλτο του μυστικισμού και της δαιμονολογίας, οι δε επίσημες αρχές προσπαθούσαν απελπισμένα να αντιτάξουν «εθνικούς» θαυματοποιούς στον ναζαρηνό θαυματοποιό ραββίνο που διαφήμιζαν οι οπαδοί του Σαούλ-Σαύλου (ο “Βίος Απολλωνίου Τυανέως” του Φιλοστράτου είναι ένα ενδεικτικό παράδειγμα αυτής της απελπισμένης πρακτικής).

Η τρέλλα όμως δεν καταπολεμάται με τρέλλα για τον ίδιο λόγο που η αθλιότητα δεν καταπολεμάται με αθλιότητα.

Τα απομεινάρια του πραγματικού ανθρωπίνου είδους, των όντων δηλαδή που τιμούμε και υπερασπιζόμαστε την ΛΟΓΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ, οφείλουμε να δώσουμε μέχρι το τέλος την μάχη της υπερασπίσεως του είδους μας και καλύτερα να χαθούμε μαχόμενοι μαζί με τα χαρακτηριστικά μας που μας ξεχωρίζουν από τα ζώα, παρά να «νικήσουμε» εξομοιούμενοι με το απέναντί μας τέρας.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΘΑΥΜΑΤΑ. Το μόνο πραγματικό θαύμα είναι η υπέροχη και έλλογη διάταξη και συγκρότηση του Κόσμου και, προβαλλόμενη προς τα κάτω, η υπέροχη και έλλογη φύση του Ανθρώπου.

Αυτό το θαύμα τιμούμε και μόνο σε αυτό παρουσιάζουν όπλα τα δικά μας «τιμητικά αγήματα». Οι άλλοι ας συνεχίσουν να ζουν όπως ζουν και τώρα και όπως έζησαν εδώ και αιώνες εκατομμύρια ομοίων τους: «στου λαβυρίνθου τον εφιάλτη οδηγημένοι, αιώνια δίχως σωτηρία». Για να αλλάξουν φύση, αντίληψη, πεποιθήσεις και συμπεριφορά αυτοί θα χρειασθούν ένα «θαύμα» όπως η βλακεία τους το εννοεί, μόνο που πρέπει να είναι πολύ μεγάλο αυτό το θαύμα. Αντί για ένα αγιογραφημένο ξύλο θα πρέπει να ματώσει ολάκερος ο Γαλαξίας…

Βλάσσης Ρασιάς

Σάββατο 20 Μαΐου 2017

"Μέγας" Κωνσταντίνος. Ο "άγιος δολοφόνος".


 Ο Φλάβιος Βαλέριος Κωνσταντίνος, ο Ιλλυριός είναι ο κτίστης της Κωνσταντινούπολης - Νέας Ρώμης. Ο πεθερός του Μαξιμιανός, που προσπάθησε να δολοφονήσει τον Κωνσταντίνο ενώ εκείνος κοιμόταν, συνελήφθη και λίγο καιρό αργότερα βρέθηκε απαγχονισμένος στο δωμάτιό του.

Ο Κωνσταντίνος υποστήριζε σταθερά ότι ο πεθερός του αυτοκτόνησε, ενώ ο Μαξέντιος, ο γιος του Μαξιμιανού, κατηγορούσε τον Κωνσταντίνο για το θάνατο του πατέρα του.

 Το γιο του τον σκότωσε επειδή πίστευε ότι έχει σχέση με τη μητριά του Φαύστα την οποία με συμβουλή της επίσης Αγίας Ελένης -μητέρας του- δολοφόνησε πετώντας την σε καυτό νερό στα λουτρά.

Ύστερα σκότωσε το γαμπρό του Μαξιμίνο και τον αντίπαλό του Λικίνιο που είχε καταφύγει ικέτης στη Θεσσαλονίκη. Όταν ανέσυρε το πτώμα του Μαξέντιου από τον Τίβερη, το αποκεφάλισε και το κάρφωσε σε ένα παλούκι για να το περιφέρει στους δρόμους της Ρώμης. Ο Μαξέντιος ήταν ο αδελφός της γυναίκας του Φαύστας.

Ο Λικίνιος -που ήταν γαμπρός του- νικήθηκε το 325 μ.Χ. από τον Κωνσταντίνο και το γιο του Κρίσπο. Χάρη στην κόρη του Κωνσταντία, την οποία είχε παντρέψει δεκαοκτάχρονη ακόμη με τον 45άχρονο αντίπαλό του, αρχικά χάρισε στον Λικίνιο τη ζωή του. Στη συνέχεια διέταξε την εκτέλεσή του. Μαζί με το γαμπρό του εκτέλεσε και τον εντεκάχρονο γιο του Λικινιανό.

Πέθανε το 337 και η Ρωμαϊκή Σύγκλητος τον θεοποίησε, ενώ η Εκκλησία τον ονόμασε άγιο, μέγα και ισαπόστολο. Είχε διώξει χριστιανούς -«αρειανούς»- και είχε συλήσει αρχαίους ναούς κι αγάλματα αφαιρώντας το χρυσάφι και
το ασήμι.

Η μητέρα του Κωνσταντίνου Ελένη ήταν κόρη ξενοδόχου από το Δράπανο Βιθυνίας. Παντρεύτηκε τον ερωτευμένο μαζί της Ιλλυριό αξιωματικό Κωνστάντιο Χλωρό. Μερικές πηγές την αναφέρουν ως «κοινή γυναίκα» που εργαζόταν σε πανδοχείο.

Οι αλλεπάλληλοι φόνοι -γιου, εγγονού, γαμπρού, νύφης- έγιναν με τη συμμετοχή της, αλλά εκείνη έγινε χριστιανή μετά τα εξήντα κι ασχολήθηκε με τη φιλανθρωπία χτίζοντας πτωχοκομεία, νοσοκομεία, ορφανοτροφεία. Το ταξίδι της στην Παλαιστίνη, οι ανασκαφές εκεί και οι πολλές εκκλησίες που έχει χτίσει στην Κύπρο, την Πάρο και τα Ιεροσόλυμα μαζί με την ανεύρεση του Τίμιου Ξύλου την έχουν μυθοποιήσει ως ισαπόστολο και αγία.

Οι ιστορικοί διατηρούν επιφυλάξεις για την ανεύρεση του Τίμιου Σταυρού. Ο Ευσέβιος δεν αναφέρει την ανακάλυψη και ο άγιος Κύριλλος, πατριάρχης Ιεροσολύμων, περιγράφει ότι ο Τίμιος Σταυρός βρίσκεται στα Ιεροσόλυμα το 351 μ.Χ., ενώ η Αγία Ελένη πέθανε το 331 μ.Χ. και δεν αναφέρει ποιος τον βρήκε.

Οι δολοφονίες του εγγονού της του Κρίσπου, της νύφης της Φαύστας ξεχάστηκαν. Μερικοί λένε πως η μία από αυτές, της Φαύστας, έγινε κατ' εντολήν της ενώ άλλοι εξετάζουν αν ήταν τότε στη Ρώμη ή όχι. Τα κίνητρά της και η προσχώρηση του γιου της στο χριστιανισμό δεν θεωρούνται από όλους ευγενή και αθώα. Η νέα θρησκεία εξελίσσεται σε μια θρησκευτική βιομηχανία, στην οποία η Αγία Ελένη διαπρέπει ως χορηγός και όχι για την αρετή της.

