Ο θάνατος του Ιησού και πώς τον φαντάστηκαν οι ευαγγελιστές.

Τα γεγονότα εδώ όπως θέτονται από τους ευαγγελιστές αντιφάσκουν μεταξύ τους, όμως αυτό είναι το λιγότερο που μας ενδιαφέρει, μπροστά στα ψέματα που αραδιάζουν έναν αιώνα μετά, όταν θα επινοήσουν το μύθο. Ας δούμε όμως τα πιο χαρακτηριστικά σημεία που διαμόρφωσαν τις τελευταίες ώρες του φιλόδοξου μεσσία και πως αποδόθηκαν στα «απομνημονεύματα» των δήθεν μαθητών του.

Η πράξη του Ιούδα για τριάντα αργύρια σε συνδυασμό με το χωρίς νόημα και λογική προδοτικό του φίλημα, σκανδαλίζει με την αφέλεια και τον παραλογισμό του, λες και ο Ιησούς κυκλοφορούσε μεταμφιεσμένος ή δεν τον είχαν δει ποτέ! Σκανδαλώδης και ο αντιφατικός του θάνατος. Κατά το Ματθαίο πέταξε τα αργύρια στο ναό και μετά κρεμάστηκε (27.5) και κατά των «Πράξεων» άνοιξε η κοιλιά του και χύθηκαν τα έντερά του στο χωράφι το οποίο αγόρασε με τα τριάντα αργύρια της προδοσίας (1.18).

Δεν μπορεί να διανοηθεί κανείς το θρίαμβο της εισόδου στην Ιερουσαλήμ όπου ο κόσμος στρώνει τα ρούχα του για να περάσει ο Προφήτης, ο Αρχιερέας και ο Βασιλιάς, ζητωκραυγάζοντας και τρεις ημέρες αργότερα, κατά τη διάρκεια της δίκης, να φωνάζουν «σταύρωσέ τον σταύρωσέ τον». Στην εκτέλεση, μάλιστα, έγιναν άφαντοι ακόμα και μαθητές του.


Η διαδικασία της σύλληψης με νυσταγμένους μαθητές την πιο κρίσιμη ώρα, που αντί να πέσουν έστω σε πειρασμό έπεσαν να κοιμηθούν, σαν να βρίσκονταν στον κόσμο τους, μας βάζει σε υποψίες. Μήπως ήταν τόσο κουρασμένοι από την προηγούμενη μάχη και δεν μπορούσαν να κρατήσουν τα μάτια τους ανοιχτά; (Βλέπε Ματ. 26.41-46, Μα. 14.34-42, Λουκ. 22.45-46).

Η διαδικασία της δίκης από τον Άννα στον Καϊάφα και από τον Καϊάφα στον Πιλάτο, λες και οι Ρωμαίοι ήθελαν τη συγκατάθεση των κατακτημένων Ιουδαίων για να δικάσουν ένα στασιαστή… και το πιο τραγελαφικό από όλα: οι κατακτητές Ρωμαίοι αδιαφορώντας το δικό τους δίκαιο, τηρούν κατά γράμμα και με ευλάβεια το έθιμο των κατακτημένων Ιουδαίων, ζητώντας τη γνώμη τους για την καταδίκη ή την ελευθερία ενός στασιαστή, του Βαραββά! (Βλέπε Ματ. 27.16-26, Μα. 15.6-15, Λουκ. 2317-25, Ιω. 18.39-40).
Λες και το δίκαιο των Ρωμαίων ήταν τριτοκοσμικό! Η ομόφωνη εβραϊκή σύμπνοια, κατά του ρωμαϊκού δικαίου, δεν μπορεί να μας πείσει.
Ούτε η εκτέλεση της ποινής έτσι όπως έφτασε σε μας μπορεί να μας πείσει. Όσα περιγράφονται δεν έχουν ούτε μια στάλα λογική.
Επίσης για το θάνατό του μόνο ο Ματθαίος μας «πληροφορεί» για τα συνταρακτικά γεγονότα περί γεωλογικών αναστατώσεων, σχισμένων καταπετασμάτων και μακάβριων αναστάσεων νεκρών μέσα από τους διερρηγμένους τάφους τους.

