ΕΛΛΟΨ, ΚΥΚΛΩΨ, ΠΕΛΑΣΓΟΣ, ΕΛΛΗΝ - ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΕΝΕΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΜΕΡΟΣ 2

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ

Υπάρχει ιστορικό βάθρο, που στηρίζει την λογική απόδειξη ότι η τελειότης της Ελληνικής γλώσσας εξισούται με τον πολιτισμό ο οποίος εγεννήθη εκ της γλώσσας αυτής. Η αναζήτηση επομένως του ιστορικού υλικού μεταξύ των διασωθέντων κειμένων της πανάρχαιας ελληνικής γραμματείας και η συνδρομή της αρχαίας ελληνικής γλώσσας αποτέλεσαν τα δύο βάθρα επί των οποίων εστηρίχθη η παρούσα έρευνα.

Και πρώτον η ελληνική γραμματεία,δηλαδή η "Θεογονία" και ό Ησίοδος, ο οποίος αφηγείται αυτά τα οποία τον εδίδαξαν οι Μούσες ["τόνδε δε μεν πρώτιστα θεαί προς μύθον έειπον"(Θεογ.στιχ.24), δηλαδή "τα τ΄εόντα τα τ΄ εσσόμενα πρό τ΄ εόντα,φωνή ομηρεύσαι",τα σύγχρονα,τα περασμένα και τα μέλλοντα,εκ του ενεχύρου λόγου (του γραπτού λόγου,ο οποίος διεσώζετο στα "Μουσεία",τα οποία εγνώριζαν)].

Δεύτερον,τα Ομηρικά έπη διέσωσαν πολύτιμα στοιχεία του προ χιλιετιών πολιτισμού των κατοίκων του χώρου,εντός του οποίου ανεπτύχθη η ελληνική γλώσσα.Το σπουδαιότερο όμως έργοτων πανάρχαιων συγγραφέων ήταν,ότι εκτός των Μουσειακών στοιχείων που διοχέτευσαν εντός των ιστορικών τους αφηγήσεων διέσωσαν τους θησαυρούς της ελληνικής γλώσσας,εντός των λέξεων της οποίας ευρίσκονται εμφυτευμένες,δια των γραμμάτων,μεγίστης σημασίας πληροφορίες.

Πότε όμως εμφανίζεται ο άνθρωπος στον ελληνικό χώρο; Η απάντηση στην ερώτηση αυτή δεν έχει για εμένα ιδαίτερη σημασία.Άνθρωποι μπορεί και είναι λογικό,να εμφανίσθηκαν σε πολλές περιοχές της γης και μάλιστα στις γεωλογικώς αρχαιότερες. Σημασία όμως μέγιστη έχει να κατανοήσουμε τις αιτίες των μεγάλων ποιοτικών διαφορών των πολιτισμών.
Επειδή δε,πολιτισμός δεν δημιουργείται άνευ γλώσσας,την απάντηση στο ερώτημα πρέπει να αναζητήσουμε στην γλώσσα. Η γλώσσα πάλι, έχει άμεση και αιτιώδη σχέση με τον φυσικό και γεωγραφικό χώρο,εντός του οποίου εσχηματίσθει και ανεπτύχθει.

Με αυτά τα ελάχιστα ως πρόλογο του δευτέρου κεφαλαίου θα διατρέξω εν συνεχεία συνοπτικώς διά των κειμένων τα οποία διέσωσε η πανάρχαια ελληνική γραμματεία και διά της ελληνικής γλώσσας,όπως αυτή έφθασε και αποτυπώθει στην Θεογονία,τον Όμηρο και τον Ησίοδο,όλη την ιστορία της πρώτης και δεύτερης περιόδου του σχηματισμού και της αναπτύξεως του Ελληνικού λόγου.

ΕΛΛΟΨ, ΚΥΚΛΩΨ, ΠΕΛΑΣΓΟΣ, ΕΛΛΗΝ.

Η ιστορία αυτή ξεκινάει από τον έλλοπα θηρευτή και κλείνει με τον μέγιστο των πολιτισμών,ο οποίος εσημειώθη επί της βασιλείας του Διός. Σε αυτήν άλλωστε την μεγάλη για την ανθρωπότητα εποχή ανήκει και η γλωσσική έκρηξη, χάρη στην οποία διετυπώθη ο οικουμενικός λόγος. Η αφήγηση στηριγμένη στην έρευνα,ακολουθεί το ιστορικό ίχνος του ανθρώπου(θεού) θηρευτού, του αργότερα κύκλωπος (κτηνοτρόφου), από όπου ξεκινά ο πολιτισμός των ανθρώπων του ελληνικού χώρου,για να αναπτυχθεί στην αγροτική περίοδο και κορυφωθεί διά έργων τεχνικών στην εποχή των ουρανιώνων,οπότε άρχεται ο μεγάλος επί Διός πολιτισμός.

Είναι μιά περίοδος πολλών χιλιετιών την οποία πρέπει να αφηγηθώ όχι τόσο με την βοήθεια των ολίγων στοιχείων που διεσώθησαν, όσο με την βοήθεια των θησαυρών που εκρύφθησαν εντός των λέξεων, που κατά την ακμή του εδημιουργήθησαν.

Στο κεφάλαιο αυτό δίδονται τα ιστορικά ίχνη του ανθρώπου (θεού) πρό της εποχής του Διός,διότι κανείς πολιτισμός δεν φυτρώνει ξαφνικά. Πρέπει να έχει στηριχθεί στον προηγούμενο και κατ΄αυτήν τη διαδοχή να είναι κάποιος,ή ο τελευταίος, κρίκος στην αλυσίδα των διαδοχικών φάσεων του ιδίου πολιτισμού,ο οποίος φθάνει μέχρι του έλλοπος-άγλωσσου ("έλλοπες" καθ΄ Ησύχιον "ελλείποντες της οπός", τουτέστιν της εν ομιλίας φωνής π.χ. "Ατρείδεω οπός έκλυον" (Ιλ. Π 76)].

Στην Θεογονία οι πρώτοι κάτοικοι των ορέων αποκαλούνται Θεοί. Η λέξη "θεός", όπως θα αναλυθεί στο Γ μέρος της έρευνας ("Το Αλφάβητο Κώδιξ Σημασιών"), είναι ταυτόσιμη με την λέξη "άνθρωπος". Η λέξη έχει παραχθεί από τον φθόγγο ΘΑΩ με σημασία ίδια του ρήματος Θάω(βλέπω).
Θεός ακόμη είναι ο θηρευτής, ο "θοός", δηλ. ο ευκίνητος, ο οξύς και τραχύς και ακόμη ο ενδεδυμένος με τα δέρματα των μικρών ελάφων τα λάμποντα στο φως του ηλίου (ρήμα θέω).
Οι θεοί (θηρευτές) κατά την Θεογονία (στιχ. 142,142 β, 146),τους κύκλωπες, οι οποίοι εις ουδέν διέφεραν από αυτούς [εναλίγκιοι ήσαν],ανέθρεψαν και τους έμαθαν να ομιλούν ["οι δ΄ εξ αθανάτων θνητοί τράφεν αυδήεντες"]. Αυτοί δε οι κύκλωπες,εκτός της σωματικής τους ρώμης, απεδείχθησαν ικανοί για επινοήσεις στα έργα των ["ισχύς δ΄ ηδέ βίη και μηχαναί ήσαν επ΄ έργοις"].

Οι κύκλωπες,αποκαλύπτει ο Όμηρος ότι ήσαν κτηνοτρόφοι. Κτηνοτροφία όμως σημαίνει ανάληψη "ευθυνών". Ο κτηνοτρόφος πρέπει να προστατεύσει εκ των κινδύνων το ζωικό του κεφάλαιο, για τον λόγο αυτόν οι κύκλωπες κτίζουν πέριξ ("κύκλω") των σπηλαίων, εντός των οποίων κατοικούν οι ίδιοι και συγκεντρώνουν και τα ποίμνιά των (πρόβατα και γίδια), τοίχους λίθινους υψηλούς (Οδύσ. Ι 181-185). Ο λιθοξόος και λιθοδόμος κύκλωψ αυτομάτως περικλείων "κύκλω" ένα ελάχιστο έστω μέρος της χέρσου γης ιδιούται αυτήν, δηλαδή αποκτά κυριότητα σ΄ αυτόν τον χώρο. Αλλά και επί του ευρυτέρου χώρου, ένθα ναίει (κατοικεί) και βγάζει το ποίμνιό του για την νομή (βόσκηση), ο κτηνοτρόφος κύκλωψ αποκτά το δικαίωμα της "νομής", το οποίο θα υπερασπίσει δια της ζωής του.

Αυτός υπήρξε ο πρώτος ζωτικός χώρος τον οποίο ο κτηνοτρόφος θεώρησε ως αναγκαίο για την διατροφή του ποιμνίου του και της οικογένειάς του. Κτηνοτροφικός όμως βίος σημαίνει ακόμη κατανομή των ευθυνών στους ανθρώπους της οικογένειας, τόσο για την βόσκηση και φύλαξη των ποιμνίων,όσο και για το άρμεγμα, την κουρά, την κατεργασία των δερμάτων,την τυροκομία και ακόμη την κατασκευή των δοχείων,ενδυμάτων και υποδημάτων και τέλος την διατροφή των μελών της οικογένειας.