Η Καθολική Εκκλησία δεν δέχεται τον δολοφόνο αυτοκράτορα ως άγιο, αλλά η Ελένη γιορτάζεται ως αγία στις 18 Αυγούστου. Η Ορθόδοξη Εκκλησία την τιμά μαζί με το γιο της στις 21 Μαΐου.

Χριστιανική Τζιχάντ

Οι «άγιοι-δολοφόνοι» είναι συνήθως αυτοκράτορες, επίσκοποι ή πατριάρχες και γυναίκες σύζυγοι ή μητέρες αυτοκρατόρων που εξαγόρασαν την αγιοποίησή τους με «υπηρεσίες» όπως δωρεές, ανέγερση εκκλησιών, ευνοϊκούς νόμους. Ο Μέγας Κωνσταντίνος είναι ένας κατά συρροήν δολοφόνος αφού σκότωσε γαμπρό, γιο, εγγονό και τη σύζυγό του μαζί με χιλιάδες θύματα στους πολέμους του. Ο Μέγας Θεοδόσιος βαρύνεται ανάμεσα σε άλλα και με τη Σφαγή του Ιππόδρομου στη Θεσσαλονίκη το 590 μ.Χ. με επτά έως δεκαπέντε χιλιάδες θύματα, όταν μεταξύ των άλλων απαγόρευσε την ομοφυλοφιλία.

Πολλές αγίες, όπως η Ειρήνη η Αθηναία, έχουν σκοτώσει ακόμα και τα παιδιά τους, αλλά έγιναν εικονίσματα. Ο Ιουστινιανός και η Θεοδώρα με μια άλλη σφαγή τριάντα πέντε χιλιάδων στη Στάση του Νίκα είναι επίσης άγιοι. Ακόμα και ο Κύριλλος, ο ηθικός αυτουργός της δολοφονίας της Υπατίας που κομμάτιασαν και έκαψαν «χριστιανοί παρακρατικοί» στην Αλεξάνδρεια.

Αλλοι είναι άγιοι με το σπαθί τους, όπως ο Νικηφόρος Φωκάς που έσφαζε αλλά στο όνομα του Κυρίου. Η αγιοποίηση εγκληματιών πολέμου και «βασανιστών» την εποχή του χριστιανικού «Ιερού Πολέμου» δεν γίνεται δεκτή πάντα από το πλήθος που ξεχωρίζει τους καλούς και τους... κακούς αγίους. Μάλλον κανένας δεν ασχολείται με τον Αγιο Πορφύριο ή τον Αγιο Μεθόδιο και δεκάδες άλλους αγίους της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας που δεν θα διστάσουν πολλές φορές να ξεθάψουν τα κόκαλα των αντιπάλων τους για να τα αναθεματίσουν, να τα μαστιγώσουν και να τα κάψουν.

Πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 

Οι Νηρηίδες στην Ελληνική Μυθολογία.


Οι Νηρηίδες κατά την ελληνική Μυθολογία ήταν νύμφες, κόρες του Νηρέα και της Ωκεανίδας Δωρίδας. Ως εγγονές του Ωκεανού, έδιναν ανθρώπινη μορφή σε καταστάσεις και χαρακτηριστικά της θάλασσας.

Οι Νηρηΐδες σύμφωνα με τη μεταφορά της μυθολογίας ήταν πενήντα, μολονότι κάποιες απόψεις τις θέλουν να φτάνουν τις εκατό.

Ζούσαν στο βυθό της θάλασσας, στο παλάτι του πατέρα τους. Είχαν τη δύναμη να αγριεύουν τη θάλασσα αλλά και να την γαληνεύουν όποτε ήθελαν. Περιχαρείς για την αθανασία τους, συνόδευαν τά άρματα των ενάλιων θεών.

Οι Νηρηίδες δεν επέτρεπαν στις θνητές να τις συναγωνίζονται στην ομορφιά και τη γοητεία. Οι παραδόσεις τις θέλουν να περνούν το χρόνο τους χορεύοντας και κολυμπώντας παρέα με δελφίνια. Άλλοτε πάλι, τις παρουσιάζουν ανακαθισμένες σε θρόνους ή βράχους να τραγουδούν, να υφαίνουν ή να περιποιούνται τα μακριά μαλλιά τους.

Οι πιο ξακουστές Νηρηίδες είναι η Αμφιτρίτη, γυναίκα του Ποσειδώνα και μητέρα του Τρίτωνα, η Θέτιδα μητέρα του θρυλικού Αχιλλέα, η Ψαμάθη γυναίκα του Αιακού και η Γαλάτεια, που ήταν γυναίκα του κύκλωπα Πολύφημου.

Τα ονόματα των Νηρηΐδων που συναντιούνται στη Θεογονία του Ησίοδου αναφέρονται στις διάφορες ιδιότητες και καταστάσεις της θάλασσας.

Απεικονίζουν τα ευεργετήματα της θάλασσας, τα πλούτη που δίνει στον άνθρωπο και την ευκολία που παρέχει στο εμπόριο. Σύμφωνα με τον Ησίοδο, τα ονόματα των 50 Νηρηίδων ήταν τα εξής:

Αγαύη, Ακταία, Αλία, Αλιμήδη, Αμφιτρίτη, Αυτονόη, Γαλάτεια, Γαλήνη, Γλαύκη, Γλαυκονόμη, Δυναμήνη, Δωτώ, Ερατώ, Ευαγόρη, Ευάρνη, Ευδώρη, Ευκράτη, Ευλιμένη, Ευνίκη, Ευπόμπη, Ηιόνη, Θεμιστώ, Θέτις, Θόη, Ιπποθόη, Ιππονόη, Κλυμένη, Κυματολήγη, Κυμοδόκη, Κυμοθόη, Κυμώ, Λαομέδεια, Λειαγόρη, Λυσιάνασσα, Μελίτη, Μενίππη, Νημερτής, Νησαία, Νησώ, Πανόπη, Πασιθέα, Πολυνόη, Ποντοπόρεια, Προνόη, Πρωτομέδεια, Πρωτώ, Σαώ, Σπειώ, Φέρουσα, Ψαμάθη.

Οι Νηρηΐδες υπάρχουν μέχρι και σήμερα στις παραδόσεις του τόπου με μικρή παραφθορά του ονόματος ως νύμφες “Νεράιδες”. Νηρηΐδες ήταν ο τύπος του ονόματος όπως τον χρησιμοποιούσαν κατά την αρχαιότητα ο Όμηρος, ο Ησίοδος κ.α. Άλλωστε οι δύο αυτές λέξεις, “Νεράιδα” και “Νηρηΐδα”, ανάγονται στον όρο Nerti, που σημαίνει «βυθίζω».

Η παρετυμολογία του ονόματος, σύμφωνα με την οποία το “Νεράϊδα” προέρχεται από τη λέξη “νερά”, αποδίδει επίσης τη στενή σχέση των Νηρηίδων με το νερό. Οι νεράϊδες των Ελληνικών παραμυθιών φαντάζουν πλασμένες απ' το υγρό στοιχείο, υδάτινες.

