Οι Κρυφές Είσοδοι Της "Απαγορευμένης" Ακρόπολης Των Αθηνών

 

Οἳ δ᾽ ἄρ᾽ Ἀθήνας εἶχον ἐϋκτίμενον πτολίεθρον
δῆμον Ἐρεχθῆος μεγαλήτορος, ὅν ποτ᾽ Ἀθήνη
θρέψε Διὸς θυγάτηρ, τέκε δὲ ζείδωρος ἄρουρα,
κὰδ δ᾽ ἐν Ἀθήνῃς εἷσεν ἑῷ ἐν πίονι νηῷ·

Η Ακρόπολη  και ειδικότερα ο Παρθενώνας βρίθει από μυστικά, η ιστορία της Ακρόπολης λίγο πολύ είναι γνωστή στα σχολικά βιβλία και στους τουριστικούς οδηγούς, ωστόσο, ελάχιστες  είναι οι αναφορές στα αθέατά σημεία του, που πάντοτε παρασιωπούνται.

Ο Παναγής Καββαδίας ήταν ο πρώτος καθηγητής αρχαιολογίας που εισηγήθηκε τη θεωρία περί μη συμπαγούς θεμελιώσεως του Παρθενώνα. 

Οι γενικές ανασκαφές που είχαν αρχίσει  το 1885 – 1890, αλλά και οι προηγούμενες από το 1844 ενίσχυσαν στο έπακρον την θεωρία αυτή. Έκτοτε η εικόνα της επιφάνειας της Ακρόπολης υπέστη αλλεπάλληλες μεταβολές.

Σήμερα το μοναδικό ορατό τεκμήριο για τη γνώμη του Καββαδία βρίσκεται στον πυθμένα ενός βαράθρου στη νοτιοδυτική πλευρά της κρηπίδας του Παρθενώνα. Εκεί υπάρχει μια αρχαία στενή κλίμακα από μάρμαρο, η φορά της οποίας οδηγεί σαφώς κάτω από τον ναό της Αθηνάς.

Ένα ακόμη βάραθρο που βρίσκεται πίσω από το Ερεχθείο, μεταξύ του Πελασγικού και του μεταγενέστερου τείχους, ένα ακόμη αινιγματικό άνοιγμα κλεισμένο με βαριά κάγκελα. 

Το Ερεχθείο, έχει τη δική του μυστηριώδη ιστορία. Στο σημείο το οποίο εκτίσθη ο Ποσειδώνας χτύπησε με την τρίαινά του το έδαφος και αμέσως ανέβλυσε νερό. Τον θρύλο  έρχεται να επιβεβαιώσει στους ιστορικούς  χρόνους ο Παυσανίας. Στα «Αττικά»  αναφέρει ότι  κάθε φορά που φυσούσαν στην Αθήνα νοτιάδες, στην Ακρόπολη σε ένα φρέαρ κάτω από το Ερεχθείο ακούγονταν παφλασμοί νερού.

Το περίεργο είναι ότι το νερό του πηγαδιού  δεν προερχόταν από κάποια πηγή, αλλά κατευθείαν από τη θάλασσα. Αυτό ίσως αποδεικνύει την ύπαρξη κάποιας υπόγειας σήραγγας που οδηγούσε στα νότια παράλια της Αττικής. 

Έξω από τα Προπύλαια  παρατηρούμε μια πέτρινη σκάλα που οδηγεί μπροστά σε μια ξύλινη πόρτα. Μέσα απ’ αυτήν υπάρχει ένας μακρόστενος θάλαμος του οποίου το αριστερό τοίχωμα κι ένα μέρος του δαπέδου έχουν καταρρεύσει.

Πρόκειται για τον διάδρομο που οδηγούσε υπογείως στην αποθήκη του ελαίου που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι ιερείς για να διατηρούν άσβεστη τη φλόγα της Αθηνάς στο Ερεχθείο. 

Γύρω από τις πλαγιές του Ιερού Βράχου φθάνουμε στη βόρεια πλευρά, συνανταμε σπήλαια μεγάλου  βάθους που χρησιμοποιούνται  ως αποθήκες εργαλείων για τα εργοτάξια που κάνουν εργασίες εκεί.

Ανεβαίνοντας μια αρχαία ελικοειδή κλίμακα, φθάνουμε στο σπήλαιο της Αγλαύρου μέσα στο οποίο  φωλιάζουν εκατοντάδες  περιστέρια.