Αυτή η κατανομή των ευθυνών στα μέλη της οικογένειας επιβάλλει την επιλογή των κατ΄ εκτίμηση ικανών για τις ανάλογες προς τα προσόντα των εργασίες. Βάσει αυτής της εκτιμήσεως εμφανίζονται οι ούροι (φύλακες), οι αιπόλοι (βοσκοί), οι ξούθοι (κατεργαστές μαλλιών,δερμάτων), για να περιορισθώ στα αρχικά έργα των πρώτων και ικανοτέρων κατά την κατανομή των κτηνοτροφικών έργων. Και ήταν πολύ φυσικό οι ευφυέστεροι εξ όλων (ευφυία= οι έχοντες καλή φυσική ανάπτυξη) και ικανοί να αμύνονται με τα δόρατα (τις αιχμηρές ράβδους) ούροι (φύλακες), να αναλάβουν όχι μόνο την προστασία του "οίκου" του κύκλωπος και των μελών της οικογένειας κατά την νύκτα χαρίζοντας σ' αυτούς το  "δώρον του ύπνου" (Ιλ. Η 482).

Αυτή η ανάγκη της καθ΄ ικανότητας διανομής των ευθυνών είχε σαν γέρας (ανταμοιβή) την αναλογική επιβράβευση. Η επιβράβευση ενός έργου "κοινού συμφέροντος" μετεβάλλετο κατ΄ αυτόν τον τρόπο σε επιβράβευση της "Δίκης", μιας εκ των τριών θυγατέρων της "Θέμιδος". Και δίκη δεν ήταν τίποτε άλλο από την συγκράτηση της δυνάμεως εντός των πλαισίων του "κοινού συμφέροντος" δια της δικαίας διανομής (ευ-νέμω,ευνομία) και της πειθούς, πειθ-αρχίας, ώστε να παραμένει η ειρήνη στην ζωή της οικογένειας και αργότερα στην ζωή της κώμης.

Αυτή υπήρξε η Θέμις,η οποία εδέχοντο ότι είναι στοιχείο εμφυτευμένο εντός του ανθρώπου από τους ίδιους γεννήτορες του σύμπαντος κόσμου.Για αυτό άλλωστε εισήγαγαν την Θέμιδα,αργότερα,εντός του μεγάλου διοικητικού κέντρου των Δελφών, διότι δι αυτής η ομφή (φωνή) του Διός ελάμβανε οικουμενικήν έκταση. Αυτών των φυλάκων της "Δίκης", των επιβλεπόντων τα έργα θνητών ανθρώπων και αγαθά χαριζόντων σ΄ αυτούς, ο Ησίοδος δέχεται ότι ανταμοιβή ήταν το βασιλικό αξίωμα.

Αναζητώντας τον ελλό κτηνοτρόφο "κύκλωπα" οδηγήθηκα,ακολουθώντας τις προς δυσμάς εκτεινόμενες ακτές της μεγάλης λίμνης,στην Ελλοπία,η οποία κατά την γνώμη μου,ως η περιοχή των βοσκών,είχε δώσει το όνομά της και στο βουνό "Πίνδος". Εδώ θα σταθώ επ΄ ολίγον διότι το όνομα "Πίνδος" δεν είναι γνωστό στον Όμηρο και στον Ησίοδο. Στην Θεογονία είναι σύνηθες,ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα ενός βουνού,να δίδει και το όνομά του σ΄ αυτό,π.χ. "Αιγαίον όρος"(Θεογ. 484) ελέγετο το πλησίον της Λύκτου όρος (Δικταία Ίδη),επειδή σ΄ αυτό έβοσκαν χιλιάδες αίγες.Σήμερα θα το λέγαμε "Κατσικοβούνι". "Ίδη" (δωρ. Ίδα) ελέγετο το σύνδεδρον όρος,π.χ. "Ιδαία όρη" (Ιλ. 8 170).

Ο Στράβων (Γεωγραφικά Ζ 327-8) λέγει,ότι: " ο Έφορος ισχυρίζεται,ότι το Μαντείο στην Δωδώνη το ίδρυσαν οιο Πελασγοί, οι αρχαιότεροι εκ των λαών που υπερίσχυσαν στην Ελλάδα.... Ο δε Φιλόχορος ισχυρίζεται,ότι και η περιοχή της Δωδώνης,όπως και της Ευβοίας,εκαλείτο πρότερον "Ελλοπία".
Κατά τον Στράβωνα τέλος η Δωδώνη κείται στους πρόποδες του όρους Τόμαρος ή Τμάρος ("Δωδώνη τοίνυν το μέν παλαιόν υπό Θεσπρωτοίς ήν καί τό όρος ό Τόμαρος ή Τμάρος,αμφοτέρως γάρ λέγεται ύφ ώ κείται τό ιερόν").

Η μικρή αυτή παρέκβαση ήταν αναγκαία,διότι η δική μου έρευνα περιορίζουσα τις πηγές μόνο στην προκλασσική ελληνική γραμματεία θεωρεί, ότι η αναζήτηση ερισμάτων εξασθενεί την σοβαρότητα των ελάχιστων διασωθέντων στοιχείων, που επί τη βάσει αυτών και μόνο πρέπει να επιχειρούμε την ανασύνθεση της προ χιλιετιών ιστορίας των κατοίκων του ελληνικού χώρου. Εδώ άνευ άλλων σχολίων,κλείνω  την παρέκβαση. Στο γράμμα Ε ο αναγνώστης θα αντιληφθεί την αιτία για την οποία  "ελλοί" ονομάσθηκαν οι βοσκοί και "Ελλοπία" η χώρα των βοσκών.

Από τις "Ηοίες", γνωστές και με το όνομα  "Κατάλογος", δηλαδή αναγραφή σπουδαίων πληροφοριών για πρόσωπα ή πράγματα του παρελθόντος (έργο διασωθέν υπό των "Μουσείων" και δημοσιευθέν πιθανώς από τον Ησίοδο) αποσπώ το 134 τμήμα (Rzach) το αναφερόμενο στην Ελλοπία:
"Η Ελλοπία είναι μια περιοχή με πολλά σιτοφόρα χωράφια και πλούσια λειβάδια για πρόβατα και στριφτόποδα βόδια.Εκεί κατοικούν άνθρωποι που έχουν πολλά κοπάδια προβάτων και βοδιών και ακόμη πολλές,αναρίθμητες γεναρχίες απλών ανθρώπων. Σ' αυτή την περιοχή και η Δωδώνη,που τώρα τελευταία πήρε μορφή πολιτισμένης πόλεως,διότι αυτήν ο Ζεύς ετίμησε και εκεί έχτισε μαντείον άξιο σεβασμού εν μέσω των ανθρώπων".

Θα κλείσω προσωρινώς τα περί κυκλώπων με την αναφορά του Αριστοτέλους σ' αυτούς (Πολιτικά Α 2):
"Η δε εκ περισσοτέρων αυτοτελών γεναρχιών ένωση,διαρκής και όχι εφήμερη,είναι η κώμη. Αυτή μάλιστα η διαρκής συνένωση νομίζω,ότι φυσικώς προέκυψε και ομοιάζει προς πόλη κτισθείσαν υπό κατοίκων πόλεώς τινος σε ξένη χώρα (αποικία), εδώ δε οικογενειών και για αυτό ονομάζονται από μερικούς ομογάλακτοι οι κάτοικοι αυτής, διότι είναι τα τέκνα του οίκου και τα τέκνα των τέκνων τους.Και για αυτό κατ' αρχάς οι πόλεις εβασιλεύοντο,καθώς και τώρα ακόμη τα έθνη,διότι εσχηματίσθησαν από βασιλευόμενες κώμες,διότι έκαστος οίκος διοικείται βασιλικώς από τον γεροντότερο,καθώς και οι αποικίες των οίκων,οι κώμες δηλαδή,ένεκα της συγγενείας κυβερνώνται βασιλικώς. 

Και αυτό εννοεί ο Όμηρος, όταν λέγει: "θεμιστεύει δε έκαστος  παίδων ήδ αλόχων", δηλ. έκαστος δια των ιδίων θεσμών (συνηθειών που στηρίζουν το "κοινό συμφέρον" της οικογένειας) κυβερνά τα τέκνα και τις γυναίκες του, διότι εδώ και εκεί κατοικούσαν [σημ: είναι φανερό, ότι οι στάνες και τότε και τώρα είναι μακράν η μια της άλλης], και ήταν φυσικό να κατοικούν έτσι".

Ο Αριστοτέλης,όπως διαπιστώνουμε,θεωρεί ότι ο θεσμός του "βασιλέως" ανεπήδησε από την οικογενειακή οργάνωση του πρώτου αυτού κοινωνικού πυρήνος. Αυτή η αναγκαία διανομή "ευθυνών" στα μέλη της οικογένειας έδωσε στον επί κεφαλής της οικογένειας τον ρόλο του ηγέτη ("αγού"), του διανέμοντος τις ευθύνες ως εμπείρου περισσότερο των άλλων.

Από τους κύκλωπες κτηνοτρόφους, οι οποίοι υπήρξαν για τον ελληνικό χώρο οι θεμελιωτές της ελληνικής γλώσσας και επομένως του ελληνικού πολιτισμού, ξεκινά η ιστορική αρχή των μετέπειτα πολιτισμών.

Επιμέλεια άρθρου :

ΙΕΡΑ ΕΛΛΑΣ ~ Ιερά Ελλάς - ΙΕΡΑ ΕΛΛΑΣ ~ Ιερά Ελλάς - ΙΕΡΑ ΕΛΛΑΣ  ~ Ιερά Ελλάς

http://ieraellas-kinimaethnikon.blogspot.gr ~ http://ieraellas-kinimaethnikon.blogspot.gr


Από την εξελιχθείσα σχέση κτηνοτρόφος- ζωτικός χώρος εθεμελιώθει η έννοια της ιδιοκτησίας ως του σπουδαιότερου αγαθού: κατοικία-βιοπορισμός. Η παρουσία όμως του κτηνοτρόφου δεν ήταν τυχαία, αλλά επινόηση του θεού-θηρευτού,για να επικρατήσει στην αντιμαχία του προς το εχθρικό του περιβάλλον. Αυτή η επινόηση προέκυψε μεν από κάποιον συγκεκριμένον άνθρωπο ως πρόταση,εστηρίχθει όμως πάντοτε στην πνευματική στάθμη της συγκεκριμένης ομάδας,το ύψος της οποίας εσηχματίσθει  εκ της μεταδόσεως των εμπειριών των προγόνων της.