Ζουν όπως και οι νύμφες στα βουνά, στα δάση, στα ποτάμια, σε πηγές, σε συντριβάνια, σε σπηλιές, σε όλη τη φύση, και αποκαλούνται με πολλά ονόματα: ανεράδες, ανεραγόδες, νεράισσες, ξεραμένες, αβραγίδες κτλ.

Οι δοξασίες τις θέλουν να κινούνται σε χώρους κυκλικούς όπως αλώνια, συντριβάνια, λίμνες ή στέρνες, όπως κυκλικές είναι και οι κινήσεις τους στον χορό τους που αφήνει κυκλικά χνάρια, ή στο γνέσιμο.

Είναι κατά παράδοση όμορφες, με μακριά ξανθά συνήθως μαλλιά και πράσινα μάτια, φορούν λευκά φουστάνια με λευκό μαντήλι και τις βλέπουν μονάχα οι σαββατογεννημένοι και οι αλαφροΐσκιωτοι.

Λειψανολατρεία: Τα απομεινάρια μιας πίστης.


«Κάποιος ισχυρίζεται ότι έχει ένα πούπουλο από το φτερό του αγγέλου Γαβριήλ, και ο Επίσκοπος του Μάιντς έχει μια φλόγα από την καιόμενη βάτο του Μωϋσή. Και  πώς συμβαίνει να έχουν θαφτεί στη Γερμανία δεκαοχτώ απόστολοι, τη στιγμή που ο Χριστός είχε μονάχα δώδεκα;» - Η φράση αποδίδεται στον Μαρτίνο Λούθηρο.  Αν έχει όντως ειπωθεί, πόσο επίκαιρη συνεχίζει να είναι σήμερα, 500 χρόνια αργότερα...

Το σκήνωμα της Αγίας Ελένης με την ασημένια προσωπίδα που τιμάται  με την παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας [αρχηγός κράτους άλλωστε κι αυτό όπως και το «άγιο φως»] αλλά και με αθρόα προσέλευση  προσκυνητών στην Αγία Βαρβάρα Αιγάλεω,  είναι  χωρίς αμφιβολία, το [νεκρό] πρόσωπο της εβδομάδας. Το θέμα συζητιέται σε όλα τα Μέσα.

Πολλοί παρατηρητές του φαινομένου, έσπευσαν να παρομοιάσουν  την προθυμία των πιστών να προσκυνήσουν ένα άψυχο σώμα, νεκρό εδώ και αιώνες με την προσκόλληση των πρωτόγονων λαών στους νεκρούς προγόνους τους. Δεν είναι όμως μόνο οι πρωτόγονοι λαοί που προσκυνούν και λατρεύουν  νεκρά σώματα.

Στην Ευρώπη η λατρεία των λειψάνων είναι πολύ δημοφιλής. Υπάρχει για παράδειγμα, το αίμα του «Αγίου Ιανουαρίου» [San Gennaro] που λέγεται ότι υγροποιείται τρεις φορές τον  χρόνο. [Εκτός από το 1939, το 1980 και πέρσι]. Υπάρχουν μερικά κεφάλια του Ιωάννη του Βαφτιστή [κανείς δεν αμφισβητεί καν τη γνησιότητά τους, είναι όλα αληθινά] καθώς και τέσσερα σώματα, σε διάφορα μέρη της Ευρώπης, που αποδίδονται στην «Αγία Λουκία», μια πολύ αγαπημένη αγία των λαών της Βόρειας Ευρώπης αν και όχι τόσο διάσημη στα Βαλκάνια. [Πόσο μπροστά ο Λούθηρος...]

Στη γειτονική μας  Ιταλία , την έδρα της Καθολικής θρησκείας, υπολογίζεται ότι υπάρχουν περίπου 2.468 «άγιοι χώροι» όπου φυλάσσονται  λείψανα. Μόνο στο Βατικανό υπάρχουν περισσότερα από χίλια λείψανα σε ειδικό φυλακτήριο [!]. Το 1950 ο Πάπας Πίος ΙΒ΄ έκανε τη θριαμβευτική ανακοίνωση ότι μετά από δέκα χρόνια ανασκαφών, βρέθηκε επιτέλους ο τάφος του αποστόλου Πέτρου! Πού ήταν παρακαλώ; Κάτω από το Βατικανό!

Το 1968 μάλιστα, ο Πάπας Παύλος ΣΤ΄ επιβεβαίωσε ότι όντως πρόκειται περί των «θνητών λειψάνων του Αγίου Πέτρου, τα οποία αξίζουν όλη την αφοσίωση και την ευλάβειά μας». Όλες οι φωνές [της λογικής και της επιστήμης] που εξέφραζαν έντονες επιφυλάξεις ή και αντιρρήσεις [όπως του Καθολικού αρχαιολόγου Αντόνιο Φερούα ο οποίος έλαβε μέρος στις ανασκαφές του Βατικανού ή του Καρδινάλιου Πουπάρ το 1991] κατασιωπήθηκαν.

Σύμφωνα με το Καθολικό περιοδικό 30 giorni, ο Πάπας Πίος ΙΒ΄ όπως και ο προκάτοχός του Πίος ΙΑ΄, «είχε πάνω του λείψανα της αγίας της Λιζιέ». Ο Παύλος ΣΤ΄ «είχε ένα δάχτυλο του αποστόλου [Θωμά] στο τραπέζι του γραφείου του» και ο Ιωάννης Παύλος Β΄ «έχει, στη δική του κατοικία, μέρη από τη . . . σορό» του «Αγίου Βενέδικτου» και του «Αγίου Αντρέα». Όχι ότι άδειασε κιόλας η Ιταλία από λείψανα με την παραχώρηση του σκηνώματος  από τη Βενετία στην Αθήνα...Να τα λέμε κι αυτά.

Έχει κάποια χριστιανική βάση η λειψανολατρεία;

Φαίνεται ότι η λατρεία για τα λείψανα δεν προέκυψε αμέσως μετά τον θάνατο των αποστόλων αλλά αρκετές δεκαετίες ίσως και αιώνες αργότερα. Σημειωτέον ότι η Αγία Γραφή που ολοκληρώθηκε γύρω στο 98 μ.Χ., δεν αναφέρει σε κανένα σημείο της, κάποια περίπτωση λατρείας λειψάνων. Ούτε καν του μάρτυρα Στέφανου που θανατώθηκε δια λιθοβολισμού μπροστά σε τόσον κόσμο όπως περιγράφεται στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης: Πράξεις. Ούτε ένας χριστιανός δεν σκέφτηκε να κόψει ένα κομμάτι από τον μάρτυρα, ένα δάχτυλο για παράδειγμα και να το ’χει στο σπίτι του, όπως ο Πάπας Παύλος ΣΤ’. Πότε βρέθηκε το σώμα του κι άρχισε να του αποδίδεται  λατρεία;  Μόλις στις αρχές του 5ου μ.Χ. αιώνα, σύμφωνα πάντα με τους θρύλους της Ορθοδοξίας.