Γύρω από τον ενταφιασμό, επίσης, μπορούν να εκφραστούν τόσες διαφωνίες που αμφισβητούν κάθε σκέψη για ανάσταση. Ο τάφος ήταν του Ιωσήφ Αριμαθαίας που έθαψε τον Ιησού με τους δικούς του ανθρώπους (Ματ. 27.57-60). Αν επρόκειτο να φυγαδεύσει τον Ιησού δε θα το έκανε μετά την ασφάλιση του τάφου με τη φρουρά του Πιλάτου, που εδώ που τα λέμε, αυτή μπήκε κατόπιν εορτής και μετά από υπόδειξη των Ιουδαίων, την επόμενη μέρα, όταν μαθεύτηκε ότι οι μαθητές του σχεδίαζαν να τον κλέψουν (ο.π. 27.62-66). Αυτό το Σχέδιο της κλοπής μας βάζει πάλι σε υποψίες!
Οι άλλοι τρεις ευαγγελιστές αγνοούν τη φρουρά, συνεπώς το σώμα του Ιησού μπορούσε να φυγαδευτεί εύκολα. Βέβαια, η ανάσταση, συγκρητικά, επινοήθηκε πολύ αργότερα, όμως τίποτα δεν εμπόδιζε κάποιους μαθητές να αναπτύξουν τη νέα δοξασία στηρίζοντάς την με υπερβολές που φαντάζουν θαυματουργικές και εξώκοσμες προκειμένου να πείσουν και να κρατήσουν την ελπίδα ζωντανή.

Σύμφωνα με το Ματθαίο, η πρώτη εμφάνιση μετά την ανάσταση έγινε στη Μαρία τη Μαγδαληνή και τη μάνα του τη Μαρία (28.1 και 9).
Ο Μάρκος, με μικρές διαφορές από τον Ιωάννη, υποστηρίζει ότι έγινε μόνο στη Μαγδαληνή (Μαρ. 16.9 και Ιω. 20.14).
Ο Λουκάς υποστηρίζει ότι έγινε, σε δύο μαθητές, στο δρόμο προς τους Εμμαούς (24.15).
Τέλος, o Παύλος ισχυρίζεται πως ο Πέτρος τελικά είδε πρώτος τον αναστημένο Ιησού (Α Κορ.15:4-5).
Η ανάληψη, σαν ένα καθαρά μυθολογικό στοιχείο, προστέθηκε και αυτό πολύ αργότερα, στο Λουκά, μέσα σε μία πρόταση (24.51).
Όμως στο Μάρκο συνεχίζεται, αν και σε μερικά χειρόγραφα μόνο, η μετά της Ανάληψης περίοδος, με αντιλήψεις που θεωρούνται σαφώς μεταγενέστερες. Τα εδάφια 16.9 μέχρι 16.20 άλλωστε, βρίσκονται μόνο σε μερικά χειρόγραφα.

Δίκαια ο Κέλσος, από το 180 ακόμα, χαρακτήριζε την «ανάμνηση» της «ανάστασης» τερατολογία.

«Κανονικά, αν όντως ήθελε να φανερώσει τη θεία δύναμή του ο Ιησούς» γράφει ο κριτικός φιλόσοφος του 2ου αιώνα, «θα έπρεπε να εμφανιστεί αναστημένος σε εκείνους που τον περιφρόνησαν και σε εκείνον που τον καταδίκασε και στους πάντες –κοντολογίς, να τον δουν όλοι. Χώρια που θα μπορούσε να μην μπει καν στον κόπο, κι από το σταυρό ακόμα να έχει γίνει άφαντος (κι όχι μετά την ανάστασή του). Πού ακούστηκε, να κρύβεται ο απεσταλμένος του θεού, που ήρθε στη γη για να αναγγείλει το θέλημά του;»
(«Αληθής Λόγος» εκδόσεις Θύραθεν Επιλογή σελ. 53).