Επιφοίτηση ως δόγμα ποτέ δεν εδιδάχθη στον ελληνικό χώρο, αντιθέτως εδιδάχθη η λατρεία των προγόνων.

Εκ της Πίνδου δια της άλλης αγκάλης των πέριξ της λίμνης ορέων βαδίζοντας συνεχώς προς ανατολάς θα συναντήσουμε το βουνό Πήλιο των βουκόλων κεντάυρων. Ο Όμηρος το αποκαλλεί "εινοσίφυλλον" (Ιλ. Β 757) και ακόμη αναφέρει,ότι στα υψηλότερα σημεία της "Πηλίου κορυφής" εφύετο η "μελία", το ξύλο της οποίας ήταν τόσο ισχυρό,ώστε έκανε για τα δόρατα τα φονικά (Ιλ. Π 144). Κατά τις "Ηοίες" (απ. 19, Rzach) στο δασοσκέπαστο Πήλιο,όπως το αποκαλούν, ο Χίρων ανέθρεψε τον Ιάσονα,τον ποιμένα των ανθρώπων,τον υιόν του Αίσονος:

"Αίσων, ός τέκεθ' θιόν Ιήσονα, ποιμένα λαών
όν Χίρων έθρεψ' ενί Πηλίω υλήεντι"

Σε άλλο απόσπασμα (79,Rzach) δίδεται η πληροφορία ότι: "στο Πήλιο το απόκρημνο κατοικούν οι κένταυροι οι ορεσίβιοι". Στην "Ασπίδα Ηρακλέους" (στιχ. 178-190) δια παραστάσεων απεικονίζετο η μάχη Λαπιθών και Κεντάυρων. Στην μάχη αυτή λαμβάνει μέρος και ο Πειρίθοος, ο θιός του Ιξίονος. Τα ονόματα παραθέτει ο άγνωστος συγγραφεύς της περιγραφής. [Το όνομα βεβαίως "Ασπίς Ηρακλέους" ανήκει στους βυζαντινούς χρόνους.Κατά τον Στησίχορο (ποιητήν ακμάσαντα το 611 π.χ.) η περιγραφή ανήκει στον "Κατάλογον". Εκ του καταλόγου ίσως απεσπάσθη υπό του Ησίοδου].

Στην Θεογονία τέλος (θεωρουμένων επίσης και των στίχων αυτών ως αποσπασθέντων εκ του "Καταλόγου") δίδεται μια άλλη πληροφορία: ότι "μέγας βασιλεύς" (τίτλος σημειώσατε,που θα συναντήσουμε εν συνεχεία και που είναι σημαντικός, διότι τον έφερε ο εκάστοτε "βασιλεύς των βασιλέων") την εποχή του Ιάσονος του ποιμένος των λαών ήταν ο Πελίας.Κατ' εντολήν του Πελία εστάλει ο Ιάσων, ο υι'ος του Αίσονος,στον "Αιήτην" και την κόρη του απήγαγε ως σκλάβα εκ πολέμου και την έφερε στην Ιωλκό. Αυτή "τέκε παίδα Μήδειον,τον ούρεσιν έτρεφε Χίρων Φυλιρίδης,μεγάλου δε Διός νόος εξετελείτο" [εγέννησε υιόν,τον οποίον ονόμασε  "Μήδειον" τον οποίον ανέθρεψε και εξεπαίδευσε ο Χίρων ο Φιλυρίδης,ώστε του μεγάλου Διός οι εντολές να εκτελεσθούν]. Στο Πήλιο επίσης, εφύοντο και φύονται τα 3/5 των θεραπευτικών βοτάνων όλου του πλανήτη. Παραξενιά της φύσεως; αρχαιότης; ποιός είναι σε θέση να απαντήσει;

To Πήλιο έχει συνδέσει το όνομά του με την ιατρική και τους βουκόλους "κενταύρους".  Ο Όμηρος για τους κενταύρους γράφει (Ιλ.Λ 382) ότι: τα περί φαρμάκων και χειρουργικών επεμβάσεων για την εξαγωγή των θανατηφόρων βελών ο Αχιλλέυς εδιδάχθη υπό του "Χίρωνος",τον οποίο αποκαλεί "δικαιότατον κενταύρων". Αυτό βέβαια σημαίνει ότι οι κένταυροι ήταν δίκαιοι,δηλαδή λαός με ανεπτυγμένη την συνείδηση του "κοινού συμφέροντος" και μάλιστα,δια της ιατρικής, του κοινού συμφέροντος όλων των ανθρώπων. Θα ήταν επιτρεπτό να ισχυριστώ,ότι και αυτή η ιδέα της "οικουμενικής Δίκης" υπερπήδησε αρχικώς το τείχος της κώμης και ύστερα της πόλεως και κατέληξε να καλύπτει όλη την Γη δια της ιατρικής!..

Τι σημαίνει όμως η λέξη "κένταυρος", τι σημαίνει "Πήλιον"; Η λέξη "κένταυρος" είναι σύνθετη από την λέξη "κεντώ" που σημαίνει "κεντρίζω,προκαλώ νυγμούς" και τη λέξη "ταύρος",δηλ. άρρεν βους. "Οπόσοι δε μυθολογήμασιν" ακούοντες ήδονται,πεφύκασι και αυτοί τι επιτερατεύεσθαι και ούτω τοις αληθέσιν ελυμήναντο,συγκεραννύντες αυτά εψευσμένοις" ['οσοι αρέσκονται ακούοντες παραμύθια αυτοί και εκ φύσεως τερατολογούν και τοιουτοτρόπως αναμιγνύοντες τα ψευδή με τα αληθή, εξευτέλισαν τα αληθή], λέγει ο Παυσανίας στα Αρκαδικά (2,7).

Θα το επαναλάβω και εγώ: οι αρεσκόμενοι στα παραμύθια παρουσιάζουν τους κενταύρους ως διφυή εκτρώματα της φύσεως με δύο κορμούς,τον έναν ίππου, επί δε του κορμού του ίππου στην θέση του λαιμού εφύετο ο κορμός ενός ανδρός από την μέση και άνω με χείρες και κεφαλή βεβαίως ανθρώπινα. Κενταυρίνες όμως δεν αναφέρονται ούτε απεικονίζονται. Με αυτές όμως τις εικαστικές ανοησίες των χρόνων της παρακμής γέμισε η ελληνική ιστορία από εκτρώματα και εξευτελίστηκε η αλήθεια.

Τι ήταν όμως οι κένταυροι; Σήμερα οι Αμερικανοί τους ονομάζουν "cowboys". Εμείς τους αποκαλούμε βουκόλους. Η οδήγηση όμως ενός κοπαδιού βοδιών στη βοσκή και η επιστροφή του στους σταύλους (σταθμούς) για τους γνωρίζοντες την τέχνην αυτή δεν ήταν δυνατόν να γίνει με άλλο τρόπο παρά μόνο από ιππείς. Αυτοί οι έφιπποι βουκόλοι ονομάσθηκαν κένταυροι. Υπήρχαν όμως άλογα: Άλογα σε άγρια κατάσταση εζούσαν σε πολλές περιοχές του ελληνικού χώρου. Μια μορφή αγρίου αλόγου χαραγμένη σε λίθο ευρίσκεται στο Μουσείο Βόλου. Είναι δείγμα παλαιολιθικής τέχνης και βρέθηκε στο Πήλιο (ίδε και στο Α μέρος).

Ονόματα όπως Ίππου κρήνη, Ιπποθόη, Ιποννόη, Ιππώ, ευρίσκομε στην Θεογονία, όπως και Ιππόστρατος, Ιπποτάδης Ιππιοχάρμης στις "Ηοίες". Τέλος ο "Πήγασος ίππος" είναι ο αιθεροδρόμος κέλης ο αποκόψας δια της οπλής του τον βράχο του Ελικώνος, όθεν εξεπήδησαν τα νάματα της Ιπποκρήνης (Θεογ. 281). Στον Όμηρο οι ίπποι έχουν πολλά επίθετα, άλλα ως προς το χρώμα,π.χ. αίθωνες, βαλιοί, λευκότεροι χιόνος, ξανθοί, φοίνικες ως προς την χαίτη, π.χ. εύτριχες, καλλίτριχες, κυανότριχες, ότριχες, ως προς την ταχύτητα, π.χ. ωκέες, ωκύποδες, αθλοφόροι, αερσίποδες, εύσκαρθμοι, ωκυπετείς, τέλος ως προς την στερεότητα των οπλών,π.χ. μώνυχες, κρατερώνυχες, χαλκόποδες.

Παρέθεσα σκοπίμως τα ονόματα αυτά, για να καταδείξω ότι ο ίππος όχι μόνον υπήρξε ανέκαθεν στον ελληνικό χώρο, αλλά ετιμήθη δι΄ επιθέτων τόσων όσα σε ουδεμίαν άλλη περιοχή της γης. Είναι δε άκρως σημαντικό για την ιστορία της ελληνικής γλώσσας, ότι εκ του ονόματος του μικρού ίππου, ανεξαρτήτως φύλλου, δηλαδή του πώλου (πουλάρι), εγεννήθη το "πολέω" δηλ. το προσφέρω εις πώλησην (ρίζα ΠΟΛ-) και κατ' επέκταση εκ της ρίζας ΠΕΡ- και του "περάω" ο εμ-πορος, ο πόρος, η πείρα κ.α. (ίδε και εις λήμμα Π λέξιν "Πελασγός").

