Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2015

Ο Φοίνικας.




«Εκ Της Τέφρας Αναγεννώμαι» («από την στάχτη αναγεννιέμαι»). Τα αρχικά αυτής της ρήσης έφεραν τα πρώτα μετάλλια του Τάγματος του Φοίνικα της Ελλάδας (1926-1935)... που απονέμεται μέχρι και σήμερα στους Έλληνες που ανυψώνουν το γόητρο της Ελλάδας σ’όλο τον κόσμο (καλλιτέχνες, λογοτέχνες, επιστήμονες, κλπ).

Ένας Φοίνικας υπήρξε το λάβαρο των μεγάλων προσωπικοτήτων της ελληνικής επανάστασης του 1821, μεταξύ των οποίων και του Αλέξανδρου Υψηλάντη, υποδηλώντας την ελπίδα και λαχτάρα των Ελλήνων για αναγέννηση του ελληνικού κράτους.

Μετά την νικηφόρα λήξη της Επανάστασης, ο Φοίνικας υπήρξε το έμβλημα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους και τα πρώτα νομίσματα που κόπηκαν τότε, από τον Ιωάννη Καποδίστρια, ονομάστηκαν ‘φοίνικες’ και έφεραν τον Φοίνικα στην μια τους όψη. Έτσι, συμβολίστηκε η αναγέννηση του ελληνικού έθνους, μετά τα τετρακόσια σκοτεινά χρόνια της Τουρκικής κατοχής.

Η πατρίδα μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη μ’αυτό το ευγενές μυθικό πουλί που συνδέθηκε με την ανθρώπινη δύναμη και θέληση για αναγέννηση μέσα από τις δυσκολίες και τα εμπόδια. και δεν έπαψε ποτέ να είναι αγαπημένο σύμβολο του οποίου ο μύθος χάνεται στα βάθη του χρόνου.

Η αρχαιότερη καταγεγραμμένη αναφορά του Φοίνικα μας παραδίδεται από τον Ησίοδο (8ος αιώνας π.Χ.). Ονομάστηκε ‘Φοίνικας’ από την λέξη ‘φοινός’, δηλαδή ‘πορφυρός’ και ο μύθος αναφέρει ότι πρόκειται για ένα πανέμορφο πουλί που μοιάζει με αετό και παγώνι.

 Κατοικούσε στην Φοινίκη, δίπλα σε μια πηγή στην οποία πλένονταν κάθε μέρα με την αυγή, τραγουδώντας τόσο όμορφα, που ο Ήλιος σταματούσε το άρμα του για να απολαύσει το τραγούδι του. Έτσι, ο Φοίνικας συνδέθηκε με τον Ήλιο και κατ’επέκταση με τον ηλιακό Θεό Απόλλωνα.

Πρόκειται για ένα έξυπνο, σοφό, ευαίσθητο και πανέμορφο πλάσμα, που δεν τρέφεται από πτώματα ούτε πετά εδώ και κει χωρίς λόγο. Κανείς δεν το έχει δει ποτέ να τρώει και μένει πάντα σ’ένα σημείο μέχρι να πεθάνει. Αναφέρεται επίσης ότι τα δάκρυά του είναι λιβάνι και το αίμα του βάλσαμο. Οι πληγές του επουλώνονται αμέσως, εάν τύχει να του επιτεθούν εχθροί, και το δάκρυ του μπορεί να γιατρέψει έναν άνθρωπο αλλά και να προστατέψει από τον θάνατο προσωρινά.

Είναι ένα πλάσμα που έχει την ιδιαίτερη ικανότητα να αναγεννιέται από τις ίδιες του τις στάχτες, αφού έχει πρώτα πεθάνει έχοντας αυτοαναφλεχθεί. Ζει για πολλές εκατοντάδες χρόνια -μέχρι και χιλιετία αναφέρουν κάποιες παραδόσεις- και είναι πάντα μονάχα ένας τη φορά.

Έχοντας αυτήν την ικανότητα, είναι ταυτόχρονα θνητός (αφού πεθαίνει) και αθάνατος (αφού αναγεννιέται).
Όταν πλησιάζει η ώρα του να πεθάνει, χτίζει φωλιά από κλαδάκια ιδιαίτερων και ιερών αρωματικών (όπως λιβάνι, μύρο, νάρδο κλπ) την οποία μετά αναφλέγει και καίγεται μαζί της μέχρι να γίνει στάχτες. Μέσα από αυτές τις στάχτες ένας νέος Φοίνικας αναγεννάται, που θα ζήσει όσο και ο παλιός του εαυτός.

Λέγεται επίσης ότι υπήρχε από την αρχή της δημιουργίας του σύμπαντος, πριν ακόμα την γέννηση των Θεών, κι έτσι κατέχει γνώσεις και μυστικά της ζωής που ούτε οι Θεοί δεν γνωρίζουν.
Στο πέρας των αιώνων συνδέθηκε και έγινε σύμβολο της φωτιάς, της αρετής, της συμπόνιας, του θανάτου και της αναγέννησης, και του Ήλιου που ‘πεθαίνει’ κάθε δειλινό και ‘αναγεννιέται’ κάθε αυγή.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου