Έτος 170 μ.α.χ.χ.
Οι περιοχές που κυριαρχούσε ο «Μονοθεϊσμός», ήσαν γεμάτες από θαυματοποιούς, αλλά και περιφερόμενους «εξορκιστές» (Μάρκου 9.38, Λουκά 9.49, Πράξεις, 19. 13-19), που περιέργως χρησιμοποιούσαν κατά την μαγική τους πράξη το πασπαρτού (passe-partout) όνομα «Ιεσού».
Αυτό το όνομα αναφέρονταν προφανώς στον «ομώνυμο» μαθητή του ραββίνου και «νασί» Γιεχοσουά Μπεν Περακγιάχ, που κατέγραψαν αργότερα οι ταλμουδιστές στο «Sanhedrin» της Γκεμάρας (107b).
Ο συγκεκριμένος, είχε ανασταυρωθεί στα μέσα του 1ου π.α.χ.χ. αιώνα, την παραμονή ενός ιουδαϊκού Πεσάχ, ως ένοχος «μαγείας».
Στην γλώσσα των μονοθεϊστών θεοκρατών της εποχής, η λέξη «Ιεσού» ήταν ακρωνύμιο (γε–σ–ου) του «γεμάχ σεμό ουεζιχρό» («να διαγραφεί το όνομα και η ανάμνησή του»), σε ελεύθερη απόδοση «ο ακατανόμαστος».
Οι τσαρλατάνοι «εξορκιστές» το χρησιμοποιούσαν βεβαίως αντί ενός υποτιθεμένου «αρρήτου ονόματος» του Ιαχωβά, για να αυξάνουν το «κύρος» της τέχνης τους στα μάτια των αδαών.
Το κατ΄ευφημισμό λοιπόν «Πάσχα των Ελλήνων» στην ουσία γιορτάζει έναν καταδικασμένο για «μαγεία» τσαρλατάνο που εκτελούσε «θαύματα» στην έρημο της Ιουδαίας.
Οι πραγματικοί Έλληνες, αυτοί δηλαδή που προϋπήρξαν του γυρολόγου εξορκιστή και συνεχίζουν να υπάρχουν έως σήμερα, δεν γιορτάζουν ούτε εκτελεσθέντες εξορκιστές, ούτε το όργανο θανάτωσης αυτών.
Ο ΕΘνικός Ελληνισμός εορτάζει την επιφάνεια της Ανθείας Θεάς Αφροδίτης και την Ανάσταση της ολάνθιστης Φύσης.
***Τα στοιχεία προέρχονται από το βιβλίο του Βλάση Γ. Ρασσιά
Εξελληνισμός
Η επαφή Ελληνισμού–Ιουδαϊσμού από την εποχή του Αλεξάνδρου έως την Ύστερη Αρχαιότητα