Αλλά στο Πήλιο εκτός από τους βουκόλους ανεπτύχθη,όπως φαίνατει εκ του ονόματος και η τέχνη του πηλού. Στον Όμηρο μάλιστα (Ιλ. Σ 600) ο κεραμεύς διαθέτει και "τροχόν άρμενον", δηλ. συναρμοσμένον,ώστε να κινείται δια των χειρών (δια της παλάμης), όταν αυτός κάθεται και τον δοκιμάζει, εάν στρέφεται γρήγορα. Σημειώνω, ότι η λέξη Πήλ-ιον παρήχθη από το ηχητικό ερέθισμα το οποίο προκαλεί το ζύμωμα μάζας χώματος με νερό. Θα δούμε στο Γ μέρος, ότι αυτό το κτύπημα (ζύμωμα) των χειρών (Χειρωναξία-χειρώναξ-χείρων-χειρουργία) ή πλήγμα (ρίζα ΠΛΑΓ- : το κτύπημα του κύματος του πελάγους στην ακτή) των χειρών επί της μάζας της λάσπης προκαλεί ένα ηχητικό ερέθισμα όμοιο προς "ΠΛ".

Εκ του φθόγγου αυτού με την ως άνω σημασία εγεννήθησαν οι λέξεις πηλός και Πήλιον. Χειρώνακτες πλινθουργοί ή πηλοπλάστες αλλά και χειρουργοί για την εξαγωγή βελών (ιά=βέλη) ή και του δηλητηρίου των φιδιών (ιός=δηλητήριο), οι βουκόλοι του Πηλίου προχώρησαν πρώτοι ίσως στην ιατρική. Ο Δικαίαρχος (4ος αών π.χ.) στο έργο του "Καταμετρήσεις των εν Ελλάδι ορέων" ομιλών για τις θεραπευτικές ιδιότητες των βοτάνων του Πηλίου αναφέρει και το  "χειρώνιον"  'η "μέγα κενταύριον", το άρωμα του οποίου είχε την δύναμη να κάνει τα φίδια αβλαβή ή και να τα σκοτώνει.

Δύο όμως ακόμη ονόματα τα οποία ανήκουν στην ιστορία του Πηλίου και των κενταύρων,μας οδηγούν σε σκέψεις για τις επινοήσεις των κτηνοτρόφων και βουκόλων κενταύρων: Τα ονόματα "Πειρί-θοος" και "Ιπποδάμεια". Το πρώτο όνομα πρέπει να είναι σύνθετο από τις λέξεις πείρινς- ινθος, το όνομα δηλ. ενός πλεκτού κάλαθου και θοός (ρήμα θοάζω με την σημασία του κινώ ταχέως). Η πρώτη εντύπωση είναι, ότι το όνομα ομιλεί για ένα πλεκτό καλάθι, το οποίο κινείται ταχέως. Το όνομα όμως "πείρινς", ως όνομα "πλεκτού δια καλάμων καλάθου" πρέπει να έχει παραχθεί από την ρίζα ΠΕΡ- προήλθε η πρόθεση "περί". Στη δεύτερη αυτή σημασία το "ΠΕΡ" μας οδηγεί στο "ολόγυρα" και δια της δεύτερης λέξεως "θοός" στο κινώ ταχέως, οπότε προσδιορίζεται η δια τροχών κίνηση του πλεκτού καλάθου.

Το "εινοσίφυλλον Πήλιον" υπήρξε ανέκαθεν βουνό "δασοσκέπαστο". Οι "δρυοτόμοι" (ξυλοκόποι γνωρίζουν ότι οι κορμοί των δένδρων και μάλιστα οι έχοντες μεγάλες διαστάσεις μεταφέρονται με τεμάχια άλλων μικρών κορμών,επάνω στα οποία κατρακυλούν. Αυτούς τους μικρών διαστάσεων και διαμέτρων κορμούς οι σημερινοί "υλοτόμοι" τους αποκαλούν "κατρακύλια". Μια άλλη μέθοδος ήταν η δια ζώων "ρυμ-ούλκησις", δηλ. πρόσδεση όπισθεν του ζώου του κορμού για συρτό τράβηγμα. Είναι φανερό ότι η υλοτομία, τέχνη πανάρχαια από της εποχής των θηρευτών είχε δώσει, όπως θα δούμε στο γράμμα Δ, όχι μόνο ερεθίσματα όπως αυτά, αλλά είναι υπεύθυνη και για το όνομα "δουρόν",δηλ. το όνομα του ξύλου και του δένδρου.
Είναι όμως ακόμα υπεύθυνη και για την περιδίνηδη πέριξ του άξονος του τροχού. Άξων δε ήταν ο συγκρατών στα δύο του άκρα τους τροχούς (Ιλ. Ε 723). Το όνομα τέλος Ιππο-δάμεια είναι σύνθετο από το ίππος και δαμάω=δαμάζω (Ιλ. Β 23, Οδύσ. Γ 17). το όνομα δηλώνει, ότι στο Πήλιο εδαμάζοντο και οι ίπποι (ίδε την λέξη ίππος εις γράμμα Ι).

Η ενότης αυτή κυκλώπων-κενταύρων πρέπει να θεωρηθεί, ότι υπήρξε σε περίοδο προγεωργική. Η συγκέντρωση των αυτοφυών δημητριακών και των καρπών της αμπέλου (Οδ. Ι 105-115) όπως και η εξημέρωση των βοών και των ίππων επιτρέπουν τον χαρακτηρισμό της περιόδου ως προγεωργικής,διότι πράγματι μετά την εξημέρωση των βοών δεν απομένει πλέον ουδέν άλλο παρά η επινόηση του αρότρου. Διότι ο άνθρωπος δεν θα ήταν ποτέ εις θέση να καλλιεργήσει σε μεγάλες εκτάσεις την "άρουρα", εάν δεν εξεμεταλλεύετο την δύναμη των βοών ή των ίππων. Και η επινόηση του αρότρου ήλθε. Οι κτηνοτρόφοι αυτοί, όπως άλλοτε ο ελλός θηρευτής επενόησε την κτηνοτροφία,επενόησαν την αροτρίαση (Οδύσ. Ι 122) της "άρουρας", δηλ. της αρόσιμης γης. Το άρ, που τίθεται εδώ αντί του άρα, σημαίνει την άμεση μετάβαση από ενός πράγματος σε έτερο. Πράγματι όταν ο "Α" (ίδε εις γράμμα Α) μεταβαίνει, επομένως κινήται, "ρέει" ("Ρ", ίδε εις γράμμα Ρ), προς τα κάτω πάντοτε, εκ των όρεων, συναντά γην ικανή για καλλιέργεια ("Ο"= σύμβολο χώρου,ίδε γράμμα Ο), όπου συγκρατείται το ύδωρ (Υ) λόγω φυσικής κοιλότητος (ίδε εις γράμμα Υ) ή η ροή ( Ρ) υπό του ανθρώπου (Α).

[Σημείωση: Η ανάλυση ή η ανάγνωση των γραμμάτων, η οποία συστηματικώς γίνεται στο Γ μέρος της έρευνας, εχρησιμοποιήθη και εδώ προκειμένου να υποδείξω την διαδικασία της αποκωδικοποιήσεως των λέξεων, η οποία θα μας βοηθεί, οσάκις τα αναζητούμενα ιστορικά στοιχεία περνούν πίσω από τις αφηγήσεις των κειμένων της προκλασσικής γραμματείας. Για αυτό άλλωστε ετόνισα στην αρχή ότι: εντός των λέξεων ευρίσκοντο εμφυτευμένες δια των γραμμάτων μεγίστης σημασίας πληροφορίες].



Επιμέλεια άρθρου :

ΙΕΡΑ ΕΛΛΑΣ ~ Ιερά Ελλάς - ΙΕΡΑ ΕΛΛΑΣ ~ Ιερά Ελλάς - ΙΕΡΑ ΕΛΛΑΣ  ~ Ιερά Ελλάς

http://ieraellas-kinimaethnikon.blogspot.gr ~ http://ieraellas-kinimaethnikon.blogspot.gr

Το άροτρο όπως μας πληροφορεί ο Ησίοδος (Έργα και Ημέραι,στιχ. 427-436), πάλαι ποτέ ήταν ένα μονοκόμματο ξύλο, για τον λόγο δε αυτόν το αποκαλέι "αυτόγυον". Αργότερα αυτό εσχηματίσθη υπό πολλών μερών, τα οποία και  απαριθμεί (εχέτλης=η χειρολαβή, έλυμα= η αλετροπόδα, ύνις=το χαράσσον το έδαφος,κλπ). Η λέξη "αυτό-γυον" είναι βεβαίως σύνθετη από την αυτοπαθή αντωνυμία "αυτός" και μίαν άλλη λέξη, το "γύης". Η δόκιμη ερμηνεία λέει ότι σημαίνει: "Ι κεκεμμένον ξύλον του αρότρου, εις ο ηρμόζετο η ύνις, ΙΙ μέτρον τι γης, ακόμη εις τον πληθ. αι γαίαι, χωράφια, τα εντός της χώρας κτήματα, αντίθετον του υπερ-όριος (εκτός ορίων)". Το γράμμα Γ, όπως θα δούμε στο οικείο λήμμα, είναι το οξύ εργαλείο, δια του οποίου ο άνθρωπος "εχάραξε". Αλλά και δια του κεκαμμένου ξύλου ο άνθρωπος χαράσσει ("Γ") την γη ανοίγοντας κοιλότητες ("Υ"), ώστε και το νερό να συγκρατεί και τον ήλιο ("Η"), δια κινήσεων επάνω κάτω ή παλινδρομών "βουστροφηδών", ("Σ"), (ίδε εις γράμματα Γ,Υ,Η,Σ).

