Πέμπτη 29 Ιουνίου 2017

Ποινική δίωξη κατά του Καρδιναλίου Pell, υπουργό Οικονομικών του Βατικανού.


Για πολλαπλά αδικήματα σεξουαλικής κακοποίησης κλήθηκε σε δικάσιμο ο πρώην Αρχιεπίσκοπος της Καθολικής Εκκλησίας στην Αυστραλία και νυν υπ. Οικονομικών του Βατικανού.

Ενδιαφέρουσα τροπή παίρνει το θέμα της σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων από κληρικούς της Καθολικής Εκκλησίας μετά την απόφαση της Αστυνομίας της Βικτώριας να ασκήσει ποινική δίωξη κατά του Καρδιναλίου George Pell, πρώην Αρχιεπισκόπου της Καθολικής Εκκλησίας στην Αυστραλία και νυν υπουργού Οικονομικών του Βατικανού, ο οποίος θεωρείται ως ο τρίτος υψηλόβαθμος κληρικός στην ιεραρχία της Καθολικής Εκκλησίας.

Η ποινική δίωξη αφορά πολλαπλά αδικήματα σεξουαλικής κακοποίησης που διαπράχθηκαν στο παρελθόν και ο Καρδινάλιος κλήθηκε να εμφανιστεί στο δικαστήριο στις 18 του Ιούλη.

Η Αστυνομία, πριν από περίπου ένα χρόνο, είχε επιβεβαιώσει ότι είχε δεχθεί καταγγελίες και ερευνούσε περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων τα οποία συνέβησαν στο Ballarat κατά τη δεκαετία του 1970.

Όπως ανέφερε ο αναπληρωτής αρχηγός της Αστυνομίας της Πολιτείας, Shane Patton, την Πέμπτη, η Αστυνομία επέδωσε το κλητήριο θέσπισμα στους νομικούς εκπροσώπους του Καρδιναλίου στην Αυστραλία, λέγοντας ότι οι κατηγορίες που τον βαραίνουν προέκυψαν μετά από έναν σημαντικό αριθμό καταγγελιών.

Ο αναπληρωτής αρχηγός της Αστυνομίας υπεραμύνθηκε της διαδικασίας που η Αστυνομία αποφάσισε να ακολουθήσει για την δίωξη του υψηλόβαθμου κληρικού. Τόνισε ότι η διαδικασία αυτή ακολουθείται συνήθως για την προσαγωγή ατόμων που κατηγορούνται ότι διέπραξαν παρόμοια αδικήματα στο παρελθόν.

O κ. Patton ανέφερε, επίσης, ότι η όλη υπόθεση έχει πάρει πλέον το δρόμο της δικαιοσύνης και η Αστυνομία δεν πρόκειται από εδώ και εμπρός να προβεί σε οποιεσδήποτε άλλες δηλώσεις.

Μέχρι στιγμής, ο Καρδινάλιος Pell έχει δηλώσει ότι είναι αθώος -όπως έχει κάνει επανειλημμένα- και ότι είναι διατεθειμένος να συνεργαστεί με τις αρχές.

Εν τω μεταξύ, θα πρέπει να αναφερθεί ότι ο Καρδινάλιος θα πρέπει να εκδοθεί στην Αυστραλία για να δικαστεί, κάτι που όμως μπορεί να αποδειχθεί φοβερά δύσκολο από τη στιγμή που δεν υπάρχει σχετική συμφωνία για την έκδοση ατόμων που διώκονται από το νόμο μεταξύ του Βατικανού και Αυστραλίας.

πηγή; http://neoskosmos.com

Ο ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΠΑΓΓΑΙΟΥ.


Υπήρξε ένας Κένταυρος, που κατά τα φαινόμενα ξέφυγε από τους γνωστούς του Πηλίου και της Φολόης.

Δεν αναφέρεται καν η ύπαρξή του, αν και θεωρώ ότι ήταν ο σημαντικότερος όλων.

Το όνομά του ήταν Ορρέσκωος και ήταν ακόλουθος του Διονύσου.

Από αυτόν πήραν το όνομά τους οι Ορρέσκιοι (ΩRHZKIΩΝ – 3), που οι επικράτειά τους ήταν στο Σύμβολο όρος.

Λατρεύονταν επίσης από Ζελαίους, Λεταίους, όπως και στο κέντρο της Διονυσιακής λατρείας, τις Εννέα Οδούς.

Είχε τα ίδια γνωρίσματα με τους άλλους.

Πετούσε βράχους (1) και ήταν μεθυσμένος με το κύπελλο στο χέρι (2).

 Με την ιδιότητα του Διονυσαίου, ερωτοτροπούσε και με την μαινάδα (3).

Η νομισματική παραγωγή με τον κένταυρο ήταν πολύ μεγάλη και άρχισε στο Παγγαίο από τα τέλη του 6ου π. Χ. αιώνα.

Τέσσερις αιώνες, πριν εμφανιστούν τα πρώτα Θεσσαλικά νομίσματα με Κένταυρο.

Έτσι, η εμφάνιση των κενταύρων στη ζωφόρο του μνημείου στον «Καστά» της Αμφίπολης, δεν πρέπει να προκαλεί κατάπληξη.

Ανήκαν στο γενικότερο Διονυσιακό περιβάλλον εκεί.



*Φωτογραφικό υλικό και κείμενο με την ευγενική παραχώρηση για την ΙΕΡΑ ΕΛΛΑΣ: Αστέριος Τσίντσιφος.

Τετάρτη 28 Ιουνίου 2017

ΟΙ ΦΩΚΙΕΣ ΤΗΣ ΟΙΣΥΜΗΣ (ΝΕΑ ΠΕΡΑΜΟΣ).



Αν εξαιρέσουμε νομίσματα της Φώκαιας στην Ιωνία, πουθενά αλλού η φώκια δεν αποτέλεσε νομισματικό θέμα.

 Ένα νόμισμα εμφανίστηκε όμως (1), για να διαψεύσει αυτό τα δεδομένο.

Απεικονίζεται εκεί, φώκια σε κυνήγι (επάνω), φώκια που κοιμάται (κάτω) και προέρχεται από την αρχαία ΟΙΣΥΜΗ.

Το νόμισμα δεν το αντελήφθη κανείς, γιατί ο περιγραφέας αρχαιολόγος, περιέγραψε δελφίνια!!!

Δρώντας στο περίπου αυτός, όπως και στην περίπτωση του Κατσικόταυρου (βλέπε σχετική ανάρτηση), δεν πρόσεξε τις διαφορές που χαρακτηρίζουν φώκιες και δελφίνια (2).

Έπρεπε να διακρίνει ότι δεν υπάρχουν ραχιαία πτερύγια στις φώκιες και ότι το άνοιγμα της ουράς είναι μεγάλο για δελφίνι.

Ακόμα την εμφανή καμπούρα και το κεφάλι της φώκιας που είναι ξεχωριστό, μη έχοντας σχέση με τη μύτη του δελφινιού.

Ευτυχώς που κι αυτός δεν έγινε γιατρός!!!

Δεν υπάρχει αμφιβολία λοιπόν, ότι στις απέραντες αμμουδιές της Νέας Περάμου, αλλά και στις βραχώδεις ακτές που εναλλάσσονται, υπήρχε στην αρχαιότητα μεγάλη κοινωνία από φώκιες.


*Φωτογραφικό υλικό και κείμενο με την ευγενική παραχώρηση για την ΙΕΡΑ ΕΛΛΑΣ: Αστέριος Τσίντσιφος.

Δευτέρα 26 Ιουνίου 2017

Ιουλιανός,o Μέγας. Ένας πραγματικός Έλληνας.


 Είναι αισχρό και άδικο αληθινά μεγάλοι άνθρωποι, όπως ο Ιουλιανός ο Μέγας να υποτιμάται και να μειώνεται από τους γνωστούς υπόπτους. Είναι λοιπόν καιρός πιστεύω να βάλουμε κάποια κομμάτια και πραγματικά μεγάλους ανθρώπους, στην θέση τους.

Ο Ιουλιανός ο Μέγας είναι ένας από αυτούς. Μεγάλος λάτρης της Ελληνικής φιλοσοφίας και σκέψης, θέλησε να επαναφέρει την φιλοσοφία και την Ελληνική παιδεία στην αυτοκρατορία του, που είχε πάρει την κατρακύλα του αφανισμού-χριστιανισμού.
Αποκαλούν μέγα τον....
αιμομίκτη, δολοφόνο, αδίστακτο και σκληρό Κωνσταντίνο και την μητέρα του, γιατί έτσι τους βολεύει και παραβάτη ένα αληθινά μεγάλο άνθρωπο γιατί τους εμπόδισε να κάνουν πλιάτσικο στην αυτοκρατορία.
Γιατί τους εμπόδισε να καταστρέψουν την φιλοσοφία, τα γράμματα, τις τέχνες και τον Ελληνικό φιλοσοφικό τρόπο σκέψης, ζωής, Ελευθερίας. Σε ένα κόσμο που προήγαγαν τα σκοτάδια, την αμορφωσιά και τον χριστιανισμό, όπως σήμερα.
Ας πάψουμε να τον αποκαλούμε με τα ονόματα που του απέδωσαν οι χριστιανοί του Βυζαντίου και συνεχίζουν οι σύγχρονοι σκοταδιστές. Ειδικά οι Έλληνες έχουμε πολλούς λόγους να τιμούμε και να προσφωνούμε με το σωστό του όνομα τον Ιουλιανό τον Μέγα. Ας δούμε λοιπόν ποιός ήταν αυτός ο μεγάλος άνθρωπος.
Ο Ιουλιανός ο Μέγας (Φλάβιος Κλαύδιος Ιουλιανός, Λατ. Flavius Claudius Julianus), γνωστός από τους χριστιανούς ως Ιουλιανός ο Παραβάτης ή Ιουλιανός ο Αποστάτης, αλλά και Μέγας Ιουλιανός, ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας κατά την πρωτοβυζαντινή περίοδο. Συμβασίλευσε, ως Καίσαρας, με τον Κωνστάντιο Β' από το 355 ως το 360 και μόνος του, ως Αύγουστος, από το 361 ως το 363.

Ο Ιουλιανός ήταν ο τελευταίος αυτοκράτορας της Κωνσταντίνειας δυναστείας και ο μοναδικός παγανιστής μετά τον Μέγα Κωνσταντίνο.
Ο Ιουλιανός ο Μέγας υπήρξε βαθύτατα μορφωμένος άνθρωπος. Επηρεασμένος από την ελληνική κλασική παιδεία, ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του Έλληνα και δεν δίσταζε να να δηλώνει «Έλλην ειμί». Σε επιστολή του προς τον φιλόσοφο Θεμίσιο θα αναφέρει χαρακτηριστικά:

«Φεύγοντας για την Ελλάδα, τότε που όλοι νόμιζαν πως με στέλναν εξορία, τάχα δε δόξασα την τύχη μου σαν να γιόρταζα τη μεγαλύτερη γιορτή, λέγοντας πως εκείνη η αλλαγή ήταν για μένα ό,τι καλύτερο και πως είχα ανταλλάξει, όπως λένε, «Χαλκό με χρυσάφι και εννιά βόδια με εκατό»; Τέτοια αγαλλίαση ένιωθα που μού 'λαχε να πάω στην Ελλάδα αντί να μείνω σπίτι μου κι ας μην είχα εκεί ούτε χωράφι ούτε κήπο ούτε ένα σπιτάκι δικό μου».

Σε κάποια άλλη του επιστολή («Εγκώμιον στην αυτοκράτειρα Ευσεβία»), δεν μπορεί να κρύψει την αγάπη του για την Ελλάδα:

«Μα τι μ' έχει πιάσει; Και τι είδους ομιλία είχα σκοπό να ολοκληρώσω αν όχι τον έπαινο της αγαπημένης μου Ελλάδας, που δεν μπορώ να τη φέρω στο νου χωρίς να μένω έκθαμβος με κάθε τι δικό της;».

Ο Ιουλιανός ο Μέγας υπήρξε ο μόνος μη χριστιανός αυτοκράτορας του Βυζαντίου, όπως και όλους όσους στεκόταν εμπόδιο στα σχέδιά της. Τον Ιουλιανό τον ενοχλούσε το φαινόμενο του Χριστιανισμού που ερχόταν σε ευθεία σύγκρουση με την ελληνική του παιδεία και μόρφωση, καθώς και με τον Ελληνικό Πολιτισμό που λάτρευε. Προσπάθησε να βάλει φρένο στην ασυδοσία των κληρικών και τον πλουτισμό της Εκκλησίας, χωρίς ωστόσο να προχωρήσει σε διώξεις εναντίον τους

«Εγώ, μα τους θεούς, δε θέλω ούτε να σκοτώνονται οι χριστιανοί ούτε να δέρνονται άδικα ούτε άλλο κακό να παθαίνουν» [«Ιδιόχειρη επιστολή προς τον Ατάρβιο»]).

Απεναντίας προσπάθησε να κρατήσει μια ισορροπία. Εκδίδει διατάγματα περί ανεξιθρησκίας, προσπαθώντας ταυτόχρονα να αναβιώσει την ελληνική (και ρωμαϊκή) θρησκεία. Επιστρέφει τις περιουσίες και ανακαλεί από την εξορία τους, διωχθέντες από τον -αρειανιστή- Κωνστάντιο, ορθόδοξους χριστιανούς. Καταργεί τις κρατικές χορηγήσεις στην χριστιανική εκκλησία. Εκδίδει πέντε διατάγματα για την ενίσχυση της εξουσίας των τοπικών βουλών. Απαγορεύει να τον προσαγορεύουν «Δεσπότη» και διακηρύσσει ότι θεωρεί τον εαυτό του μέλος της συγκλητικής τάξης.

Στις επιστολές του απευθύνεται προς τις βουλές των πόλεων ως ίσος προς ίσον. Προωθεί μέτρα (φοροαπαλλαγές, παραγραφή χρεών κ.α.) για την ενίσχυση της αυτονομίας των πόλεων. Προσπαθεί να συμφιλιώσει τις αντιμαχόμενες μερίδες των χριστιανών και να αποτρέψει συγκρούσεις ανάμεσα σε εθνικούς και χριστιανούς («Σε όλους τους χριστιανούς έχω φερθεί με τέτοια πραότητα και φιλανθρωπία, που κανείς απ' αυτούς δεν υφίσταται βία πουθενά ούτε τους σέρνουν με το ζόρι στα ιερά ούτε εξαναγκάζονται να κάνουν οτιδήποτε ενάντια στη θέληση τους» [«Προς του κατοίκους της Έδεσσας»]).

Επιχειρώντας να περιορίσει την χριστιανική προπαγάνδα και την εξάπλωση του Χριστιανισμού, εκδίδει διάταγμα αποκλεισμού των χριστιανών δασκάλων από την παιδεία· απαγορεύει τα κληροδοτήματα προς τις εκκλησίες· υποχρεώνει τους χριστιανούς να επανορθώσουν τις ζημιές που είχαν προξενήσει στα ιερά των εθνικών. Ο Ιουλιανός ο Μέγας θα δικαιολογήσει το μέτρο που πήρε, να απαγορέψει στους χριστιανούς ρητοροδιδασκάλους και γραμματικούς να διδάσκουν ελληνική φιλολογία, συνοψίζοντας την όλη στάση του απέναντι τους στην φράση:
«Πηγαίνετε στις εκκλησίες σας, να ερμηνεύσετε Ματθαίο και Λουκά»... Οι χριστιανοί θεώρησαν ότι το μέτρο εκείνο κατ' επέκταση απαγόρευε και στα παιδιά τους να σπουδάζουν. Ως προς αυτό όμως ο Ιουλιανός, προς το τέλος της επιστολής («Επιστολή 42»), είναι σαφής...

Σωστή παιδεία, νομίζω, δεν σημαίνει το να χειρίζεσαι τις λέξεις και τη γλώσσα με ευρυθμία, αλλά το να σε διακρίνει η υγιής νοητική διάθεση να σκέφτεσαι λογικά, να 'χεις σωστές απόψεις για το καλό και το κακό, το ωραίο και το αισχρό. Αυτός, λοιπόν, που άλλα πιστεύει και άλλα διδάσκει σ' όσους μαθητεύουν πλάι του, νομίζω έχει απομακρυνθεί τόσο από την παιδεία όσο και από την τιμιότητα.

Και αν η διαφορά ανάμεσα στις σκέψεις και στα λόγια αφορά σε μικροζητήματα, τότε είναι κάπως υποφερτό το κακό. Στα μεγάλα ζητήματα όμως, αν κάποιος διδάσκει τα αντίθετα απ' αυτά που πιστεύει, πώς να μη θεωρηθεί άνθρωπος πανούργος, κάθε άλλο παρά έντιμος και ευσυνείδητος, που μιλάει με πολύ καλά λόγια για πράγματα που τα θεωρεί τιποτένια, εξαπατώντας και δελεάζοντας με επαίνους εκείνους στους οποίους επιδιώκει να μεταδώσει τις δικές του ασχήμιες;

Όσοι λοιπόν θέλουν να επαγγέλονται τον δάσκαλο πρέπει να είναι άνθρωποι δίκαιοι και λογικοί, κι οι ιδέες που έχουν ενστερνιστεί να μην έρχονται σε σύγκρουση με το δημόσιο λειτούργημα τους. Και πολύ περισσότερο απ' όλους, θα 'πρεπε τέτοιας ποιότητας άνθρωποι να είναι όλοι όσοι ασχολούνται με την ερμηνεία των αρχαίων κειμένων στους νέους, είτε ρήτορες είναι αυτοί είτε απλοί δάσκαλοι είτε σοφιστές -και πολύ περισσότερο αυτοί οι τελευταίοι, που φιλοδοξούν να διδάξουν όχι μονάχα τη γλώσσα αλλά και την ηθική, και διατείνονται ότι ειδικότητα τους είναι η πολιτική φιλοσοφία.

Αν τώρα αυτό είναι αλήθεια ή όχι, ας το αφήσουμε για την ώρα· τους επαινώ που έχουν τη φιλοδοξία να ασκούν ένα τόσο ωραίο επάγγελμα, αλλά θα τους επαινούσα ακόμα περισσότερο αν δεν ήταν ψεύτες και αν δεν έδιναν λαβή να θεωρηθεί ότι άλλα πιστεύουν και άλλα διδάσκουν στους μαθητές τους. Τι λέτε λοιπόν; Για τον Όμηρο, τον Ησίοδο, τον Δημοσθένη, τον Ηρόδοτο, τον Θουκυδίδη, τον Ισοκράτη και τον Λυσία, δεν ήσαν κεφαλές της παιδείας οι θεοί; Μήπως δεν θεωρούσαν προστάτες τους, άλλοι τον Ερμή και άλλοι τις Μούσες; Είναι λοιπόν παράλογο, έτσι νομίζω, κάποιοι που δουλειά τους είναι να ερμηνεύουν τα έργα όλων αυτών, συγχρόνως να καταφρονούν τους θεούς που εκείνοι τίμησαν. Και παρ' όλο που το θεωρώ παράδοξο αυτό, δεν ισχυρίζομαι ότι πρέπει να αλλάξουν ιδέες οι δάσκαλοι της νεολαίας.
Τους αφήνω να επιλέξουν ανάμεσα στο να μη διδάσκουν αυτά που δεν θεωρούν αξιόλογα και σημαντικά ή, αν επιθυμούν να συνεχίσουν τη διδασκαλία, πρώτα απ' όλα να κηρύξουν στους μαθητές ότι ούτε ο Όμηρος ούτε ο Ησίοδος ούτε κανείς από όσους ερμηνεύουν...(λείπουν λέξεις)...αφού μέχρι και για ασέβεια τους έχουν κατηγορήσει και για ανοησία και θεολογικές πλάνες. Κι αφού χάρη στα συγγράμματα εκείνων κερδίζουν χρήματα και ζουν ετούτοι εδώ, είναι σαν να το παραδέχονται πως είναι αισχροκερδείς και για λίγες δραχμές είναι ικανοί για όλα.

Μέχρι τώρα, πολλά ήσαν τα αίτια που ο κόσμος δεν επισκεπτόταν τα ιερά, και ο φόβος που επικρεμόταν από παντού συγχωρούσε την απόκρυψη της αληθινής γνώμης για τους θεούς. Τώρα όμως που οι θεοί μάς έδωσαν την ελευθερία, μου φαίνεται παράλογο το να διδάσκει κανείς τους ανθρώπους αυτά που δεν εγκρίνει. Μα αν θεωρούν ότι είναι σοφοί εκείνοι των οποίων τα έργα ερμηνεύουν και τους οποίους αναγνωρίζουν ως προφήτες, ας μιμηθούν πρώτα την ευσέβεια εκείνων προς τους θεούς· αν όμως υποστηρίζουν ότι εκείνοι που αξίζουν τις μεγαλύτερες τιμές είχαν πλανηθεί, τότε ας πάνε στις εκκλησίες των χριστιανών να ερμηνεύσουν Ματθαίο και Λουκά...

Οι δικοί σας νόμοι σας απαγορεύουν να τρώτε από τα ζώα που θυσιάζονται. Εγώ όμως θα προτιμούσα να «ξαναγεννηθεί», όπως θα λέγατε και σεις, και η ακοή και η γλώσσα σας...(λείπουν λέξεις). Ιδού λοιπόν ο νέος νόμος που ισχύει για τους καθηγητές και διδασκάλους. Κανένας νέος που θέλει να φοιτήσει δεν αποκλείεται. Δεν θα ήταν ούτε λογικό ούτε δίκαιο, να κλείσω το δρόμο σε παιδιά που ακόμα δεν ξέρουν τι κατεύθυνση να ακολουθήσουν -από φόβο μήπως τα σπρώξω προς τα πατροπαράδοτα χωρίς να το θέλουν παρ' όλο που θα ήταν δίκαιο, όπως τους τρελούς, έτσι κι αυτούς να τους θεραπεύσουμε παρά τη θέληση τους. Πιστεύω όμως πως τους ανόητους πρέπει να τους διδάσκεις κι όχι να τους τιμωρείς.

Όσον αφορά τα οικονομικά μέτρα που έλαβε κατά της Εκκλησίας, θα τα αιτιολογήσει μ' ένα επιχείρημα άκρως...χριστιανικό («Προς του κατοίκους της Έδεσσας»):

Αφού λοιπόν ο θαυμάσιος νόμος τους, τούς προτρέπει να απαρνηθούν τα υπάρχοντα τους για να πορευτούν πιο εύκολα προς τη βασιλεία των ουρανών, γι' αυτό κι εμείς, συμφωνώντας με τους αγίους τους, δώσαμε διαταγή να κατασχεθούν όλα τα χρήματα της εκκλησίας των Εδεσσητών και να δοθούν στους στρατιώτες και τα κτήματα τους να προστεθούν στα δικά μας ιδιόκτητα.
Κι αυτό για να φτωχύνουν και να βάλουν μυαλό, αλλά και για να μη στερηθούν τη βασιλεία των ουρανών στην οποία ακόμα ελπίζουν. Και τους κατοίκους της Έδεσσας τους προειδοποιώ να μένουν μακριά από καυγάδες και εξεγέρσεις, για να μη μου κεντρίσουν το αίσθημα της φιλανθρωπίας και τους τιμωρήσω με ξίφος, φωτιά και εξορία, για διατάραξη της κοινωνικής γαλήνης.

Αναφερόμενος στους κληρικούς, θα γράψει («Προς τους κατοίκους της Βόστρας»):

Αντί να χαίρονται που έμειναν ατιμώρητοι για τις κακές τους πράξεις, ποθούν την παλιά τους εξουσία, κι επειδή δεν μπορούν πια να δικάζουν, να γράφουν διαθήκες, να βάζουν στο χέρι ξένες κληρονομιές και να τα χαρίζουν όλα στον εαυτό τους, κινούν τα νήματα για να προκαλέσουν αταξία, ρίχνουν λάδι στη φωτιά και πάνω στα παλιά δεινά τολμούν να συσσωρεύουν καινούρια, οδηγώντας τον λαό σε διχόνοια. Σκέφτηκα λοιπόν πως έπρεπε να αναγγείλω στους κατοίκους όλων των πόλεων με το διάταγμα αυτό, ότι απαγορεύεται να ξεσηκώνονται μαζί με τους κληρικούς, να παρασύρονται απ' αυτούς και να σηκώνουν πέτρες δείχνοντας απείθεια στους άρχοντες.
Έχουν το ελεύθερο να συγκεντρώνονται όποτε θέλουν και να προσεύχονται για τον εαυτό τους όπως επιθυμούν. Αν όμως κάποιοι προσπαθούν να τους πείσουν να ξεσηκωθούν -δήθεν- για τα συμφέροντα τους, ας μη συμμετέχουν σε ταραχές για να μη τιμωρηθούν.

Και συνεχίζει, απευθυνόμενος «Προς τους κατοίκους της Βόστρας»:

Μονοιάσετε εσείς ο λαός μεταξύ σας. Όλοι ας αποφύγουν τις αντιπαλότητες και ας μη παρανομεί κανείς- και οι παραστρατημένοι να μην παρανομούν σε βάρος όσων ορθά και δίκαια λατρεύουν τους θεούς σύμφωνα με την παράδοση αιώνων, και όσοι λατρεύουν τους θεούς να μην καταστρέφουν και λεηλατούν τα σπίτια εκείνων που -περισσότερο λόγω άγνοιας παρά από πεποίθηση- έχουν παραστρατήσει...
Και τώρα όπως και πολλές φορές στο παρελθόν, παρακινώ αυτούς που διακατέχονται από αληθινό σεβασμό στους θεούς να μην αδικούν τα πλήθη των χριστιανών, ούτε να τους επιτίθενται και να τους προσβάλλουν. Περισσότερο πρέπει να λυπόμαστε παρά να μισούμε όσους σφάλλουν πάνω στα πιο σημαντικά ζητήματα· γιατί το μεγαλύτερο καλό είναι η θεοσέβεια ενώ αντίθετα το μεγαλύτερο κακό είναι η ασέβεια...

Όλα τα παραπάνω, όπως ήταν επόμενο, αποτέλεσαν ικανούς λόγους για την έκφυλη χριστιανική Εκκλησία, ώστε να ο Ιουλιανός να «βαπτισθεί» «Αποστάτης» και «Παραβάτης». Θέλοντας δε οι Ιουδαιοχριστιανοί να «λερώσουν» το όνομα του Ιουλιανού, δεν δίστασαν να του χρεώσουν ανυπόστατες φήμες που είχαν ως κοινή πηγή τον Βυζαντινό χρονογράφο και μοναχό, Γεώργιο Κεδρηνό, ο οποίος έζησε προς το τέλος του 11ου και στις αρχές του 12ου αιώνα μ.Χ. «Χάρις» λοιπόν στον Κεδρηνό, «μαθαίνουμε» ότι ο Ιουλιανός τελούσε σπονδές προς τους θεούς, ξεκοιλιάζοντας μωρά και έγκυες γυναίκες για να κάνει οιωνοσκοπίες με τα σπλάχνα τους, ότι προς τον Ιουλιανό δόθηκε ο τελευταίος χρησμός της Πυθίας κι ότι λίγο πριν πεθάνει (πιθανότατα από χριστιανικό χέρι) αναγνώρισε τάχα την ήττα του λέγοντας «Νενίκηκάς με Ναζωραίε» (με νίκησες Χριστέ). Πρόκειται δηλαδή για χονδροειδή αισχρά κατασκευάσματα της Εκκλησίας, που ήθελαν να καταδείξουν με κάθε τρόπο την επικράτηση του Χριστιανισμού. Ας σημειωθεί ότι όσοι άλλοι εκκλησιαστικοί συγγραφείς αναφέρθηκαν στα τελευταία λόγια του αυτοκράτορα, είχαν την τιμιότητα να προειδοποιούν τον αναγνώστη με ένα «λένε ότι»...

Μετά τον θάνατο του Ιουλιανού,

κύμα τρομοκρατίας ξέσπασε στην Ανατολική Αυτοκρατορία. Σχεδόν αμέσως πυρπολήθηκε από χριστιανούς η Βιβλιοθήκη της Αντιόχειας. Ακολούθησαν ομαδικοί διωγμοί και βίαιοι θάνατοι φιλοσόφων, καταδίκες για μαγεία των πιστών του αρχαίου Πανθέου, καταστροφές αρχαίων ναών αλλά και εστιακών σημείων του Ελληνισμού που δεν είχαν λατρευτικό χαρακτήρα, όπως τα γυμνάσια και τα μουσεία· με τελική κατάληξη την απαγόρευση της αρχαίας θρησκείας από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο (Νοέμβριος 392) και την σχεδόν ταυτόχρονη απαγόρευση των Ολυμπιακών Αγώνων...

Το Ελληνικό Πνεύμα, κατατρεγμένο, θα βρει πλέον καταφύγιο στις φιλοσοφικές σχολές, στις περισσότερες από τις οποίες δεν απομένουν παρά μερικές δεκαετίες ζωής. Ως και το εθνικό όνομα των Ελλήνων τέθηκε υπό απαγόρευση... Σήμερα ο Ιουλιανός αποτελεί μια ενοχλητική παρένθεση μέσα στα εγχειρίδια της ελληνικής ιστορίας. Αναφέρεται πάντοτε με το επώνυμο που του χάρισαν οι χριστιανοί («Παραβάτης» ή «Αποστάτης») οι οποίοι, στην καλύτερη περίπτωση, τον εμφανίζουν ως έναν ανεδαφικό οραματιστή· ένα μικρό ανάχωμα που παρασύρθηκε από το ποτάμι της ιστορίας...

Είναι ευτύχημα για τους ιστορικούς,
τ' ότι ο Ιουλιανός δεν περιοριζόταν στο να μιλάει πολύ (ένα από τα ελαττώματα που του καταλογίζει ο Αμμιανός Μαρκελίνος) αλλά και υπαγόρευε πολύ· κι όταν δεν υπαγόρευε, έγραφε ο ίδιος, νύχτα πάντα. Ο Ιουλιανός ήταν ένας μανιακός της επικοινωνίας· κι αφότου ανέβηκε στον θρόνο, η νέα του ιδιότητα τού επέτρεπε, όταν δεν του επέβαλλε, να επικοινωνεί γραπτώς με τους πάντες: Είτε με το σύνολο των κατοίκων μιας πόλης (όπως παραπάνω) είτε με τον διοικητή μιας μακρινής επαρχίας είτε με μέλη της συγκλήτου· κυρίως όμως τον ενδιέφερε η επικοινωνία με ανθρώπους των γραμμάτων. Είναι χαρακτηριστικό ότι μόλις πήρε την εξουσία έστειλε επιστολές σε αναρίθμητους διανοούμενους όλων των θρησκευμάτων και όλων των αποχρώσεων, καλώντας τους κοντά του.

Όπως επίσης το ότι τις ίδιες εκείνες μέρες, τα έβαλε μ' έναν νεαρό κυνικό φιλόσοφο που τον είχε αγανακτήσει, γράφοντας έναν μακροσκελή λόγο με τίτλο «Κατά του κυνικού Ηράκλειου, σχετικά με το πώς πρέπει να εφαρμόζεται ο Κυνισμός και το αν ταιριάζει να πλάθει μύθους ο Κυνικός». (Γεμάτος σεβασμό για τον πρώτο Κυνικό, τον Διογένη, και δυσφορώντας με την ελαφρότητα των επιγόνων του, ο Iουλιανός συνέχισε την πολεμική του με ένα δεύτερο φιλοσοφικού χαρακτήρα έργο με τίτλο «Προς τα απαίδευτα σκυλιά» [δηλαδή τους αμόρφωτους κυνικούς]).

Ο λόγος «Κατά χριστιανών» του Ιουλιανού, είναι ένα έργο υπεράσπισης του ελληνικού πολιτισμού, της ελληνικής θρησκείας και του ελληνικού πνεύματος και κατηγορεί τους απολίτιστους Εβραίους πως αφού «έκλεψαν» στοιχεία τους, τα διαστρέβλωσαν με ανήθικο τρόπο. Ο Ιουλιανός χρησιμοποιεί τις αναρίθμητες αντιφάσεις και παραλογισμούς της Αγίας Γραφής για να ασκήσει κριτική στον Ιουδαιοχριστιανισμό, ενώ βάλλει και κατά των «Πατέρων» της Εκκλησίας, όπως κατά του «άθλιου Ευσέβιου» που «υποστηρίζει ότι έχουν και αυτοί κάποια ποιήματα με εξάμετρους στίχους, και περηφανεύεται ότι και οι Εβραίοι ασχολούνται φιλοσοφικά με τη λογική, που τ' όνομά της από τους Έλληνες το πρωτάκουσε».
Ο αυθεντικός τίτλος του κειμένου είναι «Κατά Γαλιλαίων», τον οποίο χρησιμοποίησε ο Ιουλιανός ο Μέγας έχοντας για παράδειγμα τον -κατά δύο αιώνες προγενέστερό του- στωικό φιλόσοφο Επίκτητο. Ο Ιουλιανός χρησιμοποιούσε το υποτιμητικό παρωνύμιο «Γαλιλαίοι» για τους χριστιανούς, θεωρώντας πως έτσι περιόριζε το «βεληνεκές» τους σε μια ορισμένη γεωγραφική περιοχή (η διατήρηση του παρωνυμίου στη νεοελληνική απόδοση θα ήταν αδόκιμη).
Όπως ο «Αληθής Λόγος» του Κέλσου και το «Κατά χριστιανών» του Πορφύριου, έτσι και το «Κατά χριστιανών» του Ιουλιανού, διασώθηκε μέσα από το έργο κάποιου χριστιανού, που το παρέθεσε κομματιαστά προκειμένου να το ανασκευάσει.
Μόνο που, ενώ ο «Αληθής Λόγος» σώθηκε κατά το 80%, από το έργο του Ιουλιανού του Μέγα, ζήτημα είναι αν έχουμε το ένα τέταρτο: Πρόκειται για εκτενή αποσπάσματα του πρώτου από τα τρία βιβλία που απάρτιζαν το έργο. Όσο για το χριστιανικό έργο που εμπεριείχε το «Κατά Γαλιλαίων», αυτό σώζεται μόνο κατά το ήμισυ... Γράφτηκε από τον επίσκοπο Αλεξανδρείας Κύριλλο ο οποίος και ανακατέταξε (δηλαδή έκοψε και έραψε) το αρχικό κείμενο καταπώς τον διευκόλυνε και επιπλέον απάλειψε, όπως είπε και ο ίδιος, χωρία που τα θεώρησε υβριστικά. Κατόπιν όλων αυτών, βρέθηκε ένας ερευνητής ονόματι K. J. Neumann, που καταπιάστηκε με την ανασύνθεση του έργου και το εξέδωσε στη Λειψία το 1880, με τον τίτλο «IULIANIITERATOR IS LlBRORUM CONTRA CHRISTIANOS QUAE SUPERSUNT».
Είναι ευνόητο λοιπόν το έργο, όπως έχει σωθεί, να μην έχει ειρμό και συνοχή. Εξακολουθεί όμως, έστω κι έτσι, να παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον: Ο Ιουλιανός ο Μέγας δεν ήταν ένας απλοϊκός αντίπαλος του Χριστιανισμού· από μικρός, γνώριζε άριστα τις Γραφές όπως και την ιουδαϊκή μυθολογία. Όπως γράφει ο Ευνάπιος, τον ανήλικο Ιουλιανό τον είχαν από κοντά άνθρωποι του παλατιού (ευνούχοι), ώστε να εξασφαλιστεί το ότι θα γινόταν χριστιανός. Όμως εκείνος, «παρ όλα αυτά, έδειξε την υψηλή του φύση:

Μάθαινε αμέσως απ' έξω όλα τα χριστιανικά βιβλία, τόσο που οι δάσκαλοι του αγανακτούσαν που το δασκαλίκι τους κρατούσε λίγο, καθώς δεν είχαν τι να διδάξουν στο παιδί. Κι αφού πια δεν είχε τι άλλο να μάθει απ' αυτούς, ζήτησε από τον εξάδελφο του Κωνστάντιο να του επιτρέψει να παρακολουθήσει μαθήματα φιλοσοφίας και ρητορικής. Και κείνος, του το επέτρεψε γιατί προτιμούσε να χάνεται μες στα βιβλία ο Ιουλιανός παρά να θυμάται την οικογένεια του και το βασιλικό αξίωμα...».

Πηγή: chaviaras.blogspot.gr

ΟΡΧΟΜΕΝΟΣ ΒΟΙΩΤΙΑΣ – ΚΕΝΤΡΟ ΗΛΙΟΛΑΤΡΕΙΑΣ.


Υπάρχει στον Ορχομενό ένα κυκλικό μνημείο, που ο Παυσανίας το χαρακτηρίζει "θησαυρό".

Κατά τον αρχαιολόγο Χ. Τσούντα όμως, είναι τάφος.

Πιθανόν να βόλευε αυτό στις φιλοδοξίες του.

Ο Παπαρρηγόπουλος που προσεγγίζει καλύτερα, είπε ότι δεν αποκλείεται να χτίστηκε αρχικά για τάφος, κι ύστερα, λόγω ιερότητας και κύρους του χώρου, να χρησιμοποιήθηκε και για τη φύλαξη θησαυρών.

Οπωσδήποτε χρησιμοποιήθηκε, αλλά τι θα πει φύλαξη θησαυρών;

Κύρος και ιερότητα, ΝΑΙ.

Κοινή διαπίστωση είναι, ότι στο κέντρο του μνημείου σώζεται μαρμάρινο βάθρο μήκους 5,73 μ., που προστέθηκε κατά την ελληνιστική εποχή και επάνω του ήταν στημένα αγάλματα των θεών.

Αυτό όμως, δεν έτυχε ερμηνείας!!!

Είναι τραγικό για μια αρχαιολογία, να μην ξέρει να διαβάζει τα σημάδια.

Από αυτά και μόνο, θα έπρεπε να ήταν στην αναζήτηση ιερού Ηλιολατρείας και συνάμα Καβειρίου.

Η περιοχή βρίθει από Ηλιακά σύμβολα (16ακτινοι ρόδακες, 16ακτινα αστέρια, σπιράλ που στο κέντρο έχουν το δηλωτικό Θ των μεγάλων θεών, Ηλιακά ρολόγια), που φωνάζουν.

Δεν θα χρειαζόταν στον Ορχομενό, καν η συμβολή των νομισμάτων, που βέβαια αποκαλύπτουν πολλά περισσότερα.

Για το θέμα του Ορχομενού, θα ακολουθήσει εκτεταμένο άρθρο.


Φωτογραφικό υλικό και κείμενο με την ευγενική παραχώρηση για την ΙΕΡΑ ΕΛΛΑΣ: Αστέριος Τσίντσιφος.

Κυριακή 25 Ιουνίου 2017

Συμμετρία, Αλήθεια, Κάλλος: Οι ρυθμοί των κιόνων είναι έκφραση των 3 αυτών Μονάδων.



Στα πρόθυρα του Αγαθού βρίσκονται 3 Μονάδες: Η Συμμετρία, η Αλήθεια και το Κάλλος.

Πλάτωνος Φίληβος

Οι ρυθμοί των κιόνων είναι έκφραση των 3 αυτών Μονάδων.

Ο Δωρικός ρυθμός μιμείται την Ισχύ, με την στήριξη μεγάλων βαρών και άρα την Συμμετρία, γιατί μόνο η Συμμετρία είναι ισχυρή.

Ο Ιωνικός ρυθμός αντιστοιχεί στην Σοφία και κατ' επέκταση στην Αλήθεια, καθώς η σπείρα υπαινίσσεται την νοητική δύναμη.

Ο Κορινθιακός ρυθμός εκπροσωπεί το Κάλλος, αφού, ως ο πλέον διακεκοσμημένος, μιμείται την λεπτότητα και την χάρη.

Βιτρούβιος, Περί Αρχιτεκτονικής

Οι 3 ρυθμοί αποτελούν έκφραση και των 3 τμημάτων της ψυχής.

Ο Δωρικός ρυθμός μιμείται την Ισχύ του Θυμοειδούς, του Συναισθήματος.

Ο Ιωνικός ρυθμός εκπροσωπεί την Σοφία του Λογιστικού, της Νοήσεως.

Ο Κορινθιακός ρυθμός αντιστοιχεί στο Κάλλος του Επιθυμητικού, του Έρωτος.

Η Σφραγίδα και το Μεγαλείο της Πνευματικής Ελλάδος!


*Η δημοσίευση έγινε με την ευγενική παραχώρηση για την Ιερά Ελλάς της φίλης Ευρυνόμης Γαβρά.

ΡΕΑ – ΚΥΒΕΛΗ ΚΑΙ ΛΕΩΝ ΤΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ.



Ένας θεολόγος γνωρίζει καλύτερα τη σύνδεση Ρέας – Κυβέλης με την λατρεία των μεγάλων θεών της Σαμοθράκης.

Τα δυο αυτά ήταν άρρηκτα συνδεδεμένα.

Το ερώτημα είναι, αν θα μπορούσε το λιοντάρι της Αμφίπολης, να ανήκε στην προστασία της Ρέας – Κυβέλης.

Αν η παρουσία του εκεί, υπονοούσε την παρουσία της θεάς σε έναν ιερό χώρο, που αποδεικνύει το εκεί Καβείριο.

Είναι γεγονός, ότι η στάση του λέοντα της Αμφίπολης, εντοπίζεται μόνο στους λέοντες της θεάς.

Από την οπτική γωνία της συνέπειας και ακρίβειας των αρχαίων μυστών, ο λέοντας της Αμφίπολης, προσδιορίζει ιερό Καβείριο χώρο.

Η ίδια λογική ισχύει και για τον λέοντα της Χαιρώνειας.

Και εκεί σε παρακείμενο χώρο στον Ορχομενό, όπως τα νομίσματα δείχνουν, υπήρχε Καβείριο ιερό.



Φωτογραφικό υλικό και κείμενο με την ευγενική παραχώρηση για την ΙΕΡΑ ΕΛΛΑΣ: Αστέριος Τσίντσιφος.

Σάββατο 24 Ιουνίου 2017

Η «αποβολή» του Δαρβίνου από το σχολείο.


Η θεωρία αυτή αποτελεί τη βάση όλων των βιολογικών επιστημών. Χωρίς αυτήν, λένε οι ειδικοί, απλώς ο κόσμος μας δεν είναι κατανοητός. Γιατί, λοιπόν, οι Ελληνες μαθητές δεν τη διδάσκονται;

Ο λόγος για τη θεωρία της εξέλιξης των ειδών μέσω της φυσικής επιλογής, η οποία σχεδόν 150 χρόνια μετά τη διατύπωσή της από τον Δαρβίνο και πολλές δεκαετίες μετά την υιοθέτησή της από την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα, παραμένει εξοβελισμένη από το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι αναφορά σε αυτήν γίνεται μόνον στο τελευταίο κεφάλαιο του εγχειριδίου Βιολογίας της Γ΄ Γυμνασίου, το οποίο συνήθως δεν διδάσκεται λόγω έλλειψης χρόνου, καθώς και στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου της Γ΄ Λυκείου Γενικής Παιδείας, το οποίο όμως... μυστηριωδώς εξαιρείται κάθε χρόνο από την εξεταστέα ύλη και κατά συνέπεια η διδασκαλία του παραλείπεται.

«Είναι σαφές ότι η Εξέλιξη δεν διδάσκεται στο ελληνικό σχολείο», τονίζει στην «Κ» ο κ. Μάνος Παπαδάκης, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενωσης Βιοεπιστημόνων που, εδώ και χρόνια, πραγματοποιεί εκστρατεία «ένταξης» του Δαρβίνου στο σχολείο. «Δεν είναι ότι δεν διδάσκεται ένα κεφάλαιο της Βιολογίας, όπως π.χ. το αναπνευστικό σύστημα. Η Εξέλιξη είναι η ενοποιητική μας θεωρία, η ραχοκοκαλιά της Βιολογίας». Είναι σαν να μη διδάσκεται στη Χημεία το περιοδικό σύστημα, λένε οι βιολόγοι. Σαν να αφαιρείται από τη Φυσική η νευτώνεια θεωρία· σαν να μη διδάσκονται τα παιδιά ότι η Γη γυρίζει γύρω από τον Ηλιο.

«Ενα παιδί σήμερα δεν μαθαίνει στο σχολείο πώς δημιουργήθηκε ο άνθρωπος. Ή μάλλον το μαθαίνει στο μάθημα των Θρησκευτικών», αναφέρει στην «Κ» η βιολόγος - εκπαιδευτικός, κ. Μαριλένα Ζαρφτζιάν.
 «Δεν είναι όμως μόνο γνωσιολογικό το πρόβλημα. Χωρίς να διδάσκονται τη θεωρία της εξέλιξης των ειδών, την κοινή καταγωγή τους, τα παιδιά δεν θα μπορέσουν ποτέ να δουν τον κόσμο σαν ένα σύνολο και κατά συνέπεια να τον αγαπήσουν. Δεν μπορούν να αποκτήσουν οικολογική συνείδηση.

Οταν νιώθεις ότι δεν έχεις μια αδελφική σχέση με τα υπόλοιπα είδη σε αυτόν τον πλανήτη, τα ζώα, τα λουλούδια, δεν τα σέβεσαι, τα θεωρείς υποδεέστερά σου». «Η Εξέλιξη θα πρέπει να τίθεται ως βάση διδασκαλίας γιατί απαντά στο τι, στο πότε και στο γιατί σχεδόν όλων των πραγμάτων», συμπληρώνει στην «Κ» ο καθηγητής Γενετικής του ΑΠΘ κ. Ζαχαρίας Σκούρας.

Δικαιολογίες

Τι συμβαίνει λοιπόν; Για ποιον λόγο, ενώ σύσσωμη η επιστημονική κοινότητα (περισσότεροι από 250 επιστήμονες και εκπαιδευτικοί έχουν υπογράψει το σχετικό ψήφισμα) απευθύνει έκκληση για ένταξη της διδασκαλίας της Εξέλιξης στο ελληνικό σχολείο, η επίσημη Πολιτεία κωφεύει; Στην κοινότητα των βιολόγων είναι γνωστή η φράση πρώην στελέχους του υπουργείου Παιδείας ότι «όσο είμαι εγώ εδώ, δεν θα μπει η Εξέλιξη στην Δευτεροβάθμια εκπαίδευση».