Μήπως υπάρχει κάποια αναφορά σε λατρεία λειψάνων σε παλαιότερα βιβλία της Αγίας Γραφής όπως στα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης; Ούτε καν. Το μόνο επιχείρημα το οποίο μπορούν  ίσως να επικαλεστούν όσοι προσκυνούν τα λείψανα είναι το θαύμα με τα κόκκαλα του νεκρού προφήτη Ελισαιέ. Πολύ συγκεκριμένα, το περιστατικό στην Αγία Γραφή αναφέρεται ως εξής: «Ύστερα πέθανε ο Ελισαιέ και τον έθαψαν. Και ληστρικές ομάδες Μωαβιτών εισέβαλλαν τακτικά στη χώρα, όποτε έμπαινε ο χρόνος. Και καθώς έθαβαν έναν άνθρωπο, είδαν τη ληστρική ομάδα. Αμέσως έριξαν τον άνθρωπο μέσα στον τάφο του Ελισαιέ και έφυγαν. Και μόλις ο άνθρωπος άγγιξε τα κόκαλα του Ελισαιέ, ήρθε στη ζωή και στάθηκε στα πόδια του» [2 Βασιλέων 13:20,21.]

Πουθενά βέβαια, δεν αναφέρεται ότι ακολούθησε λατρεία ή απόδοση ευλαβικού σεβασμού έστω, στα οστά του προφήτη. Απ΄ό,τι φαίνεται, τον ξαναέθαψαν. Ούτε λάρνακα ούτε κόκκινο μαξιλαράκι ούτε ασημένια προσωπίδα. Σε ολόκληρη την Αγία Γραφή δεν υπάρχει ούτε ένα εδάφιο που να αναφέρεται κάτι τέτοιο. Συμπέρασμα από τον  Ωριγένη: «Είναι συνεπώς μάταιο ν’ αναζητήσωμε στην Παλαιά Διαθήκη δικαιολογία για τη λατρεία των λειψάνων· και στην Καινή Διαθήκη δεν δίδεται πολλή προσοχή στα λείψανα. . .».

Πώς φτάσαμε στη λατρεία των λειψάνων;

Αφού λοιπόν δεν υπάρχει κάτι τέτοιο στη Βίβλο κι εφόσον  οι πρώτοι χριστιανοί δεν την συνήθιζαν, πώς καθιερώθηκε η λειψανολατρεία ως έκφραση πίστης και ευλάβειας ;
Τα λείψανα ως αντικείμενο λατρείας άρχισαν να εμφανίζονται -μαζί με την καθιέρωση αγίων και άλλα δογματικά θέματα- από τον 2ο μ.Χ. αιώνα κι έπειτα. Κάπου ανάμεσα στις αρχές του 2ου αιώνα και τη Σύνοδο της Νίκαιας το 325 μ.Χ.  Κι ενώ λογικά θα έπρεπε να λιγοστεύουν με τα χρόνια, αντίθετα, αυξάνονται και πληθύνονται. Θρησκευτικοί αλλά και οικονομικοί , ενίοτε και πολιτικοί λόγοι εδραίωσαν μέσα στους αιώνες, τη λατρεία των λειψάνων καθιστώντας την μια ακμάζουσα επιχείρηση.

Μια καίρια στιγμή στην ιστορία της λειψανολατρείας ήταν όταν o εκκλησιαστικός πατέρας και συγγραφέας Θεοδώρητος, ο πρώτος θεολόγος της χριστιανικής λειψανολατρείας, είχε τη φαεινή ιδέα ότι δεν χρειάζεται το λείψανο να είναι ένα ακέραιο σώμα. Ακόμη και μικρά τμήματα του νεκρού σώματος  έχουν την ίδια αποτελεσματικότητα! ["Τεμαχισμένα σώματα—ολόκληρη η δράση της θείας χάριτος!" ] Οπότε, μπορούσε κάλλιστα  ένα σκήνωμα να τεμαχιστεί και τα «θαυματουργά» μέλη να μοιραστούν!  Χρυσές δουλειές! Χέρια, πόδια, κάρες... όλα πλέον γίνονταν δεκτά με...τιμές! Σε βαθμό που το 386 μ.Χ., ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος εξέδωσε ειδικό νόμο ενάντια στην πώληση και το εμπόριο λειψάνων.  Από τον 4ο  αιώνα έως τη Μεταρρύθμιση πάντως, τα λείψανα γνώρισαν δόξες, τα κέρδη μεγάλωναν, ιδιαίτερα δε τον 12ο  και 13ο  αιώνα, ο τζίρος έφτασε στα ύψη!

«Κανένας προσκυνητής δεν γύριζε από την Ανατολή με άδεια χέρια. Η ευλάβεια συνδυαζόταν με την κερδοσκοπική προσδοκία. Τα κειμήλια μεταπουλιόνταν σε αστρονομικές τιμές στα ευρωπαϊκά μοναστήρια κι εκείνα με τη σειρά τους μεταβάλλονταν σε πακτωλό αργυρολογίας. Κι όταν στο χρηματιστήριο των ιερών κειμηλίων εξαντλήθηκαν τα δάκρυα τής Παναγίας -είχαν κυκλοφορήσει στη χριστιανική οικουμένη τόννοι ολόκληροι- και τα φτερά των αγγέλων και τα γένεια τού Ιησού καί τα εργόχειρα τής Παναγίας, άρχισε το εμπόριο των αγίων λειψάνων, που προσφέρονταν σε απίστευτη ποικιλία.» - «Ξένοι Ταξιδιώτες στην Ελλάδα» του Κυριάκου Σιμόπουλου, κεφάλαιο: «Κειμήλια και Λείψανα».

Οι αυτοκράτορες ήθελαν ένα μικρό οστό στα ιδιαίτερα διαμερίσματά τους [status symbol] ή μαζί τους στη μάχη [φυλαχτό]. Απομεινάρια μιας πίστης που είχε ανάγκη να βλέπει και να αγγίζει κάτι  κι ας ήταν νεκρό από αιώνες.

Κι ενώ η ανθρωπότητα βγήκε κάποια στιγμή από τον Μεσαίωνα, η θρησκευτική κατήχηση κρατάει τους πιστούς ακόμη εκεί, σε αυτήν την περίοδο της Ιστορίας. Στη λειψανολατρία. Μπορεί να πει δε κανείς ότι τους κρατά με νύχια και με δόντια. Κατά κυριολεξία.




*Λειψανοθήκη που περιέχει ένα δόντι [!], στάχτες και μαλλιά του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου - Καθεδρικός ναός του Αγίου Ιωάννη (Museo e Tesoro del Duomo di Monza) της ιταλικής πόλης Μόντσα. Η κάτω σιαγόνα με τα δόντια φυλάσσεται ξεχωριστά.

Η Δεύτερη Σύνοδος του Βατικανού επιβεβαίωσε ότι, «σύμφωνα με την παράδοσή της, η Εκκλησία αποδίδει λατρευτικό σεβασμό στους αγίους και τιμά τα αυθεντικά τους λείψανα και τις εικόνες τους». (Διάταγμα για τη Θεία Λειτουργία [Constitution “Sacrosanctum Concilium” sulla sacra Liturgia] από Τα Πρακτικά της Β΄ Συνόδου του Βατικανού [I Documenti del Concilio Vaticano II], 1980). «Τα διαπρεπή λείψανα, καθώς επίσης και αυτά που τιμούνται από ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων» αναφέρονται στον Κώδικα του Κανονικού Δικαίου (Codex Iuris Canonici), που εξέδωσε ο Ιωάννης Παύλος Β΄ το 1983. (Κανόνας 1190).