Η Θεογονία (στιχ. 146-149) συνεχίζει ομιλούσα για τα νέα τέκνα του Ουρανού και της Γης, τα οποία φυσικώς έλαβαν υπόσταση. Με τα ονόματα "Ουρανός" και "Γη" η Θεογονία προσδιορίζει τους γεννήτορες γενικώς της ανθρωπότητας, όπως αργότερα προσδιόρισε την γέννεση των όντων εκ του Ωκεανού και της Τηθύος.

Ο Αριστοτέλης (Μετά τα Φυσικά Α3) λέγει: "Εισί δε τίνες οί κατά τούς παμπαλαίους καιί πολύ πρό τής νύν γενέσεως καί πρώτους θεολογήσαντας ούτως οίονται περί τής φύσεως υπολαβείν. Ωκεανόν τέ γαρ καί Τιθύην εποίησαν τής γενέσεως πατέρας". [Υπάρχουν δε μερικοί, οι οπόιοι κατά τους πανάρχαιους χρόνους και πολύ προ της νυν (δηλ. της μετά επόχής η οποία άρχεται εκ του Δευκαλίωνος) γενέσεως θεωρούμενοι οι πρώτοι ασχοληθέντες με την γένηση του κόσμου με αυτόν νομίζουν τον τρόπο ότι τα περί της φύσεως συνέβησαν. Εκ του Ωκεανού και της Τιθύος (τροφού ως προσωποποιήσεως των στοιχείων που συνέβαλλαν στην διατροφή των όντων γενικώς) εθεώρησαν ότι γεννήθηκαν τα εν τη φύση όντα].

Λέγει λοιπόν η Θεογονία για τους εμφανισθέντες μετά τους κτηνοτρόφους κύκλωπες: "Άλλοι δ' αύ Γαίης τε και Ουρανού εξεγένοντο τρείς παίδες μεγάλοι τε καί όμβριιμοι, ουκ ονομαστοί Κόττος τε Βριάρεώς τε Γύης θ' υπερήφανα τέκνα" [(αμέσως μετά τους κύκλωπες κτηνοτρόφους) πάλι φυσικώς έλαβαν υπόσταση (εξεγένοντο) εκ των αυτών γεννητόρων, της Γης και του Ουρανού, τρείς νέες διάδοχοι δυνάμεις μεγάλης ισχύος, τις οποίες δεν δύναται κανείς να ορίσει απαριθμών τα έργα αυτών καθένα ιδιαίτερα, ο Κόττος και ο Βριάρεως και ο Γύης...].

Διακόπτω εδώ για να εξηγήσω γιατί ερμήνευσα κατ΄' αυτόν τον τρόπο τους δυο αυτούς πρώτους στίχους: Το κρίσιμο μέρος είναι: "Παίδες μεγάλοι τε καί όμβριμοι". Η λέξη παίς, παιδός προσδιορίζει όχι μόνο το νεαρό της ηλικίας αλλά και τον διάδοχο μιας προηγούμενης αυτοπύ γενέσεως, δηλ. της προ της εμφανίσεως αυτού δημιουργού αιτίας. Το "ουκ ονομαστοί" δεν σημαίνει εδώ το ανάξιοι να αναφέρει κανείς το όνομά τους, (α) διότι κατανομάζονται, είναι ο Κόττος, ο Βριάρεως και ο Γύης, (β) διότι τους αποκαλεί "υπερήφανα τέκνα", δηλ. εξέχοντα των άλλων και όχι υπεροπτικά και (γ) διότι στους στίχους 654, 661 της Θεογονίας, ο Κόττος χαρακτηρίζεται ως "αμύμων", δηλ. ευγενής, άμωμος, έξοχος, που ομιλών για λογαριασμό όλων λέγει προς τον Δία: "Τώ καί νύν, ατενεί τε νόω καί επίφρονι βουλή", δηλ.: "απ' αυτή τη στιγμή δύνασαι να προσβλέπεις στις πνευματικές μας ικανότητες και στην σύνθετη θέλησή μας".

Εξ όσων ανέπτυξα, γίνεται απαράδεκτη η ερμηνεία που θέλει το "ουκ ονομαστοί" όμοιο με το "δυσώνυμοι". Έτσι δυστυχώς καταστρέφονται τα ιστορικά στοιχεία τα εμφυτευμένα εντός των διασωθέντων ελαχίστων κειμένων της προκλασσικής ελληνικής γραμματείας (ίδε Π.Λεκατσά "Ησιόδου άπαντα" εκδ. Ι.Ζαχαρόπουλος,σελίς 113).

Για τους ποιητές των  "Μουσείων" (ίδε εις καφάλαιον "Μουσεία Λόγων") οι περίοδοι οι οποίες ξεκινούν από την παρουσία του ανθρώπου μέχρι της "Διός εποχής", χωρίζονται στα κάτωθι μεγάλα (άγνωστο πόσο) χρονικά διαστήματα:

(α) Γένεση των ορέων, των ανθρώπων θεών-θηρευτών (γλώσσα).
(β) Γένεση των κυκλώπων κτηνοτρόφων (ομιλία).
(γ) Γένεση των ουρανιώνων και των τεχνών (έναρθρος λόγος).
(δ) Παρουσία του Διός (έντεχνος λόγος - Μουσεία)

Εισερχόμενος στην ΄Γ περίοδο θεώρησα αναγκαίο ακολουθών το "ίχνος" της παρουσίας του ανθρώπου  του ελληνικού χώρου,να δώσω με την μικρή αυτή παρέκβαση ένα βοήθημα στον αναγνώστη, ώστε να κατανοηθούν τα σημαντικά για την ιστορία της ανθρωπότητος κείμενα της προκλασσικής ελληνικής γραμματείας και μάλιστα η ελληνική γλώσσα. Επανερχόμενος στην Θεογονία πρέπει να τονίσω αμέσως ότι η 'Γ περίοδος η οποία ως κύριο χαρακτηριστικό έχει την  εκμετάλλευση της δυνάμεως των ζώων στη γεωργία δια της επινοήσεως του αρότρου, είχε κατά μοιραίο τρόπο την ανάγκη της καθόδου των ανθρώπων του βουνού στους κάμπους και τις πεδιάδες για την καλλιέργεια της γης αλλά και την κατασκευή των οικιών των και την περιτείχησή των, χάρην της ασφάλειάς των, επί των λόφων.

Οι περίοδοι πρέι να γίνει αντιληπτό δεν διαχωρίζονται ποτέ κατά τρόπον αυστηρό, απότομο. η μια περίοδος εισέρχεται εντός της άλλης και πολλές φορές τα σημαντικά στοιχεία περνούν σε πολλές επόμενες περιόδους (π.χ. άροτρο). Η πορεία του ανθρώπου από τα  "ούρεα μακρά" μέχρι των κτηνοτροφο-γεωργικών οικισμών επί των λόφων πλησίον πάντοτε των λιμνών, ποταμών, θάλασσας είχε ως αποτέλεσμα μαζί με την ανάπτυξη της γεωργίας αλλά και άλλων τεχνικών έργων (ναυπιγική,χάραξη οδών,τέχνες,κ.α. όπως θα διαπιστώσουμε στο κεφάλαιο "Μουσεία Λόγων") και την εμφάνηση του ονόματος "ουρανίδαι" ή "ουρανίωνες" για τους κατέχοντες την εξέχουσα θέση στην ζωή των ανθρώπων (λαών).

"Ουρανίδαι" ήταν και οι Κόττος, Βριάρεως, Γύης. Το όνομα αυτό, το οποίο η Θεογονία τους δίδει (στιχ. 502), ουδέν άλλο σημαίνει καθ' Ησύχιον παρά: "τους υπό του Ουρανού αρχήν τεταγμένους", δηλ. αυτούς οι οποίοι υπό του μεγάλου Ουρανού ετάχθησαν στην αρχή.
Ουρανίωνες όμως ήταν και οι εξεγερθέντες εναντίον του "μεγάλου Ουρανού", εις βάρος των οποίων κατηγγέλοντο πράξεις αδικίας (Θεογ. στιχ. 209).
Αυτοί ονομάσθησαν υπό του "μεγάλου Ουρανού" "Τιτάνες" (ίδε εις γράμμα Τ).

Γιατί όμως Ουρανός; Η σημερινή σημασία της λέξεως ως του θόλου του περιβάλλοντος την γη ή της κατοικίας του "Θεού" (υπό την απλοϊκή βεβαίως αντίληψη των πραγμάτων) δεν ερμηνεύει αυτήν.
Η προέλευση της λέξεως εκ της ρίζας FΟΡ- εκ της οποίας και η λέξη "ούρος"=βουνό και φύλαξ (Αριστοτέλης "Περί Ουρανού" 1,19,9) είναι νομίζω η ορθή. Η λέξη όμως Ουρ-ανός είναι σύνθετη και με την λέξη "άναξ" ή "άνω" δηλ. βασιλεύς ή "υπέρ άνω". Και στις δυο όμως περιπτώσεις έχουμε (α) τον εποπτεύοντα εκ των ορέων, κάτι το πολύ φυσικό άλλωστε ή (β) τον άνω του όρους θόλο, τον "αστερόπληθον ουρανό" ["ουρανόν αστερόενθ' "(Θεογ. στιχ. 127)], διότι πράγματι υπέρ άνω των ορέων μόνον ο Ουρανός υπάρχει. Η λέξη επομένως "Ουρανός" αρχικώς απετέλεσε προσδιορισμό του εποπτεύοντος, του εξέχοντος, και απέβη τίτλος "γέρας" του ηγέτου του ικανού για την διοίκηση των γεναρχιών "απειρεσίων φύλων" και μάλιστα εντός των ορίων ενός βουνού, όπως αυτά τα όρια είχε καθορίσει η περίοδος της κτηνοτροφίας (Ηοίαι, απ. 134 Rzach).