Το σπήλαιο είναι αφιερωμένο στην κόρη του βασιλιά Κέκροπα που αυτοκτόνησε πέφτοντας από τα τείχη της Ακρόπολης σ’ εκείνο το σημείο, όταν η πόλη των Αθηνών πολιορκήθηκε από τις δυνάμεις του βασιλιά της Ελευσίνας Ευμόλπου.

Το εντυπωσιακό ύψος, αλλά και το μεγάλο βάθος του, δίνουν την εντύπωση ότι πρόκειται για ένα μεγάλο υπόγειο φαράγγι. Στο βαθύτερο μέρος του εντοπίζεται η αρχή μιας σκοτεινής τάφρου.

Στο εσωτερικό του σπηλαίου ξεκινά ένα μακρύ τούνελ που περνώντας κάτω από τους πρόποδες του Ιερού Βράχου ενώνεται με μια άλλη σήραγγα που οδηγεί υπογείως προς τον Άρειο Πάγο και την Πνύκα,  η στοά φθάνει μέχρι την οδό Μητροπόλεως και συγκεκριμένα κάτω από το εκκλησάκι της Αγίας Δύναμης.

Στο υπόγειο του μικρού αυτού ναού υπάρχει ακόμη η  «κατακόμβη», την στοά χρησιμοποιούσαν οι αγωνιστές της Επανάστασης και οι μοναχοί για  να μεταφέρουν, χωρίς να γίνονται αντιληπτοί, της ποσότητες πυρίτιδος που έκλεβαν από τους Τούρκους κατακτητές.

Στη δυτική πλευρά του Βράχου, εντοπίζονται τα σπήλαια «του Πανός» και «του Απόλλωνος», που εχουν μικρό βάθος και μοιάζουν πολύ μεταξύ τους.  Δίπλα από το σπήλαιο του Πανός, υπάρχει  σήραγγα που οδηγεί στα έγκατα του Βράχου με άγνωστη κατάληξη…

Διαπιστώθηκε ότι ο λόφος ήταν κατοικημένος από την 3η χιλιετία π.Χ.. Εκεί υπήρχε συνοικισμός καθώς επρόκειτο για φυσικό οχυρό, με πρόσβαση μόνο από τη δυτική πλευρά, ενώ η επάνω επιφάνεια του λόφου ήταν αρκετά πλατιά ώστε να μπορεί να κατοικηθεί, στις δε πλαγιές υπήρχαν υδάτινες πηγές.

Στον ναό αυτό φυλασσόταν ξύλινο από ελιά άγαλμα της θεάς (ξόανον) που κατά την παράδοση είχε πέσει από τον ουρανό.

Κοντά στο ναό υπήρχαν ο τάφος του Κέκροπα, η ελιά της Αθηνάς, η Ερεχθηίδα θάλασσα, ίχνη από το χτύπημα της τρίαινας του Ποσειδώνα. Από τον ναό εκείνο απέμειναν δύο λίθινες βάσεις κοντά στο νότιο τοίχο του Ερεχθείου. Σ' αυτές τις βάσεις στηρίζονταν οι ξύλινοι κίονες του προδόμου του παλιού ναού.

Παρατηρώντας κανείς τον Παρθενώνα από κοντά έχει την αίσθηση ότι ο Ναός τείνει να αγγίξει τον ουρανό, Εάν πάλι τον δει από μακρινή απόσταση, δημιουργείται η εντύπωση ότι ο Ναός είναι υπερβολικά μεγάλος σε σχέση με τον Βράχο. Αντιθέτως, από τα δυτικά, φαίνεται πολύ μικρός, πρόκειται προφανώς για οφθαλμαπάτη ανάλογη μ’ αυτήν που συμβαίνει όταν παρατηρούμε την Σελήνη σε διαδοχικές φάσεις κατά τις νυκτερινές ώρες.

Η Ακρόπολη των Αθηνών αποτελεί έναν πανίσχυρο ενεργειακό πόλο του πλανήτη, ο Βράχος της Ακρόπολης  ονομάστηκε «Άορνος Πέτρα» επειδή τα πτηνά δεν πετούν πάνω απ’ αυτήν. Το μάρμαρο  προέρχεται από τα λατομεία της Πεντέλης και ειδικά από τα πέριξ του Σπηλαίου του Πανός, ενός ιδιαίτερου ισχυρού ενεργειακού σημείου.  Το σχήμα του Παρθενώνα με τον κυρτό σχεδιασμό συσσωρεύει και απελευθερώνει στο έδαφος και στον αιθέρα την ενέργεια αυτη, είναι κάτι που συμβαίνει εδώ και χιλιάδες χρόνια...

Πληροφορίες: Μάριος Κ. Μαμανέας