Η Ορθοδοξία δεν θα μπορούσε να μείνει πίσω... Έχει και εκείνη τα λείψανά της.  Τα λείψανα των αγίων Σπυρίδωνα, Διονυσίου και Γεράσιμου έχουν πιάσει τα πόστα στα Επτάνησα, ένα σε κάθε νησί. Του Αγίου Νεκτάριου στην Αίγινα.  Στην Πάτρα, εννοείται ότι υπάρχει η κάρα του αγίου Ανδρέα[το δεξί του χέρι όμως είναι στο Άγιον Όρος]. Στο Άγιον Όρος και συγκεκριμένα στο Βατοπέδι, βρίσκεται και το δεξί χέρι του Χρυσόστομου μαζί με την κάρα του. Το δεξί χέρι της Αγίας Αικατερίνης  επίσης , φυλάσσεται και αυτό στο Βατοπέδι [σαφής προτίμηση στα δεξιά χέρια].

Εκτίθενται και προσκυνούνται  χωρίς να τους ρωτήσει κανείς

Ένας  παράγοντας  βέβαια που συνέβαλε σημαντικά στη διάδοση της λειψανολατρείας, ήταν ότι οι ίδιοι οι άγιοι αποδείχτηκαν πολύ συνεργάσιμοι και καλόβολοι. Όντας  νεκροί από αιώνες, δεν έφεραν καμία αντίρρηση στο να τους τεμαχίσουν, να τους στολίσουν  και να τους εκθέτουν  για προσκύνημα. Εξυπνάδες; Όχι ακριβώς. Υπάρχει ένα θέμα εδώ. Ηθικής φύσεως. Άραγε οι ίδιοι οι άγιοι [ως ταπεινοί χριστιανοί]  θα συμφωνούσαν να τους προσκυνούν οι συγχριστιανοί τους , να τους κρεμάνε τάματα και να στήνεται ένα ολόκληρο εμπόριο από φυλαχτά και κάθε είδους αναμνηστικά γύρω από το νεκρό σώμα τους;

Ίσως να αντιδρούσαν όπως ο απόστολος Παύλος και ο Βαρνάβας οι οποίοι σε κάποιο ιεραποστολικό ταξίδι τους στην Κύπρο, παραλίγο να γίνουν αντικείμενα λατρείας των ντόπιων που τους πέρασαν για θεούς, για τον Δία και τον Ερμή και θελησαν να τους  προσκυνήσουν... Η συνέχεια, όπως αναφέρεται στο βιβλίο της Αγίας Γραφής, Πράξεις 14: 8-18... «Ωστόσο, όταν οι απόστολοι Βαρνάβας και Παύλος το άκουσαν αυτό, έσκισαν  τα εξωτερικά τους ενδύματα και πήδησαν μέσα στο πλήθος, φωνάζοντας   και λέγοντας: “Άντρες, γιατί κάνετε αυτά τα πράγματα; Και εμείς είμαστε άνθρωποι που έχουμε τις ίδιες αδυναμίες με εσάς, και σας διακηρύττουμε τα καλά νέα για να στραφείτε από αυτά τα μάταια πράγματα στον ζωντανό Θεό, ο οποίος έκανε τον ουρανό και τη γη και τη θάλασσα και όλα όσα υπάρχουν σε αυτά...”. Λέγοντας δε αυτά τα πράγματα, μόλις και μετά βίας συγκράτησαν τα πλήθη από το να θυσιάσουν σε αυτούς.»

Και οι άγιοι-λείψανα, αιώνες  μουμιοποιημένοι κάτω από τις προσωπίδες, αν είχαν φωνή να μιλήσουν, ποιος ξέρει τι θα έλεγαν; Πιθανόν να αναφωνούσαν: «Τι κάνετε εκεί; Γιατί με προσκυνάτε; Ποιος σας έδωσε το δικαίωμα να με εκθέτετε νεκρό/ή; Πού στην ευχή είναι το δεξί μου χέρι;»




πηγή: tvxs

Παρασκευή 19 Μαΐου 2017

Περί της δόξας του Βυζαντίου.



 Μέχρι τα τέλη του περασμένου αιώνα , που οι θύμησες ήταν ακόμα νωπές, δεν υπήρχε ιστορικός και πνευματικός άνθρωπος, που να είχε αναφερθεί κολακευτικά για την περίοδο που μόλις στα μέσα του 17ου αιώνα το γραφείο προπαγάνδας της πίστης (Congregatio de Propaganda Fide) ονόμασε σκόπιμα (1) ΒΥΖΑΝΤΙΟ.

Το λεγόμενο σήμερα Βυζάντιο ήταν μια  Θεοκρατική αυτοκρατορία και ως εκ τούτου δεσποτική και απάνθρωπα σκληρή.    Χρονικώς το Β. ταυτίζεται με τον ΜΕΣΑΙΩΝΑ  και τα ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΧΡΟΝΙΑ της ανθρωπότητας.  Το Β. κατεδίωξε τα γράμματα , τις τέχνες και ταύτισε τον Ελληνισμό και την χαρά της ζωής με την αμαρτία , εκτός από συναξάρια , ευχολόγια και ύμνους τα ελάχιστα για  μια τόσο μεγάλη χρονική περίοδο γραπτά κείμενα είναι ασήμαντα σε περιεχόμενο και παιδαριώδη.

Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού παρέμεινε αγράμματο για να κερδίσει την μετά θάνατο Βασιλεία  (2). Στην ουσία αυτοί που γνώριζαν γραφή και ανάγνωση ήταν λίγοι αξιωματούχοι, για αυτό άλλωστε παρόλο που οι ιεροί κανόνες απαγόρευαν την εικονογραφία ( Εγώ είμαι Κύριος ο Θεός σου. Μην έχεις άλλους Θεούς πλήν εμού. Μη κάμης εις σε αυτόν είδωλον) στο τέλος καθιερώθηκε σαν το Ευαγγέλιο των αγραμμάτων . Η εικονογραφία ήταν ο μόνος τρόπος να μάθουν οι αγράμματοι υπήκοοι την ιερή ιστορία της Νέας τους Θρησκείας.

Το 300 μ.Χ υπήρχαν περισσότεροι άνθρωποι να γνωρίζουν γραφή και ανάγνωση από το 1800. Το 300 μ.Χ υπήρχαν περισσότερες βιβλιοθήκες, σχολεία και θέατρα από το 1800.

.  Ίσως η ποιο χαρακτηριστική περιγραφή  είναι αυτή του Γκαίτε που παρομοίασε την περίοδο εκείνη σαν την ατελείωτη νύχτα που έσβησε το φως της Ανθρωπότητας,  αλλά και του Βολταίρου ''.. η Βυζαντινή ιστορία είναι μια αποτρόπαιη διαδοχή γεγονότων . ''.

Τα τελευταία χρόνια που οι θύμησες έχουν εξασθενήσει (3), γίνεται μια τεράστια προσπάθεια, από διεθνή κέντρα διαμόρφωσης της κοινής γνώμης του επαναπροσδιορισμού του Βυζαντίου και της εννοιολογικής σημασίας του όρου Μεσαίωνας , σε περίοδο δόξας και λαμπρού πολιτισμού. Δηλαδή έχουμε μια συνειδητή παραχάραξη της ιστορικής πραγματικότητας.

Αποδεχόμενοι την υποτιθέμενη δόξα του Βυζαντίου επιβραβεύεται το πλέον απεχθές, το φρικτότερο έγκλημα της Παγκόσμιας Ιστορίας, σε μεθοδολογία και διάρκεια  όχι μόνο εις βάρος του ελληνισμού, αλλά και κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου.   

Οι άθεοι είναι πιο ευφυείς «γιατί ξεπερνούν το ένστικτο της θρησκείας».


Οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν στον θεό τείνουν να είναι πιο ευφυείς - και αυτό είναι ένα γεγονός που έχει επιβεβαιωθεί από πολλαπλές μελέτες.

Μια νέα επιστημονική εργασία από τους Edward Dutton, του Ινστιτούτου Κοινωνικών Ερευνών Ulster στο Ηνωμένο Βασίλειο και Dimitri Van der Linden, του Πανεπιστημίου του Ρότερνταμ στις Κάτω Χώρες, που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Evolutionary Psychological Science, εξηγεί γιατί, μέσα από ένα θεωρητικό μοντέλο με την ονομασία Intelligence-Mismatch Association Model.

Οι ερευνητές εισηγούνται ότι ο λόγος που οι άθεοι είναι πιο ευφυείς από τους θρήσκους θα μπορούσε να έγκειται στο ότι η θρησκεία θεωρείται ένα ένστικτο - το οποίο η νοημοσύνη δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να ξεπεράσουν, πράγμα που σημαίνει ότι οι μη θρησκευόμενοι μπορεί να είναι καλύτεροι λύτες προβλημάτων.

Αυτό εξηγεί και άλλες έρευνες που υποστηρίζουν ότι η νοημοσύνη φαίνεται να συνδέεται αρνητικά με τη θρησκεία.

«Αν η θρησκεία είναι μια εξελικτική επικράτεια, τότε είναι ένα ένστικτο και η νοημοσύνη - στην ορθολογική επίλυση προβλημάτων - μπορεί να γίνει αντιληπτό ότι προϋποθέτει να ξεπεράσουμε αυτό το ένστικτο, ώστε να είμαστε διανοητικά περίεργοι και ανοιχτοί σε μη ενστικτώδεις δυνατότητες», λέει ο Dutton.

Υποστηρίζει ότι η ευφυΐα βοηθά τους ανθρώπους να υποσκελίσουν τα ένστικτά τους κατά τη διάρκεια αγχωτικών περιόδων, κάτι που είναι μια χρήσιμη ικανότητα, αφού σε τέτοιες καταστάσεις «οι άνθρωποι, λόγω θρησκείας, τείνουν να ενεργούν ενστικτωδώς και υπάρχουν σαφείς ενδείξεις γι' αυτό.

Αυτό σημαίνει ότι η ευφυΐα μας επιτρέπει να κάνουμε μια παύση και να σκεφτούμε λογικά, αιτιολογώντας την κατάσταση και τις πιθανές συνέπειες των ενεργειών μας».




Πηγή: Yahoo News UK

ΗΘΙΚΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΕΛΦΙΚΑ ΠΑΡΑΓΓΕΛΜΑΤΑ -ΠΥΘΙΑΣ ΓΡΑΜΜΑΤΑ


"ΓΝΩΘΙ Σ' ΑΥΤΟΝ Ε ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ"
Ε ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ ΔΕΛΦΙΚΑ ΠΑΡΑΓΓΕΛΜΑΤΑ Η ΠΥΘΙΑΣ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

 Έπου Θεώ
Νόμω πείθου
Θεούς σέβου
Γονείς σέβου
Ηττώ υπέρ δικαίου
Γνώθι μαθών
Ακούσις νόει
Σ' αυτόν ίσχε

Φρονεί θνητά
ι) Εσίαν τίμα
ια) Άρχε σε αυτού
ιβ)Φίλοις βοήθει
ιγ) Θυμού κράτει
ιδ)Φρόνησιν άσκει
ιε)Πρόνοιαν τίμα
ιστ)Όρκω μη χρώ
ιζ)Φιλίαν αγάπα
ιη)Παιδείας αντέχου
ιθ)Δόξαν δίωκε
κ)Σοφίαν ζήτει
κα)Καλόν το λέγε
κβ)Ψέγε μηδένα
κγ)Επαίνει αρετή
κδ)Πράττε δίκαια
κε)Φίλοις ευνόει
κστ)Εχθρούς αμύνου
κζ) ευγένειαν άσκει
κη)Κακίας απέχου
κθ)Κοινός γίνου
λ)Ίδια φύλαττε
λα)Αλλοτρίων απέχου
λβ)Εύφημος ίσθι
λγ)Άκουε πάντα
λδ)Φίλω χαρίζου
λε)Χρόνου φείδου
λστ)Όρα το μέλλον
λζ)Ύβριν μίσει
λη)Ικέτας αιδού
λθ)Υιούς παίδευε
μ)Έχουν χαρίζου
μα) Δόλου φοβού
μβ)Ευλόγει πάντας
μγ)Φιλόσοφος γίνου
μδ)Όσια κρίνε
με)Γνούς πράττε
μστ)Φόνου απέχου
μζ)Εύχου δυνατά
μη)Σοφοίς χρω
μθ)Ήθος δοκίμαζε
ν)Λαβών απόδος
να)Υφορώ μηδένα
νβ)Τέχνη χρω
νγ)Ο μέλλεις δος
νδ)Ευεγερσίας τίμα
νε)Φθόνει μηδενί
νστ)Φυλακήν πρόσεχε
νζ)Ομοίοις χρω
νη)Διαβολήν μίσει
νθ)Δικαίως κτω
ξ)Αγάθους τίμα
ξα)Κριτήν γνώθι
ξβ)Γάμους κράτει
ξγ)Τύχην νόμιζε
ξδ)Εγγύην φεύγε
ξε)Πάσι διαλέγου
ξστ)Ελπίδα αίνει
ξζ)Δαπανών άρχου
ξη)Κτώμενος ήδου
ξθ)Αισχύνην σέβου
ο)Χάριν εκτέλει
οα)Ευτυχίαν εύχου
οβ)Τύχην στέργε
ογ)Ακούων όρα
οδ)Εργάζου κτητά
οε)Έριν μίσει
οστ)Όνειδος έχθαιρε
οζ) Γλώσσαν ίσχε
οη)Ύβριν αμύνου
οθ)Κρίνε δίκαια
π)Χρώ χρήμασι
πα)Αδωροδόκητος δοκίμαζε
πβ)Αιτιώ παρόντα
πγ)Λέγε ειδώς
πδ)Βίας μη έχου
πε)Αλύπως βίου
πστ)Ομίλει πράως
πζ)Φιλοφρόνει πάσιν
πη)Υιοίς μη καταθάρρει
πθ)Γλύττης άρχε
S)Σ' αυτόν ευ ποιεί
Sα)Ευπροσήγορος γίνου
S β)Αποκρίνουν εν καιρώ
Sδ)Πράττε αμετανοήτως *δια καλές πράξεις*
Sε)Αμαρτάνων μετανόει
Sστ) Οφθαλμού κράτει
Sζ) Βολεύου χρήσιμα
Sη) Επιτέλει συντόμως
Sθ)Φιλίαν φύλαττε
ρ)Ευγνώμων γίνου
ρα)Ομόνοιαν δίωκε
ρβ)Άρρητα μη λέγε
ργ)Το κρατούν φοβού
ρδ)Καιρόν προσδέχου
ρε)Έχθρας διάλυε
ρστ)Γήρας προσδέχου
ρζ)Επί ρώμη μη καυχώ
ρη)Ευφημίαν άσκει
ρθ)Απέχθειαν φεύγε
ρι)Πλούτι δικαίως
ρια)Δόξαν μη λείπε
ριβ)Κακίαν μίσει
ριγ)Κινδύνευε φρονύμως
ριδ)Χρησμούς θαύμασε
ριε)Ους τρέφεις αγάπα
ριστ)Απόντι μη μάχου
ριζ)Πρεσβύτερον σέβου
ριη)Νεώτερον δίδασκε
ριθ)Πλούτω απίστει
ρκ)Σε αυτόν αιδού
ρκα)Μη άρχε υβρίζων
ρκβ)Προγόνου στεφάνου
ρκγ)Επι νεκρω μη γέλα
ρκδ)Ατυχούντι συνάχθου
ρκε)Χαρίζου ευλαβώς
ρκστ)Εξ' ευγενών γέννα
ρκζ)Επαγγέλου μηδενί
ρκη)Τύχη μη πίστευε
ρκθ)Τελεύτα άλυπος
ρκλ)Μέτρον άριστον
ρλα)Αδικείαν μίσει
ρλβ)Ευσέβειαν φύλαττε
ρλγ)Ηδονής κραττείν
ρλδ)Βίαν μηδέν πράττειν
ρλε)Τέκνα παιδεύειν
ρλστ)Μη θρασύνου
ρλζ)Νόμοις πείθου
ρλη)Μελέτει το παν
ρλθ)Γαμείν μέλλον καιρόν γνώθι
ρμ)Μη επί παντί λύπου
ρμα)Πίνων αρμόζες
ρμβ)Πέρας επιτελεί μη αποδειλιών
ρμγ)Το συμφέρον θηρώ
ρμδ)Θνήσκε υπερ Πατρίδος
ρμε)Τω βίω μάχου
ρμστ)Ευ πάσχε θνητός
ρμζ)Παις ων κόσμιος ίσθι,ηβών εγκρατής,μέσος δίκαιος,πρεσβύτερος σοφός. 