Πηγές από το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο αναφέρουν ότι ενώ κάθε χρόνο ο φορέας εντάσσει την Εξέλιξη στην εξεταστέα ύλη της Γ΄ Λυκείου, τελικώς δεν υιοθετείται η πρότασή του, ενώ η δικαιολογία που προβάλλεται είναι ο «φόρτος εργασίας των παιδιών». Επί της ουσίας, το εάν ή όχι τα παιδιά θα διδάσκονται την Εξέλιξη επαφίεται στη διάθεση του εκπαιδευτικού - βιολόγου της Γ΄ Γυμνασίου. «Ετσι είναι. Στη Γ΄ Γυμνασίου είναι στην ύλη, αλλά στο τέλος του βιβλίου και οι περισσότεροι καθηγητές δεν το προλαβαίνουν», λέει η κ. Ζαρφτζιάν.

Απροθυμία

Οπως λέει ο κ. Σκούρας, η θεωρία της Εξέλιξης «από τη φύση της αντιστέκεται στη νοοτροπία του κατεστημένου, έχει μιαν επαναστατικότητα». Και είναι προφανές ότι υπάρχει απροθυμία από την πλευρά της Πολιτείας να έρθει σε αντιπαράθεση για το θέμα αυτό με την Εκκλησία και με ένα τμήμα της κοινωνίας. «Υπάρχει δάκτυλος;

Είναι το υπουργείο απλώς βασιλικότερο του βασιλέως; Φοβάται το πολιτικό κόστος; Το σίγουρο είναι ότι η Εξέλιξη δεν διδάσκεται και ούτε φαίνεται ότι σύντομα θα αρχίσει να διδάσκεται στο ελληνικό σχολείο. Και μετά κοροϊδεύουμε τους Αμερικανούς... Μα, τουλάχιστον εκεί γίνεται διάλογος...», αναφέρει στην «Κ» βιολόγος - εκπαιδευτικός που επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του.

«Είναι αλήθεια ότι και η ελληνική κοινωνία φοβάται να δει κατάματα το θέμα», συμπληρώνει η κ. Ζαρφτζιάν. «Οι επιπτώσεις όμως είναι ήδη ορατές. Σε ένα μεγάλο ποσοστό, παιδιά 16 ετών θεωρούν ότι ο άνθρωπος δεν ανήκει στα ζώα. Οι απαντήσεις που δίνουν σε ερωτήσεις για το θέμα είναι πολύ συντηρητικές».

Το χρονικό της διδασκαλίας

-Η βιολογία εισήχθη στο ελληνικό σχολείο το 1931 και συγκεκριμένα συμπληρωματικά στα υπάρχοντα «Βιολογικά μαθήματα» της Δ΄ Γυμνασίου.

-Το πρώτο εγχειρίδιο «Στοιχεία Γενικής Βιολογίας» εκδόθηκε το 1933 και περιείχε ως πέμπτο και τελευταίο κεφάλαιο την «Εξέλιξη του οργανικού Κόσμου».

-Το 1951, στην τελευταία έκδοση του ίδιου βιβλίου, αναφερόταν: «Η φυσική επιλογή δεν είναι κατά τας νεωτέρας έρευνας ορθή».

-Το πρώτο βιβλίο αντικαθίσταται το 1952 από τα «Στοιχεία Γενικής Βιολογίας» που διδασκόταν στα σχολεία ώς το 1976. Η Εξέλιξη περιλαμβανόταν και πάλι στο τελευταίο κεφάλαιο, στο οποίο αναφερόταν ότι «το μεγαλειώδες πρόβλημα περί του πώς έγινεν η εξέλιξις των όντων, όπως και άλλα βιολογικά προβλήματα, δεν ελύθη ακόμα». Και παρακάτω: «Και ο κόσμος ολόκληρος μας αποκαλύπτεται ως ένα θαυμάσιον αρμονικόν σύνολον, έργο απαράμιλλον της θείας Δημιουργίας, η οποία ««πάντα εν σοφία εποίησεν»».

-Το 1969, η Βιολογία καθιερώνεται ως αυτόνομο μάθημα στη Γ΄ και ΣΤ΄ Γυμνασίου. Στη Γ΄ τάξη διδάσκονται τα «Στοιχεία Γενικής Βιολογίας», ενώ στη ΣΤ΄ εισάγεται το εγχειρίδιο «Μαθήματα Γενικής Βιολογίας» που πάλι ως τελευταίο κεφάλαιο περιελάμβανε την Εξέλιξη.

-Το 1976 εκδίδονται δύο νέα βιβλία για τη Γ΄ Γυμνασίου όπου πάλι η Εξέλιξη απασχολούσε μόνο το τελευταίο κεφάλαιο. Εξαίρεση αποτέλεσε το νέο βιβλίο της Γ΄ Λυκείου (των Κριμπά - Καλοπίση) που υπήρχε εκτεταμένη ενότητα για την εξέλιξη που δεν ήταν η τελευταία! Ωστόσο, η παράγραφος που αναφερόταν συγκεκριμένα στην εξέλιξη του ανθρώπου και τη συγγένεια με τους ανώτερους πιθήκους απαλείφθηκε χωρίς τη συγκατάθεση του συγγραφέα, όπως ο ίδιος ο κ. Κριμπάς έχει πει. Το βιβλίο αυτό διδάχθηκαν τα παιδιά της Γ΄ Λυκείου (από το 1977 έως το 1983) και της Β΄ Λυκείου (από το 1983 έως το 1999).

-Από το 1999 έως σήμερα, η εξέλιξη περιλαμβάνεται μόνον στα βιβλία της Γ΄ Γυμνασίου (τελευταίο κεφάλαιο που στις περισσότερες περιπτώσεις δεν διδάσκεται) και στη Γ΄ Λυκείου. Στο βιβλίο της Γ΄ Λυκείου, έως το 2002, το σχετικό κεφάλαιο ήταν πρώτο. Στην τελευταία έκδοση του βιβλίου που διδάσκεται έως σήμερα, είναι το τελευταίο. Κάθε χρόνο, ωστόσο, αφαιρείται από την εξεταστέα ύλη. Σημειώνεται ότι ο υπότιτλος του σχετικού κεφαλαίου είναι: «Τίποτα στη Βιολογία δεν έχει νόημα παρά μόνο υπό το φως της εξέλιξης» (Dobzhansky).


Της Λινας Γιανναρου
Καθημερινή 13.04.2008

Πηγή: Πανελλήνια Ενωση Βιοεπιστημόνων (Λ. Πρίνου, Λ. Χαλκιά, Κ. Σκορδούλης, Παν/μιο Αθηνών).

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ.



Ο Όμηρος πατώντας σε πρώρα καραβιού, αναχωρεί από τη γενέτειρά του, που είναι η ΑΜΑΣΤΡΙΣ (ΑΜΑCΤΡΙΑΝΩΝ) πρώην ΣΗΣΑΜΟΣ στην ΠΑΦΛΑΓΟΝΙΑ.

Μαζί του η μούσα Καλλιόπη (δεξιά), κρατά την ΟΔΥΣΣΕΙΑ σε μεγάλο πάπυρο, έχοντας στο άλλο χέρι έναν μικρό.

Πατά κι αυτή στο καράβι, συμβολίζοντας έτσι την περιπλάνηση του Οδυσσέα. Είναι γνωστό άλλωστε, ότι με επίκληση στην Καλλιόπη ξεκινά η Οδύσσεια.

Τον συνοδεύει επίσης ο Άρης (αριστερά), που σαν θεός του πολέμου, ήταν ο καταλληλότερος να κρατά κατά τον ίδιο τρόπο τον πάπυρο με την ΙΛΙΑΔΑ.

Η Ιλιάδα και η Οδύσσεια ήταν τα δυο «παιδιά» του Ομήρου και η μοναδική σύνθετη παράσταση σε νόμισμα, προέρχεται από τη γενέτειρά του. Βέβαια τα πορτρέτα του Ομήρου από την ίδια πόλη (ΣΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ σελ. 116), όπως και αυτή η παράσταση, δεν θα ισχύσουν ποτέ σαν αποδεικτικό υλικό.

Βλέπετε, το οφθαλμοφανές που αποκαλύπτεται από «ακατάλληλο» άτομο, δεν προσυπογράφεται από πους «κατάλληλους».

Είναι αυτοί οι ίδιοι, που παλαιότερα ονόμασα «νεκροθάφτες της ιστορίας».

Ευθύνη θα έχουν και όλοι αυτοί, που θα τρέξουν στην επόμενη ομιλία περί Ομήρου, θα ακούσουν για τις πόλεις που ερίζουν για την καταγωγή του και δεν θα επέμβουν.

Πρέπει να γίνει κατανοητό. Εμείς όλοι διαμορφώνουμε το πρόσφορο έδαφος για την αλήθεια.



Φωτογραφικό υλικό και κείμενο με την ευγενική παραχώρηση για την ΙΕΡΑ ΕΛΛΑΣ: Αστέριος Τσίντσιφος.

Παρασκευή 23 Ιουνίου 2017

Γίγαντες: ένα ζωντανό παράδειγμα! Πόσο "Μυθολογία" είναι η Μυθολογία-Προιστορία μας;


Άρτι μεν έπαυσα φοιτών...



...Άρτι μεν έπαυσα φοιτών εις τα διδασκαλεία,
και πούλησα τα λεξικά και τ' άλλα μου βιβλία ,
και φόρτωσα τα γράμματα στον πετεινό απάνω
σκεπτόμενος νυχθημερόν τι δαίμονα να κάνω.

Κ' ενώ το μέλλον έβλεπα εμπρός μου μελανόν,
εφάνησαν στον ύπνον μου δυο άνδρες σκεπτικοί,
καθώς εφάνησαν ποτέ εις τον Λουκιανόν
η των Γραμμάτων άνασσα κ' η Ερμογλυφική.

Ο εις εκ τούτων έλεγε πως είναι ο Απόλλων,
ο της Ποιήσεως πατήρ - με βλέμ' ακτινοβόλον! -
ο δ' άλλος ήτον ο Ερμής, μ' εμπορικά τεφτέρια,
με πήχες, μέτρα και σταθμά, και ρόζους εις τα χέρια!

Λοιπόν, με παίρνει ο Ερμής με τρόπο κατά μέρος
"κ' έλα να γίνης έμπορος" μου λέγει ιδιαιτέρως
κι αφού μου είπε αρκετά, με τον γνωστόν του δόλον,
με πιάνει από το γιακά ο κύριος Απόλλων
και ποιητής να βαπτισθώ κρυφίως με προτρέπει,
"γιατί να γίνω έμπορος καθόλου δεν μου πρέπει!"

Ταύτα ειπόντες έφυγαν κ' οι δύο με ορμήν -
κι αμέσως με πυρέσσουσαν ηγέρθην φαντασίαν
αλλ' όμως απεφάσισα ν' ακούσω τον Ερμήν,
και ως εκ τούτου έφυγα και πήγα εις Ρωσίαν!
(Το τι ετράβηξα εκεί στης ξενιτειάς τον δρόμο
το περιγράφω εκτενώς στον πρώτον μου τον τόμον...)

Επανελθών στην πάτριον αμέσως ενθυμήθην
πως είχε μέγα δίκαιον ο κύριος Απόλλων
και τότε το εμπόριον παρέδωσα εις λήθην
και προς τα Μούσας έστρεψα τον έρωτά μου όλον!

Μακράν της τύρβης των πολλών, μακράν των επιγείων,
ερρέμβαζα εις τους αγρούς και εις τας ερημίας,
το πρώτον μου δε ποίημα υπήρξεν ελεγείον
εις άνδρα βελτιώσαντα τα της Αστυνομίας!

Κι αυτό εν μέσω φίλων του κι ολίγων συγγενών του
ο ίδιος το απήγγειλα εις το μνημόσυνόν του,
μ' ένα σακκάκι μπλε-μαρέν και άσπρο παντελόνι -
και ο ιδών το μαρτυρεί και σας το βεβαιώνει.

Κατόπιν τούτου έγραψα και άλλα ελεγεία -
και πάντοτε ανάπαυσις, ραχάτι και αργία!

Όταν κανείς τα τίναζε, το είχα για χαρά μου,
και όλο έψαχνα να βρω κανένα κελεπούρι -
και ο Ερμής, ερχόμενος συχνά στα όνειρά μου,
μου έδινε φτυσίματα και φάσκελα στη μούρη!


Γεώργιος Σουρής, 1853, Ερμούπολη Σύρου-1919, Αθήνα

Πέμπτη 22 Ιουνίου 2017

Ποσειδώνιος ο Απαμεύς (ή Ρόδιος) ο σοφότερος άνδρας του καιρού του.


Ο περιβόητος Ποσειδώνιος ο Απαμεύς (ή Ρόδιος) ήταν πράγματι ο πιο σοφός άντρας του καιρού του, αν και ένας τέτοιος χαρακτηρισμός θα τον αδικούσε ενδεχομένως.

Γιατί αυτός δεν ήταν απλώς ότι τα ήξερε όλα, αλλά παρήγε κιόλας νέα γνώση με το τσουβάλι, ασχολούμενος με τόσα πολλά που δεν είναι καν εύκολο να απαριθμηθούν!....

Με ενδιαφέροντα και ικανότητές που ξεπερνούσαν κατά πολύ τα στενά ακαδημαϊκά πλαίσια, ο ογκόλιθος της στωικής φιλοσοφίας και της ελληνιστικής επιστήμης ξεχάστηκε από την Ιστορία, κι αυτό γιατί δεν σώθηκε τίποτα από το έργο του, παρά μερικά σπαράγματα εδώ κι εκεί.

Και η μετα-αριστοτελική φιλοσοφία είχε εξάλλου αγνοηθεί μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα, συμβάλλοντας περαιτέρω στη λήθη του μεγάλου έλληνα πανεπιστήμονα που ήταν ταυτοχρόνως, πέρα από φιλόσοφος, μαθηματικός, αστρονόμος και γεωγράφος, ένας ακούραστος ταξιδευτής, ένας διαπρεπής εθνογράφος και ένας οξύτατος παρατηρητής του κοινωνικού γίγνεσθαι. 
Αλλά και μέγας πολιτικός φυσικά, καθώς η ανάμειξη στα κοινά ήταν στην εποχή του κάτι που όλοι οι μεγάλοι άντρες ήταν προορισμένοι να κάνουν.

Αντλώντας από την ελληνική σκέψη των προσωκρατικών, του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, συνομίλησε με όλους τους συγχρόνους του (Παναίτιος, Αντίοχος Ασκαλωνίτης, Φιλόδημος κ.ά) και άσκησε μεγάλη επίδραση στους μεταγενέστερους, ως επιφανής θεωρητικός αλλά και εξίσου διαπρεπής επιστήμονας.

Ο Ποσειδώνιος ασχολήθηκε με τη φυσική φιλοσοφία, την αστρονομία, την αστρολογία, τη μετεωρολογία και τη γεωγραφία, αλλά και την ψυχολογία, τη θεολογία, την ηθική, την ιστορία και την εθνολογία. Απέκτησε φήμη ως ένα από τα πιο προικισμένα πνεύματα της ελληνιστικής περιόδου, αλλά και ως μανιώδης περιηγητής της Δυτικής Ευρώπης και της Βόρειας Αφρικής.

Παρά το γεγονός όμως ότι ίδρυσε τη δική του σχολή στη Ρόδο και έγραψε μέχρι το τέλος της ζωής του, το έργο του έμελλε να χαθεί. Και πώς ξέρουμε τότε ποιος ήταν και κυρίως τι ήταν; Μα από τους τόσους συγγραφείς και χρονογράφους που τον αναφέρουν και τον χρησιμοποιούν ως πηγή, ασχέτως αν ήταν Έλληνες, Λατίνοι ή Άραβες, εθνικοί ή χριστιανοί!

Ακόμα και ο περιβόητος Μηχανισμός των Αντικυθήρων συνδέεται με τον Ποσειδώνιο, καθώς το σπουδαίο τεχνολογικό επίτευγμα της ύστερης ελληνιστικής εποχής δεν ήταν παρά πρακτική εφαρμογή της αστρονομίας και των μαθηματικών του μεγάλου Ρόδιου.