Σ' αυτήν την άγνωστης διάρκειας μακρά περίοδο, κατά την οποία εμφανίζονται οι τρείς εκτός κτηνοτροφίας κατευθύνσεις, οι άνθρωποι του ελληνικού χώρου αποκτούν έναρθρο λόγο και οι οικισμοί, αρχικώς επί των λόφων, αυξάνουν σε πληθυσμό. Τα αρχικά  "πατρώια γένη", τα οποία είχαν κοινό γεννήτορα, δι' ενώσεων εντός ενός νέου οίκου ή εντός νέου οικισμού ματασχηματίζονται σε φυλή. Νέες σχέσεις δημιουργούν νέες λέξεις. Φυλή, φυά, φως, φύσις, ευφυία, ξεκινούν όπως θα δούμε, από το ηχητικό και οπτικό ερέθισμα των "παμπαλαίων χρόνων", όταν ο έλλοψ κάτοικος του περί την ως πέλαγος λίμνην χώρου άναβε την φωτιά της εστίας του δια φυσήματος ("ΦΟΥ"), που ο ίδιος εξέπεμπε, δια του στόματός του και των πνευμόνων του.

Ο Αριστοτέλης εξετάζοντας την έννοια "φύσις" θεωρεί ότι: Φύση είναι η ουσία των πραγμάτων των εχόντων κάποια αρχή. Η δε αρχή ενυπάρχει "ή δυνάμει ή εντελεχεία". Λέγει όμως στην αρχή ο Σταγειρίτης ότι: "Φύσις καλείται πρώτον ή γένεση των όντων τα οποία φύονται ως εάν επρόφερε κάποιος την λέξη φύσις με το "υ" μακρόν" (Μετά τα Φυσικά 1014b, 18 -1015 α, 21). Ο Αριστοτέλης,όπως θα δούμε και σε άλλα τμήματα της έρευνας, έχει πλησιάσει χωρίς να έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με τα θέματα της γλώσσας, σε πολλές χρήσιμες υποδείξεις. Εδώ είναι φανερό ότι το ΦΥ- (μακρόν) είναι ο φθόγγος "ΦΟΥ", τον οποίο προανεφερα.

Εκ των νέων σχέσεων προκύπτουν "νέα γένη". Η Θεογονία ομιλεί γενικώς για "γένη" προσωποποιώντας και τα επιτεύγματα και τους θεσμούς,π.χ. ομιλεί για:  "γένος πολιού αδάμαντος", δηλ. του σιδήρου (ίδε λήμμα Σ), "Ερινύας και Γίγαντας" θεσμόν επιβάλλοντα την  Νέμεσι, "Εκάτην"  δασμόν  τον  οποίο  κατέβαλλαν όσοι  "τιμήν έλαχον" ή  γενικώς  έργα,  π.χ. "Εκατόγχειρες", περί των οποίων αφηγούμεθα κατωτέρω. Έργα, επί κεφαλής των οποίων ετοποθετούντο "ουρανίδαι", δηλ. άνθρωποι επιλεγόμενοι αμέσως υπό του μεγάλου Ουρανού. "Εκείνων των ανθρώπων, των εκατοντάδων εργατικών χεριών, εισέτι απαστράπτουν οι κορυφές των κτισμάτων στο φως, ανεπανάληπτες και δύσκολο να περιγραφούν. Από κάθε κεφαλή (από κάθε ηγέτη ουρανίωνα) εστηρίζοντο στους όμους αυτού και ελάμβαναν εντολές εξ αυτού άλλοι πενήντα ηγέτες, οι οποίοι στηρίζονταν σε ισχυρά από κατω αυτού μέλη, ικανά να ακολουθούν τον λόγο, τον ρυθμό, την αρμονία. Κατ' αυτόν τον τρόπο η ισχύς των έργων ήταν απροσπέλαστη και ως προς την μορφή αυτών" (Ιλιάς Σ 211-2 και 150-153).

Οι "εκατόγχειρες" βεβαίως για τους αρεσκόμενους στους μύθους των τεράτων, ήταν εκτρώματα με εκατό χέρια και πενήντα κεφάλια. Δεν μας λέγουν όμως με ποιό από τα πενήντα κεφάλια συνομίλησε ο Ζεύς (στιχ. 661-663).

Τα ονόματα Κόττος, Βριάρεως, Γύης μας δίνουν και αυτά χρήσιμες πληροφορίες για εκέινη την περίοδο.

ΚΟΤΤΟΣ (δωρ. Κοττίς=κεφαλή). Το φυσικό πρόσωπο, ο επί κεφαλής ηγέτης. Η αρχή της δημιουργίας για τα ανθρώπεια ήταν και έιναι ο άνθρωπος. Καθ' όλην επομένως την μακρά περίοδο, η οποία ακολούθησε την κτηνοτροφική, ο Κόττος ο επί κεφαλής των έργων, ο νούς ο κατευθύνων τις εκατοντάδες των εργαζομένων χειρών στη νέα περίοδο του πολιτισμού, υπήρξε το απαραίτητο πρόσωπο του θεσμού. Αυτός ο εκ των άνω δι΄εντολών διανέμων τα εν τω χώρω δια των τεχνών τεκταινόμενα και κατευθύνων τις προς πάσαν διεύθυνση κινήσεις, αυτός υπήρξε ο εκάστοτε Κόττις.

Τον ορισμό αυτόν ανέγνωσα δια των γραμμάτων Κ,Ο,Τ,Τ,Ι,Σ, :

Κ = η  άνωθεν δύναμη, η διαχωρίζουσα δια χτυπημάτων (ή εντολών).
Ο = χώρος
Τ = τέχνη και τα υπ' αυτής γεννώμενα
 Ι= ίσχω, ιθύω, κλπ.
Σ = παλινδρομούσα κίνηση, μορφή, σημείον κλπ (ίδε εις Γ μέρος).



ΒΡΙΑΡΕΩΣ (βριαρός) = "γίγαντας, εκατίγχειρ, καλούμενος ούτως υπό των θεών, υπό δε των ανθρώπων Αιγαίων, όστις εβοήθησε τον Δία" (Liddell - Scott, Λεξικόν της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης). Το όνομα Αιγαίων αναφέρει ο Όμηρος (Ιλ. Α 400-406). Στους στίχους αυτούς δίδει την πληροφορία ότι : "Βριάρεω τον απόκαλούσαν οι θεοί και Αιγαίωνα οι άνθρωποι ("όν Βριάρεων καλέουσι θεοί, άνθρωποι δε τε πάντες Αιγαίωνα"). 
Βριαρότης ελέγετο η ισχύς, η δύναμις, το κράτος. Ο Ησίοδος στο "Εργα και Ημέραι" (στιχ. 5) δίδει το συνοπτικό περιεχόμενο της λέξεως : "ρεία με γαρ βριάει, ρεία δε βριάοντα χαλέπτει" [εύκολα (ο Ζεύς) κάνει κάποιον ισχυρό, εύκολα δε και τον ισχυρό συντρίβει].

Με την προϋπόθεση ότι και το όνομα αυτό ερμηνεύουν οι στίχοι 150-153,τους οποίους έδωσα προ της αποκωδικοποιήσεως των ονομάτων, ώστε να γίνουν αντιληπτά αποκαλύπτοντας τις εντός αυτών εμφυτεύμενες πληροφορίες, προχωρώ στην ανάγνωση των γραμμάτων του. 
Η λέξη προσωποποιεί και πάλι έργα ανθρωπίνων χειρών και αποκαλύπτει αμέσως δια του αρκτικού γράμματος Β συνοδευομένου από το γράμμα Ρ ότι: τα έργα αφορούν την β-ίαιη  ρ-οή των φυσικών στοιχείων και μάλιστα των υγρών, η οποία δεσμευόμενη (ρήμα ίσχω) και κατεθυνόμενη (ρήμα ιθύνω:"Ι") υπό του ανθρώπου ("Α") κινείται ("Ρ") προς τον ευρύ ή ευρύτατο χώρο ("Ω") κατά αμφίδρομο τρόπο και με νέα μορφή ("Σ"). 

Ο Αριστοτέλης (απόσ. 628 έκδ. Bekk, Οξφ.) λέει ότι : "Βριάρεως στήλαι" ελέγοντο και οι στήλες του Ηρακλέους. Το όνομα του Ηρακλέους ως κατασκευαστού των στηλών εδόθη όπως φαίνεται υπό των Αργοναυτών (Αργοναυτικά στιχ. 1248-1249): "κύμα διαωρίσσοντες ανά στόμα Ταρτησσοίο ικόμεθα στήλησι δ' εκέλσαμεν Ηρακλήος" [διαπλέοντες τα κύματα εφθάσαμε επάνω στην είσοδο του στομίου Ταρτησσού (πόλεως της Ιβηρίας παρά το στόμιο του Βαίτιος πλησίον της πόλεως Καστλώνος "τον Βαίτιν ονόμαζαν οι παλαιοί Ταρτησσόν": Στράβων Ι΄ 48, 11), τις στήλες δε αποκαλέσαμε του Ηρακλέους].

Τι υπηρεσία όμως προσέφεραν οι στήλες; Ο Θουκιδίδης (Α 93) δίδει μια κατ' αρχήν απάντηση: "Οι γαρ θεμέλιοι παντοίων λίθοι υπόκεινται και ού ξυνειργασμένων έστιν ή αλλ' ως εκαστόν ποτε προσέφερον, πολλαί τε στήλαι από σημάτων και λίθοι ειργασμένοι εγκατελέγησαν" [Διότι τα θεμέλια εκ παντοειδών λίθων και μάλιστα ακατεργάστων ως υποκείμενα έτσι γίνονται, αλλά σε περιπτώσεις κάποτε συρμαμολογούντο και σε πολλές στήλες σημείων (αναγνωρίσεως σημείων ορωμένων) και λίθοι κατεργασμένοι συνοικοδομήθησαν].