Τετάρτη 17 Μαΐου 2017

Ποιο είναι το νόημα της ζωής;



Το νόημα της ζωής, είναι πως τελειώνει, έλεγε ο Άλμπερ Καμύ.

Το νόημα της ζωής, είναι πως υπάρχει, λέει ο Ρίτσαρντ Ντόκινς.

Η ζωή είναι μια στατιστική απιθανότητα σε κολοσσιαία κλίμακα, έλεγε ο Καρλ Σαγκάν.

Το σύμπαν είναι μεγάλο. Πολύ μεγάλο. Αδιανόητα μεγάλο.
Μα, που πήγαν όλοι, αναρωτιόταν ο νομπελίστας Βόλφρανγκ Παουλί;

Θα έπρεπε να κατακλυζόμαστε από εξωγήινα σήματα. Παραδόξως, δεν βρίσκουμε ούτε ένα.

Να τι πιστεύει ο Στήβεν Χώκινγκ.

Δεν τολμά να το πει ξεκάθαρα. Οι άνθρωποι δεν ‘μπορούν’ να ακούσουν. Το λέει -όμως- σε όσους διαβάζουν πίσω από τις γραμμές. Το βροντοφωνάζει. Είμαστε μόνοι. Δεν υπάρχει κανένα ευφυές ον εκεί έξω. Η ύπαρξη ζωής -πόσο μάλλον ενσυνείδητης ζωής- απαιτεί αδιανόητες συμβάσεις. Σε ένα ασύνορο σύμπαν, δεν μπορεί, κάπου θα υπάρχει ζωή -αραιά και που. Το όλο θέμα όμως, είναι η αυτοσυνείδηση.

Πάρτε την Γη. Χώθηκε στην μοναδική αδιανόητα στενή περιοχή που μπορεί να υπάρξει νερό σε υγρή μορφή. Έχει ακριβώς την μάζα που πρέπει. Έχει ακριβώς την κλίση που πρέπει. Έχει ένα δορυφόρο με μάζα ακριβώς όσο πρέπει. Έχει ένα ήλιο με μάζα ακριβώς όσο πρέπει. Είναι ένας αδιανόητα τυχερός πλανήτης.

Όταν ζεις επάνω σε ένα θαύμα, δεν σε εντυπωσιάζει το θαύμα.

Μυριάδες πράγματα θα μπορούσαν να πάνε στραβά. Και όμως, κατά διαβολικό τρόπο, όλα δούλεψαν ρολόι. Η αυτοσυνείδηση δεν προκύπτει νομοτελειακά μέσω της εξέλιξης. Οι δεινόσαυροι έζησαν εκατοντάδες εκατομμύρια έτη χωρίς να αποκτήσουν συνείδηση. Απλά, έτυχε να πέσει ένας μετεωρίτης -που είχε μάζα ακριβώς όσο έπρεπε- την ιδανική – ακριβώς όταν έπρεπε- στιγμή.

 Να πως το βλέπω εγώ.

Η αυτοσυνείδηση είναι μια Παραδοξότητα, πολύ πιο αδιανόητη από αυτήν, της υπάρξεως ζωής. Από αυτήν την άποψη, το σύμπαν μοιάζει να δημιουργήθηκε προκειμένου να υπάρξουμε Εμείς.

Και για να υπάρξουμε Εμείς, χρειαζόντουσαν μυριάδες άστρα με απροσμέτρητους πλανήτες.  Προκειμένου να εξελιχθούν όλες οι δυνατές ιστορίες. Σε όλες τις δυνατές φυσικές συνθήκες.

Ο Αλβέρτος Αϊνστάιν απέδειξε πως δεν υπάρχει αυτό το κατιτίς που ονομάζουμε ‘χρόνος’. Ο χρόνος είναι απλά και μόνο το μέσον μέσω του οποίου οι αισθήσεις μας, μας πληροφορούν για την αύξηση της εντροπίας (της αταξίας) του περιβάλλοντος μας χώρου.
Το σύμπαν -στα αλήθεια- δεν καταλαβαίνει τι εννοούμε όταν μιλάμε για τον ‘χρόνο’. Οι λέξεις, ‘αρχή’, ‘τέλος’, ‘τότε’, δεν σημαίνουν απολύτως τίποτε.

Αυτό που θέλει να μας πει ο Χώκινγκ, είναι πως αφού η πλάση φαίνεται πως είναι προϋπόθεση, και ο χρόνος, χρηστικό εργαλείο, ο Άνθρωπος δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα.

Ο Άνθρωπος είναι το Πρώτο Αίτιο.

Το νόημα της ζωής είναι πως Εμείς την φτιάξαμε. Προκειμένου να Υπάρξουμε.

Να γιατί τα μαθηματικά και η φυσική εξηγούν τα ανεξήγητα. Να γιατί ένας απλός τύπος όπως ο E = mc2 εξηγεί τόσα πολλά.
Να γιατί η εξίσωση του νομπελίστα Έρβιν Σρέντιγκερ δεν βασίστηκε σε καμιά προϋπάρχουσα γνώση -απλά, ‘γεννήθηκε’ στο νου του.