Ο στωικός Ποσειδώνιος έκανε πολλά ακόμα για την εξέλιξη του ελληνικού πνεύματος, παραμένοντας ο αποφασιστικός συνδετικός κρίκος μεταξύ της πλατωνικής Ακαδημίας, του αριστοτελικού Περιπάτου και των άλλων φιλοσοφικών ρευμάτων, ως προνομιακός συνομιλητής της σκέψης του καιρού του.

Ακροβατώντας μεταξύ καθαρής φιλοσοφίας (γνωσιοθεωρία, μεταφυσική, λογική και ηθική) και φυσικής φιλοσοφίας (επιστήμες), προσπάθησε να ανταποκριθεί όσο το δυνατόν πληρέστερα στις φιλοσοφικές και επιστημονικές προκλήσεις του τελευταίου αιώνα της ελληνιστικής εποχής. Οι αποσπασματικές πληροφορίες που έχουν φτάσει ως εμάς, τα σκόρπια παραθέματα και οι αναφορές αποκαλύπτουν την τρομακτική επίδρασή του στους μεταγενέστερους στοχαστές, Έλληνες και Ρωμαίους.

Αριστοτέλης ο Σταγειρίτης, Ερατοσθένης ο Κυρηναίος και Ποσειδώνιος ο Ρόδιος ήταν οι τρεις πολυμαθέστεροι άνθρωποι της αρχαιότητας, ο καθένας στον καιρό του…

Πρώτα χρόνια

Ο Ποσειδώνιος ο Απαμεύς (ή Ρόδιος) γεννιέται περί το 135 π.Χ. στην Απάμεια της βόρειας Συρίας, μια ελληνιστική πόλη στις όχθες του ποταμού Ορόντη του βασιλείου των Σελευκιδών. Την Απάμεια είχε χτίσει μάλιστα ο ίδιος ο επίγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, Σέλευκος Α’ ο Νικάτωρ, περί το 300 π.Χ., για να τιμήσει τη σύζυγό του Απάμα. Εκεί, στο στρατιωτικό κέντρο των Σελευκιδών, πέρασε τα πρώτα του χρόνια ο Ποσειδώνιος, ο οποίος ήταν αρχικά γνωστός ως «Αθλητής».

Ως γόνος ευκατάστατης ελληνικής οικογένειας της Απάμειας και έχοντας επιδείξει οξύνοια ήδη από τρυφερή ηλικία, θα σταλεί κάποια στιγμή στην Αθήνα για ανώτερες σπουδές. Εκεί θα μαθητεύσει κοντά στον Παναίτιο τον Ρόδιο, μεγάλο πνεύμα επίσης και τελευταίος αδιαφιλονίκητος σχόλαρχος της στωικής σχολής των Αθηνών. Με εισήγηση του ρόδιου δασκάλου του πιθανότατα, θα βρεθεί κατά το 95 π.Χ. στη Ρόδο, όπου ανθούσαν οι επιστήμες και τα γράμματα.

Εκεί θα δράσει και θα ακμάσει ο Ποσειδώνιος, γινόμενος κάποια στιγμή πολίτης της Ρόδου και συμμετέχοντας ενεργά στον πολιτικό στίβο. Έφτασε μάλιστα μέχρι τα ύπατα αξιώματα ως ένας από τους πρυτάνεις της Ρόδου, την ίδια ώρα που λειτούργησε και ως πρεσβευτής της στη Ρώμη μεταξύ 87-86 π.Χ.

Ο Ποσειδώνιος ανήκε στη μερίδα εκείνη των ελλήνων στοχαστών που έβλεπαν τη Ρώμη ως δύναμη σταθερότητας στην περιοχή, σε μια εποχή αρκετά ταραγμένη. Ο ίδιος χρειαζόταν επιπρόσθετα τη ρωμαϊκή εύνοια και τη χρηματοδότηση, τόσο για τις επιστημονικές του εργασίες όσο και τον μεγάλο κύκλο των ταξιδιών του. Κι έτσι φρόντισε, ως φρόνιμος νους που ήταν, να διατηρήσει αγαστές σχέσεις με την πολιτική ηγεσία της Αιώνιας Πόλης…

Περιήγηση στον κόσμο και καθιέρωση

Αφού δίδαξε για μερικά χρόνια στη Ρόδο, ήταν πια ώρα για τα περιβόητα ταξίδια του στον γνωστό κόσμο της εποχής. Ερευνητής με οξύτατο πνεύμα καθώς ήταν, πίστευε πως μια περιήγηση σε άγνωστα εδάφη θα τον έφερνε σε επαφή με νέες ιδέες και γνώσεις.

Στα ταξίδια του όργωσε την Ελλάδα, την Ιταλία, τη Σικελία, τη Δαλματία και όλες τις ανατολικές ακτές της Αδριατικής, φτάνοντας ως την Ισπανία. Μετά ανέβηκε ως τη Γαλατία και τη Λιγουρία, καθώς τον ενδιέφεραν πάντα οι εθνολογικές έρευνες και η γεωγραφία. Ερχόμενος μάλιστα σε επαφή με τους Κέλτες της Γαλατίας, εντυπωσιάστηκε τόσο από τη βαρβαρότητά τους όσο όμως και από τον σεβασμό που έδειχναν στους ιερείς τους. Ο χάρτης της Γαλατίας που έφτιαξε και οι γεωγραφικές πραγματείες του για τη χώρα των Κελτών θα λειτουργούσαν αργότερα ως πρότυπο για τη γεωγραφία του Τάκιτου. Αλλά και ως μπούσουλας για την εκστρατεία των Ρωμαίων στη Γαλατία!

Επιστρέφοντας στα ταξίδια του, ο Ποσειδώνιος πέρασε τελικά στη Βόρεια Αφρική. Εκεί, στα σημερινά Στενά του Γιβραλτάρ, στις αρχαίες Ηράκλειες Στήλες δηλαδή, μελέτησε εξονυχιστικά το φαινόμενο της παλίρροιας και παρατήρησε πως αυτό συνδέεται στενά με τις φάσεις της Σελήνης, τις ισημερίες και τα ηλιοστάσια.

Όταν επέστρεψε στη Ρόδο, από την οποία δεν θα έφευγε ποτέ ξανά, είδε τη φήμη του να προηγείται. Οι πραγματείες του του είχαν χαρίσει τον χαρακτηρισμό της αυθεντίας και τώρα ήταν γνωστός στα πέρατα του ελληνορωμαϊκού κόσμου. Μας παραδίδεται μάλιστα πως τη φημισμένη σχολή του αναγκάστηκε να τη φτιάξει από το πλήθος των ελλήνων και ρωμαίων φοιτητών που αποβιβάζονταν μαζικά στη Ρόδο για να μαθητεύσουν δίπλα του!

Η τεράστια φήμη που απέκτησε βασιζόταν τόσο στο φιλοσοφικό του έργο όσο και τις επιστημονικές συνεισφορές του, ιδιαίτερα όσες είχαν πρακτικές συνέπειες. Μέχρι το 80 π.Χ. ήταν ορόσημο στην ελληνιστική σκέψη και οι γεωγραφικές, μαθηματικές και αστρονομικές του γνώσεις είχαν γίνει κτήμα του ελληνορωμαϊκού κόσμου. Και του μεσαιωνικού αργότερα!

Τα πολύπλευρα ενδιαφέροντά του


Δεν ήταν απλώς ότι ο Ποσειδώνιος ήταν κάτοχος όλης της ανθρώπινης γνώσης της εποχής του, ήταν ότι προσπάθησε να την εντάξει σε ένα συνεκτικό όλον θέλοντας να κατανοήσει τόσο την ανθρώπινη φύση όσο και τον ίδιο τον κόσμο. Παρέχοντας όχι μόνο μια ερμηνεία του σύμπαντος και του ανθρώπινου νου, αλλά και έναν πρακτικό οδηγό της ανθρώπινης ψυχολογίας.

Τα πολυσχιδή γραπτά του απλώθηκαν πάνω σε όλους τους βασικούς τομείς γνώσης των ελληνιστικών χρόνων. Ο Ποσειδώνιος έγραψε περί φυσικής, μετεωρολογίας, γεωγραφίας, αστρονομίας, αστρολογίας, κοσμογονίας, σεισμολογίας, γεωλογίας, ορυκτολογίας, βοτανικής και μαθηματικών. Κι αυτό ήταν απλώς το επιστημονικό του έργο!

Σειρά είχαν μετά οι καθαυτό φιλοσοφικές πραγματείες του (η κορωνίδα της σκέψης του) περί λογικής, διαλεκτικής, ηθικής, μεταφυσικής, ανθρωπολογίας και ιστοριογραφίας. Έγραψε ακόμα και για τη μαντεία, αλλά και πονήματα στρατηγικής και εθνολογίας! Όλα του τα γραπτά ήταν εμβριθείς διερευνήσεις των εκάστοτε αντικειμένων τους, συμπυκνώνοντας τις πεποιθήσεις του καιρού του και κομίζοντας νέες γνώσεις.

Παρά το γεγονός ότι ήταν κατεξοχήν στωικός φιλόσοφος, δεν περιόρισε τη σκέψη του στα στενά όρια της πειθαρχίας που υπηρετούσε, αντλώντας εκλεκτικά στοιχεία από όποια πηγή θεωρούσε πως είχε κάπου δίκιο. Πλάτωνας και Αριστοτέλης ήταν αναγκαστικά τα φωτεινά άστρα της συλλογιστικής του και δεν δίστασε να υιοθετήσει αυτούσια την πλατωνική πεποίθηση περί ψυχής, έστω κι αν αυτό τον έκανε να αποκλίνει από το στωικό δόγμα.

Ακόμα και από τη μαντεία και την αστρολογία δανειζόταν στοιχεία για να υποστηρίξει τις πιο μεθοδολογικά παρακινδυνευμένες θέσεις του (όπως την περιβόητη θεωρία της κοσμικής συμπαθείας), καθώς ήταν σαφές πως δεν θα περιοριζόταν στα όρια που είχαν θέσει άλλοι για τη σκέψη του.

Παρά το γεγονός ότι κανένα έργο του δεν έχει σωθεί αυτούσιο, διασώζονται κάποια σπαράγματα (αποσπάσματα) του λόγου του αλλά και πλήθος αναφορών σε κατοπινούς γραφιάδες. Ο Κικέρωνας, για παράδειγμα, λάτρευε την ολοκληρωμένη σκέψη του Ποσειδώνιου, ενώ οι βασικές γραμμές του αστρονομικού του έργου σώθηκαν από τον Κλεομήδη τον Κοσμογράφο και τον Πτολεμαίο.

Ταγμένος φυσικός επιστήμονας καθώς ήταν, αναμετρήθηκε με τα περιβόητα προβλήματα του ελληνιστικού κόσμου, όπως η μέτρηση της ακτίνας και της περιφέρειας της Γης. Το 90 π.Χ. έκανε τη δική του εκτίμηση για το μέγεθος μιας σειράς ουράνιων σωμάτων (Ήλιος, Σελήνη και Γη), άλλοτε με καλύτερα και άλλοτε με χειρότερα αποτελέσματα από άλλους αστρονόμους. Ειδικά στην περιφέρεια της Γης, η εκτίμησή του έφτασε πράγματι πολύ κοντά στο πραγματικό της μέγεθος, όπως εξάλλου και του Ερατοσθένη του Κυρηναίου.

Η αναθεωρημένη άποψη του Ποσειδώνιου περί της περιφέρειας της Γης (η οποία απομακρυνόταν μάλιστα ακόμα περισσότερο από το πραγματικό μέγεθός της) επικράτησε κατά τον Μεσαίωνα, όπως και η θεωρία του για την παλίρροια, τους σεισμούς και τα ηφαίστεια. Όσο για τη συνεισφορά του στα μαθηματικά, ιδιαίτερα η διασαφήνιση από μέρους του περίπλοκων ορισμών, έζησε επίσης μέχρι και τον ύστερο Μεσαίωνα, αφού ο Ποσειδώνιος διατύπωνε καθαρά και κατανοητά τις μαθηματικές του αποδείξεις.

Σαφώς σημαντικότερος ήταν ο φορητός υπολογιστής των κινήσεων των ουράνιων σωμάτων που είχε κατασκευάσει, μια συσκευή που όπως περιγράφεται ήταν παρόμοια με τον Μηχανισμό των Αντικυθήρων, ο οποίος πάτησε πιθανότατα πάνω στην αστρονομική γνώση του Ποσειδώνιου. Όπως μας λέει ο Κικέρωνας, το «Πλανητάριο» του Ποσειδώνιου δεν έδειχνε μόνο τις κινήσεις του Ήλιου και της Σελήνης, αλλά και των πέντε γνωστών πλανητών της αρχαιότητας.

Ξεχωριστή αναφορά αξίζει σίγουρα στις ιστορικές του έρευνες. Οι 52 (ή 56) τόμοι των «Ιστοριών» του λειτουργούσαν ως συνέχεια των «Ιστοριών» του έλληνα ιστορικού Πολύβιου. Ο Πολύβιος κάλυψε χρονικά την περίοδο από το 220-146 π.Χ. («Η άνοδος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας») και ο Ποσειδώνιος από το 146-88 π.Χ., καταγράφοντας την επέκταση της ρωμαϊκής κυριαρχίας.

Ακόμα και για την «Τέχνη του πολέμου» έγραψε ο διαπρεπής σοφός των ελληνιστικών χρόνων! Το σύγγραμμα μάλιστα πρέπει να ήταν γραμμένο από έναν άνθρωπο που ήξερε καλά για τι μιλούσε, κάνοντας αργότερα τον ιστορικό Φλάβιο Αρριανό να διαμαρτυρηθεί πως οι απόψεις του Ποσειδώνιου περί στρατηγικής ήταν αποκλειστικά «για ειδικούς»!

Με αυτά και με αυτά, ο Ρόδιος κάλυψε όλους τους τομείς του επιστητού και ακόμα περισσότερους, αφήνοντας γερή παρακαταθήκη για το πνεύμα του μέλλοντος. Ως πηγή εξάλλου τον χρησιμοποίησαν όλοι σχεδόν οι σύγχρονοί του και οι μεταγενέστεροι, από τον Κικέρωνα, τον Τίτο Λίβιο, τον Πλούταρχο και τον Στράβωνα, μέχρι τον Κλεομήδη, τον Σενέκα τον Νεότερο, τον Διόδωρο τον Σικελιώτη κ.ά.

Τη γεωγραφία του Ποσειδώνιου για τη χώρα των Κελτών χρησιμοποίησε ακόμα και ο Ιούλιος Καίσαρας για τη δική του εκστρατεία στη Γαλατία! Ο Στράβων παραδεχόταν χωρίς ίχνος ζήλειας πως ο Ποσειδώνιος ήταν «ο πολυμαθέστερος από όλους τους φιλοσόφους της εποχής μου».

Ως ο σοφότερος άνθρωπος της εποχής του, απολάμβανε τον θαυμασμό των συγχρόνων του αλλά και των ανώτερων κλιμακίων της ρωμαϊκής κοινωνίας. Ως τη Ρόδο ταξίδεψαν μάλιστα για να τον γνωρίσουν ή να μαθητεύσουν δίπλα του πολλές προβεβλημένες προσωπικότητες της ύστερης Ρωμαϊκής Δημοκρατίας, όπως ο Κικέρωνας και ο ίδιος ο Πομπήιος!