Είναι νομίζω αντιληπτό, ότι οι στήλες αυτές υπηρετούν κάποια "σήμανση", διακριτικό γνώρισμα της εισόδου στον κόλπο της Ταρτησσού ή και σημείο του ακρωτηρίου του Διονύσου, "άκραις δ' αμφ' ιερήσι Διωνυσοίο άνακτος", όπως μας λέγει ο στίχος 1250 των  "Αργοναυτικών".
Είναι αναγκαίο να διευκρινίσω ότι τα μεγάλα έργα,π.χ. λιμένων,περιτειχίσεων πόλεων,οδών,κλπ., τα οποία ανέθεταν σε άνδρες βριαρούς, όπως αργότερα στους Ποσειδώνα, Απόλλωνα, Ηρακλή, Ιάσονα, Θησέα (ίδε εις οικεία λήμματα) ομού με έργα επαναφοράς της τάξεως,δηλ. που επέβαλαν την Νέμεσι στους εκτρεπόμενους βασιλείς, τους "τιταίνοντας ατασθαλίη" [Θεογ. στιχ. 209-210: τους "τεντώνοντας" τις υβριστικές και αλαζονικές πράξεις των] οι αφηγούμενοι τα ονόμασαν  "άθλους",δηλ. κατορθώματα.

ΓΥΗΣ (γή, γαία, έγγαιος)= το κεκαμμένο ξύλο του αυτίγυου, του αρότρου. Γαίαι: "χωράφια", εντός της χώρας κτήματα, τα ακίνητα κτίσματα. Κατ' ουσίαν όλες αυτές οι χαράξεις επί της γης,όπως και οι μετρήσεις με άγνωστο σε εμάς μέτρο,αποκαλύπτουν τα έργα με αρχή την γεωργία που καθιέρωσαν την ιδιοκτησία εντός χαραγμάνων τώρα ορίων, τόσο της καλλιεργούμενης γης όσο και της βοσκής, της θήρας, της αλιείας ("αγροτέρα"), όπως και τα όρια του οικισμού, της πόλεως την χάραξη οδών κλπ., με τα οποία γενικώς εκτύπησαν την διαμάχη, την  "Άτην", δηλ. την σύγχηση που προκαλούν οι πράξεις της αρπαγής ξένου κόπου ή γης που άλλος καλλιέργησε ή βοσκής της οποίας άλλος είχε την "νομήν".

Τα "εκτρώματα" λοιπόν αυτά, οι "Εκατόγχειρες", θα ήταν πρέπον να μπουν ως επικεφαλίδα της Γ΄ περιόδου, των μεγάλων δηλ. τεχνικών έργων, με μέγιστο ίσως όλων την κατεργασία του σιδήρου, η οποία συμπίπτει με τον τελευταίο "μέγαν Ουρανόν", την δια πραξηκοπήματος άνοδο του Κρόνου (ίδε λήμμα Κ) και την παρουσία του Διός στην σκηνή της οικουμένης.

 Η Θεογονία αφηγείται την περίοδο αυτή με τρόπο συγκλονιστικό. Θα αφηγηθώ και εγώ αυτή την περίοδο στηριγμένος στο κείμενο της Θεογονίας, παραθέτοντας καίμενο και μετάφραση ή μόνο μετάφραση.

Η παρουσία του Κρόνου στην σκηνή της ιστορίας αρχίζει με ένα πραξικόπημα. Υποκινητής της συνωμοσίας για την απομάκρυνση του "θαλερού Ουρανού" εκ του θρόνου του "μεγάλου βασιλέως" η σύζυγός του Γαία. Η Θεογονία δίδει την πληροφορία ότι το σχέδιο της γυναικός του Ουρανού ήταν να αποκόψει ο Κρόνος τα γεννητικά μόρια του πατρός του , ώστε ο θαλερός Ουρανός να περιέλθει σε ανικανότητα και να εκπέσει του αξιώματος του μεγάλου Ουρανού. Το σχέδιο επέτυχε. Η θεογονία περιγράφει την φοβερή σκηνή (στιχ. 170-206). Από αυτήν την εποχή του  "πολιτικού εγκλήματος" οι δυνάμεις του κακού κυριαρχούν.

211 "Νύξ δ' έτεκεν στυγερόν τε Μόρον και Κήρα μέλαιναν" [και η Νύκτα εγέννησε (στους ανθρώπους) τον βδελυρό θάνατο και τον μεύρο βίαιο όλεθρο].

214 "δεύτερον αύ Μώμον και Οιζύν αλγινόεσαν" [δεύτερον (οι άνθρωποι) άρχισαν να κατακρίνουν, να μέμφονται, να κατηγορούν ο ένας τον άλλο με αποκυήματα της ζοφερής καρδιάς τους (Μώμος) και να θρηνούν με πόνο ψυχής (Οιζύν αλγινόεσαν) για την αθλιότητα και ελεινότητα εντός της οποίας ζούσαν].

227 "Αυτάρ Έρις στυγερή τέκε μεν Πόνον αλγιόνεντα Λήθην τε Λιμόν τε Άλγεα δακρυόεντα Υσμίνας τε Μάχας τε Φόνους τ' Ανδροκτασίας τε Νείκεά τε ψευδέας τε Λόγους Αμφιλογίας τε Δυσνομίην τ' Αάτην τε, συνήθεας αλλήλησιν Όρκον θ', ός δή πλείστον επιχθονίους ανθρώπους πημαίνει, ότεν κέν τις εκών επίορκον ομόσση". [Και τότε η σκληρόψυχη Έρις γέννησε τους άθλιους πόνους της ψυχής, την λησμοσύνη των συμβάντων και επομένως την συντριβή της γνώσεως του χθες (Λήθη) και ακόμη την αθλιότητα της πείνας και πληγές οι οποίες δάκρυα φέρουν στα μάτια (Λιμόν τε και Άλγεα δακρυόεντα) και έφερε ακόμη τους πολέμους και τις μάχες και τους φόνους και τα ανδροσκοτώματα, τις φιλονικείες και τα ψεύδη (Υσμίνας τε Μάχας τε Φόνους τ' Ανδροκτασίας Νεικεά τε ψευδέας τε Λόγους), την αμφιβολία και αμφισβήτηση χάρην της Έριδος (Αμφιλογία), την κακονομία και την σύγχηση των φρένων, που συχνά πάνε μαζί (Δυσνομίην τ' Αάτην τε συνηθέας αλλήλησιν) και τον Όρκο που τους χθόνιους ανθρώπους αυτός κατά το πλείστον βυθίζει στην δυστυχία, όταν κάποιος εκούσια ψεύτικον δώσει].

Μετά από αυτή την περιγραφή, την οποία νομίζει  κανείς ότι απέσπασε από την πραγματικότητα του εικοστού αιώνος, προχωρώ αμέσως στην αποκορύφωση των φαινομένων αυτών δια του πολέμου μεταξύ του Κρόνου και των ουρανιών των αποκληθέντων "Τιτάνων". Την τελική διεξαγωγή του πολέμου αυτού ο Κρόνος εξ ανάγκης, διότι δεν επήρχετο το τέλος, ανέθεσε στον Δία, τον μικρότερο εκ των τέκνων του. Ο Ζεύς μόλις ανέλαβε την εξουσία έσπευσε να απαλευθερώσει εκ των δεσμών  όσους ουρανίδες  του πατρός του η αφροσύνη είχε οδηγήσει στην φυλακή :

502 "Ουρανίδας,ούς δήσε πατήρ αεσιφροσύνησιν". Προς αυτούς τους ουρανίδας απηύθυνε ο  Ζεύς τον λόγο: 

647 "Ήδη γάρ μάλα δηρόν εναντίοι αλλήλοισι νίκης και κράτεος πέρι μαρνάμεθ  ήματα πάντα Τιτηνές τε θεοί καί όσοι από Κρόνου εκγενόμεθα. Υμείς δε μεγάλην τε βίην καί χείρας αάπτους φαίνετε Τιτήνεσσιν εναντίοι εν δαϊ λυγρή μνησάμενοι φιλότητος ενηέος, όσσα παθόντες ες φάος άψ αφίκεσθε δυσηλεγέος υπό δεσμού ημετέρας διά βουλάς υπό ζόφου ηερόεντος"
[Ήδη από μεκρού χρόνου εναντίον αλλήλων για τη νίκη και την εξουσία μαχόμεθα καθημερινώς τιτάνες και θεοί και όσοι υπό του Κρόνου εχρίσθημεν. Εσείς δε τώρα την μεγάλη σας ισχύ εμπράκτως δείξτε φανερά στους Τιτάνες ως εχθροί στην μάχη την ολέθρια ενθυμούμενοι την στοργική αγαθότητα μας για όσα παθόντες, στο φως αμέσως επανήλθατε εκ των αλγεινών δεσμών χάρη στην δική μου θέληση εκ της δύσεως της σκοτεινής.].