Και αφού ο χρόνος είναι εφεύρημα, αυτό, δεν μπορεί παρά να σημαίνει πως…

(Ω, ναι… Μα δεν είναι υπέροχο;)

(Ο νομπελίστας Ρίτσαρντ Φέινμαν έλεγε: Τι υπάρχει μετά; Δεν ξέρω. Δεν με ενοχλεί όμως, το ότι δεν ξέρω. Δεν με φοβίζει.
Όταν τον ρώτησαν αν υπάρχει Θεός, απάντησε πως δεν πιστεύει στον Θεό.

Ακολούθως τον πίεσαν: Πείτε μας, τι σας λένε, βαθιά, τα σωθικά σας; Τι απάντησε ο άτιμος; Αγαπητοί μου, προσπαθώ να μην σκέφτομαι με τα σωθικά μου)!!!

(Αυτό και μόνο αυτό ζητώ από εσάς. Να μην σκέφτεστε με τα σωθικά σας).

Οι Αρχαίες Σπαρτιάτισσες.


Οι Αρχαίες Σπαρτιάτισσες ήταν οι μόνες Ελληνίδες για τις οποίες η πολιτεία είχε φροντίσει τη δημόσια εκπαίδευσή τους, η οποία έδινε κυρίαρχη θέση στη σωματική άσκηση.|

Όλοι οι άντρες της Σπάρτης εκπαιδεύονταν για να γίνουν πολεμιστές και το κύριο καθήκον των γυναικών ήταν να γεννήσουν πολεμιστές.

Απαγορευόταν όμως να επιδίδονται σε βάναυσες χειρωνακτικές εργασίες ή εργασίες με σκοπό το κέρδος.

Οι Σπαρτιάτισσες ήταν οι μόνες γυναίκες που αθλούνταν γυμνές, όπως οι άντρες που εξασκούνταν και έκαναν άθλητισμό σε μόνιμη βάση.

 Σύμφωνα με τον Πλούταρχο και τον Ξενοφώντα και τα κορίτσια στη Σπάρτη λάμβαναν αθλητική εκπαίδευση.

«Ο Λυκούργος (νομοθέτης και βασιλιάς της Σπάρτης) πρώτα σκληραγώγησε σωματικά τα κορίτσια βάζοντάς τα να τρέχουν, να παλεύουν, να πετάνε δίσκο και ακόντιο. Με αυτόν τον τρόπο τα έμβρυα που θα γεννιούνταν έκαναν μια δυνατή αρχή σε σφριγηλά σώματα και έτσι θα αναπτύσσονταν καλύτερα, ενώ οι ίδιες οι γυναίκες θα έφερναν σε πέρας την εγκυμοσύνη τους με σθένος. Απέρριψε κάθε σεμνοτυφία, την υπερπροστασία των παιδιών από τους γονείς και τη μαλθακότητα κάθε είδους. Ανάγκασε τα νέα κορίτσια το ίδιο όπως και τα αγόρια, να μεγαλώνουν συνηθίζοντας να κάνουν πορεία γυμνά, καθώς επίσης να χορεύουν και να τραγουδούν σε ορισμένες γιορτές μπροστά στους νέους άντρες και κάτω από τα βλέμματά τους.

Σε ορισμένες περιπτώσεις τα κορίτσια μπορούσαν να κάνουν πειράγματα στα αγόρια κριτικάροντάς εποικοδομητικά τα λάθη τους. Δεν υπήρχε τίποτα αισχρό και ατιμωτικό στη γύμνια των κοριτσιών. Ήταν τελείως αθώα και δεν υπήρχε ίχνος ανηθικότητας.

Αντιθέτως ενθάρρυνε την απλότητα, τον λιτό τρόπο ζωής και την άθληση δίνοντας στο γυναικείο φύλο μια γεύση ανδρικής γενναιότητας. Αποτέλεσμα αυτού ήταν οι γυναίκες να μιλούν και να σκέφτονται με τον τρόπο που λέγεται ότι μίλησε η γυναίκα του Λεωνίδα, η Γοργώ. Όταν κάποια γυναίκα ξένη της είπε, «εσείς οι Σπαρτιάτισσες είστε οι μόνες που μπορείτε να εξουσιάζετε τους άντρες» εκείνη της απάντησε «γιατί είμαστε οι μόνες που γεννάμε άντρες».

Το έθιμο της απαγωγής της νύφης.

Οι παρελάσεις των κοριτσιών και η γύμνια στους αγώνες, που παρακολουθούσαν οι νέοι άντρες, παρακινούμενοι από μια ώθηση όχι πνευματικού τύπου, αλλά από μια ερωτική έλξη. Το έθιμο ήταν να απαγάγουν τις γυναίκες για να τις νυμφευθούν, όταν ήταν στην ακμή της νιότης τους και έτοιμες για γάμο.

Η αποκαλούμενη «νυμφεύτρια» αναλάμβανε το «αιχμάλωτο» κορίτσι. Πρώτα ξύριζε τελείως το κεφάλι της μετά την έντυνε με αντρικά ρούχα και σανδάλια και την ξάπλωνε μόνη της σε ένα στρώμα, στα σκοτεινά. Ο γαμπρός που δεν ήταν μεθυσμένος, αλλά νηφάλιος, έπρεπε πρώτα να δειπνήσει στο συσσίτιο και μετά μπορούσε να γλιστρήσει στο δωμάτιο, να λύσει τη ζώνη της και να τη μεταφέρει στο κρεβάτι....

Αφού περνούσε λίγη ώρα μόνο μαζί της, έπρεπε να αναχωρήσει διακριτικά για να κοιμηθεί εκεί όπου κοιμόταν συνήθως, δηλ. στο στρατόπεδο. Και αυτή ήταν η πρακτική που θα ακολουθούσε από τούδε και στο εξής. Μπορούσε να επισκέπτεται κρυφά τη νεόνυμφη, φοβισμένος και παίρνοντας όλες τις προφυλάξεις, γιατί ήταν ντροπή να τον αντιληφθεί κάποιος στο σπίτι.

Η νύφη ταυτοχρόνως μηχανεύονταν τεχνάσματα και τον βοηθούσε να καταστρώσει σχέδια, ώστε να μπορούν να συναντιούνται απαρατήρητοι τις κατάλληλες στιγμές. Κι αυτό δε γινόταν για ένα μικρό διάστημα, αλλά όσο ήταν απαραίτητο μέχρι να αποκτήσουν παιδιά. Νωρίτερα δεν μπορούσαν να δουν τις γυναίκες τους στο φως της ημέρας.

Τέτοιες συναντήσεις δεν ήταν μόνο μια άσκηση αυτοελέγχου και αυτοσυγκράτησης, αλλά σκοπό είχαν να είναι οι σύντροφοι γόνιμοι, πρόθυμοι για έρωτα και έτοιμοι για συνουσία, αντί να είναι κορεσμένοι και χλωμοί από την απεριόριστη ερωτική δραστηριότητα. Επιπλέον, κάποια άσβεστη φλόγα πόθου και αγάπης έμενε πάντα και στους δύο».

Πλούταρχος, Βίος Λυκούργου

ΠΗΓΗ: Οι γυναίκες στον αρχαίο κόσμο, Elaine Fantham, Helene Peet Foley, Natalie Boumel, εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ...





Πηγή :conspiracyfeeds