Ο Κικέρωνας παρακολουθούσε τις παραδόσεις του Ρόδιου κατά το 77 π.Χ. (διατηρώντας επαφή καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους), ενώ ο Πομπήιος, όταν βρέθηκε στην περιοχή κυνηγώντας τους πειρατές της Μεσογείου (66 π.Χ.) ή εκστρατεύοντας κατά της Ανατολής (62 π.Χ.), έσπευσε να τον επισκεφτεί, ζητώντας του μάλιστα να γράψει τη βιογραφία του. Κάτι που έγινε και απαθανατίστηκε στο «Περί Πομπήιον Ιστορίαν», ένα έργο που ζήλεψε πολύ ο Κικέρωνας.

Ο Ποσειδώνιος πέθανε στη Ρόδο περί το 51 π.Χ. ως πάνσοφος του καιρού του. Η σκέψη του επηρέασε τα μέγιστα τόσο την εποχή του όσο και τον Μεσαίωνα, όπως μαρτυρούν τα μεσαιωνικά συγγράμματα που αποτιμούν τη συνεισφορά του στη σκέψη και την επιστήμη. Όσο για την περιβόητη σχολή του στη Ρόδο, ξέρουμε ότι ο εγγονός του, Ιάσων, συνέχισε να τη λειτουργεί, καθώς ήταν μέχρι τότε ένα από τα γνωστότερα κέντρα μάθησης του ρωμαϊκού κόσμου.



Πηγή: Αρχαία Ελλάς

Η ΚΑΛΛΙΣΤΩ ΤΗΣ ΑΡΚΑΔΙΑΣ.



Η Καλλιστώ ήταν μια από τις Νύμφες που είχε δώσει όρκο παρθενίας και συνόδευαν την Παρθένο θεά Άρτεμη.

Αυτή όμως συνδέθηκε με τον Δία και γέννησε μαζί του τον Αρκάδα.

Λέγεται τότε, ότι η Άρτεμη νευρίασε και μεταμόρφωσε την Καλλιστώ σε αρκούδα.

Έτσι λέει ο μύθος και εγώ προσωπικά δεν γνωρίζω αν αυτό είναι γραμμένο ή αν απλά μεταφέρθηκε κατά κάποιο τρόπο ως τις μέρες μας.

Νόμισμα του Ορχομενού της Αρκαδίας καταθέτει μια άλλη άποψη του μύθου.

Η ‘Άρτεμις τοξεύει και το βέλος κτυπά κατάστηθα την Καλλιστώ.

Ο νεαρός Αρκάς παρακολουθεί τη σκηνή.


Φωτογραφικό υλικό και κείμενο με την ευγενική παραχώρηση για την ΙΕΡΑ ΕΛΛΑΣ: Αστέριος Τσίντσιφος.

Τετάρτη 21 Ιουνίου 2017

Αιγηίς: Ένας πολιτισμός που χάθηκε… άδοξα!



Πιστεύω πως δεν υπάρχει κανείς, σήμερα, που να μην αποδέχεται ως γεγονός την ύπαρξη πολιτισμού και μάλιστα αρκετά ανεπτυγμένου, στον προϊστορικό χώρο του Αιγαίου. Την περιοχή που είναι γνωστή ως Αιγηίδα.

Συγκεκριμένα όταν άρχισε το τέλος της παγετώδους περιόδου οι πορθμοί που χωρίζουν την Ευρώπη από την Αφρική και την Ασία δεν υπήρχαν αλλά ήσαν στεριές. Όπως η Ιταλία η Σικελία και η Τυνησία ήταν επίσης ενωμένες. Εκεί λοιπόν που σήμερα βρίσκεται η Μεσόγειος ήταν τότε δύο χωριστές θάλασσες που χώριζαν την Μεσόγειο σε ανατολική και δυτική.


 Το μεγαλύτερο μέρος που δεν καλυπτόταν από πάγους στην περιοχή της Ευρώπης ήταν η χώρα της Αιγηίδος. Άρχιζε από τα δυτικά των Ιονίων νησιών, που φυσικά δεν ήταν τότε νησιά, περιελάμβανε την ηπειρωτική Ελλάδα, το Αιγαίο που και αυτό δεν ήταν φυσικά θάλασσα, ακόμη, την Μικρά Ασία, την Κρήτη, την Κύπρο και έφθανε έως την Συρία. Την περιοχή αυτή που ονομαζόταν Αιγηίδα ή Αγαιίδα την διέσχιζε ο Αιγαίος ποταμός που ερχόταν από τον Εύξεινο και διέρρεε την μεγάλη πεδιάδα ( Ελλάδας – Μικράς Ασίας) σχημάτιζε μία λίμνη ανατολικά της Εύβοιας και χυνόταν στην ανατολική κλειστή θάλασσα νοτιοδυτικά και νοτιοανατολικά της Κρήτης. Στην ίδια θάλασσα χυνόταν και ο Νείλος αλλά και ο Αδριατικός ποταμός που εξέβαλε βορειοδυτικά της Κέρκυρας. Η χώρα της Αιγηίδος είχε ήπιο κλίμα, άφθονα νερά, μεγάλες και εύφορες πεδινές εκτάσεις.

Αυτή ήταν σε βασικές γραμμές η περιοχή της Αιγηίδος και φυσικά οι άνθρωποι που βρίσκονταν εκεί είναι λογικό πως κάτω από τόσο ευνοϊκές συνθήκες να είχαν την καλύτερη εξέλιξη που μπορεί να πιθανολογήσει ο οποιοσδήποτε ερευνητής. Το ίδιο και η περιοχή παρουσίασε την μεγαλύτερη και αξιολογότερη ανάπτυξη και έτσι έγινε η ουσιαστική κοιτίδα του ανθρώπινου πολιτισμού,μέχρι που ήρθε το λιώσιμο των πάγων με όλα τα δυσμενή έως και απόλυτα καταστροφικά αποτελέσματα για ολόκληρη δυστυχώς την χώρα της Αιγηίδος.

Ακόμη λοιπόν το ίδιο πιστεύω, ότι και μετά το λιώσιμο των πάγων και το πλημμύρισμα της περιοχής με τα νερά που εισέβαλαν από την ευρύτερη περιοχή των Ηρακλείων στηλών, σημερινό Γιβραλτάρ, η καταστροφή ήταν γενικευμένη.

Έτσι έχουμε ξαφνικά ένα φυσικό φαινόμενο (;), που επιφέρει τον πανικό και στην συνέχεια την καταστροφή του τότε κόσμου, κάτω μάλιστα από συνθήκες που δεν επέτρεπαν καμία αντίδραση, εφ’ όσον η χρονική διάρκεια των πλημμύρων ήταν τόσο μικρή που τίποτα δεν μπορούσε να γίνει προς την σωτηρία.

Ο άνθρωπος της περιοχής της Αιγηίδος βρίσκεται κατατρεγμένος από την ίδια την φύση και την μανία της και παραδίδεται σ’ αυτή χωρίς καμία απολύτως αντίδραση! Να συμπληρώσουμε πως τα ευρήματα του γνωστού καθηγητού κ. Άρη Πουλιανού, μάλιστα δε τα οστά του αρχανθρώπου στο σπήλαιο των Πετραλώνων της Χαλκιδικής, έφεραν στο φως μέσα από τις έρευνες που έγιναν σ’ αυτά, συμπεράσματα που ανέδειξαν ότι οι τότε άνθρωποι όχι μόνο ήσαν στο επίπεδο του εχέφρονος άρα εξελιγμένου ανθρώπου αλλά βρίσκονταν σε αρκετά ικανοποιητικό , για να μην πω πάρα πολύ ικανοποιητικό και φανεί υπερβολή, εξελικτικό στάδιο. Και να σημειώσουμε πως γίνεται λόγος για τουλάχιστον 800- 900 χιλιάδες χρόνια π.Χ.
Αν σώθηκαν κάποιοι; Ναι, σίγουρα κάποιοι σώθηκαν… Οι άνθρωποι που κατοικούσαν σε πολύ ψηλές περιοχές, εκείνοι που στην ουσία όπως πάντα συμβαίνει έως και τις ημέρες μας, δεν είχαν την αμεσότητα του πολιτισμού στον βαθμό που λογικά είχαν οι κατοικούντες τις πεδινές περιοχές. Έτσι η Αιγηίδα με τις τρεις λίμνες της ξαφνικά μετατρέπεται σε μία λεκάνη που γεμίζει από άκρη σε άκρη με τα νερά του Ατλαντικού Ωκεανού, δημιουργώντας την Μεσόγειο θάλασσα και το Αιγαίο Πέλαγος.

Εδώ να σημειώσουμε πως υπάρχουν θεωρίες οι οποίες αναφέρονται στην μυθική Ατλαντίδα, την οποία καθόλου μυθική δεν μας παρουσιάζει ο Πλάτων στα βιβλία του Τίμαιος- Κριτίας, και η οποία θεωρία θέλει άμεσους «αυτουργούς» τους κατοικούντες την μεγάλη νήσο, με τον τεράστιο πολιτισμό, που βεβαίως άνθρωποι τον είχαν δημιουργήσει και φυσικά ανθρώπινα και τα χαρακτηριστικά του… Δηλαδή με λίγα λόγια οι ανθρώπινες αδυναμίες δεν άφησαν τα περιθώρια ούτε και σε εκείνο τον τεράστια προηγμένο πολιτισμό να έχει την θετική μορφή που θα μπορούσε να είχε, αλλά η αλαζονεία της εξουσίας του δυνατού έπαιξε και εδώ τον πρωταρχικό της ρόλο.

Η σύγκρουση με τους Έλληνες, τους Αθηναίους όπως λέει ο ιερέας της Σαίδος στον Σόλωνα ήταν εκείνη που ναι μεν ανέκρουσε την κατακτητική πορεία των Ατλάντιων αλλά είχε και τα ανάλογα αποτελέσματα… Γιατί όταν δύο υψηλοί πολιτισμοί συγκρούονται ένα είναι το σίγουρο αποτέλεσμα. Η καταστροφή!

Η χρήση των υπερόπλων από τους Ατλάντιους αλλά και τους Αθηναίους, οι οποίοι μην ξεχνάμε ότι ήταν και οι μεταδόσαντες τον πολιτισμό στην Ατλαντίδα την οποία και εποίκησαν καταστήσαντες αυτήν κάτι σαν την σημερινή Αμερική, η χρήση αυτή λοιπόν ήταν και το καθοριστικό σημείο για την επικείμενη καταστροφή. Και να σας πω κάτι; Λογικό μου φαίνεται να συνέβη κάτι παρόμοιο γιατί αλλιώς δεν μπορεί να εξηγηθεί όχι μόνο το αιφνίδιο της καταστροφής αλλά και η μικρή χρονική διάρκεια αυτής που δεν επέτρεψε καμία αντίδραση στους πληγέντες. Αλλά ακόμη και το μαζικό αυτής. Καθότι σχεδόν ολόκληρος ο τότε γνωστός κόσμος επλήγει ολοκληρωτικά!

Το λιώσιμο των πάγων και η διείσδυσή των υδάτων τους στην Αιγηίδα είχε ως αποτέλεσμα και άλλες μεταβολές πάνω στον πλανήτη. Κυρίως την δημιουργία του Ρεύματος του Κόλπου, ( Γκολφ Στρήμ), το οποίο μετέφερε θερμά ρεύματα και είχε μετέπειτα ως αποτέλεσμα την δημιουργία περιοχών σε κατοικημένες κάτι που πριν δεν υφίστατο αφού αποτελούσαν παγωμένες εκτάσεις.

Η καταστροφή όπως και να ήταν η πραγματικότητα είναι δεδομένη και η ερήμωση επίσης. Ποιοι έμειναν; Οι βοσκοί και αγράμματοι στα βουνά που σαν παραμύθι, κατά κάποιο τρόπο κράτησαν στο μυαλό έναν πολιτισμό που κάποτε υπήρξε. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι στην μνήμη των προγόνων μας υπήρξαν όχι μόνο ένας αλλά τρεις κατακλυσμοί! Του Ωγύγου του Δαρδάνου και του Δευκαλίωνα.

Βέβαια αυτός ο τελευταίος είναι από τους πλέον σημαντικούς καθότι οι καταστροφές άλλαξαν ριζικά μια πολύ μεγάλη περιοχή, όπως ήταν αυτή της Αιγηίδος και για τον λόγο αυτό έμεινε στην θύμηση ως το γεγονός που σημάδεψε την ιστορία ενός τόπου και ενός ολόκληρου πολιτισμού. Και όπως προαναφέραμε οι θύμησες αυτές δεν θα μπορούσαν από εκείνους που σώθηκαν να έχουν άλλη μορφή από εκείνη της προφορικής παράδοσης που άγγιζε τα όρια του μύθου.

Έναν μύθο που μέσα στα χρόνια που περνούσαν όλο και περισσότερο έπαιρνε την θέση του στο αποκλειστικό χώρο της λαϊκής μυθολογίας μόνο και μόνο για να το διηγούνται στα εγγόνια τους που έμελλε να έρθουν σε έναν κόσμο ο οποίος για ακόμη μία φορά θα έψαχνε να βρει και πάλι τον δρόμο προς τα …επάνω…



Πηγή http://conspiracyfeeds.blogspot.gr

Τρίτη 20 Ιουνίου 2017

Το Θερινό Ηλιοστάσιο και η σημασία του στην Ελληνική Εθνική Θρησκεία.



Τα δύο Ηλιοστάσια (Θερινό και Χειμερινό) και οι δύο Ισημερίες (Εαρινή και Φθινοπωρινή) είναι οι ιδιαίτερες ημέρες του «ενιαυτού», δηλαδή του ετήσιου κύκλου, που σηματοδοτούν την αφετηρία των ισάριθμων εποχών.

Ως αφετηριακά σημεία του κάθε τεταρτημορίου του «ενιαυτού», η κάθε μία τους έχει ιδιαίτερη σημασία, αλλά και θρησκευτική διάσταση σε κάθε φυσική Θρησκεία που δέχεται την κυκλικότητα του χρόνου και την αντανάκλαση των θείων αληθειών στα απλά και απτά πράγματα της εκδηλωμένης Φύσης.

Η ημέρα του Θερινού Ηλιοστασίου εγκαινιάζει το καλοκαίρι και ταυτόχρονα είναι η μεγαλύτερη όλου του χρόνου σε ότι αφορά το χρονικό διάστημα από την ανατολή του ηλίου μέχρι την δύση του.

Μετά από αυτήν, το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα γίνεται ολοένα και μικρότερο, μέχρι την Φθινοπωρινή Ισημερία, που, όπως και στην αντίστοιχη Εαρινή, το φως μοιράζεται ισόποσα με το σκοτάδι τις ώρες του 24ώρου.

Η Ελληνική Εθνική Θρησκεία, όπως άλλωστε και η Ρωμαϊκή, δεν εόρταζε κατά την αρχαιότητα τα Ηλιοστάσια (εκ του «ήλιος» και «ίσταμαι») και τις Ισημερίες ως τέτοια, αλλά έθετε επάνω τους διάφορες εορτές που σχετίζονταν άμεσα με την θρησκευτική σημασία τους, όπως λ.χ. τα «Σ(τ)επτήρια» Δελφών, τα «Αρρηφόρια» Αθηνών (όπου η Θεά Αθηνά ετιμάτο ως καρποδότις), τα «Υακίνθεια» Ρόδου, τα «Λύκεια» Βοσπόρου, κ.ά. (για το Θερινό Ηλιοστάσιο).