Σ' αυτήν την μοναδική ιστορική προσφώνηση του Διός προς τα μεγάλα τέκνα της τεχνολογίας και επιστήμης όπως θα λέγαμε σήμερα, οι ευρεθέντες στις φυλακές λόγω αρνήσεώς των να υπηρετήσουν τον "αγκυλομήτην Κρόνον" [πανούργο και δόλιο στον νουν] απαντούν: 

654 "δαίμονι ουκ αδάητα πιφάσκεαι,αλλά και αυτοί ίδμεν, ότι περί μεν πραπίδες, περί δ΄έστι νόημα αλητήρ δ' αθανάτοισιν αρής γένεο κρυεροίο. Σήσι δ' επιφροσύνησιν υπό ζόφου ηερόεντος άψορρον δεύρ αύτις, αμειλίκτων υπό δεσμών ηλύθομεν, Κρόνου υιέ άναξ, ανάελπτα παθόντες. Τώ καί νύν ατενεί τε νόω καί επίφρονι βουλή ρυσόμεθα κράτος υμόν εν αινή δηιοτήτι μαρνάμενοι Τιτήσιν ανά κρατεράς υσμίνας". [Προστάτη φύλακα, πράγματα άγνωστα δεν είπες, αλλά και εμείς οι ίδιοι το γνωρίζουμε ότι εσύ υπερέχεις κατά την διάνοια,  προστάτης δε των αθανάτων είσαι έναντι του παγερού ολέθρου, χάρη δε στη δική σου φρόνηση εκ της δύσεως της σκοτεινής επιστρέψαμε πίσω εδώ λυμένοι εκ των αμειλίκτων δεσμών, υιέ του Κρόνου, βασιλιά, τ' αναπάντεχα παθόντες. Για τους λόγους αυτούς και από αυτή τη στιγμή μπορείς να προσβλέπεις στις πνευματικές μας ικανότητες και την συνετή θέλησή μας. Θα θέσουμε εκτός κινδύνου την δική σου ισχύ σ΄ αυτή την ιστορική μάχη, εξολοθρεύοντας τους Τιτάνες σε σκληρούς αγώνες].

Αφού ο Ζεύς επέτυχε την συνδρομή των εκ των ουρανιδών μεγάλων στις τέχνες, απεφάσισε να δώσει ένα τέλος στο ολέθριο αυτό μακελειό. Η περιγραφή που ακολουθεί ομοιάζει ως να έχει γίνει από κάποιον σύγχρονο πολεμικόν ανταποκριτή :

690 "Ουδ' άρ έτι Ζεύς ίσχεν εόν μένος, αλλά νυ τού γε είθαρ μέν μένεος πλήντο φρένες, εν δε τε πάσαν βίην, άμυδις δ' άρ απ' Ουρανού ηδ' απ΄Ολύμπου αστράπτων έστειλε συνωχαδών, οι δέ κεραυνοί ίκταρ άμα βροντή τε καί αστεροπή ποτέονται χειρός από στιβαρής, ιερών φλόγα ειλυφόωντες ταρφέες, αμφί δέ γαία φερέσβιος εσμογάριζε καιομένη, λάκε δ΄αμφί πυρί μεγάλ' άσπετος ύλη. Έζεε δέ χθών πάσα καί Ωκεανοίο ρέεθρα πόντος τ' ατρύγετος τούς δ΄άμφεπε θερμός αυτμή Τιτήνας χθονίους, φλόξ δ' αιθέρα δίον ίκανεν όσπετος, άσσε δ' 'αμερδε καί ιφθίμων περ εόντων αυγή μαρμαίρουσα κεραυνού τε στεροπής τε. Καύμα δε θεσπέσιον κάτεχεν χάος, είσατο δ' άντα οφθαλμοίσι ιδείν ηδ' ούασι όσσαν ακούσαι αύτως , ως ει Γαία καί Ουρανός ευρύς ύπερθε πίλνατο, τοίος γαρ κε μέγας δούπος ορώρει της μεν ερειπωμένης, τού δ' υψόθεν εξεροπόντος".
[Ούετ αυτός ακόμη ο Ζεύς ηδυνήθη να συγκρατήσει την παραφορά του. Αλλά και αυτού αμέσως/ πλημμύρισε η ψυχή από ορμή και εντελώς απρόσμενα/ φανέρωσε ολόκληρη την δύναμή του. Και αμέσως είτε εκ του Ουρανού είτε εκ του Ολύμπου/ αστράπτων κατήρχετο με περίσκεψη, οι δε κεραυνοί / ακολουθούμενοι με βροντές, λάμψεις φοβερές πετούσαν/. Και με το στιβαρό του χέρι την ιερή φλόγα στροβίλιζε./ Και εντός του ιδίου χρόνου η ζωοδότης γη εξερρηγνύετο/ καιόμενη και έτριζαν απ' την φωτιά τα βουβά δάση./ Έκαιγε δε όλη η χέρσος γη ως του Ωκεανού την κοίτη/ και επίσης ο αστείρευτος πόντος, αυτούς δε περιέβαλε πυρώδης ατμός/ τους Τιτάνες τους θνητούς, η δε φλόγα στον αιθέρα του Διός έφθανε / ανεκλάλητη, τα μάτια τους δ' ετύφλωνε, όσο γενναίοι κι αν ήσαν / η λευκόφωτη φλόγα του κεραυνού και της αστραπής./ Θερμότητα δε αδιανότητα υψηλή εγέμιζε το απύθμενο ρήγμα, χώνωνταν δε παντού / στα μάτια που έβλεπαν, στα αυτιά που φρικίαζαν στο άκουσμα./ Έμοιαζε ως να έσμιγε η γη με τον Ουρανό τον ευρύ άνωθεν/ σε μια σύγκρουση, τόσο μεγάλο ήταν το υποχθόνιο βουητό / που ενόμιζες ότι η γη συνετρίβετο και ο Ουρανός εγκρεμίζετο].

Κάνοντας την μοναδική αυτή περιγραφή από τον πόλεμο των Τιτάνων ο "ρεπόρτερ" γνώριζε πολύ καλά, ότι δεν επρόκειτο για "αστραπόβροντα" : "Έζεε δε" λέγει, "χθών πάσα καί Ωκεανοίο ρέεθρα πόντος τ' ατρύγετος". 
Ποιός κεραυνός μπορεί να κανει την γη να ομοιάζει πυρακτωμένη; "Καύμα δέ θεσπέσιον κάτεχεν χάος"!! Και μόνον αυτή η περιγραφή θα έπρεπε να μας είχε προβληματίσει για το ύψος του χαμένου πολιτισμού.

Μέσα σ' αυτόν τον κοσμοιστορικό χαλασμό η νίκη έστεψε τον ισχυρό. Οι τιτάνες ηττήθησαν, συνελήφθησαν και ετιμωρήθησαν σε ισόβια φυλάκηση στα πέρατα της χέρσου γης (Θεογ. στιχ. 729-733, 736-743): "Εκεί οι θεοί Τιτάνες κάτω στην Δύση την σκοτεινή / φυλακίστηκαν κατ' εντολήν του Διός του νεφεληγερέτη / σε μέρος αναπεπταμένο στην εσχτιά της πελώριας γης. Δεν ήταν εύκολο σ' αυτούς ν' αποδράσουν, διότι με χάλκινες πόρτες / και τείχη περιέκλεισε αυτούς από παντού ο Ποσειδών/...Εκεί δε στην μαύρη γη και τον τρικυμιώδη και ομιχλώδη Τάρταρο / τον αστείρευτο πόντο και τον ουρανό τον πλημμυρισμένο δι' άστων, / εκεί που των πάντων οι πηγές ξεκινούν και τα πέρατα των πάντων είναι / αφόρητη δε έκταση που οι θεοί αποστρέφονται,/ τεράστιο διάστημα που ουδείς είναι δυνατόν να διαβεί εντός έτους / έστω βεβαίως και εάν προ των πυλών αυτού ευρεθεί./ Αλλά και εκεί φοβερές θύελες επί θυελών (θα συναντήσει), που και για τους θεούς είναι τρομέρές".

Και από αυτό το απόσπασμα προκύπτουν νέα ερωτήματα: Ποιά μπορεί να είναι η εσχατιά της πελώριας γης, όταν η Θεογονία γνωρίζει το νησιωτικό σύμπλεγμα των 3000 νησιών του Ωκεανού (Θεογ. στιχ. 364); Ποιά είναι αυτή η χέρσος γη, την οποία για να περάσει κανείς, μπορεί να απαιτήται και ένας χρόνος από την στιγμή που θα ευρεθεί στις πύλες της, όπου βεβαίως ξεσπούν θύελες επί θυελών φοβερές και για θεούς; Πρόκειται μήπως περί της Αμερικανικής Ηπείρου; Εκεί φυλακίσθησαν οι τιτάνες υπό του Διός; Τι λέγουν αν υπάρχουν οι ερευνητές;

Μετά την συντριβή και την επιβολή της Νεμέσεως στους τιτάνες οι μάκαρες θεοί (883) "...ώτρυνον βασιλευέμεν ηδέ ανάσσειν Γαίης / φραδμοσύνησιν Ολύμπιον ευρύοπα Ζήν αθανάτων, ο δέ τοίσιν εάς διεδάσατο τιμάς..." [παρακινούσαν τον παντεπόπτη Δία κατά τις συμβουλές και της (προμάμμης) Γαίας να βασιλεύσει, αυτός δε ανέλαβε την ανώτατη εξουσία μεταξύ των αθανάτων και αυτός διένειμε τα αξιώματα σ' αυτούς].

Από το σημείο αυτό ξεκινά κατ' ουσίαν η μεγάλη περίοδος του Διός πολιτισμού.

Την περίοδο αυτή θα αφηγηθώ στα επόμενα δύο κεφάλαια...

Συνεχίζεται...


"Ολόκληρη η σειρά αναρτήσεων, βασίζεται στο ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟ έργο του ΗΛΙΑ ΤΣΑΤΣΟΜΟΙΡΟΥ, με τίτλο "ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΕΝΕΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ - Η ΑΠΟΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΛΦΑΒΗΤΟΥ".


-ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΙΣ ΑΠΟΜΙΜΗΣΕΙΣ!


Επιμέλεια άρθρου :

ΙΕΡΑ ΕΛΛΑΣ ~ Ιερά Ελλάς - ΙΕΡΑ ΕΛΛΑΣ ~ Ιερά Ελλάς - ΙΕΡΑ ΕΛΛΑΣ  ~ Ιερά Ελλάς

http://ieraellas-kinimaethnikon.blogspot.gr ~ http://ieraellas-kinimaethnikon.blogspot.gr