Σήμερα ωστόσο, η Ελληνική Εθνική Θρησκεία, που, στην μακραίωνα διαδρομή της μέχρι σήμερα ποτέ δεν εγκλωβίστηκε σε φωτογραφική επαναφορά παρελθόντων δεδομένων αλλά είναι ζώσα, οργανική και πάντοτε σύμφωνη με την εκάστοτε εποχή της, εορτάζει από τον 16ο αιώνα κι εντεύθεν κανονικά τις 4 αυτές σημαντικές στιγμές του «ενιαυτού», και από τις αρχές του 21ου αιώνος τιμά επίσης τις Αρετές της «Ευκοινωνησίας» κι «Ευσυναλλαξίας», άμεσα συνδεδεμένες με την ηλιακή διαύγεια, τον Θεό Απόλλωνα και τον κυρίαρχο Θεό του μηνός Ερμή.

Στο πνευματικό επίπεδο, το Θερινό Ηλιοστάσιο σημαίνει το απόγειο της συνειδητότητας μέσα στον Άνθρωπο (καθίσταται δηλαδή αυτός αυτόφωτος και αυτάρκης), την διαύγεια και «ηλιοποίηση» της συνείδησης, την επανένωση του ανώτερου εαυτού με την (θεϊκή) προέλευσή του.

Στο μορφικό επίπεδο, το Θερινό Ηλιοστάσιο (αφετηρία του «ενιαυτού» για τις περισσότερες ιωνικές πόλεις) σημαίνει την αφθονία, την παροχή από τον χθόνιο κόσμο του Πλούτωνος, της Δήμητρος και της Περσεφόνης προς τον υφήλιο κόσμο των ζωντανών, τον θρίαμβο του «Γεωργίου» Ηλίου και του Θεού Απόλλωνος που δοξάζεται ως «αυξητής», «κάρπιμος», «σιτάλκας» κ.ά.

Αντίθετα από το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, όπου ο «Ήλιος των νεκρών» («Δημήτριος») μεταφέρει δυναμικά ζωή στον κόσμο των φαινομενικά νεκρών και προετοιμάζει την επανάνθιση, στο Θερινό Ηλιοστάσιο, ο «Ήλιος των ζώντων» («Γεώργιος») δίνει αυτά που έχει να δώσει και παραχωρεί θέση στην βαθμιαία μείωση (φθίση) των πραγμάτων που θα γίνει εμφανής από την Ισημερία που ακολουθεί.


πηγή: Αρχαία Ελληνικά

Δευτέρα 19 Ιουνίου 2017

Η ΑΙΩΝΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ.



Αιώνες μετά το βίο της Ολυμπιάδας, ‘όταν απ άκρη σ άκρη στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, λατρεύονταν σαν αρχιέρεια της επικρατούσας λατρείας, το πορτρέτο της δεν έλειπε από κανένα νομισματοκοπείο.

Αυτά τα πορτρέτα κάλυπταν όλο το φάσμα της ηλικίας της.

Έτσι δημιουργήθηκε το πολύ σπάνιο φαινόμενο, τα νομίσματα να καλύπτουν όλη την ηλικία της Ολυμπιάδας.

Από την εφηβεία της η Ολυμπιάδα και έως το τέλος της ζωής της, είχε ιερατική δραστηριότητα. Φαίνεται να μην είχε ιδιαίτερη σημασία, η ηλικία που την αποθανάτιζαν στα νομίσματα.

Σαν νεαρή στη Σαμοθράκη ακόμα, χωρίς βασιλικά διακριτικά (1,2,3) ή σαν βασίλισσα πλέον στη Μακεδονία (Αμφίπολι-4, Θεσσαλονίκη-5) με το στέμμα.

Σε πιο ώριμη ηλικία, τα κυκλικά ιερά της που εν τω μεταξύ εξαπλώθηκαν παντού, συμβολίζονται στη θέση του στέμματος (6,7).

Στην γηραιότερη απεικόνισή της (8), έχει στο κεφάλι το ταφικό της προσκύνημα.



Φωτογραφικό υλικό και κείμενο με την ευγενική παραχώρηση για την ΙΕΡΑ ΕΛΛΑΣ: Αστέριος Τσίντσιφος.

Κυριακή 18 Ιουνίου 2017

Υπάρχουν τελικά οι Έλληνες Θεοί!


Λίγο πολύ όλοι  τους ξέρουμε. Γνωρίζουμε την Αφροδίτη, τον Άρη, τον Ερμή, την Αθηνά, τη Δήμητρα, τον Απόλλωνα, την Άρτεμη, τον Ήφαιστο, τον Διόνυσο, τον Δία, την Ήρα, τον Πλούτωνα, τον Ποσειδώνα και πολλούς άλλους..Ξέρουμε επίσης και αρκετές από τις αρετές και τις ιδιότητές τους.

Η Αφροδίτη είναι η Θεά του έρωτα και του κάλλους, η Άρης ο Θεός του πολέμου, ο Ερμής ο Θεός Αγγελιαφόρος, η Αθηνά η Θεά της Σοφίας, η Δήμητρα η Θεά της Γεωργίας, ο Απόλλων ο Θεός του Φωτός και των Καλών Τεχνών, η Άρτεμη η Θεά του Κυνηγιού και της Σελήνης, ο Ήφαιστος ο Θεός της Μεταλλουργίας, ο Διόνυσος ο Θεός του Οίνου και του Θεάτρου, ο Ζευς ο Θεός του Κεραυνού, της Θύελλας, της Βροχής, της Γονιμότητας, η Ήρα η Θεά της Οικογένειας, η Εστία η Θεά του Οίκου, ο Πλούτων ή Άιδης ο Θεός του Κάτω Κόσμου, ο Ποσειδών ο Θε­ός της Θάλασσας Κ.Ο.Κ....

Γνωρίζουμε ακόμη και ωραίες ιστορίες - εδάφια της ανεξάντλητης Ελληνικής Μυθολογίας - όπου εμπλέκονται πάντοτε δυο ή περισσότεροι από Αυτούς.

Ξέρουμε για τον σφοδρό έρωτα της Αφροδίτης με τον Άρη, καρπός του οποίου υπήρξε η Θεά Αρμονία, δεν αγνοούμε την κλοπή των βοδιών του Απόλλωνα από τον νεογέννητο Ερμή, ούτε τα θαυμαστά δίκτυα του χωλού Ηφαίστου με τα οποία παγίδευσε τον Άρη με την Αφροδίτη, μας είναι γνωστή η διαμάχη της Αθηνάς με τον Ποσειδώνα για την διεκδίκηση της πόλεως των Αθηνών, γνωρίζουμε την αρπαγή της θυγατέρας της Δήμητρας από τον Πλούτωνα, την εξόντωση των τέκνων της Νιόβης από την Άρτεμη και τον Απόλλωνα, τους αναρίθμητους έρωτες του Διός οι οποίοι προκαλούσαν την οργή της Ήρας, ένας από τους καρπούς των οποίων υπήρξε και ο Διόνυσος...

Τα γνωρίζουμε όλα αυτά..


ΣΥΜΠΑΘΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΙ

 Λίγο ως πολύ λοιπόν μας είναι γνωστοί οι Έλληνες Θεοί. Οι Θεοί των προγόνων μας. Μας είναι οικείοι, θα έλεγα. Και φυσικά συμπαθείς. Συμπαθέστατοι. Ανθρώπινοι...        .

Ωστόσο οι περισσότεροι από εμάς σήμερα δεν τους θεωρούμε ως αληθινούς Θεούς. Τους βλέπουμε μάλλον ως ήρωες γοητευτικών, γοητευτικότατων ιστοριών - των μύθων - παρά ως πρόσωπα υπερβατικά, σεβάσμια και αξιολάτρευτα...Κι αυτό μας συμβαίνει επειδή έχουμε μάθει, έχουμε διδαχθεί, έχουμε κατηχηθεί, να θεωρούμε τους Έλληνες Θεούς ως πλάσματα της φαντασίας των προγόνων μας - των αφελών, αφελέστατων προγόνων μας, διότι έτσι μας τους παρουσιάζουν ,οι οποίοι ενώ επινόησαν τις τέχνες και τα γράμματα - την γλυπτική, τη ζωγραφική, την αγγειοπλαστική, την ορχηστική, την αρχιτεκτονική, τη ναυτιλία, τη ναυπηγική, την ιατρική, τη γεωργία, τα μαθηματικά, την αστρονομία, τη γυμναστική, το θέατρο, τη μεταλλουργία, την ποίηση, τον γραπτό λόγο, τη δικαιοσύνη, την έννοια της ελευθερίας και της δημοκρατίας, την φυσική, τη  μηχανική, την αυτοματοποιητική, τα μαθηματικά, τη φιλοσοφία, την ατομική θεωρία και τόσα άλλα πράγματα ωφέλιμα για τον  βίο του ανθρώπου ή με δυο λόγια όλα όσα συνιστούν την έννοια  πολιτισμός - εντούτοις απέτυχαν οι καημένοι - έτσι μας έμαθαν.. να συλλάβουν την... "τέλεια θρησκεία" και λάτρευαν - οι άξεστοι, όπως μας τους είπαν - τα... είδωλα!Στη συνέχεια το κεφαλαιώδες τούτο "ελάττωμα" των προγόνων μας φρόντισαν - πριν από εμάς για μας - να το "διορθώσουν" κάποιοι κύριοι, ξένοι σ' αυτό τον τόπο, αμφίβολης πνευματικής καλλιέργειας και συχνά ευτελέστατης ηθικής υποστάθμης αλλά εμπνευσμένοι από μια αχαλίνωτη μισαλλοδοξία.

Η μέθοδός τους υπήρξε απλή: κατάγγειλαν όλο τον αρχαίο πολιτισμό ως κατασκεύασμα του Σατανά (τους), απέρριψαν μετά βδελυγμίας το σύνολο της πολιτισμικής προσφοράς των προγόνων μας, έσπασαν όλα τα αγάλματα, διαστρέβλωσαν την ζωγραφική θέτοντας την στην υπηρεσία της ασχήμιας, διατήρησαν μόνον τη χρηστική όψη της αγγειοπλαστικής, απαγόρευσαν την ορχηστική, παραμόρφωσαν την αρχιτεκτονική, υποβάθμισαν τη ναυτιλία και τη ναυπηγική, εξευτέλισαν την ιατρική, εγκατέλειψαν τη γεωργία, καταράστηκαν τα μαθηματικά και την αστρονομία, απαγόρευσαν το θέατρο και τη γυμναστική, περιόρισαν στο ελάχιστο τη μεταλλουργία, εξανάγκασαν την ποίηση και στην μουσική να υπηρετήσουν αποκλειστικά την ένρινη κακοφωνία, έθεσαν τον γραπτό λόγο στην διάθεση της ανεξάντλητης βλακείας, επιβάλανε στη θέση της δικαιοσύνης την αυθαιρεσία, κατάργησαν κάθε έννοια ελευθερίας και δημοκρατίας, απαγόρευσαν τη φυσική, κράτησαν από τη μηχανική και την αυτοματοποιητική μόνον όσα εξυπηρετούσαν τον αυτοκρατορικό εντυπωσιασμό, απαγόρευσαν δια ποινής θανάτου κάθε ενασχόληση με τη φιλοσοφία, ούτε καν υποψιάστηκαν ποτέ την αξία της ατομικής θεωρίας, δεν άφησαν αρχαίο ναό αγκρέμιστο και στη θέση τους ύψωσαν μετά δόξης και τιμής το... ελλείπον παιγνιόχαρτο από την τράπουλα των προγόνων μας: την "τέλεια" θρησκεία.

Όλα αυτά, όπως μας λένε, τα έκαναν προς χάριν της υπερβολικής αγάπης τους για μας. Αυτοδιορίστηκαν "ποιμένες" και μας χάρισαν τον - όχι και τόσο κολακευτικό - προσδιορισμό του "ποιμνίου". Εξαιτίας δηλαδή της αγάπης τους για μας, αποφάσισαν εμείς να βόσκουμε κι αυτοί να μας βόσκουν. Κι ούτε λόγος να γίνεται για την απλή αλήθεια που λέει ότι ποτέ κανένα ποίμνιο, ποτέ κανένα κοπάδι, δεν εκτρέφεται προς όφελος δικό του, αλλά πάντοτε προς όφελος του τσοπάνη!..



ΟΙ ΑΡΧΑΙΕΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ

Ήρθαν λοιπόν οι τσοπαναραίοι, κι αφού γκρέμισαν όλο τον αρχαίο πολιτισμό - τη δική μας αρχαία κληρονομιά - μας επέβαλαν, χωρίς να μας ρωτήσουν, την "τέλεια" θρησκεία τους.

Εδώ δεν πρόκειται να ασχοληθούμε με δαύτη.  Εδώ θα ασχοληθούμε εν συντομία με εκείνη την άλλη, την "ατελή" - όπως την χαρακτήρισαν - θρησκεία των προγόνων μας και θα εξετάσουμε συνοπτικά τις... ατέλειές της, παρόλο που οφείλουμε εξαρχής να της αναγνωρίσουμε ότι αποτελούσε τον άριστο συνδετικό κρίκο όλων εκείνων των λαμπρών εκφράσεων του αρχαίου πολιτισμού, εφόσον πίσω από κάθε καλή τέχνη κρυβόταν και μια Μούσα, πίσω από κάθε τεχνική ο Ήφαιστος, πίσω από κάθε είδος καλλιέργειας της γης η Δήμητρα, πί­σω από κάθε σχολή φιλοσοφίας η Αθηνά, πίσω από κάθε νομοθεσία η Θέμις, πίσω από κάθε θεραπευτική μέθοδο ο Ασκληπιός, πίσω από κάθε θεατρική παράσταση ο Διόνυσος, πίσω από κάθε εμπορική δραστηριότητα ο Ερμής κ.ο.κ.


Ποιες ήταν λοιπόν οι θρησκευτικές πεποιθήσεις των προγόνων μας; Μας έχουν μάθει να λέμε και να νομίζουμε ότι "οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν στους Δώδεκα Ολύμπιους και σε άλλους αναρίθμητους Θεούς και Θεές".

Αυτό είναι ψέμα. Το ρήμα "πιστεύω" απουσιάζει παντελώς από την ορολογία

των αρχαίων ελληνικών θρησκευτικών πεποιθήσεων. Ο όρoς "πίστη" παραπέμπει στην τυφλή αποδοχή ενός αυταρχικού Και ανεξέλεγχτου δόγματος ενώ το επίθετο "πιστός" χαρακτηρίζει μόνον τον δούλο. Οι πρόγονοι μας όμως ήσαν άνθρωποι ελεύθεροι. Δεν "πίστευαν" στις Θεές και τους Θεούς. Απλά τους λα­τρεύαν. Και η έννοια της λατρείας μας οδηγεί κατευθείαν σε εκείνην του έρωτα.

 Διότι μόνον ο ερωτευμένος λατρεύει. Μόνον ο ερωτευμένος

 έλκεται από το κάλλος του υποκειμένου των συναισθημάτων του και το λατρεύει, όπως ακριβώς έλκεται η ψυχή από την ευωδιά και την ωραιότητα του σχήματος και των χρωμάτων του άνθους.

 Δεν "πίστευαν" λοιπόν οι πρόγονοί μας στις Θεές και τους Θεούς. Αντίθετα τους λάτρευαν διότι ήσαν ερωτευμένοι μαζί τους. Ήσαν ερωτευμένοι με την απαράμιλλη ομορφιά του ελληνικού τοπίου. Ερωτευμένοι με το χάραγμα, ερωτευμένοι με το δειλινό, ερωτευμένοι με τον γαλάζιο ουρανό, ερωτευμένοι με τα μεγαλόπρεπα βουνά, ερωτευμένοι με την πολύτροπη θάλασσα, ερωτευμένοι με τον χρυσαφένιο ζωοδότη Ήλιο, ερωτευμένοι με τη αργυρόμορφη αινιγματική Σελήνη, ερωτευμένοι με τη γονιμοποιό βροχή, ερωτευμένοι με τη νοτισμένη γη, που την καρπίζει η βροχή στα πλαίσια της θεσπέσιας συνουσίας της καταιγίδας.

 Οι πρόγονοί μας γνώριζαν ότι κινητήριος δύναμη κάθε έκφρασης της Ζωής είναι η ερωτική έλξη και για τούτο λάτρευαν τον Θεό Έρωτα. Κι επειδή το πρώτο όπλο της ερωτικής έλξης είναι το Κάλλος, οι πρόγονοί μας λάτρευαν την ομορφιά. Οι πρόγονοί μας ήξεραν ότι το μέσο για την κατανόηση του Σύμπαντος Κόσμου είναι η ευφυΐα του νου. Κι επειδή το υπέρτατο κόσμημα του νου είναι η Γνώση, οι πρόγονοί μας λάτρευαν τη σοφία. Κοκ...


ΦΙΛΟΠΑΤΡΙΑ, ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ, ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ


Τρεις λέξεις αρκούν για να περικλείσουν όλο τον πλούτο των λατρευτικών συναισθημάτων και όλη την ουσία των αρχαίων θρησκευτικών πεποιθήσεων: Φιλοπατρία, Φιλοκαλία, Φιλοσοφία.

Έρως προς την Πατρίδα, έρως προς το Κάλλος, έρως προς την Σοφία. Και οι ερωτευμένοι πρόγονοί μας με την Πατρίδα, το Κάλλος και τη Σοφία έπλασαν αναρίθμητους μύθους προκειμένου να προσφέρουν στις επόμενες γενιές - και σε μας εν τέλει με τρόπο ποιητικό  άρα καλαίσθητο και διαχρονικό  όλο το απόσταγμα αναρίθμητων αιώνων λαϊκής γνώσης και εμπειρίας.

Ιδού η αξία των μύθων. Και οι μύθοι βέβαια μας μιλούν για τις Θεές και τους Θεούς


Τι ήσαν λοιπόν οι Έλληνες Θεοί;

Μήπως πλάσματα της φαντασίας και των "ατελών" θρησκευτικών πεποιθήσεων των προγόνων μας ή μήπως κάτι άλλο πολύ πιο σημαντικό;

     Μήπως υπέρτατες οντότητες που φώτισαν με τις διδασκαλίες τους, τους απολίτιστους προγόνους των προγόνων μας;

     Μήπως "σπεπτομορφές" ικανές να παρεμβαίνουν στην καθημερινότητα;

     Μήπως γοητευτικοί ήρωες ψεύτικων ιστοριών;

     Μήπως άψυχα ξύλινα, πέτρινα ή μεταλλικά αγάλματα ωραiων ανδρών και γυναικών;

     Μήπως χαμερπής εσμός ασυγκράτητων ερωτύλων που συνουσιάζονταν αδιάκοπα και γεννούσαν ομοίους τους;

     Μήπως αρχαιότατοι ευγενείς πρόγονοι των προγόνων μας που ωφέλησαν με τα έργα τους τις ανθρώπινες κοινωνίες;

Ή μήπως ποιητικές εκφράσεις των φυσικών δυνάμεων οι οποίες συνιστούν, ορίζουν και διασφαλίζουν τη λειτουργία του! Σύμπαντος Κόσμου;


Οι Έλληνες Θεοί δεν ορίζονται εύκολα.

Περικλείουν έναν τόσον απροσμέτρητο πλούτο εννοιών, γνώσεων και συναισθημάτων, ώστε τόμοι ολόκληροι εμπεριστα­τωμένων διατριβών δεν θα αρκούσαν προκειμένου να τον κατα­γράψουν. Οι Έλληνες Θεοί είναι πολύμορφοι, πολυποίκιλοι, πολυεπίπεδοι.

Την μια στιγμή εμφανίζονται ως τρυφεροί σύντροφοι στα όνειρα των παιδιών, ικανοί να τους εμπνεύσουν, διαμέσου της γοητείας της μυθικής αφήγησης, ύψιστα ιδανικά, καθοριστικά για όλο τους τον βίο, την επομένη παρουσιάζονται ως πρόθυμοι φίλοι και αρωγοί στην κάθε καθημερινή δυσχέρεια των ενηλίκων που τους επικαλούνται, κι έπειτα εμφανίζονται σε όσους το επιθυμούν, ως σοφότατοι και πάντα φιλικοί ιεροφάντες, ικανοί να αποκαλύψουν στους μύστες πλήθος ψηγμάτων αιώνιας κο­σμικής σοφίας.

Οι Έλληνες Θεοί δεν βρίσκονται εκτός του Σύμπαντος Κό­σμου ούτε κατασκεύασαν τον Κόσμο

Ο Κόσμος τούτος υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει από μόνος του. Οι Θεές και οι Θεοί απλά τον κατοικούν και τον φροντίζουν.

Είναι δυναμικά μέλη του Σύμπαντος Κόσμου, αναντικατάστατες συνιστώσες της λειτουργίας του.

Ή - επαναλαμβάνω - ποιητικές εκφράσεις των φυσικών δυνάμεων οι οποίες συνιστούν, ορίζουν και διασφαλίζουν τη λει­τουργία του Σύμπαντος Κόσμου!..


ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΕΟΙ;


Όπως διαπιστώσατε εδώ μιλώ ήδη ωσάν να υπάρχουν πράγματι οι Έλληνες Θεοί. Ωσάν να μην ανήκουν στην "ατελή", λησμονημένη και περιφρονημένη θρησκεία των προγόνων μας.

Μιλώ σαν να υπάρχουν και τώρα...

Μιλώ δηλαδή σαν να υπάρχει όντως η Γη, ο Ήλιος, η Σελήνη, ο Άνεμος, η Θάλασσα, η Βροχή, η Βλάστηση, η Ζωή...Γιατί;

Δεν υπάρχουν;

Κι αφού υπάρχουν όλα αυτά, δεν υφίστανται συνάμα και οι αρχαίες εκείνες πάγκαλες ποιητικές εκφράσεις των ανωτέρω που ονομάζονται αντίστοιχα Δήμητρα, Απόλλων, Άρτεμις, Αίολος, Ποσειδών, Ζευς, Φύσις, Έρως Κ.Ο.κ.

Κι αφού υπάρχουν οι Θεές και οι Θεοί - έστω και ως ποιητικές εκφράσεις των φυσικών δυνάμεων του Σύμπαντος Κόσμου. κι αφού εγώ, ως κάτοικος τούτου του πλανήτη, τους οφείλω, όχι μόνον την ύπαρξη αλλά και την διατήρηση της ύπαρξής μου, τι μ' εμποδίζει να τους εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου γι' αυτό, ή ακόμη περισσότερο, γοητευμένος από το Κάλλος τους, να τους ερωτευτώ και ως ερωτευμένος μαζί τους, να τους λατρέψω;


Πόσον καιρό έχετε, φίλες και φίλοι μου, να απολαύσετε ένα ηλιοβασίλεμα;

Πάει καιρός; Δεν προλαβαίνετε; Είστε υπερβολικά απασχολημένοι, τρέχετε και δεν φτάνετε στην αγωνία σας να πλουτίσετε τους πλούσιους, προκειμένου να επιβιώσετε, και στο μεταξύ εσείς δυστυχείτε αλλά κι αυτοί οι κλέφτες του μόχθου σας δυστυχούν, διότι κατά κανόνα καταναλώνουν τον πλούτο που σας κλέβουν σε φάρμακα και σε γιατρούς;

Ο φίλος μας ο Απόλλων όμως, ως Θεός Ήλιος, ανατέλλει και δύει κάθε ημέρα και μας προσφέρει δωρεάν την απαράμιλλη ωραιότητα των χαραγμάτων και των δειλινών.Αρκεί μια στιγμή από τον πολύτιμο χρόνο μας για να απολαύσουμε τα δώρα του Θείου Απόλλωνος και να ερωτευτούμε την ομορφιά του.

Η αδελφή του, η φίλη μας η Θεά Άρτεμις, ως Θεά Σελήνη,διατρέχει την περίοδό της - σαν γυναίκα - κάθε μήνα και συμπληρώνει ένα πλήρη κύκλο μεταμορφώσεων.

Και κάθε Της όψη - Νέα Σελήνη, Πρώτο Τέταρτο, Πανσέλη­νος, Τρίτο Τέταρτο - μας προσφέρει δωρεάν την απαράμιλλη ωραιότητα της ακοίμητης δορυφόρου της Γης. Το αργυρό Της Κάλλος εμπνέει αιώνες τώρα ποιητές και ερωτευμένους... Αρκεί μια στιγμή από τον πολύτιμο χρόνο μας για να απολαύσουμε τα δώρα της εξαίσιας Φοίβης και να ερωτευτούμε την ομορφιά Της. Και ανάλογες φυσικές απολαύσεις μας προσφέ­ρουν σε κάθε τους εκδήλωση όλοι οι Αθάνατοι Θεοί!..

Η διαρκής λοιπόν επιδίωξη εκ μέρους μας των φυσικών απολαύσεων της Ζωής, μας κάνει ήδη μετόχους της θρησκείας των προγόνων μας.

Διότι είτε καταπιανόμαστε με μια δημιουργική εργασία, είτε περιπατούμε σε ανθόσπαρτους αγρούς, είτε καλλιεργούμε την γη, είτε παρακολουθούμε μια θεατρική παράσταση, είτε κολυ­μπάμε στη θάλασσα, είτε συμμετέχουμε σε αθλητικούς αγώνες, είτε γλεντάμε, είτε τραγουδάμε, είτε χορεύουμε, είτε ερωτευό­μαστε, είτε ανατρέφουμε τα παιδιά μας, δεν κάνουμε στην ουσία τίποτε περισσότερο παρά να απολαμβάνουμε τα δώρα των Αθανάτων Ελλήνων Θεών και να λατρεύουμε ερωτευμένοι την Ωραιότητά Τους!..

Όλα τούτα έκαναν οι πρόγονοί μας και όλα τούτα τα κάνουμε κι εμείς. Κι από την οπτική αυτή οι Αθάνατοι Έλληνες Θεοί, όχι μόνον υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν αλλά κι εμείς ­έστω ανυποψίαστοι - τους λατρεύουμε. Διότι σαν όντα ζωντανά λατρεύουμε τη Ζωή, είμαστε ερωτευμένοι μαζί της, και οι Θεοί μας είναι οι δυναμικές συνιστώσες της διατήρησης και της συνέ­χειας της Ζωής.


Ο ΕΡΩΤΑΣ ΤΩΝ ΑΘΑΝΑΤΩΝ


Σήμερα μάλιστα, καθώς αποξηραίνονται μέρα με την ημέρα οι εγκληματικές ιδεολογίες του φονικότατου Εικοστού μετά χυδαιότητας αιώνα, καθώς ορθώνεται εμπρός μας η μέγιστη πρόκληση του καθαρμού του νου μας και του περιβάλλοντός μας από την κόπρο της μισαλλοδοξίας, του αντιερωτισμού, της σιμωνίας, της τεχνολαγνείας και όλων των άλλων τεράτων που γεννοβόλησε εδώ και αιώνες η μέγιστη Ύβρις της αμετροέπειας, καθώς φουντώνει η αγανάκτηση ενάντια στους εχθρούς της Ζωής - είκοσι χρόνια για να μεγαλώσεις ένα παιδί, είκοσι δευτερόλεπτα για να το σωριάσει μια σφαίρα νεκρό - καθώς οι παρελθούσες ιδεοληψίες καταρρέουν είδαμε τους "δεξιούς" να καταριούνται το ίνδαλμά τους, την Αμερική, και το επαίσχυντο σύνθημα-εξίσωση "ο χρόνος είναι χρήμα", όπως είδαμε και τους αριστερούς να σιμωνίζουν αναίσχυντα καταστρέφοντας με τα ίδια τους φιλάργυρα χέρια την "ιδανική" Σοβιετία τους  η ύψιστη Θεά Ανάγκη μας ωθεί όλους και πάλι προς τα εκεί, προς την Αρχαία Κληρονομιά, προς τον Έρωτα του Πάτριου, του! Ωραίου και του Σοφού, προς την Φιλοπατρία, την Φιλοκαλία, την Φιλοσοφία, προς την αρχαία εν τέλει θρησκευτική αντίληψη του σεβασμού και της διατήρησης της Ζωής.

Iδού λοιπόν γιατί όλο και περισσότεροι Έλληνες σήμερα επιδιώκουν με κάθε τρόπο το βάπτισμά τους στα νάματα της αρχαίας σοφίας. Ιδού γιατί αναζητούν την συμφιλίωση με τη Φύση, με το περιβάλλον, με το σώμα μας, με όλες τις σωματικές λειτουργίες και προπάντων την ερωτική. Ιδού γιατί επιδιώκουν και επίσημα την αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας. Διότι η επιδίωξη της επαφής με το αρχαίο αθάνατο Ελληνικό Πνεύμα - την πηγή κάθε πολιτισμού - υπόσχεται τον εξανθρωπισμό του βίου μας. Υπόσχεται την υπέρβαση των σημερινών δεινών που επισώρευσε η Ύβρις. Υπόσχεται τη Χαρά της Ζωής.

Την χαρά που εμπνέουν όλες εκείνες οι αναρίθμητες συνιστώσες οι οποίες φροντίζουν, διατηρούν και συνεχίζουν τη Ζωή, και τις οποίες οι πρόγονοί μας ποιητικά αποκάλεσαν - όπως ξέρουμε - Αφροδίτη, Άρη, Ερμή, Αθηνά, Δήμητρα, Απόλλωνα, Άρτεμη, Ήφαιστο, Διόνυσο, Δία, Ήρα, Πλούτωνα, Πο­σειδώνα, Εστία, Πάνα, Αμφιτρίτη, Ωκεανό, Νύμφες, Σατύρους, Διόσκουρους, Ηρακλή, Θησέα, Περσέα, Βελλεροφόντη, Κρόνο, Ουρανό, Ρέα, Γαία, Ευρυνόμη και... Έρωτα.

Προπάντων Έρωτα!..

Είτε το θέλουμε είτε όχι, εφόσον θα υπάρχει η Ζωή, θα υπάρχουν και οι Έλληνες Θεοί.

Διότι οι Έλληνες Θεοί είναι ένα και το αυτό με τη Ζωή.Κι είναι θέμα δικό μας κι όχι δικό Τους, εάν θέλουμε να ευεργετηθούμε από την απόδοση τιμών προς τα πρόσωπά Τους.

Εάν φροντίζουμε, εάν ποτίζουμε, εάν σκαλίζουμε, εάν περι­βάλλουμε με αγάπη ένα δέντρο, αυτό θα μας χαρίσει άφθονους καρπούς αλλά και την απόλαυση της ωραίας του όψης.

Εάν το εγκαταλείψουμε αυτό ενδεχομένως θα ξεραθεί αλλά οι σπόροι του θα παραμείνουν αιώνιοι, αναλλοίωτοι, αθάνατοι, έτοιμοι να βλαστήσουν μόλις προκύψουν οι κατάλληλες συνθή­κες για να καλύψουν όλη τη Γη με δάση ολόκληρα υπέροχων   δέντρων.

Έτσι είναι κι οι Θεοί μας.

Υπάρχουν από μόνοι τους, αιώνιοι, αθάνατοι, αέναοι. Σαν τον Σύμπαντα Κόσμο τον οποίο κατοικούμε και κατοικούν.

     Εάν τους φροντίσουμε, θα μας φροντίσουν.

     Εάν τους θεραπεύσουμε, θα μας θεραπεύσουν.

     Εάν τους ερωτευτούμε, θα μας ερωτευτούν!..




 Tου Μάριου Βερρέτα (από το βιβλίο του "ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΕΛΛΗΝΑΣ")